Ο Σόλσκιερ Δεν Είναι Ο Μιγιάγκι. Δυστυχώς.

Βρισκόμαστε μόλις στην αρχή του μήνα, αλλά ΛΥΠΟΥΜΑΙ για τους υπόλοιπους διαγωνιζόμενους επειδή ΗΔΗ βρήκαμε την δήλωση του Δεκέμβρη. Ναι, είναι μόλις η ΤΡΙΤΗ μέρα του νέου μήνα αλλά τι να γίνει που ΑΥΤΗ η τοποθέτηση ΔΕΝ ξεπερνιέται.

"Νομίζω ότι υπάρχουν άφθονες ενδείξεις που δείχνουν ότι αυτά τα παιδιά είναι πολύ πιο κοντά στο να κερδίζουν παιχνίδια από ότι στο να τα χάνουν". Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ.

Εξηγώ για να μην παρεξηγηθώ. Αγαπώ την Μάνστερ Γιουνάη με θέρμη χιλίων ηλίων. Στον τελικό του Τσάπιολι με την Μπάγερν, έχω σπάσει μια καρέκλα και τρια ποτήρια από την χαρά μου. Όλα κατά λάθος. Στην περίφημη ανατροπή κόντρα στην Μάνστε Σίτι την σεζόν 1993-1994 πήδηξα πάνω στον καναπέ από την χαρά μου, έπεσα και τελείωσα με θλάση. Θα μπορούσα να συνεχίσω για πολύ ώρα. Έχω τραυματιστεί πολλάκις από την χαρά μου με επιτυχίες της Γιουνάη, αν και είμαι σίγουρος πως κάπου εκεί μέσα υπάρχει και ένα σχόλιο που μπορεί να γίνει και αφορά την τάση που έχω να τραυματίζομαι άνευ λόγου και αιτίας. Απλά σε αυτήν την φάση θέλω να εστιάσω στο ότι είμαι φαν της Γιουνάη.

Έχω επίσης και μια βαθιά συμπάθεια στον Σόλσκιερ. Είναι η φάτσα του, είναι η καριέρα του ως παίκτης, είναι η αύρα που έχει ως άνθρωπας. Θες να τον έχεις φίλο σου ρε παιδί μου, βγάζει ένα βάημπ – που λένε και στα εξωτερικά – πολύ θετικό. Αλλά ρε παιδί μου, ρε συ Όλε, με σχωρείς κιόλας, τι ΔΗΛΩΣΑΡΑ ήταν αυτή;

Και δηλαδή – και με ξανασχωρείς κιόλα – έχεις «γράψει» ΕΞΙ νίκες στην Πρέμιερ Λιγκ εδώ και οκτώ μήνες (ναι, ΣΥΝΟΛΙΚΑ. ΕΞΙ.), καταγράφεις το χειρότερο ξεκίνημα στην ιστορία της ομάδας από την σεζόν 1988-89 και βρίσκεσαι 22 πόνδους από την κορυφή. ΕΙΚΟΣΙ. ΔΥΟ. Κάνεις τον Ντέηβιντι τον Μόης/Μόγες να φανδάζει όχι απλά μεγάλος, αλλά στρατηγός Πάττον.

Και σερβίρεις ΑΥΤΗΝ την υπεροχότητα; Πιέζεσαι, το βλέπω. Έχεις γεράσει λεβένδη μου είκοσι χρόνια από την ώρα που κάθισες στον πάγκο τον κόκκινο. Σε ΝΙΩΘΩ. Περίπου βέβαια γιατί εμένα δεν θα με άφηναν να κάτσω ούτε στον πάγκο του Α.Ο. Ζουρούφλιανης. Δικαίως θα πω εγώ. ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ.

Τι σημαίνει το ότι «υπάρχουν ενδείξεις που δείχνουν ότι αυτά τα παιδιά είναι πολύ πιο κοντά στο να κερδίζουν παιχνίδια από ότι στο να τα χάνουν»; Ότι μπορούν να συνεχίσουν να χάνουν αλλά «μην το χάνετε γιατί θα μπορούσαν και να κερδίζουν»; Ναι αλλά ΔΕΝ κερδίζουν Όλε μου.

Μιλάμε δήλωση αντίστοιχου ύφους με κάτι κακοτεχνίτες, κάτι υδραυλικούς και πλακάδες ας πούμε που έγιναν πλακάδες και υδραυλικοί από ατύχημα, που σου κάνουν μια εγκατάσταση χάλι, τρέχουν παντού τα νερά, στάζουν, υγρασία με το τσουβάλι, τα πλακάκια θεόστραβα, τα μισά αρχίζουν και πέφτουν πάνω στον μήνα, τα υπόλοιπα σε κοιτάνε με υφος λυπημένο από τον τοίχο, σαν ξεδοντιασμένα λάμα, αλλά εκείνοι σου λένε: "Καλά κοιτάχτε κύριε, το κακοτεχνία είναι βαριά κουβέντα τώρα, ναι εντάξει έχουν πέσει μερικά πλακάκια, στάζει λίγο εδώ και εκεί το σύνολο, αλλά δεν στάζουν τα ΠΑΝΤΑ και πάνω από τα ΜΙΣΑ πλακάκια είναι στην θέση τους αν δεν κάνω λάθος. Δεν σας λέω να μην εκνευρίζεστε αλλά εντάξει δεν χάθηκε και ο κόσμος να βάλετε έναν, δύο, οκτώ κουβάδες να πιάνουν τα νερά, ούτε θα σας πέσουν τα μαλλιά αν λείπουν εδώ και εκεί είκοσι-τριάντα πλακάκια, δηλαδή για τον θεό πια".

Έχει μια εσάνς τόσο "ε καλά μην κάνετε κι εσείς έτσι", τόσο "ναι αλλά αν ο πίνακας ήταν ανάποδα θα ήμασταν πρώτοι", τόσο "τι είναι δέκα-δεκαπέντε ήττες μπροστά στην αιωνιότητα", που τελικά ξεκινάς να αγανακτείς και αφού την διαβάζεις μια χούφτα φορές, αλλάζεις πλήρως πλεύση και θες να πέσεις στην αγκαλιά του. Γιατί ίσως και να είναι ο ήρεμος σενσέι των ταινιών πολεμικών τεχνών που αγαπήσαμε. Αυτός που ακούει για παράδειγμα ο Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ στο κεφάλι του, όταν τον τυφλώνει ο Τσονγκ Λι στο Bloodsport και πρέπει να παλέψει αόμματος. Αυτός που μοιράζει σοφία και ηρεμία μέσα στην καρδιά του κυκλώνα. Ο Σπλίντερ στα Χελωνονιντζάκια. Ο Μιγιάγκι στο Καράτε Κιντ.

Ή μπορεί και να είναι ένας τύπος που πνίγεται στα ΠΟΛΥ βαθιά νερά της κόκκινης πλευράς του Μάντσεστερ. Που μάλλον αυτό είναι, αλλά η συμπάθεια που του έχω με κάνει να θέλω να πιστεύω ότι όλα αυτά τα άσχημα που έχουν γίνει με τον Όλε στο τιμόνι, είναι κομμάτι ενός γενικότερου ΠΑΝΣΟΦΟΥ σχεδίου.

Αλλά μάλλον δεν είναι.

Αλλά θα ήθελα.

Αυτό ακριβώς ΤΙΠΟΤΑΛΛΟ.