Απεργία vs αδιαφορία

Από το 2005 και την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Ευρωμπάσκετ του Βελιγράδιου από την Εθνική ομάδα το ελληνικό μπάσκετ ήρθε και πάλι στο προσκήνιο. Το ασημένιο μετάλλιο που ακολούθησε στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας έδωσε ακόμη περισσότερη προβολή στο άθλημα, κάτι που επιβεβαιωνουν οι 15.000 άνθρωποι που έχουν πάει στο ΟΑΚΑ αυτές τις ημέρες για να δουν την Εθνική.

Φυσικά μέσα σε αυτό το πλαίσιο της ανοικοδόμησης του ελληνικού μπάσκετ συμπεριλαμβάνονται τόσο η κατάκτηση της Ευρωλίγκας από τον Παναθηναϊκό το 2007, όσο και η ενίσχυση του Ολυμπιακού που προσπαθεί να επιστρέψει στην κορυφή του ελληνικού, αλλά και του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Καλά ως εδώ. Αλλά, όλα αυτά είναι -ουσιώδης ομολογουμένως- βιτρίνα.



Γιατί, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες μπασκετμπολίστες παραμένουν. Οι αθλητές της Α2 είναι ακόμη ανασφάλιστοι, αν τραυματιστούν πρέπει να πληρώσουν από μόνοι τους την ιατρική κάλυψη, παίκτες μένουν απλήρωτοι για μήνες, ομάδες υπόσχονται χρήματα που όχι μόνο δεν μπορούν να δώσουν, αλλά ούτε είναι σε θέση να… βρουν! Αν αρχίσουμε να καταγράφουμε περιπτώσεις, δεν θα τελειώσουμε.



Όπως και αν αρχίσουμε να θυμόμαστε τους… διαλόγους που έχουν γίνει μεταξύ του ΠΣΑΚ, του ΕΣΑΚΕ, της ΕΟΚ, αλλά και ακόμη και των Υφυπουργών Αθλητισμού, πάλι θέλουμε πολύ χώρο, όπως και πολύ χρόνο. Διάλογοι που ξεκίνησαν, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχουν καταλήξει πουθενά. Θεωρητικά υπάρχει διάθεση, αλλά όχι αποφασιστικότητα για να λυθούν τα προβλήματα.



Το Σάββατο το μεσημέρι το δ.σ του ΠΣΑΚ με τον πρόεδρο του συνδέσμου Λάζαρο Παπαδόπουλο, τον αντιπρόεδρο Γιάννη Γιαννούλη, τον γραμματέα Νίκο Σπανό, τον γενικό διευθυντή Κώστα Αλεξανδρίδη, αλλά και τον Παναγιώτη Ντουμάνη συναντήθηκε με εκπροσώπους Τύπου για να εκφράσει και σε αυτούς, για μια ακόμη φορά, τα παράπονά των Ελλήνων καλαθοσφαιριστών σχετικά με τη στάση των ανθρώπων που διοικούν το ελληνικό μπάσκετ.



“Είμαστε εδώ για τους παίκτες που έχουν οικονομικό πρόβλημα, όχι για εμάς, σε εισαγωγικά τους μεγάλους παίκτες, που είμαστε εξασφαλισμένοι οικονομικά και έχουμε κάνει μεγάλα συμβόλαια στην καριέρα μας” είπε ο Παπαδόπουλος, αλλά αυτό είναι κάτι το σχετικά αυτονόητο. Το ότι ένας διεθνής παίκτης φοράει τη φανέλα της Εθνικής ομάδας, δεν σημαίνει ότι έπεσε από άλλον πλανήτη με αυτήν κολλημένη πάνω του. Όλοι από κάπου ξεκίνησαν.



Για παράδειγμα, ο Βασίλης Σπανούλης από τον Κένταυρο Λάρισας, ο Αντώνης Φώτσης έπαιζε στον Ηλυσιακό, ο Νίκος Ζήσης στη ΧΑΝΘ, ο Θοδωρής Παπαλουκάς στον Εθνικό Ελληνορώσων και στη συνέχεια στη Δάφνη, ο Δημήτρης Διαμαντίδης στην Καστοριά. Το ότι αυτή τη στιγμή παίζουν στην Εθνική ομάδα έχει να κάνει με την προσωπική δουλειά που έριξαν και την προσπάθειά τους. Θα μπορούσαν, όμως, να είχαν… απογοητευτεί (όπως έχουν κάνει πολλοί άλλοι) από την αφερεγγυότητα αρκετών ομάδων.



Ο ΠΣΑΚ με βάση τη σύμφωνη γνώμη των μελών του, είναι αποφασισμένος να φτάσει την κατάσταση στα άκρα, αν δεν βρεθεί λύση με ήπιο τρόπο και μέσα από το διάλογο. Η λέξη “απεργία” είχε ακουστεί εδώ και κάνα μήνα στις παρυφές του ελληνικού μπάσκετ, αλλά όσο πλησιάζει ο Σεπτέμβριος και ο Οκτώβριος, ακούγεται όλο και περισσότερο. Ο κίνδυνος να μην αρχίσει το Κυπέλλο Ελλάδας, το πρωτάθλημα της Α2 ή ακόμη και αυτό το της Α1 είναι πλέον ορατός.



Την ερχόμενη εβδομάδα, ο ΠΣΑΚ περιμένει να συναντηθεί εκ νέου με τον Υφυπουργό Αθλητισμού Γιάννη Ιωαννίδη και τους ανθρώπους της ΕΟΚ, όπως και με τον ΕΣΑΚΕ. Η μετάλλαξη των ομάδων σε ΚΑΕ, η ασφάλιση των παικτώ, οι μεταγραφές Ελλήνων παικτών μεσούσης της σεζόν και οι οικονομικές εγγυήσεις που οφείλουν να φέρουν οι ομάδες είναι μερικά από τα κυριότερα προβλήματα του ελληνικού μπάσκετ. Αυτά που κρύβονται καλά πίσω από τη βιτρίνα. Αλλά όποιος νομίζει, ότι δεν υπάρχουν, κάνει λάθος.



Ο Νίκος Σπανός λίγο πριν ολοκληρωθεί η συνάντηση του ΠΣΑΚ με τους δημοσιογράφους είπε ότι “δεν μπορώ να καταλάβω, από τη στιγμή που όλοι θέλουμε την πρόοδο του ελληνικού μπάσκετ, γιατί δεν κάνουμε τις απαραίτητες κινήσεις για να το πετύχουμε”. Προφανώς, δεν έχει στο μυαλό του ότι κάποιος ή κάποιοι μπορεί να… καταλαβαίνουν τη λέξη “πρόοδο”, με διαφορετική έννοια.