Η Αναντολού Εφές είδε την προσπάθειά της για να γράψει ιστορία να τελειώνει… πολύ νωρίς. Η ομάδα του Εργκίν Αταμάν φιλοδοξούσε να γίνει η πρώτη ομάδα μετά την Γιουγκοπλάστικα με τρεις σερί κατακτήσεις της EuroLeague, ωστόσο η ήττα από την Φενέρμπαχτσε για την 33η αγωνιστική την έθεσε εκτός playoffs.

Το όνειρο του three-peat εκτυλίχθηκε σε εφιάλτη για την Αναντολού Εφές, που έπειτα από μία ονειρεμένη τετραετία θα πρέπει να δει τα playoffs από την τηλεόραση και να κοιτάξει την επόμενη μέρα της.

Το SPORT24 αναλύει τους λόγους της αποτυχίας της Εφές και την επόμενη μέρα της.

Οι απώλειες ήταν πιο σημαντικές από ότι φαινόταν στην αρχή

Έχοντας τον ίδιο κορμό για χρόνια - και έναν πιθανό κορεσμό - η Αναντολού Εφές θέλησε να αλλάξει πράγματα για να έχει μία ομαλή μετάβαση στην επόμενη μέρα της. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να υπάρξουν κάποιες προσθαφαιρέσεις που είχαν ως αποτέλεσμα να αλλοιωθεί η χημεία της ομάδας.

Για διάφορους λόγους (ηλικία, αλλαγή παραστάσεων ή απλώς… βαρεμάρα) από την Εφές αποχώρησαν το καλοκαίρι οι Κρούνοσλαβ Σιμόν, Τζέιμς Άντερσον, Έντριεν Μόρμαν και Κρις Σίνγκλετον, αλλά και ο Φίλιπ Πέτρουσεβ, που δεν προσαρμόστηκε ποτέ. Δύο περιφερειακοί δηλαδή που ήταν εντάξει με τον ρόλο τους ερχόμενοι από τον πάγκο (Σιμόν ως δεύτερος δημιουργός και Άντερσον ως αμυντικός σπεσιαλίστας), αλλά και οι δύο πάουερ φόργουορντ της ομάδας.

Στα μάτια του κόσμου οι απώλειες της Εφές δεν ήταν μεγάλες. Παίκτες όπως ο Σιμόν, ο Άντερσον και ο Μορμάν δεν είναι… σέξι, ενώ ο Σίνγκλετον είχε πολλά πάνω-κάτω μέσα στην σεζόν. Ο Σιμόν όμως ήταν η ασφάλεια της Εφές όταν… τρελαινόταν κάποιος εκ των Μίτσιτς, Λάρκιν ή Μπράιαντ (και τράβηξε κουπί πέρυσι όσο έλειπε ο Λάρκιν), ο Άντερσον ένας χρήσιμος ρολίστας που δεν γκρίνιαζε ποτέ. Ο Μορμάν αυτός που εξασφάλιζε ότι ο Σίνγκλετον μπορούσε να είναι… χαλαρός στην κανονική περίοδο, ανοίγοντας το γήπεδο με το σουτ του. Ο Σίνγκλετον ήταν απλώς ο… Σίνγκλετον, ένας φόργουορντ/σέντερ που όταν είχε όρεξη άλλαζε τα δεδομένα και για αυτό επέστρεψε… άρον-άρον στα μέσα της σεζόν.

Πάνω από όλα όμως, αυτοί οι τέσσερις παίκτες ήξεραν τον ρόλο τους. Γνώριζαν μέχρι που επιτρεπόταν να φτάσουν, έδιναν λύσεις χωρίς γκρίνιες. Η αντικατάστασή τους δεν θα ήταν απλή υπόθεση. Κάτι που οδηγεί στο επόμενο πρόβλημα.

Οι κινήσεις εντυπωσιασμού αλλοίωσαν την χημεία της ομάδας

Η Εφές φάνηκε να χτίζει μία ευρωπαϊκή dream team. Στην θέση των Σιμόν, Άντερσον ήρθε ο Γουίλ Κλάιμπερν, ο κατά τεκμήριο καλύτερος σμολ φόργουορντ στην EuroLeague τα τελευταία χρόνια. Αντί των Μορμάν και Σίνγκλετον αποκτήθηκαν οι Ακίλε Πολονάρα και Αμάτ Εμπαγιέ, δύο παίκτες που θεωρητικά συμπλήρωναν ο ένας τον άλλο. Στην θέση του απογοητευτικού Πέτρουσεβ αποκτήθηκε ο πιο μπαρουτοκαπνισμένος Άντε Ζίζιτς. Ήταν πράγματι εντυπωσιακές κινήσεις. Αποδείχθηκε όμως ότι δεν ήταν οι ιδανικές.

Ο Κλάιμπερν είναι σπουδαίος παίκτης. Είναι όμως και ένας παίκτης που θέλει πιο συχνά την μπάλα στα χέρια του από ότι οι Σιμόν και Άντερσον μαζί. Είναι καλός Spot Up σουτέρ (και φέτος ήταν εξαιρετικός σε αυτό), αλλά είναι σαφές ότι θέλει να έχει και στιγμές δημιουργίας, δεν μπορεί απλώς να στέκεται στην γωνία περιμένοντας τις πάσες των Μίτσιτς και Λάρκιν. Αυτό ήταν δεδομένο ότι θα δημιουργούσε δυσκολίες για να μοιραστούν σωστά οι αρμοδιότητες και κάποιος θα έπρεπε να χάσει κάτι.

Αυτός που έχασε τα περισσότερα ήταν ο Σέιν Λάρκιν, που είδε τον ρόλο του να μικραίνει. Από τους 14.7 πόντους μέσο όρο με 10.5 προσπάθειες σε 32 λεπτά ανά αγώνα, ο Αμερικανός με το τουρκικό διαβατήριο έπεσε φέτος στους 11.9 πόντους με 8.8 προσπάθειες σε 29 λεπτά ανά αγώνα. Αυτό δεν του άρεσε και φάνηκε πλέον όταν ήρθε το ξέσπασμά του τον Μάρτιο μετά από μία ήττα από την Παρτίζαν, όπου τα έβαλε ανοιχτά με τον Εργκίν Αταμάν και τον Κλάιμπερν.

Την ίδια στιγμή, η Εφές πήρε ελάχιστα από τους νέους της πάουερ φόργουορντ. Ο Πολονάρα δεν προσαρμόστηκε ποτέ, βγήκε εκτός ροτέισον και τελικά αποχώρησε, ο Εμπαγιέ αποδείχθηκε… light και τελικά επιστρατεύτηκε ο - επί 6 μήνες χωρίς ομάδα - Σίνγκλετον στα μέσα της σεζόν. Η θέση του πάουερ φόργουορντ ήταν από τα δυνατά σημεία της Εφές, ωστόσο αποδείχθηκε η αχίλλειος πτέρνα της, παρά τα συχνά περάσματα του Κλάιμπερν από αυτή. Όταν αυτό συνδυαστεί με το… προχωρημένο της ηλικίας των Ντάνστον, Πλάις στην θέση του σέντερ και τα σκαμπανεβάσματα του Ζίζιτς, γίνεται σαφές ότι η γραμμή ψηλών της κατόχου του τίτλου είχε πολλά θέματα.

Η επόμενη μέρα, ο Αταμάν, ο Μίτσιτς και το βαθύ πορτοφόλι

Η Αναντολού Εφές μπαίνει με αρκετά ερωτηματικά στην επόμενη μέρα της. Το πρώτο αφορά τον Εργκίν Αταμάν, το συμβόλαιο του οποίου λήγει, με τον Τούρκο τεχνικό να δηλώνει ότι έχει δεχθεί πρόταση από τον Παναθηναϊκό. Πέρα από αυτό όμως, υπάρχουν και ερωτηματικά για το ρόστερ της ομάδας.

Η τριάδα των Μίτσιτς, Λάρκιν και Κλάιμπερν έχει συμβόλαιο για την επόμενη σεζόν, όπως και οι Πλάις και Εμπαγιέ, ωστόσο κάθε περίπτωση είναι και διαφορετική. Ο μεν Μίτσιτς δεν έχει κρύψει ότι θέλει να πάει στο NBA και μάλιστα άλλαξε και μάνατζερ που τον εκπροσωπεί στις ΗΠΑ ακριβώς για αυτό τον λόγο. Ο Λάρκιν είναι πολύτιμος - λόγω και του τουρκικού διαβατηρίου - αλλά μοιάζει… στραβωμένος. Για τον Κλάιμπερν δεν φαίνεται να τίθεται θέμα, όπως και για τον Πλάις, ωστόσο για τον Εμπαγιέ τίποτα δεν είναι σίγουρο. Τα συμβόλαια των Ντάνστον, Μπομπουά, Μπράιαντ και Σίνγκλετον ολοκληρώνονται. Με εξαίρεση τον Μπράιαντ - που λογικά θα γίνει κίνηση για ανανέωση - οι άλλες περιπτώσεις είναι επίσης διαφορετικές, αφού πρόκειται για παίκτες σε προχωρημένη μπασκετική ηλικία.

Την ίδια στιγμή, η Εφές πρέπει να κοιτάξει και την αγορά. Η ενίσχυση του τουρκικού στοιχείου είναι απαραίτητη, με τους Σαντίκ Καμπάτσά (22 χρονών, 2.11 μέτρα) της Γαλατάσαραϊ και Ονουράλπ Μπιτίμ (24 χρονών, 1.98 μέτρα) της Μπουρσασπόρ να είναι μέσα στους λογικούς στόχους, με τουρκικά δημοσιεύματα να αναφέρουν ότι ο Καμπατσά ίσως και να έχει κλείσει. Το θέμα βέβαια με την Εφές είναι και σε ποιους ξένους θα στραφεί, αφου η τουρκική ομάδα έχει βαθύ πορτοφόλι και σίγουρα θα κοιτάξει πολλές περιπτώσεις από το πάνω ράφι. Αυτές οι κινήσεις όμως θα είναι άμεσα εξαρτημένες με το μέλλον του Μίτσιτς.

Στο τέλος της ημέρας, η Εφές ξέρει ότι έχει ένα δύσκολο καλοκαίρι μπροστά της. Πρώτα βέβαια πρέπει να κλείσει την σεζόν, όπου της έχει μείνει ο στόχος του πρωταθλήματος. Πολλά μπορούν να αλλάξουν σε μερικές μήνες. Αυτό που δεν μπορεί να αλλάξει είναι ότι, στην EuroLeague, η σεζόν θεωρείται αποτυχημένη. Και η Εφές μπορεί να κατηγορήσει μόνο τον εαυτό της για αυτό.