Το όνομα του Νίκου Λώτσου είναι από αυτά που έχουν γραφτεί περισσότερο από κάθε άλλο στον Τύπο τα τελευταία χρόνια, σε υποθέσεις μεταγραφών σε Ευρώπη και ΝΒΑ. Από την στιγμή που εκπροσωπεί την αφρόκρεμα της EuroLeague, είναι λογικό να βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής. Το όνομά του μπαίνει λοιπόν δίπλα σε αυτό των διάσημων και σπουδαίων πελατών του, όπως εκείνα των Milos Teodosic, Ekpe Udoh, Keith Langford, Sonny Weems και Shane Larkin. Πέντε παίκτες που το φετινό καλοκαίρι είδαν τις κορυφαίες ομάδες της EuroLeague να τους προσφέρουν ένα... καράβι λεφτά για να τους κρατήσουν στα μέρη μας. Ουδείς όμως είπε το "ναι", αφού το ΝΒΑ και η Κίνα κέρδισαν την προτίμησή τους.

Παρότι λοιπόν δεν είναι "ένας ακόμη ατζέντης", θα δυσκολευτείτε πολύ για να βρείτε μια φωτογραφία του, να δείτε πως είναι στην όψη ο άνθρωπος που έστειλε τον Milos Teodosic στους Los Angeles Clippers και τον Keith Langord στους Shenzhen Leopards της Κίνας. Κι αυτό γιατί αποφεύγει την αυτο-προβολή, προτιμώντας να κρατά τα φώτα στους πελάτες του.

Photo Credits: Tourette Photography / Andreas Papakonstantinou

Ακόμη πιο σπάνια θα διαβάσετε κάποια συνέντευξή του. Γι αυτό λοιπόν, όσα είπε στη UNIQUE συνέντευξη στο Sport24.gr δεν είναι μόνο σημαντικά, αλλά και σπάνια. Ο Νίκος Λώτσος μίλησε για ουκ ολίγα πράγματα, για πρώτη φορά. Από τη μετακίνηση του Milos Teodosic στους Los Angeles Clippers μέχρι το "πάγωμα" των σχέσεών του με τον Παναθηναϊκό Superfoods για μία πενταετία. Για πρώτη φορά αναφέρεται δημόσια σε όσα έγιναν με τους "πράσινους" πριν από πέντε χρόνια, αλλά και την σχέση τους αυτή την στιγμή.

Τι έγινε το καλοκαίρι του 2012 και γιατί προέκυψε αυτό το τέλος στη συνεργασία του με το "τριφύλλι" έως ότου υπογράψει τους Θανάση Αντετοκούνμπο και Ντίνο Μήτογλου, φέτος; Πότε και πως προέκυψε η επανασύνδεση; Ποια η σχέση του με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο σε αυτό το διάστημα; Πόσο κοντά βρέθηκε στον Παναθηναϊκό Superfoods ο Keith Langford και τι πραγματικά συνέβη με τον Shane Larkin και τον Ολυμπιακό;

Αυτό είναι μόνο ένα μικρό, ελάχιστο, μέρος από αυτά που θα διαβάσετε. Τα οποία, εκτός των άλλων, περιλαμβάνουν ένα θέμα που τον έκανε να θυμηθεί ένα από τα πιο δύσκολα βράδια της ζωής του: αυτό του θανάτου του Alphonso Ford!

- Για να ξεκινήσουμε από τα (πολύ) βασικά της ιστορίας. Πότε και πως ξεκίνησε αυτή η διαδρομή στον χώρο;

"Δεν μπορώ να γνωρίζω τις ιστορίες όλων, αλλά η δική μου αρχή πρέπει να είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες. Ξεκίνησα σε ηλικία 24 ετών τη δουλειά στον χώρο. Ήμουν στις ΗΠΑ, μου είχε δώσει ο Ρίτσαρντ Ντούξαϊρ μια υποτροφία για να παίξω σε κολέγιο. Είχα έναν τραυματισμό, ο οποίος με ανάγκασε -παρότι είχα γυρίσει στην Ελλάδα για να παίξω για τον Απόλλωνα Πατρών- να μην παίξω ποτέ. Έτσι, γύρισα πίσω στις ΗΠΑ. Δούλευα σε οικοδομές και περιμέναμε με τη γυναίκα μου, το πρώτο μας παιδί. Κάποια στιγμή διάβαζα ένα περιοδικό στο σπίτι, που είχε μία στήλη με ενημέρωση για όλα τα πανεπιστήμια των ΗΠΑ, με τις ομάδες και τους παίκτες που είχαν. Το άρθρο που έτυχε να διαβάζω εκείνη την ημέρα εστίαζε σε παίκτες που "έφτιαξαν" πολύ καλό όνομα στο NCAA, αλλά δεν μπόρεσαν να κάνουν καριέρα στο ΝΒΑ κι ενημέρωνε για το που βρίσκονταν εκείνη την στιγμή. Κατά κάποιο τρόπο τα "χαμένα ταλέντα".

Πηγαίνω στη γυναίκα μου και της λέω "βρήκα τι θα κάνω, θα γίνω ατζέντης". Ήξερα πολύ κόσμο και πάρα πολλά παιδιά από το κολεγιακό, είχα καλή γνώση της αγοράς. Τότε μου απάντησε "μήπως να κάνεις μια δεύτερη δουλειά γιατί δεν έχουμε χρήματα να πληρώσουμε τους λογαριασμούς", κι εγώ αμέσως της είπα "να δεις που θα τα καταφέρουμε".

- Για πότε μιλάμε ακριβώς;

"Ξεκίνησα τη δουλειά το 1989, λίγο πριν γεννηθεί ο πρώτος μου γιος. Να καταλάβεις ότι τη μέρα που πήγα τη γυναίκα μου να γεννήσει, έκλεισα την πρώτη μου δουλειά. Πήρα το ποσό των 5.000 δολαρίων, το οποίο εμένα μου φαινόταν τεράστιο τότε. Να φανταστείς πως όταν έκλεινα τη συμφωνία, δεν ήξερα ακριβώς πόσα χρήματα θα πάρω, δεν είχα ξεκαθαρίσει πως θα πληρωθώ. Διαπραγματευόμουν τον μισθό του παίκτη, κι ενώ ζητούσα διαρκώς περισσότερα χρήματα για τον πελάτη μου, ο πρόεδρος της ομάδας μου είπε "κ. Λώτσο, θα σας το πω για τελευταία φορά. Η πρόταση για τον παίκτη είναι 100.000 δολάρια και θα δώσω φυσικά σ' εσάς το 10% του ποσού ως προμήθεια". Τότε έμαθα ότι αυτό είναι το ποσοστό που παίρνουν πάντα, ότι αυτή είναι η προμήθεια. Μόλις το άκουσα, είπα "κλείσαμε". Ήξερα κι ότι ο αθλητής θα ήταν κάτι παραπάνω από ευχαριστημένος με τα δικά του χρήματα. Τα χαρτιά υπογράφτηκαν τη μέρα που γεννήθηκε ο Ευθύμης. Το όνομα του παίκτη είναι Cedric Henderson".

Δεν το πίστευα ότι θα εκπροσωπήσω τον Walter Berry

- Εν αντιθέσει με την εποχή μας βέβαια, η "δικτύωση" εκείνη την περίοδο ήταν πολύ πιο δύσκολη και απαιτητική;

"Ναι, τότε δεν υπήρχε το διαδίκτυο, κι η απόκτηση γνώσης ήταν πολύ δύσκολη. Ο κόσμος δεν ήξερε τόσα πολλά πράγματα, δεν είχε τη δυνατότητα τόσο εύκολης πρόσβασης στην πληροφορία. Είχα έναν φίλο από το Ισραήλ, που ήταν πολύ δυνατός οικονομικά. Ασχολιόταν με τη Maccabi Rishon. Μου είπε ότι θέλει να τους βοηθήσω, να τους δίνω ό,τι πληροφορία είχα για παίκτες και να μου δίνουν χρήματα για αυτό. Να λειτουργώ σαν scout για εκείνους. Κι ό,τι πληροφορία είχα, τη διοχέτευα σε αυτούς. Χειρόγραφα πάντα, δεν ήξερα να γράφω σε υπολογιστές. Η ομάδα λοιπόν είχε τρομερή επιτυχία με τους ξένους παίκτες. Είχα πάει κιόλας εκεί τον Steve Burtt, που ήταν πελάτης μου. Εγώ τον είχα φέρει στον Ηρακλή να φανταστείς, δυστυχώς όμως είχε προβλήματα με ναρκωτικά. Όχι σε τρομερό βαθμό βέβαια. Μιλάμε για ένα παιδί τρομερό, εντός ομάδας, αλλά δυστυχώς είχε θέματα μακριά από το γήπεδο".

- Πως γίνεται λοιπόν, σε τόσο μικρή ηλικία, να αναλαμβάνετε την εκπροσώπηση ενός παίκτη σαν τον Walter Berry; Η ηλικία σας δεν τον προβλημάτισε, από την άποψη πως δεν είχατε την απαιτούμενη εμπειρία για να διαπραγματευτείτε το συμβόλαιό του;

"Ούτε εγώ θα εμπιστευόμουν κάποιον στην ηλικία μου. Θα σου πω όμως κάτι, κάθε νεαρός ψάχνει μια ευκαιρία για να "μεγαλώσει". Αυτή ήταν η δική μου ευκαιρία. Άκου τώρα πως έγινε η δουλειά. Είχα φέρει στην Ελλάδα έναν άλλο ξένο παίκτη, με τη βοήθεια ενός συνεργάτη μου από τις ΗΠΑ, του George Andrews. Ένας ατζέντης που είχε τρομερό όνομα στις ΗΠΑ, έχοντας εκπροσωπήσει παίκτες όπως ο Magic Johnson, ο Doc Rivers και ο Isaiah Thomas. Κάποια στιγμή λοιπόν, είχα φέρει εδώ μαζί του τον Richard Rellford, συνομήλικος και φίλος του Walter Berry. Ένα πολύ δυνατό παιδί, βγήκε πρώτος σκόρερ στην Ελλάδα με τη Δάφνη. Ήταν πολύ φίλος με τον Walter Berry, κι όταν είχε κάποια προβλήματα με τους ατζέντηδες που συνεργαζόταν στις ΗΠΑ, του είπε "κάθεσαι και ασχολείσαι με κάποιους αναξιόπιστους ανθρώπους στις ΗΠΑ, πρέπει να έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο να τον εμπιστευτείς και να σου κάνει τις δουλειές". Μέσω αυτού γνωρίστηκα με τον Walter Berry! Σκέψου όταν συναντηθήκαμε και μου είπε ότι θέλει να συνεργαστούμε, δεν το πίστευα. Ήταν βέβαια πολύ δύσκολο όλο αυτό, γιατί ήταν ένα απίστευτο ταλέντο".

- Κι από αυτόν άρχισε ουσιαστικά η άνοδος, έτσι;

"Εντάξει, ναι, ήταν ένας παίκτης - ορόσημο για μένα. Πολλές φορές του έλεγα πως όταν τελειώσει την καριέρα του, θα πρέπει να γίνει προπονητής και να δείχνει στους ψηλούς πώς να παίζουν στο low post. Οι ψηλοί έτρωγαν απίστευτα χουνέρια από εκείνον, από τότε που έπαιζε στο St. John's μέχρι την εποχή που ήρθε στην Ελλάδα. Σκέψου ότι έκανε ό,τι ήθελε απέναντι σε παίκτες σαν τον Patrick Ewing στο NCAA. Ξέρεις τι μου απάντησε; "Νίκο, δεν ξέρω τι να τους δείξω, γιατί δεν ξέρω τι κάνω. Δεν έχω κάποια γνώση, δεν κάνω κάτι συγκεκριμένο. Δεν μπορώ να πω πχ, ότι βάζω το ένα πόδι σε αυτό το σημείο και κινώ το άλλο. Μου βγαίνουν όλα φυσικά". Παρά το ταλέντο του όμως, ήταν ένα δύσκολο παιδί. Ήταν όμως ένας παίκτης, που άξιζε τον κόπο. Στα χρόνια που συνεργαστήκαμε, πιστεύω ότι με βοήθησε πάρα πολύ στο να μεγαλώσω και να γίνω πιο δυνατός, όπως επίσης τον βοήθησα κι εγώ, πιστεύω, να ωριμάσει".

- Στην πορεία ήρθαν κι άλλοι σπουδαίοι λοιπόν, σαν τον Alphonso Ford. Να υποθέσω πως η ανακοίνωση του θανάτου του είναι κάτι που σας έχει σημαδέψει.

"Σίγουρα! Είναι ένα από τα δυσκολότερα βράδια της ζωής μου. Ήταν τέλος του καλοκαιριού, οι ομάδες είχαν ξεκινήσει την προετοιμασία τους κι ήμουν για ολιγοήμερες διακοπές σε ένα αγαπημένο μου μέρος, το οποίο όμως δεν έχω επισκεφτεί ξανά από τότε. Ήμουν που λες με την οικογένειά μου για διακοπές, κι εκείνο το βράδυ ετοιμαζόμασταν να βγούμε έξω με φίλους. Με παίρνει τηλέφωνο λοιπόν ο Βαγγέλης Αγγέλου, που το έμαθε πριν από μένα. Μου λέει "συλλυπητήρια ρε Νίκο". Ήξερα ότι ήταν άρρωστος, φυσικά. Κάθισα στο τραπέζι και δεν έφαγα τίποτα. Δεν μπορούσα καν να καταπιώ. Δεν μπορείς να καταλάβεις, μιλάμε για ένα μαρτύριο".

One more year, boss, one more year

Παρότι έχουν περάσει τόσα χρόνια, η συναισθηματική του φόρτιση ήταν έντονη και εμφανής. Συνέχισε όμως όσα είχε να πει.

"Έχασα έναν αδερφό. Δεν μπορείς να καταλάβεις για τι ψυχή μιλάμε. Ήταν ένας απίστευτος άνθρωπος. Τέτοια απλότητα δεν υπήρχε. Μιλάμε για έναν αθλητή που από τη φύση του, ήταν ασταμάτητος. Δεν ήταν από τα βάρη το σώμα που είχε, αλλά από φυσικού. Ακόμη και στο ΝΒΑ, που έπαιξε για λίγο, έκανε ό,τι ήθελε.

Για μένα ήταν ένα μοναδικό κεφάλαιο. Τότε, δύο πράγματα πίστευα ότι δεν μπορώ να αναπληρώσω ποτέ στη ζωή μου, όσες επιτυχίες κι αν έχω, όσα συμβόλαια κι αν υπογράψω. Σε προσωπικό επίπεδο, την απώλεια του πατέρα μου και σε επαγγελματικό αυτήν του Alphonso. Οτιδήποτε άλλο δεν με απασχολούσε, δεν το σκεφτόμουν. Είναι δύο παιχνίδια που τα έχασα, δύο ήττες δυσβάσταχτες. Ήταν τόσο άδικο για τον Alphonso. Είχε υπογράψει την ανανέωση του συμβολαίου του με την Scavolini τον Ιούνιο. Τον Αύγουστο συνειδητοποιήσαμε ότι δεν μπορούσε να παίξει, αντιλαμβανόμενοι ότι δεν θα αντέξει οργανισμός του. Παραιτηθήκαμε λοιπόν κάθε δικαιώματος που είχαμε. Τον Σεπτέμβρη, ένα μήνα μετά, πέθανε.

Έπαιζε άρρωστος, παίρνοντας φάρμακα. Θυμάμαι μου έλεγε κάθε φορά "one more year, boss, one more year". Ήθελε να παίξει κι άλλο. Μάζευε λεφτά για την οικογένειά του, γιατί έβλεπε πως ερχόταν το τέλος. Του απάντησα ότι την στιγμή που θα σταματήσει να παίζει, θα πεθάνει. Τι το θελα και το πα. Μερικές μέρες αφότου ανακοινώθηκε ότι δεν θα ξαναπαίξει, πέθανε".

- Ποια η σχέση του με τον Sasa Djordjevic; Γιατί είχαν ειπωθεί πολλά περί... ανταγωνισμού εντός της Scavolini.

"Οι δυο τους συνυπήρξαν, δύο μεγάλοι παίκτες, σπουδαίοι. Ο Sasa Djordjevic είχε πάει στην Scavolini σαν σταρ. Όταν όμως πέθανε ο Alphonso, έδειξε τον χαρακτήρα του. Η Scavolini έπαιζε σε ένα τουρνουά στην Ιταλία, όταν πέθανε ο Alphonso. Κι όλοι σκέφτονταν τι θα κάνουν, αν θα παίξουν στο τουρνουά ή θα πάνε στο Mississippi για την κηδεία. Βγήκε ο Sasa Djordjevic πρώτος και λέει "εγώ θα πάω στην κηδεία, όποιος θέλει, έρχεται". Τότε κατάλαβαν όλοι ότι το τουρνουά είχε μηδαμινή σημασία. Την επόμενη μέρα, όλη η ομάδα πέταξε για το Mississippi. Αναβλήθηκε το τουρνουά. Ουδείς ασχολιόταν με τέτοια πράγματα, από την στιγμή που είχε "φύγει" ο Alphonso".

- Το αγωνιστικό του μεγαλείο αποτυπώθηκε από το γεγονός πως το βραβείο του πρώτου σκόρερ της EuroLeague πήρε το όνομά του. Με τον τελευταίο κάτοχο αυτού, να είναι επίσης πελάτης σας. Στον Keith Langford αναφέρομαι.

"Είναι κάτι που το άξιζε ο Keith, έχει δουλέψει πολύ για να φτάσει σε αυτό το επίπεδο. Η γνωριμία μας έγινε επίσης με κάπως αδόκιμο τρόπο. Κάποια στιγμή ήμουν στο γραφείο μου. Ένας συνεργάτης μου στέλνει ένα μήνυμα: "Νίκο, υπάρχει ένας πολύ καλός παίκτης, ο οποίος θέλει να αλλάξει ατζέντη. Για να φύγει όμως από αυτόν που είναι, πρέπει να δώσει κάποια χρήματα, που είχε δανειστεί". Λέω, να δω ποιος είναι. Μου στέλνουν λοιπόν μία κασέτα και βλέπω έναν αγώνα της D-League. Ήταν ο Keith Langford. Βλέπω πέντε - δέκα λεπτά το video, κι αμέσως τους παίρνω τηλέφωνο και τους λέω "πείτε μου σε ποιο λογαριασμό πρέπει να βάλω τα χρήματα". Έτσι ξεκινήσαμε τη συνεργασία μας με τον Keith, ένα μόλις χρόνο αφότου τελείωσε το κολέγιο. Στη συνέχεια το παιδί, προς τιμήν του, μου επέστρεψε τα χρήματα που είχα δώσει για να τον "απελευθερώσω" από τον προηγούμενο ατζέντη του.

Μπορώ να σου πω ότι η συμπεριφορά του ήταν ίδια με αυτή του Walter Berry. Ένας σταρ, με απίστευτο επιθετικό ταλέντο, που ήθελε όμως πάρα πολλή δουλειά. Μου έλεγαν όλοι τότε γιατί ασχολούμαι μαζί του, τι θέλω και μπλέκω. Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολος και μου έλεγε αργότερα, όταν μιλάγαμε, πως προσπαθούσε να τσακωθούμε. "Ήμουν τόσο παράξενο παιδί, που ήθελα να τσακωθούμε" μου έχει πει σε μια τηλεφωνική επικοινωνία μας, "αλλά εσύ μου μιλούσες τόσο ήρεμα και στοργικά, που δεν τσακωνόμασταν. Κι αυτό με εκνεύριζε ακόμη περισσότερο". (γελάει)

Όσο πέρασαν τα χρόνια, κατάλαβε. Ο Keith έκανε μια απίστευτη πορεία, έβγαλε πάρα πολλά χρήματα. Είμαι περήφανος για εκείνον, όχι μόνο για ό,τι κατάφερε ως αθλητής, αλλά πολύ περισσότερο γιατί θεωρώ ότι ωρίμασε πολύ ως άνθρωπος. Με τον Walter Berry δεν ήμουν τόσο καλός στο να τον βοηθήσω εκτός γηπέδου, γιατί ήμουν πιο μικρός. Αφότου συνεργάστηκα μαζί του, είχα πάρει master σε τέτοιες καταστάσεις".(γελάει)

- Επιτυχημένη συνεργασία λοιπόν, αν κρίνουμε από το πόσα χρόνια είστε μαζί. Πρέπει να υπάρχει εμπιστοσύνη για να κρατήσει τόσο...

"Για μένα ο χαρακτήρας, η συμπεριφορά και ο σεβασμός έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία από τα συμβόλαια και τα χρήματα. Τα χρήματα είναι πολύ υπερτιμημένα, υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή από τα μηδενικά που έχει ο τραπεζικός σου λογαριασμός. Κάνω αυτή τη δουλειά τόσα χρόνια, κι εκτός μεμονωμένων περιπτώσεων, που αφορά κυρίως σε απαίτηση του αθλητή, μπορώ να σου πω ότι δεν έχω συμφωνητικό εκπροσώπησης. Εκτός αν είμαι υποχρεωμένος δια νόμου, όπως έγινε για παράδειγμα με τον Milos Teodosic για να υπογράψει στους Los Angeles Clippers. Όλες οι συμφωνίες που έχω κάνει με αθλητές όλα αυτά τα χρόνια, δεν είναι καταγεγραμμένες στο χαρτί.

Θα σου πω να πας να μιλήσεις με τους ίδιους τους αθλητές. Όλες μου οι συνεργασίες γίνονται δια λόγου και χειραψίας. Έτσι με έμαθε ο πατέρας μου να κάνω δουλειές. Πολλές φορές έρχονται και μου λένε ορισμένοι "γιατί το κάνεις αυτό; Δεν είδες ότι αυτός σε κορόιδεψε;". Φυσικά, μέσα σε όλη αυτή τη διαδρομή είναι λογικό κάποιος να σου έχει συμπεριφερθεί ανέντιμα ή να σε έχει κοροϊδέψει. Είναι μέρος της δουλειάς. Όσον αφορά τους αθλητές που αποφάσισαν να φύγουν από εμένα για να πάνε αλλού, θα σου πω ότι αδίκησαν τον εαυτό τους, όχι εμένα. Ξέρεις τι λέω πολλές φορές σε κάποιους αθλητές που θέλουν να γίνουν πελάτες μου; Τους παραπέμπω σε παιδιά που ήταν μαζί μου κι έφυγαν, άρα μπορούν να κάνουν συγκρίσεις και να δουν πως είναι αλλού τα πράγματα. Εγώ πιστεύω ότι θα πουν αρκετά καλά λόγια, γιατί μπαίνει ο παράγοντας της σύγκρισης".

Ο Παναθηναϊκός βρέθηκε κοντά στον Langford

- Μιας κι αναφερθήκατε στον χαρακτήρα και την ωρίμασή του, ο Keith Langford πως διαχειρίστηκε το γεγονός ότι πέρσι σε μια αξιολόγηση των παικτών της EuroLeague ήταν στο Νο66;

"Ο Keith είναι σκόρερ, κι αυτό σημαίνει ότι έχει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και σιγουριά για τον εαυτό του. Μιλάμε για έναν παίκτη με υπέρμετρη πίστη στο ταλέντο του, κάτι για το οποίο τον καταλαβαίνω. Τον έθιξε αυτό το πράγμα. Χωρίς να έχω μιλήσει μαζί του γι αυτό, είμαι σίγουρος ότι τον έκανε να υποφέρει αυτό, πιστεύω δεν θα κοιμήθηκε κάποια βράδια. Όλους τους αθλητές, θα τους ενοχλούσε κάτι τέτοιο. Πέρσι, βγήκα πρώτος και τον υπερασπίστηκα. Έχει όμως καρδιά μαχητή. Όταν συνέβη αυτό του μίλησα και του είπα "Keith, είμαι σίγουρος ότι σε έχει πειράξει αυτό, έχει πειράξει κι εμένα. Είναι όμως το καλύτερο πράγμα που μπορούσε να σου συμβεί φέτος". Σου μιλάω ειλικρινά, είχε γίνει εφιάλτης αυτό το πράγμα".

- Βέβαια η τελευταία γεύση είναι αυτή που μένει, οπότε στο φινάλε εκείνος ήταν "από πάνω". Πρώτος σκόρερ στην EuroLeague και μεταγραφή στην Κίνα.

"Υπήρχε στρατηγική σε αυτή τη μεταγραφή. Ήταν μια σημαντική στιγμή γι αυτόν να ανοίξει ένα άλλο κεφάλαιο, μια αγορά που είτε το θέλουμε είτε όχι, έχει γίνει τεράστια. Μια αγορά που για έναν 34χρονο παίκτη έχει πολύ περισσότερες ευκαιρίες απ ότι στην Ευρώπη. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έκανε μεγάλη προσπάθεια για να τον φέρει στον Παναθηναϊκό. Σου μιλάω για εντατική προσπάθεια, έφτασε στο σημείο να του δίνει ένα ποσό κοντά στα 1.400.000 ευρώ τον χρόνο. Όταν όμως η Shenzhen του έκανε πρόταση δεν μπορούσε να πει όχι, ήταν μεγάλο το ποσό. Το κατάλαβε κι ο ίδιος ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Αφού, όταν έμαθε για την πρόταση από την Κίνα, μου έστειλε μήνυμα: "Καταλαβαίνω απόλυτα, Νίκο. Money talks, bullshit walks". Αντιλαμβανόταν τι γινόταν εκείνη την στιγμή".

- Ο Keith, δεν προβληματίστηκε με όσα έγιναν με το πούλμαν; Δεν ήταν αυτό το γεγονός ένας ανασταλτικός παράγοντας για να πει το "ναι" στον Παναθηναϊκό.

"Θα σου πω ένα πράγμα: δεν πιστεύω ότι μια σχέση μπορεί να είναι υγιής, αν δεν λες τα πράγματα όπως τα βλέπεις. Δεν είναι αναγκαίο ότι είναι πάντα σωστό. Θεωρώ ότι κάθε Αμερικανός θα προβληματιζόταν βλέποντας μια κατάσταση όπως το πούλμαν. Από την άλλη όμως, δεν τον επηρέασε αρκετά αυτό το γεγονός. Είχε κατ' ιδίαν κουβέντα με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Μετά από αυτή την επικοινωνία, ήταν κοντά. Αν δεν προέκυπτε αυτή η τεράστια πρόταση από την Κίνα, πιστεύω ότι θα υπέγραφε στον Παναθηναϊκό. Έγινε μια παρορμητική κίνηση με το πούλμαν από την πλευρά του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, η οποία όμως τελείωσε πολύ γρήγορα, δεν είχε μεγάλο αντίκτυπο. Τέτοιες κινήσεις όσο απότομα προκύπτουν, εξίσου απότομα εξαφανίζονται".

- Μιας και πιάσαμε το θέμα, με τον Παναθηναϊκό έχει αλλάξει εντελώς το κλίμα, αν κρίνουμε από τις δύο μεταγραφές πελατών σας το φετινό καλοκαίρι;

"Οι σχέσεις μας είχαν αναθερμανθεί μερικούς μήνες πριν. Όσο μεγαλώνουμε, καταλαβαίνουμε καλύτερα κάποια πράγματα. Κι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έχει συνειδητοποιήσει όσα έχουν γίνει αυτά τα χρόνια. Δεν σου κρύβω, ότι κι εγώ ήθελα ο Θανάσης Αντετοκούνμπο και ο Ντίνος Μήτογλου να πάνε στον Παναθηναϊκό. Δεν θα το έκανα ποτέ όμως, αν δεν πίστευα πως αυτό είναι το καλύτερο για το μέλλον τους. Απλά έτυχε αυτό που επιθυμούσα εγώ να συμπίπτει με αυτό που θα έκανε καλό στην καριέρα τους. Γι αυτό κιόλας προέκυψε η συμφωνία με τον Παναθηναϊκό".

ΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ ΤΟΥ 2012 ΚΑΙ Η "ΡΗΞΗ" ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ

- Το καλοκαίρι του 2012 τι ακριβώς έγινε και γιατί δημιουργήθηκε τόσο έντονη τριβή στις σχέσεις που οδήγησε σε αυτό το "πάγωμα" για μία πενταετία;

"Θεωρώ ότι εκείνη η χρονιά ήταν πολύ οριακή. Κι αυτό γιατί υπήρξε αλλαγή φρουράς στη διοίκηση, στον προπονητή. Εκείνο το καλοκαίρι είχα μια συζήτηση με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο και τον Μάνο Παπαδόπουλο, το πλαίσιο της οποίας ήταν ότι πολλά πράγματα πρέπει να αλλάξουν στον σύλλογο. Το λάθος στην επικοινωνία αυτή ήταν ότι εγώ πολλές φορές λειτουργώ περισσότερο ως scout και προπονητής, παρά κοιτάζοντας το γύρω γύρω.

Γιατί είμαι έτσι; Ίσως γιατί είμαι έτσι εκ φύσεως. Εκείνη την στιγμή, άλλη άποψη είχα εγώ κι άλλη ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, που αναλάμβανε εκείνο το καλοκαίρι μια τόσο μεγάλη υποχρέωση. Όταν μου εξήγησε ότι το μπάτζετ πρέπει να μειωθεί κι είχα τέσσερις παίκτες εκεί, είπα ότι το να μείνει ο Mike Batiste, δεν στέκει ως λογική για το "χτίσιμο" της ομάδας. Ήταν ένας μεγάλος ηλικιακά παίκτης, με πολύ μεγάλο κασέ. Πλέον δεν πληρωνόταν μόνο η ποιότητά του, αλλά και το βιογραφικό. Όταν το μπάτζετ πέφτει, τότε τέτοιου είδους αθλητές πρέπει να πάνε αλλού, για να καρπωθούν την υπεραξία που δημιουργείται.

Τα άλλα παιδιά, τα γηγενή, θεωρούσα ότι έπρεπε να μείνουν και να πάρουν μια μικρή αύξηση, για να δομηθεί πάνω τους η επόμενη μέρα, αναφέρομαι φυσικά σε παιδιά όπως ο Στράτος Περπέρογλου, ο Κώστας Καϊμακόγλου και ο Ίαν Βουγιούκας.

Ξέρεις κάτι; Ο Παναθηναϊκός ήταν δέσμιος γιατί δημιουργούσε υπεραξίες διαρκώς, επειδή κατακτούσε συνέχεια τίτλους. Κάθε φορά που κέρδιζε η ομάδα, ο παίκτης ζητούσε παραπάνω χρήματα. Όσο κι αν θέλω εγώ να βοηθήσω, δεν μπορώ να βοηθήσω με τα χρήματα άλλων. Εγώ μπορώ να πάρω μικρότερη προμήθεια, αν το κρίνω απαραίτητο, όχι όμως να ρίξω το κασέ των πελατών μου. Δεν γίνεται να το κάνω αυτό.

Εγώ είπα λοιπόν, να μείνουν τα παιδιά με μια μικρή αύξηση και να φύγει ο Mike Batiste. Αυτό που δεν υπολόγισα τότε όμως, ήταν ότι ο Mike, την ώρα που είχε ήδη φύγει ο Sarunas Jasikevicius, ήταν σημαντικό να μείνει στην ομάδα. Επικοινωνιακά, ψυχολογικά, από πολλές απόψεις. Ο κόσμος θα μπορούσε να ζήσει πχ τον Κώστα (Καϊμακόγλου), αλλά όχι χωρίς τον Mike, ακόμη κι αν ο πρώτος απέδιδε καλύτερα και προσέφερε περισσότερα σε σχέση με το ποσό του συμβολαίου του. Εκεί κάπου χάθηκε κι η επικοινωνία μεταξύ μας. Μέσα σε όλο τον πανικό εκείνο το καλοκαίρι, με το στήσιμο της νέας ομάδας, με τις μεταγραφές και όλα αυτά, χάσαμε την επαφή μας και σταματήσαμε να συνεργαζόμαστε για κάποια χρόνια.

Δεν έγινε κάτι έντονο ή ιδιαίτερα άσχημο, δεν τσακωθήκαμε. Δεν υπήρχε κάτι που να μας φθείρει. Απλά δεν υπήρχε επικοινωνία. Κάποιες στιγμές πήγαν να δημιουργηθούν κάποια πράγματα, που όμως "κόβονταν" εν τη γενέσει. Στη ζωή, συνεργάτες μπορεί να διακόψουν την "σχέση" τους, αλλά κι οι δύο χάνουν από αυτό. Από αυτή τη διακοπή πενταετίας κι οι δύο πλευρές χάσαμε. Ποιος έχασε περισσότερο ή λιγότερο, δεν έχει καμία σημασία. Αυτό που έχω να πω από τη δική μου πλευρά, είναι ότι χαίρομαι που οι σχέσεις μας είναι καλές. Όχι γιατί προσωπικά έχω πάλι καλές σχέσεις, αλλά γιατί δεν θα παιδεύονται αθλητές που με εμπιστεύονται. Το να έχω εγώ καλή ή κακή σχέση με κάποιον, είναι δικαίωμά μου. Όταν όμως αυτό μπαίνει εμπόδιο στην καριέρα ενός αθλητή, σίγουρα δεν είναι δίκαιο προς αυτόν".

- Ήταν λοιπόν κυρίως επιθυμία του Παναθηναϊκού να μην συνεργαστείτε αυτά τα χρόνια.

"Κυρίως, ναι. Θα πω ένα πράγμα για την περίπτωση του Λευτέρη (Μποχωρίδη). Τον εκπροσωπούσα εγώ όταν ήταν στον Άρη. Όταν προέκυψε λοιπόν η ευκαιρία της μεταγραφής του στον Παναθηναϊκό, θεωρούσα ότι ήταν σημαντικό για εκείνον να την εκμεταλλευτεί. Δεν ήθελα να μπω εμπόδιο στην καριέρα του. Μίλησα τόσο με τον ίδιο όσο με τον πατέρα του, εξηγώντας πως έπρεπε να αλλάξει ατζέντη για να συνεχίσει την καριέρα του στον Παναθηναϊκό. Ήταν μοναδική ευκαιρία για το παιδί το ενδιαφέρον του Παναθηναϊκού. Αυτό έπρεπε να γίνει".

- Πότε άρχισε να αλλάζει το κλίμα;

"Ο Παναθηναϊκός έκοψε τις σχέσεις του μαζί μου. Έγινε προσπάθεια επανασύνδεσης από μέρους μου, κάτι που δεν ήταν το ευκολότερο για μένα. Ο ίδιος ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, όταν τέθηκε το ζήτημα της επανέναρξης συνεργασίας πριν από μερικά χρόνια, μου απάντησε με σεβασμό και ειλικρίνεια. Μου είπε "Νίκο, είσαι κορυφαίος στη δουλειά σου, αλλά δεν θέλω να δουλέψουμε μαζί". Δεν λέω ότι δεν ήθελα να συνεργαστούμε, αλλά στην πορεία η διαδικασία επανασύνδεσης έγινε από την πλευρά του Παναθηναϊκού, το οποίο θεωρώ σωστό από την στιγμή που η διακοπή της επικοινωνίας έγινε επίσης από εκείνη την πλευρά. Αν έκρινα ότι, όπως συνέβη στην περίπτωση του Λευτέρη Μποχωρίδη, υπήρχαν κι άλλοι παίκτες που είχαν ως μακράν καλύτερη προοπτική αυτή του Παναθηναϊκού, τότε σου λέω ειλικρινά ότι κι από εκεί θα αποχωρούσα. Είναι η φιλοσοφία μου τέτοια".

- Για να φτάσουμε στο σημείο να υπογράψετε δύο παιδιά στην ομάδα, τον Θανάση Αντετοκούνμπο και τον Ντίνο Μήτογλου.

"Όλο αυτό ξεκίνησε ένα χρόνο πριν. Το καλοκαίρι του 2016. Κάποια στιγμή ο Αργύρης Πεδουλάκης μου είχε πει "Νίκο, διαβλέπω πως στον Παναθηναϊκό υπάρχει τάση να μιλήσουν πάλι μαζί σου για παίκτες". Είχε τεθεί μάλιστα το θέμα του Θανάση Αντετοκούνμπο. Ξέρεις που χάλασε η μεταγραφή και δεν πήγε από πέρσι στον Παναθηναϊκό; Ήταν μια περίπτωση άμεσα συνδεδεμένη με αυτή του Βίκτορ Κλαβέρ. Ήθελαν να πάρουν και τους δύο για να κλείσει το ρόστερ. Επειδή όμως ο παίκτης πήγε στην Μπαρτσελόνα, άλλαξαν τα πράγματα. Διαφοροποιήθηκε η χημεία που ήθελε ο προπονητής. Θα γίνονταν λοιπόν όλα, ένα χρόνο νωρίτερα. Πραγματικά θεωρώ ότι γι αυτό το κομμάτι έχουν ειπωθεί πάρα πολύ. Είναι ένα τελειωμένο θέμα, για τις δύο πλευρές. Αυτά συμβαίνουν.

Ψύχρανση επίσης υπήρξε, συντομότερη βέβαια, με τον τρόπο που πήγε ο Milos Teodosic στον Ολυμπιακό. Η κόντρα των δύο συλλόγων είναι τεράστια και κάποιες φορές την πληρώνει κι ο άμαχος πληθυσμός". (γελάει)

Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ MILOS TEODOSIC ΚΑΙ ΤΟ SCREEN ΣΤΟΝ ΝΙΚ ΚΑΛΑΘΗ

- Milos Teodosic! Το όνομα του καλοκαιριού.

"Θες να ακούς περίεργες ιστορίες ε; (γελάει) Κι αυτή είναι κάπως ιδιαίτερη. Όλοι γνωρίζουν την "κόντρα" μου (αν και είναι αδόκιμος ο όρος) με τον Παναθηναϊκό. Πες το καλύτερα πάγωμα σχέσεων. Αντίστοιχη κατάσταση αντιμετώπισα με τον Ολυμπιακό. Όταν επεδίωξε να πάρει τον Sarunas Jasikevicius, τον έχασε την τελευταία στιγμή από τον Παναθηναϊκό. Όλοι θεωρούσαν ότι θα πάει στον Ολυμπιακό λόγω του Pini Gherson. Κάποιες φορές όμως, μπορεί κάποιος να μην θέλει να πάει σε μια ομάδα επειδή είναι ένας συγκεκριμένος προπονητής, με τον οποίο έχει συνεργαστεί στο παρελθόν. Όχι γιατί έχουν τσακωθεί, αλλά γιατί είναι αντικρουόμενες προσωπικότητες. Αυτό που συνέβη με τον Παναθηναϊκό, το περίμενα. Ο Saras λοιπόν πήγε στον Παναθηναϊκό.

Τότε, ο Ολυμπιακός έγινε πολύ επιφυλακτικός. Εγώ είχα ήδη αρκετούς παίκτες στον Παναθηναϊκό. Ο Ολυμπιακός κινήθηκε λοιπόν για να αποκτήσει τον Milos, που έβγαζε μάτια με τους Νέους Άνδρες της Σερβίας. Θεώρησε πως εγώ μπορούσα να χαλάσω τη μεταγραφή και να στείλω τον Milos στον Παναθηναϊκό και να κάνω μεγάλη ζημιά στην ομάδα. Δεν τους κατακρίνω, μπορώ να το καταλάβω. Ένας προπονητής του Ολυμπιακού, ο Χρήστος Μαρμαρινός, είδε από κοντά τα παιχνίδια εκείνης της διοργάνωσης και έλεγε ότι ξεχώρισε έναν τρομερό παίκτη από τη Σερβία. Θυμάμαι ακόμη ότι τα ίδια τα παιδιά της ελληνικής ομάδας μίλαγαν με θαυμασμό για τις ικανότητες του Milos.

Εγώ τότε είχα μια συνεργασία με ατζέντηδες από τη Σερβία. Κάποια στιγμή λοιπόν, μαθαίνω ότι ο Ολυμπιακός κινείται για να πάρει τον Milos. Ήμουν στην Ισπανία, στο Eurobasket του 2007. Το μαθαίνω που λες αυτό, πηγαίνω αμέσως να βρω τους συνεργάτες μου. Τους ρωτάω τι γίνεται και τους είδα ότι άρχισαν να κολλάνε και να μην ξέρουν τι να απαντήσουν. Μου απάντησαν "Νίκο, ναι έτσι είναι, αλλά μας είπαν να είμαστε προσεκτικοί επειδή φοβούνται μην την πάθουν όπως με τον Sarunas Jasikevicius, οπότε να μην εμπλακεί κάποιος ατζέντης από την Ελλάδα στη δουλειά". Τέλος πάντων, έγινε ένας τσακωμός τότε. Η συμφωνία πάντως έκλεισε. Εγώ μπήκα σε δεύτερο χρόνο σε αυτή, εντός εισαγωγικών. Έρχεται λοιπόν στην Αθήνα ο Milos με τους γονείς του, δεν μιλούσαν καν αγγλικά. Πήρα τότε έναν φίλο και συνεργάτη μου για να μπορούμε να επικοινωνούμε με το παιδί και τους γονείς. Να σου πω την αλήθεια δεν έχω ξαναδεί άνθρωπο να μαθαίνει αγγλικά σε δύο μήνες. Το κατάφερε ο Milos.

Φρόντιζα εγώ να τον βοηθάω στη ζωή του στην Αθήνα. Έτσι, με γνώρισαν οι γονείς του καλύτερα. Ο πατέρας του λοιπόν, πάντα μέσω διερμηνέα, μου λέει κάποια στιγμή "Νίκο, δεν θέλω κανέναν άλλον δίπλα στο παιδί μου, εκτός από σένα". Την επόμενη χρονιά, έφερε ο Ολυμπιακός -μέσω της ίδιας εταιρείας- τον Zoran Erceg. Το συμβόλαιό του λοιπόν, το διαπραγματεύομαι εγώ. Στο ίδιο χρονικό διάστημα, ο Zoran είχε διπλάσιες οικονομικές απολαβές από τον Milos, γιατί το διαπραγματεύτηκα εγώ. Σιγά σιγά οι γονείς του Milos αντιλήφθηκαν τη διαφορά στα χρήματα. Τότε ήρθε ο πατέρας του Milos και μου είπε ότι είτε θα αναλάβω εγώ το παιδί του είτε θα τον πάει σε άλλη εταιρεία. Κι έτσι ήρθε αποκλειστικά μαζί μου".

- Διαπραγματευτήκατε λοιπόν το συμβόλαιό του με τους Los Angeles Clippers. Δεδομένου του ταλέντου και της ποιότητάς του, θα έλεγε κάποιος ότι άργησε να πάει στο ΝΒΑ. Δεν το ήθελε πιο πριν;

"Υπάρχει μια ιστορία για τον Milos, που δεν την ξέρει κανείς κι αφορά στο ΝΒΑ. Το 2013 όλοι τον θεωρούσαν αποτυχημένο και loser, επειδή η CSKA Moscow έχασε στον ημιτελικό του Final Four από τον Ολυμπιακό. Είχα φίλους, παράγοντες ή άλλους, που με έπαιρναν και μου έλεγαν γελώντας "να σου πω, έχουμε 500.000 δολάρια για τον Milos Teodosic, μήπως τις θες;". Ξέρεις κάτι; Δεν υπάρχει κανείς αθλητής στην Ευρώπη που να έχει πάρει τα δικά του συμβόλαια σε τόσο μικρή ηλικία, από τότε που πήγε στην CSKA Moscow. Ούτε ο Βασίλης Σπανούλης, ούτε ο Θοδωρής Παπαλουκάς, ούτε κανείς δεν άγγιξε τις δικές του απολαβές σε αντίστοιχη ηλικία.

Όταν λοιπόν ήταν στο καναβάτσο, όλοι είτε με περισσότερη χολή είτε με αστεία διάθεση, μου έλεγαν διάφορα πράγματα. Εγώ απαντούσα πως ο Milos είναι κάτι ξεχωριστό, δεν είναι κάτι συνηθισμένο. Δεν τον συγκρίνω με τον Δημήτρη Διαμαντίδη για παράδειγμα, ή με άλλους μεγάλους παίκτες. Μπορεί να υπήρχαν παίκτες που ήταν καλύτεροι από αυτόν, δεν υπήρχε όμως κανείς καλύτερος... καλλιτέχνης. Είναι ένας πραγματικός artist του παιχνιδιού.

Το 2013 λοιπόν, για να επιστρέψω σε αυτό που έλεγα, με πήραν τηλέφωνο οι Memphis Grizzlies και με παρακαλούσαν για να τον πάρουν. Είχε συμβόλαιο με την CSKA Moscow για ένα ακόμη χρόνο, οπότε θα έπρεπε να πληρωθούν κάποια χρήματα για να μείνει ελεύθερος και να μετακομίσει στο ΝΒΑ. Δεν θέλησε όμως να φύγει, ξέρεις γιατί; Επειδή ήταν ξεκάθαρα στο μυαλό του ότι δεν έχει κερδίσει κάτι με την CSKA Moscow και το θεωρούσε μεγάλη προσβολή, σκεφτόταν ότι δεν μπορεί να φύγει από την ομάδα δίχως να πετύχει τον στόχο του, να κατακτήσει την EuroLeague. Θεωρώ ότι στο μυαλό του όλα άλλαξαν μόλις πήρε το τρόπαιο το 2016.

Πολλοί που έχουν να πουν κάτι αρνητικό για εκείνον, το αποδέχομαι και το καταλαβαίνω. Ήταν άλλος ο Milos πριν από τη νίκη του, κι άλλος μετά. Το 0/6 που είχε σε Final Four πέρασε έντονα στον κόσμο. Έχει ένα αρνητικό προνόμιο, όσο αδόκιμο κι αν ακούγεται. Όταν κερδίζει η ομάδα του, κερδίζει η ομάδα του. Όταν χάνει η ομάδα του, χάνει ο Milos Teodosic. Αυτό είναι κάτι που τον έχει βοηθήσει να φτάσει τόσο ψηλά, εκεί που έχει φτάσει. Κι αυτό δείχνει την αναγνώριση που υπάρχει προς το πρόσωπο και το ταλέντο του.

Για να σου τελειώσω με την ιστορία των Memphis Grizzlies, εκείνο το καλοκαίρι, τη δουλειά που δεν πήρε ο Milos, την πήρε ο Νικ Καλάθης".

Νίκο, μην αφήσεις τον Teodosic να την πατήσει σαν τον Bodiroga

- Θεωρείτε ότι δεν είχε τον απαιτούμενο σεβασμό από τους δημοσιογράφους και τους φιλάθλους; Ότι δηλαδή τον υποτιμούσαν κάπως λόγω των ηττών των ομάδων του;

"Η συμπεριφορά του Τύπου εντός κι εκτός Ελλάδας, είναι πολύ διαφορετική. Ο Milos στο εξωτερικό αναγνωριζόταν πολύ πιο πριν απ ότι στην Ελλάδα. Εδώ θεωρώ ότι έμπλεξε κάπου στην κόντρα του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό, αυτό το οπαδικό πράγμα. Όταν ο Milos ήταν στον Ολυμπιακό, ο Παναθηναϊκός είχε σπουδαία ομάδα, κέρδιζε διαρκώς τίτλους. Αυτό λοιπόν θεωρώ ότι τον έφθειρε. Γι αυτό κι όταν φύγαμε από τον Ολυμπιακό, δεν φύγαμε μόνο για τα πολύ περισσότερα χρήματα, αλλά και γιατί αυτή η φθορά που είχαν όλοι οι παίκτες του Ολυμπιακού. Έπρεπε λοιπόν να τον βγάλω από όλο αυτό. Ήταν ένας νέος αθλητής κι όσο περνούσε ο καιρός ωρίμαζε περισσότερο, δεν ήθελα να τον αφήσω να φθείρεται.

Θα σου πω ένα πράγμα: τόσο ως συμπαίκτης όσο και ως άνθρωπος στον τρόπο που επικοινωνεί του είναι εξαιρετικός. Υπάρχει μεγάλη αντίθεση σε αυτό που πιστεύει ο κόσμος και σε αυτό που πραγματικά είναι. Επαναλαμβάνω πως αυτό συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, γιατί στο εξωτερικό η αντιμετώπιση είναι εντελώς διαφορετική. Το αντιλαμβάνεσαι αυτό από την στιγμή που έμεινε στην CSKA Moscow για έξι χρόνια. Πως γίνεται να μένεις τόσο καιρό σε μια ομάδα, αν είσαι αποτυχημένος ή δεν βοηθάς; Δεν γίνεται αυτό. Έχει παίξει δέκα χρόνια στην Ευρώπη, μόνο σε δύο ομάδες. Αυτό δεν είναι εύκολο, ούτε απλό. Ειδικά όταν μιλάμε για έναν αθλητή που παίζει μακριά από τη χώρα του.

Για μένα λοιπόν, ο Milos θα έπρεπε να είχε φύγει το 2013. Αν το είχε κάνει τότε, τώρα θα υπέγραφε συμβόλαια στο ΝΒΑ ύψους 100+ εκατομμυρίων δολαρίων. Είμαι βέβαιος γι αυτό. Από την άλλη, δεν μπορείς να μιλάς με τα "αν" και με τα "μήπως". Αυτά δεν θα αποδειχτούν ποτέ. Ο λόγος που έφυγε τώρα, ήταν όχι για να πάρει περισσότερα χρήματα από αυτά που του έδινε η CSKA Moscow. Πιθανότατα δε να πληρωθεί λιγότερα χρήματα από αυτά που θα έβγαζε στη Ρωσία.

Ήταν όμως κρίμα στις μέρες μας να μην δοκιμάσει την τύχη του στο ΝΒΑ. Κι αυτός ο ίδιος το καταλάβαινε διότι κάποια στιγμή του είχα μεταφέρει μια ατάκα που μου είχε πει ο Vlade Divac, μια ατάκα που τον "χτύπησε" μέσα του. Μου είπε "ξέρεις κάτι, Νίκο; Μην την πατήσει ο Milos, όπως ο Dejan Bodiroga! Τώρα που μεγαλώσαμε, όταν καθόμαστε σε ένα τραπέζι για να φάμε, πάντα η κουβέντα καταλήγει στο ότι θα έπρεπε κι αυτός να πάει στο ΝΒΑ. Μην το κάνει αυτό στον εαυτό του"! Τότε κατάλαβε πως πρέπει ό,τι και να γίνει να πάει στο ΝΒΑ. Εγώ αυτό που του είπα είναι ότι αν μείνει στην Ευρώπη, θα μπορέσει να πάρει αρκετούς τίτλους ακόμα. Ποτέ όμως δεν θα μάθει τι θα γινόταν, αν έκανες το μεγάλο βήμα".

- Τα έφερε λοιπόν έτσι η ζωή ώστε να μετακομίσει φέτος στο ΝΒΑ για τους Los Angeles Clippers.

"Ο Milos είχε την ευκαιρία το φετινό καλοκαίρι να υπογράψει το μεγαλύτερο συμβόλαιο στην ιστορία, στην Ευρώπη. Πολύ εύκολα, χωρίς να μπω ιδιαίτερα σε διαδικασία διαπραγμάτευσης. Δεν το έκανα όμως, γιατί πιστεύω πως δεν υπήρχε λόγος. Γιατί να μπω σε αυτή τη διαδικασία όταν ξέρω ότι ο παίκτης θα φύγει από την ομάδα; Έβλεπε πλέον τον εαυτό του κάπου αλλού, οπότε δεν υπήρχε λόγος να κάνουμε συζητήσεις με την CSKA Moscow. Να μου πει δηλαδή η ομάδα "10.000.000 ευρώ" και να τους πω εγώ ότι θέλω παραπάνω; Αν βλέπαμε μόνο ότι δεν μπορούσε να βρει ομάδα στο ΝΒΑ, τότε μόνο θα καθόμασταν στο τραπέζι. Με άλλες συνθήκες βέβαια, χειρότερες. Εφόσον ο σκοπός μου ήταν άλλος, δεν επρόκειτο να καθίσω και να παίξω με την ομάδα, για να βγουν οι ιστοσελίδες και οι εφημερίδες και να γράφουν διάφορα ποσά.

- Φοβάστε λίγο την έκταση που μπορεί να πάρει κάτι μικρό; Να γιγαντωθεί χωρίς να υπάρχει λόγος και να διαστρεβλωθεί η κατάσταση.

"Καταλαβαίνω τη δυσκολία της δουλειάς ενός δημοσιογράφου, την πίεση που υπάρχει και τα στενά χρονικά περιθώρια για να βγει μια είδηση, λόγω του διαδικτύου. Το σέβομαι απόλυτα αυτό, παράλληλα όμως είμαι ο χειρότερος φίλος των δημοσιογράφων γιατί δεν διαρρέω πληροφορίες. Σε όσους με ρωτάνε γιατί δεν λέω το παραμικρό, απαντάω το ίδιο: "αν περιμένετε κάτι από μένα, θα περιμένετε πολύ" (γελάει). Είμαι ένας άνθρωπος που δεν λέει κάτι, η εχεμύθεια για μένα είναι κάτι πάρα πολύ σπουδαίο και δεν μπορώ να πω κάτι όταν μπλέκονται κι άλλοι παράγοντες στη μέση, όπως οι ομάδες, οι προπονητές, οι αθλητές. Γι αυτό επιλέγω να μην μιλάω, δεν μιλάω πάρα πολύ. Κάποιες φορές μπορεί να πω κάποια πράγματα, αλλά κι εμένα με παιδεύουν αυτά στη συνεργασία μεταξύ των δημοσιογράφων και των ατζέντηδων. Έχω αθλητές που έρχονται και μου λένε "Νίκο, για μένα δεν γράφουν τίποτα" και τους απαντάω "δεν υπάρχει λόγος". Καταρχάς δεν το θεωρώ σημαντικό να δίνεις προσοχή στο τι γράφεται. Οι διοικήσεις και οι προπονητές δεν περιμένουν από τον Τύπο για να μάθουν τι πρέπει να κάνουν. Οπότε δεν παίζει ρόλο ότι ένας δημοσιογράφος έγραψε ένα όνομα".

- Με τους Chicago Bulls τι ακριβώς έγινε; Σε κάποιο σημείο του καλοκαιριού έμοιαζε -στα μάτια του κόσμου τουλάχιστον- ότι θα κατέληγε στο Chicago.

"Κοίτα, εμείς αρχικά είχαμε συμφωνήσει με τους Chicago Bulls. Συνάντησα στο Τρεβίζο τον Ivica Dukan (Head of International Scout), ο οποίος έχει τον τίτλο του scout, αλλά η άποψή του μέσα στην ομάδα είναι τρομερά μεγάλη. Κι αυτό γιατί ήταν ο άνθρωπος που πήγε στο Chicago τον Toni Kukoc. Από τότε είναι σε αυτόν τον χώρο με αυτή την ιδιότητα, η οποία όμως δεν αντικατοπτρίζει την πραγματική του αξία μέσα στην ομάδα. Είναι ουσιαστικά το Νο3 στη λήψη αποφάσεων. Είχαμε, που λες, μια κουβέντα. Μου λέει "Νίκο, ο Milos είναι ο καλύτερος παίκτης που μπορούμε να πάρουμε". Γύρισε πίσω στις ΗΠΑ και, πράγματι, μετά από μερικές με πήρε τηλέφωνο ο GM των Chicago Bulls, Gar Forman.

Είχαμε καταλήξει σε ένα συμβόλαιο περίπου στα επίπεδα αυτού που πήρε ο Bogdan Bogdanovic στους Sacramento Kings, δηλαδή πάνω - κάτω στα 30.000.000 δολάρια για τρία χρόνια. Εκεί εγώ, που αντιδρούσα; Δεν με ένοιαζε αν ήταν μικρότερο το ποσό, ήθελα απλά στα δύο πρώτα χρόνια να έχουμε τη δυνατότητα να "βγούμε" από τη συμφωνία. Γιατί θεωρούσα ότι σε δύο χρόνια θα μπορούσε να πληρωθεί τα λεφτά ενός super star στο ΝΒΑ. Ήμασταν έτοιμοι να συμφωνήσουμε, ο Gar Forman το ήθελε πάρα πολύ για έναν ακόμη λόγο. Το Chicago είναι η πόλη με το μεγαλύτερο ποσοστό κατοίκων που έχουν καταγωγή από τη Σερβία. Όλοι τον ήθελαν πολύ! Ξαφνικά λοιπόν προκύπτει η ευκαιρία να δώσουν με ανταλλαγή τον Jimmy Butler.

Εκείνο το βράδυ που έγινε το trade, εγώ ήξερα πλέον ότι χάλασε η μεταγραφή. Κι όντως, μετά από δύο μέρες με πήρε ο Gar Forman τηλέφωνο και μου είπε "Νίκο, η λογική της ανταλλαγής του Jimmy Butler είναι μία: θέλουμε να γίνουμε σαν τους Philadelphia Sixers, θα γεμίσουμε την ομάδα με νέα παιδιά, θα στοχεύσουμε σε καλές επιλογές στο Draft και "χτίζουμε" από την αρχή. Σε αυτή τη λογική, ένας 30χρονος πλεϊμέικερ χωρίς εμπειρία από το ΝΒΑ, δεν μας κάνει". Αν το δεις προσεκτικά, ακόμη κι ο Rajon Rondo έμεινε ελεύθερος, λόγω της ίδιας φιλοσοφίας. Εκεί τελείωσε, γρήγορα, το θέμα του Chicago. Έτσι, μπήκαμε στη διαδικασία της περιπέτειας".

O Teodosic μπορεί να βρει συμβόλαιο ύψους 75.000.000 δολαρίων στο ΝΒΑ

- Ήταν δηλαδή ένα έντονο καλοκαίρι για εκείνον.

"Μετά από αυτό, ξεκίνησα να δουλεύω σε πολλά μέτωπα την περίπτωσή του για το ΝΒΑ. Όταν έφυγε ο J.J. Reddick από τους Los Angeles Clippers, πήρα τηλέφωνο τον Johnny Rogers (τον πρώην παίκτη του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού), ο οποίος είναι Director of Players Personnel στους Los Angeles Clippers και του λέω "άκουσε με, έχω τον παίκτη που θα σας λύσει δύο προβλήματα στην τιμή του ενός. Τόσο της έλλειψης του σουτ του J.J. Reddick, όσο και του back-up point guard στην ομάδα, πίσω από τον Chris Paul". Μου απάντησε λοιπόν: "Νίκο, δεν ξέρεις πόσο τον θέλω. Εμείς όμως, με τους παίκτες που έχουμε στο ρόστερ αυτή την στιγμή, μπορούμε να του δώσουμε μόνο το mid-level exception συμβόλαιο, που φτάνει στα 5.290.000 δολάρια. Μόνο αυτό μπορούμε να δώσουμε, γιατί είμαστε πάνω από το luxury tax". Τα είπαμε αυτά, μείναμε εκεί. Κάποια στιγμή, πάλι όταν ήμουν στο Τρεβίζο, αυτοί έβλεπαν ότι θα χάσουν τον Chris Paul, κι έρχεται ο Johnny Rogers και μου λέει "ξέρεις πόσο τον θέλουμε". Του απάντησα πως τα χρήματα ήταν πολύ λίγα.

Ο Steve Balmer, ο ιδιοκτήτης της ομάδας είχε δώσει εντολή να μην ξεπεράσει το salary cap το luxury tax, οπότε δεν υπήρχε δυνατότητα για περισσότερα χρήματα. Κράτησαν τον Blake Griffin, και πλέον τα χρήματα που υπήρχαν ήταν μόλις 6.000.000 δολάρια. Με οτιδήποτε παραπάνω από αυτό, θα πλήρωναν φόρο πολυτελείας. Υπογράψαμε λοιπόν αυτή τη συμφωνία, για 6+6 εκατομμύρια δολάρια για την επόμενη διετία, με τον βασικό όρο που ήθελα εγώ: να μπορεί να μείνει ελεύθερος ο Milos μετά τον πρώτο χρόνο.

Πραγματικά, προτιμώ αυτή τη συμφωνία από εκείνη του Chicago, γιατί μπορούμε να γίνουμε free agents μετά από ένα χρόνο. Μέσα σε μια σεζόν λοιπόν, θα πρέπει να δείξει τι μπορεί να κάνει. Ενέχει ρίσκο αυτή η κατάσταση. Συν ότι είναι τελείως διαφορετικό να παίζεις στη New York ή το Los Angeles, παρά στη Minnesota. Είναι τεράστιες αγορές. Με όλα αυτά, μπήκαμε στη λογική του ενός χρόνου, με τρομερά καλές συνθήκες.

Σε ένα χρόνο καλείται να προσαρμοστεί, σωματικά και αγωνιστικά. Να δείξει ό,τι έχει να δείξει, για να πληρωθεί τρελά λεφτά. Στην καλύτερη περίπτωση, στην ιδανική κατάσταση, το επόμενο συμβόλαιο που μπορεί να υπογράψει ο Milos μπορεί να φτάσει τα 75.000.000 δολάρια. Είναι δύσκολο να φτάσει σε αυτά τα νούμερα, αλλά όχι ακατόρθωτο. Μπορεί να το πλησιάσει όμως. Αν καταφέρει να προσαρμοστεί στο ΝΒΑ, πιστεύω ότι μπορεί να πλησιάσει στο μάξιμουμ συμβόλαιο.

Όσο πιο κοντά σε αυτό φτάσει, τότε έχει πετύχει ο στόχος μας. Αν δεν το πετύχει, θα μείνει ελεύθερος, αφού πρώτα πάρει κάποια χρήματα για να αποδεσμευτεί και να γυρίσει στην Ευρώπη, είτε θα βρει ένα ακόμη συμβόλαιο κοντά σε αυτό που θα είχε στην Ευρώπη -μετά φόρων. Έτσι, έχει τουλάχιστον την προοπτική να κάνει κάτι σπουδαίο. Πέραν αυτού, το πιο σημαντικό για μένα είναι ότι ένα παιδί με τόσο ταλέντο, δεν γίνεται να μην προσπαθήσει να παίξει σε αυτές τις συνθήκες".

- Πάμε λίγο τον χρόνο πίσω; Γιατί έφυγε από τον Ολυμπιακό; Είναι ένας παίκτης που αγαπήθηκε πολύ από τον κόσμο της ομάδας, κι η αποχώρησή του ήρθε κάπως ξαφνικά.

"Όταν ο Ολυμπιακός πήρε τον Βασίλη Σπανούλη, στη μεταγραφή του οποίου είχα εμπλοκή, εγώ είπα στην ομάδα ότι ο Milos έχει πολύ μικρό συμβόλαιο σε σχέση με πολλούς παίκτες στην ομάδα. Ζήτησα επαναδιαπραγμάτευση, εξηγώντας πως θα είναι δύσκολο για τον παίκτη να συνεχίσει στην ομάδα στο μέλλον. Αφού λοιπόν προσπάθησα να πετύχω αύξηση στον μισθό του και δεν έγινε, εξέτασα ένα άλλο σχέδιο. Αυτό της αποχώρησης. Το καλοκαίρι του 2011, πήγα και βρήκα την CSKA Moscow κι έγινε η μεταγραφή του εκεί. Με μία τρομερή ιστορία. Άκου τώρα αυτό. Όταν διαπραγματεύεσαι, είναι σημαντικό να ξέρεις με ποιον μιλάς και να γνωρίζεις την "γλώσσα" του. Όταν έκανα ραντεβού με τον Andrei Vatutin, του είπα μια ιστορία για τον Milos, που ουσιαστικά τον έπεισε να υπογράψει τον παίκτη.

Ο Milos, που λες, ήταν να υπογράψει συμβόλαιο συνεργασίας με εταιρεία αθλητικών ειδών. Του είχε φέρει τότε περίπου δέκα ζευγάρια παπούτσια για να δοκιμάσει τι του κάθεται πιο άνετα και να το φοράει. Είχα δέκα κουτιά στο γραφείο μου, με σκοπό να του τα δώσω για να τα δοκιμάσει, αλλά ποτέ δεν τον πέτυχα. Πάντα μου έλεγε "ναι, θα περάσω" και "εντάξει, θα έρθω να τα πάρω". Ήθελα να τελειώνουμε για να προχωρήσουμε στις υπογραφές των συμβολαίων με την εταιρεία. Οι άλλοι στην εταιρεία περίμεναν. Του λέω κάποια στιγμή "Milos, έλα να τα πάρεις να τελειώνουμε, πρέπει να υπογράψουμε. Πρέπει να σιγουρευτούμε ότι τα νιώθεις άνετα και μπορείς να παίξεις με αυτά" και τότε μου απαντάει με αφοπλιστικό τρόπο: "Nick, come on. I can play in moccasins". Μέχρι τότε τη λέξη "μοκασίνια" είχα να την ακούσω πάρα πολλά χρόνια. (γελάει) Αυτή η ατάκα δείχνει την εμπιστοσύνη στις δυνατότητές του.

Όταν λοιπόν προσπαθούσα να πείσω την CSKA Moscow να υπογράψει ένα παιδί που έπαιρνε 500.000 ευρώ για τα τριπλά και να δώσει άλλο 1.500.000 ευρώ στον Ολυμπιακό για το buy out, αυτή η ιστορία έπαιξε μεγάλο ρόλο. Όταν έφυγα από το ραντεβού με τον Andrei Vatutin στη Βαρκελώνη, ήμουν σίγουρος ότι θα κλείσει το deal. Μπήκα στο ταξί για να φύγω από το ξενοδοχείο και ήμουν βέβαιος ότι ο Milos θα παίξει στην CSKA Moscow. Κάτι που επιβεβαιώθηκε μερικές ημέρες μετά. Με πήραν τηλέφωνο από την CSKA Moscow, ενώ ήμουν στη Νέα Υόρκη για να μου πουν να προχωρήσουμε τις διαδικασίες. Ο Milos έκλεισε λοιπόν και ο Ολυμπιακός καρπώθηκε το buy out. Νομίζω πως ήταν όλοι ευτυχισμένοι.

Για να δεις όμως πόσο ρευστά είναι κάποια πράγματα, όπως έφυγα από εκείνο το ξενοδοχείο στη Βαρκελώνη και ήμουν σίγουρος ότι έκλεισε η συμφωνία, έτσι βγήκα από το σπίτι μου φέτος το καλοκαίρι όταν έκλεισα το τηλέφωνο με τον Gar Forman και συμφωνήσαμε με τους Chicago Bulls. Την ίδια σιγουριά είχα. Θυμάμαι έκλεισα το τηλέφωνο και έφυγα από το σπίτι στις 3 τα ξημερώματα και πήγα εδώ πιο πάνω να φάω ένα σουβλάκι, γιατί είχα πεθάνει της πείνας. Ήταν, να στο πω έτσι, το πιο ωραίο σουβλάκι που είχα φάει στη ζωή μου (γελάει). Θεωρούσα ότι είχε τελειώσει, κι αρκετά νωρίς, ένα πολύ σημαντικό θέμα. Έλα όμως, που κάποιες φορές ακόμη κι αυτά που θεωρείς δεδομένα, δεν είναι έτσι".

Ο LARKIN ΚΑΙ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

- Μ' αυτά και μ' αυτά βγαίνει κάπως και η καλύτερη πεντάδα πελατών σας, ε;

"Είναι λίγο δύσκολο, μέσα σε τόσα χρόνια δουλειάς να καταλήξεις σε πέντε παίκτες. Όταν σκέφτομαι αυτό, πηγαίνει το μυαλό μου σε δύο κομμάτια: το αγωνιστικό και το προσωπικό. Αν μπορούσαμε να πούμε για Top 5, με μία πραγματική ομάδα, πιστεύω ότι θα είχε πάρει πέντε φορές την EuroLeague (γελάει). Στο "1" θα έβαζα τον Milos Teodosic, στο "2" τον Alphonso Ford, στο "3" τον Keith Langford, στο "4" τον Walter Berry και στο "5" τον Mike Batiste. Σίγουρα σε αυτή την ομάδα θα μπορούσαν να μπουν παιδιά όπως ο Shane Larkin ή ο Ekpe Udoh, αλλά θα έβαζα κιόλας παιδιά με τα οποία είμαι πολύ δεμένος συναισθηματικά, όπως ο Στράτος Περπέρογλου, ο Κώστας Καϊμακόγλου και ο Jamon Lucas Gordon. Από παικταράδες του παρελθόντος, θα μπορούσα να διαλέξω τον Willie Anderson ή τον Bill Edwards. Σε όλα αυτά τα παιδιά, είμαι ευγνώμων".

- Αναφέρατε το όνομα του Shane Larkin. Ήταν πρωταγωνιστής σε ένα θρίλερ μεταξύ της Baskonia και της Barcelona, αλλά ξαφνικά, ένα βράδυ διαβάζουμε ότι έκλεισε στους Boston Celtics.

"Ο Shane επέλεξε έναν δρόμο, που κι αυτός αποδεικνύει πόσο μεταβλητά είναι τα πράγματα στο ΝΒΑ. Υπέγραψε στους Boston Celtics με τη λογική ότι ο Isaiah Thomas είχε θέματα υγείας και θα υπήρχε χώρος για να παίξει. Είτε θα έχανε ένα διάστημα ο παίκτης, που δεν ήξεραν πόσο θα είναι, είτε θα έπαιζε πιο συντηρητικά το πρώτο κομμάτι της σεζόν. Γι αυτό επέλεξαν τον Shane, που ήταν ένας κλώνος του. Έλα που όμως, φεύγει ο Isaiah και έρχεται ο Kyrie Irving; Τα πράγματα τώρα γίνονται πιο δύσκολα.

Ο Shane είναι ένα εξαιρετικό παιδί. Παρότι προέρχεται από μια πλούσια οικογένεια (σ.σ.: ο πατέρας του ήταν σταρ του baseball), είναι χαμηλών τόνων. Είναι εξαιρετικός παίκτης και χαρακτήρας. Αυτό που δεν ξέρει ο κόσμος είναι ότι έφτασε μια ανάσα από το να υπογράψει στην CSKA Moscow και την Anadolu Efes. Η πρόταση της Anadolu Efes, η πρώτη που έγινε πολύ καλή. Δεν τη συζήτησα καν, γιατί έβλεπα ότι θα μπορούσε να βρει συμβόλαιο που θα έφτανε στα 2.000.000 ευρώ. Δεν μπήκα σε διαδικασία διαπραγμάτευσης όμως, γιατί ήξερα ότι το παιδί ήθελε είτε να παίξει στην Barcelona είτε να δοκιμάσει στο ΝΒΑ".

- Με τον Ολυμπιακό τι έγινε;

"Ο Ολυμπιακός είχε ενδιαφερθεί για εκείνον, αλλά με πρόταση κοντά σε αυτή που είχε στην Baskonia. Προσπαθήσαμε να υπογράψουμε στην Barcelona, αλλά το πράγμα έγινε πολύ περίπλοκο στην πορεία, αφού είδαμε ότι η Baskonia δεν ήταν διατεθειμένη να παραιτηθεί των δικαιωμάτων της. Έτσι βρήκαμε την πρόταση των Boston Celtics, και δοκιμάσαμε εκεί. Τα χρήματα είναι πολύ λιγότερα από αυτά που έβρισκε στην Ευρώπη, αλλά αυτό δεν μας αγχώνει γιατί έχοντας δώσει πέρσι τα διαπιστευτήριά του στην Baskonia, ξέρουν όλοι ποιος είναι και τι μπορεί να κάνει".

ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟ, Ο ΕΥΘΥΜΗΣ

- Για να αλλάξουμε κλίμα, ποια είναι η άποψή σας για το γεγονός πως στην εποχή μας βλέπουμε ανήλικα παιδιά να έχουν από πολύ νωρίς ατζέντη; Είναι ένα από τα φαινόμενα της εποχής.

"Το θεωρώ απαράδεκτο! Πιστεύω ότι οι ΗΠΑ είναι τόσο πολύ μπροστά μας, όσον αφορά στο άθλημα, όχι μόνο λόγω του πολύ περισσότερου ταλέντου, αλλά κυρίως λόγω καλύτερης φιλοσοφίας. Όταν στις ΗΠΑ, προσπαθούν να βάλουν τους αθλητές να διαλέγουν ατζέντη στα 20 ή στα 21, κι όχι στα 13 ή τα 14, κάποιος λόγος θα υπάρχει. Εδώ, θεωρώ ότι η FIBA θα έπρεπε να είναι πολύ πιο αυστηρή σε αυτό το θέμα, είναι εντελώς εκτός ελέγχου η κατάσταση. Φτάνουμε στο σημείο να χάνουμε αθλητές στη δική μου εταιρεία, όχι γιατί προσπαθήσαμε να τους πάρουμε και δεν τα καταφέραμε (γίνεται κι αυτό, είναι μέσα στο παιχνίδι), αλλά επειδή δεν το επιχειρήσαμε καν. Κι αυτό γιατί δεν θεωρούσα ότι είναι σωστό να πάω να μιλάω για ένα παιδί που είναι 14 ετών. Ακόμη και με τα παιδιά που συνεργαζόμαστε, πάντα ως ένα βαθμό, μέχρι να πλησιάσουν στο να γίνουν επαγγελματίες, πάντα ο ρόλος μου είναι συμβουλευτικός, παρά κάτι άλλο".

- Είστε της άποψης πως είναι προτιμότερο να παίζει ένα παιδί στην Α1 και να παίρνει χρόνο συμμετοχής ή να δοκιμάζει στο NCAA;

"Σίγουρα είναι ανάλογα την περίπτωση το πως θα κινηθείς. Δεν πάνε όλα σε όλους. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Προσωπικά, ξεκινάω με μια αρχή: υπάρχει μια "άχαρη" περίοδος ανάμεσα στον ερασιτεχνικό και τον επαγγελματικό αθλητισμό, από τα 18 έως τα 22. Όταν ένα 18χρονο παιδί είναι πολύ καλό για να παίζει με συνομήλικους, δεν σημαίνει ότι ταυτόχρονα μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις και να παίζει με μεγαλύτερους.

Αυτό το κενό, στο λύνει εν μέρει το NCAA. Ο κολεγιακός αθλητισμός. Ένα άλλο κομμάτι αφορά στο γεγονός πως τα παιδιά σε αυτές τις ηλικίες εκτός από αθλητές είναι και άνθρωποι. Το να πάει ένα παιδί 18 χρονών και να παίξει κάπου για να θεωρείται επαγγελματίας, δεν μου λέει κάτι. Υπάρχει η μόρφωση που αποκτάται μέσα από το NCAA. Δίνεται σε πολλά παιδιά, λόγω ταλέντου, η δυνατότητα να σπουδάσουν. Αν ένα πανεπιστήμιο σου δίνει υποτροφία, ενώ μια ομάδα πχ ένα ποσό στις 10.000 ευρώ, δεν σημαίνει πως η ομάδα προσφέρει περισσότερα. Γιατί το πανεπιστήμιο αυτό που σου προσφέρει είναι ουσιαστικά τα 50.000 δολάρια των διδάκτρων. Οπότε ουσιαστικά κερδίζεις κάτι -και- οικονομικό.

Σημασία βέβαια έχει να ξέρεις που πας. Πολλοί στην Ευρώπη κατακρίνουν τις ΗΠΑ είτε λόγω συμφερόντων είτε λόγω άγνοιας. Πρέπει να ξέρεις που πηγαίνεις κάθε φορά. Στις ΗΠΑ έχω ζήσει για αρκετά χρόνια και την γνωρίζω όσο κανείς άλλος ατζέντης από την Ευρώπη. Αν ξέρεις λοιπόν που πας, μπορείς να πετύχεις.

Για παράδειγμα, ο Ντίνος (Μήτογλου) επισκέφτηκε πέντε πανεπιστήμια μέχρι να αποφασίσει τι είναι καλύτερο γι αυτόν και να καταλήξει. Δεν είναι κάτι απλό. Γι αυτό λέω ότι απαιτείται η γνώση! Είναι πολύ σημαντικό για την εξέλιξη και την βελτίωση ενός παιδιού, αγωνιστικά και πνευματικά, το κομμάτι του NCAA. Γι αυτό το θεωρώ τόσο σημαντικό. Το να παίζεις αντίπαλος με μελλοντικά αστέρια του ΝΒΑ και να ανταγωνίζεσαι παίκτες από το Duke, το Michigan και το Kentucky είναι κάτι σημαντικό, σε βοηθάει περισσότερο από το να παίξεις πχ απέναντι στα Τρίκαλα ή τον Κόροιβο.

Ο Ντίνος, για παράδειγμα, έχει παίξει απέναντι στο Syracuse μπροστά σε 30.000 φιλάθλους, σουτάροντας 6/8 τρίποντα. Οπότε ξέρει πως είναι η πίεση της εξέδρας, η ένταση και όλα αυτά. Είναι πιο έτοιμος. Αυτό σε ετοιμάζει να παίξεις στο υψηλό επίπεδο. Φάνηκε αυτό στη μικρή παρουσία που είχε με την Εθνική Ομάδα, ήταν πιο έτοιμος απ ότι πίστευε ο κόσμος".

- Υπάρχει περίπτωση ανάλογη με αυτή του Ντίνου Μήτογλου, που να τον προετοιμάζετε για το NCAA και να έχει προοπτική;

"Ασχολούμαστε αυτή την περίοδο με τον Άρη Σωτηρίου, έναν εξαιρετικό μαθητή. Πήγε φέτος στον Προμηθέα Πατρών, σε ένα πρόγραμμα που είναι παρεμφερές με αυτό του NCAA. Γι αυτό υποστηρίζω αυτό το πρόγραμμα, όπως παλαιότερα εκείνο του Μαντουλίδη. Προετοιμάζουν το παιδί για αυτό που θα συναντήσει στις ΗΠΑ. Υπάρχει φυσικά κι ο Άρης Τσουργιάννης, ένα ακόμη παιδί που οδεύει επίσης προς την κατεύθυνση του κολεγιακού αθλητισμού".

- Έχετε σκεφτεί καθόλου την επόμενη μέρα της εταιρείας; Με τον Ευθύμη (σ.σ.: ο πρωτότοκος γιος του) στο τιμόνι;

"Εμένα ο πατέρας μου, δεν μου άφησε τίποτα. Έφυγε νωρίς, χωρίς να είναι σε θέση να μου αφήσει κάτι. Εγώ θέλω να αφήσω στα παιδιά μου πάνω απ όλα το όνομα, την εντιμότητα και την καλή πίστη από τον κόσμο προς την οικογένεια. Δεν είχα καμία βοήθεια, οικονομικής φύσεως εννοώ. Προχώρησα μόνος μου. Κάποιες φορές σκέφτομαι αυτά που λένε διάφοροι και το πόσο ψηλά μπορεί να φτάσεις και γελάω. Γελάω με τη ματαιοδοξία των ανθρώπων. Αν κοιτάξεις από πολύ ψηλά, όλοι το ίδιο φαινόμαστε. Δεν έχουμε διαφορές. Είτε έχεις δυάρι στην Κυψέλη είτε βίλα στη Βουλιαγμένη, από ψηλά, από εκεί που κοιτάζει ο Θεός όλοι το ίδιο φαινόμαστε. Μικροί κι ασήμαντοι.

Ο Ευθύμης από μικρός ήταν κοντά μου, κι αντιμετώπιζε όλη αυτή τη δουλειά με θαυμασμό. Από μικρός ήθελε να ασχοληθεί με αυτό, χωρίς να τον πιέσω εγώ για κάτι. Είναι ένα παιδί που δουλεύει ατελείωτες ώρες καθημερινά, διοχετεύει μεγάλη ενέργεια στο να γίνεται καλύτερος και να "χτίζει" το βιογραφικό με τις δικές του γνωριμίες στις ΗΠΑ, όπου βρίσκεται. Θα αποτελέσει την επόμενη μέρα της εταιρείας, μαζί με παιδιά που θα είναι η βάση της για τα επόμενα χρόνια. Παιδιά όπως ο Αλέξανδρος Βεζένκοφ, ο Ιωάννης Παπαπέτρου, ο Θανάσης Αντετοκούνμπο, ο Ντίνος Μήτογλου και ο Δημήτρης Σταμάτης.

Θέλω να τον στηρίξω και να τον υποστηρίξω, ειδικά όταν τον βλέπω να δουλεύει τόσο σκληρά. Για μένα δεν υπάρχει κάτι πιο όμορφο από αυτό, από το να βλέπω τους ανθρώπους να δουλεύουν τόσο πολύ. Είμαι της άποψης πως είτε πρέπει να κάνεις κάτι καλά, ή να μην το κάνεις καθόλου".