Η Κατερίνα Στεφανίδη στο SPORT24: "Χωρίς τον Μιτς δεν θα είχα κάνει τίποτα από αυτά που έχω πετύχει"

Save the date... Στις 5 Αυγούστου διεξάγεται ο τελικός του επί κοντώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Το back to back είναι η πρόκληση που στριφογυρίζει στο μυαλό της κορυφαίας Ελληνίδας αθλήτριας στο αγώνισμα. Η χρυσή Ολυμπιονίκης του Ρίο, Κατερίνα Στεφανίδη θα μπει στον αγώνα με ένα στόχο: το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο. Το είπε ανοιχτά και εξήγησε στο SPORT24 το σκεπτικό της.

Ο προκριματικός διεξάγεται τρεις ημέρες νωρίτερα. Μέχρι, τότε, το φανταστικό κορίτσι που γελάει με την καρδιά του και ξέρει να χαίρεται κάθε στιγμή θα έχει ολοκληρώσει το τεστ ενός ρίσκου που θα πάρει πριν από τους Αγώνες. Αυτές οι προκλήσεις δεν την αγχώνουν. Τουλάχιστον, όχι τόσο όσο το παρκάρισμα στην Αθήνα υπό το επίμονο βλέμμα κάποιου που την έχει αναγνωρίσει. Μίλησε για την τεράστια συμβολή του συζύγου και προπονητή της, Μίτσελ Κρίερ στην καριέρα της και όταν ανέσυρε από τη μνήμη της στιγμές του γάμου της είπε: "Ουσιαστικά κλεφτήκαμε!". Στη μνήμη και τη μάθηση έχει master κυριολεκτικά, αλλά και μεταφορικά. Μαθαίνει γρήγορα και κρατάει στο μυαλό της τα σημαντικά της ζωής. Μας μύησε στα μυστικά του αγωνιστικού κόσμου της. Αποκάλυψε πώς θα καταλάβουμε ότι ετοιμάζεται να πετύχει ένα μεγάλο άλμα. Μας προετοίμασε εν ολίγοις, για να τη δούμε στο Τόκιο.

"Άρχισα το επί κοντώ όταν ήμουν 10 ετών. Και οι δύο γονείς μου είχαν ασχοληθεί με τον στίβο. Ο μπαμπάς τριπλούν και η μαμά 400 μ., κυρίως. Νωρίτερα πήγαινα σε αγώνες που λέγονται μίνι και βάζουν παιδάκια που είναι Α' και Β' Δημοτικού μαζί Γ' και Δ' μαζί. Αλλά πιο σοβαρά ασχολήθηκα όταν ήμουν περίπου 10 ετών, λίγο μετά το Σίδνεϊ. Δοκίμασα πολλά σπορ και γενικά βαριόμουν εύκολα. Αυτό ήταν το πρόβλημα μου. Καλά -μη νομίζεις- και με τον στίβο έτσι αισθανόμουν, στην αρχή. Απλά, επειδή φάνηκε από την αρχή να έχω ταλέντο με πίεσαν και οι γονείς μου λίγο παραπάνω σε αυτό.

Από νωρίς προσπαθούσαμε να βάλουμε σωστές βάσεις αθλητικές και τεχνικές. Εμένα μου ήταν πιο εύκολο από τεχνικής άποψης το αγώνισμα και είχα αυτή την ανάπτυξη πολύ μικρή. Ήμουν δυνατό παιδί, γρήγορο, μυώδες. Θυμάμαι τους γονείς μου να με βάζουν να κάνω βάρη σε μικρή ηλικία. Ήταν κάτι που το είχα φυσικό. Όταν πηγαίναμε στην παραλία το καλοκαίρι ο μπαμπάς πάντα με έβαζε να αγωνίζομαι. Δηλαδή, έτρεχα στην άμμο έκανα μήκος, μήκος άνευ φοράς. Οπότε όπως και να έχει, όσο παιχνίδι και να είναι αυτό, γυμνάζεται ένα παιδί".

Ο αθλητισμός ήταν το δικό της παιχνίδι και στην περίπτωσή της ήταν επίσης και το κλασικό τρικ των γονιών που θέλουν τα παιδιά τους να διοχετεύσουν την πολλή ενέργειά τους κάπου ωφέλιμα. "Ναι ήταν το παιχνίδι μου ο αθλητισμός. Μέχρι που δεν ήταν από ένα σημείο κι έπειτα. Ήμουν ζωηρό παιδί, αλλά άκουγα. Δηλαδή, έπρεπε να μου βγάλουν τις μπαταρίες κάποια στιγμή, αλλά ήμουν και καλό παιδί. Ό,τι μου έλεγαν το έκανα".

"Έφτασα σε ένα σημείο που έγινε και πάλι το επί κοντώ παιχνίδι, επειδή αυτό το είχα χάσει"

Η Κατερίνα άρχισε να καταρρίπτει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο και σε ηλικία 15 ετών πέτυχε παγκόσμιο ρεκόρ κάτω των 18 με άλμα στα 4,37μ. "Τελικά, αυτό απ' ό,τι φάνηκε δεν βοήθησε, επειδή από ένα σημείο κι έπειτα έκανα έξι χρόνια να πετύχω ατομικό ρεκόρ. Θεωρώ ότι κάποια πράγματα μού ήταν πιο εύκολα από φυσικής και τεχνικής άποψης, γι' αυτό είχα αρχίσει πιο δυναμικά. Αυτό το κενό των έξι χρόνων οφείλεται σε πάρα πολλά πράγματα. Ίσως είχα πιεστεί από τον τότε προπονητή μου και από τους γονείς μου σε μικρή ηλικία και πιθανότατα ανέβηκαν πιο γρήγορα οι επιδόσεις μου απ' ό,τι θα έπρεπε και από το φυσιολογικό. Ξέρω ότι υπάρχουν καλά και κακά σε αυτό. Επειδή, άρχισα από μικρή ηλικία και συγκεντρώθηκα σε ένα μόνο αγώνισμα, προέκυψαν τραυματισμοί, πίεση, προβλήματα. Παρόλα αυτά και θετικά πράγματα, όπως ότι άρχισα άλματα από τα 10 μου. Δηλαδή, πέντε, έξι κι επτά χρόνια νωρίτερα από τις αντίπαλές μου. Είναι μεγάλο αβαντάζ για μένα το πόσες χιλιάδες περισσότερα άλματα έχω κάνει στην καριέρα μου. Τα πάντα έρχονται με καλά και κακά. Εκείνη την εποχή έτυχε να έχω και κάποια προβλήματα με τα κιλά μου, έφυγα και για την Αμερική. Καλό και κακό κι αυτό. Δηλαδή, τα πάντα είναι λίγο τύχη".

Μετά το εξαετές κενό στα ατομικά ρεκόρ η χρυσή Ολυμπιονίκης του Ρίο "ξεκλείδωσε" αγωνιστικά κι άρχισε τις μεγάλες πτήσεις. "Έπαιξαν πολλά ρόλο στη βελτίωση. Ακόμη και το γεγονός ότι ήμουν σε ένα διδακτορικό πρόγραμμα, το οποίο δεν μου άρεσε και δεν το διασκέδαζα πάρα πολύ. Ανυπομονούσα να πάω προπόνηση εκείνη την εποχή, το 2013-14-15. Έπαιξε μεγάλο ρόλο το ότι ο φίλος μου, ο παρτενέρ μου (Μίτσελ Κρίερ) ήταν μαζί μου στην προπόνηση όπως και το ότι μετά φύγαμε και ουσιαστικά κάναμε προπόνηση σαν προπονητής – αθλήτρια, μια καριέρα διαφορετική. Έφτασα σε ένα σημείο που έγινε και πάλι το επί κοντώ παιχνίδι, επειδή αυτό το είχα χάσει".

Η 31χρονη κορυφαία Ελληνίδα στο επί κοντώ ταξίδεψε στις ΗΠΑ για σπουδές. "Το bachelor μου στο Στάνφορντ ήταν ουσιαστικά βιολογία, αλλά η βιολογία ήταν ένας πολύπλευρος τομέας εκεί και ο καθένας επέλεγε μια κατεύθυνση, μια ειδικότητα. Η ειδικότητά μου ήταν νευροψυχολογία. Συνέχισα μετά στην Αριζόνα, την οποία επέλεξα κυρίως για προπονητικούς λόγους, επειδή ήταν καλό το γκρουπ. Εκεί, μπήκα σε ένα διδακτορικό πρόγραμμα το 2013. Ήταν πέντε χρόνια αλλά σταμάτησα στα δύο χρόνια, αφού πήρα το master μου στη γνωστική ψυχολογία. Και εκείνη τη χρονιά, το φθινόπωρο του 2015 είπαμε ας κάνω ένα χρόνο διάλειμμα από τις σπουδές να δούμε πώς θα πάει. Mετά πήγαν τα πράγματα όπως πήγαν και δεν επέστρεψα ποτέ στο διδακτορικό. Είχα αρχίσει ένα διδακτορικό πρόγραμμα, για το οποίο με είχε πιέσει πολύ ο καθηγητής να τελειώσω το κομμάτι του master στα δύο χρόνια που έτσι ήταν και το σωστό, αλλά οι περισσότεροι το τελειώνουν στα τέσσερα χρόνια και στα πέντε το διδακτορικό. Εγώ χαίρομαι που με πίεσε, επειδή έχω και ένα μάστερ τώρα, το οποίο θεωρώ ότι δεν θα χρησιμοποιήσω ποτέ". (γέλασε)

"Όπως καταλαβαίνεις, κάθε οικογένεια ήθελε να γίνει ο γάμος στη δική της χώρα. Ουσιαστικά κλεφτήκαμε με τον Μιτς"

Η απορία μου ήταν σχετική με τη γνωστική ψυχολογία. Με τι ασχολείται η επιστήμη στην οποία έχει master; "Η έρευνα μου στο μεταπτυχιακό και τα 2-3 πράγματα που δημοσίευσα σε επιστημονικά περιοδικά είχε να κάνει με τη μνήμη και η αρχική ιδέα ήταν γιατί θυμόμαστε πιο σημαντικά πράγματα. Δηλαδή, πολλές φορές πήγαινα στη μαμά μου και της έλεγα “κάτι ήθελα να σου πω και το ξέχασα” και μου απαντούσε “δεν θα ήταν πολύ σημαντικό”. Αυτό ήταν το concept. Αν όντως θυμόμαστε πράγματα που είναι πιο σημαντικά, αν όντως είναι πιο εύκολο να ξεχάσουμε κάτι που το θεωρούμε λιγότερο σημαντικό. Επειδή, δεν προϋπήρχε έρευνα σε αυτόν τον τομέα κάναμε πολύ βασικές και αρχικές έρευνες, όπως κάνει κάποιος όταν αρχίζει σε έναν καινούργιο τομέα που ουσιαστικά δεν υπάρχει κανένα στοιχείο στη βιβλιογραφία. Λίγο πριν φύγω είχαμε αρχίσει να μπαίνουμε και σε πιο περίπλοκα πράγματα, όπως μαγνητικές εγκεφάλου και τι συμβαίνει μέσα στον εγκέφαλό σου πλέον και γιατί θεωρεί ο εγκέφαλός σου ότι κάτι είναι σημαντικό ή όχι. Ήμουν σε ένα εργαστήριο και ασχολούμουν με τη μνήμη και τη μάθηση. Πώς μπορούμε να βελτιώσουμε τη μνήμη μας ή να μάθουμε καλύτερα".

Της ζήτησα να ασχοληθούμε με τη δική της μνήμη και τις στιγμές που θυμάται περισσότερο από τη ζωή της. "Ωχ, δεν ξέρω έτσι! Πραγματικά, ούτε μία δεν μπορώ να επιλέξω. Δηλαδή, ακόμη και τη μέρα του γάμου μου να σου πω. Επειδή, είχε γίνει ένα μεγάλο θέμα αν θα παντρευτούμε στην Αμερική ή αν θα παντρευτούμε στην Ελλάδα".

Η Κατερίνα περιέγραψε εκείνες τις ημέρες χαρούμενη και γελώντας. "Όπως καταλαβαίνεις, κάθε οικογένεια ήθελε να γίνει ο γάμος στη δική της χώρα. Ουσιαστικά κλεφτήκαμε με τον Μιτς. Και ήμασταν μόνο εμείς ο κύριος, o οποίος ήταν ο ordained minister, επειδή δεν παντρευτήκαμε σε εκκλησία αλλά σε παραλία και η γυναίκα του '"παπά" -ας πούμε-, η οποία ήταν η φωτογράφος. Αυτοί ήμασταν στο γάμο. Αυτό είναι λίγο σαν όνειρο στο μυαλό μου. Το θυμάμαι περισσότερο από τις φωτογραφίες. Εξίσου, μπορώ να σου πω και το Ρίο. Θυμάμαι περισσότερο τα βίντεο που έχω δει, παρά την ίδια την εμπειρία. Το μόνο που θυμάμαι από το Ρίο είναι να είμαι πάνω στο βάθρο και σχεδόν να είμαι έτοιμη να κλάψω, αλλά να προκύπτει και λίγο από την κούραση αυτό. Ακόμη και στο Λονδίνο, που ήταν από τις πιο ωραίες στιγμές και πέτυχα το ατομικό ρεκόρ μου (4,91μ.) σε ένα γεμάτο στάδιο. Έπαιζαν Ζορμπά. Χόρευε όλο το στάδιο. Ήταν μία πολύ διαφορετική στιγμή".

Όπως και ο πανηγυρισμός της με τον Γιουσέιν Μπολτ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. "Δεν ξέρω αν ξέρεις την πραγματική ιστορία. Είχε τελειώσει η σκυτάλη. Εμείς κάναμε τον γύρο του θριάμβου, μπορεί να τον είχαμε τελειώσει και να φεύγαμε, ίσως και να είχαμε χωριστεί. Τον βλέπω που φωτογραφίζεται. Και λέω θα πάω από πίσω και θα του κάνω photobomb. Σκέφτηκα να κάνω κάτι αστείο από πίσω, αλλά με είδε αμέσως και έτσι έγινε και βγάλαμε φωτογραφία μαζί".

"Χωρίς τον Μιτς δεν θα είχα κάνει τίποτε από αυτά που έχω πετύχει"

Το μεγάλο κεφάλαιο της ζωής της, αλλά και της καριέρας της -όπως ήδη άρχισε να περιγράφει- είναι ο σύζυγος και προπονητής της Μίτσελ Κρίερ. "Πιστεύω ότι χωρίς τον Μιτς δεν θα είχα κάνει τίποτε από αυτά που έχω πετύχει. Και το λέω όχι σαν να είναι κάποιο τζίνιους προπονητικής ή κάτι τέτοιο, αλλά ήταν η χημεία. Και πλέον πιστεύω ότι το πιο σημαντικό πράγμα για την επιτυχία ενός αθλητή είναι η χημεία με τον προπονητή. Ίσως είναι περισσότερο σημαντικό από το ταλέντο, ίσως περισσότερο σημαντικό και από τη δουλειά που θέλεις να κάνεις. Η χημεία, ώστε να ταιριάξετε και από προπονητικής και από τεχνικής και από ψυχολογικής άποψης παίζει πάρα πολύ μεγάλο ρόλο. Γι' αυτό, το 2015, όταν ήμουν με έναν άλλο προπονητή στην Αριζόνα (Νικ Χάρισον), επέλεξα να αρχίσω με τον Μιτς που ήταν μεγάλο ρίσκο που δεν έχει προπονήσει ξανά κανέναν εκτός από κάτι παιδάκια. Το ατομικό ρεκόρ του Μιτς στο επί κοντώ δεν ήταν μεγάλο, 5,05 μ.. Κάποια στιγμή, διαπίστωσα ότι αυτά που μου έλεγε ο Μιτς με βοηθούσαν περισσότερο από αυτά που μου έλεγε ο προπονητής μου. Όχι ότι έχω κάποιο πρόβλημα με εκείνον τον προπονητή. Έχω πάρα πολύ καλές σχέσεις, με βοήθησε. Ήταν εκείνη την περίοδο αυτό που χρειαζόμουν και με έσπρωξε σε σωματικά όρια που δεν με είχαν ξανασπρώξει πριν. Αλλά έφτανα και σε κάποια ηλικία και στα 25 μου άρχιζαν κάποιοι τραυματισμοί και δεν γινόταν να συνεχίσω αυτού του τύπου την προπόνηση. Είδα και σε τεχνικά θέματα ότι με πίεζε στην ταχύτητα, ενώ δεν ήταν πρόβλημά μου η ταχύτητα. Και δεν θεωρούσα ότι είχα να κερδίσω πολλά πράγματα από την ταχύτητα. Είδα ότι πολλά απ' όσα μου έλεγε ο Μιτς με βοήθησαν. Σαφώς, παίζει ρόλο η χημεία και ότι τον εμπιστεύτηκα. Όταν πήραμε αυτή την απόφαση εναντιώθηκαν πάρα πολλοί και πεισμώσαμε λίγο παραπάνω" (γέλασε).

"Σίγουρα, λειτούργησε κι αυτό ως κίνητρο, αλλά αν ήταν μόνο αυτό θα τα είχαμε καταφέρει τη μία χρονιά και μετά δεν θα είχε ξαναγίνει. Ο Μιτς δείχνει ότι κάθε χρονιά μπορεί να επιλέξει τα σωστά βήματα, ώστε να φτάσω να είμαι εκεί που πρέπει στον αγώνα που πρέπει. Αυτό δεν είναι μόνο χημεία. Δείχνει ένα επιπλέον προπονητικό ένστικτο. Πολλές φορές στην προπόνηση, έπειτα από ένα άλμα, καταλαβαίνω ότι προσέχει πολύ τι θα μου πει. Ακόμα και μία λέξη μπορεί να σε επηρεάσει. Ακόμα και σε φάση που είμαστε στο σπίτι και συζητάμε, μπορεί να μου πει ένα γενικότερο πλάνο: "Ξέρεις, δεν θα ήθελα να βγάλεις από το μυαλό σου ότι μπορεί να πάμε σε μεγαλύτερα κοντάρια". Θεωρώ ότι ένα από τα ταλέντα του είναι να μπορεί να κοντρολάρει τι πρέπει να πει, πότε και πώς. Η ψυχοσύνθεσή του τον κάνει επιτυχημένο προπονητή και αυτό μας έχει κάνει να έχουμε αυτή τη διάρκεια. Πολλές φορές δεν έχω ξεκινήσει καλά μια χρονιά και είμαι σε χαμηλά άλματα και στο τέλος το βρίσκουμε. 'Έχει να κάνει τελείως με την ψυχοσύνθεσή του, με το πόσο ψύχραιμος μένει και λέει “πάμε βήμα - βήμα” και ότι “εδώ πού είμαστε, έπρεπε να είμαστε. Ο Μιτς δεν βιάζεται ποτέ. Τη Χ απόφαση που μπορεί να έχει σκεφτεί πριν από μήνες την πραγματοποιεί, όταν είμαι έτοιμη ψυχολογικά και αυτό έχει μεγάλη σημασία".

H Κατερίνα μπορεί ακόμη κι όταν... φυσάει κόντρα

Το ίδιο συμβαίνει και αυτές τις ημέρες που μετράμε αντίστροφα για την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο. "Και τώρα είμαστε ψύχραιμοι. Έχουμε πάρει ένα μικρό ρίσκο για τον επόμενο αγώνα και ανάλογα και με το πώς θα πάει θα πάρουμε μια τελική απόφαση. Έχουμε αλλάξει κάποια κοντάρια. Έχουμε πάρει κάποια πιο μακριά κοντάρια. Υπάρχει ένα ρίσκο να με επηρεάσουν λίγο, αλλά πιστεύουμε ότι αυτά που μπορώ να κερδίσω είναι πολύ σημαντικότερα από το ρίσκο".

Δεν μπορεί να προβλέψει το ύψος στο οποίο θα κριθούν τα μετάλλια στο επί κοντώ των γυναικών στο Τόκιο και εξήγησε το λόγο. “Μου είναι λίγο δύσκολο, επειδή δεν ξέρω τις συνθήκες που θα επικρατούν, στο Τόκιο. Παρακολουθώ τον καιρό σαν ψυχοπαθής. Βρέχει κάθε μέρα. Έχω δει στα στατιστικά ότι τον Αύγουστο έχει μια φορά στις τρεις ημέρες βροχή και υψηλή υγρασία, που για εμάς είναι αντίστοιχο της βροχής και σχετίζεται με το πώς θα μας επηρεάσει στο κράτημα του κονταριού. Θα παίξει ρόλο και ο αέρας που θα έχει το στάδιο. Δεν ξέρω αν το έχεις δει, έχει ένα κενό πάνω από το πρώτο διάζωμα των κερκίδων. Ο αέρας μπορεί να κάνει κάτι περίεργο. Μπορεί και όχι επειδή το στάδιο είναι αρκετά κλειστό από πάνω. Απλά, έχει αυτό το κενό. Πιστεύω, ότι θα παίξουν ρόλο οι συνθήκες για την επίδοση και μπορεί να επηρεάσει ακόμα και το ποιες θα είναι στα μετάλλια. Σίγουρα κάποιες αθλήτριες αντιμετωπίζουν τις πιο δύσκολες συνθήκες καλύτερα από άλλες.

Τον αέρα τον αντιμετωπίζουν κάποιες καλύτερα. Αυτό σχετίζεται λίγο με την τεχνική λίγο με το πώς τρέχεις, με την ψυχολογία. Θα έλεγα ότι είμαι από τις αθλήτριες που δεν επηρεάζονται πολύ από τις συνθήκες. Δηλαδή, για μένα είναι καλύτερα να έχουμε κακές συνθήκες απ' ό,τι καλές. Επειδή, με τις καλές συνθήκες κάποιες αθλήτριες πηγαίνουν καλύτερα κι εγώ κάνω παρόμοιες επιδόσεις ανεξαρτήτως συνθηκών". Σχεδόν πνιγμένη στα γέλια σαν μικρό παιδί που έκανε αθώα σκανδαλιά, πρόσθεσε: "Γι' αυτό ελπίζω ότι αυτό το κενό θα προκαλέσει και λίγο αέρα. Να έχουν λίγο πρόβλημα οι υπόλοιπες".

Έπειτα, ανέλυσε τη διαφορά που μπορεί να προκαλέσει ο αέρας στον αγώνα. "Στο επί κοντώ, πολλές αθλήτριες όταν αισθάνονται ότι τους φυσάει κόντρα αέρας μπορεί να σφιχτούν και ν' αλλάξουν ολόκληρο το τρέξιμό τους. Η ψυχραιμία που λέγαμε πριν και η ψυχοσύνθεση και η δική μου σε αυτό το κομμάτι με βοηθάει ώστε να μην αλλάξω. Πολλές φορές γίνομαι ακόμη καλύτερη λόγω των κακών συνθηκών. Σε ό,τι έχει να κάνει με τη βροχή, όλες θα επηρεαστούμε με παρόμοιο τρόπο. Πέφτεις σ' ένα βρεγμένο στρώμα που είναι σαν πισίνα και βρέχονται τα χέρια σου. Εγώ βάζω και κόλλα και βοηθάει λίγο. Ωστόσο, αν βραχεί μετά μπορεί να χρειαστεί λίγη περισσότερη ώρα, για να στεγνώσει. Αυτό είναι πιο περίπλοκο. Βάζω στο πάνω χέρι κόλλα".

Ωστόσο, υπάρχουν κάποιες αθλήτριες στο μυαλό της που έχουν περισσότερες πιθανότητες να ανέβουν στο βάθρο. "Είναι περίπου πέντε αθλήτριες, οι οποίες θα μπουν στον αγώνα με τη λογική ότι πάνε για μετάλλιο. Μπορεί και η όγδοη και η ένατη να μπει θέλοντας μετάλλιο, αλλά δεν είναι το ίδιο. Ρεαλιστικά υπάρχουν πέντε αθλήτριες αυτή τη στιγμή, ίσως και τέσσερις. Αλλά βάζω πέντε, επειδή έτσι έλεγα και πριν από το Ρίο και την κοπέλα -τη Νεοζηλανδή (Ελίζα ΜακΚάρτνεϊ)- που βγήκε τρίτη δεν την είχα υπολογίσει. Παρόλο που είχε πηδήξει ψηλά εκείνη τη χρονιά, σε όλους τους αγώνες που είχε κατέβει πριν από το Ρίο δεν τα είχε πάει καλά. Σε όλους αυτούς τους μεγάλους αγώνες, πάντα υπάρχουν εκπλήξεις και γι' αυτό το κρατάω στις πέντε αθλήτριες και όχι στις τέσσερις".

"Θα μπω για το χρυσό, όμως αν βγω με το ασημένιο ή το χάλκινο δεν θα στεναχωρηθώ. Όμως, θεωρώ πολύ σημαντικό να πάω για το χρυσό"

Φυσικά, θα επιδιώξει το back to back, να βρεθεί και πάλι στο πρώτο σκαλί του βάθρου. "Σίγουρα! Σίγουρα! Και σίγουρα θα μπω στον αγώνα για να νικήσω, αλλά είπα και πριν ότι πάντα γίνονται εκπλήξεις. Θα μπω για το χρυσό, όμως αν βγω με το ασημένιο ή το χάλκινο δεν θα στεναχωρηθώ. Όμως, θεωρώ πολύ σημαντικό να πάω για το χρυσό, επειδή όταν πεις πάω για ένα μετάλλιο βγαίνεις τέταρτος ή πέμπτος Όταν πεις πάω για το χρυσό και μια έκπληξη να γίνει -και δύο-, μπορείς να βγεις τρίτη. Συνεπώς, θεωρώ σημαντικό να μπω σκεπτόμενη μόνο το χρυσό.

Όλοι οι αθλητές έχουμε πολύ άγχος. Μίλησα με τον Λευτέρη (Πετρούνια) πριν πάει στην Ντόχα, για την πρόκριση. Ήμασταν μαζί σε μια συγκέντρωση και μου έλεγε πόσο φοβερό άγχος είχε, αλλά νομίζω ότι η διαφορά των αθλητών όπως είμαστε εμείς, έγκειται στο πώς διαχειριζόμαστε αυτό το άγχος. Πρέπει να το χειριστείς με έναν τρόπο που θα σε βοηθήσει".

Για το Τόκιο δεν είναι εύκολο να κάνει προβλέψεις, όμως προσπάθησε να μας "φιλοξενήσει" στο δικό της κόσμο, αυτόν στον οποίο βυθίζεται όταν αγωνίζεται. Έδωσε "φωτογραφίες" της. Περιέγραψε τις εκφράσεις που παίρνει το πρόσωπό της όταν είναι καλά στον αγώνα, ώστε να μαντέψουμε τις στιγμές που θα ακολουθήσουν. "Νομίζω ότι ο απλός θεατής αλλά ακόμη και ένας φαν του επί κοντώ που το βλέπει πολλά χρόνια δεν μπορεί να καταλάβει παρατηρώντας τεχνικά μέρη. Το μόνο που μπορεί να δει κάποιος -και παίζει ρόλο- είναι η έκφρασή μου πριν από το άλμα. Πολλές φορές φαίνεται από την έκφρασή μου αν θα περάσω τον πήχη ή όχι. Είναι διαφορετική η έκφραση αυτή. Έχω παρατηρήσει ότι μπορεί να χαμογελάσω, πολλές φορές να είμαι πιο σοβαρή, πιο επιθετική. Στα άλματα που είμαι καλύτερα και στους αγώνες που είμαι καλύτερα φαίνεται μία επιθετική χαλάρωση.

Νομίζω, ότι αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να το εξηγήσω. Δεν είμαι στην τσίτα, να έχω -δηλαδή- φοβερό στρες και να μην ξέρω αν θα το περάσω ή όχι. Έχω αυτή τη χαλαρότητα, υπάρχει η αυτοπεποίθηση ότι θα το περάσω. Αλλά, υπάρχει και η επιθετικότητα του τύπου ''εντάξει, πρέπει να κάνω και κάτι για να το περάσω". (γέλασε) "Η χαλάρωση είναι πολύ σημαντική λέξη. Μπορείς να με παρατηρήσεις σε κάποιες φωτογραφίες, στις οποίες έχω έξω τη γλώσσα μου και αυτό είναι μεγάλο δείγμα χαλάρωσης, ειδικά αν το κάνω αυτό πάνω στο άλμα. Δείχνει ηρεμία και ότι έχω το κοντρόλ. Αλλά προφανώς δεν μπορώ να είμαι και τελείως χαλαρή. Πρέπει να είμαι σε εγρήγορση και να είμαι χαλαρή, παράλληλα".

"Στην Ελλάδα, μπορεί να παρκάρω ένα αμάξι, να έχω καταλάβει ότι κάποιος με έχει αναγνωρίσει και να έχω άγχος για το αν θα το παρκάρω με τη μία"

Στην τσίτα βρίσκεται σίγουρα όταν παρκάρει το αυτοκίνητό της. Ειδικά, στην Ελλάδα. Ειδικότερα, αν αντιληφθεί ότι κάποιος έχει αναγνωρίσει την οδηγό. Οι ομογενείς στις ΗΠΑ είναι πιο διακριτικοί. "Για να δώσω ένα παράδειγμα, είχαμε πάει σε μια κρεπερί, την οποία είχε Έλληνας. Με κοίταζε λίγο περίεργα και μετά κάτι είπαμε και κατάλαβε ποια είμαι. Ως εκεί. Στην Ελλάδα, πάμε στην παραλία και καταλαβαίνει ο κόσμος ποια είμαι. Πάμε να φάμε και έρχονται να μας διακόψουν. Όχι, πλέον, λόγω covid. Αυτό που συμβαίνει στις ΗΠΑ δεν έχει καμία σχέση με τον τρόπο που γίνεται στην Ελλάδα και είναι κάτι που μας αρέσει, επειδή ξέρουμε ότι μπορούμε να πάμε κάπου, όπου να μην αισθάνεσαι ότι σε ξέρουν και σε κοιτάζουν όλοι. Στην Ελλάδα, μπορεί να παρκάρω ένα αμάξι, να έχω καταλάβει ότι κάποιος με έχει αναγνωρίσει και να έχω άγχος για το αν θα το παρκάρω με τη μία, ας πούμε. Για να μη με παρεξηγήσει ο άλλος για τις ικανότητες μου στο πάρκινγκ... (γέλασε). Τα παιδάκια, αντιθέτως, είναι πολύ διαφορετικά σε αυτό. Χαίρομαι πολύ όταν με αναγνωρίζει ένα παιδάκι. Το γεγονός ότι μπορεί να με έχει δει στην τηλεόραση μια ή δυο φορές -διότι δεν δείχνει στίβο τόσο συχνά- και να θυμάται ποια είμαι, σημαίνει πόσο του έχει μείνει αυτό που έχει δει".

Όταν βρίσκεται στις ΗΠΑ "πάντα λέω για πλάκα ότι μου λείπει η ελληνική κουζίνα, αλλά μαγειρεύουμε και εμείς πολλά ελληνικά φαγητά πια. Η οικογένειά μου μού λείπει και ίσως λίγο και ο τρόπος ζωής. Στην Ελλάδα θα κάνουμε παρέα, βγαίνουμε, παίζουμε. Στην Αμερική είμαστε πιο μοναχικά. Το αντίθετο, όσο και αν ακουστεί καταναλωτικό αυτό, όταν είμαι στην Ελλάδα αυτό που μου λείπει περισσότερο από την Αμερική είναι το Amazon. (γέλασε) Ειδικά, εκεί πού είμαστε έχουμε κοντά μας ένα μεγάλο κέντρο διανομής. Έχει τύχει να παραγγείλω ένα πράγμα το πρωί και να μου έρθει την ίδια μέρα το βράδυ. Το αργότερο θα μου έρθει σε δύο ημέρες. Όταν έχεις μάθει να ζεις με κάτι, σου λείπει. Ειδικά, όταν είμαστε εδώ -τα καλοκαίρια- και μπορεί να χρειαστώ κάτι για την προπόνηση, τις ταινίες που βάζω στο κοντάρι μου ή το σπρέι που βάζω την κόλλα, μπορεί να κάνει ένα μήνα να μου έρθει. Είναι ένα πρόβλημα αυτό. Πρέπει να τα έχω σκεφτεί όλα νωρίτερα και να τα έχω προβλέψει".

Παρατηρώντας τα βίντεο που ανέβασε με την πρόοδο των εργασιών στο σπίτι της στο Κλίβελαντ, σκέφτηκα ότι είναι πολύ δημιουργική. "Αν μου έλεγες να πω 10 επίθετα για τον εαυτό μου, δεν θα επέλεγα το δημιουργική σε αυτά. Είναι κάτι που μου έχει καλλιεργήσει λίγο περισσότερο ο Μιτς. Προέρχεται από μια οικογένεια που σχετίζεται με αυτό. Ο μπαμπάς του έχει μια εταιρεία με τσιμέντα και κάνουν κυρίως μεγάλα έργα σε πόλεις. Ο κάθε ένας στην οικογένεια κάνει κάτι διαφορετικό, τύπου μοκέτες, πλακάκια, ηλεκτρικά, υδραυλικά. Ο Μιτς μεγαλώνοντας τα έμαθε όλα αυτά κι έτσι φύγαμε για το Κλίβελαντ. Με την ιδέα ότι θα αγοράσουμε ένα σπίτι που θα το φτιάξουμε σιγά σιγά. Το κάναμε. Πήραμε ένα σπίτι. Φτιάξαμε πρώτα το υπόγειο, ώστε να μπορέσουμε να μετακομίσουμε και να ζήσουμε σε αυτό. Μετά, μας πήρε σχεδόν δύο χρόνια στο υπόγειο μέχρι να φτιαχτεί ο πρώτος όροφος με κουζίνες κ.τ.λ. Σιγά σιγά προχώρησαν όλα. Ήταν κάτι πολύ ενδιαφέρον και πολύ διαφορετικό. Μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε, επειδή αρέσει και στον Μιτς πάρα πολύ και το κατασκευαστικό κομμάτι -το μηχανικό- και το desing".

"Από πολύ μικρή ηλικία ήθελα να παίζω επιτραπέζια επειδή ήθελα να κερδίσω. Όχι, επειδή ήθελα να παίξω"

"Και αφού δεν είναι το δημιουργική μέσα στα 10 επίθετα, τότε ποια είναι;", ρώτησα. "Ααα! Σίγουρα το πρώτο είναι ανταγωνιστική. Σίγουρα. Πολλά επίθετα τέτοιου τύπου θα έβαζα. Από πολύ μικρή ηλικία ήθελα να παίζω επιτραπέζια επειδή ήθελα να κερδίσω. Όχι, επειδή ήθελα να παίξω. Να κερδίσω. Ακόμα και τώρα. Δηλαδή, πρέπει να παίξω με πολύ μικρό παιδάκι για να το αφήσω να νικήσει”, απάντησε και ξαναγέλασε. Είναι γνώρισμα όλων των μεγάλων αθλητών αυτό, της επεσήμανα. "Μμμμ... Ναι. Ε, κι εγώ προσπαθώ να το δω σαν καλό. Κάπου στο ΤΟΡ 10 θα έμπαινε και ο σαρκασμός. Νομίζω δεν αφήνω τίποτε να πέσει κάτω". "Έχεις και χιούμορ", πρόσθεσα ως διαπίστωση. "Έτσι, θέλω να πιστεύω. Αλλά, νομίζω ότι αν ο κόσμος δεν καταλαβαίνει το σαρκαστικό κομμάτι, το να εξηγήσεις το αστείο σου ή ότι πρόκειται περί σαρκασμού γίνεται δύσκολο. Ο κόσμος, αν δεν έχει καταλάβει αυτή την πλευρά μου, μπορεί να με παρεξηγήσει κιόλας".

Η Κατερίνα Στεφανίδη, υπερασπίστηκε την Κάστερ Σεμένια το 2018, όταν η παγκόσμια ομοσπονδία στίβου πρόσθεσε στους κανονισμούς της παραγράφους για τις αθλήτριες με υπερανδρογονισμό. "Η IAAF θέλει να δημιουργήσει ισότητα, είτε αυτή υπάρχει είτε όχι. Και σε ποιο σημείο σταματάς; Όπως ανέφεραν ορισμένοι άνθρωποι στα social media, είμαι μία από τις πιο κοντές κοπέλες στο άθλημά μου αυτήν τη στιγμή. Τι να κάνουμε; Να κόψουμε τα πόδια και τα χέρια όλων για να τα κάνουμε ίσα επειδή υπάρχει σίγουρη σχέση μεταξύ ύψους και του αθλήματος; Αισθάνομαι άσχημα για εκείνη. Δεν είναι επιλογή της, αλλά την ίδια στιγμή, ελπίζω να δινόταν μεγαλύτερη ενέργεια στην προώθηση του αθλητισμού, στην εύρεση πόρων για τον αθλητισμό, περισσότερων χορηγών από το να προσπαθούμε να βοηθήσουμε ένα αγώνισμα ή έναν αθλητή σε ένα αγώνισμα που ήρθε δεύτερος αντί για πρώτος επειδή κάποιος άλλος είχε περισσότερη φυσική τεστοστερόνη. Υπάρχουν κάποια ζητήματα εδώ προφανώς, αλλά δεν μπορώ να κρίνω", είχε πει.

Μού εξήγησε ότι όταν μιλάει ανοιχτά δεν το κάνει επειδή αισθάνεται χρέος ή επειδή έχει ανάγκη να πει κάποια πράγματα. “Αν μιλούσα στην καλύτερή μου φίλη και μου έλεγε ότι είδε το θέμα για τη Σεμένια στην τηλεόραση θα της απαντούσα ακριβώς το ίδιο. Παρόλα αυτά, νιώθω ότι βρίσκομαι σε μια θέση και έχω ένα λόγο και ένα βήμα που μπορώ να βοηθήσω και άλλους αθλητές. Όχι, στην προκειμένη περίπτωση, οτιδήποτε και να έλεγα για τη Σεμένια δεν θα άλλαζε την τελική απόφαση. Γι' αυτό λέω ότι δεν είναι ανάγκη ή χρέος για μένα. Είμαι αυτή που είμαι και θα πω τη γνώμη μου. Γι' αυτό για πολλά πράγματα που είτε δεν γνωρίζω είτε η γνώμη μου είναι κάπου στη μέση επιλέγω να μη μιλήσω ή να πω ότι είμαι αναποφάσιστη”.

Η Κατερίνα Στεφανίδη είναι αληθινή, όπως λέει η ίδια "είμαι αυτό που είμαι" και είναι καλά με τον εαυτό της. Γι' αυτό γελάει συχνά και μπορεί να αυτοσαρκάζεται, όπως έκανε σχολιάζοντας το μπέιζμπολ. "Ο Μιτς έχει μεγαλώσει παίζοντας μπέιζμπολ. Το μπέιζμπολ είναι πιο περίεργο και πιο βαρετό από το αμερικανικό ποδόσφαιρο. Όταν η ομάδα του Κλίβελαντ είχε μπει στο world series είδαμε τους επτά αγώνες. Μου πήρε επτά παιχνίδια για να καταλάβω τι γίνεται στο μπέιζμπολ και μετά τελείωσε. Δηλαδή, αν το ξαναδώ τώρα, δεν θα θυμάμαι τίποτε..."