ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

Όσα δεν θυμόμαστε: Από το κάζο του ΒΑΟ στους κατακτητές της κορυφής

Όσα δεν θυμόμαστε: Από το κάζο του ΒΑΟ στους κατακτητές της κορυφής

Τα μπουζούκια μετά τις ήττες, η μετωπική με τον Ουίλι Άντερσον, οι σφαλιάρες από ΒΑΟ και Παπάγου, η κατακραυγή για Ρίβερς, το κόκκινο πανί ονόματι Ίβκοβιτς που τα έφερε τούμπα πρωταγωνιστούν στην απόλυτη ιστορία ανατροπής. Είκοσι χρόνια μετά καιρός να θυμηθούμε ιστορίες που πήραν τους "ερυθρολεύκους" από τους πρόποδες της Γης και τον έκαναν κατακτητές της κορυφής.

Ο μόνος λόγος που η ιστορία του Ολυμπιακού της σεζόν 1996-1997 δεν έχει γυριστεί σε ταινία, είναι ότι διαδραματίστηκε στην Ελλάδα και όχι στην Αμερική. Κατά τα άλλα δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα αντίστοιχα στόρι που βγήκαν στην μεγάλη οθόνη. Είχε ανατροπές, την άφιξη ενός νέου Βεζύρη (στη θέση του παλιού Βεζύρη), την μετάλλαξη του αποδιοπομπαίου τράγου σε από μηχανής Θεό,ανατροπές, ζενίθ, ναδίρ κι εντέλει ακόμη περισσότερες ανατροπές.

Ο τηλεοπτικός φακός για να προσθέσει δράμα θα έδειχνε αρχικά εικόνες από το "Γιαντ Ελιάου" και τον τελικό με την Μπανταλόνα. Το τρίποντο του Κορνίλιους Τόμπσον, τις χαμένες βολές του Πάσπαλι, τον Ιωαννίδη στον πάγκο σαστισμένο. Δεν υπάρχει 1997 χωρίς το 1994. Τότε ο Ολυμπιακός του Πάσπαλι, του Τάρπλεϊ, του Φασούλα, του Τάρλατς, του Τόμιτς, του Μπακατσιά, του Σιγάλα, του Νάκιτς ήταν η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη, η οποία όμως δεν κατάφερε ποτέ να φτάσει στην πηγή και να βάλει νερό στο πρώτο ελληνικό πρωτάθλημα Ευρώπης.

Μετά το κάζο απέναντι στην Μπανταλόνα του Ομπράντοβιτς στο Τελ Αβίβ και την μετωπική με τον λευκό τοίχο που ονομαζόταν Ρεάλ Μαδρίτης του Σαμπόνις στη Σαραγόσα ο Ολυμπιακός έπρεπε να έρθει ο αποκλεισμός της επόμενης χρονιάς (ξανά από τη Ρεάλ που έχασε τον Σαμπόνις, αλλά όχι και τον Αρλάουκας) για να φτάσουμε στο καλοκαίρι του 1996, όταν ξεκίνησαν όλα, όταν ήρθε η στιγμή του Γιάννη (Ιωαννίδη) να αφήσει το λιμάνι. Πλάνο δεύτερο: κοντινό στο πρόσωπο του "Ξανθού".

Ποτέ μην έρθει η στιγμή να αφήσεις το Λιμάνι

Η ιστορία του Ολυμπιακού άλλαξε το 1991 χάρις σε τρία πρόσωπα: τον "ρούκι" τότε παράγοντα Σωκράτη Κόκκαλη, τον Ζάρκο Πάσπαλι και φυσικά τον Γιάννη Ιωαννίδη. Αυτοί ήταν οι τρεις πυλώνες που χτίστηκε η πρώτη μετά-Άρη αυτοκρατορία του ελληνικού μπάσκετ, η οποία μέσα σε ένα χρόνο αποχαιρέτησε την εποχή των "πέτρινων χρόνων", πήρε πρωταθλήματα και έφτασε να διεκδικεί σε φάιναλ-φορ το ιερό δισκοπότηρο, το τρόπαιο που έλειπε από τις ελληνικές ομάδες. Το μπάσκετ είναι το άθλημα του προπονητή, για αυτό και ενδεχομένως - όπως λένε- κανείς δεν αγαπήθηκε περισσότερο στο λιμάνι, όσο ο Γιάννης Ιωαννίδης.

Ο κόσμος, στον οποίο είχε επιρροή μέσω των οργανωμένων, έκανε συλλαλητήρια έξω από το σπίτι του και η τηλεόραση έκανε ζωντανές συνδέσεις. Το διαζύγιο Ολυμπιακού-Ιωαννίδη ήταν από τα βασικά θέματα στα δελτία ειδήσεων. Λογική ερώτηση επομένως: γιατί έφτασε η στιγμή να φύγει ο Ιωαννίδης; Το πρώτο κρακ στο γυαλί των σχέσεων του με τον Σωκράτη Κόκκαλη ακούστηκε κατά τη διάρκεια των προημιτελικών με την ΤΣΣΚΑ το 1995, στην περιβόητη σειρά αγώνων που οι κακές γλώσσες αναφέρουν ως "αυτή με τα νερά" και εντέλει ολοκληρώθηκε με τις δύο ομάδες να παίζουν "τρεις εναντίον τριών" και τον Ολυμπιακό να προκρίνεται στο φάιναλ-φορ της Σαραγόσας.

Ο Σωκράτης Κόκκαλης, που είχε έντονη επιχειρηματική δραστηριότητα στη Ρωσία και η όλη ιστορία με τις κραυγές των Ρώσων παικτών ότι δηλητηριάστηκαν, κλόνισε τις σχέσεις του με την συγκεκριμένη αγορά. Ο Ιωαννίδης μάλιστα παρότι είχε συμβόλαιο για έναν ακόμη χρόνο, μιλούσε κατά τη διάρκεια του φάιναλ-φορ στη Σαραγόσα ως "μελλοθάνατος" στην πτέρυγα με τους θανατοποινίτες. Ήταν η εποχή που είχε κάνει την περιβόητη δήλωση ότι ακολουθεί "περίοδος αγρανάπαυσης". Πίστευε ότι θα αποχωρήσει μετά το τέλος εκείνης της χρονιάς, όπου ολοκληρώθηκε με τον Ολυμπιακό να παίρνει ένα ακόμη πρωτάθλημα απέναντι στον Παναθηναϊκό, εξαργυρώνοντας το πλεονέκτημα έδρας και το άστοχο σουτ του Νίκου Οικονόμου από τη γραμμή τριών πόντων. Κι ο Ιωαννίδης παρέμεινε στη θέση του.

Ακόμη κι όμως στην ίδια την ομάδα είχε αρχίσει να χάνει τα μπόσικα. Οι νεαροί παίκτες που ο ίδιος επέλεξε και ανέδειξε είχαν "μεγαλώσει". Ο Σιγάλας ήταν μέλος της Εθνικής ομάδας, δεν ήταν ο "μικρός" που θα δεχόταν ιπτάμενο μπουκάλι όπως συνέβη στο Τρεβίζο. Το ίδιο και οι υπόλοιποι παίκτες που αποτελούσαν τον κορμό της ομάδας. Λέγεται, ότι ο Ντράγκαν Τάρλατς, που είχε πολύ καλές σχέσεις με τη σύζυγο του Σωκράτη Κόκκαλη και ήταν από τα αγαπημένα παιδιά του προέδρου, είχε ασκήσει βέτο "ή εγώ ή αυτός".

Όσα δεν θυμόμαστε: Από το κάζο του ΒΑΟ στους κατακτητές της κορυφής

Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, ωστόσο, έπεσε την επόμενη περίοδο. Ο Ολυμπιακός αντιμετώπιζε με μειονέκτημα έδρας τη Ρεάλ Μαδρίτης. Κέρδισε στο ΣΕΦ και χρειαζόταν μια νίκη στα δύο ματς της Μαδρίτης (σ.σ το σύστημα τότε ήταν ένα ματς στην έδρα της ομάδας με το μειονέκτημα και δύο στην έδρα του "ισχυρού") για να ταξιδέψει στο Παρίσι και να πάρει μέρος σε τρίτο συνεχόμενο φάιναλ-φορ, με τον Ξανθό να επαναλαμβάνει σ' αυτή την περίπτωση το κατόρθωμα του με τον Άρη. Ο Άρβιντας Σαμπόνις είχε μετακομίσει στο Πόρτλαντ, αλλά ο Τζο Αρλάουκας από μόνος του αρκούσε προκειμένου οι "Μαδριλένοι" να κάνουν το 1-1 και να ισοφαρίσουν τη σειρά.

Ένα από τα δεκάδες γούρια του Ιωαννίδη ήταν ότι δεν ήθελε η ομάδα να γράφει τα παιχνίδια της. Μετά την ήττα, όμως, χρειαζόταν η βιντεοκασέτα για να γίνει η σχετική ανάλυση. Καμία κασέτα. Κανένα παιχνίδι. Η διοίκηση του Ολυμπιακού ξεκινά τότε μια επιχείρηση-αστραπή μέσω του δημοσιογράφου Κώστα Βερνίκου ώστε να βρεθεί το ματς μέσω της Μπαρτσελόνα. Οι Καταλανοί, που από τη μεριά τους θα χαιρόντουσαν να έβλεπαν τον αιώνιο αντίπαλο τους να μένει εκτός φάιναλ-φορ, δέχτηκαν με χαρά και ο τότε μάνατζερ της ομάδας έδωσε χέρι με χέρι την κασέτα στον δημοσιογράφο, Γιώργο Μαζιά, που "πέταξε" στη Βαρκελώνη και επέστρεψε με το άλλο αεροπλάνο στη Μαδρίτη. Ο Κόκκαλης, συνοδευόμενος από τον Βερνίκο, μπαίνει στο λόμπι που είχε καταλύσει η αποστολή του Ολυμπαικού την ώρα που ο Ιωαννίδης είχε στήσει πηγαδάκι με τους δημοσιογράφους. Όταν είδε την κασέτα και πιο συγκεκριμένα τον Βερνίκο, ο "Ξανθός" σηκώθηκε φωνάζοντας "Τι είναι αυτά; Τι μου φέρατε την μαυρόγατα". Οι (αυτήκοοι και αυτόπτες) μάρτυρες άκουσαν τον Κόκκαλη να λέει "αντε γαμ... εσύ και τα γούρια σου" και τον είδαν να πετάει την κασέτα και να φεύγει.

*ήχος γυαλιού που γίνεται θρύψαλα.

Ο Ιωαννίδης, ωστόσο, ήταν πολύ αγαπητός στους οπαδούς του Ολυμπιακού και ο ίδιος είχε καλές σχέσεις με μέλη των οργανωμένων. Δεν θεωρείται τυχαίο ότι εκείνη τη χρονιά άρχισε να ακούγεται το σύνθημα "ποτέ μην έρθει η στιγμή να αφήσεις το λιμάνι, θα σ' αγαπάμε μια ζωή, Ιωαννίδη Γιάννη", το οποίο συνοδευόταν -για λόγους ισορροπίας- με αντίστοιχη ρυθμική αποθέωση το όνομα του Σωκράτη Κόκκαλη. Στη συνέντευξη Τύπου τον ρωτούσαν "πες μας τι γίνεται". Κόκκαλης-Ιωαννίδης σημειώσατε... 2!

Η εφημερίδα "Φως τον Σπορ" ήταν ταγμένη στον "Ξανθό". με τον ιδρυτή της, τον αείμνηστο Θόδωρο Νικολαΐδη, να συνδέεται μαζί του με μια σχέση λατρείας. Η πρώτη σε κυκλοφορία εφημερίδα της χώρας και "φωνή" των Ολυμπιακών, εκείνο το καλοκαίρι διάλεξε ξεκάθαρα πλευρά, αυτή του Ιωαννίδη. Λέγεται, μάλιστα ότι λόγω αυτής της εξέλιξης άνοιξε και η εφημερίδα "Πρωταθλητής", που θα ήταν προσκείμενη στον πρόεδρο της ΚΑΕ, που είχε μόλις κάνει και μπάσιμο στην ΠΑΕ.

Χωρίς Σέρβο δεν παίρνεις ευρωπαϊκό

Τίποτα από αυτά δεν άλλαξαν τη μοίρα του Ιωαννίδη. Ούτε καν η κατάκτηση του πρωταθλήματος με 73-38 απέναντι στον Παναθηναϊκό, με νωπή ακόμη την μυρωδιά της σαμπάνιας από το πρώτο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ελληνικής ομάδας στο Παρίσι. Με τη θέση του προπονητή να "ορφανεύει" ο Σωκράτης Κόκκαλης έμπαινε για πρώτη φορά στη διαδικασία αναζήτησης προπονητή, καθώς η δική του ενασχόληση με τα διοικητικά του μπασκετικού Ολυμπιακού, είχε συνδεθεί με τον ερχομό του Ιωαννίδη. Τελικά, ο άνθρωπος που επιλέχτηκε για να αναλάβει αυτή τη δύσκολη θέση, ήταν ο Ντούσαν Ίβκοβιτς. Κι άλλο εύλογο ερώτημα: Γιατί συγκεκριμένα ο "Ντούντα";

Όσα δεν θυμόμαστε: Από το κάζο του ΒΑΟ στους κατακτητές της κορυφής

Η μανία με τους -ιτς είχε γίνει τόσο έντονη στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, που οι αντιφρονούντες έκαναν λόγο για "σέρβικο λόμπι", υπογραμμίζοντας χαρακτηριστικά ότι "χωρίς Σέρβο δεν παίρνεις ευρωπαϊκό". Για του λόγου το αληθές από το 1989 ως το 1996 τον τίτλο είχαν κατακτήσει μόνο προπονητές από την πρώην Γιουγκοσλαβία: Μάλκοβιτς, Παβίσεβιτς, Ομπράντοβιτς. Ο ίδιος ο Ιωαννίδης σε μια ομιλία που είχε δώσει σε αθηναϊκό πανεπιστήμιο, βέβαιος ότι δεν υπήρχαν δημοσιογράφοι στην αίθουσα, είχε πει: "Κόζα Νόστρα οι Σέρβοι", δήλωση που εντέλει διέρρευσε και έγινε πρωτοσέλιδο στον "Φίλαθλο".

Για άλλους υπάρχει ξεκάθαρη σύνδεση της επιλογής του Ντούσαν Ίβκοβιτς με την παρουσία ενός Σέρβου προπονητή στην ποδοσφαιρική ομάδα του Ολυμπιακού. Το όνομα του, Ντούσαν Μπάγεβιτς. Τον πρώτο καιρό ο Ίβκοβιτς είχε αρνηθεί τη συμφωνία. Τυπική περίπτωση που ο κόσμος το είχε τούμπανο και αυτός κρυφό καμάρι. Έσκιζε τις εφημερίδες που έγραφαν ότι θα πάει στον Ολυμπιακό, καθώς δεν ήθελε να χαλάσει τη σχέση του με τους Νεοσμυρνιώτες. Το θέμα, όμως, είχε δρομολογηθεί, όπως φάνηκε και από την παρουσία του Τάκη Λιβεριάτου στην ομάδα.

Το καλοκαίρι ήρθε, ο Ιωαννίδης έφυγε και ο Ίβκοβιτς ανέλαβε τα ηνία της ομάδας. Όποιοι κι αν ήταν οι λόγοι που προτιμήθηκε ο "Ντούντα", το σίγουρο ήταν ότι θα είχε δύσκολο έργο να διαδεχτεί τον λατρεμένο Γιάννη Ιωαννίδη στον συγκεκριμένο πάγκο. Κι έτσι αποδείχτηκε ακριβώς.

Οι λόγοι που οδήγησαν στο κακό ξεκίνημα

Εκείνη το καλοκαίρι ο Ίβκοβιτς δεν θέλησε να αλλάξει πολλά πράγματα στην ομάδα. Εξάλλου, ο ίδιος κορμός ήταν αυτός που είχε κατακτήσει σερί τα τελευταία πρωταθλήματα και είχε πάρει μέρος στα δύο από τα τρία φάιναλ-φορ. Το μοναδικό ερωτηματικό ήταν το συμβόλαιο του Ντέιβιντ Ρίβερς, που προερχόταν από μια μέτρια χρονιά. Η άλλοτε "ρεζέρβα" του Μάτζικ Τζόνσον στους Λος Άντζελες Λέικερς είχε επιλεχτεί από τον Ιωαννίδη, μετά την πολύ καλή χρονιά που είχε κάνει με την γαλλική Αντίμπ. Στον Ολυμπιακό, όμως, την πρώτη σεζόν δεν είχε αποδώσει τα αναμενόμενα, σε μια εποχή μάλιστα που οι ξένοι ήταν το "Α και το Ω" σε μια ομάδα, όπως συνέβαινε με τον Ζάρκο Πάσπαλι και εν συνεχεία με τον Έντι Τζόνσον.

Ο Ολυμπιακός προσπάθησε εκείνο το καλοκαίρι να ξεφορτωθεί τον Ρίβερς ( κάτι που δεν έφτασε ποτέ στ' αυτιά του ίδιου, όπως αποκάλυψε στην Νίκη Μπάκουλη ), αλλά δεν μπορούσε λόγω συμβολαίου. Κι έτσι έμεινε για μια δεύτερη σεζόν. Οι άλλες επιλογές του Ίβκοβιτς ήταν η επιλογή του Γερμανού σέντερ με το γλυκό σουτ, Κρίστιαν Βελπ (αντί του Ουόλτερ Μπέρι που είχε προσβληθεί από ηπατίτδα) και η απόκτηση ενός ξένου περιφερειακού, του Ουίλι Άντερσον, που είχε περάσει από την 5άδα των Σαν Αντόνιο Σπερς. Ο υπόλοιπος κορμός απαρτιζόταν από τους πλέι-μέικερ Μίλαν Τόμιτς και Θύμιο Μπακατσιά, τον αρχηγό Γιώργο Σιγάλα, τους σουτέρ Φράνκο Νάκιτς και Νάσο Γαλακτερό, τον νεαρό και άκρως ταλαντούχο Δημήτρη Παπανικολάου που έπαιζε και στο "3" και στο "4" και τους δίδυμους πύργους Τάρλατς-Φασούλα.

Όσα δεν θυμόμαστε: Από το κάζο του ΒΑΟ στους κατακτητές της κορυφής

Παρότι επί της ουσίας η βάση της ομάδας έμεινε απαράλλαχτη ο Ολυμπιακός δεν ξεκίνησε καλά τη χρονιά. Συνηθισμένο φαινόμενο για μια ομάδα του Ίβκοβιτς, ο οποίος αρέσκεται να "φορτώνει" την ομάδα με ώρες προπόνησης (εν αντιθέσει με τον πιο χαλαρό σε ότι αφορά την επιβάρυνση Ιωαννίδη) και να κρατάει στο πρώτο διάστημα της σεζόν σφιχτά τα γκέμια. Σε ότι αφορά την διαχείριση ο "Ντούντα" έχει ένα ξεκάθαρο πλάνο: θέλει να πιέσει τους παίκτες, να τους οδηγήσει στα άκρα προκειμένου να τεστάρει ποιοι μπορούν να αντέξουν στις δύσκολες συνθήκες που απαιτεί ο πρωταθλητισμός και ένα παιχνίδι που κρίνεται στην κόψη του ξυραφιού. Εξ ου και η κόντρα, η ένταση (που πολλές φορές ήταν τεχνητή), η σωματική καταπόνηση και οι φωνές ακόμη και σε πρωινές την ημέρα του αγώνα, στις οποίες όχι μόνο ήταν υποχρεωτικό το "δέσιμο" των παικτών (σ.σ που σημαίνει κανονική και όχι χαλαρή προπόνηση), αλλά το πρόγραμμα περιελάμβανε συνήθως και κατσάδα από τον προπονητή.

Αγωνιστικά, πάντως, εκείνη η ομάδα ταίριαζε απόλυτα στα "θέλω" του Ίβκοβιτς, που παραδοσιακά χτίζει το ρόστερ του με συγκεκριμένο τρόπο: με 7-footer ψηλό (πάνω από 2.13) στο κέντρο της ρακέτας (Φασούλας), με 4άρι κοντά στα 2.10 (Βελπ) και ψηλό 3άρι (Παπανικολάου, Νάκιτς, Άντερσον), μια ψηλή φροντ-λάιν που να μπορεί να απορροφήσει το ξύλο της ρακέτας και να κυριαρχήσει στον τομέα των ριμπάουντ. Στην περιφέρεια έδινε την μπαγκέτα σε έναν σολίστα (Ρίβερς) και όλοι οι υπόλοιποι ήταν ρολίστες έτοιμοι να θυσιαστούν για την ομάδα και να ρίξουν ξύλο. Έτσι δομήθηκαν οι περισσότερες ομάδες του. Όπου Ρίβερς ο Τέοντοσιτς, ο Σπανούλης και ο Ερτέλ, όπου ψηλό 4άρι ο Σάριτς και ο Φώτσης, όπου ψηλό 3άρι οι Κέσελι-Παπανικολάου, όπου 5άρι-δεινόσαυρος ο Νέναντ Κρστιτς.

Μήπως είστε κάποιος πανεπιστήμονας;

Παρά το "έτοιμο" ρόστερ οι τραυματισμοί των "ερυθρολεύκων" στην αρχή της χρονιάς, σε συνδυασμό με την αλλαγή στην αμυντική φιλοσοφία, είχαν ως αποτέλεσμα ένα ξεκίνημα που στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να χαρακτηριστεί μουδιασμένο. Και το χειρότερο; Η μοίρα έφερε τον Ιωαννίδη ξανά στο δρόμο του Ολυμπιακού στο χάραμα της σεζόν. Ο "Ξανθός" είχε αναλάβει την ΑΕΚ που έκανε τη δική της "αντεπίθεση" με τον Γιάννη Φιλίππου στον προεδρικό θώκο και ένα από τα πρώτα παιχνίδια της σεζόν ήταν αυτό στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, το οποίο εντέλει βρήκε νικητή την Ένωση και τον απερχόμενο "βασιλιά".

Ότι ήταν να πάει ανάποδα για τον Ίβκοβιτς πήγαινε, την ώρα που οι συγκρίσεις έδιναν και έπαιρναν. Τόσο από τις εφημερίδες, όσο και από το "Τρίποντο", το κραταιό εβδομαδιαίο περιοδικό που έφερνε διαρκώς σε αντιδιαστολή τους δύο προπονητές. Ο ίδιος ο Σέρβος προπονητής κρατούσε μια επιφυλακτική στάση προς πάσα κατεύθυνση, όπως φυσικά και με τους δημοσιογράφους. Ο Ιωαννίδης είχε καλές σχέσεις με τον Τύπο, απέπνεε σεβασμό και παράλληλα αποτελούσε "φόβητρο" για αυτούς που δαχτυλογραφούσαν λέξεις εναντίον του. Επομένως η επόμενη ημέρα βρήκε αρκετούς "Ιωαννιδικούς" να ξεσπαθώθουν κατά του "Ντούντα" και άλλους, απαλλαγμένους από τη φοβία του παντοδύναμου Έλληνα προπονητή,να ασκούν αυστηρή κριτική στον "ξένο", που όπως και να το κάνουμε είναι ευκολότερος στόχος. Όχι ,βέβαια, ότι ο Ίβκοβιτς κάθισε με σταυρωμένα τα χέρια. Στην πρώτη συνέντευξη Τύπου ρωτήθηκε για τον Σιγάλα και απάντησε με επίθεση, ρωτώντας τον εμβρόντητο δημοσιογράφο: "Μήπως είστε κάποιος πανεπιστήμονας".

Κατά τη διάρκεια της χρονιάς, ωστόσο, φρόντιζε να χρησιμοποιεί τα ΜΜΕ για να περάσει τα δικά του μηνύματα. Όπως για παράδειγμα είχε κάνει μέσω μιας μεγάλης συνέντευξης στο "Φως" . Ο Παντελής Διαμαντόπουλος του είχε ζητήσει τότε ένα σχόλιο για τον Νάσο Γαλακτερό που έπαιζε από λίγο, εώς ελάχιστα. "Αν νομίζει ότι μόνο με ένα σουτ θα παίξει, είναι γελασμένος" είχε απαντήσει ο Ίβκοβιτς. "Να το γράψω" ρώτησε έκπληκτος ο Διαμαντόπουλος, για να πάρει συστημένη απάντηση: "Για αυτό στο λέω, για να το γράψεις". Μετά από εκείνη τη συνέντευξη οι σχέσεις του συγκεκριμένου παίκτη και του προπονητή "πάγωσαν" οριστικά.

Όσα δεν θυμόμαστε: Από το κάζο του ΒΑΟ στους κατακτητές της κορυφής

Κατά τη διάρκεια της χρονιάς αρκετοί Έλληνες παίκτες κοντραρίστηκαν με τον Ίβκοβιτς, όπως συνέβη με τον Γιώργο Σιγάλα και τον Δημήτρη Παπανικολάου που έλεγαν στο περιβάλλον τους ότι έκαναν υπομονή να τελειώσει η χρονιά, για να φύγουν. Όπως και έγινε: ο Σιγάλας πήγε στο Μιλάνο και ο Παπανικολάου επιχείρησε να πάει στην Κίντερ, για να επιστρέψει μετά από σίριαλ. Όσοι βρισκόντουσαν κοντά στην ομάδα θυμούνται και την ειρωνική απάντηση του "Παπ" στον Ίβκοβιτς, όταν γύρισε στον πάγκο και φώναξε "έχω δοκιμάσει τα πάντα", για να πάρει πληρωμένη απάντηση από τον μικρό της ομάδας, "Λούσου με Ultrex και θα δεις", κλέβοντας το σλόγκαν από τη γνωστή τηλεοπτική διαφήμιση. Ακόμη και αυτή η κόντρα, όμως, με τους παίκτες εξελίχθηκε θετικά. Σαν να ενώθηκαν όλοι απέναντι στον "κακό" Ίβκοβιτς. Και έπαιξαν γιατί ήθελαν να αποδείξουν. Εντέλει χρειάστηκε να έρθει ο τίτλος στη Ρώμη, προκειμένου ο Σέρβος προπονητής να αντιμετωπισθεί ως πραγματικός "σοφός" και να κερδίσει τον σεβασμό στην ομάδα.

Η σφαλιάρα από τον ΒΑΟ και το meeting που άλλαξε την ιστορία

Πέρα από την "μπερδεμένη" άμυνα που αποτέλεσε την αχίλλειο πτέρνα στο αγωνιστικό κομμάτι, το άλλο μεγάλο πρόβλημα ήταν ο Ουίλι Άντερσον που έμοιαζε περισσότερο με ξένο σώμα παρά με ξένο που θα σήκωνε στην πλάτη του την ομάδα. Ο Ρίβερς δεν θύμιζε σε καμία περίπτωση τον "ποταμό" που ξεχύθηκε μετά την αλλαγή του έτους και το πληγωμένο από τραυματισμούς ρόστερ άρχισε να χάνει το ένα ματς μετά το άλλο στο τέλος: ήττα από το Μιλάνο με καλάθι του Πορταλούπι. Ήττα στη Μπολόνια με καλάθι του Κρότι. Ήττα μετά από ανατροπή διαφοράς 6 πόντων στο τελευταίο λεπτό στο Βερολίνο με καλάθι του Αλέξις.

Όσα δεν θυμόμαστε: Από το κάζο του ΒΑΟ στους κατακτητές της κορυφής

Το παιχνίδι δεν ήταν τηλεοπτικό, ωστόσο, η είδηση της ήττας από την ομάδα του Τζεφ Μαλόουν και του Σαμίρ Γκούντα, προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων. Το τηλέφωνο στο "Φως" είχε σπάσει με τις κραυγές να ξεκινούν από το όνομα "Ίβκοβιτς" και αν τελειώνουν με το "Ιωαννίδης". Κι όμως εντέλει αυτή η ομάδα που "κατόρθωσε" να χάσει από την ομάδα που υποβιβάστηκε στην Α2 και είχε χάσει σωρεία αγώνων στο τελευταίο λεπτό, κατόρθωσε επίσης να πάρει όλους τους τίτλους.

Για πολλούς αν δεν είχε έρθει η συγκεκριμένη "σφαλιάρα", ο Ολυμπιακός δεν θα είχε "γυρίσει" τη χρονιά. Κι αυτό γιατί μετά από εκείνο το παιχνίδι συγκλήθηκε σύσκεψη "κορυφής" μεταξύ του Ίβκοβιτς και των δύο αρχηγών, του Σιγάλα και του Φασούλα. Σε αυτή αποφασίστηκε η αλλαγή της αμυντικής φιλοσοφίας της ομάδας και η επαναφορά της τακτικής του Ιωαννίδη, που μπορεί σχηματικά να περιγραφεί με την οδηγία "στέλνουμε όλους τους παίκτες πάνω στον Φασούλα". Ήταν η μια από τις τρεις σημαντικές αγωνιστικές αλλαγές που σημάδεψαν τη χρονιά.

Το κομβικό ταξίδι στη Μαδρίτη και η προφητεία της Σάνον Ρίβερς

Κομβικό για την "ολική επαναφορά" θεωρήθηκε το χριστουγεννιάτικο ταξίδι στη Μαδρίτη. Μετά από πρόταση του Ντούσαν Ίβκοβιτς αποφασίστηκε η συμμετοχή του Ολυμπιακού σε ένα τουρνουά της Ρεάλ Μαδρίτης εν μέσω της διακοπής του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος για τις γιορτές. Με την υποσημείωση ότι τα μέλη της ομάδας, θα συνοδευόντουσαν με την οικογένεια τους. Στο μυαλό του ο "Ντούντα" είχε περισσότερο μια ευκαιρία για σύσφιξη σχέσεων και βελτίωση του κλίματος, παρά για αγωνιστικά πειράματα απέναντι σε ισχυρούς αντιπάλους.

Ούτως ή άλλως εκείνη η ομάδα μπορεί να είχε παίκτες που έπαιζαν για αρκετά χρόνια μαζί, αλλά είχε και ετερόκλητες προσωπικότητες. Είχε τους γηγενείς παίκτες το στάτους των οποίων ξεπερνούσε τα όρια του σταρ-αθλητή. Γινόντουσαν εξώφυλλα σε περιοδικά, έβγαιναν με διάσημα μοντέλα και τηλε-περσόνες. Αποδείχτηκε πως είχε ο Ίβκοβτς είχε δίκιο, το ταξίδι έφερε κοντά την ομάδα, αν εξαιρέσουμε τον μουτρωμένο Νάσο Γαλακτερό που δεν είχε χρόνο συμμετοχής και ξεσπούσε στο πιάνο του ξενοδοχείου. Σε εκείνο το ταξίδι προέκυψε και η προφητική πρόποση της αείμνηστης συζύγου του Ντέιβιντ Ρίβερς. Η Σάνον Ρίβερς κατά τη διάρκεια του δείπνου όλης της "ερυθρόλευκης" οικογένειας, σήκωσε το ποτήρι της και είπε με σιγουριά ότι "αυτή η ομάδα θα κατακτήσει όλους τους τίτλους", αναγκάζοντας τον άνδρα της να κρυφτεί κάτω από το τραπέζι. Εκείνη την εποχή οποιαδήποτε τέτοια πρόβλεψη κρινόταν από παράτολμη ως ουτοπική.

Όσα δεν θυμόμαστε: Από το κάζο του ΒΑΟ στους κατακτητές της κορυφής

Περίεργος χαρακτήρας ο Αμερικανός, περίεργος χαρακτήρα ο Σέρβος, απλά ήταν μια σχέση που δεν γινόταν να περπατήσει. Από τη στιγμή μάλιστα που ο συγκεκριμένος παίκτης είχε μπει στη μαύρη λίστα του "Ντούντα" μετά τον ύπνο που είχε ρίξει κατά τη διάρκεια της προβολής της βιντεο-κατασκοπείας του αντιπάλου.

Την ώρα που η υπόλοιπη αποστολή είχε μαζευτεί στο αεροδρόμιο του Ελληνικού για να αναχωρήσε με προορισμό τη Μαδρίτη ο Ουίλι Άντερσον βρισκόταν ήδη στην Αγγλία. Τελικά ενημέρωσε ότι θα ταξιδέψει από εκεί στην Ισπανία, αλλά ο Ίβκοβιτς ήταν αποφασισμένος να τον "τελειώσει", λέγοντας ότι "αυτός είναι για καμιά ντισκοτέκα, δεν είναι για ομάδα".

Ο Άντερσον, η ντισκοτέκα και ο Μπλάκμαν που τελικά δεν ήρθε

Μιλάμε για την εποχή που οι ξένοι αποτελούσαν την ραχοκοκκαλιά της ομάδας. Από τον Τζόνσον και τον Βολκόφ του 1995, στον Ουίλκινς και τον Βράνκοβιτς του Παναθηναϊκού του 1996 και από τους Έντουαρντς-Αλεξάντερ της ΑΕΚ του 1997 στους Ντανίλοβις-Σάβιτς της Κίντερ του 1998. Κι όμως εκείνος ο Ολυμπιακός κατόρθωσε να πιει το νέκταρ του θριάμβου, χωρίς να στηρίζεται στους ξένους του. Και αυτό γιατί ακόμη και ο αντικαταστάτης του Άντερσον, έμελλε να μην αγωνιστεί στο φάιναλ-φορ της Ρώμης.

Πριν επιλεχτεί εντέλει ο Έβρικ Γκρέι, ο Ίβκοβιτς είχε καταλήξει σε άλλον: τον Ρολάντο Μπλάκμαν. Ο Παναμέζος γκαρντ που είχε γράψει πολλά χιλιόμετρα στο ΝΒΑ με τη φανέλα των Μάβερικς (κατά κύριο λόγο) και γνώριζε την ελληνική πραγματικότητα λόγω της θητείας του το 1995 στην ΑΕΚ, έμοιαζε με ιδανική επιλογή για τον Σέρβο προπονητή. Την προηγούμενη χρονιά ο Μπλάκμαν είχε παίξει στο Μιλάνο και ο "Ντούντα" είχε τηλεφωνήσει στον πρώην προπονητή του, τον Καζαλίνι, για να μάθει για τον χαρακτήρα του παίκτη. Μετά από εκείνη την "υπόγεια" συνομιλία ήταν δεδομένο ότι ο Ολυμπιακός θα πάρει τον Μπλάκμαν. Και αυτό ακριβώς θα είχε συμβεί, αν δεν είχε παρέμβει η γυναίκα του "Ρο", η οποία είχε πληροφορηθεί για τα νυχτοπερπατήματα του συζύγου της στην Αθήνα και εν μέσω τελεσιγράφου του ξεκαθάρισε: "αν πας στον Ολυμπιακό χωρίζουμε".

Όσα δεν θυμόμαστε: Από το κάζο του ΒΑΟ στους κατακτητές της κορυφής

Αντίθετα η αποχώρηση του δημιούργησε ένα κενό, το οποίο όχι μόνο καλύφθηκε, αλλά βοήθησε την περιφέρεια να βρει καλύτερους ρόλους. Η αλλαγή του Άντερσον και η τιμωρία του Γκρέι ήταν με άλλα λόγια ο δεύτερος βασικός αγωνιστικός λόγος για την μεταμόρφωση του Ολυμπιακού.

Το "πρώτο" και το ματς που γύρισε το κλίμα

Το σύστημα διεξαγωγής ήταν τέτοιο που πρόσφερε διαρκώς δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες στις ομάδες. Και ο Ολυμπιακός που ξεκίνησε καλά τη χρονιά, είχε τη δυνατότητα να σώσει τη χρονιά του. Αρκεί να πατούσε το κουμπί. Όπως και έκανε σε ένα παιχνίδι κόντρα στην ΤΣΣΚΑ στη Μόσχα.

Όσα δεν θυμόμαστε: Από το κάζο του ΒΑΟ στους κατακτητές της κορυφής

Διαβάστε αναλυτικά την πορεία των "ερυθρολεύκων" τη σεζόν 1996-97 στην Ευρώπη

Ο Ολυμπιακός μέσα σε ένα άκρως εχθρικό περιβάλλον (στο ζέσταμα το video-wall έπαιζε εικόνες από τους ταλαιπωρημένους παίκτες που είχαν καταλήξει στο νοσοκομείο πριν τον τρίτο προημιτελικό του 1995), όχι μόνο κέρδισε, αλλά σκόρπισε την "αρκούδα", δείχνοντας ότι μπορεί να νικήσει ισχυρούς αντιπάλους. Τελικό σκορ; 79-70 με ένα σόου του Ρίβερς, το πρώτο από τα πολλά που θα ακολουθούσαν.

Οι Πειραιώτες δεν ήταν σε καμία περίπτωση κακή ομάδα. Ήταν εξάλλου πρωταθλητές Ελλάδος. Και αυτό που χρειαζόντουσαν ήταν μια ώθηση. Την πήραν έστω κι αν χρειάστηκαν να επικρατήσουν σε δύο παιχνίδια που κρίθηκαν στην κόψη του ξυραφιού για το θεσμό του κυπέλλου. Η στέψη του Ολυμπιακού "ως κυπελλούχος Ελλάδος" διαδραματίστηκε στο πρώτο φάιναλ-φορ που διοργανώθηκε στο ΟΑΚΑ. Ένα γήπεδο που εξελίχθηκε σε ορόσημο για την κατάκτηση των τριών τίτλων. Εκεί οι "ερυθρόλευκοι" σήκωσαν το "πρώτο", εκεί άνοιξαν το δρόμο για την πρόκριση στο φάιναλ-φορ, εκεί πανηγύρισαν το πρωτάθλημα με 3-1 κόντρα στην ΑΕΚ.

Στο φάιναλ-φορ του κυπέλλου ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε την Ένωση στον ημιτελικό. Χρειάστηκε το νικητήριο σουτ του Νάκιτς για να πάρει την πρόκριση, όπου τον έφερνε αντιμέτωπο με τον φανερά πιο αδύναμο Απόλλωνα Πατρών. Η ομάδα του Βαγγέλη Αλεξανδρή, ωστόσο, κοίταξε στα μάτια τον Ολυμπιακό που έψαξε και πάλι να βρει ένα νικητήριο σουτ για να πάρει τον τίτλο.

Όσα δεν θυμόμαστε: Από το κάζο του ΒΑΟ στους κατακτητές της κορυφής

Αυτή τη φορά το "μεγάλο σουτ" ήρθε από τα χέρια του Δημήτρη Παπανικολάου, ο οποίος έδωσε ασίστ στον Γιώργο Σιγάλα για να φωνάξει "το πρώτο". Ήταν μια αυθόρμητη κίνηση του "Ράμπο", μια προσωπική παρόρμοση. Ούτε το είχε συζητήσει με τους συμπαίκτες του, ούτε ήταν μια συμβολική κίνηση βάσει σχεδιού. Εξελίχθηκε, ωστόσο, σε προφητεία με τον ίδιο να σηκώνει τόσο το ευρωπαϊκό στο Παλαέουρ, όσο και το πρωτάθλημα.

Με μένα δεν θα ξανασφυρίξεις

Εντέλει ο Ολυμπιακός από τα τερτίπια του συστήματος διεξαγωγής κλήθηκε να παίξει για το πλασάρισμα του κόντρα στην Μακάμπι Τελ Αβίβ. Οι Ισραηλινοί χρειαζόντουσαν οπωσδήποτε νίκη για να προκριθούν, ενώ ο Ολυμπιακός έψαχνε τρόπο να αποφύγει την 3η θέση. Κι αυτό γιατί τότε ίσχυε ο κανονισμός που ήθελε την ομάδα που σπάει το πλεονέκτημα έδρας να το κερδίζει από τον αντίπαλο. Κοινώς ο 3ος αν κέρδιζε τον 2ο θα έπαιζε και πάλι με μειονέκτημα είτε αντιμετώπιζε τον 1ο ή τον 4ο.

Οι Πειραιώτες θέλοντας να αποφύγουν την "κακή" τρίτη θέση, έψαχναν τη νίκη στο καυτό "Γιαντ Ελιάου". Η Μακάμπι είναι αυτή που κερδίζει το παιχνίδι, με τον Ολυμπιακό να έχει φριχτά παράπονα από τον διαιτητή ΝτεΚάιζερ. Μάλιστα, μετά το τελευταίο σφύριγμα ο θερμόαιμος Σέρβος προπονητής τον πιάνει από τον γιακά και του φωνάζει "εσύ με εμένα δεν θα ξανασφυρίξεις". Πράγματι, ο ΝτεΚάιζερ διεύθυνε ξανά παιχνίδι του Ολυμπιακού, μετά την αποχώρηση του Ίβκοβιτς και την επιστροφή του Ιωαννίδη.

Και κάπως έτσι - δια της σφυρίχτρας του ΝτεΚάιζερ - ο Ολυμπιακός βρέθηκε στο δρόμο της Παρτίζαν και του Παναθηναϊκού. Αν ήθελε να πάει στη Ρώμη θα έπρεπε να σπάσει όχι μια, αλλά δύο έδρες. Με αλλαγμένο πλέον σύστημα διεξαγωγής: σειρά best-of-three, με το πρώτο ματς στο γήπεδο της ομάδας με το πλεονέκτημα δεύτερο στο γήπεδο της ομάδας με το μειονέκτημα και αν χρειαζόταν τρίτο ματς αυτό θα γινόταν στην έδρα του "ισχυρού".

Ο Ολυμπιακός μετά το ματς της Μόσχας είχε ανεβάσει στροφές. Κυρίως λόγω της αγωνιστικής ανόδου του Ντέιβιντ Ρίβερς. Ο Ίβκοβιτς ούτως ή άλλως συνήθιζε να αφήνει ελεύθερη την ομάδα μετά τον Φεβρουάριο. Το δικό του "σχολείο" ήταν η προπόνηση και οι πρώτοι μήνες, τους οποίους διαχειρίζεται ως "στάδιο προπαρασκευής".Μετά από ορισμένο σημείο της σεζόν οι παίκτες είναι αυτοί που παίζουν. Και αυτός που είχε την μπαγκέτα, αλλά και τη μεγαλύτερη ελευθερία ήταν ο Αμερικανός σκόρερ.

Πίσω στο Βελιγράδι χωρίς εισιτήρια

Επόμενος σταθμός; Βελιγράδι. Στο πρώτο ματς ο Ολυμπιακός κερδίζει με 81-71 χάρις στους 27 πόντους του Φράνκο Νάκιτς, που ακούει ενα γήπεδο να τον βρίζει εν χορώ. Μέχρι και ο Άτσα Νίκολιτς ήταν τόσο εξοργισμένος από την εμφάνιση του Νάκιτς, που επιχείρησε να του βάλει τρικλοποδιά την ώρα που ο ταλαντούχος σμολ-φόργουορντ περνούσε δίπλα από τον πάγκο των Παρτιζάνων. Ο Ολυμπιακός επέστρεψε τελικά στην Αθήνα για να κάνει το 2-0, έχοντας στο μυαλό του το "σταύρωμα" με τον Παναθηναϊκό, τον οποίο είχε κερδίσει δύο φορές σε ευρωπαϊκά παιχνίδια (ημιτελικός Τελ Αβίβ, ημιτελικός Σαραγόσα), έχοντας παράλληλα το πάνω χέρι και στα παιχνίδια του ελληνικού πρωταθλήματος. Ίσως, οι Πειραιώτες να θεώρησαν ότι η σειρά με την Παρτίζαν είχε τελειώσει στο Βελιγράδι και για αυτό την πάτησαν

Οι Σέρβοι με τον Πέτζα Ντρόμπνιακ να σκοράρει 19 πόντους και τον Μίροσλαβ Μπέριτς (μετά από 10 χρόνια φόρεσε τη φανέλα του Πανελληνίου) να προσθέτει 11 επικρατούν με 61-60 στο ΣΕΦ. Ο ουρανός μόλις είχε πέσει στα ερυθρόλευκα κεφάλια. Υπήρχε τέτοια σιγουριά για την πρόκριση, που κανείς δεν είχε σκεφτεί ή δεν είχε τολμήσει να προτείνει το κλείσιμο εισιτηρίων για ενδεχόμενο 3ο παιχνίδι. Κι έτσι μετά το μεταμεσονύχτιο φινάλε του αγώνα στο Φάληρο, η αποστολή του Ολυμπιακού έπρεπε να μπει σε διάστημα 5 ωρών ξανά στο αεροπλάνο για να επιστρέψει στο Βελιγράδι. Αλλά πρώτα έπρεπε να κλείσει τα εισιτήρια. Ο άνθρωπος που έκανε εντέλει αυτή τη δουλειά, ήταν ο ίδιος ο Ίβκοβιτς με προσωπικές του γνωριμίες στη Σερβία.

Όσα δεν θυμόμαστε: Από το κάζο του ΒΑΟ στους κατακτητές της κορυφής

Νέο μειονέκτημα έδρας, νέα πρόκληση για τον Ολυμπιακό απέναντι στον κάτοχο του τίτλου. Έστω κι αν μιλάμε για μια εντελώς διαφορετική ομάδα που δεν είχε ούτε Ντομινίκ Ουίλκινς, ούτε Στόγιαν Βράνκοβιτς. Εκείνο το "τριφύλλι" ήταν η πολυπολιτισμική ομάδα (σ.σ είχαν μόλις εισηχθεί οι κοινοτικού ελέω Μπόσμαν) που αποκλείστηκε στα προημιτελικά από τον ΠΑΟΚ (με τον Μιχάλη Κυρίτση στον πάγκο), μένοντας εκτός 4άδας για πρώτη -και τελευταία φορά- επί καταβολής ΕΣΑΚΕ. Και πράγματι οι "πράσινοι" αποδείχτηκαν κατώτεροι των προσδοκιών ή έστω ο Ολυμπιακός ήταν πολύ ανώτερος: επικρατεί με το εμφατικό 69-49 στο κλειστό των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων με τον Ρίβερς να σκοράρει 17 πόντους και τον Τάρλατς να προσθέτει 16. Οι δημοσιογράφοι που βρέθηκαν στο γήπεδο έχουν να λένε ότι εκείνη ήταν η τελευταία φορά που χειροκροτήθηκε ο Ολυμπιακός στο συγκεκριμένο γήπεδο.

Η κίνηση του "Ντούντα" που απελευθέρωσε τον Ρίβερς

Σε εκείνο το παιχνίδι σημειώθηκε η τρίτη και τελευταία βασική αγωνιστική διαφορά, που ήταν ίσως και η σημαντικότερη. Είχε να κάνει κατά κύριο λόγο με το "πάντρεμα" του Μίλαν Τόμιτς ( διαβάστε τι λέει ο ίδιος στη μεγάλη συνέντευξη του στο Sport24.gr ) με τον Ντέιβιντ Ρίβερς. Ο Ίβκοβιτς από τη σειρά κόντρα στους "πράσινους" ξεκίνησε να χρησιμοποιεί κατά κύριο λόγο δύο γκαρντ ταυτόχρονα στο παρκέ και έτσι εξισορρόπησε την κατά τα άλλα "βαριά" 5άδα του. Παράλληλα απελευθερώθηκε περισσότερο ο Ντέιβιντ Ρίβερς, που δεν είχε πλέον αποκλειστικά το δύσκολο και κουραστικό ρόλο του κατεβάσματος της μπάλας.

Όσα δεν θυμόμαστε: Από το κάζο του ΒΑΟ στους κατακτητές της κορυφής

Ακολούθησε ο επαναληπτικός του ΣΕΦ που αποδείχτηκε πιο αμφίρροπος από ότι δείχνει το τελικό 65-57 . Οι Πειραιώτες ένιωθαν διαρκώς την καυτή ανάσα των "πρασίνων" και χρειάστηκαν ένα πολύ μακρινό τρίποντο του Μίλαν Τόμιτς για να κλειδώσουν τη νίκη και μαζί το εισιτήριο επιστροφής στα φάιναλ-φορ. Πρώτος σκόρερ αναδείχτηκε ο Τόμιτς με 17 πόντους, ενώ ο Σιγάλας πρόσθεσε άλλους 12.

Σε εκείνο το παιχνίδι είχε αγωνιστεί και ο Κρίστιαν Βελπ (3 πόντοι) και αυτό αναφέρεται γιατί ο Ίβκοβιτς αποφάσισε να υπακούσει στις φήμες και να μην του δώσει χρόνο συμμετοχής στο πρώτο παιχνίδι, την ώρα που από τον Παναθηναϊκό ο Ντίνκινς, το βαρόμετρο των "πρασίνων", έκανε ένα ακόμη κακό παιχνίδι, ρίχνοντας με την απόδοση του κι αυτός λάδι στη φωτιά της παραφιλολογίας που φούντωνε.

Όσα δεν θυμόμαστε: Από το κάζο του ΒΑΟ στους κατακτητές της κορυφής

Σήμερα είναι ο τελικός

Στο φάιναλ-φορ ο Ολυμπιακός κονταροχτυπήθηκε στην καθιερωμένη σκληρή μάχη για τον χρησμό του φαβορί, έναν τίτλο που όλες οι ομάδες απέφευγαν ως τότε, μετά τις επιτυχίες της Λιμόζ και της Μπανταλόνα. Αγωνιστικά φαβορί ήταν ο Ολυμπιακός, διότι είχε κάνει δύο break και βρισκόταν σε πολύ καλή αγωνιστική κατάσταση. Θεωρητικά, η Μπαρτσελόνα ήταν αυτή που κέρδιζε τη μάχη στο νήμα. Όχι μόνο γιατί είχε επίσης μια βαριά φανέλα και ικανούς παίκτες όπως ο Σάσα Τζόρτζεβιτς, ο Αρτούρας Καρσινόβας και ο Ραμόν Ρίβας, αλλά και ως σύμμαχο το συμπέρασμα ότι θα είχε ευνοϊκή μεταχείριση μετά τα όσα είχαν προηγηθεί στον τελικό του Παρισίου.

Οι υπόλοιποι αντίπαλοι, ωστόσο, δεν τρόμαζαν τον Ολυμπιακό. Ούτε η Βιλερμπάν του δαιμόνιου Ντιλέινι Ραντ, ούτε η Ολίμπια Λουμπλιάνας, η αντίπαλος των "ερυθρολεύκων" στον ημιτελικό. Και οι δύο ομάδες ήταν πρωτάρες σε φάιναλ-φορ, χωρίς μάλιστα να καταφέρουν ξανά να βρεθούν στον "μεγάλο χορό".

Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, όμως, είχε κάτι άλλο στο μυαλό του. "Σήμερα είναι ο τελικός" έλεγε ανήμερα του αγώνα με την Ολίμπια Λουμπλιάνας και επέμενε: "αν κερδίσουμε σήμερα το πήραμε". Θεωρούσε ότι το δύσκολο ματς ήταν με τους Σλοβένους που δεν είχαν τίποτα να χάσουν και ότι η ομάδα του θα έχει το πάνω χέρι απέναντι στην ντεφορμαρισμένη Μπαρτσελόνα και τους ανέτοιμους Τζόρτζεβιτς - Καρνισόβας. Και είχε δίκιο.Ο Ολυμπιακός επικράτησε 74-65 της ομάδας του Σμάγκο Σάγκατιν που είχε για πρώτους σκόρερ τον μετέπειτα ΝΒΑer Βλάντιμιρ Στεπάνια (12 πόντοι), τον έμπειρο πλέι-μέικερ Γιάκα Ντανέου (11 πόντοι) και τον βετεράνο τρελό-σουτέρ Σάσα Χάουπτμαν (10 πόντοι). Αντίθετα είχαν μείνει χαμηλά ο σταρ εκείνης της ομάδας, Μάρκο Μίλιτς (5 πόντοι), ο μέτεπειτα παίκτης της Μακάμπι και του Παναθηναϊκού Άριελ ΜακΝτόναλντ (7 πόντοι), όσο και ο επί σειρά ετών σέντερ σε ομάδες του ΝΒΑ, Ράσο Νεστέροβιτς (3 πόντοι), ο οποίος έμελλε να κλείσει την καριέρα του στο λιμάνι, με προπονητή μάλιστα τον Ντούσαν Ίβκοβιτς.

Από πλευράς Ολυμπιακού εκείνος ο ημιτελικός εξελίχθηκε στο πρώτο μέρος της εποποιίας του Ντέιβιντ Ρίβερς. Ο Αμερικανός γκαρντ σκόραρε 28 πόντους δίνοντας ένα πραγματικό σόου. Έσυρε το χορό των σκόρερ τον οποίο ακολούθησαν με διψήφιο νούμερο οι Τάρλατς και Νάκιτς που είχαν από 10.

Όσα δεν θυμόμαστε: Από το κάζο του ΒΑΟ στους κατακτητές της κορυφής

Η διαδικασία του φάιναλ-φορ ήταν μια εντελώς διαφορετική εμπειρία για τον Ολυμπιακό του Ίβκοβιτς σε σχέση με τον Ολυμπιακό του Ιωαννίδη. Από την αυστηρή πειθαρχεία και τον απόλυτο περιορισμό του Τελ Αβίβ που εκτόξευσε την πίεση σε παίκτες όπως ο Ρόι Τάρπλεϊ, ακολούθησε μια προσπάθεια "χαλάρωσης" στη Σαραγόσα. Ο Γιάννης Ιωαννίδης είχε προσπαθήσει να αποφορτίσει την κατάσταση, ίσως επειδή ο Ολυμπιακός λόγω Ρεάλ έπαιζε με τον τίτλο του αουτσάιντερ, αλλά η νέα σύγκρουση με τον Παναθηναϊκό έκανε την ένταση στον αέρα αισθητή από χιλιόμετρα. Τώρα η ιστορία ήταν διαφορετική. Δεν υπήρχε Παναθηναϊκός. Υπήρχε, όμως, η πίεση για το "πρώτο". Υπήρχε το άχτι των δύο χαμένων ευκαιριών για την ομάδα που εν συνεχεία ανακηρύχθηκε ως η καλύτερη της δεκαετίας από τη ΦΙΜΠΑ.

Βότσαλα στη θάλασσα και ο δημοσιογράφος-κατάσκοπος

Ο Ίβκοβιτς, ούτως ή άλλως, σπάνια πίεζε τους παίκτες του σε τέτοιες συνθήκες. Η δική του φιλοσοφία "έγραφε" ότι στο τέλος της χρονιάς οι παίκτες πρέπει να νιώθουν ελεύθεροι να αποδώσουν. Και είχε κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση. Μάλιστα ήταν δική του ιδέα να πάει το πρωί του τελικού όλη η ομάδα βόλτα στην Όστια, στην παραλία της Ρώμης. Εκεί οι παίκτες προσπάθησαν να αποβάλουν το άγχος πετώντας βότσαλα στη θάλασσα. Έκαναν τελικά παρέα όλοι μαζί κι όχι ο καθένας χωριστά πλημμυρίζοντας το δωμάτιο με σκέψεις. Αντίστοιχη κίνηση έγινε και πάλι επί εποχής Ίβκοβιτς με βαρκάδα στον Βόσπορο ανήμερα του τελικού της Πόλης το 2012 και επαναλήφθηκε με βόλτα στο Χάιντ Παρκ στο Λονδίνο επί ημερών Μπαρτζώκα.

Όσα δεν θυμόμαστε: Από το κάζο του ΒΑΟ στους κατακτητές της κορυφής

Η αλήθεια, όμως, είναι ότι το ξεκίνημα του Ολυμπιακού δεν μπορεί να χαρακτηριστεί κάπως αλλιώς πέρα από το "αγχώδες". Οι Πειραιώτες έμειναν για αρκετή ώρα χωρίς να πετύχουν καλάθι, χάνοντας ακόμη και εύκολες προσπάθειες όπως το lay-up του Νάκιτς. Η αντίδραση του Ίβκοβιτς ήταν να κουνήσει τα χέρια του λέγοντας "ήρεμα, ήρεμα", καλμάροντας κατά αυτόν τον τρόπο τους παίκτες. Και σιγά σιγά το νερό άρχισε να μπαίνει στο αυλάκι. Μετά από ένα κακό πρώτο ημίχρονο οι "ερυθρόλευκοι" ήταν μες στο παιχνίδι και αυτό γέμιζε άπαντες με αισιοδοξία για τη συνέχεια, διότι φαινόταν ότι με 2-3 λεπτά καλού μπάσκετ η πλάστιγγα θα έγερνε οριστικά.

Η πρόβλεψη αποδείχτηκε σωστή καθώς στο δεύτερο ημίχρονο η Μπαρτσελόνα παραδόθηκε στον Ολυμπιακό (73-58) , που είχε ξανά για μεγάλο πρωταγωνιστή τον Ντέιβιντ Ρίβερς που σταμάτησε με 26 πόντους (6/9 δίποντα, 1/3 τρίποντα, 11/14 βολές, 4 ριμπάουντ, 3 ασίστ, 3 κλεψίματα). Τον ακολούθησαν σε απόδοση ο Ντράγκαν Τάρλατς (11 πόντοι, 11 ριμπάουντ) και ο Δημήτρης Παπανικολάου (11 πόντοι), την ώρα που από τους "μπλαουγράνα" ο Αντρές Χιμένεθ ήταν ο μόνος που διασώθηκε με 16 πόντους, μαζί με τον Αρτούρας Καρνισόβας (14 πόντοι).

Τα τελευταία δευτερόλεπτα βρήκαν τον Φασούλα ως άλλο Ρεντ Άουερμπαχ να ανάβει ένα πούρο στον πάγκο. Μετά τη λήξη στήθηκε ένα μεγάλο πάρτι στο Παλαέουρ που είχε γεμίσει με 10.000 φίλους του Ολυμπιακού. Οι παίκτες πήραν στα χέρια τον Ρίβερς και ο κόσμος πήρε στα χέρια τον Σωκράτη Κόκκαλη, με τον Τάκη Λιβεριάτο να φωνάζει προς τους δημοσιογράφους: "να δω τι θα γράψετε τώρα". Ο Τύπος και η αθλητική κοινή γνώμη έκανε τη μεγαλύτερη κυβίστηση στην πρόσφατη ιστορία, εκτελώντας το τέλειο 10άρι σαν την Κομανέτσι.

Η σύγκριση με το 2012

Η πορεία του Ολυμπιακού από το δύσκολο ξεκίνημα, ως την κατάκτηση του ευρωπαϊκού τίτλου θυμίζει πολύ την αντίστοιχη πορεία της ομάδας του 2012. Με κοινό παρανομαστή την παρουσία του Ντούσαν Ίβκοβιτς στον πάγκο. Όσοι, όμως, έζησαν από κοντά τις δύο αυτές περιπτώσεις, αρνούνται την ομοιότητα των δύο σεζόν, που συμπτίπτουν μετά τον τελευταίο ευρωπαϊκό τίτλο και το τελευταίο πρωτάθλημα, με το πρώτο μετά από μια στείρα 15ετία, στην οποία η ομάδα είχε κατακτήσει μόνο τρία κύπελλα Ελλάδος (2002, 2010, 2011).

Τα μοναδικά κοινά σημεία; Η κυρίαρχη μορφή του Ντέιβιντ Ρίβερς και του Βασίλη Σπανούλη αντίστοιχα, καθώς και η αγωνιστική μετάλλαξη κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Υπάρχουν, όμως, βασικές διαφορές. Η ομάδα του 1997 αποτελούσε τη συνέχεια μιας ομάδας που είχε πάρει τίτλους, είχε διεκδικήσει ευρωπαϊκά και επί της ουσίας βρισκόταν στο απόγειο της. Καμία σχέση δηλαδή με την ομάδα του 2012, που αποτελούσε το αποτέλεσμα του καλοκαιριού που οι Αγγελόπουλοι ανακοίνωσαν την αποχώρηση τους, αλλά εντέλει αποφάσισαν την αλλαγή της οικονομικής πολιτικής.

Ο Ολυμπιακός του 1997 είχε παίκτες που είχαν πάρει τίτλους όπως ο Φασούλας, ο Τάρλατς, ο Τόμιτς, ο Νάκιτς, ο Παπανικολάου, ο Βελπ και ο Ρίβερς. Ο Ολυμπιακός του 2012 απαρτιζόταν από τον Σπανούλη που είχε κατακτήσει τα πάντα με τον Παναθηναϊκό, τον βετεράνο Λάζαρο Παπαδόπουλο, τον Πρίντεζη που είχε μείνει εκτός Εθνικής ομάδας για πρώτη φορά, νεαρούς ξένους και αμούστακους συμπαίκτες.

Όσα δεν θυμόμαστε: Από το κάζο του ΒΑΟ στους κατακτητές της κορυφής

Όντως και οι δύο ομάδες ξεκίνησαν άσχημα και όντως ο Ντούσαν Ίβκοβιτς ήταν μια προσωπικότητα που μπορούσε να απορροφήσει την πίεση και την αυστηρή κριτική. Το 2012, όμως, οι αλλαγές δεν έγιναν εκ των έσω, ούτε ήταν τόσο περιορισμένες που μπορούν να περιοριστούν στην αλλαγή του Άντερσον με τον Γκρέι και στην τελική αποχώρηση του τελευταίου. Συν του ότι στην τελευταία περίπτωση η σεζόν σημαδεύτηκε από την έντονη παρέμβαση της διοίκησης. Τότε ο Ολυμπιακός είχε ξεκινήσει τη χρονιά με ξένους τους Καλίν Λούκας και Ματ Χάουαρντ, βασικό σέντερ τον Λάζαρο Παπαδόπουλο και βασικό πλέι-μέικερ τον Δημήτρη Κατσίβελη, ο οποίος λόγω ύψους και αθλητικότητας είχε προτιμηθεί από τον Ίβκοβιτς έναντι του Σλούκα και του Μάντζαρη. Για την ακρίβεια ο Σέρβος προποντής ήθελε να τους δώσει και τους δύο δανεικούς. Να ξαναδώσει, δηλαδή, στην περίπτωση του Σλούκα που μόλις είχε ολοκληρώσει μια γεμάτη χρονιά στον Άρη.

Κατά τη διάρκεια της χρονιάς ο Ολυμπιακός έδειξε μια μεγάλη δυσκολία να κερδίσει εκτός έδρας και χρειάστηκε να περιμένει ως την προτελευταία αγωνιστική της κανονικής περιόδου και την άρση του λοκ-άουτ (μετά από αυτό ο Νικολά Μπατούμ έφυγε από τη Νανσί για το ΝΒΑ) για να εξασφαλίσει την πρόκριση στην επόμενη φάση. Και κυρίως χρειάστηκαν να γίνουν εξωτερικές προσθήκες και εσωτερικές αλλαγές για να μεταλλαχθεί η ομάδα. Οι τελευταίες περιλαμβάνουν την προώθηση του Μάντζαρη αντί του Κατσίβελη και του Σλούκα που από τα δύσκολα 5λεπτα στην Κωνσταντινούπολη άρχισε να αποκτά ρόλο και την εμπιστοσύνη του Ίβκοβιτς, κερδίζοντας χρόνο από τον Μαρτίνας Γκετσεβίτσιους.

Παράλληλα οι αδερφοί Αγγελόπουλοι πάτησαν πόδι για την απόκτηση του Έισι Λο από την Παρτίζαν και του Τζόι Ντόρσεϊ, που είχε εκδιωχθεί από την Λαμποράλ Κούτσα του Ντούσκο Ιβάνοβιτς, αντί του Αλεξάντερ Ράσιτς και του Σέντρικ Σίμονς που ήταν οι διακαείς πόθοι του "Ντούντα". Τα δύο αυτά γρανάζια κλίκαραν αμέσως και μετέτρεψαν τον Ολυμπιακό σε πολεμική μηχανή. Αυτό φάνηκε στο Top-16, αλλά και στα προημιτελικά, όπου οι Πειραιώτες έσπασαν το πλεονέκτημα της Σιένα και προκρίθηκαν με 3-1. Μόνο που στο φάιναλ-φορ της Κωνσταντινούπολης οι Πειραιώτες πήγαν ως το απόλυτο αουτσάιντερ, εν αντιθέσει με τη Ρώμη, όπου εκεί διεκδικούσαν τον τίτλο του φαβορί μαζί με την Μπαρτσελόνα, έχοντας μεγάλη διαφορά από τις πιο αδύναμες Βιλερμπάν και Ολίμπια Λουμπλιάνας.

Μια χρονιά στα μπουζούκια

Το αόρατο περιβραχιόνιο του αρχηγού εκείνη τη χρονιά ήταν περασμένο στο μπράτσο του Γιώργου Σιγάλα. Επί της ουσίας, όμως, ο αληθινός αρχηγός εκείνης της ομάδας ήταν ο Παναγιώτης Φασούλας. Παρά την κόντρα του με τον Ίβκοβιτς, δεν θέλησε ούτε να κάνει αντιπολίτευση, ούτε να σαμποτάρει την προσπάθεια του προπονητή του. Αντ' αυτού έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διατήρηση του εξαιρετικού κλίματος, που ήταν ο βασικός λόγος που σώθηκε η χρονιά.

Όσα δεν θυμόμαστε: Από το κάζο του ΒΑΟ στους κατακτητές της κορυφής

Στα μπουζούκια δεν πρωταγωνιστήσουν μόνο οι μικροί ή ο χαβαλές Φασούλας, αλλά όλοι οι παίκτες. Ακόμη και ο Γερμανός Κρίστιαν Βελπ, έστω κι αν χρειαζόταν παρακίνηση και μερικά "χόρεψε ρε Χρηστάρα" παραπάνω. Το κλίμα στην ομάδα ήταν τέτοιο που ο χορός και το τραγούδι μεταφερόταν πολύ συχνά και στα αποδυτήρια. Για παράδειγμα στο δεύτερο μισό της χρονιάς, οι παίκτες μετά τις σημαντικές νίκες να φωνάζουν ρυθμικά "ένα μπουρδέλο είμαστεεεεε" , παραφράζοντας ένα σύνθημα που ακουγόταν μετά από τις ήττες που έκαναν από τον ΒΑΟ και τον Παπάγου. Οι σφαλιάρες στο ελληνικό πρωτάθλημα και η αυστηρή κριτική που δεχόταν εκείνη η ομάδα, τους είχαν πεισμώσει. Είχαν δημιουργήσει ένα σφιχτό και ανθεκτικό κλοιό γύρω από τα αποδυτήρια. Σαν τους σωματοφύλακες, απλά εκεί είχαν ως σύνθημα το "μόνοι μας και όλοι τους".

Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για επαγγελματική ομάδα. Εξάλλου οι εποχές του ρομαντισμού είχαν περάσει ανεπιστρεπτί. Οι "ερυθρόλευκοι", όμως, έκαναν παρέα και έξω από το γήπεδο. Λίγες ημέρες πριν το φάιναλ-φορ είχαν πάει στην Αίγινα και κατέληξαν να παίζουν πόλο, ενώ συχνά μαζευόντουσαν σε σπίτια να φάνε, του Φασούλα, του Μπογατσιώτη. Υπήρχε ένα ισχυρό δέσιμο όπως παραδέχεται ο "πύργος" εκείνης της ομάδας στο video αφιέρωμα του Sport24.gr.

Αν η ταινία της ιστορικής αυτής ανατροπής είχε soundtrack θα είχε ντυθεί από αυτό το "ένα μπουρδέλο είμαστε". Θα παιζόταν επίσης το "Σαμπόνις" που έλεγαν περιπαιχτικά κάνοντας το "σαν μπόνους", ο δικός τους τρόπος να ζητήσουν από πριμ από τον Σωκράτη Κόκκαλη. Θα παιζόταν, όμως και το "Εμείς". Αυτό το τραγούδι ήταν τόσο ταιριαχτό για τον Ολυμπιακό του Triple Crown, την ομάδα που κατέκτησε στη Ρώμη αυτό που της χρωστούσε η ιστορία, θα μπορούσε να είναι η αφορμή για να αποδοθεί το παρατσούκλι "θρύλος". Αν δεν λεγόταν ήδη, θα έπρεπε να βαφτιστεί αυτεπάγγελτα και να κολλήσει μια και καλή. Όπως κόλλησε και αυτό το τραγούδι που παίζεται ακόμα και σήμερα στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.

"Εμείς από τους πρόποδες της γης κατακτητές της κορυφής
με την σημαία μας ψηλά
Εμείς τι κι αν γεμίσαμε πληγές
βγήκαμε πάλι νικητές
γι’ αυτό να μην φοβάσαι πια"

Τι κι αν γεμίσαμε πληγές, βγήκαμε πάλι νικητές. Πόσο ταιριαστό.

TAGS ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ