Συνάντηση δύο "κόσμων"

Το πρώτο ραντεβού έμοιαζε με συνάντηση... δύο κόσμων. Από τη μία ο Ολυμπιακός που προσπαθούσε να πάει τη μπάλα κοντά στο καλάθι, από την άλλη ο Παναθηναϊκός που προσπαθούσε να βρει τρόπο για να απειλήσει από μακριά. Οποιος από τους δύο έβρισκε τον τρόπο, αυτός θα είχε και το πάνω χέρι.

Το πρώτο ημίχρονο ήταν ισορροπημένο, δύο ομάδες ανέτοιμες με βασικές ελλέιψεις σε βασικές θέσεις (Σπανούλης- Ρόμπερτς, Λεκαβίτσιους) που προσπαθούσαν να «διαβάσουν» τον αντίπαλο και ταυτόχρονα να επιβάλουν το δικό τους στυλ παιχνιδιού. Ακόμη κι αυτό το 40-36 του 20λεπτου είχε μια απλούστατη εξήγηση, σε μία και μόνο κατηγορία.

Ο Ολυμπιακός πέτυχε 18 πόντους μέσα από το καλάθι και ο Παναθηναϊκός μόλις 12. Ολα τα υπόλοιπα στατιστικά στοιχεία ήταν σχεδόν ίδια. Η διαφορά ήταν απλή: Ο Σφαιρόπουλος είχε αποφασίσει να μεταφέρει με κάθε τρόπο την μπάλα στο ζωγραφιστό και η εικόνα του πρώτου ημιχρόνου τον δικαίωνε. Οι Μιλουτίνοφ, Πρίντεζης, ΜακΛιν ήταν σαφώς πιο αποτελεσματικοί και με πολύ μεγαλύτερη παρέμβαση συγκριτικά με τους Γκιστ, Σίνγκλετον, Βουγιούκα και Ογκαστ.

Ο Πασκουάλ δοκίμασε και τις δύο όψεις του νομίσματος. Και τους γρήγορους «ψηλούς» και τα αργά πόδια (Βουγιούκα), αλλά το αποτέλεσμα ήταν ίδιο: Η υπεροχή του Ολυμπιακού, σε άμυνα και επίθεση. Οι «πράσινοι» «μάτωναν» για να απειλήσουν μέσα από το καλάθι, οι «ερυθρόλευκοι» κατάφερναν να εκμεταλλεύονται τις περιστροφές στην άμυνα του Παναθηναϊκού και να βγάζουν φάσεις με τον ΜακΛιν μπροστά από τον κοντύτερο Ρίβερς.

Δεν είναι τυχαίο πως ο Παναθηναϊκός έπαιρνε κεφάλι στο σκορ κάθε φορά που ισορροπούσε τη μάχη της ρακέτας και βρισκόταν πάλι στο καναβάτσο μόλις ο Ολυμπιακός έβρισκε ξανά τη λύση. Το +9 που δημιούργησαν οι γηπεδούχοι στην τελευταία περίοδο , ήταν αποτέλεσμα του +6 κοντά στη ρακέτα, αλλά και της μεγάλης βοήθειας του Τόμπσον. Ο Αμερικανός που έπαιξε για πρώτη φορά σε ευρωπαϊκό γήπεδο είχε τα... συμπτώματα που έχουν όλοι οι συμπατριώτες του που παίζουν για πρώτη φορά σε ελληνικό ντέρμπι. Εκανε τρία σουτ στο... δοκάρι, αλλά ο Σφαιρόπουλος δεν τον απογοήτευσε και καλά έκανε.

Ο Παναθηναϊκός από την άλλη χρειαζόταν αυτό το κάτι που του έδωσε ο Ρίβερς. Δεν μπορούσε να βρει λύσεις κοντά στο καλάθι, αλλά είχε δύο παίκτες που τράβηξαν το κουπί κι οδήγησαν στην ανατροπή. Από τη μία ο Καλάθης που έκανε καταπληκτικό ματς, με αποκορύφωμα το καθοριστικό κλέψιμο στο φινάλε και βεβαίως την τρομερή ασίστ στον Γκιστ με το οποίο σφραγίστηκε η νίκη του Παναθηναϊκού.

Από την άλλη ο Ρίβερς έκανε σαν να μην πέρασε μια μέρα από τις στιγμές που τα έβαζε στο ΣΕΦ. Πήρε φόρα, ο Ολυμπιακός δεν είχε τρόπο να τον σταματήσει,έλειπε και ο Παπανικολάου που μπορούσε να δώσει επιπλέον λύση στο μαρκάρισμά του και μοιραία ο Παναθηναϊκός βρήκε λύσεις από μακριά.

Οι δύο ομάδες παρουσίασαν καλύτερη εικόνα συγκριτικά μ' αυτή που περίμενα , δεδομένων των συνθηκών, του «παγωμένου» γηπέδου και της λογικής πως και οι δύο είναι ανέτοιμοι. Ο Ολυμπιακός απέδειξε πως δεν «χτίζεται» για να είναι ομάδα του Σπανούλη, ο Παναθηναϊκός έχει ποιότητα στην περιφέρεια, αλλά επιβεβαίωσε πως θα έχει ζήτημα στη φροντ λάιν.