Πέντε λόγοι που η Ρεάλ προβληματίζει

Η Ρεάλ Μαδρίτης βρίσκεται σε κρίση και πλέον τα καμπανάκια στη Μαδρίτη έχουν γίνει... καμπάνες που χτυπούν εκκωφαντικά δυνατά. Οι Μαδριλένοι ηττήθηκαν για 4η φορά σε 5 παιχνίδια στο ισπανικό πρωτάθλημα, αυτή τη φορά από τη Μάλαγα . Βρίσκονται πλέον στην 3η θέση της Lega Endensa με ρεκόρ 10-4, το οποίο τους κατατάσσει στην ίδια μοίρα με τη Μπιλμπάο, τη Μπανταλόνα, αλλά και τη Μπαρτσελόνα.

Παράλληλα στην Euroleague έκλεισαν την πρώτη φάση με ρεκόρ 8-2, με νίκες στο νήμα (σε Νόβγκοροντ, Κάουνας και Καζάν) και μια σπάνια εντός έδρας ήττα από την Ούνιξ. Κι όλα αυτά σε μια χρονιά ορόσημο για τη μοίρα της συγκεκριμένης ομάδας, που τα τελευταία δύο χρόνια βρέθηκε δύο φορές στον τελικό (αλλά έχασε) και φέτος βλέπει το φάιναλ-φορ να γίνεται στο "σπίτι" της, ελαχιστοποιώντας έτσι την ανοχή για ενδεχόμενη -ευρωπαϊκή- αποτυχία.

Το περσινό ερώτημα και η "φιλολογία" γύρω από το αήττητο της ομάδας που "να μήπως πρέπει να χάσει και κανένα παιχνίδι" μοιάζουν τόσο μα τόσο μακρινά. Την περασμένη χρονιά η μοναδική αγωνιστική κρίση που κλήθηκε να αντιμετωπίσει ο Πάμπλο Λάσο ήταν αυτή: ο φόβος μήπως κάποια στιγμή ξεφούσκωνε η ομάδα, η οποία κάλπαζε από νίκη σε νίκη. Φέτος τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά για την ίδια την ομάδα, τους παίκτες, αλλά και τον προπονητή.

Η πίεση στον Λάσο

Ο Πάμπλο Λάσο, τον οποίο εκτιμούν ιδιαίτερα τόσο στη Μαδρίτη, όσο και στην Ισπανία, πέρσι αυτή την εποχή υπέγραφε επέκταση συμβολαίου με τη "Βασίλισσα". Το καλοκαίρι, όμως, είδε τις μετοχές του να πέφτουν κατακόρυφα, μετά την (νέα) ήττα στον τελικό (αν και θα πρέπει να σημειωθεί ότι η παρουσία της ομάδας στον τελικό από μόνη της είναι επιτυχία) και την απώλεια του πρωταθλήματος από τη Μπαρτσελόνα. Αποκορύφωμα, δε, της κακής τύχης του, ο τραυματισμός του εν ώρα κοουτσαρίσματος: έπαθε ρήξη αχίλλειου τένοντα και υποβλήθηκε σε επέμβαση μες στα πλέι-οφ του ισπανικού πρωταθλήματος.

Για αυτό και το καλοκαίρι ξεκίνησε ένα μεγάλο σίριαλ για την αντικατάσταση του, που ήταν εξ αρχής δύσκολη διότι η διοίκηση θα έπρεπε να πληρώσει όλο το (νέο) συμβόλαιο του. Για αυτό και προτίμησε να τον ταρακουνήσει αλλάζοντας τους άμεσους συνεργάτες του, φέρνοντας δύο πρόσωπα που είχαν υπηρετήσει στο παρελθόν τη Ρεάλ, τον Τσους Ματέο και τον Γιαν Τάμπακ. Ο Ματέο με θητεία στην Φουενλαμπράδα, στη Μάλαγα και στην εθνική Ισπανίας ως συνεργάτης του Σέρτζιο Σκαριόλο, ήταν ασίσταντ κόουτς στην ομάδα που είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα του 2000. Ο Τάμπακ από την άλλη είχε φορέσει τη φανέλα των Μαδριλένων, ενώ ήταν μέλος του τεχνικού τιμ την εποχή του Χουάν Πλάθα.

Κι ενώ λοιπόν ο Πάμπλο Λάσο φαινόταν αμετακίνητος λόγω συμβολαίου, οι απανωτές ήττες του έχουν δυσκολέψει πολύ τη θέση του στον πάγκο της Ρεάλ Μαδρίτης. Ορισμένοι αναφέρουν ότι παίζει τη θέση του στο παιχνίδι με τον Ερυθρό Αστέρα, άλλοι μεταφέροντας τις σκέψεις της διοίκησης δεν θεωρούν ότι το πρόβλημα είναι αυτή τη στιγμή ο προπονητής, αλλά η στελέχωση που έγινε το καλοκαίρι. Κοινώς: "όποιος προπονητής κι αν έρθει, δύσκολα θα αλλάξει την υπάρχουσα κατάσταση". Κάπως έτσι.

Αυτοί που συνήθως βιάζονται να τα ρίξουν όλα στους προπονητές έχουν στοχοποιήσει τον Ισπανό τεχνικό ο οποίος έχει κατακτήσει ήδη ένα πρωτάθλημα και έχει φτάσει δύο φορές στον τελικό με τη Ρεάλ, ωστόσο, οι φήμες αναφέρουν ότι ο Λάσο χαίρει της στήριξης του ισπανικού κορμού της ομάδας, ο οποίος άλλωστε έχει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ομάδα. Ο Γιουλ, ο Ρούντι και ο Σέρχιο είναι οι παίκτες με τον μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής, ενώ και ο Ρέγες παίζει αρκετά λεπτά (16') δεδομένου της προχωρημένης ηλικίας του.

Φταίει αποκλειστικά ο Λάσο; Σε καμία περίπτωση. Θα τελειώσει τη χρονιά στη Ρεάλ; Κανείς δεν ξέρει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η "προπονητολογία" (με τον Γιώργο Μπαρτζώκα σύμφωνα με τα δημοσιεύματα να αποτελεί το πρώτο φαβορί για τη διαδοχή του) αποδεδειγμένα δεν κάνει καλό στην ομάδα και έχει επηρεάσει και τον ίδιο τον προπονητή.

Η "απουσία" του Σέρχιο

Πέρσι ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ ήταν ο MVP της Euroleague. Το λέει και το βραβείο που του απονεμήθηκε στο Μιλάνο. Το λένε οι αριθμοί, το λέει κι η απόδοση του. Ήταν με διαφορά ο καλύτερος (κλασσικός) πλέι-μέικερ της διοργάνωσης με 14 πόντους (50% στα δίποντα, 50% στα τρίποντα, 91% στις βολές), 2 ριμπάουντ, 4.9 ασίστ και 1.2 κλεψίματα σε 22 λεπτά συμμετοχής. Φέτος έχει 10.6 πόντους με 40% στο τρίποντο, 69% στις βολές, 1 ριμπάουντ, 5.9 ασίστ σε 21 λεπτά, έχοντας χάσει παράλληλα δύο παιχνίδια λόγω τραυματισμού. Μόνο που οι ασίστ του είναι πλασματικές: μοίρασε 21 (9 και 12) στα δύο ματς όπου η Ρεάλ έδωσε εντός έδρας σόου σκορπίζοντας "κατοστάρες" με Νίζνι και Σάσαρι. Ο μέσος όρος στα υπόλοιπα παιχνίδια του είναι 4.3.

Στο ισπανικό πρωτάθλημα έχει μόλις 8 πόντους. Είχε 1 πόντο με 0/6 σουτ στην ήττα από την Εστουντιάντες, δεν έπαιξε καθόλου στην ήττα από το Μπιλμπάο, είχε 0 πόντους και 2 ασίστ σε 4 λεπτά συμμετοχής στην ήττα από τη Μπαρτσελόνα και 11 πόντους με 3/8 σουτ και 2 μόλις ασίστ σε 18 λεπτά στην ήττα από τη Μάλαγα.

Σίγουρα ο τραυματισμός του (έχασε 4 ματς, δύο στην εγχώρια λίγκα και 2 στην Euroleague) τον έχει επηρεάσει, αλλά ενδεχομένως να έχει χάσει και αυτός το ρυθμό του εν μέσω της γενικότερης κακής λειτουργίας της ομάδας. Κι αν μη τι άλλο ήταν ο παίκτης που πέρσι "ξελάσπωνε" τη Ρεάλ παίρνοντας τις σωστές αποφάσεις στο φινάλε των αγώνων .Τώρα η δική του ηγετική παρουσία λείπει πολύ από την ομάδα της Μαδρίτης, που συνεχίζει να ψάχνεται.

Τα λάθη στη στελέχωση

Εντός της ομάδας θεωρούν ότι το "κακό" έγινε το καλοκαίρι. Όχι με την παραμονή του Λάσο, αλλά με τις μεταγραφικές επιλογές. Η Ρεάλ αποχαιρέτησε τον Νίκολα Μίροτιτς και άφησε ελεύθερους τους Ντρέιπερ, Ντάρντεν και Ντίεζ. Ποιους πήρε στη θέση τους; Τον πολυδιαφημισμένο Αργεντινό Καμπάτσο, τον Γιόνας Μασιούλις, τον Αντρές Νοτσιόνι, τον Κέισι Ρίβερς και τον Γκουστάβο Αγιόν ο οποίος προστέθηκε εν συνεχεία.

Το αποτέλεσμα; Η ομάδα να γεμίσει παίκτες χωρίς αθλητικά προσόντα, χωρίς ξεκάθαρη θέση (Αγιόν, Νοτσιόνι, Ρέγιες) και χωρίς αμυντική έφεση. Ο Καμπάτσο μπορεί να είναι ταλαντούχος, αλλά δεν παύει να είναι ένας γκαρντ ύψους 1.75 που παίζει για πρώτη φορά στην Ευρώπη. Ο Νοτσιόνι στα 35 του είναι ένας παίκτης που βάζει τη μπάλα στο καλάθι, αλλά "ρίχνει" την αθλητικότητα της ομάδας ειδικά όταν παίζει στο "4". Ο Μασιούλις είναι ένας παίκτης που φέρνει νέα στοιχεία στην ομάδα (post-up από τη θέση 3), αν και τα χαρακτηριστικά του δεν ταιριάζουν τόσο πολύ στο ισπανικό μπάσκετ και στο στυλ της Ρεάλ Μαδρίτης. Για αυτό κι ακόμη ψάχνεται στην Euroleague έχοντας 4.9 πόντους σε 17 λεπτά συμμετοχής.

Επί της ουσίας μόνο ο Αγιόν "ανέβασε" με το καλημέρα το παιχνίδι της Ρεάλ, βελτιώνοντας το πρόβλημα της μες στη ρακέτα. Στην Euroleague σκοράρει 8.7 πόντους (62% στα δίποντα, 4.7 ριμπάουντ) και είναι ο 2ος σκόρερ μεταξύ των ψηλών, πίσω από τον Ρέγες. Το ίδιο και στην Lega Endensa με 7.8 πόντους και 4.1 ριμπάουντ, πίσω από τους 11.5 πόντους και τα 5.6 ριμπάουντ του αρχηγού της Ρεάλ.

Στο μεταξύ η απουσία των Ντράντεν και Ντρέιπερ δεν μετριέται μόνο με νούμερα. Ήταν δύο πολύ καλοί αμυντικοί, που έπαιζαν για την ομάδα και εις βάρος των στατιστικών τους (ξεχώριζαν για την οικονομία τους στην επίθεση) για να υποστηρίξουν τον ταλαντούχο ισπανικό κορμό της Ρεάλ. Δεν μπορεί να υποστηρίξει κάποιος ότι ο Ρίβερς και τα δύο "τριαμισάρια" που αποκτήθηκαν καλύπτουν αυτό το ρόλο.

Μπορεί οι παραπάνω γραμμές να ξενίζουν σε αρκετούς που ζυγίζουν διαφορετικά την απόδοση παικτών όπως ο Μασιούλις και ο Νοτσιόνι, ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλλει ότι δεν είναι οι παίκτες που ανεβάζουν το επίπεδο μιας ομάδας που στοχεύει στην κατάκτηση της Euroleagu.

Ο πονοκέφαλος της διαχείρισης

Ένα από τα μυστικά της επιτυχίας κατά τη διάρκεια της περσινής περιόδου ήταν το "χρονοδιάγραμμα" του Λάσο, το οποίο χρησιμοποιούσε ευλαβικά για την καθοδήγηση της ομάδας. Είχε μια συγκεκριμένη "μανιέρα": ξεκινούσε ο Γιουλ στο "1", στο 9' έμπαινε στο παιχνίδι ο Σέρχιο που τέλειωνε το ημίχρονο. Στο τρίτο δεκάλεπτο ξεκινούσε ο Ντρέιπερ, ο Γιουλ έπαιζε στο "2" και ο Σέρχιο τέλειωνε τα παιχνίδια. Οι Γιουλ, Σέρχιο, Ρούντι, Μίροτιτς, Ρέγιες και Μπουρούσης είχαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο και οι υπόλοιποι παίκτες ήταν συμπληρωματικοί με τους ξένους (Ντάρντεν, Ντρέιπερ, Σλότερ) να παίζουν το ρόλο του 9ου, του 10ου και του 11ου παίκτη της ομάδας, με τον νεαρό Ντίεζ να είναι ο 12ος. Ο Λάσο συχνά "έριχνε" τους Αμερικάνους εις βάρος των πρωτοκλασσάτων Ισπανών παικτών του και αυτό έβγαινε για καλό.

Φέτος, όμως, τα πράγματα έχουν αλλάξει και έγιναν ακόμη πιο μπερδεμένα λόγω του δυναμικού ξεκινήματος του Τζέισι Κάρολ (που πέρσι ήταν τραυματίας) και του τραυματισμού του Σέρχιο. Οι περισσότεροι παίκτες ψάχνουν το χρόνο τους, οι ψηλοί είναι περισσότεροι (6) και δεν υπάρχει η συγκεκριμένη χημεία στην περιφέρεια. Ο "κερδισμένος" της υπόθεσης είναι ο Ρέγιες που απόντος του Μίροτιτς έχει περισσότερο χρόνο συμμετοχής, την ώρα που οι Γιουλ-Ρούντι-Κάρολ-Μπουρούσης παραμένουν στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Οι Ρίβερς, Μασιούλις, Μεχρί και Καμπάτσο από την άλλη ψάχνονται, ενώ οι Νοτσιόνι, Αγιόν και Κάρολ έχουν κερδίσει τη θέση του στο rotation. Δεν είναι τυχαίο ότι στο τελευταίο ματς ο Κέισι Ρίβερς έπαιξε ελάχιστα (7'), όπως έγινε με τον Μεχρί (5') στην προσπάθεια του Λάσο να κλείσει το rotation. Αντίστοιχα με τη Μπαρτσελόνα η μπάλα πήρε εκτός του τραυματία Σέρχιο (4 λεπτά), τον Αγιόν (9 λεπτά) και τον Καμπάτσο (8'), ενώ στο Μπιλμπάο τη θέση τους στον πάγο πήρε ο Μασιούλις (7').

Το αμυντικό πρόβλημα

Για να καταλήξουμε σ' αυτό καθαυτό το αγωνιστικό πρόβλημα της Ρεάλ, που έχει να κάνει κυρίως με την άμυνα της. Στο ρόστερ υπάρχουν μετρημένοι παίκτες με καλή αμυντική παρουσία (Γιουλ, Ρέγιες), που ταυτόχρονα μπορούν να κάνουν τη Ρεάλ "σκληρή", όπως θα πρέπει να είναι μια ομάδα που θέλει να κερδίζει μέσα-έξω, σε οποιαδήποτε στιγμή της χρονιάς, ακόμη δηλαδή κι όταν τα πράγματα ζορίζουν. Και δεν είναι τυχαίο ότι για αυτό ο Γιουλ και ο Ρέγες είναι οι παίκτες που βασίζεται περισσότερο σ' αυτή τη δύσκολη περίοδο ο Πάμπλο Λάσο. Όχι επειδή είναι οι καλύτεροι επιθετικοί παίκτες, αλλά γιατί είναι οι πιο σκληροί. Πνευματικά και σωματικά.

Να μιλήσουν οι αριθμοί; Η Ρεάλ είναι μόλις 10η στο ranking αντιπάλου (στο δείκτη που μετράει "χοντρικά" στο πόσο "χαλάει" το παιχνίδι του αντιπάλου), 11η στην άμυνα (δέχεται 77.5 πόντους), 15η στις ασίστ αντιπάλου (επιτρέπει δηλαδή περισσότερες από ότι η Βαλένθια, ή η Τουρόφ), 13η σε ποσοστό διπόντων αντιπάλου (51.4% ίσως ο πιο αντιπροσωπευτικός δείκτης αμυντικής αποτελεσματικότητας), 18η σε ποσοστό τριπόνων αντιπάλου (!) και 9η στον συντελεστή ασίστ/λαθών αντιπάλου (121.8%).

Θέλετε κι άλλους αριθμούς; Η Ρεάλ έχει την 5η χειρότερο συντελεστή πόντων/ανά κατοχή (0.933). Παίζει δηλαδή καλύτερη άμυνα μόνο από τη Νίζνι (5-5), τη Λαμποράλ (5-5), τη Γαλατά (4-6), το Μιλάνο (5-5) και τη Φενέρ (8-2). Είναι από τις χειρότερες αμυντικές ομάδες της διοργάνωσης σε καταστάσεις μακριά από σκριν, στα spot-up σουτ που επιτρέπει, σε καταστάσεις pick-n-roll και στο transition.

Οι παραπάνω παράγοντες συνοψίζουν την εις τώρα κακή πορεία της Ρεάλ, που απλά "δεν μπορεί" να αποτύχει φέτος με το φάιναλ-φορ να γίνεται στη Μαδρίτη. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά θα δώσει και 3ο συνεχόμενο δύσκολο εκτός έδρας παιχνίδι (Μπαρτσελόνα, Μάλαγα, Ερυθρός Αστέρας), ξεκινώντας με την πλάτη στον τοίχο το Top-16. Το αν θα καταφέρει να παίξει καλύτερη άμυνα, να λύσει το διαχειριστικό της πρόβλημα και να γίνει απλά μια καλύτερη ομάδα, είναι άγνωστο. Θα κριθεί από την κατάσταση του Σέρχιο και από τη χημεία στην περιφέρεια. Το ταλέντο υπάρχει, να δούμε αν θα υπάρξουν κι οι λύσεις.