Αθλητικό Σινεμά: "Τα παιδιά του Παραδείσου"

Αφορμή για την τέταρτη ταινία του αφιερώματος αθλητικού κινηματογράφου, είναι ένα δίλημμα που έθεσαν τα παιδιά του oneman την περασμένη εβδομάδα. "Ιράν ή Ιράκ" και πόσο διαφέρει ένα "ν" από ένα "κ".

Εν προκειμένω, και για εγκυκλοπαιδικό ενδιαφέρον διαφέρει πραγματικά πολύ. Πέρσες οι μεν, Άραβες οι δε. Μάλιστα, οι δυο χώρες βρίσκονταν σε πόλεμο επί οχτώ χρόνια (Σεπτέμβριος 1980- Αύγουστος 1988). Αυτός ήταν ο μεγαλύτερος σε διάρκεια συμβατικός πόλεμος του 20ου αιώνα.

Εντάξει, δεν μας ενδιαφέρει σε αυτό το άρθρο η ιστορία της Μέσης Ανατολής. Θα εστιάσουμε στον Ιρανικό κινηματογράφο. Θυμηθείτε τα πιο πρόσφατα "Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα"(2011) , "Ένας χωρισμός" (2011), "Το Παρελθόν" (2013). Και θα πάμε λίγο πιο παλιά στο 1997.

'Ολα ξεκίνησαν για ένα ζευγάρι -σκισμένα- ροζ παπούτσια. Κάτι πολύτιμο για την οικογένεια του Αλί και της αδελφής του που ζει σε μια φτωχογειτονιά της νότιας Τεχεράνης. Ο Αλί θα πάει για τα καθημερινά ψώνια της οικογένειας στο μανάβικο και αφηρημένος θα ξεχάσει τη σακούλα της αδερφής του σε έναν πάγκο. Τότε θα αντιληφθεί ότι τα παπούτσια έχουν εξαφανιστεί.

Μέχρι να βρουν τη λύση τα δυο αδέρφια θα μοιράζονται εναλλάξ το ίδιο ζευγάρι παπούτσια για να πηγαίνουν σχολείο.

Ο Αλί όμως, θα μάθει για έναν αγώνα δρόμου που το τρίτο έπαθλο είναι ένα ζευγάρι παπούτσια.

Σκηνοθεσία: Majid Majidi

Σενάριο: Majid Majidi

Ηθοποιοί: Amir Farrokh Hashemian, Bahare Seddiqi

Είδος: Δράμα

Διάρκεια: 89'

Γλώσσα: Περσικά

Χώρα: Ιράν

Box office: $1,628,579

Αξίζει να το δεις:

Αρχικά γιατί ο Ιρανικός κινηματογράφος είναι άκρως διαφορετικός από τον -συνηθισμένο στη χώρα μας- Αμερικάνικο. Παρουσιάζει μια ξεχωριστή αντίληψη για τη ζωή πολλές φορές πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα. Στον περσικό κινηματογράφο ο ρομαντισμός είναι διάχυτος, η δύναμη για ζωή αποτελεί πρωταρχικό μοτίβο αλλά θαύματα δεν γίνονται. Αυτή είναι άλλωστε και η νοοτροπία των Ιρανών.

Δεύτερον, η ταινία ήταν υποψήφια για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας το 1998.

Τρίτον, εδώ ο αθλητισμός (αγώνας δρόμου) δίνει την πιο αγνή ελπίδα. Ο Αλί δεν θέλει λεφτά, δεν θέλει δόξες, θέλει ένα ζευγάρι παπούτσια για την αδερφή του.

Και ίσως το βασικότερο όλων. Αφενός οι ερμηνείες των παιδιών οι οποίες είναι καταπληκτικές και δημιουργούν ένα δράμα με ατμόσφαιρα παραμυθιού και αφετέρου ο μοναδικός τρόπος που οι Πέρσες συνδυάζουν το κωμικό ακόμη και στις πιο δραματικές στιγμές.

Μετά τον αγώνα και με όλη του την παιδική αφέλεια , ο Αλί πληγώνεται πολύ όταν συνειδητοποιεί ότι βρέθηκε στην πρώτη και όχι στην τρίτη θέση όπως ήλπιζε. Ο ίδιος και η αδερφή του άλλωστε, δεν τολμούσαν να ζητήσουν από τους γονείς του τα παπούτσια σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, γνωρίζοντας το πόσο φτωχοί ήταν.

Και τότε θα δει τον πατέρα του να επιστρέφει από τα ψώνια με δυο ζευγάρια παπούτσια στο ποδήλατο του. Ένα για εκείνον, ένα για την αδερφή του.

Η καλύτερη σκηνή:

Κάθε γκριμάτσα ή βλέμμα του Amir Hashemian και της αδερφής του Bahare Seddiqi συγκινεί. Οι δυο μικροί ηθοποιοί ενσαρκώνουν την ελπίδα, τις παιδικές "συνωμοσίες" και τα παιδικά όνειρα.

Η κορύφωση της δράσης έρχεται με τον αγώνα αντοχής και αυτό γιατί γνωρίζουμε από την αρχή της ταινίας το πόσο σημαντικό είναι ο Αλί να καταφέρει να κερδίσει τα παπούτσια για την αδελφή του. Είναι πολύ σπάνιο ο θεατής να "εύχεται" για τον πρωταγωνιστή της ταινίας να βγει τρίτος και όχι πρώτος.

Ήξερες ότι:

Το ότι η ταινία "'έχασε" στην Ευρώπη το αθλητικό της μήνυμα, είναι καθαρά θέμα μετάφρασης, καθώς στην Αγγλική προβολή της ο επίλογος δεν μεταφράστηκε. Εκεί, ο Ιρανός αφηγητής, καθιστούσε σαφές ότι ο Αλί, μετά τον αγώνα για τα παπούτσια της αδερφής του, θα πετύχει στο μέλλον μια μεγάλη επιτυχημένη καριέρα ως δρομέας.

Πηγή: IMDb