Έτσι έζησα τον απόλυτο σταρ Βασίλη Σπανούλη στο Final Four του Βελιγραδίου: Η στοργική αγκαλιά, το χαμηλωμένο βλέμμα, οι παλιοί συμπολεμιστές και η Ολυμπία

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που έχουν τη στόφα του σταρ. Έχουν μια αύρα που τους ακολουθεί σε κάθε τους βήμα. Ένας από αυτούς τους ανθρώπους είναι και ο Βασίλης Σπανούλης. Ο προπονητής του Περιστερίου bwin, ο οποίος γέμισε με αστερόσκονη τη Stark Arena και το Final Four του Basketball Champions League.

Όλα τα μάτια ήταν πάνω του. Όλος ο κόσμος αποζητούσε από αυτόν μία ατάκα, ένα βλέμμα, μία αντίδραση. Στη συνέντευξη Τύπου των προπονητών και των αρχηγών έγινε πόλος έλξης. Όμως όλα κορυφώθηκαν στην τελετή της απονομής των βραβείων της χρονιάς.

Εκεί όπου ο Kill-Bill παρέλαβε το βραβείο του προπονητή της χρονιάς από τα χέρια του σπουδαίου Μπόζινταρ Μάλκοβιτς και δεν μπόρεσε να κρύψει τη συγκίνησή του για την εν λόγω διάκριση, αφού είχε να "ανταγωνιστεί" εξαιρετικούς τεχνικούς με μακρά πορεία στο χώρο, όπως τον Τσους Βιντορέτα και τον Ιμπόν Ναβάρο.

Εκεί όπου αγκάλιασε στοργικά, σαν πατέρας, τον κατά μόλις επτά χρόνια μικρότερό του Τζο Ράγκλαντ, για να τον συγχαρεί που επιλέχθηκε στην κορυφαία πεντάδα του BCL.

Εκεί που έτρεξε να αγκαλιάσει με τρυφερότητα τα έξι περήφανα παιδιά του, αλλά και το άλλο του μισό, όπως χαρακτήρισε την Ολυμπία Χοψονίδου, μιλώντας στο SPORT24.

Εκεί όπου τον περίμεναν οι παλιοί του φίλοι. Ο Νίκος Ζήσης, ο Θοδωρής Παπαλουκάς, ο Δήμος Ντικούδης, που βρέθηκαν δίπλα του σε αυτό το πρώτο -από τα πολλά που αναμένεται να ακολουθήσουν- milestone της προπονητικής του καριέρας.

Παρακολουθώντας όλες αυτές τις μικρές στιγμές από κοντά, καταλάβαινες πόσα επίπεδα υπάρχουν στην προσωπικότητα του Βασίλη Σπανούλη. Ενός ανθρώπου που έμαθε να ζει με πειθαρχία και σκληρή δουλειά. Γιατί αυτά είναι απαραίτητα συσταστικά για να ανέβεις στην κορυφή και να διατηρηθείς εκεί. Το ταλέντο από μόνο του δεν φτάνει.

Και αυτό ακριβώς το παράδειγμα προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει τώρα και στους αθλητές του. Είτε μιλάμε για το Περιστέρι bwin, είτε για την Εθνική Ελλάδας. Κι όπως φαίνεται το καταφέρνει με έναν τρόπο καθόλου πιεστικό, αλλά αποπνέοντας σεβασμό και εμπιστοσύνη.

Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι αθλητές του Περιστερίου μιλούν για εκείνον με τα καλύτερα λόγια. Ο Τζο Ράγκλαντ, ο Ζερμέιν Λοβ, ο Κένι Γουίλιαμς. Όλοι έλαμπαν από θαυμασμό και τόνισαν πόσο ευλογημένοι και τυχεροί είναι που δουλεύουν υπό τη δική του καθοδήγηση.

Γιατί κι ο ίδιος ο Σπανούλης ξέρει πότε πρέπει να τους φωνάξει και να τσιτώσει τα γκάζια, αλλά ξέρει και πότε πρέπει να σκύψει από πάνω τους και να τους ακούσει. Κι αυτό φάνηκε από όλες τις φορές που ανέφερε μέσα σε αυτό το τριήμερο στη Σερβία το πόσο περήφανος είναι για την ομάδα του και όσα κατάφερε φέτος. Ακόμα κι αν έκλεισε την ευρωπαϊκή σεζόν με δύο ήττες. Φάνηκε από την ηρεμία που απέπνεε στις συνεντεύξεις Τύπου μετά τα ματς.

Όταν μέσα σε λίγα λεπτά από το τέλος δύο αγώνων, που δεν είχαν ευτυχή κατάληξη, εκείνος κατάφερνε να ρίξει τους παλμούς, να φορέσει το χαμόγελό του -στο πάντα σοβαρό όμως πρόσωπό του- και να αναπτύξει με ηρεμία τις σκέψεις του.

Έχοντας λίγο χαμηλωμένο βλέμμα και σταυρωμένα χέρια. Γιατί ακόμα και μετά από δύο σχεδόν δεκατίες μπροστά στις κάμερες και στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, εκείνος νιώθει ακόμα κάπως αμήχανα και αποπνέει μία ταπεινότητα αναμεμειγμένη πάντα, βέβαια, με σιγουριά και αυτοπεποίθηση.