Το SPORT24 στο Λονδίνο: "Αλεγκρία" αδέλφια
Αλεγκρία στο εσωτερικό της ομαδας και αλέγκρο ποδόσφαιρο στο χορτάρι, παίζει η Ιταλία που ξαναβρήκε το δρόμο της - χάνοντας όμως τον Σπινατσόλα - ενώ επιστρέφει στο Λονδίνο για να σκίσει κάτι παλιά "γραμμάτια", που κουβαλάει εδώ και μερικά χρόνια για την Ισπανία. Γράφει από το Λονδίνο ο Αντρέα Παλομπαρίνι.
Αν κάποιος συνεχίζει μετά την επιτυχία της Ιταλίας επί του Βελγίου και τη πρόκριση στα ημιτελικά του Euro 2020 να αναρωτιέται τι ποδόσφαιρο παίζουν οι "ατζούρι", τότε μια λέξη αξίζει ως απάντηση: "Allegria". Δεν είναι μόνο ο τίτλος του νέου τραγουδιού που κάνει θραύση αυτή τη περίοδο στη γειτονική χώρα. Απλά όπως κάθε καλοκαίρι, έτσι και φέτος, κυκλοφορεί αυτό που γίνεται "πονοκέφαλος" της θερινής περιόδου και το συγκεκριμένο έχει γραφτεί από τον Jovanotti, για τον ζωντανό θρύλο, του ιταλικού πενταγράμμου, τον Τζιάνι Μοράντι.
Ποδοσφαιρικά είναι τα σημάδια μιας νοοτροπίας που ήταν εμφανέστατη από το ξεκίνημα της διοργάνωσης και που πιστοποιεί πως τίποτα δεν είναι τυχαίο. Άλλωστε δεν έχει συμβεί ποτέ στο παρελθόν σε μεγάλη διοργάνωση, εθνική Ιταλίας να παίζει σε κάθε παιχνίδι για να νικήσει. Η ομάδα του Μαντσίνι έπαιξε για να νικήσει. Από τη πρώτη κόντρα με τη Τουρκία μέχρι και τον προημιτελικό στο Μόναχο, διέθετε μπόλικη δόση αλεγκρία στο παιχνίδι της ώστε να πάρει τη νίκη, μέσα από τη λογική που ακολουθεί σε αυτή τη διοργάνωση. Μετά από τους Τούρκους, Ελβετούς, Ουαλους και τους Αυστριακούς, τα κατάφερε απέναντι στον Λουκάκου και τον Ντε Μπρόινε, πιάνοντας υψηλή απόδοση για ένα ημίχρονο και παίζοντας για τη διαχείρηση στο β' μέρος.
Δεν χαρίστηκε, ανέλαβε δράση μόλις της δόθηκε η ευκαιρία κι έπειτα κοίταξε με προσοχή στην αμυνα να απομονώσει τον Βέλγο επιθετικό της Ίντερ ώστε να μην τον ταΐσουν οι συμπαίκτες του κοντά στην εστία του Ντοναρούμα. Είχε περισσότερη δουλειά είναι η αλήθεια ο νέος γκολκιπερ της Παρί, αλλά κάποτε θα συνέβαινε και αυτό.
Όπως δυστυχώς συνέβη και ο τραυματισμός του Σπινατσόλα. Μια ανάσα από την απόλυτη δικαίωση, ο παίκτης της Ρομα αποχαιρέτησε τη σεζόν χωρίς να μπορέσει να βοηθήσει περαιτέρω τους συμπαίκτες του. Αμείλικτο το ποδόσφαιρο σε μια κυνική για τον 28χρονο Ιταλό βραδιά, άρπαξε από τον αμυντικό μέσο του Μαντσίνι ό,τι είχε καταφέρει να χτίσει με πολύ ιδρώτα και τεράστια προσπάθεια. Το κλάμα του όταν ξάπλωσε πάνω στο φορείο θύμισε σε όλους ότι στο ποδόσφαιρο όπως και στη ζωή, το σήμερα παραμένει το ζητούμενο. Το αύριο μπορεί να περιμένει. Θα μου πείτε ούτε η Ισπανία μπορεί να περιμένει. Αλλά 4 ημέρες είναι αυτές περνούν γρήγορα.
Η Ισπανία, με τα υπέρ και τα κατά της, αλλά και αυτή την εντύπωση ότι μέχρι στιγμής η ομάδα του Λουις Ενρίκε έχει μαζέψει περισσότερα μπράβο απ' όσα στη πραγματικότητα αξίζει.
Από την άλλη το Βέλγιο αποχαιρέτησε τη διοργάνωση χάνοντας στο πιο καθοριστικό ματς και απέδειξε ότι αυτή η γενιά παικτών, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, τελικά είχε ταβάνι. Οι "κόκκινοι διάβολοι" απέσπασαν το χειροκρότημα. Αλλά ενώ διατήρησαν τη κορυφαία θέση της παγκόσμιας κατάταξης, για μεγάλο διάστημα, όταν έπρεπε δεν είχαν την αυτοπεποίθηση που χρειαζόταν. Έτσι και ο Μαντσίνι πήρε την εκδίκηση του απέναντι στον Μαρτίνεθ. Ο προπονητής που με την απρόσμενη επιτυχία της Γουίγκαν επί της Μάντσεστερ Σίτι στον τελικό κυπέλλου Αγγλίας το 2013, είχε σταθεί η αιτία να απολυθεί τότε ο Ιταλός, πήρε ένα μάθημα τακτικής που θα θυμάται για αρκετό καιρό. Ένα μάθημα τακτικής και ποδοσφαιρικής αλεγκρας διάθεσης.