ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

Ρίβερς: "Με ήξεραν και καταλάβαιναν τη σιωπή μου"

Ρίβερς: "Με ήξεραν και καταλάβαιναν τη σιωπή μου"

Ο Ντέιβιντ Ρίβερς ήταν ο τύπος, τον οποίον κοιτούσαν όλοι το 1997, όταν κάτι δεν πήγαινε καλά. Κάθε φορά που έφτανε η ιστορία στο "και τι κάνουμε τώρα;". Σήμερα θα σου εξηγήσει πώς διαχειρίστηκε αυτήν την πίεση, μαζί με ένα σωρό άλλα πράγματα που θα σε βοηθήσουν να ξεχωρίσεις την ήρα από το στάρι.

Αυτήν την περίοδο, ο "ποταμός" βρίσκεται στην Ιταλία, όπου εργάζεται για την Int'l Professional Consultant (προσφέρει υπηρεσίες στους τομείς της εκπαίδευσης, της διαδραστικής 3D τεχνολογίας και της διεκδίκησης κυβερνητικών υποστηρικτικών συμβολαίων). Aσχολείται με την εκπαίδευση ιδιοκτητών επιχειρήσεων, πάνω προς την επικοινωνία, τη διαπραγμάτευση και την εργασία, πριν υποβάλουν αιτήσεις για κυβερνητικά προγράμματα της Αμερικής.

Επίσης, μετέχει σε αθλητικά καμπ που αφορούν αθλητές/μαθητές και σε προγράμματα που ασχολούνται με τις εναλλακτικές πηγές ενέργειας. Δεν θα έλεγες δηλαδή, ότι κάθεται. Τουναντίον, προσφέρει τις γνώσεις του σε όλα τα πεδία που τον ενδιαφέρουν. Πλην ενός. Αλλά δεν είναι τώρα η ώρα να σου πω επ' αυτού. Θα ξεκινήσουμε με το (επετειακό) θέμα μας. Η πρώτη ερώτηση είχε να κάνει με την τρικυμία που έζησε ο Ολυμπιακός, πριν καταλήξει με τις τρεις κούπες στα χέρια, το 1997. Ξεκινάμε;

Δεν χρειαζόταν να πω πολλά στα αποδυτήρια

Η αρχή της σεζόν προμήνυε οτιδήποτε άλλο, πέραν αυτού που έγινε. Ο Ολυμπιακός έχανε από αντιπάλους που υπό φυσιολογικές συνθήκες, έπρεπε να κερδίζει με εκνευριστική άνεση, ο κόσμος είχε δυσανασχετήσει και γενικά... υπήρχε μια αναστάτωση -θα τολμούσε να πει κανείς. Τι γινόταν όμως, στα αποδυτήρια; Τι έλεγε εκεί ο άνθρωπος τον οποίον κοιτούσαν όλοι, για να δώσει λύσεις στα προβλήματα;

“Θα μου επιτρέψεις να στρέψω την προσοχή όσων διαβάζουν αυτό το κείμενο κάπου αλλού: στην πρώτη συνέντευξη που έδωσα ποτέ, ως παίκτης του Ολυμπιακού, την πρώτη φορά που ήλθα στην Αθήνα. Ό,τι είπα σε αυτήν τη συνέντευξη, ήταν ό,τι πίστευα για τη βοήθεια που θα έδινα στην υλοποίηση των στόχων που είχε η ομάδα. Fast forward στην ερώτηση σου, ακόμα και όταν ζούσαμε την κακή εκκίνηση εκείνης της χρονιάς, πίστευα ακράδαντα πως στο τέλος της θα είμαστε επιτυχημένοι, θα έχουμε κατακτήσει πρωταθλήματα. Διατήρησα αυτήν την πεποίθηση από το δευτερόλεπτο που προσγειώθηκε το αεροπλάνο της ομάδας μου στην Ελλάδα -από την προετοιμασία-, έως το φινάλε. Μόλις κατάλαβα τι συμπαίκτες είχα, το ταλέντο που διαθέταμε, έγινα ακόμα πιο αισιόδοξος, πίστεψα περισσότερο ότι θα κατακτούσαμε τα πάντα. Διατήρησα αυτήν την πεποίθηση και στις “κακές” ήττες και στις δύσκολες στιγμές που είχαμε περάσει. Στα αποδυτήρια δεν χρειαζόταν να πω πολλά.

Ρίβερς: "Με ήξεραν και καταλάβαιναν τη σιωπή μου"

Το να ξέρω πως ο κόσμος έχει στηρίξει στους ώμους μου το όνειρο του, με έκανε να κοιμάμαι ήσυχος

Προφανώς και ξέρει πως οι Έλληνες φίλαθλοι (οι Έλληνες... γενικά) δεν φημιζόμαστε για την υπομονή μας. Όπως και γνωρίζει τι γραφόταν και τι λεγόταν τότε για τον ίδιο και τους συμπαίκτες του. Και ας πούμε πως εκείνος δεν ήξερε ελληνικά, άρα... όλα καλά. Οι γηγενείς παίκτες, ήθελαν, δεν ήθελαν, επηρεάζονταν. Πώς διαχειρίστηκε εκείνος, ως ηγέτης, αυτήν τη δυσκολία, δεδομένης και της πίεσης που υπήρχε για λύσεις.

“Είναι θέμα ηγεσίας. Τι είναι ηγεσία; Να γίνεσαι το παράδειγμα προς μίμηση, να είσαι εξαιρετικός στην επικοινωνία -υπάρχουν πολλοί τρόποι, με τους οποίους μπορεί να επικοινωνήσει κάποιος-, να δείχνεις πώς μπορεί να αντιδράσει σωστά κάποιος υπό πίεση, στις προκλήσεις. Όλα αυτά περικλείονται στις ποιότητες ενός ηγέτη. Στη δική μου περίπτωση, το να ξέρω πως ο κόσμος έχει στηρίξει στους ώμους μου το να κάνω πραγματικότητα το όνειρο του, ο οργανισμός, αλλά κυρίως οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού με έκανε να πηγαίνω για ύπνο το βράδυ, ήρεμος. Να κοιμάμαι άνετα.

Γιατί; Ήξερα τον εαυτό μου, ήξερα τι μπορώ να κάνω, γνώριζα για το τι ήμουν ικανός, αλλά και τις δυνατότητες των συμπαικτών μου. Έβλεπα τις εκφράσεις που έπαιρνε το πρόσωπο τους, όταν διάβαζαν τις εφημερίδες καθημερινά. Εγώ δεν διάβαζα κάθε μέρα. Είχα φίλους που μου μετέφραζαν τα βασικά, αλλά τελικά, δεν με ένοιαζε τι γράφεται ή τι λέγεται. Ως ηγέτης, υπό τις όποιες συνθήκες,έπρεπε να είμαι συγκεντρωμένος. Ήξερα πως υπήρχε μόνο ένα πράγμα που θα έλυνε το πρόβλημα όλων μας. Μόνο ένα πράγμα θα απαντούσε στις ερωτήσεις όλου του κόσμου: η κατάκτηση τίτλων. Όχι ενός, όχι δύο, αλλά όσων διεκδικούσα. Είτε θες να το πιστέψεις, είτε όχι, αυτός ήταν ο κύριος στόχος μου, σε αυτόν τον σκοπό επικεντρωνόμουν από την πρώτη ημέρα. Από όταν προσγειώθηκα στην Αθήνα”.

Αυτό έγινε το καλοκαίρι του 1995. Το triple crown ήλθε τη σεζόν 1996-97. Χάνω κάτι; “Την πρώτη μου σεζόν στον Ολυμπιακό, κατακτήσαμε το εθνικό πρωτάθλημα και ήταν τέλειο. Αλλά μέσα μου ένιωθα απογοητευμένος και το αίσθημα του ανολοκλήρωτου. Για αυτό έκανα ό,τι έκανα, το δεύτερο χρόνο”, όταν σήκωσε όλες τις κούπες και αναδείχθηκε MVP όλων των διοργανώσεων.

Οφείλεις πάντα να σέβεσαι τον εαυτό σου και αυτούς που πληρώνουν για να σε στηρίξουν

Θα παρατηρείς ότι στα λόγια, αυτό το “για αυτό έκανα ό,τι έκανα, το δεύτερο χρόνο” είναι άνετο. Η πραγματικότητα ήταν λίγο διαφορετική, αφού η τεράστια ανάγκη που ένιωθε να κατακτήσει τίτλους, ήταν η απόλυτη προτεραιότητα του καθ' όλη την αγωνιστική περίοδο. Όλη του η ζωή κινείτο γύρω από το πώς θα καταφέρει να καλύψει τα "θέλω" του, τα θέλω του Ολυμπιακού. Ναι, έτσι πρέπει να σκέφτονται όλοι οι επαγγελματίες. Όχι, το ποσοστό που λειτουργεί κατ' αυτόν τον τρόπο, δεν ξεπερνά το 30%. Γιατί είναι ζόρικη η καθημερινότητα, όταν θες να φτάσεις ψηλά.

Ρίβερς: "Με ήξεραν και καταλάβαιναν τη σιωπή μου"

“Το πρώτο πράγμα που χρειάζεται, όποιος θέλει να διακριθεί, να γίνει πρωταθλητής, ηγέτης είναι ο σεβασμός. Αυτός προς τον εαυτό σου, προς τα όσα λες πως θες να γίνεις και να επιτύχεις. Όταν τώρα, λειτουργείς στη βιομηχανία του θεάματος, όπου ανήκουν τα επαγγελματικά σπορ, πρέπει να έχεις την επίγνωση ότι είναι χρήσιμο να 'χεις το σεβασμό αυτών των ανθρώπων που δίνουν τα χρήματα τους, για να έλθουν να σε στηρίξουν.

Μπορείς να ρωτήσεις κάθε συμπαίκτη που είχα, σε οποιαδήποτε ομάδα πώς μεταφράζεται αυτό για εμένα. Στο μυαλό μου δεν υπήρχε ποτέ καν η σκέψη του “να κάνω ένα διάλειμμα” ή “να πάρω ένα ρεπό” από τις προπονήσεις ή από τις ημέρες των διακοπών, το καλοκαίρι. Οφείλεις να 'χεις πάντα θέληση, κίνητρο για να βελτιωθείς, για να γίνεις καλύτερος, να μάθεις από ό,τι συνέβη τις προηγούμενες σεζόν. Και αν τυχόν η τελευταία χρονιά ήταν επιτυχημένη, πρέπει να έχεις τη νοημοσύνη και τη νοοτροπία του να μην εφησυχάσεις. Όχι, οφείλεις να τιμήσεις και να αναγνωρίσεις τις επιτυχίες. Μόνο όταν το κάνεις αυτό, γίνεσαι πραγματικός επαγγελματίας, όποια δουλειά και αν κάνεις”.

Το πρόβλημα είναι πως οι παίκτες ξοδεύουν πολύ χρόνο, ακούγοντας απόψεις ανθρώπων που δεν μπορούν να επηρεάσουν το παιχνίδι

Θα έχεις διαβάσει πως η ομάδα του '97 ήξερε πως το καλοκαίρι θα διαλυθεί, από το ξεκίνημα εκείνης της αγωνιστικής περιόδου. Ο Ρίβερς σχολίασε πως δεν είχε κάποια τέτοια πληροφορία. “Το μόνο που ήξερα ήταν πως είχα συμβόλαιο με τον Ολυμπιακό, για να προσφέρω και να ανταποκριθώ σε συγκεκριμένες προσδοκίες. Σε αυτές των συμπαικτών μου, της ομάδας μου και του εαυτού μου. Ήμουν βέβαιος ότι αν το έκανα αυτό, όλα τα άλλα θα έρχονταν. Δεν ήξερα για την παραφιλολογία που υπήρχε και να σου πω και την αλήθεια, ακόμα και να ήξερα δεν θα με ενδιέφερε.

Αν με ρωτάς, αυτό είναι το πρόβλημα: ο χρόνος που ξοδεύουν οι παίκτες στο να διαβάζουν άρθρα και να ακούν απόψεις ανθρώπων που δεν μπορούν να επηρεάσουν όσα γίνονται εντός του γηπέδου. Αυτή είναι η άποψη μου. Μπορείς να συνθέσεις μια εξαιρετική ομάδα, να προσλάβεις έναν θρυλικό κόουτς -στον Ολυμπιακό είχα την ευχαρίστηση να παίξω για δυο θρυλικούς προπονητές-, αλλά στο τέλος της ημέρας, όλα εξαρτώνται από τους παίκτες. Από το πόσο αφοσιωμένοι είναι, πόση δύναμη έχουν στο μυαλό. Αυτοί βρίσκονται εντός των τεσσάρων γραμμών και καλούνται να εκτελέσουν το πλάνο που έχει σχεδιάσει ο κόουτς, για το κάθε ματς. Δεν παίζουν οι προπονητές, αλλά οι παίκτες”.

Λάτρεψα τον Ιωαννίδη, αγάπησα τον Ντούσαν

Ρίβερς: "Με ήξεραν και καταλάβαιναν τη σιωπή μου"

Σε ό,τι αφορά τον κόουτς Ίβκοβιτς, μιλάμε για έναν άνθρωπο που είχε το ίδιο δυνατό στιλ. Ήταν σθεναρός, αλλά και σιωπηρός -σαν και εμένα. Επικοινωνήσαμε με τον ίδιο τρόπο που είχα επικοινωνήσει με τον Ιωαννίδη, μέσω της ηχηρής σιωπής. Αν ήθελε να κερδίσει την προσοχή σου, έκανε ένα βήμα προς το μέρος σου. Ήρεμα, με συγκρότηση, σου εξηγούσε τι έβλεπε, τι σκεφτόταν, τι ήθελε. Ενίοτε σου χτυπούσε την πλάτη, σαν να σου έλεγε “καταλαβαίνεις τι θέλω να πω; Αντιλαμβάνεσαι τι εννοώ;”. Το λάτρευα αυτό, στον Ίβκοβιτς. Ήταν σαν να βλέπαμε την ταινία “Ο Νονός” (γελάει). Ήταν υπέροχο να δουλεύεις μαζί του”.

Το παράπονο του Ρίβερς

Με τις εμπειρίες και τις παραστάσεις που έχει, ξεκάθαρα δικαιούται να 'χει άποψη και για το τι οφείλουν να κάνουν όλοι οι επαγγελματίες παίκτες. “Κατ' εμέ, πρέπει να δεσμευθούν περισσότερο με την προσωπική τους ανέλιξη, ώστε να μπορούν να έχουν μεγαλύτερη συνεισφορά στην ομάδα τους. Αυτό είναι, ίσως, το πιο σημαντικό μήνυμα που θα είχα να δώσω στους νέους παίκτες. Με πήρες για να μιλήσουμε για την επέτειο του '97 και την κατάκτηση του triple crown. Έχω κατακτήσει πρωταθλήματα σε όσες χώρες έχω αγωνιστεί. Σε όσες ομάδες έπαιξα, διαχειρίστηκα τον εαυτό μου με ακριβώς τον ίδιο τρόπο και πρόσφερα αποτελέσματα.

Όταν λοιπόν μιλάς για την αξία του να προσφέρει ένας αφοσιωμένος επαγγελματίας, όπως ήμουν εγώ, πραγματικές πληροφορίες, θα ήθελα να σε ρωτήσω κάτι: γιατί ο Ντέιβιντ Ρίβερς δεν έχει γίνει μέλος του οποιουδήποτε οργανισμού, στον οποίο θα μπορούσε να 'χει αληθινή επιρροή στους νέους, αλλά και σε όλη την κοινότητα, βάσει όσων ξέρει από τις εμπειρίες και τις επιτυχίες του; Και δεν μιλάω μόνο για τον Ολυμπιακό”. Μάλλον γιατί είναι πολύ καλός σε αυτό και... ενδεχομένως να εξέθετε πράγματα και καταστάσεις; “Είναι λυπηρό, ειδικά όταν μιλάμε για την εκπαίδευση των νέων παικτών, αλλά πραγματικά θέλω να θέσω αυτήν την ερώτηση. Το “γιατί” δεν μου δόθηκε ποτέ πραγματικά, η πλατφόρμα να διδάξω τους νέους παίκτες, προσφέροντας τις γνώσεις που έχω”.

Οι φίλοι του Ολυμπιακού δικαιούνται να 'χουν τις ύψιστες των προσδοκιών

Έπειτα από 19 λεπτά συνομιλίας, τον ευχαρίστησα και εξέφρασα την ελπίδα ότι δεν τον υποχρέωσα να πει τα ίδια και τα ίδια, για μια ακόμη φορά. “Άκου κάτι. Αυτό που κάναμε, ήταν κάτι σημαντικό για την ιστορία του ελληνικού και του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Αξίζει της προσοχής και απήλαυσα την ευκαιρία που μου έδωσες αυτό το πρωί να καταθέσω τις αναμνήσεις μου και τις σκέψεις μου. Η καρδιά μου είναι πάντα με τους φίλους του Ολυμπιακού. Έχουν κάθε δικαίωμα να είναι ανυπόμονοι, να έχουν μεγάλες προσδοκίες. Όσοι πληρώνουν για να στηρίξουν την ομάδα τους, τον όποιον αθλητή ή καλλιτέχνη, δικαιούνται να 'χουν τις ύψιστες των προσδοκιών. Αυτό είναι κάτι που λατρεύω. Γουστάρω να ακούω τους φαν να λένε ό,τι λένε.

Ρίβερς: "Με ήξεραν και καταλάβαιναν τη σιωπή μου"

Το ίδιο ίσχυε με όσα έλεγαν στην αρχή εκείνης της σεζόν -μη σου πω και στα μέσα της περιόδου. Αυτό έπρεπε να κάνουν, να μας θέσουν όλους προ των ευθυνών μας -το σύλλογο, τους παίκτες, την ομάδα. Αν δεν υπήρχαν οι φίλαθλοι, πολλά από όσα κάνουμε δεν θα είχαν την παραμικρή σημασία. Θα ήταν ως μη γενόμενα. Οι Έλληνες φίλαθλοι κάνουν λοιπόν, αυτό που πρέπει να κάνουν. Ενδεχομένως, να μπορούσαν να το κάνουν με πιο κόσμιο, πιο ήρεμο τρόπο κάποιες φορές (γελάει), αλλά αυτοί είναι. Και για αυτό θα τους έχω πάντα μέσα στην καρδιά μου και στις αναμνήσεις μου”.

TAGS ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ