Αν θυμάμαι καλά, η τελευταία φορά που πήγα στο ΣΕΦ ήταν στο Μουντομπάσκετ της Αθήνας το 1998. Η πιο καθαρή ανάμνηση από τότε είναι οι βόλτες γύρω απ' τις κερκίδες που κάναμε με τον κολλητό μου ανάμεσα στα ματς για να γεμίσουμε τις τσέπες μας με τις Stimorol που μοίραζαν με το τσουβάλι.

Για να βρεθώ και πάλι στο ΣΕΦ χρειάστηκε να μεσολαβήσουν 16 χρόνια. Μόνο που αυτή τη φορά βρέθηκα κατευθείαν δίπλα στο παρκέ. Το ματς που θα παιζόταν πάνω του ήταν μεταξύ του Ολυμπιακού και της Λαμποράλ Κούτσα στο πλαίσιο της 2ης αγωνιστικής της Ευρωλίγκας.

Το να βρεθείς στις συγκεκριμένες θέσεις δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, αλλά σίγουρα όχι και το δυσκολότερο. Για παράδειγμα, οι συναλλαγές με την Olympiacos BC World MasterCard από την Τράπεζα Πειραιώς αποφέρουν πόντους οι οποίοι μπορούν να εξαργυρωθούν με προνόμια όπως εισιτήρια του μπασκετικού Ολυμπιακού (ναι, ακόμη και εισιτήρια ακριβώς δίπλα στους παίκτες).

Το προαπαιτούμενο για να δω το ματς ουσιαστικά μέσα από το παρκέ ήταν να φτάσω σώος στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, προαπαιτούμενο που υπονομεύτηκε από τον καιρό. Κατέβηκα από τον ΗΣΑΠ με τις πρώτες ψιχάλες και έφτασα έξω από τα VIP κολυμπώντας δίπλα στην Κιβωτό του Νώε. Ευτυχώς, ο φάκελος με το εισιτήριο μου με περίμενε εκεί, γιατί ό,τι είχα πάνω μου σε χαρτί μούλιασε και παραμορφώθηκε.

Έξω από τα VIP και αφού ο Γιάννης Σταυρουλάκης είχε κολλήσει άσχημα στο δρόμο, συνάντησα τον Νότη Ψιλόπουλο, ο οποίος (να 'ναι καλά ο άνθρωπος) με συνόδευσε μέχρι τη θύρα των VIP που το τελευταίο της κάγκελο άνοιγε και σε άφηνε μόνο με την αρένα. Μετά την τελευταία ανοιχτή πόρτα, ήσουν ελεύθερος να περπατήσεις μέχρι το παρκέ. Αν ήσουν αρκετά διακριτικός, μπορούσες να το πατήσεις κιόλας.

Τη στιγμή που διέσχιζα αυτήν την πόρτα, το ρολόι έδειχνε 20.15. Το ματς ξεκινούσε σε 75 λεπτά και είμαι τυχερός που 4-5 παίκτες του Ολυμπιακού (όχι ο Σπανούλης) ήταν στο παρκέ και έκαναν σουτάκια. Βρήκα το Θανάση, τον φωτογράφο, ο οποίος δούλευε στο λάπτοπ του σχεδόν κάτω απ' την μπασκέτα που σούταραν οι 4-5 παίκτες. Πατούσα το παρκέ, ήμουν γύρω στο ενάμιση μέτρο μακριά από την τελική γραμμή και για μια στιγμή έστησα το σώμα σωστά για να πάρω ένα φανταστικό τρίποντο και κοίταξα ευθεία στο καλάθι.

Είναι λογικό που ο Μάντζαρης με κοίταξε λίγο έκπληκτος βγαίνοντας για ζέσταμα με μια μπάλα στα χέρια. Το ίδιο έκπληκτος τον κοιτούσα κι εγώ.

Ο Θανάσης με έστειλε σε μια από τις court seats στο ύψος της σέντρας για να τραβήξει μερικές φωτογραφίες. Ένα αναπάντεχο παιχνίδισμα της μοίρας, δηλαδή ένα κακό σουτ κάποιου παίκτη, έστειλε μια μπάλα στην διπλανή καρέκλα, μετά από 3-4 μπιστήματα. Μ' αυτό το γεγονός, δεν θέλω να τονίσω ότι το σουτ ήταν κακό, αλλά το πόσο δίπλα (ή μέσα;) στο παρκέ βρισκόμουν.

Μάζεψα την μπάλα και με σπάσιμο καρπού που έδειξε την μπασκετική μου κλάση, έδωσα την μπάλα στον Δημήτρη Αγραβάνη. Ο Θανάσης απαθανάτισε αυτό το σπάνιο αθλητικό στιγμιότυπο κι ευτυχώς βρέθηκε μια μεγάλη μπασκετική στιγμή, που θα μπορώ να δείχνω στα παιδιά μου και στα παιδιά των παιδιών τους.

Μετά από λίγο ηρέμησα και ζήτησα από την ταξιθέτρια να με οδηγήσει στη θέση μου. Η θέση μου ήταν ακριβώς κάτω από την απέναντι μπασκέτα στην οποία έκαναν ζέσταμα δυο παίκτες της Λαμποράλ. Ένας τρίτος, ο Γεωργιανός Σενγκέλια, είχε ξαπλώσει φαρδύς πλατύς μπροστά μου και έκανε διατάσεις.

Η ώρα περνούσε ευχάριστα χαζεύοντας τους Αμερικάνους της Λαμποράλ να τα χάνουν ακόμα και στην προπόνηση. Μισή ώρα πριν το τζάμπολ άπαντες οι παίκτες επέστρεψαν στα αποδυτήρια. Για δυο τρία λεπτά προσπαθούσα να σαζαμάρω το ρεμίξ που ακουγόταν πάνω από το άδειο παρκέ. Το ρεμίξ διακόπηκε από τον ύμνο του Ολυμπιακού. Η ομάδα έβγαινε στο γήπεδο (ολόκληρη, με τον αρχηγό), ο κόσμος ζεσταινόταν και τα ρεμίξ επέστρεφαν στα ηχεία.

Ο Σενγκέλια ήταν πια όρθιος και έκανε αριστερά και δεξιά λέι-απ, ο Πέρκινς χαιρέτησε πιο εγκάρδια απ' ό,τι θα περίμενες τους παλιούς του συμπαίκτες στον Ολυμπιακό και το μάτι μου καρφώθηκε στον Σαν Εμετέριο, τον μοναδικό Ισπανικό στο ρόστερ των αντιπάλων.

Στο άλλο μισό του γηπέδου, οι παίκτες του Ολυμπιακού ήταν in sync με τη μουσική, ενώ ο Βαγγέλης Κουτσοκέρας τους ενθάρρυνε με χειροκροτήματα και υποδείξεις. Γενικά, ήμασταν μια ωραία ατμόσφαιρα και το ματς δεν είχε ξεκινήσει καν. Δέκα λεπτά πριν το τζάμπολ, οι τρεις διαιτητές της αναμέτρησης έκαναν το πηγαδάκι τους στην ευθεία μου, δέκα μέτρα πιο κει, έτοιμοι να ανταλλάξουν μια καλησπέρα με τους παίκτες. Ο Ερτέλ, ο Σπανούλης και ο Μπερτάνς τα είπαν λίγο πιο εγκάρδια μαζί τους, ενώ σε μια από τις τελευταίες ασκήσεις της προθέρμανσης, οι παίκτες της Κούτσα μαζεύτηκαν ακριβώς μπροστά μου και άρχισαν να ενθαρρύνουν αλλήλους.

Ο Λαμόντ Χάμιλτον με κοίταξε λίγο περίεργα (προφανώς είχα καρφωθεί), αλλά αμέσως γύρισα το βλέμμα αλλού. Είναι και 2.08 ο άνθρωπος, πού να μπλέκεις τώρα;

Στην παρουσίαση των ομάδων, στο ΣΕΦ έπεσε συσκότιση και για άλλη μια φορά γκρίνιαξα για τη μέτρια κάμερα του κινητού μου. Από τη θέση που βρισκόμουν, η στιγμή της παρουσίασης των παικτών του Ολυμπιακού ήταν πιο μνημειώδης κι απ' όλα τα ηλιοβασιλέματα της Καλντέρας.

Αυτό που σκεφτόμουν διαρκώς από το πρώτο τζάμπολ είναι πώς συγχρονίζονται οι Red Drops, δηλαδή τα 25(;) κορίτσια που χορεύουν στα τάιμ-άουτ για τον Ολυμπιακό και κυρίως, πώς θα ξαναμπορέσω να δω μπάσκετ από οποιαδήποτε άλλη θέση στο γήπεδο. Δεν είναι για να παίζεις με τις court seats. Ήδη από το 5' νοσταλγούσα αυτό που έβλεπα μπροστά μου. Ο Σπανούλης άλλαζε παίκτες μετά από σκριν μπροστά μου, ο Μάντζαρης έκανε δύσκολη τη ζωή των αντίπαλων Αμερικάνων και ο ξεκάθαρα personal fav Δημήτρης Αγραβάνης έριχνε και έτρωγε διακριτικό ξύλο.

Στο break μετά την πρώτη περίοδο, συζητούσα με τον διπλανό μου -εκεί γνωριστήκαμε, μόνος εγώ, μόνος αυτός- για τα πολύ περιορισμένα λεπτά που παίρνει πια ο Σλούκας και για τις δυνατότητες του Αγραβάνη, ειδικά αν βελτιώσει το σουτ του. Όσο δε μιλούσαμε, εγώ το έριχνα πάλι στη νοσταλγία. Πώς θα ξαναδώ αγώνα μπάσκετ μετά από τέτοιες court seat πολυτέλειες. Πώς; ΠΩΣ;

Το συλλογισμό μου διέκοψε η φωνή του Ντορόν Πέρκινς που ζήτησα πιο φωναχτά απ' όσο πρέπει ένα φάουλ από τον Λετονό διαιτητή με το καθόλα αμερικάνικο “C'mon, maaaan”. Εξάλλου, ένα από τα έπη της συγκεκριμένης θέσης ήταν ότι βρισκόμουν σε απόσταση αναπνοής από τον πάγκο της Κούτσα, μπροστά απ' τον οποίο ο κόουτς Κρέσπι έδινε μοναδικό σόου με επιτόπια, ζωηρά άλματα και πολύ κοπάνημα των ποδιών στο παρκέ.

Το ματς έγινε ντέρμπι στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά ο σταθερός Λοτζέσκι και ο καταλύτης σε δυο τρεις περιπτώσεις Σλούκας τέλειωσαν το θρίλερ σχεδόν εν τη γενέσει του. Κοιτώντας στα αριστερά μου σε ένα από τα τελευταία τάιμ-άουτ του ματς, εντόπισα στα επίσημα τον Παναγιώτη Φασούλα δυο σειρές κάτω από τους προέδρους του Ολυμπιακού. Η σκέψη ότι έβλεπα το ματς από καλύτερη θέση ήταν μια καλή σκέψη που θα έπαιρνα μαζί μου φεύγοντας από το ΣΕΦ.

Η σκέψη ότι δεν έχω ιδέα πότε θα μου θυμίσω ξανά τον Spike Lee που έχει ισόβιο διαρκείας στο παρκέ του Madison Square Garden δεν ήταν μια καλή σκέψη. Αλλά ας δούμε το ποτήρι μισογεμάτο. Η πρόσκληση της Τράπεζας Πειραιώς να δω τον Ευρωπαίο Ολυμπιακό από ΤΕΤΟΙΑ θέση ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να συμβεί στο λεκανοπέδιο το βράδυ με τη χειρότερη βροχή του 2014.