Το Κύπελλο των ονείρων

Είναι ωραίο να ονειρεύεσαι. Ακόμα πιο ωραίο όταν τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα με τον τροπο που συνέβη στο Γουέμπλεϊ για τον Μαντσίνι και τη παρέα του και μάλιστα δυο ημέρες μετά τα 57α γενέθλιά του πιστού του φιλου, Τζιανλουκα Βιαλι.

Κάποτε όταν έχασαν στο Γουέμπλεϊ τον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών με τη Σαμπντόρια, συνέχιζαν να τους φωνάζουν το «χρυσό ζευγάρι» του ιταλικού ποδοσφαίρου. Χθες, 39 χρόνια μετά το θρίαμβο του Παολο Ροσι και των ατζουρι στο Μουντιάλ της Ισπανίας, επανέφεραν το ιταλικό ποδόσφαιρο στη θέση που του αρμόζει…

Το κύπελλο τελικά πήγε Ρώμη…

Όσο και να το ήθελαν για το «σπίτι» τους οι Άγγλοι, χωρίς να αποδείξουν πόσο πολύ χθες στο Γουέμπλεϊ, το τρόπαιο της ταλαιπωρημένης λόγω Covid-19 διοργάνωσης, το Euro2020, βρίσκεται από τις πρώτες πρωινές ώρες στην ιταλική πρωτεύουσα.

Τι βραδιά και αυτή! Γεμάτη εξαιρετικό ποδόσφαιρο, αλλά και πολύ συναίσθημα, καταστάσεις που συναντάει κανείς στη καθημερινότητα του και που σε 120’ αγώνα, αλλά και στη διαδικασία των πέναλτι επαναλαμβάνονται.

Σε έναν ναό του αθλήματος όπου μόνο οι τολμηροί, οι δυνατοί και οι πιο έξυπνοι επιβιώνουν και φυσικά οι τυχεροί, η Ιταλία του Ρομπέρτο Μαντσίνι έβαλε γερά τα χέρια της πάνω στο τρόπαιο από το ξεκίνημα του τουρνουά, η ακόμα καλύτερα όταν ο 56χρονος από το Γεζι, ανέλαβε την ομάδα μετά τα συντρίμμια που είχε αφήσει ο Τζιαμπιέρο Βεντούρα.

Ναι, τότε είναι που μπήκαν οι βάσεις και οι κανόνες. Δημιουργήθηκε μια Ομάδα με το «Ο» κεφάλαιο κι έπειτα ήρθε η αναζήτηση των αποτελεσμάτων. Ένα σύνολο που φτάνει τα 34 παιχνίδια χωρίς να γνωρίσει την ήττα σε τόσο υψηλό επίπεδο με 27 νίκες και 7 ισοπαλίες μόνο τυχαία δεν μπορεί να ανέβηκε τελευταία για να πανηγυρίσει στο πάλκο της απονομής.

Τυχαίο, ίσως ήταν το χθεσινό παιχνίδι της Αγγλίας του Σαουθγκειτ. Παρά το γκολ στο 3ο μόλις λεπτό, αυτή η ομάδα που έπαιζε μπροστά στο κοινό της, σε 58 χιλιάδες φανατισμένους Άγγλους που φώναζαν από τη σέντρα μέχρι το φινάλε, πρόδωσε τις προσδοκίες κι απομακρύνθηκε από το στόχο της. Και είναι λυπηρό γιατί όταν φτάνεις εδώ, στο νησί, συνειδητοποιείς ότι τους λείπει πολύ ένας τίτλος, αλλά διαλέγουν πάντα λάθος τροπο για να το κερδίσουν.

Χθες το σενάριο των γηπεδούχων ξεκίνησε με ευφορία. Με το γκολ του Σο, τα τρία λιοντάρια είχαν και πάλι να διαχειριστούν μια ευνοϊκή κατάσταση, αλλά άντ’ αυτού αποφάσισαν να μην παίξουν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του τελικού αφήνοντας τη μπάλα, πρωτοβουλία και ψυχολογία στην Σκουάντρα ατζουρα. Που παρά τα προβλήματα της, δεν πτοήθηκε, συμμάζεψε λίγο το παιχνίδι της και βάλθηκε να μην αποτελέσει το εύκολο θύμα του Κειν και της παρέας του. Ζορζίνιο και Βερατι (όσο άντεξε) κυριάρχησαν στη μεσαία γραμμή, ο Εμερσον συγκράτησε τον Στέρλινγκ αναγκάζοντας τον να αλλάξει πλευρά και ο Κιέζα έπαιρνε τις πρωτοβουλίες που έπρεπε χωρίς όμως να βρίσκει στόχο.

Η βραδιά τα είχε όλα κι όσο περνούσε η ώρα, ανέβαινε η αυτοπεποίθηση των παικτών του Μαντσίνι. Οι αλλαγές του Ιταλού «μιστερ» σε σχέση με αυτές του Σαουθγκειτ ανανέωσαν την ομάδα και απέφεραν καρπούς. Έτσι η αρχική ευφορία των Άγγλων, όσο περνούσε η ώρα και πλησίαζε το μοιραίο, μετατράπηκε σε φόβο, απορία και προβληματισμό. Η Ιταλία δεν έχασε τον προσανατολισμό της και η τελική επικράτηση, έστω και στην οδυνηρή διαδικασία των πέναλτι, απέφερε στο γκραν φιναλε, την αναγνώριση και των αντιπάλων.

Όλα ήταν πάρα πολύ ωραία, για να μοιάζουν αληθινά και οι χοροί του άτυχου Σπινατσολα με πατερίτσες στον αγωνιστικό χώρο, οι Ιταλοί σερβιτόροι που σήμερα θα πάνε με μεγάλη υπερηφάνεια στη δουλειά τους σε οποιαδήποτε μέρος της Αγγλίας αποζημίωσε με το παραπάνω.

Καμία μεγάλη νίκη δεν έρχεται αν δεν υποφέρεις, θυσιαστείς και πονέσεις. Έτσι και χθες οι Ιταλοί ήρωες, ο Ντοναρούμα και οι υπόλοιποι έγραψαν τα ονόματα τους στο πάνθεον της ιστορίας, κερδίζοντας πανάξια ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα μέσα στον ποδοσφαιρικό ναό-έδρα της Αγγλίας.

Ο απολογισμός του τελικού από τον Αντρέα Παλομπαρίνι

Το πάρτι των Ιταλών έξω από το Γουέμπλεϊ

Και ολίγη από άρση... κούπας