Ο Δημήτρης Ιτούδης στο SPORT24: “Με τον Μίτσιτς μιλήσαμε πρώτη φορά πέρυσι τον Νοέμβριο, όταν ανέλαβα τη Χάποελ”

Πότε και πώς ξεκίνησε το φλερτ της Χάποελ Τελ Αβίβ με τον Βασίλιε Μίτσιτς; Τι ήταν αυτό που ιντρίγκαρε περισσότερο τον Σέρβο γκαρντ για να πει το “ναι”;

Πόσο σημαντικό είναι το ένστικτο ενός παίκτη στο σύγχρονο μπάσκετ; Λείπει κάτι από τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό;

Μπορεί το όνειρο του Δημήτρη Ιτούδη, δηλαδή μια EuroLeague με 30 ομάδες, να αποτελέσει τη χρυσή τομή για να συνεργαστεί η κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση της Ευρώπης με το NBA και τη FIBA σε ένα κοινό πρότζεκτ;

Ο πολύπειρος και επιτυχημένος Έλληνας τεχνικός απαντάει ανοιχτά για όλα αυτά και μερικά ακόμα ενδιαφέροντα ερωτήματα στο SPORT24.

Καλησπέρα, καλώς ήλθατε στην Ελλάδα.

Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση. Καλώς ήρθα στην Ελλάδα, έστω για ένα βράδυ.

Πώς είναι η ζωή μέχρι τώρα;

Μέσα στο αεροπλάνο; Όπως είναι φυσιολογικά η ζωή ενός προπονητή, ενός αθλητή. Απλά για εμάς η δόση είναι λίγο μεγαλύτερη, με την έννοια του ότι έχουμε τα ταξίδια και στη Σόφια, αλλά που είναι η φυσική μας έδρα στην Ευρωλίγκα αλλά και στο Τελ Αβίβ που είναι ουσιαστικά το σπίτι μας, που είναι η καταγωγή της ομάδας.

Μέχρι στιγμής η Χάποελ έχει ξεκινήσει πάρα πολύ δυναμικά. Είναι πρώτη στη βαθμολογία.

Φτου φτου.

Πολλοί μπορεί να περίμεναν ότι είναι μια επικίνδυνη ομάδα, κοιτώντας το ρόστερ στα χαρτιά. Ίσως να μην περίμεναν όμως ένα τόσο καλό ξεκίνημα, με δεδομένο ότι κάνατε έντεκα μεταγραφές το καλοκαίρι και είναι μια ομάδα που δεν έχουμε ξαναδεί στη EuroLeague. Πού οφείλεται αυτό το τόσο καλό ξεκίνημα; Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας;

Δεν υπάρχει μυστικό και δεν υπάρχει ακόμη επιτυχία. Μπορούμε να το πούμε ότι είναι ένα ξεκίνημα το οποίο ουσιαστικά μας δίνει τη δυνατότητα να επενδύσουμε σε αυτό που κάνουμε. Προπονητικά εννοώ. Είμαστε ακόμη στο χτίσιμο της ομάδας. Αυτό είναι δεδομένο. Θα ήταν ουτοπία να πούμε ότι έχουμε αποκτήσει τους αυτοματισμούς, τις συνήθειες, αμυντικά και επιθετικά, που έχουν άλλες ομάδες που έχουν το βασικό τους κορμό εκεί για χρόνια. Και το προπονητικό τιμ. Εμείς είμαστε στη διαδικασία αυτού του χτισίματος.

Βέβαια βοηθάει το γεγονός ότι έχουμε νίκες μέχρι τώρα, οι οποίες τι μας λένε;  Αν χρησιμοποιήσω το ρητό που λέμε εδώ ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα με την έννοια του ότι ο τρόπος προπόνησης, ο σκοπός που χρησιμοποιούμε, η κριτική για να γίνουμε καλύτεροι κάτω από την πίεση που λειτουργούμε και την κούραση αποδίδουν.

Οπότε αυτό μέχρι τώρα μας έχει δώσει τη δυνατότητα να να βάλουμε πράγματα μέσα στο παιχνίδι όπως όλες οι ομάδες Και εμείς έχουμε απουσίες, ενώ και ο Μπρούνο αλλά και ο Σαμ είναι απουσίες για εμάς, αλλά θεωρώ ότι τα υπόλοιπα παιδιά και το χτίσιμο της ομάδας με μεγάλο ρόστερ είναι κάτι το οποίο αποδίδει και δίνει καρπούς μέχρι τώρα.

Αν μπορούσαμε να βάλουμε ένα ποσοστό, πόσο κοντά είναι η ομάδα στο να παίξει αυτό που μπορεί και αυτό που θέλετε εσείς;

Δεν είμαι καλός με τα ποσοστά, δεν το ξέρω αυτό το ποσοστό. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε περάσει από διαφορετικές καταστάσεις στα μέχρι τώρα παιχνίδια, στα πρώτα επτά παιχνίδια. Το γεγονός ότι μείναμε ψύχραιμοι όταν η Μονακό μας πλησίασε, πέρασε μπροστά και κατορθώσαμε να πάρουμε εμείς τη νίκη με την Παρτιζάν. Το πρόσφατο παράδειγμα επίσης που έβαλε πολύ φυσικά παιχνίδι. Κατορθώσαμε να μείνουμε ψύχραιμοι στο πλάνο μας. Επίσης πέρασε η Παρτιζάν μπροστά. Το γεγονός ότι στο Παρίσι ήμασταν πίσω σε διπλή εβδομάδα και κατορθώσαμε με βαθιά μέχρι το τέλος του ρόστερ να φτάσουμε για να βρούμε τις λύσεις και να φέρουμε εις πέρας την αποστολή. Το γεγονός ότι με την Εφές στο δεύτερο μόλις παιχνίδι επίσης βαθιά στο ρόστερ μας βοήθησε.

Αυτό μας δίνει κάποια εχέγγυα ότι όντως έχουμε ποιότητα. Το ξέραμε εμείς ότι έχουμε ποιότητα. Απλά ίσως περισσότερο για τους ανθρώπους που είναι εκτός ομάδας, αλλά κι ακόμη για την ίδια τη διοργάνωση. Ότι Χάποελ Όπως είπα και στην αρχή, δεν θέλουμε να είμαστε ένας σάκος του μποξ. Ναι μεν είμαστε για πρώτη φορά στην Ευρωλίγκα, αρκετοί παίκτες είναι πρώτη φορά που παίζουν στην EuroLeague, αλλά και πολλοί εξ αυτών έχουν εμπειρία Ευρωλίγκας και εξ αυτών είμαι και εγώ και το σταθμό.

Δηλαδή, τουλάχιστον με τον Στέφανο (σσ. Δέδα) έχουμε συνεργαστεί και πριν. Τα άλλα παιδιά μπορεί να μην ήταν στην EuroLeague, αλλά καταλαβαίνουν τώρα το πόσο είναι η Ευρωλίγκα. Επιτρέψτε μου τη λέξη αδυσώπητοι, με την έννοια του ότι δεν έχεις χρόνο ούτε να ξεκουραστείς. Πρέπει αμέσως στο αεροπλάνο να δουλέψεις το επόμενο παιχνίδι, να προετοιμάσεις την ομιλία σου, να προετοιμάσεις τα ματς και το πως θέλεις να αγωνιστείς.

Είπατε ότι δεν θέλατε να είστε σάκος του μποξ. Βλέπω κάτι πολύ περισσότερο από αυτό, τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Υπάρχει κάποιος αντικειμενικός στόχος που έχετε θέσει; Τα playoffs; Το Final Four; 

Θεωρώ από τις 20 ομάδες ότι οι 16 σίγουρα έχουν θέσει ως στόχο, αν μη τι άλλο τα Play In ή τα playoffs. Για εμάς και ιδιαίτερα για μένα είναι on the game is over. Όλο αυτό το project, η προσέγγιση απλά αυτό που τονίζω είναι η αλήθεια, δηλαδή ότι η φετινή μας προετοιμασία ήταν μια απ τις χειρότερες προετοιμασίες που έζησα εγώ στα πάνω από 30 χρόνια καριέρας, που κάνω προετοιμασίες με ομάδες και στελεχών, με ομάδες και χτίζουμε ομάδες. Και αυτό γιατί υπήρχαν αντικειμενικές δυσκολίες.

Οι δυσκολίες ήταν ότι είχαμε παίκτες στις Εθνικές ομάδες. Είχαμε η προετοιμασία μας όταν οι παίκτες από τις εθνικές ομάδες επιστρέψανε κόπηκε στη μέση, γιατί εκεί που έπρεπε να δώσουμε φιλικά παιχνίδια δυνατά έπρεπε να πάμε στο Ισραήλ να παίξουμε το Super Cup. Στο δε Super Cup υπάρχει συγκεκριμένο όριο, δηλαδή πρέπει να παίξουν μόνο 5 ξένοι. Αντίστοιχα στις 15 Σεπτεμβρίου που θέλαμε να κάνουμε κάποια δυνατά φιλικά, θα είχαμε εξετάσει το ρόστερ που θέλαμε εμείς να χτίσουμε εκείνη τη στιγμή για να φτιάξουμε τις σχέσεις των παικτών, τη χημεία και ούτω καθεξής.

Εκεί επιβαλλόταν να χρησιμοποιήσω διαφορετικές καταστάσεις. Χρησιμοποιήσαμε προπονητικά να βάλουμε να κάνουμε ένα rotation των ξένων παικτών με τους γηγενείς, ούτως ώστε να χτίσουμε κάτι καλό. Το καταφέραμε και αλώβητα κιόλας, με την έννοια του ότι κερδίσαμε τα τέσσερα παιχνίδια. Είμαστε στον τελικό του Super Cup και ταυτόχρονα χτίζουμε αυτή τη στιγμή κάτι καλό.

Οι στόχοι μας είναι να γινόμαστε καλύτεροι κάθε μέρα και να αποδεχόμαστε τα challenge που έχουμε. Σήμερα το βράδυ παίζουμε με τον Ολυμπιακό, που είναι μια ομάδα που έχει καντάρια εμπειρίας -επιτρέψτε μου την έκφραση αυτή- και παρουσία στα Final Four, στις μεγάλες διοργανώσεις. Και γενικότερα μαθαίνουμε από το κάθε παιχνίδι.

Μπορώ να πιαστώ από πάρα πολλά από αυτά που είπατε. Θα πάω λίγο στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Μια πρώτη αξιολόγηση από εσάς και θα ρωτήσω αυτό που θέλω.

Κοιτάξτε τώρα, η αξιολόγηση η δική μου είναι μια ματιά ενός τρίτου. Θεωρώ ότι η καλύτερη τοποθέτηση θα είναι των ανθρώπων που δουλεύουν στις ομάδες αυτές. Ξέρουν πολύ καλύτερα ο Γιώργος (Μπαρτζώκας) και το επιτελείο του, ο Έργκιν (Αταμάν) και το επιτελείο του γενικότερα, οι άνθρωποι που είναι μέσα στο κλαμπ. Το τι περιμένου, ποια είναι τα δικά τους προβλήματα, ποιες είναι, ποιες είναι οι δικές τους ανησυχίες και ούτω καθεξής. Αλλά θεωρώ ότι και οι δύο ομάδες είναι χτισμένες για να πάνε μακριά.

Λείπει κάτι από αυτές τις δύο ομάδες, όπως ζητάει συνέχεια ο κόσμος ή αυτό που λείπει είναι η υπομονή από τους φιλάθλους;

Κοιτάξτε, θα μπορούσα να συμφωνήσω, να διαφωνήσω ή και τα δύο ταυτόχρονα, αλλά η Ευρωλίγκα είναι αδυσώπητη και ξέρουν πολύ καλύτερα και οι δύο τι λείπει ή τι δεν λείπει από τις ομάδες. Εγώ βλέπω ένα ρόστερ το οποίο έχει μια βάση. Και στις δυο ομάδες μια ομοιογένεια, μια πολύ καλή χημεία, προπονητικά τιμ τα οποία είναι τα ίδια. Άρα λοιπόν μπορείς να κοιταχτείς μόνο στα μάτια και να αντιληφθείς το τι θέλει ο ένας από τον άλλον. Και αναμφίβολα η πάροδος του χρόνου θα δείξει τι είναι σωστό και τι λάθος.

Άλλες ομάδες που βλέπετε ότι μπορούν έχουν το potential να φτάσουν στο Final Four, που θεωρείται ότι είναι επικίνδυνες;

Πάρα πολλές. Πάρα πολλές. Ειλικρινά, πάρα πολλά σας είπα, οι 16 εκ των 20 πιστεύω ότι ξεκίνησαν με αυτή την φιλοδοξία να είναι σε μια εκ των θέσεων που οδηγεί στο Play-In και αυτό είναι καλό και ταυτόχρονα. Είναι θέμα σκέψης. Δηλαδή επεκτείναμε την EuroLeague σε 20 ομάδες, όπως είχαμε κάνει από τις 16, πήγαμε στις 18 και δυστυχώς δεν έχουμε επινοήσει και δεν έχουμε προνοήσει για το αν μπορούν να διεξάγονται οι αγώνες με ένα διαφορετικό φορμάτ, έτσι ώστε περισσότερες ομάδες, μεγαλύτερο ποσοστό ομάδων να μπαίνουν στα Play-in ή στα playoffs.

Αν αντίστοιχα μπορούμε να το θέσουμε με όρους ΝΒΑ, οι ομάδες στο ΝΒΑ είναι σύνολο 30. Οι δεκαέξι εξ αυτών προκρίνονται στα playoffs. Οι 20 εξ αυτώ, αν βάλουμε και το σύστημα του Play-In, δηλαδή οι 20 από τις 30, πλησιάζει το 70% το ποσοστό. Άρα αντιλαμβάνεστε ότι το 70% των ομάδων είναι εκεί και δίνουν μάχες, έχουν την κανονική διάρκεια που είναι αρκετά παιχνίδια για να μπορέσουν να είναι σε αυτό. Μόνο 10 εξ αυτών δεν είναι στα playoffs. Εμάς από τις 16 οι οκτώ προκρίνονται στα playoffs απευθείας.Είναι 50% τότε.

Αυξήσαμε (τις ομάδες) σε 18. Μείναμε στις οκτώ (στην post season). Πέσαμε από το 50%. Eνστερνίστηκε η EuroLeague την πρόταση των προπονητών. Βάλαμε τo σύστημα του Play-In. Γίνεται ξαφνικά 10 οι ομάδες. Eίδαμ,  το ζήσαμε το πόσο ανταγωνιστικό ήταν. Ακόμη και ο 15ος 16ος είχε μία ή δύο νίκες διαφορά και κίνητρο να βρεθεί στα playoffs.

Ξαφνικά αυξάνουμε τις ομάδες και μένουμε στο ίδιο σύστημα. Θεωρώ ότι μπορούμε να συζητήσουμε. Είναι μια μεγάλη συζήτηση αυτή. Δεν έχουμε χρόνο να το κάνουμε τώρα, αλλά και εμείς ως Σύνδεσμος Προπονητών της EuroLeague και εγώ ως πρόεδρος, αλλά και ως άνθρωπος της EuroLeague, θεωρώ ότι έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε μια πρόταση η οποία θα ενσωματώνει τις 12 εκ των 20 ομάδων στο σύστημα, στο περαιτέρω, δηλαδή να προχωρήσουν και δεν μειώνουμε έτσι το ενδιαφέρον καθόλου και θεωρώ ότι είναι κάτι το οποίο θα είναι στο τραπέζι και θα συζητηθεί τις επόμενες χρονιές.

Είναι άλλωστε κάτι το οποίο πληρώνει και το τίμημα, σε εισαγωγικά πληρώνει το τμήμα, ο προπονητής λόγω της υπομονής που αναφέρατε. Και θέλουμε οι προπονητές να μπορούν να μακροημερεύσουν έτσι ώστε να φέρουν αποτέλεσμα.

Έχετε πει επίσης ότι ονειρεύεστε κάποια στιγμή να έχουμε 30 ομάδες στην EuroLeague. Είναι ίσως αυτό η χρυσή τομή για να μπορέσει να πείσει το ΝΒΑ να επενδύσει στο ήδη υπάρχον προϊόν και να μην δημιουργηθεί μια καινούρια λίγκα που ακούμε συνέχεια; Ότι έρχεται και έρχεται το NBA Europe.

Α, τι ωραία πρόταση αυτή που βγαίνει από τα χείλη σας, με την έννοια ότι θα μπορούσε αυτό το οποίο φαίνεται ή διαφαίνεται στο μέλλον να υπάρξει μια καινούργια λίγκα απέναντι από την EuroLeague, να γίνει τελικά μια συγχώνευση όλων των φορέων, ούτως ώστε να δούμε αυτό το οποίο είναι το δικό μου όνειρο και πιστεύω όνειρο και αρκετών φιλάθλων εκεί έξω.

Να βγείτε να κάνετε μια σφυγμομέτρηση. Τι ωραία ιδέα! Πώς κάνουν τα πολιτικά κόμματα; Εμείς αθλητικά μπορούμε να βγούμε και να ρωτήσουμε τον κόσμο έξω απ το γήπεδο. Μπορείτε να κάνετε ένα exit poll έξω από το γήπεδο, σε διάφορα γήπεδα που είναι γεμάτα, αν θα ήθελε να δει όντως αυτό το σύστημα με 30 ομάδες, περισσότερα παιχνίδια, καταστάσεις playoffs.

Ναι, το Final Four σιγά σιγά να βγαίνει από το μυαλό μας, αλλά να μπαίνουμε στη διαδικασία μια σειράς playoffs. Και θεωρώ ότι εφόσον το πρώτο δείγμα είναι σωστό, θα βρεθούν, θα συζητήσουν μαζί με την FIBA οι φορείς. Παίρνουμε και εμείς τις πληροφορίες μας ως σύνδεσμος προπονητών, ή ως σύνδεσμος των παικτών και θεωρώ ότι μια συγχώνευση προς το μέλλον θα είναι ότι καλύτερο για το μπάσκετ.

Είστε μάλλον από τους λίγους, αν όχι ο μοναδικός προπονητής που εκφράζεται τόσο ανοιχτά σε σκέψεις για τα μελλοντικά πλάνα, για το πως μπορεί να βελτιωθεί το μπάσκετ. Σκέφτεστε ένα ρόλο παράγοντα στο μέλλον;

Το γεγονός ότι εκφράζω τις απόψεις μου, είναι γιατί αγαπάω αυτό το άθλημα. Ειλικρινά το αγαπώ. Μου έχει δώσει τόσα πολλά και θέλω και εγώ αισθάνομαι ότι μπορώ να συνεισφέρω τουλάχιστον με τις απόψεις μου, τις ιδέες μου και την εμπειρία ταυτόχρονα, την οποία έχω αποκτήσει όλα αυτά τα χρόνια. Να συνεισφέρω στο να γίνει ακόμη πιο διαδραστικό, ακόμη πιο ανταγωνιστικό και έτσι να έχουμε τις νέες γενιές των φιλάθλων που έρχονται.

Χωρίς να θέλω να μειώσω τις δικές μας γενιές, αλλά γερνάμε, είναι η φυσική εξέλιξη του χρόνου. Θέλουμε να φέρουμε περισσότερες νέες γενιές για το άθλημά μας. Είναι πραγματικά πολύ όμορφο. Για μένα είναι το καλύτερο άθλημα στον κόσμο, αλλά θεωρώ ότι μπορούμε να μάθουμε από το παρελθόν μας, να μάθουμε από τα λάθη μας και να χτίσουμε το μέλλον.

Γι αυτό το λόγο λέω τις απόψεις μου φωναχτά και τις λέω και σε κλειστές πόρτες, στους ανθρώπους και στους φορείς οι οποίοι θέλουν να ακούσουν και έχουν το σθένος, την γνώση αλλά και την εμπειρία να θέλουν να εξελιχθούν. Άλλωστε αυτή είναι και η ουσία στο να εξελισσόμαστε και σαν άνθρωποι και σαν άθλημα.

Δεν είναι πολλοί όμως αυτοί που το κάνουν. Δηλαδή οι περισσότεροι προπονητές σε τέτοιες ερωτήσεις συνήθως απαντάνε ‘δε ν είναι δική μου αρμοδιότητα να πω’ και το αποφεύγουν κάπως.

Ίσως είναι και ο θεσμικός ρόλος ως πρόεδρος. Ίσως είναι και το γεγονός ότι συνομιλώ με αρκετούς προπονητές, με αρκετούς παίκτες και παίρνω και το feedback και από τους παράγοντες. Αλλά κοιτάξτε, η οικογένεια Γιαννακόπουλου έχει ευεργετήσει τον Παναθηναϊκό και τον αθλητισμό και το μπάσκετ γενικότερα. Προφανώς και άλλες οικογένειες έχουν επενδύσει, όπως είναι οι Αγγελόπουλοι, ο κύριος Κόκκαλης πριν. Και μπορούμε να αναφερθούμε σε πολλές οικογένειες, αλλά επειδή έχω συνεργαστεί με την οικογένεια Γιαννακόπουλου, έχουν ευεργετήσει το άθλημα με τους παίκτες που έχουν φέρει εδώ τον Παναθηναϊκό, την έχουν κρατήσει ψηλά, έχουν βάλει πολύ βαθιά το χέρι στην τσέπη.

Θεωρώ ότι αυτή τη στιγμή είμαστε ώριμοι στο να δούμε ότι πραγματικά αυτό μπορεί να φέρει και τα χρήματα τα οποία επενδύει κάποιος πίσω, έτσι ώστε να κάνει ακόμα μεγαλύτερες επενδύσεις. Το γεγονός ότι είναι εύρωστες οι οικογένειες δεν σημαίνει ότι συνέχεια πρέπει να ματώνει η τσέπη σου. Συγγνώμη για τις εκφράσεις μου. Πρέπει να πάρει κάτι πίσω. Δεν λέω ότι είναι αυτός ο στόχος ή αυτοσκοπός.

Εδώ στην Ελλάδα έχουμε ίσως παρεξηγήσει το ότι θα βγάλει κέρδος, μα δεν το καταλαβαίνω. Για ποιο λόγο κάποιος που επενδύει να μην ζητά κάτι ως αντάλλαγμα εκτός της ηθικής ανταμοιβής, η οποία είναι ο τίτλος; Η προσέλευση του κόσμου. Αυτό γίνεται κατά κόρον στο ΝΒΑ εδώ και χρόνια. Αν πεις σε έναν άνθρωπο ότι ξέρεις ή αντίστοιχα οι ιδιοκτήτες ότι χάνουν 30 εκατομμύρια το χρόνο, θα σε πούνε τρελό, τρελό.

Επειδή αναφερθήκατε στον Παναθηναϊκό και λίγο νωρίτερα στο Final Four, τι μνήμες σας ξύπνησε η ανακοίνωση ότι το Final Four θα επιστρέψει στην Αθήνα;

Ω, μεγάλη, μεγάλη υπόθεση! Καταράς είχα τη δυνατότητα και την ευκαιρία και την τύχη να είμαι στο ΟΑΚΑ το καλοκαίρι λόγω του συνεδρίου μας. Έχει διαμορφωθεί εντελώς, είναι πάρα πολύ όμορφο και θεωρώ ότι και άλλες εξελίξεις θα γίνουν, όπως και το ΣΕΦ που επισκέφθηκα χθες.

Είναι άλλωστε γήπεδα τα οποία το ένα έχει χτιστεί, αν δεν κάνω λάθος το ’84 και το άλλο το ’94, οπότε χρήζουν ανακαίνισης. Οπότε είναι πολύ όμορφο που θα επιστρέψει το Final Four στην Ελλάδα. Είναι μεγάλο κίνητρο και για τις δύο ομάδες αλλά και γενικότερα για το μπάσκετ. Για παιδιά τα οποία θα ασχοληθούν αύριο με το μπάσκετ.

Πέρα από το κίνητρο είναι και έξτρα πίεση;

Ναι, υπάρχει πίεση, προφανώς υπάρχει πίεση, αλλά ξέρετε, it goes with the job. Αν δεν είχαμε την πίεση αυτή η οποία σε κάνει να είσαι σε εγρήγορση, να είναι ένα δημιουργικό λοιπόν άγχος και όχι το άγχος το άρρωστο, το ότι δεν βγαίνω από το σπίτι μου με βλέπω φαντάσματα.

Αλλά ένα δημιουργικό άγχος το οποίο σε κρατά σε εγρήγορση και στη συνέχεια σε μια κατάσταση εγρήγορσης, όπως είπα απλά ότι θα πρέπει να αντιδράσω. Το παιχνίδι μας το ζητάει αυτό. Οι αποφάσεις παίρνονται σε δευτερόλεπτα.  Είτε ενός παίκτη που πρέπει να κάνει το σουτ που είναι η δύσκολη δουλειά, είτε του προπονητή, που πρέπει να πάρει μια απόφαση σε δευτερόλεπτα/

Αυτό έχει να κάνει και λίγο με το ένστικτο. Και ήθελα να ρωτήσω σε μια εποχή που ασχολούμαστε όλο και περισσότερο με τα data, με τα στατιστικά, αλλά δεν υπάρχει ταυτόχρονα πολύς χρόνος για προπόνηση, πόσο σημαντικό είναι το ένστικτο και πόσο το αφήνετε εσείς; Πόσο θέλετε από τον παίκτη να έχει ένστικτο;

Να ξεκινήσω από το τελευταίο σκέλος της ερώτησής σας. Εάν δεν αφήσουν τον παίκτη να έχει εξελιχθεί, τότε χάνω το ταλέντο του. Προφανώς αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να παίξουμε δηλαδή χωρίς αρχές ή χωρίς αποστάσεις ή χωρίς κάποια ιδέα, αλλά ο αθλητής θα πρέπει να εκδηλώσει το ταλέντο του μέσα στο γήπεδο.

Και εγώ χαίρομαι όταν οι αθλητές με εκπλήσσουν και εκδηλώνουν πράγματα. Έρχονται να μου πουν ιδέες πως θα τους βόλευε στο δεξί τους χέρι, το αριστερό τους χέρι, αυτή η γωνία, αυτό το spacing, το συγκεκριμένο μομέντουμ, αυτή είναι και η διαδραστικότητα. Επίσης θεωρώ ότι είμαι σίγουρος και το βλέπετε και εσείς οι ίδιοι αλλά και ο κόσμος, ότι το μπάσκετ εξελίσσεται σε ταχυδύναμη, σε εκρηκτικότητα, οπότε πρέπει να προσαρμόζεσαι και εσύ σε αυτές τις καταστάσεις.

Επίσης, παρατηρώ τώρα τελευταία κι ενώ κοντεύνει να τελειώσει πρώτος μήνας της διοργάνωσης κι έχουμε αρκετά παιχνίδια στα πόδια μας, πολλές ομάδες ψάχνονται στην αγορά λιγότερο ή περισσότερο από άλλες φορές για παίκτες στο “1” και το “5”. Είναι τυχαίο ή υπάρχει συγκεκριμένος λόγος που συμβαίνει αυτό;

Πρώτον, δίνεται μια πολύ καλή πάσα. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η θέση 1 και η θέση 5 είναι από εκεί που ξεκινάει το χτίσιμο, με την έννοια του ότι τι είδους πλέι μέικερ θέλεις να έχεις δημιουργό ή τι είδους πένταρι. Θεωρώ ότι οι περισσότερες ομάδες προσπαθούν να χτίσουν το ρόστερ τους ώστε να έχουν μία ισορροπία ή και διαφορετικότητα στα στοιχεία. Έχουν αυτές οι δύο θέσεις.

Να μιλήσω όμως για τη δική μου ομάδα και για τη δική μας άμεση ανταπόκριση σε αυτές τις ανάγκες και στις ανάγκες που εμείς ούτως η άλλως θα είχαμε ή θα βρίσκαμε μπροστά μας, ζώντας σε ένα αεροπλάνο, το λέω σε υπερβολή, αλλά δεν είναι, πιστέψτε με. Μετά το παιχνίδι ομάδα φεύγει για το Τελ Αβίβ γιατί έχουμε και υποχρέωση να παίξουμε την Κυριακή παιχνίδι. Προνοήσουμε. Γεμίσαμε το ρόστερ. Αυτό σημαίνει επένδυση από τον κ. Γιανάι και τους άλλους συνιδιοκτήτες.

Κάποια στιγμή φαινόταν ότι έχουμε πολλούς σε αρκετές θέσεις. Ήταν όμως ξεκάθαρο. Οι συζητήσεις που έχω κάνει με τους αθλητές και ξέρουν ο καθένας το τι θα πρέπει να προσφέρει περισσότερο και ποιος είναι ο ρόλος του. Είναι ξεκάθαροι και διακριτοί ρόλοι σε μια ομάδα. Προφανώς όλοι θέλουν να παίζουν, απλά είναι ξεκάθαρο για εμάς ότι όταν κάποιος δεν θα παίξει, δεν είναι απαραίτητα γιατί δεν έκανε κάτι σωστά, αλλά γιατί κάποιος άλλος έκανε κάτι καλύτερα.

Αυτός είναι ένας υγιής ανταγωνισμός, ο οποίος έχει συζητηθεί εκ των προτέρων από εμένα και οι συνεργάτες μου, αλλά ιδιαίτερα από εμένα. μου αρέσει να συζητώ με αυτούς που θα συμπορευτώ, έτσι ώστε να τους εξηγήσω το πλάνο, το πώς θα είναι, να μην έχουν απορίες.

Ήσασταν πάντα τόσο επικοινωνιακός ή άλλαξε αυτό στην πορεία;

Ήμουν πάντα. Και αυτή η εξέλιξη έχει να κάνει με τον ρόλο του στον Παναθηναϊκό ως συνεργάτης του Ομπράντοβιτς. Γιατί έκανα πολλές εκ των συζητήσεων με τους αθλητές οι οποίοι ήθελαν να έρθουν εδώ, οπότε είχαμε αυτή την αυτή την προσέγγιση.

Πάμε λίγο στον Βασίλιε Μίτσιτς. Ήταν μια ιστορία που μονοπώλησε το ενδιαφέρον του τύπου όχι μόνο στην Ελλάδα και γενικότερα σε όλη την Ευρώπη. Τον ήθελαν πολλές ομάδες. Πώς το ζήσατε εσείς αυτό το σίριαλ από μέσα και πόσο ενεργή εμπλοκή είχατε στη μεταγραφή του;

Κοιτάξτε, πάντα έχω ενεργό ρόλο σε όλες μεταγραφές. Δηλαδή, τουλάχιστον στη δική μου φιλοσοφία, δεεν νοείται προπονητής ο οποίος ουσιαστικά θα πάρει τις αποφάσεις και θα κριθεί για τις αποφάσεις του για τη στελέχωση του, να μην έχει άποψη για τους αθλητές τους οποίους θέλει να στελεχώσει την ομάδα και αν ταιριάζει στη χημεία, στο τι έχει σκεφτεί για την ομάδα του, αν μπορεί να του δώσει αυτό που θέλει. 

Με τον Μίτσιτς ξεκινήσαμε να μιλάμε πολύ νωρίς. Εγώ έφτασα στο Τελ Αβίβ αναλαμβάνοντας την ομάδα τον Νοέμβριο περίπου. Τότε ήταν και η πρώτη μας επαφή. Του εκθέσαμε με τον κύριο Γιανάι το σχέδιο -όπως ο κ. Γιανάι εξέθεσε το σχέδιό του, την προοπτική αυτής της ομάδας, το όνειρό του σε εμένα και πήρα αυτή την απόφαση, να δημιουργήσουμε όλοι μαζί μία μια ομάδα η οποία θα μπορέσει να γίνει μεγάλη στην πάροδο του χρόνου.

Κάτι τέτοιο το πετύχαμε όλοι μαζί από την πρώτη στιγμή. Το γεγονός ότι κερδίσαμε το EuroCup πέρσι και όλοι οι συντελεστές, αυτοί που ξεκίνησαν την ομάδα και την στελέχωσαν, ο Γιώργος Χήνας μαζί με τον Στέφανο Δέδα και όλο το προπονητικό επιτελείο και μετέπειτα όταν κάναμε αυτές τις προσθήκες που χρειαζόταν προσθαφαιρέσεις, έτσι ώστε να έχουμε την κατάλληλη χημεία.

Θεωρώ ότι ο Βάσα ήταν ξεκάθαρος από την αρχή, ήθελε να επιστρέψει στην Ευρώπη και του άρεσε αυτή η προοπτική. Από την πρώτη στιγμή, μάλιστα, μου είπε κάτι συγκεκριμένο, το οποίο μπορώ να μοιραστώ μαζί σας -άλλωστε μπορείτε να ρωτήσερε και τον ίδιο -ότι του αρέσει αυτό το challenge (σσ. αυτή η πρόκληση), δηλαδή να είναι μια ομάδα η οποία δεν έχει αυτό το affirmation, δεν έχει αυτό το background ή αυτή την ιστορία στον μεγαλύτερο θεσμό. Και ότι θα συνδέσει το όνομά του με αυτή την εξέλιξη, με αυτή την πορεία.

Κάτι αντίστοιχο έγινε και με άλλους παίκτες, όπως ο Ελάιζα (Μπράιαντ), ο Οτούρου, οι οποίοι θέλουν να συνδέσουν το όνομά τους με αυτή την μετεξέλιξη της ομάδας σε ένα κλαμπ το οποίο έχει κάτι να πει εκεί έξω, εκτός από το μπασκετικό κομμάτι.

Τελευταία ερώτηση. Θα επιστρέψουν οι ομάδες του Ισραήλ στη βάση τους;

Μακάρι να ήξερα την απάντηση. Ελπίζω όμως να επιστρέψουν. Είμαστε σε καλό δρόμο. Εννοώ ότι δεν έχω την απάντηση, με την έννοια ότι στα γεωπολιτικά δεν εμπλεκόμαστε. Ελπίζουμε όμως, διότι τα πράγματα είναι πολύ καλά στο Ισραήλ και στο Τελ Αβίβ. Στους παίκτες με τους οποίους συνεργαζόμαστε τους αρέσει το Τελ Αβίβ και ελπίζω λοιπόν κάποια στιγμή, γιατί εκεί είναι η βάση μας, εκεί είναι το αν θα έχουμε κόσμο ο οποίος θα γεμίζει το γήπεδο.

Είναι διαφορετικό να παίζεις το Χάποελ – Μακάμπι μπροστά σε 4.000 και διαφορετικό να παίζεις μπροστά σε 12.000 ή οποιοδήποτε παιχνίδι. Οπότε ελπίζουμε και ευελπιστούμε ότι θα επιστρέψουν.