Η Ελλάδα, ο ονειρώδης Γιάννης και το όνειρο που συνεχίζεται

Παίξαμε με τη φωτιά στο τέλος, ναι, όταν οι αντίπαλοι έχασαν τις κρίσιμες βολές. Αλίμονο, ωστόσο. Θα ήταν αμαρτία να χάσουμε αυτό το ματς, έστω κι αν η Ισπανία μας έβγαλε το λάδι και την ψυχή μαζί, μέχρι να πανηγυρίσουμε. Επιτέλους θα έλεγε κανείς, γιατί εκτός των άλλων ξορκίστηκαν οι δαίμονες των τελευταίων ετών, ήρθε η πρώτη θέση και έρχονται τα νοκ-άουτ, με ξεκίνημα το ματς της Κυριακής εναντίον του σκληροτράχηλου Ισραήλ.

Η ελληνική ομάδα έκανε αυτό που έπρεπε, εν τέλει. Μπορεί να πάτησε τη μπανανόφλουδα της Βοσνίας, κρατήθηκε στην κορυφή όμως και έφτιαξε το δρόμο της για τη συνέχεια, αν και θα χρειαστεί να κρατήσουμε χαμηλούς τόνους, γιατί η ομάδα ακόμα δεν έχει μιλήσει για στόχους και μετάλλια, πλην της επιδίωξης της νίκης στον επόμενο αγώνα.

Παρόλα αυτά, στην πλευρά του ταμπλό που βρίσκεται η Ελλάδα, στη θεωρία πάντοτε, τα πράγματα φαντάζουν καλύτερα, σε σχέση με την άλλη.

Στο Ευρωμπάσκετ των φοβερών και τρομερών NBAers η Εθνική έχει την ευτυχία να διαθέτει έναν από τους καλύτερους της σχετικής παρέας. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ήταν συγκλονιστικός, πλησίασε το τριπλ-νταμπλ και έδειξε ότι είναι έτοιμος για όλα.

Πρώτα να πασάρει, βγάζοντας κάθε φορά ελεύθερα τρίποντα λόγω και των σπουδαίων αποστάσεων που είχε όλη η ομάδα. Κι ύστερα, όταν οι Ισπανοί αντεπιτέθηκαν, να πάρει την μπάλα και να τη βάζει με το έτσι θέλω στο καλάθι των αντιπάλων, έστω κι αν οι διαιτητές άφηναν χέρια και κορμιά να πέφτουν με δύναμη πάνω του.

Δεν καταλαβαίνει ο Γιάννης από τέτοια. Είναι δύναμη της φύσης, στο ΝΒΑ το ξέρουν πολύ καλά, ειδικά όταν βρίσκεται μέσα στο ζωγραφιστό.

Και έτσι τελείωσε το ματς με 25π, 14 ριμπάουντ και 9 ασίστ, οι οποίες απέφεραν άλλους 25. Στους 90 δηλαδή, που έβαλε η Εθνική, οι 50 ήρθαν από τα δικά του χέρια, είτε σκοράροντας ο ίδιος, είτε πασάροντας. Για να καταλάβετε και πόσο σημαντικός είναι αυτός παίκτης, αλλά πόσο καλά έχει χτιστεί η ομάδα γύρω του.

Ο Ντόρσεϊ σε οίστρο…

Για να βγει όμως το πλάνο, χρειάστηκε ένα ακόμα σπουδαίο ματς από πλευράς ευστοχίας. Η Ελλάδα ολοκλήρωσε με 48%, ενώ ξεκίνησε με το σχεδόν αδιανόητο 8/10, ευστοχώντας σχεδόν σε όλες τις επιθέσεις της.

Ο σπουδαίος Τάιλερ Ντόρσεϊ έμοιαζε … οπλισμένος πριν από το τζάμπολ. Οι τέλειες εκτελέσεις του, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, αποδιοργάνωσαν την ισπανική άμυνα, σε ένα οργιαστικό ματς του ομογενή γκαρντ, που έδωσε τα ρέστα του.

Κάνει ένα τρομερό τουρνουά ο Τάιλερ, έχοντας μέσο όρο 14.8π και σουτάροντας με 48.6% από τη γραμμή του τρίποντου (14/30). Εναντίον της Ισπανίας είχε 6/9, όλα σαν μαχαιριές στην ισπανική άμυνα, αλλά δεν έμεινε μόνο στην ικανότητα του να σκοράρει από μακριά. Με πέντε ριμπάουντ και τέσσερις ασίστ, αλλά και μερικές πολύ καλές άμυνες έκανε μια εξαιρετική εμφάνιση.

Η σιγουριά του Σλούκα

Ο Κώστας Σλούκας πήρε τις δικές του ευθύνες, μοιράζοντας σωστά την μπάλα (6 ασίστ) αλλά και βάζοντας το καλάθι στα 59” για να δώσει προβάδισμα τεσσάρων πόντων στην ομάδα. Ήταν αυτός που έβαλε και τις δυο βολές για να πάει τη διαφορά στο +5 και επί της ουσίας να καθαρίσει τη νίκη για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.

Είναι και για τον 35χρονο άσο το τουρνουά η ύστατη ευκαιρία για να κερδίσει την πολυπόθητη διάκριση. Και επειδή στο προηγούμενο παιχνίδι έκανε όλα τα λάθη μαζεμένα, αυτή τη φορά πήρε τη ρεβάνς και στο τέλος πήρε την κόρη του για να πανηγυρίσει τη νίκη και την πρωτιά…

Αλλά κάποιοι έπρεπε να παίξουν και άμυνα

Καλά όλα αυτά, αλλά για να λυγίσει αυτή η Ισπανία, χωρίς το ταλέντο των προηγούμενων ετών αλλά με πολύ πάθος και μαχητικότητα, έπρεπε και δυο παίκτες να παίξουν άμυνα.

Ο Βασίλης Σπανούλης άλλαξε τη συνηθισμένη πεντάδα του, ρίχνοντας τον Κατσίβελη, γιατί είχε επιλέξει τον Κώστα Παπανικολάου να παίξει πάνω στον Αλντάμα. Ήταν μια σοφή επιλογή από τον κόουτς, γιατί ο αρχηγός του είναι πάντα έτοιμος να παίρνει ταυτότητες.

Όπως υπέφερε ο Φοντέκιο στην πρεμιέρα, έτσι δεινοπάθησε και ο Αλντάμα, να … περάσει ο επόμενος ΝΒΑερ, δηλαδή ο Αβντίγια την Κυριακή.

Ο “Παπ” ήταν καταπληκτικός σε κάθε αμυντική του προσπάθεια κι αν απέφευγε δυο-τρεις λάθος πάσες, θα είχε ολοκληρώσει ένα τέλειο ματς…

Ο Σπανούλης είχε μια ακόμη καλή ιδέα. Όταν οι δυο 19χρονοι γκαρντ της Ισπανίας, ο Σαν Σουπερί και ο Ντελαρέα άρχισαν να αλωνίζουν το παρκέ, μειώνοντας τη διαφορά (από το -15 του ημιχρόνου, δηλαδή) ο κόουτς της Εθνικής έριξε στο παρκέ τον Καλαϊτζάκη που πάτησε το φρένο. Έβαλε ένα τέρμα στις κούρσες των δυο πιτσιρικάδων, έμοιαζε σαν σύρτης για να κλείσουν όλες οι τρύπες, πίεσε, έκλεψε και στο τέλος έβαλε και ένα καθοριστικό λέι-απ.

Στη Ρίγα για το όνειρο

Έχοντας στις αποσκευές της την πρώτη θέση του ομίλου, η Εθνική ταξιδεύει στη Ρίγα για να κυνηγήσει το όνειρό της. Να κερδίσει δυο ματς και να βρεθεί στην τετράδα για πρώτη φορά μετά από σχεδόν δυο δεκαετίες.

Το Ισραήλ εντυπωσίασε στην πρώτη φάση με το μπάσκετ που έπαιξε και τη μαχητικότητα του. Είναι σκληρή ομάδα, παλεύει, πιέζει, σου βγάζει το λάδι.

Είναι δεδομένο ότι δεν πρόκειται να υποτιμήσουμε τον αντίπαλο, η Εθνική έδειξε σε αυτό το τουρνουά -με εξαίρεση το ματς με τη Βοσνία- ότι είναι προσηλωμένη στο στόχο της και κυρίως αντιμετωπίζει με κυνισμό κάθε ομάδα που βρίσκει στο δρόμο της, περνώντας στο … επόμενο κεφάλαιο.

ΥΓ: Η Ισπανία αξίζει τον θαυμασμό μας. Με την πιο ατάλαντη ομάδα της εικοσαετίας, λίγο έλειψε να κάνει μια τεράστια ανατροπή και να μας … ρίξει στην κατάθλιψη. Όπως αξίζει ένα ζεστό χειροκρότημα, σαν αυτό στη συνέντευξη Τύπου, στον Σέρτζιο Σκαριόλο τον πιο επιτυχημένο ομοσπονδιακό προπονητή των τελευταίων ετών. Κι αυτά τα δυο 19χρονια παιδιά είναι προφανές η λαμπερή ελπίδα της “φούρια ρόχα” σε μια τεράστια αποτυχία, όπως ο αποκλεισμός από τους “16” της διοργάνωσης.