Συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από την στιγμή που η ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης, κατακτώντας το βαρύτιμο τρόπαιο στο Final Four της Ρώμης στις 24 Απριλίου (ήταν Μεγάλη Πέμπτη) του 1997. Ύστερα από δύο αποτυχημένες προσπάθειες, χάνοντας τον τίτλο στον τελικό του 1994 στο Τελ Αβίβ και στον αντίστοιχο του 1995 στην Σαραγόσα, οι Πειραιώτες κατέκτησαν την κορυφή στην ιταλική πρωτεύουσα, νικώντας στον τελικό την Μπαρτσελόνα με 73-58.

Ήταν η πραγματοποίηση του ονείρου του τότε προέδρου, Σωκράτη Κόκκαλη, ο οποίος είδε με υπερηφάνεια την ομάδα που με κόπο δημιούργησε να φτάνει στο αποκορύφωμα της. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε πως παρέλαβε τον Ολυμπιακό από την 8η θέση της Α1 (1990-91) και μέσα σε λίγο χρόνια τον μετέτρεψε στην απόλυτη δύναμη στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, φέρνοντας σημαντικούς προπονητές και παίκτες παγκόσμιας εμβέλειας, τόσο από την Ευρώπη, όσο και από την Αμερική.

Για την συμπλήρωση των 20 ετών από την κατάκτηση του ευρωπαϊκού τροπαίου στο Final Four της Ρώμης, το Sport24.gr μίλησε με τον Μίλαν Τόμιτς, ο οποίος έζησε αυτή την κορύφωση με τον Ολυμπιακό λίγο πριν συμπληρώσει τα 24 του χρόνια, έχοντας πρωταγωνιστικό ρόλο. Ήρθε στον Πειραιά (από την Ραντίνσκι) το καλοκαίρι του 1991, όντας μόλις 18 ετών και παρέμεινε ως παίκτης έως και το 2004. Από το 2008 βρίσκεται στο προπονητικό-τιμ των "ερυθρολεύκων", έχοντας περάσει σχεδόν ολόκληρη την καριέρα του στο μεγάλο λιμάνι.

Κατά την διάρκεια της συνέντευξης, ο Μίλαν Τόμιτς συγκινήθηκε βλέποντας την εφημερίδα "ΦΩΣ" της επόμενης μέρας της κατάκτησης του τίτλου, σχολιάζοντας μας τα εξής: "το θυμάμαι το εξώφυλλο. Την είχε πάρει η μητέρα μου την εφημερίδα και πρέπει να την έχω ακόμη". Ο τίλος ήταν εντυπωσιακός και χαρακτηριστικός: "Καίγεται το σύμπαν, το πήρε με την αξία του και το σπαθί του". Ο Μίλαν Τόμιτς, λοιπόν, αφηγείται στο Sport24.gr τον δρόμο που έκανε ο Ολυμπιακός για να αναδειχθεί πρωταθλητής Ευρώπης στην Ρώμη, αλλά και για την στιγμή που... κάηκε το σύμπαν.

Στην αρχή δεν παίζαμε καλά, δεν βλεπόμασταν

-Πως ήταν η μετάβαση από τον κόουτς Γιάννη Ιωαννίδη στον Ντούσαν Ίβκοβιτς. Πως τον βιώσατε σαν παίκτης, αλλά και ο Ολυμπιακός σαν ομάδα;

"Ήταν μία μεγάλη αλλαγή, καθώς άλλαξε ο προπονητής της ομάδας ύστερα από μία γεμάτη και πετυχημένη πενταετία (1991-1996), στην οποία ο Γιάννης Ιωαννίδης οδήγησε τον Ολυμπιακό σε συνεχόμενους τίτλους και διακρίσεις στην Ευρώπη. Είχαμε κατακτήσει τέσσερα σερί πρωταθλήματα, ενώ είχαμε λάβει μέρος και σε δύο συνεχόμενους τελικούς στα Final Four. Αποφασίστηκε όμως να αλλάξει ο προπονητής το καλοκαίρι του '96 και όταν ήρθε ο Ντούσαν Ίβκοβιτς στην ομάδα έπρεπε να προσαρμοστούμε σε κάποια νέα δεδομένα. Πάντα μία αλλαγή προπονητή απαιτεί χρόνο προσαρμογής, καθώς πρέπει να μάθεις τα "θέλω" του, όπως και εκείνος να μάθει το υλικό του.

Στην αρχή όπως θυμάστε είχαμε πρόβλημα και δεν παίζαμε καλά. Δεν... βλεπόμασταν. Θυμάμαι πως στο πρώτο μας ευρωπαϊκό παιχνίδι εκείνη την σεζόν, είχαμε χάσει απέναντι στην Άλμπα Βερολίνου στο ΣΕΦ, μία ήττα-σοκ, που δημιούργησε γκρίνια και αρκετή μουρμούρα. Και στην πορεία μας στην Ευρώπη, είχαμε αρκετά σκαμπανεβάσματα, κάναμε ήττες και δυσκολευόμασταν να βρούμε ρυθμό, διάρκεια και σταθερότητα. Κάναμε μία σημαντική νίκη και μετά κάναμε μία αναπάντεχη ήττα. Δεν παίζαμε καλό μπάσκετ τους πρώτους μήνες. Ακόμη και στην Ελλάδα, γνωρίζαμε απρόσμενες ήττες. Είχαμε χάσει από τον ΒΑΟ...

Θέλαμε όμως λίγο χρόνο. Ήταν η αλλαγή του προπονητή και προσπαθούσαμε να προσαρμοστούμε, όπως και εκείνος να προσαρμοστεί μαζί μας. Γιατί ήμασταν μία ομάδα που παίζαμε χρόνια μαζί και είχαμε μάθε να λειτουργούμε κάπως διαφορετικά. Κάποια στιγμή συζητήσαμε μεταξύ μας, κουβεντιάσαμε, αλλάξαμε κάποια πράγματα, αποκτήσαμε ψυχολογία και από τον Ιανουάριο και μετά βρήκαμε ρυθμό, δείξαμε χαρακτήρα σαν ομάδα, ο κάθε παίκτης κατάλαβε τον ρόλο του, όλα τα κομμάτια κούμπωσαν σωστά και στην συνέχεια ήμασταν ασταμάτητοι, φτάνοντας στο τέλος στην κατάκτηση του τροπαίου στην Ρώμη".

-Υπάρχουν ιστορίες πως είχε γίνει μία περιβόητη συνάντηση μεταξύ σας, παίκτες και προπονητές, συζητώντας για την κατάσταση της ομάδας, αποφασίζοντας να αλλάξετε κάποια πράγματα. Αλλαγές οι οποίες άλλαξαν προς το καλύτερο την απόδοση σας. Το θυμάστε εκείνο το μίτινγκ;

"Δεν θυμάμαι να είχε γίνει κάποιο συγκεκριμένο μίτινγκ. Γενικότερα, είχαμε ένα καταπληκτικό κλίμα μεταξύ μας, οι παίκτες ήμασταν φίλοι μεταξύ μας, κάναμε παρέα, νοιαζόμασταν ο ένας για τον άλλον, είχαμε χημεία και την "πονάγαμε" την ομάδα. Είχαμε ένα ξεχωριστό "δέσιμο", ήμασταν οικογένεια. Κάτι που χαίρομαι που υπάρχει και σήμερα στην ομάδα του Ολυμπιακού. Μας απασχολούσε και μας στεναχωρούσε που δεν παίζαμε καλά και αρκετές φορές μεταξύ μας το κουβεντιάζαμε και με τους προπονητές.

Οι παίκτες μεταξύ μας λέγαμε τι πρέπει να διορθώσουμε, αλλά τις αποφάσεις τις έπαιρνε ο προπονητής. Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς ήταν ένας προπονητής που συζητούσε μαζί μας. Άκουγε την γνώμη των παικτών. Εκείνος και μόνο έπαιρνε τις αποφάσεις, αλλά σεβόταν την γνώμη μας και αν σε κάτι συμφωνούσε, δεν δίσταζε και το άλλαζε, το διόρθωνε. Δοκίμαζε πράγματα μέχρι να βρει την σωστή λύση, όπως και έγινε από ένα σημείο και μετά, καθώς όταν όλα λειτούργησαν σωστά, ήμασταν ασταμάτητοι".

-Πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε το γεγονός, όπως αναφέρατε, πως είχαμε έναν βασικό κορμό παικτών που έπαιζε χρόνια μαζί, μία ομάδα που είχε χημεία και ομοιογένεια; Έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να ξεπεράσετε τους κραδασμούς στο ξεκίνημα εκείνης της σεζόν;

"Το γεγονός πως είχαμε έναν βασικό κορμό παικτών, πως είχαμε χημεία σαν ομάδα, αλλά και ένα καταπληκτικό κλίμα στα αποδυτήρια, έπαιξε πάρα πολύ σημαντικό ρόλο. Επειδή είχαμε ένα ξεχωριστό "δέσιμο", επειδή ήμασταν και φίλοι μεταξύ μας και κάναμε παρέα, λειτουργούσαμε σαν οικογένεια. Είχαμε παίκτες που παίζαμε για αρκετά χρόνια μαζί. Τα προβλήματα, οι δυσκολίες και οι ήττες στο ξεκίνημα, μας ένωσαν περισσότερο και μας συσπείρωσαν. Δεν βγήκαν τσακωμοί, δεν ήρθαμε σε κόντρα, δεν ήρθαμε σε αντιπαράθεση. Μας ενδιέφερε μόνο το πως θα κάνουμε την ομάδα να λειτουργήσει καλύτερα, φτάνοντας σε νίκες.

Τότε είχαμε και ένα μικρό θέμα με τους ξένους. Κάναμε αλλαγές και στο τέλος παίξαμε με έναν Αμερικανό λιγότερο τόσο στην Ευρώπη, όσο και στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ξεκινήσαμε την σεζόν με τον Ουίλι Άντερσον, ο οποίος είχε μία δυσκολία στο να προσαρμοστεί με αποτέλεσμα να αποχωρήσει τα Χριστούγεννα. Τον Γενάρη ήρθε στην θέση του ο Έρβιν Γκρέι, ο οποίος δεν κατάφερε να δώσει το κάτι παραπάνω, είχε και κάποια προβλήματα και ακολούθως αποχώρησε και εκείνος την άνοιξη. Παρά τις αλλαγές στην θέση του ξένου, το γεγονός δεν μας επηρέασε, ούτε αναστάτωσε την ομάδα μας. Είχαμε χημεία, ομοιογένεια, υπήρχε καλό κλίμα, ήμασταν "δεμένοι" μεταξύ μας, είχαμε παίκτες με προσωπικότητα και καλύψαμε το γεγονός πως παίζαμε με έναν ξένο λιγότερο. Τότε οι Αμερικανοί έκαναν την διαφορά σε μία ομάδα, ήταν απώλεια, αλλά στην πράξη δεν φάνηκε καθόλου. Και το καταφέραμε επειδή είχαμε μία ομάδα που έπαιζε αρκετά χρόνια μαζί. Έπαιξε, λοιπόν, σημαντικό ρόλο το γεγονός πως είχαμε έναν βασικό κορμό παικτών. Είναι εντυπωσιακό πάντως πως κάναμε triple crown το 1997 με μόνο έναν Αμερικανό".

Με την Παρτίζαν δείξαμε ότι έτοιμοι για κάτι μεγάλο

-Το εντυπωσιακό είναι πως καταφέρατε και φτάσατε στο Final Four, "σπάζοντας" την έδρα δύο σερί φορές. Πρώτα με την Παρτίζαν στους "16" και ακολούθως με τον Παναθηναϊκό στους "8". Μάλιστα με τους Σέρβους χρειαστήκατε να τους νικήσετε δύο φορές στο Βελιγράδι. Τι θυμάστε από εκείνη την σειρά;

"Όταν φτάσαμε στην φάση των νοκ-άουτ, στα playoffs, αν και είχαμε το μειονέκτημα έδρας, ήμασταν σε μία περίοδο που είχαμε αρχίσει να βρίσκουμε ρυθμό και να παίζουμε καλό μπάσκετ. Είχαμε λοιπόν μία αυτοπεποίθηση, αλλά και ένα κίνητρο να αποδείξουμε την δυναμική μας σαν ομάδα. Το μειονέκτημα μας έδινε κίνητρο, μας εξίταρε. Στην φάση των "16" λοιπόν, είχαμε να αντιμετωπίσουμε την Παρτίζαν.

Εκεί συνέβη το εξής εντυπωσιακό. Κάνουμε καλό πρώτο παιχνίδι, κάνουμε το break στο Βελιγράδι και μετά στο ΣΕΦ υπάρχει η αίσθηση πως είναι σίγουρη η νίκη μας, πως θα κάνουμε το 2-0 στο ΣΕΦ και θα περάσουμε στους "8". Τελικά, όμως, χάνουμε στον Πειραιά στα τελευταία δευτερόλεπτα. Η Παρτίζαν απάντησε με break, έκανε το 1-1 και μετά θυμάμαι πως... τρέχαμε για προλάβουμε το τσάρτερ για να πάμε πάλι στο Βελιγράδι για το τρίτο ματς. Άλλες ομάδες ενδεχομένως να λύγιζαν, να μην είχαν ενέργεια, αλλά εμείς δείξαμε χαρακτήρα, ήμασταν αποφασισμένοι και τους νικήσαμε και πάλι μέσα στην έδρα τους, παίρνοντας εμείς την πρόκριση στα προημιτελικά. Σε εκείνη την σειρά νομίζω δείξαμε πως ήμασταν έτοιμοι για κάτι μεγάλο στην Ευρώπη".

-Και μετά στους "8" συναντήσατε τον Παναθηναϊκό, ο οποίος πέρα από το γεγονός πως ήταν ο κάτοχος του τίτλου στην Ευρώπη, είχε και το πλεονέκτημα έδρας, παίζοντας καλό μπάσκετ μέχρι εκείνη την περίοδο. Το κίνητρο ακόμη μεγαλύτερο για να προκριθείτε στο Final Four απέναντι στον μεγάλο σας αντίπαλο;

"Ο Παναθηναϊκός τότε ήταν σε καλή φόρμα, έπαιζε καλό μπάσκετ και κυρίως έπαιρνε νίκες. Ήταν ισχυρός αντίπαλος, είχε εξαιρετική ομάδα. Όμως, όντως, είχαμε όλοι στην ομάδα μεγάλο κίνητρο και τεράστια θέληση να προκριθούμε στο Final Four απέναντι στον Παναθηναϊκό και θυμάμαι πως ήμασταν αποφασισμένοι για να τα καταφέρουμε. Δεν υπήρχε άγχος ή φόβος. Είχαμε αυτοπεποίθηση και πιστεύαμε σε εμάς.

Όπως σου είπα είχαμε βρει ρυθμό σαν ομάδα εκείνη την περίοδο και νιώθαμε καλά σαν ομάδα. Στο ΟΑΚΑ κάναμε το break, πραγματοποιώντας ένα καταπληκτικό παιχνίδι σε άμυνα και επίθεση. Θα έλεγα πως κάναμε επίδειξη αγωνιστικής ανωτερότητας. Κυριαρχήσαμε, ελέγξαμε τον ρυθμό, είχαμε ένα συνεχόμενο προβάδισμα ήμασταν καλύτεροι και πήραμε σχετικά εύκολα την νίκη με 20 πόντους διαφορά (49-69). Δείξαμε την δυναμική μας σε εκείνο το ματς. Είχαν κάνει καλό παιχνίδι τόσο ο Ρίβερς, όσο και ο Τάρλατς, αν θυμάμαι καλά".

-Και μετά στο ΣΕΦ, όταν κάνατε το 2-0 στις νίκες και πήρατε την πρόκριση στο Final Four, είχατε πραγματοποιήσει ένα εξαιρετικό παιχνίδι στην επίθεση. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό εκείνο το τρίποντο που βάλατε σχεδόν από τα 10 μέτρα. Νιώσατε την ανάγκη να βγείτε μπροστά σε εκείνο το ματς;

"Επειδή είχε προηγηθεί το break της Παρτίζαν στο ΣΕΦ, ήμασταν υποψιασμένοι και δεν... πετούσαμε στα σύννεφα. Ήμασταν ικανοποιημένοι, ξέραμε πως θέλουμε μία νίκη ακόμη για να πάμε στο Final Four, αλλά αυτό που λέγαμε μεταξύ μας ήταν πως θα πρέπει να μείνουμε σοβαροί και συγκεντρωμένοι. Μην πάρουμε δεδομένο πως θα νικήσουμε επειδή παίζουμε στο ΣΕΦ. Ξέραμε πως θα έχουμε και δύσκολο έργο, γιατί ο Παναθηναϊκός είχε καλή ομάδα τότε. Κάτι που φάνηκε και στο γήπεδο στο πρώτο ημίχρονο, καθώς ο Παναθηναϊκός στο πρώτο 20λεπτο ήταν εκείνος που ήταν μπροστά στο σκορ και έλεγχε τον ρυθμό. Θυμάμαι πως είχε πάρει και μία μικρή διαφορά και στο ημίχρονο μειώσαμε στους δύο πόντους.

Υπήρχε και μία μικρή νευρικότητα από την πλευρά μας, αλλά στο δεύτερο μέρος πήραμε τα πάνω μας, αποβάλαμε το άγχος μας και βρήκαμε ρυθμό. Σε εκείνο το ματς, μας έδωσε τεράστια ώθηση και ο κόσμος. Θυμάμαι το γήπεδο θύμιζε... αρένα. Πρέπει να ήταν στις εξέδρες πάνω 15.000 κόσμος. Οι φίλαθλοι μας είχαν δημιουργήσει μία συγκλονιστική ατμόσφαιρα. Μόλις πήραμε το προβάδισμα στο σκορ, βλέποντας και τον κόσμο εκστασιασμένο στις κερκίδες, ξέραμε πως θα πάρουμε την νίκη. Δεν υπήρχε περίπτωση να χάναμε εκείνο το ματς".

Δεν είχα άλλη επιλογή, έκανα δύο βήματα και σούταρα

-Είχαμε κάνει και ένα εξαιρετικό παιχνίδι τότε στην επίθεση. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό εκείνο το τρίποντο που βάλατε σχεδόν από τα 10 μέτρα. Νιώσατε την ανάγκη να βγείτε μπροστά σε εκείνο το ματς;

"Ναι, το θυμάμαι εκείνο το τρίποντο. Κάναμε το σκορ 51-45 με αυτόν τον τρόπο. Είχαμε κυκλοφορήσει την μπάλα, αλλά δεν έβγαινε σουτ. Ο χρόνος τελείωνε, είδα πως έμεναν τέσσερα δευτερόλεπτα, δεν είχα άλλη επιλογή, έκανα δύο βήματα πίσω και σούταρα. Ακόμη θυμάμαι τον ενθουσιασμό του κόσμου μόλις ευστόχησα. Ήταν ένα τρίποντο που ξεσήκωσε το κοινό και μας έδωσε ώθηση. Ένα σουτ που πιστεύω πως επηρέασε και την ψυχολογία του αντιπάλου, καθώς το δέχτηκε στο τέλος του χρόνου και αυτό πολλές φορές σε... τσακίζει.

Θα έλεγα πως ήταν ένα τρίποντο που "έκοψε" τα πόδια στους παίκτες του Παναθηναϊκού και παράλληλα έδωσε αυτοπεποίθηση σε εμάς. Θυμάμαι πως είχα κάνει καλό παιχνίδι στο ΣΕΦ κόντρα στον Παναθηναϊκό, ήμουν ο πρώτος σκόρερ. Είχα αυτοπεποίθηση σε εκείνο το ματς, ένιωθα καλά και πήρα πάνω μου τα σουτ που μου δόθηκαν. Πάντα ήμουν έτοιμος να βγω μπροστά, όποτε με χρειαζόταν η ομάδα".

Η ιδιαιτερότητα της Ρώμης και βόλτα στην Όστια

-Πως προετοιμαστήκατε για το Final Four της Ρώμης; Υπήρχε το άγχος να μην επαναληφθεί το Τελ Αβίβ και η Σαραγόσα, από πλευρά πως "πρέπει" αυτή την φορά να κατακτήσετε το τρόπαιο;

"Η προετοιμασία ήταν συνηθισμένη, όπως κάνει ο κάθε προπονητής για να πάει σε ένα Final Four. Δεν κάναμε κάτι σπέσιαλ, κάτι διαφορετικό που έκανε την διαφορά. Η ομάδα ήταν πανέτοιμη, είχαμε βρει ρυθμό και νιώθαμε όλοι οι παίκτες σε καλή κατάσταση. Ειδικά όταν έχεις πάρει την πρόκριση στο Final Four αποκλείοντας δύο ομάδες με μειονέκτημα, παίζοντας καλό μπάσκετ, σημειώνοντας σπουδαίες εκτός έδρας νίκες, έχεις μεγάλη αυτοπεποίθηση και καλή ψυχολογία. Είχαμε πίστη στις δυνατότητες μας.

Θα σου πει ψέμματα, όποιος σου πει πως δεν έχει άγχος σε σε Final Four. Πάντα υπάρχει άγχος, απλώς πρέπει να το ελέγξεις. Η μεγάλη διαφορά ήταν το γεγονός πως δεν είχαμε άλλη ελληνική ομάδα. Τις προηγούμενες φορές, είχαμε δώσει όλη μας την ενέργεια κόντρα στον Παναθηναϊκό και στον τελικό δεν είχαμε τις απαιτούμενες δυνάμεις. Είχαμε αδειάσει. Ναι μεν είχαμε νικήσει τον Παναθηναϊκό τόσο στο Τελ Αβίβ, όσο και στην Σαραγόσα, κάτι που ήταν σημαντικό για εμάς και τον κόσμο, καθώς υπήρχε μεγάλη πίεση για το αποτέλεσμα, αλλά στον τελικό φανήκαμε κάπως επηρεασμένοι.

Υπήρχε λοιπόν άγχος, αλλά το διαχειριστήκαμε σωστά. Θυμάμαι πως είχαμε καλή ψυχολογία, καλό κλίμα μεταξύ μας και αυτοπεποίθηση σαν ομάδα πως μπορούμε να κατακτήσουμε το τρόπαιο. Αρχικά έπρεπε να περάσουμε το εμπόδιο της Ολίμπια Λιουμπλιάνας. Μία ανταγωνιστική ομάδα, την οποία δυσκολευτήκαμε να νικήσουμε. Ήταν εξαιρετικός ο Μίλιτς, αλλά παίξαμε καλή άμυνα πάνω του και τον κρατήσαμε χαμηλά στο σκορ.

Βέβαια, εμείς είχαμε σε καταπληκτική κατάσταση εκείνη την περίοδο τον Ντέιβιντ Ρίβερς. Έκανε ένα τρομερό παιχνίδι, ήταν ασταμάτητος. Θυμάμαι πως τέλειωσε το ματς με 28 πόντους στον ημιτελικό. Έβαζε τρίποντα, τέλειωνε τις φάσεις με εντυπωσιακά μπασίματα και έτρεχε σαν... άνεμος στον αιφνιδιασμό. Ήταν απολαυστικός και νικούσε δύο και τρεις αντιπάλους που έπεφταν πάνω του".

-Σας απέβαλε το άγχος εκείνη η περίφημη βόλτα σας κοντά στην θάλασσα, λίγες ώρες πριν τον τελικό κόντρα στην Μπαρτσελόνα;

"Ναι, όντως, μας ηρέμησε και μας απέβαλε το άγχος αυτή η κίνηση. Θυμάμαι πως είχαμε πάει βόλτα στην παραλία της Όστια, αντί να πάμε το πρωί για προπόνηση στο γήπεδο του τελικού. Ήταν απόφαση του Ντούσαν Ίβκοβιτς. Μας είπε "παιδιά, δεν έχει προπόνηση, θα πάμε βόλτα". Θυμάμαι κάτσαμε κοντά στην θάλασσα, πετάγαμε κάνα βότσαλο μέσα, ήπιαμε ένα καφέ και συζητούσαμε μεταξύ μας, κάνοντας χαλαρή κουβέντα. Όπως είπα, ήμασταν και φίλοι μεταξύ μας, ήμασταν "δεμένοι", κάναμε παρέα και περάσαμε ευχάριστα. Μας αποφόρτισε η κίνηση αυτή, μας απέβαλε την πίεση. Ήταν ο τρίτος τελικός που θα παίζαμε μέσα σε τέσσερα χρόνια και θέλαμε το τρόπαιο".

Έπαιξα μαζί με τον Ρίβερς και βγήκε σε καλό

-Από τακτικής πλευράς, μία σημαντική αλλαγή που έκανε ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, ήταν το γεγονός πως άρχισε να χρησιμοποιεί στην πεντάδα του Ολυμπιακού ταυτόχρονα εσάς μαζί με τον Ντέιβιντ Ρίβερς, καθώς μέχρι τότε ερχόσασταν από τον πάγκο. Ήταν μία πρωτοποριακή κίνηση να χρησιμοποιήσει μαζί δύο χειριστές της μπάλας. Μία επιλογή που έδωσε ώθηση στην ομάδα, καθώς άρχισε να παίζει καλύτερα. Πως εξηγείται την απόφαση του;

"Αν δεν κάνω λάθος, αν θυμάμαι σωστά, η πρώτη φορά που παίξαμε μαζί στην ίδια πεντάδα, στην βασική πεντάδα, με τον Ρίβερς, ήταν στο πρώτο ματς των προημιτελικών κόντρα στον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ. Μέχρι τότε ερχόμουν από τον πάγκο. Τότε ξεκινούσε η πεντάδα έχοντας στον "άσο" τον Ρίβερς, στο "2" τον Σιγάλα, στο "3" τον Νάκιτς, στο "4" τον Τάρλατς και στο "5" τον Φασούλα. Κάποια στιγμή, λοιπόν, ο Ντούσαν Ίβκοβιτς αποφάσισε να χρησιμοποιήσει ταυτόχρονα στην πεντάδα εμένα και τον Ρίβερς, χρησιμοποιώντας με στο "2" και τον Ντέιβιντ στο "1", με τον Σιγάλα να πηγαίνει στο "3". Βέβαια, αρκετές φορές αλλάζαμε θέση με τον Ρίβερς, καθώς μπορούσε τόσο εκείνος, όσο και εγώ, να παίξουμε και στις δύο θέσεις στα γκαρντ. Η αλήθεια είναι πως με τον Ρίβερς ταιριάξαμε στην ίδια πεντάδα και είχαμε χημεία και καλή επικοινωνία.

Τώρα που είμαι προπονητής, σκεπτόμενος το γιατί αποφάσισε να έχει στην πεντάδα του δύο πλέι-μέικερ (Ρίβερς-Τόμιτς), πιστεύω πως το έκανε γιατί ήθελε να έχει δύο καλούς χειριστές της μπάλας, για να ελέγχει τον ρυθμό. Γιατί τότε ο Παναθηναϊκός έπαιζε και μία επιθετική-πιεστική άμυνα και ήθελε να έχει δύο παίκτες που θα μπορούσαν να σουτάρουν, αλλά και να πασάρουν καλά. Παράλληλα, ήθελε με αυτόν τον τρόπο να απελευθερώσει λίγο και τον Ρίβερς, για μην δέχεται μόνο εκείνος το... ξύλο. Ήθελε έναν επιπλέον γκαρντ για βοήθεια δίπλα του. Ο Ρίβερς ήταν ένας καταπληκτικός σκόρερ, όντας ικανότατος και τις ασίστ, δεχόταν αρκετή πίεση και ο κόουτς ήθελε κάπως να τον απελευθερώσει, ώστε να μην έχει την απόλυτη ευθύνη και στην οργάνωση. Να μην κουράζεται τόσο. Και όντως ο Ρίβερς απελευθερώθηκε, ταιριάξαμε μεταξύ μας στην ίδια πεντάδα και η ομάδα άρχισε να λειτουργεί καλύτερα. Άλλες φορές έπαιζα εγώ πλέι-μέικερ και εκείνος στο "2", άλλες φορές ήταν εκείνος στον "άσο" και εγώ σε ρόλο σούτινγκ-γκαρντ. Είχαμε καλή επικοινωνία και αλλάζαμε θέσεις αρκετές φορές μεταξύ μας. Ταιριάξαμε και βγήκε σε καλό στον Ολυμπιακό".

Πάνο, ήρεμα, έχει χρόνο ακόμη

-Στον τελικό υπήρχε άγχος ή είχατε μία μεγάλη αυτοπεποίθηση και σιγουριά πως θα νικήσετε την Μπαρτσελόνα και θα κατακτήσετε το τρόπαιο;

"Πάντα υπάρχει άγχος πριν από έναν τελικό. Και το ξαναλέω, θα σου πει ψέμματα όποιος πει πως δεν έχει άγχος. Το σημαντικό είναι να το διαχειριστείς σωστά. Άλλο άγχος είναι να σε καταβάλλει αυτό το άγχος, με αποτέλεσμα να μην μπορείς να παίξεις, άλλο το δημιουργικό άγχος που σκέπτεσαι το παιχνίδι, προσπαθώντας να δεις πως πρέπει να αγωνιστείς για να νικήσει η ομάδα σου.

Άγχος υπήρχε και θα σου πω μία μικρή ιστορία, την οποία δεν πρέπει να την έχω ξαναπεί. Απέμενε περίπου ενάμιση λεπτό για να τελειώσει ο τελικός και πρέπει να ήμασταν μπροστά στο σκορ με 15 πόντους. Εκτελούσε κάποιος συμπαίκτης μου βολές και εγώ με τον Παναγιώτη (Φασούλα) έχουμε μείνει πίσω, στην άλλη ρακέτα. Απέμεναν μερικά λεπτά για να τελειώσει το ματς, αλλά ήμασταν καλύτεροι και το +15 μας έδινε μία ασφάλεια. Εκείνη την στιγμή ο Παναγιώτης, όντας ενθουσιασμένος και χαρούμενος, μου λέει "Μίλαν, τέλειωσε το ματς. Νικήσαμε. Επιτέλους, το πήραμε. Είμαστε πρωταθλητές Ευρώπης". Παρά το +15, εγώ δεν ήμουν ήρεμος και του λέω "Πάνο, ήρεμα, μην λες τίποτα, δεν τέλειωσε το ματς, έχει ακόμη χρόνο, μη χαλαρώσουμε". Βλέπεις, όταν έχεις ζήσει την ανατροπή στο Τελ Αβίβ το '94, χάνοντας το τρόπαιο στα τελευταία δευτερόλεπτα, περιμένεις να χαρείς μόλις ο διαιτητής σφυρίξει την λήξη του ματς. Ίσως ήμουν κάπως υπερβολικός, γιατί όντως ελέγχαμε στο απόλυτο τον ρυθμό του παιχνιδιού, έχοντας ένα ξεκάθαρο προβάδισμα στο σκορ, με την Μπαρτσελόνα παράλληλα να έχει παραδοθεί, αλλά είναι ένα δείγμα του άγχους που υπήρχε".

Είχαμε τον έλεγχο του ρυθμού στο ματς από την αρχή. Είχαμε ένα προβάδισμα 3-4 πόντους, δεν μπορούσαμε να ξεφύγουμε στο πρώτο ημίχρονο, αλλά ήταν θέμα χρόνου να βρούμε ρυθμό. Στο δεύτερο ημίχρονο ανεβάσαμε την απόδοση μας, πήραμε γρήγορα διαφορά που έφτασε στο +15 και στο τέλος σχετικά εύκολα στην νίκη και στην κατάκτηση του τροπαίου. Ο Ρίβερς ήταν και πάλι συγκλονιστικός στον τελικό, πετυχαίνοντας 26 πόντους. Έβαζε την μπάλα στο καλάθι με κάθε τρόπο. Με διεισδύσεις, με τρίποντα, με καλάθια στον αιφνιδιασμό. Ήταν ηγέτης".

-Ο Ντέιβιντ Ρίβερς είχε δεχθεί αμφισβήτηση στην πρώτη του χρονιά στον Ολυμπιακό. Τι άλλαξε και στην δεύτερη του σεζόν εκτόξευσε την αγωνιστική του απόδοση, πραγματοποιώντας καταπληκτικές εμφανίσεις; Πως ήταν η συνύπαρξη μαζί του;

"Ο Ντέιβιντ Ρίβερς ήταν ένας χαρισματικός παίκτης. Καταπληκτικός γκαρντ. Είχε μεγάλη έφεση στην επίθεση, ήταν σκόρερ, αλλά και εξαιρετικός δημιουργός. Μπορούσε να αγωνιστεί με άνεση τόσο σαν πλέι-μέικερ, όσο και στο "2". Τον πρώτο χρόνο ήθελε χρόνο να εξοικειωθεί και να προσαρμοστεί, το θυμάμαι πως υπήρχε αμφισβήτηση, αλλά και στην πρώτη του σεζόν ήταν καλός. Στην δεύτερη του σεζόν όμως, ήταν όντως συγκλονιστικός. Νομίζω πως στην δεύτερη του χρονιά εμπέδωσε καλύτερα τον ρόλο του ηγέτη. Πήρε την ομάδα στις πλάτες του και βοήθησε και τους συμπαίκτες του να παίξουν καλύτερα. Μας έκανε καλύτερους. Ξέρεις, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, καλώς ή κακώς, στο τέλος κρίνεσαι βάσει αποτελεσμάτων. Από την στιγμή που κάναμε το triple-crown, όλα τα άλλα ξεχνιούνται.

Χωρίς να θέλω να αδικήσω κάποια από τα προσόντα του, γιατί όπως είπα ήταν δεινός σκόρερ, καλός δημιουργός και εξαιρετικός χειριστής της μπάλας, το μεγαλύτερο του προσόν ήταν η ταχύτητα του. Ήταν τρομερά γρήγορος και ευέλικτος με την μπάλα στα χέρια. Είχε γρήγορο πρώτο βήμα και καλή ντρίμπλα, γεγονός που το έδινε πλεονέκτημα στο "ένας με έναν". Όταν έτρεχε στο ανοιχτό γήπεδο ήταν ασταμάτητος! Δεν μπορούσες να τον σταματήσεις ούτε με φάουλ. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα διέσχισε όλο το γήπεδο. Έτρεχε στον αιφνιδιασμό σαν τον... άνεμο και τέλειωσε τις φάσεις με εντυπωσιακά μπασίματα, ακόμη και αν δεχόταν την πίεση δύο αντιπάλων.

Ήταν τρομερές οι διεισδύσεις του, δημιουργούσε συνεχώς ρήγματα στον αντίπαλο, ήταν εξαιρετικός ο τρόπος που χρησιμοποιούσε το σώμα του στον αέρα, είχε καλό σουτ από μέση απόσταση, αλλά και από την περιφέρεια, ενώ διάβαζε έξυπνα και το παιχνίδι του αντιπάλου. Είχε γρήγορα πόδια, αλλά και γρήγορη σκέψη. Για αυτό σου λέω πως ήταν μεγάλο όπλο του η ταχύτητα. Και ήταν... ζόρι να τον μαρκάρεις στις προπονήσεις".

Η Ρώμη είχε γίνει Πειραιάς

-Στο Παλαέουρ, στις κερκίδες, υπήρχαν περίπου 8.000 φίλαθλοι του Ολυμπιακού οι οποίοι σας συμπαραστάθηκαν. Σας έδωσαν ώθηση; Νιώσατε σαν να παίζατε μπάσκετ στο ΣΕΦ;

"Προσωπικά με είχε πιάσει δέος. Ήμουν συγκλονισμένος. Ήμουν 23 στα 24 τότε, και σαν παίκτης δεν είχα ξανασυναντήσει κάτι παρόμοιο στην καριέρα μου. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο και εντυπωσιακό. Να έχουν ταξιδέψει 8.000 Έλληνες από την Αθήνα στην Ρώμη, για να μας στηρίξουν, ήταν κάτι απίστευτο. Παράλληλα, μας γέμιζε ευθύνη πως πρέπει να τους δώσουμε χαρά, να τους ικανοποιήσουμε που ήρθαν ως εδώ για εμάς. Νιώθαμε λες και παίζαμε στο ΣΕΦ. Η Ρώμη είχε γίνει Πειραιάς! Τους ακούγαμε να τραγουδούν, να μας στηρίζουν και μας έδωσαν μεγάλη ώθηση. Κοίταγες τις κερκίδες και έβλεπες παντού κόκκινα. Ήμασταν αποφασισμένοι για το τρόπαιο. Και εμείς, αλλά και ο κόσμος μας, ο οποίος "διψούσε" για τον τίτλο.

Είπαμε πως τώρα πρέπει να το πάρουμε το τρόπαιο. Η Μπαρτσελόνα ήταν επίσης ισχυρός αντίπαλος, αλλά υπήρχε μία θετική αύρα στον Ολυμπιακό εκείνη την περίοδο. Και στην ομάδα, αλλά και στον κόσμο. Όλα έδειχναν πως θα το πάρουμε το τρόπαιο και το πήραμε. Αισθανθήκαμε πως ήρθε η ώρα μας. Είχαμε μία αυτοπεποίθηση, αλλά και μία μεγάλη πίστη στις δυνατότητες μας. Νιώθαμε άτρωτοι και αυτό το βγάζαμε στο γήπεδο".

-Υπάρχει η άποψη, πως η ομάδα του 1996-1997 που πήρε το Ευρωπαϊκό στην Ρώμη, ουσιαστικά ήταν η ομάδα του Γιάννη Ιωαννίδη, γιατί εκείνος είχε φτιάξει το ρόστερ, έχοντας επιλέξει τους παίκτες, με τον Ντούσαν Ίβκοβιτς να την βρίσκει έτοιμη για να φτάσει στην κορυφή. Ποια είναι η άποψη σας;

"Δεν συμφωνώ με αυτή την άποψη. Θα σου πω τι πιστεύω εγώ. Καταρχάς, ένας προπονητής, όπως και οι ομάδες, καλώς ή κακώς κρίνονται από τα αποτελέσματα που θα φέρουν. Και ο Ντούσαν Ίβκοβιτς κατέκτησε τρεις τίτλους σε μία σεζόν. Σίγουρα, όταν ο Ντούσαν Ίβκοβιτς ήρθε το '96 στον Ολυμπιακό, βρήκε μία ομάδα που είχε βασικό κορμό παικτών, που διέθετε χημεία, με παίκτες που παίζουν χρόνια μαζί, κάνοντας πρωταθλητισμό.

Ήταν όντως μία ομάδα έτοιμη, γεγονός που κάνει πάντα πιο εύκολη την δουλειά του προπονητή που έρχεται, καθώς δεν είναι σε θέση να χτίσει κάτι από την αρχή. Όμως, για να καταφέρεις μέσα στην σεζόν να νικήσεις τόσα πολλά παιχνίδια, σημειώνοντας μεγάλες και σπουδαίες νίκες, εκτός και εντός έδρας σε Ελλάδα και Ευρώπη, νικώντας τρεις τελικούς, οδηγώντας τον Ολυμπιακό σε ένα ιστορικό triple-crown, τότε προφανώς και έχει μεγάλη συμβολή και μερίδιο στην επιτυχία ο προπονητής, δηλαδή ο Ντούσαν Ίβκοβιτς.

Θα έλεγα πως η αλήθεια είναι κάπου στην μέση. Δεν θέλω να φανώ διπλωμάτης, θέλω να είμαι ειλικρινής. Μερίδιο στην επιτυχία του 1997 προφανώς και έχει ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, γιατί εκείνος ήταν ο προπονητής μας. Εκείνος μας οδήγησε στο να κατακτήσουμε τρία τρόπαια μέσα στην σεζόν, εκείνος μας ενέπνευσε, εκείνος πήρε τις αποφάσεις, εκείνος μας διαχειρίστηκε, εκείνος δούλεψε μαζί μας, εκείνος έκανε κάποιες αλλαγές που μας βγήκαν σε καλό, εκείνος προετοίμαζε την ομάδα σε κάθε παιχνίδι, εκείνος μας βελτίωσε, αλλά μερίδιο στην επιτυχία έχει και ο προηγούμενος προπονητής μας, ο Γιάννης Ιωαννίδης, γιατί όντως εκείνος είχε φτιάξει την ομάδα τα προηγούμενα χρόνια, στελεχώνοντας το ρόστερ, έχοντας αφήσει μεγάλο έργο.

Ναι μεν το γεγονός πως ο Ντούσαν Ίβκοβιτς βρήκε μία έτοιμη ομάδα τον βοήθησε να δουλέψει καλύτερα, αλλά από την άλλη είναι λάθος και θα έλεγα προσβολή το να πει κάποιος πως το Ευρωπαϊκό του 1997 είναι καθαρά προϊόν δουλειάς του προηγούμενου προπονητή. Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς προσέφερε και έδωσε πολλά στον Ολυμπιακό".

Έχει μερίδιο και ο Ιωαννίδης

-Τι ήταν αυτό που είχε η ομάδα του '97 και κατάφερε να κατακτήσει το Ευρωπαϊκό, το οποίο δεν είχαν εκείνες του '94 στο Τελ Αβίβ και του '95 στην Σαραγόσα;

"Στο Τελ Αβίβ το 1994 ήμασταν πάρα πολύ κοντά στο να πάρουμε το τρόπαιο. Είχαμε καλή ομάδα, εξαιρετικούς παίκτες και παίξαμε καλά στον τελικό, έχοντας το προβάδισμα, αλλά μείναμε δίχως σκορ στα τελευταία έξι λεπτά και χάσαμε το ματς. Ήταν μία πικρή και στενάχωρη στιγμή για όλους μας που νομίζω την... ξορκίσαμε πρώτα το 1997 στην Ρώμη και μετά το 2012 στην Κωνσταντινούπολη, καθώς εκείνη την φορά πήραμε εμείς το τρόπαιο με νικητήριο καλάθι στο τέλος.

Στο Τελ Αβίβ ήμασταν κάπως άτυχοι και δεν είχαμε και την απαιτούμενη ενέργεια, καθώς τα είχαμε δώσει όλα στον ημιτελικό κόντρα στον Παναθηναϊκό. Είχαμε κάπως... αδειάσει. Και δυστυχώς χάσαμε το τρόπαιο μέσα από τα χέρια μας, στις λεπτομέρειες. Μπλόκαρε η ομάδα στα τελευταία λεπτά. Θα μπορούσαμε για πρώτη φορά να το είχαμε πάρει τότε, το 1994 και θα το αξίζαμε. Αλλά δυστυχώς στα τελευταία λεπτά δεν μπορούσαμε να βάλουμε τη μπάλα στο καλάθι.

Το 1995 στην Σαραγόσα η Ρεάλ ήταν ξεκάθαρα καλύτερη ομάδα και πήρε δίκαια το τρόπαιο. Έπαιζε και στην χώρα της, αλλά είχε και έναν τρομερό Σαμπόνις, ο οποίος ήταν εκπληκτικός. Δεν μπορούσαμε να την κοντράρουμε. Πέρα από τον Σαμπόνις, είχε καλή ομάδα και ήταν σε φόρμα εκείνη την περίοδο. Δεν παιζόταν! Και σε εκείνον τον τελικό βέβαια, είχαμε κάπως αδειάσει από την προσπάθεια να νικήσουμε στον ημιτελικό τον Παναθηναϊκό. Υπήρχε μεγάλη πίεση για το αποτέλεσμα στους ημιτελικούς κόντρα στον Παναθηναϊκό. Στην Ρώμη δεν είχαμε τέτοια πίεση, στην Ρώμη ήμασταν πιο έμπειρη ομάδα και είχαμε μία μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση θα έλεγα. Αλλά γενικά, δεν μπορώ να σου πω πως υπήρχαν μεγάλες διαφορές. Στην Ρώμη απλά ήταν γραφτό να είναι η στιγμή μας".

-Έχουμε ακούσει ιστορίες πως υπήρχε ένα καταπληκτικό κλίμα μεταξύ των παικτών και πως κάνατε παρέα μεταξύ σας. Θυμάστε κάποιο περιστατικό;

"Ήμασταν καλοί φίλοι όλα τα παιδιά μεταξύ μας και κάναμε παρέα και εκτός αγωνιστικού χώρου. Κάναμε πλάκες, αστεία, διασκεδάζαμε, γελάγαμε, κάναμε συζητήσεις για προσωπικά θέματα, για επαγγελματικά θέματα, για την ομάδα, για την ζωή γενικότερα, είχαμε ταιριάξει σαν χαρακτήρες και είχαμε χημεία, εντός και εκτός παρκέ. Είναι πολλά, δεν θυμάμαι ένα συγκεκριμένο, αλλά είχαμε "δέσει" σαν σύνολο. Ήμασταν παρέα.

Παίζει σημαντικό ρόλο να υπάρχει χημεία, ομοιογένεια και κορμός σε μία ομάδα. Είναι σημαντικό να υπάρχει καλό κλίμα μεταξύ των παικτών, να είναι φίλοι, γιατί έτσι γνωρίζεις καλύτερα και τον συμπαίκτη σου μέσα στο γήπεδο. Ξέρεις τις αντιδράσεις του, τα θετικά του, τα αρνητικά του, τα "κουμπιά" του σαν χαρακτήρας. Ξέρεις πως να τον αντιμετωπίσεις, πως να επικοινωνήσεις μαζί του. Πολλές φορές, μέσα στο γήπεδο, καταλαβαινόμασταν μεταξύ μας με ένα νόημα, με ένα βλέμμα. Ξέραμε ο ένας το παιχνίδι του άλλου και βοηθούσαμε ο ένας τον άλλον, είτε μπασκετικά, είτε στην ψυχολογία. Στην αρχή μπορεί να μην παίζαμε τόσο καλά, αλλά μόλις βρήκαμε ρυθμοί γίναμε... ασταμάτητοι και κατακτήσαμε το τρόπαιο στην Ρώμη".

-Έχουν περάσει τα χρόνια, ο καθένας έχει μεγαλώσει, έχετε κάνει οικογένειες, αλλά έχετε κρατήσει επαφές με κάποιους από τους τότε συμπαίκτες σας της ομάδας του 1997; Μιλάτε;

"Σίγουρα, τα χρόνια έχουν περάσει, έχουμε μεγαλώσει, έχουμε αλλάξει, έχουμε κάνει οικογένειες, άλλοι ζουν στο εξωτερικό, άλλοι έχουν ασχοληθεί με την πολιτική, άλλοι έχουν άλλες επαγγελματικές δραστηριότητες, άλλοι έχουν απομακρυνθεί από το σπορ, οπότε με αρκετούς έχουμε χαθεί. Έχουμε όμως καλές σχέσεις μεταξύ μας όποτε βρεθούμε. Εγώ, για παράδειγμα, όντας μέλος του προπονητικού τιμ του Ολυμπιακού, έχω πάρα πολλές υποχρεώσεις και παιχνίδια. Ειδικά φέτος με το νέο πρόγραμμα της EuroLeague, δεν έχω χρόνο να δω καλά-καλά την οικογένεια μου. Ο ελεύθερος χρόνος είναι ελάχιστος.

Επαφές πάντως υπάρχουν. Πιο συχνά βλέπω τον Παναγιώτη (Φασούλα), ο οποίος μένει και σχετικά κοντά μου και τον βλέπω. Πάντα τα λέμε ευχάριστα και είναι χαρά μου να τον συναντώ και να τα λέμε. Το καλοκαίρι πέρσι είχε έρθει στην Αθήνα ο Φράνκο (Νάκιτς) και τυχαία τον πέτυχα στην παραλία που ήμουν για μπάνιο. Μένει πλέον στο Λος Άντζελες στις ΗΠΑ και είχε έρθει στην Ελλάδα για λίγες μέρες. Χάρηκα που τον είδα και τα είπαμε για αρκετή ώρα. Λέγαμε για τα παλιά, αλλά φυσικά και για το σήμερα. Ξέρεις, υπάρχει αυτό που έχουν οι καλοί φίλοι. Μπορεί να κάνεις κάποιον να τον δεις αρκετούς μήνες, ίσως και χρόνια, αλλά μόλις τον δεις, θα τα πείτε με άνεση και οικειότητα, λες και κάνατε... χτες προπόνηση μαζί. Είναι ένα δείγμα της φιλίας που δημιουργήθηκε και συνεχίζει να υπάρχει, ασχέτως και αν δεν βλεπόμαστε συχνά.

Η συνεχόμενη επαφή, το να μιλάμε κάθε μέρα δεν υπάρχει, αλλά όποτε βρεθούμε, με τον καθένα, θα μιλήσουμε με άνεση, με χαρά και οικειότητα. Ειδικά όταν θυμόμαστε τα παλιά, τα χρόνια που παίζαμε στον Ολυμπιακό, θα γελάσουμε γιατί ο καθένας θυμάται στιγμές ωραίες, από παιχνίδια και ταξίδια, που κάποιος μπορεί να έχει ξεχάσει και κάνουμε αστεία. Έχει πλάκα και πάντα απολαμβάνω αυτές τις στιγμές".

-Αναρωτιέστε πως πέρασαν έτσι γρήγορα τα 20 χρόνια από την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού του 1997;

"Τώρα που καθόμαστε και το συζητάμε, έρχονται στο μυαλό μου πολλές εικόνες, αρκετές στιγμές και πραγματικά όντως αναρωτιέμαι πως πέρασαν έτσι γρήγορα τα 20 χρόνια. Μου φαίνονται πως είναι πάρα πολλά. Μεγάλωσα και εγώ, φτάνω τα 44. Καταλαβαίνεις όμως πως ο χρόνος περνάει, όταν βλέπεις τα παιδιά σου να μεγαλώνουν. Το σημαντικό, πάντως, είναι πως τα ζήσαμε όλα αυτά, πως τα βιώσαμε, πως γίναμε μέρος της ιστορίας και χαίρομαι που ο κόσμος ακόμη τα θυμάται όλα αυτά με χαρά και περηφάνια. Και χαίρομαι ακόμη περισσότερο που αυτή η ομάδα είχε και συνέχεια. Ήρθαν νέες γενιές, νέοι παίκτες που έφεραν τον Ολυμπιακό ξανά στην κορυφή της Ευρώπης".

Η κορύφωση μας το 1997

-Νιώσατε εκείνη την στιγμή πως γράψατε ιστορία; Ήταν το πρώτο πρωταθλητριών Ευρώπης στην ιστορία του Ολυμπιακού. Ήταν και ένα απωθημένο που εκπληρώθηκε;

"Ύστερα από του χαμένους τελικούς στο Τελ Αβίβ το '94 και στην Σαραγόσα το '95, σίγουρα μας δημιουργήθηκε ένα απωθημένο. Θέλαμε να κατακτήσουμε το τρόπαιο, γιατί είχαμε μία σταθερή και καλή πορεία όλα αυτά τα χρόνια στην Ευρώπη, είχαμε σημειώσει μεγάλες νίκες, παίζοντας καλό μπάσκετ και νιώθαμε πως το μόνο που μας έλειπε ήταν το τρόπαιο. Θέλαμε την επιβεβαίωση. Και το 1997 εκπληρώθηκε το μεγάλο μας όνειρο, ο μεγάλος στόχος.

Απολαμβάναμε την στιγμή, χαιρόμασταν και νιώθαμε περηφάνια γιατί ξέραμε πως γράφαμε ιστορία. Το Ευρωπαϊκό του '97 στην Ρώμη, ήταν ένας τίτλος που τον ήθελε πάρα πολύ η διοίκηση, ο κόσμος και φυσικά και εμείς οι παίκτες. Αυτή η ομάδα είχε κάνει μία μεγάλη προσπάθεια εκείνη την πενταετία (1992-1997), η οποία έφτασε στην κορύφωση της σε εκείνη την σεζόν. Ξεσπάσαμε και εμείς, αλλά και οι φίλαθλοι μας γιατί είχαμε σταθεί και άτυχοι στο παρελθόν. Θα ήταν κρίμα να μην είχε κατακτήσει ένα Ευρωπαϊκό τρόπαιο εκείνη η ομάδα. Θα μπορούσαμε και παραπάνω".

-Τι θυμάστε από την υποδοχή του κόσμου με την επιστροφή σας στην Ελλάδα; Γιατί εκείνο το βράδυ βγήκαν χιλιάδες φίλαθλοι του Ολυμπιακού στους δρόμους...

"Ξέρεις τι ώρα επιστρέψαμε από την Ρώμη στην Αθήνα; Στις 03.00 αν θυμάμαι καλά. Ξέρεις τι ώρα μπήκαμε στα σπίτια μας; Στις 07:00 το πρωί! Δεν υπερβάλω. Το πούλμαν δεν μπορούσε να προχωρήσει, δεν μπορούσε να σταματήσει κάπου. Κάποια στιγμή, από το Ελληνικό που ήταν τότε το αεροδρόμιο, πήγαμε προς την Γλυφάδα για να σταματήσουμε, που μέναμε οι περισσότεροι, αλλά τίποτα. Ήταν παντού κόσμος. Ένα μεγάλο πάρτι στους δρόμους, παρά το κρύο που είχε.

Μετά γυρίσαμε πίσω στο αεροδρόμιο, για να βρούμε κάπου χώρο για να κατέβουμε και να επιστρέψουμε στα σπίτια μας με τα αυτοκίνητα μας, που τα είχαμε αφήσει εκεί. Θυμάμαι ξημέρωνε και ύστερα από σχεδόν 4 ώρες στο πούλμαν, τους παρακαλέσαμε κάποια στιγμή να ηρεμήσουν για να πάμε σπίτια μας να κοιμηθούμε, γιατί μας είχε βγει και κούραση (γέλια). Είχε σχεδόν ξημερώσει και ο κόσμος ήταν ακόμη έξω στους δρόμους!

Θυμάμαι πως η κυκλοφορία στην παραλιακή, στην Ποσειδώνος, είχε σταματήσει. Η υποδοχή του κόσμου ήταν συγκλονιστική. Βγήκαμε από το αεροπλάνο και ακούγαμε τον κόσμο να τραγουδά, βλέπαμε καπνογόνα, βεγγαλικά. Είχε γίνει η νύχτα μέρα. Μιλάμε για χιλιάδες φιλάθλους. Ο κόσμος ήταν εκστασιασμένος, έβλεπες παντού χαμόγελα, ανθρώπους συγκινημένους και περήφανους. Χαιρόμασταν που τους είχαμε δώσει τόση μεγάλη χαρά. Στον δρόμο έβλεπες παντού σημαίες, κασκόλ, φιλάθλους να φοράνε φανέλες του Ολυμπιακού και να μας χαιρετούν. Ακόμη και τις πρωινές ώρες που ξημέρωνε, είχαν ακόμη ενέργεια και συνέχιζαν να τραγουδούν και να μας αποθεώνουν. Ήταν εντυπωσιακό. Τους ευχαριστούμε. Νιώθαμε σαν... ήρωες".

Τourette Photography: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου