Εχθρός του καλού είναι το καλύτερο... Ναι αλλά όταν έχεις πετύχει το τέλειο, πώς ακριβώς θα παραμείνεις επιτυχημένος; Η σεζόν 1997-98 ήταν από κάθε άποψη περίεργη για τον Ολυμπιακό. Η επόμενη σεζόν του triple crown ξεκίνησε ωραία, τελείωσε όμως με πόνο. Και ήταν η αρχή του τέλους της μικρής Δυναστείας που εκκίνησε το 1993 και έφτασε στο αποκορύφωμά της το 1997. Διότι θυμίζουμε, ο Ολυμπιακός έκανε 15 χρόνια για να ξαναπάρει EuroLeague και πρωτάθλημα στην Ελλάδα... Με τον Ντούσαν Ιβκοβιτς παρέδωσε τα ηνία, με τον Ντούντα τα πήρε ξανά.
Τι έγινε όμως το καλοκαίρι του 1997; Η αλήθεια είναι ότι ο Ολυμπιακός άλλαξε και έχασε ένα σημαντικό μέρος του βασικού του κορμού, που έφερε το τριπλό στέμμα και έκανε υπερήφανο τον κόσμο της ομάδας. Η άλλη αλήθεια είναι ότι ακόμα κι έτσι, ξεκίνησε εντυπωσιακά τη σεζόν, πολλοί έσπευσαν να πουν ότι ο Ολυμπιακός της σεζόν 1997-98 ήταν καλύτερος από τον προηγούμενο, αλλά η ατυχία και οι τραυματισμοί ανέκοψαν την πορεία του.

Ισως, λοιπόν, να ήταν συνδυασμός και των δύο. Η αλλαγή πλεύσης και η δημιουργία ρόστερ με την υπογραφή του Ντούσαν Ιβκοβιτς - την προηγούμενη σεζόν δεν είχαν γίνει ουσιαστικές αλλαγές σε σχέση με τις επιλογές Ιωαννίδη - έφεραν το καταστροφικό αποτέλεσμα. Ο Ολυμπιακός δεν πήρε τίτλο όχι μόνο το 1997-98, αλλά και το 1998-99. Κι από εκεί άρχισε η... κατηφόρα του τμήματος μπάσκετ, με δύο μόνο Κύπελλα Ελλάδας σε 15 χρόνια.

Ο λατρεμένος Ρίβερς έφυγε για μερικές χιλιάδες δολάρια

Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, έχασε τρεις υπερπολύτιμες μονάδες του το καλοκαίρι του 1997. Δεν ήταν μόνο ο Ιβκοβιτς που ήθελε να αλλάξει την ομάδα, αλλά ήταν και η αλαζονεία που απέκτησε τότε η διοίκηση. Για παράδειγμα ο MVP της προηγούμενης σεζόν, λατρεμένος Ντέιβιντ Ρίβερς των οπαδών, έφυγε για μερικές χιλιάδες δολάρια. Οι ερυθρόλευκοι δεν έκαναν την υπέρβαση για να τον κρατήσουν, ο Ιβκοβιτς δεσμεύτηκε ότι θα βρει καλύτερο παίκτη και κάπου εκεί το παζλ άρχισε να χαλάει.

Ηρθε και το διαζύγιο με τον αρχηγό Γιώργο Σιγάλα, κάτι βέβαια αναμενόμενο για εκείνη την εποχή. Ο Ντούντα δεν συμπαθούσε το "παιδί" του Ιωαννίδη, δεν του άρεσε το μπάσκετ που έπαιζε ο Σιγάλας και άνοιξε ο δρόμος για το χωρισμό. Ηρθε λίγο μετά και το τρίτο αντίο, του Δημήτρη Παπανικολάου, που ναι μεν είχε ιδιωτικό συμφωνητικό με τν Ολυμπιακό, αλλά ο ίδιος ξεκίνησε δικαστική διαμάχη. Πήγε στην Μπολόνια, δεν μπορούσε να αγωνιστεί πουθενά, στους ερυθρόλευκους δεν ήθελε να μείνει επειδή δεν τα πήγαινε κι αυτός καλά με τον προπονητή. Τεσσάρι τον έβαζε ο Ιβκοβιτς, τριάρι ήθελε να παίζει ο Παπ... Στα μέσα της σεζον 1997-98 επέστρεψε στον Ολυμπιακό, αλλά το κακό είχε ήδη γίνει. Συν τοις άλλοις, αποχώρησε και ο Γερμανός Κρίστιαν Βελπ, αλλά και ο Νάσος Γαλακτερός, που ούτως ή άλλως βέβαια δεν είχε σημαντική παρουσία.

Αντί του Σιγάλα αποκτήθηκε ο Ντούσαν Βούκσεβιτς (άλλωστε είχε ήδη κλείσει από την προηγούμενη σεζόν), αντί του Βελπ ο Τζόνι Ρότζερς, στη θέση "3" έγινε η σπουδαία μεταγραφή - θεωρητικά τουλάχιστον - του Αρτούρας Καρνισόβας... Μόνο που έτσι έχασε ουσιαστικά τη θέση του και ο Φράνκο Νάκιτς, άλλο ένα μέλος του βασικού κορμού που πέτυχε τόσο πολλά από το 1993 ως το 1997

Εκεί που χάλασε η συνταγή - όπως αποδείχθηκε στο τέλος της χρονιάς - ήταν στον αντί-Ρίβερς. Ο Ιβκοβιτς πήρε τον Ελμερ Μπένετ, αλλά ο τραυματισμός του Αμερικανού πριν από την έναρξη της σεζόν άλλαξε τα σχέδιά του. Θα μπορούσε να τον περιμένει λίγο και να τον εντάξει στο ρόστερ μετά την εκκίνηση των επίσημων αγώνων, αλλά προτίμησε να προχωρήσει στο δεύτερο πλάνο. Πήρε τον Μάικλ Χόκινς, πλέι μέικερ δηλαδή με διαφορετικό στυλ από Ρίβερς και Μπένετ. Δεν ήταν ηγέτης και σκόρερ, ήταν περισσότερο οργανωτής και ξαφνικά ο Ολυμπιακός... μπερδεύτηκε.

Να μην λησμονήσουμε να πούμε ότι τότε οι ερυθρόλευκοι έβαλαν στο ρόστερ τους και του Μίχαλο-Καραπλή, περισσότερο όμως για συμπληρωματικούς ρόλους, ήταν άλλωστε ταλαντούχοι, αλλά και νεαροί. Ποιοι είχαν μείνει από την προηγούμενη σεζόν; Ο Παναγιώτης Φασούλας, ο Ντράγκαν Τάρλατς, ο Μίλαν Τόμιτς, ο Φράκνο Νάκιτς, ο Θύμιος Μπακατσιάς και οι Ανατόλι Ζουρπένκο και Αλεξέι Ζεβροσένκο κι αυτοί σε πολύ μικρή ηλικία. Με άλλα λόγια: πολλές αλλαγές για την πιο επιτυχημένη ομάδα της προηγούμενης χρονιάς, για ένα σύνολο που είχε κυριαρχήσει για πέντε χρόνια στην Ελλάδα.

Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, άλλαξε και αυτό του κόστισε. Στην πορεία γύρισε ο Παπανικολάου από την Μπολόνια, όμως δεν ήταν μέρος της ομάδας που έφτιαξε ο Ντούντα.Παρ' όλα αυτά το πρώτο μισό της σεζόν ήταν εξαιρετικό, ο Ολυμπιακός ήταν αυτό που λέμε "τρένο". Τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο, όμως, ήρθαν οι ταυτόχρονοι τραυματισμοί του Ντράγκαν Τάρλατς και του Αρτούρας Καρνοσόβας και οι ερυθρόλευκοι δεν άντεξαν. Αποκλείστηκαν από την Παρτιζάν στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και έμειναν μακριά από το φάιναλ φορ της Βαρκελώνης, έχασαν στον ημιτελικό του Κυπέλλου με 14 πόντους διαφορά από την ΑΕΚ, έμειναν εκτός τελικών της Α1 μετά το τρίποντο του Στογιάκοβιτς.

Ο Ολυμπιακός όχι μόνο δεν πήρε τίτλο, αλλά δεν πήγε καν σε τελικό. Και το χειρότερο; Χρειάστηκε 15 χρόνια για να φτάσει πάλι στην κορυφή. Και οι σεζόν 1997-98 και 1998-99, αποδείχθηκαν καταστροφικές για το τμήμα μπάσκετ των ερυθρολεύκων.