Ο Μάριος Γιαννάκου στο SPORT24: "Ένιωσα τη ψυχή μου να βγαίνει, έδωσα το 150% για την ελληνική σημαία"
Ο Μάριος Γιαννάκου ολοκλήρωσε τον τεράστιο άθλο στην Αρκτική, τερματίζοντας στον υπερμαραθώνιο των 500 χλμ. έπειτα από οκτώ ημέρες απίστευτης καταπόνησης, ταλαιπωρίας, πόνου και απόγνωσης. Ο Έλληνας αθλητής μίλησε στο SPORT24 για την εμπειρία του, τις κακουχίες και τις αντιξοότητες που συνάντησε, τις στιγμές που ένιωσε τη ψυχή του να τον εγκαταλείπει και τη δύναμη που του έδωσε η ελληνική σημαία, η οποία κοσμούσε το έλκηθρο που έσερνε επί μέρες.
Στη συνέντευξη που έδωσε στο SPORT24 λίγες ημέρες πριν αναχωρήσει από την Ελλάδα για τον Αρκτικό Κύκλο και τον μεγαλύτερο υπερμαραθώνιο μήκους 500 χλμ., ο Μάριος Γιαννάκου είχε κάνει ξεκάθαρο πως δεν θεωρεί τον εαυτό του "υπεραθλητή" ή "πρωταθλητή".
Επί οκτώ ημέρες πάλεψε με το απίστευτο κρύο, τους -18 βαθμούς κελσίου και τη χιονοθύελλα για να τερματίσει τελικά δύο μέρες νωρίτερα από το προσδοκώμενο σε έναν άκρως εξαντλητικό υπερμαθαρώνιο.
Συνέντευξη στη Μαρία Κουβέλη
Ο Μάριος απέδειξε πως είναι υπεραθλητής. Είναι η προσωποποίηση του "μπορώ και θα τα καταφέρω", του "πέφτω και ξανασηκώνομαι", του "δεν τα παρατάω".
Δεν υπάρχει σώμα που να μπορεί να αντέξει 500 χλμ. Έχασα 10 κιλά και έχω πληγές παντού
Υπεραθλητής όχι μόνο, για την τεράστια σωματική προσπάθεια που κατέβαλε, αλλά και για την πνευματική προσήλωση και την κατάθεση ψυχής.
"Είμαι ακόμα φορτισμένος συναισθηματικά. Είναι μία προσπάθεια που είναι κατά 95% πνευματική. Δεν υπάρχει σώμα που να μπορεί να αντέξει 500 χλμ. Είναι η δύναμη της ψυχής που σε κάνει να συνεχίζεις. Αρκετοί ήταν οι αθλητές, περίπου πέντε, που δεν άντεξαν και εγκατέλειψαν.
Έχασα 10 κιλά και έχω πληγές σε όλο μου το σώμα. Έχω στη μέση από το σύρσιμο του ελκήθρου, στα χέρια, στα πόδια. Γενικά το σώμα δεν είναι σε πολύ καλή κατάσταση, αλλά θα κλείσουν οι πληγές και θα μείνει μόνο το όμορφο συναίσθημα.
Ξεκινήσαμε 23 αθλητές. Από τη δεύτερη μέρα ο αγώνας έδειξε το σκληρό του πρόσωπο, καθώς πέσαμε σε χιονοθύελλα, οπότε έριξε πάρα πολύ φρέσκο χιόνι, κάτι που έκανε την προσπάθειά μας ακόμα δυσκολότερη.
Προσωπικά έτρεξα περισσότερα από 300 χλμ. με χιονορακέτες, το οποίο και μου προκάλεσε πολλές πληγές στα πόδια. Η αϋπνία, το κρύο και οι κακουχίες που έπρεπε να αντιμετωπίσουμε κατά τη διάρκεια του αγώνα ήταν τόσο πολλές που ήταν αρκετές φορές μη διαχειρίσιμο το να προσπαθείς να ανταποκριθείς σε τόσα πολλά προβλήματα ταυτόχρονα.
Κάποια στιγμή η θερμοκρασία έφτασε σίγουρα το -18. Τις πρώτες τρεις μέρες ολοκλήρωσα τα 185 χλμ. Πραγματικά, από τη δεύτερη κιόλας μέρα όλο αυτό το εγχείρημα φάνταζε ανέφικτο".
Ο τερματισμός μαζί με τον θρύλο των υπεραποστάσεων
Οι ώρες ατελείωτες, το ίδιο και τα χιλιόμετρα. Η προσπάθεια και ο αγώνας είναι πράγματι ατομικός, όμως ο Μάριος Γιαννάκου βρήκε έναν σύντροφο και τελικά απέκτησε έναν καλό φίλο, με τον οποίο πέρασε και τη γραμμή τερματισμού. Ο λόγος για τον Ρας Ράινμπολτ, τον θρύλο τον υπεραποστάσεων.
"Τερμάτισα μαζί με τον Ρας, ο οποίος είναι αθλητής υπεραποστάσεων και έχει τρέξει μερικούς από τους πιο ακραίους αγώνες ανά τον κόσμο. Συγκεκριμένα, έχει τρέξει πέντε φορές στον αγώνα Badwater στην Κοιλάδα του Θανάτου, έναν από τους πιο σκληρούς και ιστορικές αγώνες υπεραποστάσεων. Είχε προσπαθήσει επίσης, τρεις φορές να ολοκληρώσει υπερμαραθώνιο μήκους 500 χλμ. στην Αρκτική και δεν τα είχε καταφέρει, αλλά το έκανε την τέταρτη.
Είχαμε τον ίδιο ρυθμό (με τον Ρας) οπότε αποφασίσαμε να κάνουμε τον αγώνα μαζί και να βοηθήσει ο ένας τον άλλον. Ήταν πάρα πολλές οι στιγμές που ζήσαμε και μου έρχονται στο μυαλό. Ήταν πολύ έντονες και συναισθηματικά φορτισμένες. Μου μίλησε για τις κόρες του και το πόσο ήθελε να τερματίσει τον αγώνα, καθώς και το τι σήμαινε για εκείνον, δεδομένου ότι προσπαθούσε πολλά χρόνια να το καταφέρει.
Τι σήμαινε γι’ αυτόν ως άνθρωπο, όχι ως αθλητή, γιατί ο Ρας είναι γιατρός και εργάζεται στο Σαν Ντιέγκο στην Καλιφόρνια. Αυτός ο αγώνας είχε τεράστια σημασία για εκείνο ψυχολογικά και πνευματικά και μου το έλεγε συγκινημένος. Μοιραστήκαμε πολλά πράγματα μαζί, για τις καθημερινότητές μας, τις ζωές μας σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Ο Ρας είναι ένας θρύλος των υπεραποστάσεων, οπότε για μένα ήταν μεγάλη τιμή που ήμουν δίπλα του.
Οι "μαύρες" στιγμές
Η ένταση και η πίεση καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα ήταν μεγάλη. Προφανώς και λύγισε, ασφαλώς και έκλαψε, όπως ο ίδιος μας υπογράμμισε, ενώ οι πόνοι ήταν αφόρητοι.
Εξαρχής ωστόσο, γνώριζε ότι το εγχείρημα αυτό δεν ήταν σαν τα υπόλοιπα. Η πρόκληση επομένως, ήταν μεγάλη, δεδομένου ότι επρόκειτο για έναν αγώνα επιβίωσης.
Μιλάμε για συνθήκες που ο οργανισμός σου πρέπει απλώς να επιβιώσει
"Προφανώς και έβαλα τα κλάματα πολλές φορές μέσα στον αγώνα και από τους πόνους και από την ταλαιπωρία, γιατί ήταν και μία μη διαχειρίσιμη απόσταση το να σκέφτεσαι ότι έχεις διανύσει 250 χλμ. και σου μένουν ακόμα άλλα τόσα. Αυτή η σκέψη μπορεί να σε διαλύσει.
Οι πόνοι στη μέση, τα ισχία και την πλάτη, σέρνοντας το έλκηθρο των 35 κιλών ήταν επίσης ένα πρόβλημα. Οι θερμοκρασίες επίσης, καθώς πολλές φορές έπρεπε να κοιμηθούμε έξω για μία ώρα στα sleeping bang, χωρίς να στήσουμε σκηνές. Σκέψου να περπατάς για 20-22 ώρες και μετά να μην έχεις να σε περιμένει κάτι ζεστό.
Ο ύπνος είναι πολύ δύσκολος ειδικά όταν υπάρχει κούραση, αλλά ακόμα και τα 20’ αρκούν για να κάνει restart ο οργανισμός. Πραγματικά, έχουμε πολύ μεγάλες αντοχές και μιλάμε για συνθήκες που ο οργανισμός σου πρέπει απλώς να επιβιώσει. Σε οκτώ μέρες αγώνα συνολικά κοιμήθηκα περίπου 13 με 15 ώρες.
Κάποια στιγμή ένιωσα ότι η ψυχή μου τελείωσε, βγαίνει από το σώμα και εγκαταλείπει
Έχω έρθει γενικά στα όριά μου σε αγώνες όλα αυτά τα χρόνια, αλλά αυτό που είχα να αντιμετωπίσω σε αυτόν ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Πολλά τα χιλιόμετρα, οι συνθήκες ασύγκριτα δύσκολες. Δεν μπορώ να το συγκρίνω με ό,τι άλλο έχω κάνει, δεν γίνεται να συγκριθεί με καμία άλλη προσπάθειά μου.
Οπότε, κάποια στιγμή ένιωσα ότι η ψυχή μου τελείωσε, βγαίνει από το σώμα και εγκαταλείπει. Είναι ακριβώς εκείνο το σημείο που δεν μπορώ να καταλάβω και να κατανοήσω τι ήταν αυτό που με σήκωσε για να συνεχίσω τον αγώνα.
Μόνος σου πρέπει να σηκωθείς, να βρεις το κουράγιο και να συνεχίσεις. Κανείς άλλος δεν θα κάνει αυτή τη δουλειά για σένα. Είσαι μόνος σου στη μέση του πουθενά και ο χρόνος δεν είναι με το μέρος σου, γιατί η υποθερμία είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό πρόβλημα, που πολύ γρήγορα μπορεί να μετατραπεί σε πολύ σοβαρά κρυοπαγήματα. Οπότε, οποιαδήποτε απόφαση κι αν πάρεις, πρέπει να το κάνεις πολύ γρήγορα και οποιοδήποτε πρόβλημα πρέπει να το λύσεις επίσης, γρήγορα".
Το βάρος της ελληνικής σημαίας
Παρά τα προβλήματα, τα απρόοπτα και τις αντιξοότητες, εκείνος τα κατάφερε. Στις 14 Μαρτίου ακόμα ένα μεγάλο κατόρθωμα προστέθηκε στη λίστα του Έλληνα αθλητή από τη Δράμα κι ας έφτασε στο σημείο να τα παρατήσει, κι ας πίστεψε έστω για μία στιγμή ότι δεν θα τερματίσει.
Έφτασα σε σημείο που δεν είχα να δώσω τίποτα άλλο, άδειασα ψυχικά και σωματικά
Το βάρος της ελληνικής σημαίας ωστόσο, η τιμή τού να εκπροσωπήσει τη χώρα του ήταν αυτό που του έδωσε την ώθηση που χρειαζόταν για να σηκωθεί και να συνεχίσει.
"Ήταν κάτι για το οποίο δούλεψα πάρα πολύ τα τελευταία δύο χρόνια σε καθημερινή βάση και έπρεπε απλώς να το κάνω. Αυτό όμως, δεν σημαίνει πως ήταν μία προσπάθεια, που οι συναισθηματικές της μεταπτώσεις ήταν αναίμακτες. Πραγματικά, έφτασα σε σημείο που δεν πίστευα ότι θα τερματίσω, έφτασα σε σημείο που δεν είχα να δώσω τίποτα άλλο, άδειασα ψυχικά και σωματικά.
Από τη στιγμή που είχα την ελληνική σημαία στο έλκηθρό μου έπρεπε να δώσω το 150% του εαυτού μου για να φανώ αντάξιος
Στα τελευταία χιλιόμετρα ο πόνος και η ταλαιπωρία χάνονται, μένει μόνο το απόσταγμα από τις ωραίες στιγμές και τις συγκινητικές στιγμές του αγώνα.
Για μένα ήταν πολύ μεγάλο το βάρος να εκπροσωπώ τη χώρα μου και από τη στιγμή που είχα βάλει την ελληνική σημαία στο έλκηθρό μου έπρεπε να δώσω το 150% του εαυτού μου για να φανώ αντάξιος. Γιατί δεν έτρεχα για τον εαυτό μου, έτρεχα για μία ολόκληρη χώρα.
Όταν τερματίσαμε δεν πίστευα ότι είχαμε τελειώσει. Νόμιζα ότι ήταν όνειρο και εννοείται ότι έκλαψα και μόλις είδα την αψίδα του τερματισμού αγκάλιασα τον Ρας και περάσαμε μαζί τη γραμμή. Πραγματικά, εκείνη τη στιγμή περνούν όλα πολύ γρήγορα από το μυαλό σου, πολλές εικόνες και τελικά λες πως όντως άξιζε όλη αυτή η υπομονή για να φτάσεις ως εδώ.
Πρέπει βρίσκουμε τον τρόπο να σηκωνόμαστε όσο δύσκολη κι αν είναι η συνθήκη την οποία βιώνουμε. Πρέπει να μάθουμε να είμαστε πολεμιστές
Ήταν μία μεγάλη επιβεβαίωση για μένα. Όπως μου είπε και ο Ρας μέσα στον αγώνα "There is no easy days" (=Δεν υπάρχουν εύκολες ημέρες). Έτσι είναι η ζωή, πρέπει συνεχώς να αποδεικνύουμε το ποιοι είμαστε, πρέπει συνεχώς να παλεύουμε και να βρίσκουμε τον τρόπο να σηκωνόμαστε όσο δύσκολη κι αν είναι η συνθήκη την οποία βιώνουμε.
Πρέπει να μάθουμε να είμαστε πολεμιστές και να ψάχνουμε πολύ βαθιά μέσα μας για να βρούμε τα κρυμμένα αποθέματα ενέργειας και υπομονής που έχουμε όλοι.