Η Τουρκία ήταν – θεωρητικά – ένας κακός αντίπαλος για την Εθνική Ανδρών για μία σειρά από λόγους, με πρώτο το ότι είχε μέγεθος σε κάθε θέση. Μετά το τέλος της πρώτη περιόδου του ημιτελικού του Προολυμπιακού – με το σκορ στο 22-8 για τους Τούρκους – έμοιαζε ακόμα χειρότερος αντίπαλος. Αποδείχθηκε ότι τελικά δεν ίσχυε αυτό.

Σε ένα παιχνίδι που η Ελλάδα έκανε κατάθεση ψυχής από την δεύτερη περίοδο κι έπειτα, η Εθνική Ανδρών διέλυσε την Τουρκία με 81-63, με το επιμέρους σκορ του δευτέρου ημιχρόνου να είναι 54-29! Ό,τι πήγε στραβά στο πρώτο ημίχρονο έμοιαζε να φτιάχνει στο δεύτερο, με την Ελλάδα να κάνει πάρτι κιόλας στο τέλος, τιμωρώντας την Τουρκία, που από ένα σημείο και μετά απλώς δεν είχε προσανατολισμό. Και το έκανε με τρόπο κυνικό και σχεδόν... αδίστακτο, παίρνοντας την πρόκριση για τον τελικό, όπου θα αντιμετωπίσει την Τσεχία.

Ο Λαρεντζάκης κράτησε την Εθνική στα δύσκολα

Η Ελλάδα μπήκε στο παρκέ και ήταν σαν... να μην μπήκε. Με τους Σλούκα και Καλάθη να είναι θολωμένοι και να ψάχνουν κυρίως το δικό τους σουτ, η Εθνική δεν πατούσε καλά στα πόδια της. Και αυτό ακριβώς εκμεταλλεύτηκαν οι Τούρκοι, που πρακτικά χτυπούσαν σε καταστάσεις transition σε πρώτο ή δεύτερο χρόνο για να ξεφύγουν στο σκορ στην πρώτη περίοδο (22-8). Και τότε εμφανίστηκε στο παιχνίδι ο παράγοντας “Λαρεντζάκης”.

Με την Ελλάδα να ψάχνεται από κάπου να πιαστεί, ο Λαρεντζάκης έγινε σωσίβιο και ξυπνητήρι μαζί. Ξεκινώντας από το τρίποντο που σημείωσε σοτ ξεκίνημα της δεύτερης περιόδου, ο γκαρντ του Ολυμπιακού πήρε πρακτικά στην πλάτη του την Εθνική. Σχεδόν ό,τι καλό συνέβη στην δεύτερη περίοδο ήρθε από τα χέρια του, είτε με εκτέλεση είτε με δημιουργία, με την Ελλάδα να μην αφήνει την Τουρκία να ξεφύγει στο σκορ. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν ένα ξέσπασμα. Και αυτό ήρθε όταν έπρεπε.

Οι Καλάθης-Σλούκας και ο ρόλος του Παπαγιάννη

Ο Λαρεντζάκης έκανε την αρχή. Οι Καλάθης και Σλούκας ήταν αυτοί που πήραν την σκυτάλη από την τρίτη περίοδο κι έπειτα. Ο Καλάθης ήταν αρχικά αυτός που σήμανε την αντεπίθεση της Εθνικής, τιμωρώντας την – εξωφρενικά απαθή – άμυνα των Τούρκων στο Πικ εν Ρολ που εμπλεκόταν. Πολλές ομάδες παίζουν "under" τον Καλάθη, δίνοντάς του το σουτ. Οι Τούρκοι όμως φαινόταν απλώς να τον προκαλούν να διεισδύσει, με τον γκαρντ της Μπαρτσελόνα να βρίσκει περισσότερους χώρους από ότι ίσως περίμενε και ο ίδιος και να αποκτά ρυθμό, βάζοντας στην συνέχεια στο παιχνίδι και τους συμπαίκτες του.

Με τον Καλάθη να τραβάει την προσοχή της αντίπαλης άμυνας, μετά ήρθε η ώρα του Σλούκα. Ο γκαρντ του Ολυμπιακού άρχισε να δημιουργεί – και συχνά να εκτελεί – έχοντας πλέον περισσότερους χώρους. Αυτό σήμαινε αυτόματα και την μεγαλύτερη ενεργοποίηση του Γιώργου Παπαγιάννη στην επίθεση, με τον σέντερ του Παναθηναϊκού να δέχεται τις ασίστ των δύο γκαρντ της ομάδας και να τελειώνει φάσεις. Το νερό είχε μπει στο αυλάκι. Το θέμα βέβαια είναι τι γινόταν στην άλλη πλευρά του παρκέ.

Η άμυνα με αλλαγές εξέθεσε το μεγάλο ψεγάδι των Τούρκων

Η Τουρκία έχει σκόρερ, σουτέρ, ψηλούς που ποστάρουν, ψηλούς που σουτάρουν, περιφερειακούς που βάζουν την μπάλα στο παρκέ. Υπάρχει όμως κάτι που ΔΕΝ έχει: Έναν κανονικό πλέι-μέικερ, έναν παίκτη που θα οργανώσει σωστά την ομάδα και θα βάλει τους πάντες εκεί που πρέπει. Αυτός είναι και ο λόγος που πρακτικά ρόλο οργανωτή και δημιουργού στο μισό γήπεδο έχει ο Τσέντι Οσμάν, με τους Κορκμάζ (που είναι σκόρερ) και Μαχμούτογλου (που είναι σουτέρ) να ακολουθούν. Και εκεί είναι που χτύπησε η Ελλάδα.

Βλέποντας ότι οι Τούρκοι έδιναν την μπάλα σε έναν οριακά καλό δημιουργό (Οσμάν) και δύο μέτριους δημιουργούς, η Ελλάδα προσαρμόστηκε. Από ένα σημείο και μετά έπαιζε πλέον με αλλαγές στην άμυνα – ακόμα και όταν στο Πικ εν Ρολ εμπλεκόταν ο Παπαγιάννης. Ο λόγος ήταν απλώς: Ο Ρικ Πιτίνο ήξερε ότι κανένας παίκτης της Τουρκίας δεν μπορεί να διαβάσει σωστά το παιχνίδι. Οι τρεις δημιουργοί των Τούρκων είχαν στο μυαλό τους κυρίως την εκτέλεση και όχι στην δημιουργία, παρά τις εκλάμψεις του Οσμάν.

Από ένα σημείο και μετά η άμυνα με αλλαγές της Ελλάδας αποδιοργάνωσε εντελώς την Τουρκία. Με εξαίρεση κάποια προσωπικά καλάθια του Κορκμάζ – τραβηγμένα τρίποντα πάνω σε άμυνα – οι Τούρκοι δεν είχαν λύσεις. "Ξέχασαν" να τροφοδοτήσουν τον Σενγκούν, δεν είχαν συνεργασίες για να βγάλουν σουτ για τον Ιλιάσοβα ή τον Μαχμούτογλου. Το αποκορύφωμα πλέον ήταν όταν ο Οσμάν άρχισε να ψάχνει πλέον το δικό του σουτ αντί για να πασάρει. Εκεί πλέον οι Τούρκοι "κλείδωσαν" τελείως, αφού σταμάτησε κάθε έννοια ομαδικού παιχνιδιού. Το γεγονός ότι τελείωσαν τον αγώνα έχοντας 11 ασίστ και 11 λάθη (η Ελλάδα αντίστοιχα είχε 18 ασίστ για 8 λάθη) το δείχνει αυτό.

Η ομάδα νίκησε τις μονάδες

Η Εθνική Ανδρών νίκησε αρχικά γιατί δεν πανικοβλήθηκε όταν οι Τούρκοι τα έβαζαν όλα και η Ελλάδα έχανε ακόμα και τα λέι-απ. Νίκησε λόγω της... αναισθησίας του Λαρεντζάκη, της κλάσης των Καλάθη και Σλούκα, επειδή οι Παπαγιαννης και Μήτογλου σκέπασαν τα καλάθια. Νίκησε όμως κυρίως γιατί έμεινε πιστή στο πλάνο της και εξέθεσε όλα τα ψεγάδια του όποιου πλάνου είχε η Τουρκία.

Η Ελλάδα βρήκε απέναντί της μία ομάδα με μέγεθος και ταλέντο, αλλά μία τρύπα στην θέση του πόιντ γκαρντ και ένα τεράστιο θέμα στον τομέα του διαβάσματος του παιχνιδιού. Και χτύπησε την Τουρκία αλύπητα, μέχρι όχι απλώς να την λυγίσει, αλλά να την σπάσει. Για αυτό προκρίθηκε στον τελικό.

Ο αγώνας με την Τσεχία βέβαια θα είναι διαφορετικός. Σε αντίθεση με τους Τούρκους για παράδειγμα, η Τσέχοι έχουν πόιντ γκαρντ (Σατοράνσκι), αλλά και δεύτερο δημιουργό (Μπόχατσικ). Έχουν μέγεθος (Μπάλβιν), έχουν κλάση (Βέσελι) και... αναισθησία (Σιλμπ). Δεν είναι υπερομάδα, αλλά είναι ομάδα. Όπως ομάδα είναι και η Ελλάδα.

Στο τέλος της ημέρας, η Ελλάδα και η Τσεχία δεν προκρίθηκαν στον τελικό του Προολυμπιακού επειδή είχαν περισσότερο ταλέντο από Τουρκία και Καναδά αντίστοιχα. Προκρίθηκαν στον τελικό γιατί αντί να εστιάσουν στις (εξαιρετικές) μονάδες τους, εστίασαν στο σύνολο. Κάπως έτσι, ο μεταξύ τους τελικός αποκτάει ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον.