Πολλοί φοβούνται να ονειρευτούν. Φοβούνται γιατί τα όνειρα στις μέρες μας δεν είναι εύκολο να πραγματοποιηθούν. Αν όμως βάζεις στόχους, αν έχεις καλή διάθεση και (κυρίως) καλούς "συμμάχους", τότε όλα γίνονται. Από μικρό παιδί ονειρευόμουν να ταξιδέψω κάποια στιγμή στις ΗΠΑ για μια περιοδεία στα γήπεδα του ΝΒΑ. Στο φινάλε του 2016, έζησα την πιο όμορφη εμπειρία της ζωής μου. Το ΝΒΑ Greece και η PANINI ένωσαν τις δυνάμεις τους, εγώ γέμισα μια βαλίτσα και με τρομερό ενθουσιασμό και ανυπομονησία ξεκίνησα τα ξημερώματα της 1ης Νοεμβρίου από το "Ελευθέριος Βενιζέλος" ένα οδοιπορικό 14 ημερών, 8 πόλεων και 26.000 χιλιομέτρων στην Ανατολική (κυρίως) ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών. Ένα οδοιπορικό γεμάτο εικόνες, superstars του ΝΒΑ, πολύ Greek Freak, πολλές μετακινήσεις και 10 αγώνες της κορυφαίας λίγκας.

Επιβιβαστείτε στο "βαγόνι" μας για να απολαύσετε μια ξεχωριστή UNIQUE παραγωγή που θα σας βάλει στη δική μου θέση, θα φέρει άρωμα από το ΝΒΑ στις οθόνες σας και -ελπίζω πως- θα σας πείσει ότι ένα τέτοιο ταξίδι πρέπει να είναι και όνειρο, αλλά και στόχος ζωής. Ναι, ακόμη και σε αυτές τις δύσκολες από κάθε άποψη εποχές που ζούμε, πρέπει να ονειρευόμαστε. Το οφείλουμε στους εαυτούς μας για να "επιβιώσουμε".

Η αρχική οργάνωση και οι χρηστικές πληροφορίες που πρέπει να γνωρίζεις

Το ταξίδι οργανώθηκε μόλις δυο εβδομάδες πριν την αναχώρησή μου. Αεροπορικά εισιτήρια, λεωφορεία και τρένα, ξενοδοχεία και κάθε λεπτομέρεια που μπορούσε να προγραμματιστεί εκ των προτέρων, όλα διευθετήθηκαν με το συναίσθημα της αγωνίας να μεγαλώνει από το ένα λεπτό στο άλλο κι από το κάθε click στο επόμενο. Η πρώτη μου επίσκεψη στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν μια αποστολή που έπρεπε να έχει όσο το δυνατόν λιγότερες αστοχίες. Κι όταν λέμε " όσο το δυνατόν λιγότερες", εννοούμε ΚΑΜΙΑ. Όταν ξέρεις ότι θα ταξιδεύεις κάθε μέρα, θα είσαι από το ένα αεροδρόμιο στο άλλο, από το λεωφορείο στο τρένο, από τον σιδηροδρομικό σταθμό στο ξενοδοχείο κι από εκεί στο γήπεδο, δεν έχεις καιρό για χάσιμο και περιθώριο για λάθος. Αν χάσεις μια πτήση, ένα λεωφορείο, θα έχεις πρόβλημα. Θα καταλάβετε τι σημαίνει " πρόβλημα".

Δεν μιλάμε για μια... νορμάλ αποστολή εργασίας ή ένα ταξίδι αναψυχής, αλλά για μια ''περιπέτεια'' 14 ημερών, 8 πόλεων και 26.000 χιλιομέτρων όπως ήδη διαβάσατε στον πρόλογο. Μια περιπέτεια που ξεκίνησε από την Αθήνα την 1η Νοέμβρη και ολοκληρώθηκε στο "Ελευθέριος Βενιζέλος" δυο εβδομάδες αργότερα. Αθήνα, Ζυρίχη, Νέα Υόρκη, Βοστώνη, Chicago, Milwaukee, Cleveland, ξανά Νέα Υόρκη, Washington, Atlanta, Oklahoma City, ξανά Chicago, ξανά Νέα Υόρκη, Ζυρίχη, Αθήνα και... τέλος, με το διαβατήριο να κάνει φτερά τη στιγμή που πάτησα ελληνικό έδαφος και το αυτοκίνητο να μην παίρνει μπροστά μετά από ταξίδι 34 ωρών και τεσσάρων διαδοχικών πτήσεων.

12 αεροπλάνα (Swiss Airlines, Delta, United, American Airlines και Jet Blue), δυο πολύωρα ταξίδια με λεωφορείο, ένα μικρότερο με τρένο, αρκετά taxi, τρομερές διαφορές στη σχέση '' value for money'' των ξενοδοχείων από τη μία πόλη στην άλλη, 10 αγώνες κανονικής περιόδου, δυο ματσάρες του Γιάννη Αντετοκούνμπο, μια επίσκεψη στο προπονητικό κέντρο των Bucks, κάμποσο περπάτημα στο ήσυχο Milwaukee, συζητήσεις με Ευρωπαίους που προσπαθούν να καθιερωθούν στο ΝΒΑ (Nikola Mirotic, Sergio Rodriguez, Tomas Satoransky, αλλά και με τον επίσης "Ευρωπαίο" Malcolm Delaney), ένα "κυνηγητό" με τον Dominique Wilkins στην Philips Arena, πολλά burgers, αρκετό άγχος, αλλά και μεγάλο ενδιαφέρον από όποιον άκουγε την φράση " ταξιδεύω από την Ελλάδα". Από τους ανθρώπους των ομάδων που γνώριζαν εκ των προτέρων για το trip του NBA Greece και είχαν αναλάβει την έκδοση των διαπιστεύσεών μου, μέχρι τον LeBron James και τον Russell Westbrook που λατρεύουν τη μικρή, αλλά πανέμορφη χώρα που ο ''Greek Freak'' διαφημίζει με τον καλύτερο τρόπο τα τελευταία χρόνια.

Η ESTA, η sim card και το UBER που θυμίζει taxi, αλλά δεν είναι taxi

Αν σκέφτεστε να οργανώσετε κάποια στιγμή ένα τέτοιο ταξίδι, αν θέλετε να συνδυάσετε τον τουρισμό με μερικούς αγώνες του ΝΒΑ και ονειρεύεστε να επισκεφθείτε περισσότερες από μία πόλεις των ΗΠΑ, σας προτείνω και σας υπογράφω και με τα δυο χέρια ότι θα ζήσετε μια εμπειρία που ΔΕΝ θα ξεχάσετε. Αρκεί να είστε έτοιμοι, οργανωμένοι και οπλισμένοι με υπομονή.

Υπάρχουν, για παράδειγμα, χρηστικά πράγματα που πρέπει να κάνετε πριν ταξιδέψετε και μόλις φτάσετε στον προορισμό σας. Καταρχήν χρειάζεστε διαβατήριο, αλλά αυτό σίγουρα το γνωρίζετε, οπότε συνεχίζουμε στο επόμενο στάδιο. Στη συνέχεια πρέπει να συμπληρώσετε τη σχετική αίτηση για να εισέλθετε στις ΗΠΑ. Δεν υπάρχει πλέον η VISA όπως την ξέραμε, υπάρχει η ESTA. Θα χρειαστείτε 20 λεπτά για να κάνετε online την αίτηση, η οποία κοστίζει 14 δολάρια και πληρώνεται με την ολοκλήρωση της διαδικασίας. Θα εκτυπώσετε το έγγραφο και θα το έχετε μαζί σας.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνετε μόλις φτάσετε στις ΗΠΑ, είναι να επισκεφθείτε μία εταιρεία κινητής τηλεφωνίας για να αγοράσετε τουριστική sim, κυρίως για να έχετε πρόσβαση στο internet (χωρίς internet ΔΕΝ θα "επιβιώσετε"). Θα χρησιμοποιήσετε πολύ τους χάρτες για να βρείτε τα μέρη που θέλετε να επισκεφθείτε, οπότε τα περίπου 50 δολάρια που θα πληρώσετε για την sim card θα είναι η καλύτερη και πιο χρήσιμη επένδυση που θα κάνετε. Το αρνητικό με την τουριστική sim card είναι πως δεν την δέχεται το application του UBER. Τι είναι το UBER; Μια υπηρεσία μεταφορών που μοιάζει με taxi, αλλά δεν είναι taxi. Είναι αυτοκίνητα ιδιωτών που καλείς μέσω application για να σε μεταφέρουν στο μέρος που θέλεις, πολύ φθηνότερα από ένα taxi. Πριν καλέσεις τον οδηγό που βρίσκεται πιο κοντά σε εσένα, βάζεις στην εφαρμογή τη διαδρομή που θέλεις να κάνεις και εκείνη σου υπολογίζει το κόστος. Στο τέλος της, μάλιστα, σου στέλνει τη σχετική απόδειξη στο ηλεκτρονικό σου ταχυδρομείο. Αφήστε που οι πρώτες 1-2 διαδρομές είναι δωρεάν. Δυστυχώς το application δεν δέχεται την τουριστική sim και έτσι αναγκάστηκα να πληρώσω τα διπλάσια χρήματα σε taxi.

Πόλεις διαφορετικές η μία από την άλλη και μια λίγκα πραγματικό υπόδειγμα

Επισκέφθηκα την Βοστώνη, το Chicago, το Milwaukee, το Cleveland, τη Νέα Υόρκη, την Washington DC, την Atlanta και την Oklahoma City. Η Βοστώνη είναι μια μεγαλούπολη που θυμίζει πολύ αυτές της Ευρώπης, το Chicago είναι αχανές και έχει τις καλές και τις "περίεργες" γειτονιές του, το Milwaukee όπως διαβάσατε και στο σχετικό UNIQUE του NBA Greece είναι εκπληκτικά ήσυχο, το Cleveland δεν έχει πολλά πράγματα να δεις. Η Νέα Υόρκη σίγουρα δεν είναι ευχάριστος προορισμός αν σκοπεύεις να μείνεις για μία μέρα, η Washington DC είναι όμορφη, προσεγμένη και ξεκάθαρα πιο "ανθρώπινη", η Atlanta δείχνει πιο απρόσωπη μα είναι μία από τις σημαντικότερες αγορές των ΗΠΑ. Απόλαυσα πολύ την τελευταία μου μέρα στην Oklahoma City, ήταν ίσως ο καλύτερος σταθμός του ταξιδιού μου. Θα διαβάσετε παρακάτω τους λόγους και θα καταλάβετε.

Αυτό που σίγουρα προκαλεί κάνει εντύπωση είναι η ΤΡΟΜΕΡΗ οργάνωση των ομάδων του ΝΒΑ. Από τη στιγμή που θα φτάσεις στο γήπεδο και θα ζητήσεις την διαπίστευσή σου, μέχρι τη στιγμή που θα αποχωρήσεις από την arena 1-2 ώρες μετά το τέλος της αναμέτρησης, θα υπάρχουν άνθρωποι για να σε βοηθήσουν σε ό,τι χρειαστείς. Δύσκολα θα συναντήσεις αγενές προσωπικό. Μόλις περάσεις τον σωματικό έλεγχο και παραλάβεις τη διαπίστευσή σου, έχεις το δικαίωμα να επισκεφθείς κάθε χώρο του γηπέδου. Από το παρκέ, μέχρι τα αποδυτήρια που είναι ανοιχτά για τα μέλη των MME.

Το ΝΒΑ είναι μια εκπληκτικά οργανωμένη λίγκα, που πλασάρει το "προϊόν" της στο κοινό με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Μπορεί ένας αγώνας να διαρκεί σχεδόν δυόμιση ώρες, όμως οι ομάδες "γεμίζουν" τα "νεκρά" διαστήματα με events που κρατούν το κοινό σε εγρήγορση. Οι "Kiss Cams", τα σουτ που κάνουν οι fans, τα show στα ημίχρονα, η εκτόξευση δώρων, όλα αυτά είναι μικρά πράγματα που σε κάνουν να ξεχνάς τα timeouts και δεν σε αφήνουν να βαρεθείς. Σε κάθε γήπεδο μπορείς να φας από junk food μέχρι μαγειρευτά, μπορείς να πιεις τη μπύρα και το ποτό σου, θα περάσεις τρεις διασκεδαστικές ώρες και θα απολαύσεις αγώνες υψηλού επιπέδου.

Το ταξίδι, λοιπόν, ξεκίνησε τα ξημερώματα της 1ης Νοεμβρίου. Από την Αθήνα στη Ζυρίχη κι από εκεί (από το πιθανότατα πιο όμορφο αεροδρόμιο της Ευρώπης) στη Νέα Υόρκη και συγκεκριμένα στο JFK όπου πέρασα μερικές ώρες πριν επιβιβαστώ στην τρίτη διαδοχική πτήση με προορισμό το Logan International Airport της Βοστώνης, στην οποία έφτασα μετά από 24 ώρες ταξιδιού. Θα μπορούσα να έχω "γλιτώσει" 2-3 ώρες, μα προτίμησα να αφήσω περισσότερο χρόνο ανάμεσα στις πτήσεις μου για να μην υπάρξει άγχος, πίεση, τρέξιμο και να είμαι πιο... άνετος σε περίπτωση καθυστερήσεων. Το υπερατλαντικό ταξίδι (από την Ζυρίχη στη Νέα Υόρκη) άγγιξε τις εννέα ώρες, όμως μια-δυο ταινίες και το album της PANINI "ΝΒΑ 2016-2017" μου έκαναν όμορφη παρέα μαζί με δυο μαξιλάρια, μια κουβέρτα και τρία γεύματα στον αέρα.

BOSTON: Το θρυλικό Garden, το ρεκόρ του Amir Johnson κι "Ελληνας" Mirotic

Πρώτος σταθμός του ταξιδιού, μετά από ταξίδι 24 ωρών. Ξημερώματα ξεκίνησα από την Αθήνα, σχεδόν μεσάνυχτα έφτασα στη "Bean Town". Επέλεξα να μείνω στο Wynthrop, μια περιοχή κοντά στο αεροδρόμιο Logan International, μια περιοχή που θυμίζει κάπως την... Βουλιαγμένη. Ήσυχη, όμορφη, δίπλα στη θάλασσα, αλλά αρκετά θορυβώδης κάθε φορά που ένα αεροπλάνο προσγειωνόταν. Το κέντρο της Βοστώνης θυμίζει κέντρο μεγάλης ευρωπαϊκής πρωτεύουσας, καθώς έχει πολλά χρώματα και ''αέρα'' της δικής μας ηπείρου. Θα μετακινηθείς εύκολα με το metro (δωρεάν λεωφορείο θα σε μεταφέρει από το αεροδρόμιο στον κοντινότερο σταθμό) και θα φτάσεις γρήγορα στο μέρος που θέλεις. Το Beacon Hill είναι μια πανέμορφη γειτονιά που πρέπει να επισκεφθείς, ενώ σε κάθε πάρκο θα δεις σκίουρους να παίζουν μαζί με μικρά παιδιά και να ποζάρουν με... ύφος στον φακό. Η Ανατολική πλευρά των ΗΠΑ είναι ένα τεράστιο πάρκο και η Βοστώνη είναι το πιο χαρακτηριστικό κομμάτι για να αποδείξει του λόγου το αληθές. Ασφαλής, συνδυάζει τη σύγχρονη πλευρά της ανθρωπότητας, αλλά κρατά και ένα παραδοσιακό πρόσωπο.

Το TD Garden ήταν το πρώτο γήπεδο του ταξιδιού μου. Εκεί θα έβλεπα το πρώτο μου παιχνίδι ΝΒΑ εκτός Ευρώπης. Στη "βάση" του γηπέδου υπάρχει ο "North Station", κάτι σαν τον δικό μας "Σταθμό Λαρίσης". Από εκεί μπορείς να πάρεις τρένο για κάθε γωνιά των ΗΠΑ. Στους τοίχους έβλεπες αφίσες με παίκτες των Boston Celtics, οπότε ήταν εύκολο να καταλάβεις πως βρισκόσουν στην καρδιά της πιο ιστορικής ομάδας του ΝΒΑ.

Μπήκα στο γήπεδο τρεις ώρες πριν το τζάμπολ, όμως η arena δεν ήταν ανοιχτή για τον Τύπο. Στο εστιατόριο των media πλήρωνες μόλις 5 δολάρια για να δειπνήσεις. Πέντε μάγειρες (!), αμέτρητα πιάτα, φρούτα, επιδόρπια, γλυκά, αναψυκτικά, καφέδες, ό,τι μπορεί να φανταστεί ένας άνθρωπος ήταν διαθέσιμα για τους δημοσιογράφους. Δεν θα συναντήσεις κάτι παρόμοιο στην Ευρώπη, θα το δεις όμως σε κάθε γήπεδο του ΝΒΑ έστω και με μικρές διαφορές στην τιμή. Κάποιες ομάδες έχουν μπουφέ, κάποιες άλλες μάγειρες που ετοιμάζουν... LIVE τα πιάτα. Όλοι σέβονται τους δημοσιογράφους και οι Celtics είχαν μακράν τις καλύτερες υπηρεσίες, με τους Chicago Bulls να ακολουθούν.

Η βραδιά (2 Νοεμβρίου) ήταν "περίεργη". Το TD Garden που συνήθως γεμίζει, είχε 80% πληρότητα. Βλέπετε, την ίδια ώρα, οι Cubs και οι Indians πάλευαν στο Game 7 του MLB και οι ΗΠΑ ζούσαν στον ρυθμό αυτού του αγώνα. Ακόμη και οι δημοσιογράφοι στο level 9 είχαν αφήσει τις θέσεις τους για να δουν το ματς της χρονιάς στο baseball. Εγώ απόλαυσα την αναμέτρηση των Celtics με τους Bulls, αλλά κυρίως την ένταση, το ξέσπασμα του κοινού όταν ο Amir Johnson έβαλε τέσσερα τρίποντα σε μισή περίοδο για να "λυγίσει" την ομάδα του Chicago. Μέχρι εκείνο το βράδυ, ο έμπειρος forward δεν είχε πετύχει ποτέ περισσότερα από δυο τρίποντα σε έναν αγώνα! Αν και δεν ήταν γεμάτο, το TD Garden είχε ένταση που δεν συναντάς στα γήπεδα του ΝΒΑ.

Μετά το παιχνίδι προτίμησα να μπω στα αποδυτήρια των Bulls για να συναντήσω τον Nikola Mirotic. Μιλήσαμε στα ελληνικά και στα δέκα λεπτά που κράτησε η συζήτησή μας, ο "Niko" δεν είχε πρόβλημα να επιλέξει πλευρά στο δίλημμα "Διαμαντίδης ή Σπανούλης" . Μια "δύσκολη" βραδιά για τους ανθρώπους των Celtics λόγω της επιστροφής του Rajon Rondo στην πόλη που μεγαλούργησε πριν η καριέρα του πάρει την κάτω βόλτα, ήταν για εμένα η πιο όμορφη αρχή του ταξιδιού στην καρδιά του ΝΒΑ.

CHICAGO: Το parade των Cubs, η επιστροφή του Rose και το άγαλμα που χάθηκε

Απόσταση από τη Βοστώνη: 1581 χιλιόμετρα.

Nωρίς το πρωί 3ης Νοεμβρίου ξεκίνησα από το Wynthrop της Βοστώνης με προορισμό το Chicago. Το O' Hare International Airport ήταν το πιο πολυσύχναστο αεροδρόμιο το 2014 και το τέταρτο το 2015. Σε όλο τον κόσμο! Έχει το μέγεθος μιας μικρής πόλης και για να φτάσεις από το αεροπλάνο στην παραλαβή των αποσκευών, μπορεί να χρειαστεί να περπατήσεις ακόμη και μισή ώρα! Μέτρησε σχεδόν 900.000 πτήσεις και 77.000.000 επιβάτες το 2015, έχει πέντε terminals και 190 πύλες!

Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να ψάξω πως θα μετακινηθώ. Ο καλός μου φίλος Κώστας Λούβρος με πήρε από το αεροδρόμιο και μαζί πήγαμε στο Milwaukee για τον αγώνα των Bucks με τους Pacers. Την επόμενη μέρα, στις 4 Νοεμβρίου, γύρισα στο Chicago για τον αγώνα των Bulls με τους Knicks. Ήμουν αρκετά τυχερός τόσο για το παιχνίδι που θα έβλεπα, μιας και ήταν η πρώτη επιστροφή του Derrick Rose ως αντίπαλος στην πατρίδα του, όσο και γιατί έζησα από κοντά τους πανηγυρισμούς και το έξαλλο parade για τον τίτλο που κατέκτησαν μία μέρα νωρίτερα οι Cubs. Έχαναν 3-1 από τους Indians, όμως έκαναν τρομερή ανατροπή και ανάγκασαν 5.000.000 ανθρώπους να κατακλύσουν τους κεντρικούς δρόμους της πόλης. Είδα με τα μάτια μου τον ποταμό να βάφεται μπλε προς τιμήν των Cubs και fans να πηδούν από τις γέφυρες. Δεν ήταν εύκολο να περπατήσεις ανάμεσα στο πλήθος, όμως η εμπειρία ήταν ιδιαίτερη και πολύ έντονη.

Ακολούθησαν μια βόλτα στην Greek Town των αμέτρητων ελληνικών εστιατορίων για μεσημεριανό και περπάτημα μέχρι το United Center, πριν βρεθώ μπροστά στην πρώτη... στενάχωρη στιγμή του ταξιδιού. Αφού είδα το προπονητήριο των Bulls και τις φανέλες των κορυφαίων παικτών που αγωνίστηκαν στο franchise, αναζήτησα το άγαλμα του Michael Jordan. Πρώτος γύρος, δεύτερος γύρος περιμετρικά του United Center, πουθενά το άγαλμα. Εκείνη τη στιγμή δυο παιδιά με ρώτησαν γεμάτα αγωνία αν ξέρω που βρίσκεται το πιο διάσημο και πολυφωτογραφημένο σημείο του γηπέδου. Τους απάντησα πως κι εγώ το ίδιο αναζητούσα. Ρωτήσαμε μαζί έναν υπάλληλο και μας η απάντησή του μας απογοήτευσε. "Το άγαλμα έχει μεταφερθεί σε μια αποθήκη, εξαιτίας εργασιών σε εκείνη την πτέρυγα του κτιρίου". Δεν ήταν αυτό που ήθελα να ακούσω, ούτε αυτό που ήθελαν να ακούσουν οι δυο 18χρονοι που ταξίδεψαν από την Oklahoma City για να γιορτάσουν την ενηλικίωσή τους.

Μπαίνοντας στο United Center, ένα ρίγος με διαπέρασε. Άφησα το σακίδιό μου στη θέση που είχαν κρατήσει οι Bulls για εμένα και κατέβηκα στο παρκέ. Αφού συνάντησα τον Νίκο Παπαϊωάννου που είχε επίσης ταξιδέψει για να δει την επιστροφή του καλού του φίλου, του Derrick Rose, περπάτησα σε κάθε πιθανό και απίθανο χώρο. Γύρισα στο παρκέ, παρακολούθησα τα πρώτα σουτ του Rose που συνεχώς κάποιον χαιρετούσε και περίμενα να βγει κι ο Joakim Noah. Δεν είναι υπερβολή αν πούμε ότι ο "Jo" είναι πιο αγαπητός στο κοινό των Bulls από τον Rose, πράγμα που καταλάβαινες εύκολα όσο τον έβλεπες να υπογράφει για δέκα λεπτά αυτόγραφα πάνω από τη φυσούνα που οδηγούσε στα αποδυτήρια. Στην παρουσίαση των ομάδων και αφού το show με την τρισδιάστατη απεικόνιση στο παρκέ ήταν εκπληκτικό, ο Noah αποθεώθηκε, την ώρα που οι αντιδράσεις ήταν ανάμεικτες για τον συμπαίκτη του. Στη διάρκεια του πρώτου timeout οι Bulls έπαιξαν στα γιγαντιαία matrix ένα συναισθηματικό video για τους δυο πρώην αθλητές τους, με τον Γάλλο να βουρκώνει και τον κόσμο να χαρίζει ένα όμορφο δίλεπτο standing ovation.

Οι Knicks, εν τέλει, νίκησαν με τον Rose να κάνει εξαιρετική εμφάνιση, να ανοίγει διάλογο με το κοινό και μερικούς οπαδούς του να... πλακώνονται μεταξύ τους. Οι μεν γηπεδούχοι αποδοκίμαζαν, οι δε φιλοξενούμενοι απαντούσαν όταν ο πολύπειρος άσος έβαζε τα κρίσιμα σουτ και στο φινάλε οι υπεύθυνοι για την ασφάλεια του United Center είχαν αρκετή δουλειά. Το ματς είχε πολλή ένταση, την οποία μπορούσες να αισθανθείς τρεις ώρες πριν το τζάμπολ. Δεν ήταν ένας normal αγώνας, ήταν ένας αγώνας πολύ ξεχωριστός για την πόλη που πάντως ζούσε στους ρυθμούς των Cubs.

Την επόμενη μέρα γύρισα στο Milwaukee και στις 5 Νοεμβρίου επέστρεψα στο Chicago για την αναμέτρηση των Bulls με τους Orlando Magic. Εύκολη νίκη για τους "Ταύρους", η στενοχώρια για το άγαλμα του Michael Jordan δεν είχε φύγει, αλλά μια δεκάλεπτη συζήτηση με τον Mario Hezonja στα αποδυτήρια και η παραδοχή του νεαρού Κροάτη ότι παρακολουθεί κάθε αγώνα του Παναθηναϊκού, τον οποίο υποστηρίζει, ήταν το καλύτερο φινάλε πριν χαιρετήσω την πόλη για να συνεχίσω ανατολικά.

Το Chicago είναι μια πόλη ακριβή. Θα χρειαστείτε τουλάχιστον 110 με 130 δολάρια για να μείνετε σε ένα φθηνό ξενοδοχείο και το πιο πιθανό είναι ότι με αυτά τα χρήματα δεν θα βρείτε το πιο προσεγμένο, το πιο καθαρό μέρος για να διανυκτερεύσετε. Το ένα βράδυ το πέρασα στον 18ο όροφο του Red Roof Inn στο κέντρο της πόλης και το δεύτερο στο Inn at Lincoln Park, περίπου μισή ώρα μακριά από το United Center. Δεν θα επιστρέψω στο μέλλον σε κάποιο από αυτά τα δυο. Ένα πράγμα που επίσης πρέπει να έχετε στο μυαλό σας, είναι η κίνηση στους κεντρικούς άξονες της πόλης ακόμη και σε ώρες που δεν θεωρούνται αιχμής. Μπορεί για παράδειγμα να χρειαστείτε μία ώρα για να διασχίσετε μια απόσταση 5 χιλιομέτρων αργά το απόγευμα. Κι αυτό σίγουρα θα σας χαλάσει τη διάθεση ειδικά αν βιάζεστε να φτάσετε στον προορισμό σας.

MILWAUKEE: Η πόλη του Γιάννη Αντετοκούνμπο και της Harley Davidson

Απόσταση από το Chicago: 148 χιλιόμετρα.

Πέρασα τρεις μέρες στην πόλη του Γιάννη Αντετοκούνμπο, που είναι περισσότερο γνωστή ως "το σπίτι της Harley Davidson". Από μια ξύλινη αποθήκη που στέκει ακόμη όρθια στο μουσείο της διάσημης εταιρείας μοτοσυκλετών ξεκίνησαν όλα και εκεί, στην καρδιά της μεγαλύτερης πόλης του Wisconsin, συνεχίζονται. Ήσυχο μέρος τις καθημερινές, άδειοι δρόμοι τις Κυριακές, μπορείς να μετακινηθείς πολύ εύκολα, ακόμη και με τα πόδια αν ο ήλιος σου κάνει τη χάρη όπως την έκανε σε εμένα και με το παραπάνω. Νοέμβριος και άφηνα το μπουφάν στο ξενοδοχείο, μέχρι φυσικά να πέσει ο ήλιος. Αν διαβάσατε το UNIQUE του NBA Greece για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο , θα μάθατε τα πάντα για το Milwaukee. Αν όχι, μπορείτε να βρείτε το κείμενο εδώ .

Το BMO Harris Bradley Center είναι το δεύτερο παλαιότερο γήπεδο της λίγκας, μετά από εκείνο των Detroit Pistons. Ακριβώς δίπλα του χτίζεται η νέα arena των Milwaukee Bucks και απέναντι το νέο προπονητήριο που θα είναι έτοιμο ένα χρόνο νωρίτερα, το φθινόπωρο του 2017. Το τωρινό προπονητήριο της ομάδας του Γιάννη Αντετοκούνμπο βρίσκεται περίπου 20-25 λεπτά μακριά από το κέντρο της πόλης, στην περιοχή St. Francis. Πρόκειται για ένα κτίριο που ενοικιάζει η ομάδα στις όχθες της αχανούς λίμνης Michigan, σε μια πραγματικά τρομερά ήσυχη περιοχή, κοντά στην οποία βρίσκεται το σπίτι του ''Greek Freak'' και εκείνο της οικογένειάς του.

Στις 3 Νοεμβρίου παρακολούθησα την αναμέτρηση των Bucks με τους Pacers και είδα τον Paul George να αντιμετωπίζει τον Γιάννη ως superstar. Οι άνθρωποι της ομάδας με ξενάγησαν στο γήπεδο, μου έδειξαν τα σχέδια για το επόμενο "σπίτι" του συλλόγου και μετά το τέλος της αναμέτρησης ο Greek Freak μου ζήτησε να τον ακολουθήσω για να "ξεφύγει" από τους δημοσιογράφους που τον περίμεναν για δηλώσεις. Δυο μέρες μετά, είδα τη "μάχη" του με τον Κώστα Κουφό, όμως άλλο ήταν το γεγονός της 5ης Νοεμβρίου. Ο Dave Joerger, head coach των Kings, έδωσε στον Γιώργο Παπαγιάννη την ευκαιρία να κάνει το ντεμπούτο του στο ΝΒΑ και να πετύχει και το πρώτο του καλάθι. Το NBA Greece ήταν εκεί, μίλησε με τον νεαρό center που χαμογελούσε στα αποδυτήρια του BMO Harris Bradley Center, μίλησε και με τον πάντα ευγενικό και πρόσχαρο Κώστα Κουφό που εξήγησε ότι έχει πάρει τον "Papajohn" υπό την προστασία του. Ο Γιάννης χάρηκε με το πρώτο καλάθι του πρώην παίκτη του Παναθηναϊκού, ο Peja Stojakovic μας εξήγησε γιατί ο "μικρός" πρέπει να κάνει υπομονή και η βραδιά έκλεισε με τους Kings να ταξιδέυουν στο Toronto και τους Bucks στο Dallas.

Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα πράγματα για το Milwaukee, αν θέλετε να διαβάσετε τη συνέντευξη του Γιάννη Αντετοκούνμπο στο NBA Greece και τις απαντήσεις που έδωσε στις ερωτήσεις των θαυμαστών του, κρατήστε αυτόν τον σύνδεσμο . Θα καταλάβετε πόσο έχει αγαπήσει ο 22χρονος point forward το μέρος στο οποίο ζει εδώ και σχεδόν τέσσερα χρόνια, θα καταλάβετε και γιατί είναι πολύ πιθανό να τον βλέπουμε μέχρι το τέλος της καριέρας του με τη φανέλα των Bucks.

CLEVELAND: Στην πόλη του "Βασιλιά", με λεωφορείο από το Chicago

Απόσταση από το Chicago: 565 χιλιόμετρα.

Η πτήση από την Windy City διαρκεί 70-75 λεπτά, όμως προτίμησα το λεωφορείο. Με 10 δολάρια κλείνεις θέση, με 19 δολάρια κάθεσαι στον πάνω όροφο και την πρώτη σειρά, για να έχεις εξαιρετική θέα. Μπορεί το ταξίδι να διαρκεί επτά ώρες, μπορεί το Megabus να μην αναπτύσσει μεγάλη ταχύτητα και η διαδρομή να μην είναι η πιο "μαγική" που θα μπορούσες να κάνεις, όμως αξίζει τον κόπο. Θα περάσεις από το Valparaiso, τη Mishawaka, το Toledo και το ταξίδι σου θα ολοκληρωθεί στο ''Stephanie Tubbs Jones Transit Center''.

Πήρα το λεωφορείο τα χαράματα της 8ης Νοεμβρίου. Ήταν η μέρα των εκλογών, μα δεν "μύρισα" πολλά πράγματα από τη μονομαχία Trump - Clinton, καθώς το ταξίδι ήταν μακρύ. Στη διάρκειά του έκανα και την πιο "τρελή" γνωριμία που θα μπορούσε να συμβεί. Αφού απομαγνητοφώνησα και έγραψα τη συνέντευξη με τον Mario Hezonja, ο διπλανός μου με ρώτησε αν είμαι δημοσιογράφος. Είχε δει το laptop και είχε αναγνωρίσει το όνομα του Κροάτη των Orlando Magic. Ήταν ένας Πορτογάλος πυροσβέστης που απολάμβανε το ετήσιο ταξίδι του στις ΗΠΑ για χάρη του ΝΒΑ! Την προηγούμενη μέρα είχε βρεθεί στο United Center του Chicago για το ματς των Bulls με τους Magic, πήγαινε στο Cleveland όπως κι εγώ για την αναμέτρηση των Πρωταθλητών με τους Atlanta Hawks και μου εξήγησε πόσο αγαπά το μπάσκετ, ενώ ο αδελφός του είναι μεγάλος θαυμαστής του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Πόσο μικρός είναι ο κόσμος, ε;

Πλησιάζοντας το Cleveland και με τη βροχή να είναι πολύ έντονη σε όλο το ταξίδι, η ομίχλη "αγκάλιαζε" τους ουρανοξύστες και έδινε ένα πιο απόκοσμο "χρώμα" στο τοπίο. Ευτυχώς το ξενοδοχείο μου βρισκόταν απέναντι από την Quicken Loans Arena. Εκεί έφτασα με το πιο όμορφο λεωφορείο που έχω δει στη ζωή μου. Βγαλμένο από το παρελθόν, τρομερά προσεγμένο και δωρεάν! Ήταν σίγουρα μια όμορφη έκπληξη, όπως η εικόνα που είδα στη συμβολή των οδών Ontario St. και Huron Rd. Ήταν το γιγαντιαίο banner του LeBron James που πίστευα ότι έχει κατέβει, μα έστεκε εκεί, περήφανο και επιβλητικό. Έμοιαζε με το τέλειο καλωσόρισμα στην πόλη, μια πόλη που είναι γεγονός ότι δεν έχει πολλά πράγματα να σου προσφέρει.

Παρακολούθησα την αναμέτρηση των Πρωταθλητών Cavaliers με τους Atlanta Hawks που έκαναν εξαιρετική εμφάνιση και πήραν τη νίκη! H Quicken Loans Arena είναι μια εντυπωσιακή έδρα, με χωρητικότητα που αγγίζει τους 21.000 θεατές. Άνοιξε το φθινόπωρο του 1994, ονομαζόταν Gund Arena μέχρι το 2005, έχει 88 πολυτελείς σουίτες σε τρεις ορόφους, αλλά και το μεγαλύτερο scoreboard στο ΝΒΑ, το Humongotron των τεσσάρων High Definition οθονών που έχουν διαστάσεις 17.3μ. X 9.6μ. και 9.1μ. X 10.1μ. Εξαιρετικός ήχος, φαντασμαγορικά εφέ με τεράστιες φλόγες στην παρουσίαση των ομάδων, "ζεστό" κοινό και ωραία αύρα. Το πρωτάθλημα που κατάκτησαν πέρυσι οι Cavaliers, φέρνει όπως καταλαβαίνετε sold-out σε κάθε ματς.

Μετά το τέλος της αναμέτρησης και αφού ο Malcolm Delaney παραδέχθηκε στο NBA Greece πως θεωρεί τους Atlanta Hawks contenders, μπήκα στα φαντασμαγορικά αποδυτήρια των Cavaliers. Ένας μεγάλος μπουφές ήταν η... Γη της Επαγγελίας για τους παίκτες, με τον LeBron James να βγαίνει τελευταίος από τα ντουζ και να μιλά με υπομονή στους δημοσιογράφους. Ακόμη και κάποιοι συνάδελφοι από το Μεξικό που του έκαναν μερικές "εκκεντρικές" ερωτήσεις, πήραν τις απαντήσεις που ζητούσαν. Επαγγελματίας σε όλα ο "KING", δεν είχε πρόβλημα να σχολιάσει την κακή εμφάνιση της ομάδας του και να ευχαριστήσει τους ρεπόρτερ που τον περίμεναν για ένα σχόλιο.

Αφού έφυγα από το γήπεδο στις 23:00, αναζήτησα ένα μέρος για ένα burger (αγαπημένη συνήθεια σε κάθε μέρος που επισκέπτομαι και αγαπημένο φαγητό). Υπό νορμάλ συνθήκες, όλα θα ήταν κλειστά εκείνη την ώρα. Είπαμε όμως, ήταν η μέρα των εκλογών για την ανάδειξη του νέου Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, οπότε όλα τα μαγαζιά ήταν γεμάτα με κόσμο που παρακολουθούσε μάλλον αποσβολωμένος τα πρώτα exit polls. Η διαφαινόμενη νίκη του Donald Trump τους είχε αφήσει άναυδους. Η εκκωφαντική σιγή σου τρυπούσε τα αυτιά. Βλέπετε, το Cleveland, το Ohio γενικότερα, στήριξε την Hillary Clinton. Μέχρι και ο LeBron James με τον J.R. Smith δήλωσαν ανοιχτά την προτίμησή τους στη σύζυγο του Bill Clinton. Την επόμενη μέρα, δεν άκουγες κάτι άλλο εκτός από συζητήσεις για το αποτέλεσμα των εκλογών.

Νωρίς το πρωί της 9ης Νοεμβρίου έπρεπε να βρω πως θα φτάσω στο Cleveland Hopkins International Airport που βρισκόταν σε απόσταση 23 χιλιομέτρων από το ξενοδοχείο. Ήταν δηλαδή ένα δρομολόγιο όπως το Σύνταγμα - Ελευθέριος Βενιζέλος. Μόνο που το τραίνο που σε οδηγεί στο αεροδρόμιο της πόλης κοστίζει 2.25 δολάρια και όχι 10 ευρώ. Σε αφήνει κυριολεκτικά στην είσοδο του αεροδρομίου, το οποίο είναι... μικροσκοπικό σε σχέση με αυτά που θα συναντήσεις στις μεγαλουπόλεις των ΗΠΑ. Ο έλεγχος είναι πιο ενδελεχής, οι αποσκευές σας ΣΙΓΟΥΡΑ θα εξεταστούν, μα οι αποστάσεις είναι μικρές και το προσωπικό πολύ φιλικό. Όσο για το ξενοδοχείο στο οποίο πέρασα τη νύχτα μου; Εξαιρετικό, καμία σχέση με εκείνα του Chicago και πιο φθηνό. Είπαμε, η διαφορά στο value for money είναι μεγάλη από πόλη σε πόλη.

NEW YORK: Κόσμος, Madison Square Garden, πολύς κόσμος, 11/9, περιπέτεια

Απόσταση από το Cleveland: 745 χιλιόμετρα.

Cleveland >> New York σημαίνει... πτήση. Μόλις προσγειωθείς στο JFK Kennedy, θα νιώσεις για τα καλά τι σημαίνει κομφούζιο. Το πρώτο που πρέπει να κάνεις, είναι να πάρεις το AIR Train για να φτάσεις στον Jamaica Station και από εκεί να επιλέξεις το τρένο που χρειάζεσαι για να φτάσεις στον προορισμό σου. Το δικό μου ξενοδοχείο βρισκόταν στο κέντρο του Manhattan, δέκα λεπτά μακριά από τον Penn Station και το Madison Square Garden. Στον Jamaica Station, λοιπόν, θα πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός. Θα πρέπει να βγάλεις μια κάρτα επιβίβασης, να πληρώσεις το AIR Train που σε πήγε μέχρι εκεί και να αγοράσεις το επόμενο εισιτήριό σου. Εγώ πήρα το Long Island Rail Road, το οποίο έφτασε πολύ γρήγορα και μετά από μόλις δυο στάσεις στον Penn Station. Αυτό που συνάντησα στην καρδιά της Νέας Υόρκης, ήταν τρομακτικό για κάποιον που δεν αισθάνεται άνετα όταν δεν μπορεί να περπατήσει ευθεία και πρέπει με μια βαλίτσα να κάνει κάθε μισό μέτρο ελιγμούς για να αποφύγει τις συγκρούσεις.

Η πρώτη εικόνα που συναντάς βγαίνοντας από τον... αρχαίο σταθμό, είναι το Madison Square Garden. Την ώρα που έφτασα, δεν προλάβαινα να κάνω τίποτα περισσότερο από το να περπατήσω μέχρι το ξενοδοχείο για να αφήσω τη βαλίτσα και να κάνω ένα μπάνιο. Κρύο, ψιλόβροχο, αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν η πολυκοσμία στα πεζοδρόμια. Αν δεν κατέβεις στον δρόμο, δεν υπάρχει περίπτωση να περπατήσεις φυσιολογικά. Έξω από το γήπεδο των New York Knicks θα συναντήσεις ό,τι μπορείς να φανταστείς και θα δεις πολύ κόσμο ακόμη και τρεις-τέσσερις ώρες πριν τον αγώνα.

Εσωτερικά, η "πιο διάσημη αρένα στον κόσμο", είναι όπως τη φαντάζεσαι. Η ανακατασκευή, η ανακαίνισή της από το 2011 μέχρι το 2013, κόστισε 1.000.000.000 δολάρια και ήταν η ακριβότερη στην ιστορία του αθλητισμού. Οι θέσεις των δημοσιογράφων βρίσκονται σε μία γέφυρα (καλά διαβάσατε, σε μία γέφυρα!) πάνω από τη μία εξέδρα, όμως το κοινό δεν είναι από τα πιο "ζεστά" στο ΝΒΑ. Βλέπετε, οι περισσότεροι δεν είναι die hard fans των Knicks, αλλά τουρίστες που βρίσκονται στη Νέα Υόρκη και αντιμετωπίζουν έναν αγώνα της ομάδας του Jeff Hornacek ως αξιοθέατο που πρέπει να επισκεφθούν, μια εμπειρία που πρέπει να ζήσουν.

Η αναμέτρηση των Knicks με τους Nets δεν ήταν το μεγαλύτερο ντέρμπι της λίγκας. Είχε, πάντως, ένταση και σασπένς στη μεγαλύτερη διάρκειά της. Μην ξεχνάμε πως πρόκειται για ένα τοπικό ντέρμπι, ένα ματς που θα έχει πάντα το δικό του ξεχωριστό ενδιαφέρον. Οι Nets, ουραγοί φέτος στην Ανατολική Περιφέρεια, πάλεψαν όσο μπορούσαν, διεκδίκησαν τη νίκη, όμως το "περίεργο" σχήμα του Jeff Hornacek με την πεντάδα των Jennings, Vujacic, Kuzminskas, Anthony, Hernangomez "καθάρισε" την παρτίδα και έδωσε τη νίκη στους Knicks. Για την ιστορία, ο Carmelo Anthony δεν είναι πλέον το αγαπημένο παιδί της πόλης. Ο νέος superstar είναι ο Kristaps Porzingis και αυτός που ακούει το πιο δυνατό χειροκρότημα.

Στα αποδυτήρια του Madison Square Garden (που "σηκώνεται" σε περίπου 15 ορόφους), οι δημοσιογράφοι ήταν τουλάχιστον 40, μπορεί και περισσότεροι. Οι παίκτες με δυσκολία έφταναν στα ντουλάπια τους μετά το ντουζ, ήταν μια κατάσταση πολύ διαφορετική από αυτή που συναντήσαμε για παράδειγμα στο Milwaukee και την Oklahoma City. Οι παίκτες φορούν τα πιο καλά τους ρούχα, πολύ δύσκολα θα δείτε κάποιον να φεύγει από το γήπεδο με φόρμα ή με κάτι minimal. Ακόμη και η έξοδός τους από το parking γίνεται... κινηματογραφικά, ώστε ο κόσμος που τους περιμένει μέσα στο κρύο να μη μπορέσει να τους σταματήσει.

Την επόμενη μέρα, είχα ελεύθερο χρόνο μέχρι να πάρω το λεωφορείο για την Washington DC. Επισκέφθηκα το "Ground Zero", είδα το μνημείο για την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 και αισθάνθηκα σφίξιμο στην καρδιά. Το One World Trade Center που χτίστηκε το 2013, άνοιξε το 2014 και υψώνεται στα 546 μέτρα, είναι ασύλληπτα επιβλητικό. Είναι το ψηλότερο κτίριο στο Δυτικό Ημισφαίριο του πλανήτη και το έκτο στον κόσμο. Οι δυο πτήσεις της United Airlines και της American Airlines που καταλήφθηκαν από τους τρομοκράτες της al-Qaeda (είχαν και οι δυο δρομολόγιο από το Logan Airport της Βοστώνης προς το Los Angeles International Airport) και οδήγησαν στο μεγαλύτερο τρομοκρατικό χτύπημα στην ιστορία της ανθρωπότητας, έχουν αφήσει για πάντα το σημάδι τους.

Λίγα μέτρα μακριά, βρίσκεται το εστιατόριο "Essex World Cafe" του κ. Γιάννη Κωσταλά, ενός φοβερού ανθρώπου που δηλώνει και είναι αθεράπευτα μπασκετικός. Αν σε βγάλει ο δρόμος, πέρνα μια βόλτα. Θα γευτείς "κανονικό" φαγητό, θα μιλήσετε για αθλητικά, θα σου φτιάξει τη μέρα με το χαμόγελό του, θα ξεχάσεις τη στενοχώρια που σίγουρα θα σου προκαλέσει το μνημείο της 11ης Σεπτεμβρίου. Το εστιατόριό του έγινε σταθμός πρώτων βοηθειών μετά το χτύπημα των δίδυμων πύργων και ο κ. Γιάννης έχει πολλές ιστορίες να σου πει, αν και θα προτιμούσε να τις ξεχάσει.

Φεύγοντας κι αφού η ώρα είχε περάσει, έκανα το λάθος να ρωτήσω έναν ηλικιωμένο κύριο για να καταλάβω ποια γραμμή του metro έπρεπε να πάρω ώστε να επιστρέψω στο Penn Station. Μου έδωσε λάθος κατεύθυνση (ενδεχομένως και να απόλαυσε το ψέμα του), με αποτέλεσμα να απομακρυνθώ ακόμη περισσότερο. Όταν τελικά έφτασα στο ξενοδοχείο και ζήτησα τη βαλίτσα μαζί με ένα taxi, με ενημέρωσαν πως "την ώρα αιχμής δεν μπορείς να καλέσεις taxi. Μπορείς μόνο να βρεις στον δρόμο, αλλά το πιο πιθανό είναι να αποτύχεις". 40 λεπτά πριν φύγει το λεωφορείο, αποφάσισα να ξεκινήσω με μια βαλίτσα +20 κιλών στο χέρι το... βάδην, για να καλύψω μια απόσταση που το Google Maps υπολόγιζε ότι θα μου πάρει 53 λεπτά. Με απλά μαθηματικά, "δεν έβγαινε", μα η κίνηση ήταν ασύλληπτη και δεν μπορούσα παρά να προσπαθήσω. Ομολογώ πως το σώμα μου με εγκατέλειψε μια-δυο φορές, τα ροδάκια της βαλίτσας έλιωσαν και έσπασαν, όμως είχα πεισμώσει και τελικά πρόλαβα το λεωφορείο όταν αυτό ξεκινούσε, μπαίνοντας στη μέση του δρόμου για να το σταματήσω. Δεν ήταν η καλύτερη ιδέα, μα είχα κάνει τρομερή υπερπροσπάθεια και είχα ξεπεράσει τα όριά μου. Λίγες μέρες μετά, διάβασα την ιστορία του Marshall Plumlee και η αλήθεια είναι πως ένιωσα την αγωνία του. Η Νέα Υόρκη, να ξέρετε, δεν σηκώνει παιχνίδια. Θα βρείτε πάντως ξενοδοχείο σε... normal τιμή.

WASHINGTON DC: Πόλη για περπάτημα και μια ομάδα μάλλον "άνοστη"

Απόσταση από τη Νέα Υόρκη: 365 χιλιόμετρα.

Δεν υπάρχει λόγος να πάρεις αεροπλάνο από τη Νέα Υόρκη για την Washington. Με το λεωφορείο θα κάνεις πέντε ώρες, όσες θα σου χρειαστούν στην αναμονή για την επιβίβαση σε μία πτήση, αλλά και για να πας από το αεροδρόμιο της Βαλτιμόρης στην πόλη. Καλή επιλογή το λεωφορείο, φθηνή, σου δίνει την ευκαιρία να ξεκουραστείς στη διαδρομή και να απολαύσεις τη φύση. Κι αν επιλέξεις να ταξιδέψεις απόγευμα, όταν θα έχει πλέον νυχτώσει, τότε μάλλον θα απολαύσεις έναν πολύ καλό ύπνο.

Η Washington DC είναι η Πρωτεύουσα των ΗΠΑ. Έχει πληθυσμό 672.228 κατοίκων, είναι καταπράσινη και πολύ ήσυχη. Επέλεξα να μείνω σε ένα διαμέρισμα (δεν είχε διαφορά στην τιμή από ένα δωμάτιο ξενοδοχείου) στο Capitol Hill, στην πιο ιστορική γειτονιά της πόλης, δίπλα στο Καπιτώλιο των ΗΠΑ και μερικές από τις μεγαλύτερες οδούς. Μια πρωινή βόλτα προς τον Λευκό Οίκο (αν ο καιρός είναι... φιλικός, μπορείς να περπατήσεις την Constitution Avenue και την Pennsylvania Avenue, μιλάμε για μια απόσταση όχι μεγαλύτερη των πέντε χιλιομέτρων) θεωρείται must, πριν εξερευνήσεις το κέντρο της πόλης και τα μουσεία της.

Από τον Λευκό Οίκο μπορείς να περπατήσεις προς το Verizon Center, το σπίτι των Wizards, που βρίσκεται περίπου δυο χιλιόμετρα μακριά, ουσιαστικά στο κέντρο της πόλης, στην Chinatown για την ακρίβεια. H χωρητικότητά του δεν ξεπερνά τις 20.300 θέσεις και το 2018 θα αλλάξει όνομα, καθώς η Verizon (εταιρεία τηλεπικοινωνιών) δεν ανανέωσε τη συνεργασία της και η Etihad Airways είναι έτοιμη να την διαδεχθεί.

Εσωτερικά, το γήπεδο δεν είναι κάτι τρομερό. Περισσότερο "τυπικό", "generic" μπορείς να το χαρακτηρίσεις. Παρκέ που δεν κάνει τη διαφορά, κοινό που δεν θα σηκωθεί όρθιο για να φωνάξει και μια ομάδα που εδώ και πολλά χρόνια προσπαθεί να μπει στην elite της Ανατολικής Περιφέρειας αλλά δεν τα καταφέρνει. Για να καταλάβετε, το μισό γήπεδο στην αναμέτρηση των Wizards με τους Cavaliers ήταν ντυμένο στα χρώματα των Πρωταθλητών και ήταν πολλές οι φορές που άκουγες πιο έντονους πανηγυρισμούς στα καλάθια του LeBron και του Irving, παρά σε εκείνα του John Wall.

Το βράδυ θα βρεις εύκολα ένα μέρος για να φας ή να πιεις μια μπύρα. Θα περπατήσεις με ασφάλεια και θα απολαύσεις την ησυχία της Πρωτεύουσας. Σίγουρα πρόκειται για μια πόλη που θα σου αφήσει την επιθυμία να την επισκεφθείς ξανά και ξανά. Αν έχεις περισσότερο χρόνο από τη δική μου μιάμιση μέρα, τότε σίγουρα θα τον αξιοποιήσεις υπέροχα.

ATLANTA: Το πιο πολυσύχναστο αεροδρόμιο, ο Dominique κι ο Sergio

Απόσταση από την Washington DC: 1030 χιλιόμετρα.

Η πτήση ήταν σε καλή ώρα. Για την ακρίβεια στις 12:30μ.μ. Απλώς έπρεπε αρχικά να ταξιδέψω από την Washington DC στη Βαλτιμόρη. Δεν ήταν κάτι δύσκολο. Εισιτήριο στον σιδηροδρομικό σταθμό της Πρωτεύουσας για την AMTRAK που είχε ξεκινήσει από τη Βόρεια πλευρά της χώρας (Βοστώνη) και είχε προορισμό τη Νότια και περίπου μία ώρα διαδρομή μέχρι το σταθμό του αεροδρομίου. Από εκεί, το λεωφορείο σε ρωτά με ποια εταιρεία πετάς και σε αφήνει στον ανάλογο terminal. Η πτήση διαρκεί δυο ώρες και η προσγείωση στην Atlanta θα σε φέρει μπροστά σε ΑΜΕΤΡΗΤΑ αεροπλάνα της DELTA Airlines που έχει τη βάση της στο συγκεκριμένο αεροδρόμιο. Ένα αεροδρόμιο πολύ ιδιαίτερο, με έργα τέχνης να ομορφαίνουν τους διαδρόμους του και κάτι σαν... στρατιωτικό δίχτυ παραλλαγής να ντύνει το ταβάνι. Ένα αεροδρόμιο πολυσύχναστο, αυτό με την μεγαλύτερη κίνηση ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ τα τελευταία δυο χρόνια. Ναι, το Hartsfield–Jackson Atlanta International Airport φιλοξενεί περισσότερους ταξιδιώτες από κάθε άλλο στον πλανήτη, πάνω από εκείνα του Πεκίνου, του Ντουμπάι, του Chicago, του Tokyo, του Los Angeles, του Hong Kong και του Λονδίνου.

Στην Atlanta δεν είχα πολύ χρόνο, μιας και έφτασα στις 15:00 για τον αγώνα των Hawks με τους Sixers που ξεκινούσε στις 19:00. Αφού έγινε κακή συννενόηση και βρέθηκα σε λάθος ξενοδοχείο, έφτασα τελικά σε αυτό που είχα κάνει την κράτησή μου. "Πως πάμε από εδώ στην Philips Arena;" ρώτησα στη reception και η απάντηση ήταν αυτή που περίμενα. "Μπορούμε να σας καλέσουμε taxi". Αφησα τα πράγματα, έκανα ένα ντουζ και ξεκίνησα για το γήπεδο. Το taxi κόστισε 35 δολάρια (!) και η τιμή ήταν στάνταρ για τη διαδρομή, όπως και κάθε διαδρομή στις ΗΠΑ από το αεροδρόμιο προς την πόλη.

Η Philips Arena βρίσκεται δίπλα στο επιβλητικό Georgia Dome, αλλά είναι κι αυτή εξίσου εντυπωσιακή. Χωράει κάτι λιγότερο από 20.000 θεατές, ενώ στη μία πλευρά της έχει λίγες σειρές εξέδρας και έξι-επτά ορόφους με σουίτες! Πολύ όμορφο γήπεδο, με εξαιρετικό ήχο, πολύ ιδιαίτερο παρκέ και σχετικά "ζεστό" κοινό. Οι Hawks δεν δυσκολεύτηκαν να νικήσουν τους 76ers που έρχονταν από back-to-back και παρατάχθηκαν χωρίς τον Joel Embiid. Μετά το τέλος του αγώνα συνάντησα στα αποδυτήρια (εξαιρετικά αποδυτήρια για τη φιλοξενούμενη ομάδα, σε αντίθεση με τα περισσότερα γήπεδα που η "away team" απολαμβάνει απλώς τα βασικά) τον Sergio Rodriguez, που μόλις άκουσε "Ελλάδα" χαμογέλασε φαρδιά πλατιά. Αν μάλιστα οι άνθρωποι της ομάδας δεν του φώναζαν πως πρέπει να κάνει μπάνιο για να μη χάσει το λεωφορείο, ακόμη εκεί θα ήμασταν και θα συζητούσαμε για τη νέα EuroLeague.

Από την Philips Arena έφυγα με μια... πικρή γεύση, καθώς ο Dominique Wilkins δεν είχε όρεξη για πολλά λόγια. Όταν τον συνάντησα και του είπα πως ταξιδεύω από την Ελλάδα, έκανε κάμποση ώρα για να θυμηθεί το όνομα της ομάδας με την οποία κατέκτησε το Πρωτάθλημα Ευρώπης (!) το 1996 και όταν του ζήτησα τρία λεπτά από τον χρόνο του, μου είπε "περίμενε εδώ να πάρω κάτι και επιστρέφω σε ένα λεπτό". Όχι, δεν γύρισε. Βγήκε από άλλη πόρτα και όταν μετά το παιχνίδι τον είδα να έρχεται προς το μέρος μου στον διάδρομο των αποδυτηρίων, άνοιξε την πρώτη πόρτα και χάθηκε. Ο "Nique" είναι σχολιαστής αγώνων των Atlanta Hawks, ταξιδεύει μαζί τους σε κάθε γωνιά των ΗΠΑ και μάλλον αποφεύγει να θυμηθεί το παρελθόν. Ή τους Έλληνες. Ή και τα δυο. Τέλος πάντων, η ζωή συνεχίστηκε και τα καλύτερα έρχονταν στο τέλος.

OKLAHOMA CITY: Photo με τον Russ, τοιχογραφία του Adams και Memorial

Απόσταση από την Atlanta: 1370 χιλιόμετρα.

Ο τελευταίος σταθμός του ταξιδιού, ήταν και ο πιο "ιδιαίτερος" για εμένα. Βλέπετε, δεν έχω χάσει ούτε έναν αγώνα των Thunder τα τελευταία επτά χρόνια, οπότε το να βρεθώ σε αυτή την πόλη, στο πιο "ζεστό" γήπεδο του ΝΒΑ, ήταν μια εμπειρία που σίγουρα δεν θα ξεχάσω. Το αεροδρόμιο πολύ μικρό, ο κόσμος λίγος, όλα κυλούσαν διαφορετικά σε σχέση με τις "μεγάλες αγορές" των ΗΠΑ. Με το check-in στις 15:00, έφτασα στο ξενοδοχείο μου στις 10:00, πέντε ώρες πιο νωρίς και οι τρομερά ευγενικοί υπάλληλοι του Hyatt Place μου έδωσαν κανονικά το δωμάτιο που είχα κλείσει. Η πρώτη εικόνα από το αεροπλάνο, ήταν πολύ... ιδιαίτερη. Ένα πραγματικά ψηλό κτίριο, 7-8 μικροί ουρανοξύστες στο μέγεθος του Πύργου των Αθηνών και τίποτα περισσότερο. Και μιλάμε για μια πόλη 580.000 κατοίκων, την 27η μεγαλύτερη των ΗΠΑ, που βρίσκεται στο κέντρο της χώρας, επτά-οκτώ ώρες οδήγησης από την πλησιέστερη παραλία.

"Πάμε να σε ξεναγήσω" μου είπε ο φίλος μου, Blake Behrens, ιδιοκτήτης του Okay See Store , πριν μου εξηγήσει πως: "Δεν έχουμε πολλά αξιοθέατα, έχουμε ήσυχη πόλη, αλλά πριν πας στο γήπεδο, πρέπει να φας και πρέπει να πιεις και τοπική μπύρα". Μια βόλτα στο Slaughters Hall για ένα Bigfoot Chuck Patty Melt και... μερικές μπύρες ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόμουν πριν ζητήσω στον Blake να με οδηγήσει στη γιγαντιαία τοιχογραφία του Steven Adams. "Άστο πάνω μου. Είναι στον τοίχο του μαγαζιού μας!" ήταν η απάντησή του. O διάσημος για τα έργα του σε κάθε γωνιά του πλανήτη Graham Hoete, συμπατριώτης του Adams από τη Νέα Ζηλανδία, έχει φτιάξει ένα φοβερό αξιοθέατο το οποίο ο κόσμος αναζητά για να φωτογραφίσει. Τόσο ήρεμα κυλά η ζωή στην Oklahoma City, που μία τοιχογραφία έχει γίνει ατραξιόν της Oklahoma City.

Η Chesapeake Arena βρίσκεται σε ένα σχετικά κεντρικό σημείο, στη W Reno Avenue, έχει χωρητικότητα 18.203 θεατών και από το 2008 είναι το σπίτι των Oklahoma City Thunder. Από το 2005 μέχρι το 2007 ήταν η έδρα των Hornets που έφυγαν για λίγο από τη Νέα Ορλεάνη εξαιτίας των καταστροφών που άφησε ο Τυφώνας Κατρίνα. Ο κόσμος αγκάλιασε μια ομάδα που δεν ήταν δική του, το ΝΒΑ εντυπωσιάστηκε και το 2008 οι Seattle Supersonics άλλαξαν πόλη, όνομα, φανέλα, οι Thunder τους διαδέχθηκαν και ξεκίνησαν να γράφουν τη δική τους ιστορία.

Ο τρόπος με τον οποίο ο κόσμος συμπαραστέκεται στην ομάδα, είναι πραγματικά φοβερός. Ο Δήμαρχος Mick Cornett (ο μόνος που κατάφερε να επανεκλεγεί για τέταρτη φορά) είναι τεράστιος οπαδός των σπορ και μάλιστα λέγεται πως αυτή την εποχή προσπαθεί να πάρει στην Oklahoma City και μια επαγγελματική ομάδα baseball, ξανά με relocation, όπως έκανε και με τους Thunder. Έφτασα στο γήπεδο τρεις ώρες πριν το τζάμπολ και περιμετρικά της Chesapeake Arena υπήρχαν συγκροτήματα που έπαιζαν LIVE μουσική και αρκετά events. Η ατμόσφαιρα θύμιζε... πανηγύρι. Μέσα στην αρένα, η απόλυτη ησυχία. Οι πρώτοι παίκτες έκαναν διατάσεις και μερικά σουτ κι όσο περνούσε η ώρα, τόσο το παρκέ γέμιζε ήχους.

Andre Roberson και Nick Collison φώναξαν τον κόσμο να κατέβει στα κάγκελα και μοίρασαν αυτόγραφα, πριν η ομάδα επιστρέψει για το "επίσημο" ζέσταμά της. Τη στιγμή που γινόταν η παρουσίαση των αθλητών, η Chesapeake Arena είχε γεμίσει. Sold-out σε κάθε αγώνα, δεν γινόταν να αλλάξει αυτό στην επιστροφή του Serge Ibaka στο γήπεδο από το 2009 μέχρι το 2016. Ο Κογκολέζος forward σίγουρα ανατρίχιασε από το εκπληκτικό standing ovation, αλλά στο παιχνίδι ήταν... killer. Έκανε ρεκόρ καριέρας με 31 πόντους και έβαλε και το νικητήριο καλάθι στα 0.4" για να νικήσουν οι Orlando Magic (119-117) και να πετάξουν στα σκουπίδια το φοβερό triple-double του Russell Westbrook (41 πόντοι, 12 ριμπάουντ, 16 ασίστ).

Μετά το τέλος της αναμέτρησης ο κόσμος χειροκρότησε νικητές και ηττημένους. Στην OKC δεν θα στενοχωρηθούν από μία ήττα, ξέρουν πως η ζωή συνεχίζεται και οι Thunder είναι η σημαντικότερη ασχολία τους. Το καμάρι τους.

Στα αποδυτήρια των γηπεδούχων επικρατούσε μια περίεργη, εκκωφαντική ησυχία. Ο Steven Adams καθόταν με πρόσωπο στο ντουλάπι του, ο Victor Oladipo δεν είχε κουράγιο να πάει στο ντουζ και κοιταζόταν με τον Anthony Morrow. Abrines και Sabonis ντύθηκαν γρήγορα και αποχώρησαν. Οι λίγοι δημοσιογράφοι (καμία σχέση με όσα είδα σε πόλεις όπως η Βοστώνη, το Chicago και η Νέα Υόρκη, όπου υπήρχαν δεκάδες ρεπόρτερ) περίμεναν υπομονετικά τον Russell Westbrook. O superstar των Thunder εμφανίστηκε μετά από αρκετή ώρα, μίλησε με τους Oladipo - Morrow και τους είπε πως "δυο τρία λάθη έπρεπε να αποφύγουμε για να κερδίσουμε". Στη συνέχεια στάθηκε για ερωτήσεις. Η πρώτη δεν του άρεσε, η δεύτερη δεν τον ενθουσίασε, στην τρίτη απάντησε "δεν έχω φίλους στο παρκέ" όταν τον ρώτησαν πως ένιωσε που αντιμετώπισε τον Serge Ibaka. Τέταρτη δεν του έγινε. Ήταν φανερό πως δεν είχε όρεξη.

Βγαίνοντας από τα αποδυτήρια, ο Westbrook πήγε προς τα αριστερά και εγώ προς τα δεξιά. Τότε είπα μέσα μου "αυτή είναι η ευκαιρία σου". Ήθελα πολύ μια φωτογραφία μαζί του. Τον ακολούθησα, περίμενα να μιλήσει με τη σύζυγό του και όταν κατάλαβε ότι ήμουν κοντά, γύρισε και με κοίταξε. Του είπα πως έρχομαι από την Ελλάδα, του ζήτησα μια αναμνηστική photo, απάντησε με ένα "yeah, sure" και δεν μου χάλασε το χατήρι.

Μετά το γήπεδο και το "λάφυρο" που σκεφτόμουν πως θα αρπάξω πριν καν ξεκινήσω το ταξίδι μου από την Ελλάδα, πέρασα μια βόλτα από το "Oklahoma City National Memorial", το σημείο που έχει δημιουργηθεί προς τιμήν του περίφημου "Oklahoma City Bombing". Ήταν 19 Απριλίου του 1995 όταν η πόλη έζησε τους δικούς της "Δίδυμους Πύργους". Στις 9.02 το πρωί ο Timothy McVeigh έριξε ένα φορτηγάκι φορτωμένο με +2 τόνους εκρηκτικών στο "Alfred P. Murrah Federal Building", με αποτέλεσμα να σκοτώσει 168 ανθρώπους, να τραυματίσει 680 και να προκαλέσει ζημιές σε ακόμη 324 κτίρια σε απόσταση 16 τετραγώνων!

Στη σημείο δημιουργήθηκε (από αρχιτέκτονες της πόλης) ένα πανέμορφο μνημείο. Ο Bill Clinton το εγκαινίασε στις 19 Απριλίου του 2000, ακριβώς πέντε χρόνια μετά το χτύπημα και στην πρώτη του χρονιά το επισκέφθηκαν περισσότεροι από 700.000 άνθρωποι. Στη μία πύλη υπάρχει η ώρα 9.01 και στην άλλη η ώρα 9.03. Η γαλήνια πισίνα που υπάρχει ανάμεσά τους, θεωρείται το ενδιάμεσο λεπτό που έγινε η δολοφονική έκρηξη. Στη μία όχθη της πισίνας υπάρχουν 168 πέτρινες-μεταλλικές καρέκλες, μία για κάθε θύμα του Timothy McVeigh και στην άλλη στέκεται επιβλητικά το "δέντρο της επιβίωσης", ένα δέντρο που άντεξε μαζί με μέρος του κτιρίου που γκρεμίστηκε το πρωί της 19ης Απριλίου του 1995. Τα συναισθήματα που θα αισθανθείτε αν κάποια στιγμή βρεθείτε εκεί, θα είναι σίγουρα περίεργα. Θα είναι συνδυασμός δέους, στενοχώριας και ελπίδας. Η είσοδος είναι ελεύθερη.

Η βραδιά ολοκληρώθηκε με... αρκετές μπύρες. Μπύρες με γεύση σοκολάτα, μπύρες με γεύση καραμέλα, όποια μπύρα μπορείτε να φανταστείτε. Οι περισσότερες μάλιστα ήταν τοπικές. Κι αυτός ήταν ο ιδανικός επίλογος ενός ταξιδιού πραγματικά μοναδικού.

Το επόμενο πρωί, ξεκίνησε ο δρόμος της επιστροφής. Από την Oklahoma City στο Chicago, από το Chicago στο La Guardia της Νέας Υόρκης και από εκεί με λεωφορείο στο JFK. Από το JFK στη Ζυρίχη και από τη Ζυρίχη στην Αθήνα. 34 ώρες, τέσσερις πτήσεις, η μία υπερατλαντική, ένα λεωφορείο στην αχαρακτήριστη κίνηση της Νέας Υόρκης και ελάχιστος ύπνος. Η κούραση ήταν αρκετή, αλλά οι εικόνες από αυτές τις 14 μέρες γύριζαν στο μυαλό μου, το οποίο ήδη σκεφτόταν ένα ανάλογο ταξίδι στη Δυτική Περιφέρεια το φθινόπωρο του 2017.

Ο απολογισμός, το κόστος του ταξιδιού και η ελπίδα για το επόμενο

To summarize up, που θα έλεγαν οι Αμερικανοί, το οδοιπορικό στις ΗΠΑ ήταν η πιο όμορφη εμπειρία της ζωής μου και έγινε πραγματικότητα χάρη στον "σύμμαχο" που λέγεται PANINI . Δεν είναι εύκολο να ταξιδεύεις κάθε μέρα, να ξυπνάς νωρίς το πρωί, να κοιμάσαι αργά το βράδυ και να πηγαίνεις από την μία πόλη στην άλλη, όμως ο ενθουσιασμός ήταν τόσο μεγάλος, που δεν αισθάνθηκα κούραση σε κανένα σημείο των δυο εβδομάδων. Η κούραση "βγήκε" με την επιστροφή στην Ελλάδα, αλλά και αυτή έφυγε όσο γρήγορα έφυγαν οι 14 μέρες στον δρόμο.

Αν έχεις όνειρο να κάνεις ένα τέτοιο ταξίδι, ελπίζω να σε έπεισα πως ΠΡΕΠΕΙ να το βάλεις στους στόχους σου για το 2017, το 2018 ή έστω για κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον. Μπορώ να σου πω ότι το κόστος δεν είναι μικρό, αλλά δεν είναι και τεράστιο. Αν δεν χρειάζεσαι πολυτέλειες, αν μπορείς να μείνεις σε ξενοδοχεία με φυσιολογικές τιμές, αν δεν τρως κάθε βράδυ στο πιο ακριβό εστιατόριο, αν δεν ψωνίζεις σε κάθε αεροδρόμιο και προσέχεις τα έξοδά σου, δεν θα χρειαστείς πολλές χιλιάδες ευρώ. Σίγουρα πάντως θα αξίζει μέχρι και το τελευταίο σεντ.

Είδα από κοντά τους Russell Westbrook, LeBron James, Carmelo Anthony, Isaiah Thomas, Jimmy Butler, Dwyane Wade, Paul George, DeMarcus Cousins, Kevin Love, Kyrie Irving, Dwight Howard, Paul Millsap, Kristaps Porzingis, Brook Lopez, John Wall, μίλησα με τους Ευρωπαίους, έζησα τον Γιάννη και είδα που ζει και που δουλεύει, που προπονείται και που θα παίζει σε δυο χρόνια από τώρα.

Μπήκα στο TD Garden της Βοστώνης και ανατρίχιασα από συγκίνηση, μου συνέβη το ίδιο στο United Center του Chicago. Πάτησα το παρκέ του Madison Square Garden, περπάτησα κάθε γωνιά της Quicken Loans Arena των Πρωταθλητών Cleveland Cavaliers, ένιωσα μέχρι το μεδούλι την τρομερή ακουστική της Philips Arena στην Atlanta, ξεναγήθηκα στο Verizon Center της Washington DC και έκλεισα το ταξίδι στην Chesapeake Arena της Oklahoma City. Υποστηρίζω τους Thunder από το 2008, δεν έχω χάσει αγώνα του Russell Westbrook και τον είδα να γράφει triple-double μπροστά στα μάτια μου. Η φωτογραφία που βγάλαμε μία ώρα μετά το παιχνίδι με τους Orlando Magic ενώ από το γήπεδο είχαν φύγει οι πάντες, ήταν το ιδανικό "λάφυρο", ο ιδανικός επίλογος ενός υπέροχου ταξιδιού στην Ανατολική κυρίως Περιφέρεια των ΗΠΑ.

Twitter @harris_stavrou