Τέρμα οι δικαιοΛΟγίες

Σε καμία περίπτωση δεν του φαινόταν. Μπορεί να έφταιγαν τα μεγάλα ακουστικά και η χαλαρή, σαν μην τρέχει τίποτα, εμφάνιση του στο αεροδρόμιο “Ελευθέριος Βενιζέλος”, την ίδια περίοδο που ο Ολυμπιακός αποκτούσε και τον Τζόι Ντόρσεϊ, έναν πολύ πιο εμφανίσιμο τύπο, ψηλό, δυνατό, ξεκάθαρα πιο μπασκετικός στην όψη (και μόνο, αφού όταν έπιανε την μπάλα, δυσκολευόταν να στρίψει και πείτε ό,τι θέλετε για το πόσο βοήθησε τους ερυθρόλευκους, γιατί δεν στέκομαι σε αυτό). Αλλά ας αφήσουμε τον Ντόρσεϊ στην τρέλα του, γιατί δεν θα βγει και άκρη μαζί του.

Επιστρέφω στον Λο, ο οποίος λοιπόν, δεν ήρθε με περγαμηνές στον Ολυμπιακό, ούτε βγήκαν τεράστιες ανακοινώσεις, αφού ο Αμερικανός γκαρντ που ήρθε μεσούσης της περιόδου για να καλύψει τις τρύπες που είχαν προκαλέσει κάτι επιλογές όπως ο Κεϊλίν Λούκας και (μη χειρότερα) ο Ματ Χάουαρντ, δεν ήταν το μεγάλο όνομα (θέλω να κάνω το αστείο ότι έχει δύο γράμματα όλα κι όλα, αλλά σέβομαι τα χρόνια που έχουμε περάσει μαζί γράφοντας/διαβάζοντας και δεν το κάνω). Το αποτέλεσμα; Ο Λο έγινε ο παίκτης για τον οποίο έχουν γραφτεί και ειπωθεί τα περισσότερα εν τη απουσία του.

Ο Αμερικανός γκαρντ με την προϋπηρεσία σε Χοκς, Γκόλντεν Στέιτ, Σικάγο και Μέμφις, μπήκε στο ρόστερ του Ολυμπιακού και κούμπωσε τόσο πολύ, όπου όταν οι τραυματισμοί και τα προβλήματα τον άφηναν εκτός είτε για μια μέρα, είτε για 2 μήνες, οι ομάδες του Ίβκοβιτς και του Μπαρτζώκα έψαχναν να βρουν λύση και δεν υπήρχε πουθενά. Τόσο παιχτάρα αυτός ο Λο; Όχι προφανώς, δεν είναι ο καλύτερος γκαρντ της Ευρώπης, αλλά είναι ο καλύτερος Αμερικανός γκαρντ που θα μπορούσε να παίζει σε αυτόν τον Ολυμπιακό. Διότι, πάνω από όλα, είχε προσαρμοστικότητα.

Έπαιζε ο Σπανούλης στην ίδια πεντάδα; Οκ, θα μοίραζε το παιχνίδι. Έξω ο Kill Bill και κολλημένος ο Ολυμπιακός να μην μπορεί να δημιουργήσει; Οκ, ο Λο με το εξαιρετικό ball handling του, θα έβρισκε τη λύση και την τρύπα στην άμυνα. Δεν μπορούσαν οι ερυθρόλευκοι να σπάσουν την αντίπαλη άμυνα ζώνης; Οκ, ηρεμία και κυκλοφορία της μπάλας, ώστε να βγει το ελεύθερο σουτ, ακόμη και από τον ίδιο στη γωνία ή από τα αγαπημένα του L, μέσα από το τρίποντο, εκεί, κοντά στη συμβολή των ημικυκλίου των ελευθέρων βολών. Σκεφτείτε, μάλιστα, ότι ο Λο ήρθε στον Ολυμπιακό έχοντας 12.5 μέσο όρο πόντους στην Ευρωλίγκα με τη φανέλα της Παρτίζαν και την ίδια σεζόν, στο υπόλοιπο της έπεσε στους 5.5 πόντους. Όχι επειδή δεν μπορούσε, αλλά επειδή δεν έπρεπε.

Ο Αμερικανός δεν άλλαξε μόνο το παιχνίδι του Ολυμπιακού (με τη δυνατότητα του για παράδειγμα, να πιέζει από ψηλά), αλλά διαμόρφωσε και το δικό του, με βάση τις ανάγκες της ομάδας και με βάση του τι μπορεί να ήθελαν από προπονητές, μέχρι συμπαίκτες. Θα μου πεις, τι είναι ο Λο; Ο καλύτερος παίκτης και άνθρωπος που υπάρχει στα παρκέ; Δεν ξέρω. Αλλά οι προπονητές του στον Ολυμπιακό, λένε ότι είναι ο παίκτης που ήθελαν να έχουν στο γήπεδο για να αισθάνονται πιο ήρεμοι και να ξέρουν ότι ο Λο θα φροντίσει να βγει το πλάνο που έχουν συμφωνήσει στην προπόνηση ή στο μόλις προηγούμενο τάιμ άουτ.

Είναι θεωρητικά, πασιφανές σε όσους αντιλαμβάνονται το μπάσκετ έστω και στο 50% του, ότι το κενό που προκάλεσε η απουσία του Λο, στο παιχνίδι του Ολυμπιακού δεν καλύφθηκε ποτέ και επειδή δεν βρέθηκε ο κατάλληλος παίκτης και γιατί δεν γίνεται κάθε φορά να σου κάθεται το λαχείο και με 4 ευρώ να κερδίσεις εκατομμύρια. Οι πραγματικά καλοί παίκτες, με εμπειρία στην Ευρωλίγκα και έτοιμοι να μπουν σε μια ομάδα χωρίς να θέλουν 3 μήνες προσαρμογή είναι λίγοι και κοστίζουν περισσότερο από τον Λο και σίγουρα από τον Πέρκινς και τον Κόλινς, παίκτες που ο Ολυμπιακός έχει προσπαθήσει να εντάξει στην ομάδα αυτά τα χρόνια.

Βέβαια, τώρα που οριστικά έφυγε ο Λο από τον Ολυμπιακό (κάτι που ήταν απλώς μη ανακοινώσιμο εδώ και καιρό), δεν έχει σημασία να πούμε αν οι ερυθρόλευκοι χειρίστηκαν καλά την υπόθεση του. Από τη στιγμή που δεν θα είναι πια μέλος της ομάδας, το μόνο που παίζει ρόλο είναι το αγωνιστικό κενό που “επισφραγίζεται”, αφού έτσι κι αλλιώς εδώ και πολύ καιρό ο Ολυμπιακός (δεν) έχει μάθει να παίζει χωρίς αυτόν. Για πρώτη φορά οι ερυθρόλευκοι και ο Γιώργος Μπαρτζώκας, θα πλανάρουν μια χρονιά χωρίς τη μαγιά που έβαζε ο Αμερικανός στην περιφέρεια του Ολυμπιακού.

Γι’ αυτό και το τι θα γίνει με τον Μάντζαρη, ποιοι θα έρθουν για να δώσουν ποιότητα αλλά και σωματική (και πολύ περισσότερο πνευματική) ξεκούραση στον Σπανούλη, που δείχνει ή τέλος πάντων έφτασε έστω και για ένα βράδυ στα κόκκινα και με ποιος Αμερικανός θα προσθέσει βάρος στις “υποχρεώσεις” των νεαρών Ελλήνων γκαρντ. Γιατί ως είθισται, είναι αλλιώς να έχεις μπροστά σου έναν Έλληνα (ακόμη και καλύτερο από σένα) και αλλιώς έναν Αμερικανό. Πρέπει να είσαι πιο συνεπής από το κανονικό και σταθερός, για να κερδίσεις χρόνο. Βέβαια, αν έρθει κανάς περίεργος ξένος, τότε ως (ωραίος) Έλληνας θα κληθείς να βγάλεις τα φίδια από την τρύπα.

Όμως, ο Ολυμπιακός φέτος καλό είναι να αφήσει τα φίδια εκεί που είναι και να κοιτάξει να βρει διαφορετικούς τρόπους να φτάσει στο αποτέλεσμα που θέλει. Η περυσινή χρονιά έδειξε ότι αρκετά πράγματα δεν έγιναν ή δεν ζυγίστηκαν όπως θα έπρεπε. Από επιλογές παικτών, μέχρι επιλογές διαχείρισης σε συγκεκριμένες περιπτώσεις από πλευράς διοίκησης και φυσικά διαχείρισης αγωνιστικών κρίσεων μέσα στο γήπεδο από πλευράς παικτών. Όταν δεν πετυχαίνεις τους στόχους σου, δεν μπορεί να φταίει μόνο ένας. Δεν έχουν ισχύ οι δικαιολογίες, ειδικότερα όταν στριφογυρίζουν στα ίδια και τα ίδια, όπως για παράδειγμα την απουσία του Λο και τη μη επαρκή αντικατάσταση του. Πολύ καλός ο Λο και τεράστια η προσφορά του στον Ολυμπιακό, αλλά έφυγε. Ας ασχοληθούμε με αυτά (=αυτούς) που έρχονται.