Η Ethelon (a.k.a. ο μεγαλύτερος εθελοντικός οργανισμός στην Ελλάδα) είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση για εμάς: να παίξουμε μπάσκετ με αμαξίδιο. Φυσικά και την αποδεχθήκαμε και το αποτέλεσμα θα το δεις στο σημερινό Atalent Show. Χρέη δασκάλων ανέλαβαν τα μέλη του συλλόγου ΑΣΚΑ Μαρούσι, ο οποίος υπάρχει από το 2001 και συγκροτήθηκε από ανθρώπους που εκδήλωσαν ενδιαφέρον, για το σπορ της καλαθοσφαίρισης με αμαξίδιο. Κάπου εδώ, θα ήταν χρήσιμο να μάθεις και ότι το πρώτο άθλημα αποκατάστασης ήταν το μπάσκετ με αμαξίδιο. Νόμισες πως ήταν η κολύμβηση, έτσι; Και εμείς. Κάναμε λάθος. Πριν μάθουμε σωστά την ιστορία, να σας συστήσω τον ΑΣΚΑ Μαρούσι.

Μάθημα ιστορίας

Ο Ludwig Guttmann εθεωρείτο ο κορυφαίος νευρολόγος της Γερμανίας, όταν ανήλθαν στην εξουσία οι Ναζί και του επετράπη να δουλεύει μόνο στο εβραϊκό νοσοκομείο του Βρότσλαβ. Έγινε διευθυντής και είχε δώσει εντολή να γίνονται εισαγωγές όσων έφταναν στο κατώφλι, χωρίς ερωτήσεις. Την επομένη καλούνταν να δικαιολογήσει την κάθε του απόφαση στη Gestapo. Εκτιμάται πως από τους 64 που αποπειράθηκε να σώσει, οι 60 διέφυγαν της σύλληψης και των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Στις αρχές του '39 οι Ναζί τον διέταξαν να ταξιδέψει στην Πορτογαλία, για να κουράρει τον δικτάτορα, António de Oliveira Salazar.

Στην επιστροφή, είχε προγραμματίσει να κάνει μια στάση στο Λονδίνο. Μόλις έφτασε εκεί, ζήτησε άσυλο και το πήρε. Όταν τον Σεπτέμβριο του 1943 η βρετανική κυβέρνηση δημιούργησε το εθνικό κέντρο αποκατάστασης τραυματισμών σε σπονδύλους, του έδωσε τη θέση του διευθυντή. Τότε καθιέρωσε την ενασχόληση με τα σπορ, ως κύρια μέθοδο θεραπείας των τραυματισμένων στρατιωτών, ώστε να γίνουν πιο δυνατοί και να ανακτήσουν την αυτοπεποίθηση τους. Ξεκίνησε με το μπάσκετ. Έκανε και κάτι ακόμα: ανήμερα των Ολυμπιακών Αγώνων του 1948, σήμανε την εκκίνηση των αγώνων Stoke Mandeville, στους οποίους είχαν δικαίωμα συμμετοχής μόνο άνθρωποι με κινητικά προβλήματα. Οι μετέχοντες ήταν 16 και ναι, η συνέχεια της δικής του προσπάθειας είναι οι Παραολυμπιακοί Αγώνες.

Τώρα που τακτοποιήσαμε τα της ιστορίας, ας πάμε και σε αυτό που μας περίμενε ένα βροχερό πρωινό, στο Μαρούσι και για την ακρίβεια, στο Δημοτικό Παιδικό Γυμναστήριο "Σπύρος Λούης", την έδρα του συλλόγου ΑΣΚΑ Μαρούσι. Ο κόουτς Βάιος Γιώρας και οι παίκτες του ήταν έτοιμοι να διδάξουν, αλλά και να προσφέρουν απλόχερα την ευκαιρία σε όλους μας να διασκεδάσουμε. Για αρχή, μας έδειξαν τα βασικά για τη χρήση του αμαξιδίου. Όπως το πώς να καθίσουμε και το πώς να δέσουμε τα πόδια μας.

Μάθαμε και ότι το αγωνιστικό αμαξίδιο διαφέρει από αυτό που έχουν για αστική χρήση και η τιμή του ξεκινά από τα 3.000 ευρώ. Εύλογα δημιουργείται κατόπιν παραγγελίας, στα μέτρα του αθλητή. Αφού λοιπόν, οι αθλητές μας έκαναν μια, δυο βόλτες για να δουν πώς πάει το πράγμα, μετά έβαλαν και την μπάλα του μπάσκετ στη μέση. Αυτό... δεν θα το έλεγες απλό. Να σου πω όμως, για τους αθλητές της 24Μedia.

Το Sport24.gr εκπροσώπησαν οι Δημήτρης Κωνσταντινίδης (ο διευθυντής μας, σε ρόλο head coach), Στέλιος Χαρτζουλάκης, Χάρης Σταύρου, Κώστας Χολίδης και Ηλίας Καλλονάς, το Sport24 Radio 103.3 οι Αντρέα Παλομπαρίνι και Βαγγέλης Αρναούτογλου, το news247.gr ο Κώστας Σαρρηκώστας, ενώ είχαμε και εκπροσώπηση από το τμήμα marketing της 24Media τον Αλεξη Βαλούρδο (project manager). Δες πρώτα τι έκαναν, όπως "έγραφαν" διάφορες κάμερες (τις φωτογραφίες τις ανέλαβε ο Ανδρέας Παπακωνσταντίνου, του πρακτορείου Tourette Photography) και μετά θα σου μιλήσουν για την εμπειρία τους.

Film Maker: Γιάννης Δεσύπρης

Εμείς κάναμε ένα πρώτο μάθημα, στο πώς να χειριζόμαστε τον εαυτό μας πάνω στο αγωνιστικό αμαξίδιο. Όπως μας είπαν οι καθ' ύλην αρμόδιοι "με τη συστηματική προπόνηση, κάποια στιγμή δεν χρειάζεσαι τα χέρια σου για να κάνεις δουλειά. Οδηγείς το καροτσάκι με το σώμα", όπως έκανε ο Ιμπραήμ, το παιδί με το κόκκινο φούτερ, ο οποίος ήταν κολυμβητής στη Συρία (στην εθνική ομάδα), μέχρι τη στιγμή που πάτησε σε οβίδα. Στην έκρηξη "έχασε" τον αδελφό του και μετά άρχισε το ταξίδι ζωής, με την κυριολεκτική έννοια του όρου, αφού άλλαξε τόπο και κλήθηκε να αλλάξει, να επαναπροσδιορίσει, τη ζωή του. Θα στο θέσω γενικά: έχει ενδιαφέρον να παρακολουθείς παιχνίδια του πρωταθλήματος της ΟΣΕΚΚ (Ομοσπονδία Σωματείων Ελλήνων Καλαθοσφαιριστών, με καρότσι) και να μαθαίνεις την ιστορία του κάθε παίκτη, όπως απολαμβάνεις τον τρόπο που κινείται στο παρκέ. Παρεμπιπτόντως, μπορεί και να το σκεφτείς διπλά και τριπλά, την επόμενη φορά που είσαι έτοιμος να παρκάρεις σε ράμπα.

Ο Αντρέα έλυσε μια απορία χρόνων

"Basket in carrozzina ελληνικά μπάσκετ με αμαξίδιο. Όταν έβλεπα τους παίκτες των ιταλικών ομάδων να αγωνίζονται στα παιχνίδια Πρωταθλήματος και με την εθνική Ιταλίας, στο RAIsport, πάντα αναρωτιόμουν πώς τα καταφέρνουν να συγχρονίζονται, οδηγώντας το αμαξίδιο να τρέχουν γρήγορα στον αιφνιδιασμό, να ντριμπλάρουν, να σκοράρουν απ' όλες τις αποστάσεις και να αντιμετωπίζουν παράλληλα και τα καθημερινά τους προβλήματα. Η εμπειρία που ζήσαμε στο Μαρούσι είναι η απόδειξη ότι τίποτα δεν επιτυγχάνεται άμα δεν προσπαθείς. Εκείνες οι εικόνες έζησαν πάλι στα μάτια μου και αυτή τη φορά παίζαμε εμείς απέναντι στους κορυφαίους που μας πέρναγαν με άνεση, μας ντριμπλαραν αποτελεσματικά και έφταναν να σκοράρουν δίχως να δυσκολευτούν. Τι εμπειρία!".

Ο Βαγγέλης ήθελε να αιφνιδιάσει

"Ήταν μια εμπειρία ξεχωριστή. Με υψηλό βαθμό δυσκολίας για όποιον δοκιμάζει για πρώτη φορά, απαιτεί συνδυασμό δύναμης, ταχύτητας και τεχνικής, οπότε αφού προσπάθησα ανεπιτυχώς δύο-τρεις φορές να επιστρέψω εγκαίρως στην άμυνα, είπα να περιοριστώ στο μισό γήπεδο, χτυπώντας στον αιφνιδιασμό. Δεν τα κατάφερα ποτέ! Το πιο ευχάριστο όλων είναι να διαπιστώνεις πόση χαρά δίνει και πόσο γεμίζει τους ανθρώπους που αγαπούν το μπάσκετ, αυτό που κάνουν. Με κοψίματα στη ρακέτα, πολλά σκριν, παιχνίδι high-low, τα πάντα όλα. Δύο ημέρες μετά, προσπαθούσα ακόμα να τεντώσω τα χέρια μου δίχως πόνο. Όσο για τους πόντους, για έναν αρχάριο θέλει προσπάθεια ώστε να μην κάνει συνεχώς airball. Το παλέψαμε όλοι πολύ και κάποια στιγμή βρήκαμε δίχτυ". Για την ιστορία, αυτός ήταν ένας κανονικός αιφνιδιασμός.

Ο Χάρης ήταν να μη βρει ρυθμό

"Από τις πιο έντονες και διασκεδαστικές εμπειρίες της ζωής μου. Δυσκολεύτηκα ΤΡΟΜΕΡΑ τις πρώτες στιγμές, μέχρι και το πόδι μου κατέβασα για να φρενάρω (!), αλλά μόλις προσαρμόστηκα βρήκα τρομερή δύναμη για να πηγαίνω συνεχώς από την άμυνα στην επίθεση κι από την επίθεση στην άμυνα. Περάσαμε ένα φανταστικό τρίωρο με καταπληκτικά παιδιά, συνδυάσαμε το μπάσκετ με τα συγκρουόμενα και την επόμενη μέρα βρέθηκα στην Κωνσταντινούπολη τρομερά πιασμένος, με πόνους σε όλο το σώμα, αλλά και με καμία διάθεση για γκρίνια".

Ο Κώστας Χ. έκανε την αυτοκριτική του

"Εσύ γιατί δεν ζεις;". Αυτή ήταν η πρώτη απορία που είχα βγαίνοντας από το παρκέ μετά το μάθημα ζωής που πήραμε από τα παιδιά που μοιράστηκαν μαζί μας τις στιγμές ξεγνοιασιάς τους. Σίγουρα έχουν και εκείνοι τα δικά τους προβλήματα στην καθημερινότητα τους. Προβλήματα τα οποία γίνονται ακόμα πιο σοβαρά από το γεγονός ότι ζούμε σε μία κοινωνία αυστηρώς ακατάλληλη για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα. Η βασική διέξοδος για τα παιδιά που έπαιξαν μαζί μας είναι ο αθλητισμός και αυτό μπορούσες να το καταλάβεις από τα χαμόγελα, τα μεταξύ τους πειράγματα και τον τρόπο που ζούσαν το παιχνίδι. Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσεις και τον σεβασμό που έδειχναν ο ένας στον άλλον τότε σίγουρα μπορείς να καταλάβεις το μάθημα που μας έδωσαν έτσι απλόχερα. Αν κάποιοι από εσάς έχετε ποτέ την ευκαιρία να παρακολουθήσετε έναν αγώνα ή έστω μια προπόνηση μιας ομάδας μπάσκετ με αμαξίδιο μην το σκεφτείτε δεύτερη φορά. Είναι σίγουρο ότι θα σας γεμίσει απόλυτα αυτό που θα δείτε. Στο καθαρά... αγωνιστικό κομμάτι, όπως συνηθίζουμε να γράφουμε, παλέψαμε όλοι μας όσο περισσότερο μπορούσαμε πρώτα από όλα να μάθουμε να χειριζόμαστε το αμαξίδιο. Στη συνέχεια να ακολουθήσουμε τις συμβουλές που μας έδιναν τα παιδιά και μετά μπας και καταφέρουμε να βάλουμε κανένα καλάθι. Το γεγονός ότι παίξαμε σε μεικτές ομάδες και όχι ως αντίπαλοι με τα παιδιά αποτελεί την πιο σοφή κίνηση που κάναμε διότι σε διαφορετική περίπτωση δεν θα περνούσαμε ούτε το κέντρο ακόμα και εάν μας άφηναν".

Ο Στέλιος το χάρηκε

"Μόλις έμαθα ότι θα δώσουμε έναν αγώνα μπάσκετ με αμαξίδια, σκέφτηκα το πόσο μοναδική θα ήταν αυτή η εμπειρία. Και όντως, αποδείχθηκε τέτοια. Πρόκειται για ένα άθλημα πραγματικά δύσκολο, το οποίο απαιτεί απόλυτο συγχρονισμό κινήσεων, αφού πρέπει τα χέρια να κάνουν διπλή δουλειά: και τη μετακίνηση από τη μια άκρη του γηπέδου στην άλλη, αλλά και όλες τις υπόλοιπες "δουλειές" που κάνουν σε έναν αγώνα μπάσκετ (σουτ, πάσα, άμυνα κλπ). Παρά το γεγονός ότι εξαντλήθηκα κι έκανα... καινούρια χέρια από την υπερπροσπάθεια, κυρίως στη χρήση του αμαξιδίου, το χάρηκα πραγματικά. Τόσο για μένα, όσο και για τα παλικάρια του ΑΣΚ Αμαρουσίου, που έδειχναν να το απολαμβάνουν όσο τίποτε άλλο".

Ο Στέφανος απήλαυσε την ευκαιρία

"Η αλήθεια είναι ότι στο παρελθόν είχα την τύχη να παρακολουθήσω κάποιους αγώνες μπάσκετ με αμαξίδιο, τόσο στην τηλεόραση, όσο και από κοντά. Γνώριζα κάποιους κανονισμούς και πως είναι πιο δύσκολο από ότι δείχνει. Άλλο πράγμα βέβαια να το παρακολουθείς και άλλο να συμμετέχεις.Ήταν μία πραγματικά όμορφη εμπειρία. Και ο κυριότερος λόγος είναι ότι είχαμε τη δυνατότητα να συνομιλήσουμε και με τα παιδιά της ομάδας “ΑΣΚΑ”, τα οποία πραγματικά είναι το ένα καλύτερο από το άλλο. Μας βοηθούσαν από την αρχή, μας έδιναν οδηγίες και φρόντιζαν να μας πασάρουν και λίγο πιο συχνά από το συνηθισμένο για να χαρούμε το παιχνίδι. Σίγουρα ήταν πολύ χρήσιμο και το μάθημα ιστορίας που πήραμε, ότι το συγκεκριμένο άθλημα δημιουργήθηκε πρώτα για λόγους αποθεραπείας ανθρώπων που γύρισαν από τον πόλεμο, μέχρι που όλοι κατάλαβαν πόσο καλό θα ήταν να γίνουν μέχρι και Πρωταθλήματα. Γιατί τίποτα δε μπορεί να βοηθήσει οποιονδήποτε άνθρωπο να αισθανθεί καλύτερα από το να συμμετάσχει σε ένα ομαδικό άθλημα και να καταλάβει την έννοια της ομάδας".

Ο Ηλίας πήρε μάθημα ζωής

"Λένε πως αν δεν βιώσεις μία κατάσταση, δεν μπορείς να καταλάβεις τι περνάει πραγματικά ο άλλος. Η συγκεκριμένη φράση ακολουθεί κάθε έκφανση της ζωής, αλλά είναι ακόμα σημαντικότερη όταν μιλάμε για περιπτώσεις ατόμων με αναπηρία/κινητικά προβλήματα. Στην καθημερινότητά μας, δυστυχώς, πολλές φορές θέτουμε αυτούς τους ανθρώπους στο περιθώριο, είτε ηθελημένα είτε άθελά μας. Ουσιαστικά, δεν έχουμε την παιδεία για να κατανοήσουμε τον δύσκολο καθημερινό αγώνα τους. Τον αγώνα επιβίωσης σε μία διαφορετική και επίπονη πραγματικότητα. Επομένως, όταν προέκυψε η ευκαιρία να συμμετάσχω στον αγώνα μπάσκετ με αναπηρικά αμαξίδια δεν το σκέφτηκα ούτε στιγμή. Κι όταν αποχώρησα απ' το Κλειστό του Αμαρουσίου όχι μόνο δεν το είχα μετανιώσει, αλλά είχα πάρει κι ένα πραγματικό μάθημα ζωής. Πέρα απ’ το γεγονός πως ήταν μία σπουδαία εμπειρία, αυτά τα παιδιά κατάφεραν μέσα σε λίγες ώρες να μας κάνουν πιο συνειδητοποιημένους ανθρώπους. Χαμογελαστοί, ζεστοί και αυθεντικοί πάρα τα προβλήματά τους, μας απέδειξαν πως τα πάντα είναι θέμα θέλησης, είτε σε αθλητικό επίπεδο είτε σε επίπεδο ζωής. Γι’ αυτό την επόμενη φορά που θα σκεφτείς “δεν μπορώ”, μπες σ’ αυτό το άρθρο, δες αυτούς τους ανθρώπους και σκέψου καλύτερα".

Ο Κώστας Σ. ένιωσε ευγνώμων

"Ήταν πραγματικά μια μοναδική ευκαιρία να καταφέρουμε να παίξουμε με την ομάδα ΑΣΚΑ Αμαρουσίου, μία ομάδα που παίζει μπάσκετ με αναπηρικά αμαξίδια. Το να αγωνίζεσαι σε φιλικό επίπεδο –όχι ότι είχαμε κάποια τύχη βέβαια- με νέους ανθρώπους που του καθενός η ζωή άλλαξε από τη μια στιγμή στην άλλη, ήταν συγκλονιστική εμπειρία. Αλλά και κάτι παραπάνω. Τα χαμόγελά τους και η αγωνιστικότητά τους μας κάνουν πιο δυνατούς και κυρίως καταλάβαμε τι σημαίνει θέληση, αγάπη για τη ζωή και πώς η λέξη «τα παρατάω» δεν πρέπει να υπάρχει στο λεξιλόγιο μας. Τους ευχαριστούμε από καρδιάς, γιατί με τη δίψα τους για ζωή μας δείχνουν το δρόμο…".

Ο Αλέξης είναι ακόμα πιασμένος

"Καταπληκτική εμπειρία. Είναι εντυπωσιακό πως περνάς από την αμηχανία της πρώτης επαφής με την ομάδα και τους ανθρώπους της, στο να μην θες να αφήσεις το αμαξίδιό σου και να βγεις από το παιχνίδι. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι το μπάσκετ με αμαξίδια φέρνει τους ανθρώπους κοντά ανέξαρτητα από τις σωματικές τους ιδιαιτερότητες, και αυτός ο συνδυασμός μπορεί να βοηθήσει να εξαφανιστούν διακρίσεις, στίγμα και λάθος εντυπώσεις που αφορούν την όποια αναπηρία. Είναι άθλημα επαφής, μπορείς κυριολεκτικά να τρακάρεις πάνω σε άλλους παίκτες και οι ανατροπές των αμαξιδίων είναι μέσα στην ρουτίνα του παιχνιδιού. Είναι τρομερά αθλητικό. Συνδυάζει την ικανότητα στο μπάσκετ και ταυτόχρονα γυμνάζει τρομερά το πάνω μέρος του σώματος... είμαι ακόμα πιασμένος :) Το ότι δεν χρειάζεται να έχεις κάποια αναπηρία για να παίξεις και να ευχαριστηθείς είναι αυτό που το κάνει τόσο σπουδαίο. Όλοι πρέπει να το δοκιμάσουν τουλάχιστον μία φορά, και αυτά που θα νοιώσουν είναι πολλά περισσότερα από ό,τι μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Άλλωστε, δεν νομίζω να διαφωνεί κανείς, ότι το να κυνηγιέσαι σε ένα κλειστό γυμναστήριο με αμαξίδια δείχνει να έχει πλάκα. Και έχει και μπάλα!"