Το "The Last Dance" μπήκε στη ζωή μας σε μια πολύ δύσκολη και ιδιαίτερη περίοδο, μας κράτησε παρέα για πέντε εβδομάδες και πέρασε στην ιστορία ως ένα από τα πιο όμορφα αθλητικά ντοκιμαντέρ όλων των εποχών. Η δυναστεία των Σικάγο Μπουλς στα '90s, ο Μάικλ Τζόρνταν κι ο Σκότι Πίπεν, ο Ντένις Ρόντμαν κι ο Φιλ Τζάκσον, ο Τζέρι Κράουζ κι ο Τζέρι Ράινσντορφ, η Κάρμεν Ελέκτρα κι ο Γκάρι Πέιτον, τόσες προσωπικότητες παρέλασαν στις οθόνες μας σε δέκα επεισόδια γεμάτα έντονα συναισθήματα.

Χαρά, ενθουσιασμός, απογοήτευση, νοσταλγία, θυμός, προβληματισμός, στενοχώρια, ένα roller coaster που μας οδήγησε για άλλη μια φορά στο ερώτημα ποιος είναι τελικά ο κορυφαίος όλων των εποχών σε αυτό το υπέροχο άθλημα; Παντελής Διαμαντόπουλος, Σπύρος Καβαλιεράτος, Θέμης Καίσαρης, Τσάρλυ, Στέφανος Μακρής, Αλέξανδρος Τρίγκας, Γιώργος Οικονόμου, Δημήτρης Σκούρτας, Χρήστος Μπαρούνης, Γιάννης Ζωιτός και Χάρης Σταύρου γράφουν για τον δικό τους G.O.A.T., που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ο ίδιος.

ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ - ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΑΡΙΟΤΑΝ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΙ

Έγινα Λέικερς από τον Ματζικ Τζόνσον. Στα παιδικά μου μάτια, ήταν κάτι παραπάνωαπό καταπληκτικό, το να βλέπω έναν παικταρά να καλπάζει στο παρκέ, να κοιτάζει δεξιά, να πασάρει αριστερά και να έρχεται ο Τζέιμς Ουόρθι και να καρφώνει.

Δεν πρόκειται να σας κουράσω όμως στην απάντηση για τον κορυφαίο όλων! Ήταν , είναι και θα είναι ο Τζόρνταν. Απλά η δική μου γνώμη διαφέρει ως προς το επιχείρημα. Όχι δεν ήταν για τους τίτλους του. Δεν ήταν επειδή... περπατούσε στον αέρα. Δεν ήταν επειδή έφερε το κάτι διαφορετικό. Ούτε καν γιατί έψαχνε κίνητρα μέσω των αντιπάλων για να τους διαλύει. Δεν ήταν επειδή έμπαινε μπροστά και "καθάριζε" για όλους τους Μπούλς. Για όλα αυτά χρειαζόταν και συμπαίκτες. Ο Μάικλ Τζόρνταν είναι ο κορυφαίος όλων των εποχών γιατί δε δίστασε ακόμη και να βάλει σε... ποντάρισμα τον ίδιο του τον εαυτό. Πήρε το απόλυτο ρίκο ζωής , γιατί έτσι απλά γούσταρε. Γιατί πάντα ήθελε να κάνει το δικό του και αφού βαρέθηκε να γλεντάει αντιπάλους, "τα έβαλε" με τον ίδιο τον εαυτό του.

Έτσι ξαφνικά, παράτησε το άθλημα στο οποίο ήταν Θεός. Αποφάσισε από Θεός του μπάσκετ, να γίνει ένας... θνητός (και ακόμη πιο κάτω) στο μπέιζμπολ. Έτσι για τη μνήμη του πατέρα του και για το παιδικό του όνειρο! Και όχι απλά πήγε και το έκανε. Δούλεψε σα "σκυλί" και αν δεν υπήρχε η περιβόητη απεργία αθλητών τότε, οι ειδικοί λένε πως θα έπαιζε στην πρώτη κατηγορία. Άλλαξε τη ζωή του. Τους μύες του, την άσκησή του, παίδεψε το σώμα του. Πιέστηκε ξανά για να κάνει το δικό του.

Και ξαφνικά, έτσι όπως εξαφανίστηκε, μετά εμφανίστηκε. Και τι έκανε; Κατέκτησε και πάλι τίτλους. Ξανά προπόνηση μπάσκετ και πάλι άλλου είδους πίεση. Όλη του η ζωή ήταν στα κόκκινα, γιατί ο ίδιος το όρισε. Πίσω από τον τύπο με τα εντυπωσιακά καρφώματα, την καδένα, την τσίχλα, τη γυαλισμένη καράφλα και τα AIR Jordan που όλοι ήθελαν να έχουν στην ντουλάπα, υπήρχε ένα τύπος, που δε βαριόταν να προκαλεί. Και το έκανε τόσο καλά, μα τόσο καλά.

ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ - ΟΥΤΕ ΣΤΟΥΣ ΠΡΩΤΟΥΣ ΔΥΟ

Το ότι ο ΛεΜπρόν Τζέιμς βρίσκεται στη δεύτερη θέση της κατάταξης του ESPN , αυτομάτως επιτρέπει στον καθένα να ανοίξει συζήτηση περί του κορυφαίου όλων των εποχών. Δεν είναι 10ος ή 20ος στην κατάταξη, είναι ακριβώς πίσω από τον Μάικλ Τζόρνταν κι αυτό λέει πάρα πολλά.

Εστω κι αν ακόμα δεν έχει τελειώσει την καριέρα του και παρότι 35αρης, έχει πολλά ακόμα να δώσει στο μπάσκετ. Εχει τίτλους μπροστά του να κατακτήσει. Παρότι υστερεί σε τίτλους από τον Τζόρνταν, τα κατορθώματά του με τους Κλίβελαντ Καβαλίερς είναι πολύ πιο δύσκολα. Είναι οι συμμετοχές στους τελικούς του ΝΒΑ, είναι και η κατάκτηση του τίτλου απέναντι στους Γουόριορς. Είναι ο κορυφαίος όλων των εποχών και δεύτερος κατά την προσωπική μου άποψη είναι ο Μάτζικ Τζόνσον.

ΚΑΙΣΑΡΗΣ - ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΕΥΤΕΡΟΣ

Υπάρχει ένας πολύ απλός τρόπος για να καταλάβει κανείς ότι η κορυφή ανήκει αδιαμφισβήτητα στον Τζόρνταν. Μαζεύεις 10-20 τύπους που πιστεύουν ότι ο MJ δεν είναι ο GOAT, τους ρωτάς ποιον προτιμούν στη θέση του και μετά τους αφήνεις να τσακώνονται. Ο πολύ παλιός θα πει τον Καρίμ ή τον Ράσελ, ο παλιός θα πει τον Μάτζικ ή τον Μπερντ, ο νέος θα πει τον ΛεΜπρόν, ο χίπστερ θα πει τον Ντάνκαν, ο άσχετος θα πει τον Κόμπι, κτλ. Δεν πρόκειται ποτέ να συμφωνήσουν σε έναν, γιατί κανένας δεν είναι τόσο ισχυρός ώστε να βάλει τους υπόλοιπους από κάτω του. Κι αν δεν μπορείς να νικήσεις τους μνηστήρες, πως θα νικήσεις αυτόν που κάθεται στον θρόνο;

Αυτό ακριβώς έκανε ο Τζόρνταν και φόρεσε το στέμμα, τους έβαλε όλους από κάτω. Μάζεψε ένα πακέτο, ένα παλμαρέ που δεν νικιέται. Αν έχεις τους τίτλους του, δεν θα έχεις τις δέκα φορές πρώτος σκόρερ, το 6/6 σε τελικούς και Finals MVP. Αν έχεις το σκοράρισμα, δεν θα έχεις την άμυνα. Αν έχεις διάρκεια, δεν θα έχεις το θέαμα, την υπέροχη αυτή αίσθηση του να βλέπεις τον Τζόρνταν να παίζει μπάσκετ. Αν μάθεις να κάνεις όλες τις κινήσεις του, δεν θα έχεις το ίδιο διάβασμα του παιχνιδιού. Ο,τι κι αν καλύψεις, κάτι περισσεύει.

Ο MJ δεν νικιέται, το μεγαλύτερο παράσημο που μπορείς να έχεις είναι να μπεις στην κουβέντα, με τον τρόπο που άξια και δικαιολογημένα το έχει κάνει ο ΛεΜπρόν με την κυριαρχική παρουσία του στο παρκέ.

ΤΣΑΡΛΥ - Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΡΜΟΝΙΑ

Για εμάς που ζήσαμε τον Μάικλ Τζόρνταν στην εφηβεία, είναι δύσκολο να υπάρξει διαφορετική απάντηση. Εκείνα τα χρόνια είναι λες και διαρκούν περισσότερο και μπορεί οι εικόνες από παιχνίδια να μην είχαν τη συχνότητα με την οποία βλέπουμε τους σημερινούς αθλητές, είχαμε όμως την εικόνα του Τζόρνταν, μαζί μας. Τον είχαμε στα όνειρα μας, παίρναμε εικόνες του στα ανοιχτά παλεύοντας να βάλουμε τη μπάλα στο καλάθι, φαντασιωνόμασταν αρχικά να φοράμε τα παπούτσια του και όταν τα καταφέρναμε γινόντουσαν ένα με το πόδι μας.

Συνολικά έχω σαν αρχή πως είναι λάθος, να συγκρίνουμε παίκτες διαφορετικών εποχών, τα αθλήματα έτσι κι αλλιώς παίρνουν αναγκαστικά στον χρόνο διαφορετική μορφή. Αυτό που για μένα μετρά είναι η αίσθηση, η μαγεία η λάμψη, το στίγμα που αφήνει ο καθένας στην εποχή του. Το ΝΒΑ την δεκαετία του '80 και του '90 ήταν γεμάτο αστέρια. Η βιομηχανία είχε ένα μαγικό τρόπο, να αναδεικνύει τους καλύτερους παίκτες της κάθε ομάδας σε κάτι που έμοιαζε με μυθικό. Ο Τζόρνταν όμως κατάφερε και τους άφησε όλους πίσω. Τόσο με βάση τα ατομικά του κατορθώματα, αλλά και από το γεγονός, πως δημιουργήθηκε στο Σικάγο μία ομάδα που τους κέρδιζε όλους. Πέρα από τα 6 δακτυλίδια και από τα ατομικά του κατορθώματα, την μεγάλη διαφορά την έκανε η εικόνα του στο γήπεδο. Ήταν απίστευτα αρμονική. Δεν έβλεπες ένα φουσκωμένο θηρίο που να είναι αδύνατον σωματικά να αντιμετωπιστεί, ούτε απλά έναν εκνευριστικό για τον αντίπαλο περιφερειακό, που δεν αστοχούσε με τίποτα. Στον Τζόρνταν υπήρχε η απόλυτη ισορροπία, τα συνδύαζε όλα, δεν άφηνε κάποιο κουτάκι που να είναι κενό. Κάτι που για παράδειγμα δεν συμβαίνει, με όσους δικαιούνται να μπουν σε μία συζήτηση, για το ποιος είναι ο αντίστοιχος G.O.A.T στο ποδόσφαιρο.

Η προσωπική μου άποψη, είναι πως η μοναδική κουβέντα που μπορεί να σταθεί με επιχειρήματα, είναι ποιος είναι οG.Ο.A.Tμετά τον Τζόρνταν και εκεί θα ψήφιζα τον ΛεΜπρόν Τζέιμς.

ΜΑΚΡΗΣ - ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΟΛΩΝ Ο ΤΖΑΜΠΑΡ

Σχεδόν όλος ο κόσμος, με εξαίρεση πιθανότατα τους Bad Boysτων Πίστονς, θεωρεί ότι ο Μάικλ Τζόρνταν είναι ο G.O.A.T.Υπάρχει λόγος γι' αυτό. Το βιογραφικό του μιλάει από μόνο του. Το θέμα ωστόσο είναι ότι υπάρχει ακόμα ένας παίκτης που θα έπρεπε να μπαίνει πιο συχνά σε αυτή την κουβέντα και για εμένα είναι ο κορυφαίος όλων των εποχών: Ο Καρίμ Αμπντουλ-Τζαμπάρ.

Είτε κάποιος εξετάσει τις καριέρες του Τζόρνταν και του Καρίμ, είτε τους αριθμούς, ο θρύλος των Μπακς και των Λέικερς μπαίνει (τουλάχιστον) στην ίδια πρόταση. Μία μικρή παράθεση των επιτευγμάτων του αρκεί: 6 πρωταθλήματα και άλλες 4 παρουσίες σε Τελικούς του ΝΒΑ. 6 φορέςMVPτης κανονικής περιόδου. 2 φορέςMVPτων Τελικών. 19 παρουσίες σεAll Star Game.10 φορές μέλος της καλύτερης πεντάδας και 5 της δεύτερης καλύτερης. 5 φορές μέλος της καλύτερης αμυντικής πεντάδας και 6 της δεύτερης καλύτερης αμυντικής πεντάδας. Πρώτος σκόρερ στην ιστορία του ΝΒΑ. 3 φορές πρωταθλητής τουNCAAκαι ισάριθμες αναδείξεις σεMOPτουFinal Four.

Πολλοί μπορούν να πουν ότι ο Καρίμ είχε τον Μάτζικ Τζόνσον και τον Τζέιμς Γουόρθι. Μήπως όμως ήταν ο Μάτζικ και ο Γουόρθι που είχαν τον Καρίμ; Αλήθεια, πόσοι ξέρουν ότι στις πρώτες 17 σεζόν του στο ΝΒΑ είχε +20 πόντους μέσο όρο, με τελευταία την σεζόν 1985/86 όταν ήταν 39 ετών; Ή ότι σε 20 χρόνια καριέρας απουσίασε από περισσότερα από 10 παιχνίδια μέσα σε μία σεζόν μόνο το 1974/75 όταν έσπασε το χέρι του;

Η επιλογή του Τζόρνταν είναι λογική . Είναι εύκολη. Σχεδόν όλοι τον έχουν δει να παίζει. Το ένας εναντίον όλων, το The Last Dance,οι υψηλές πτήσεις του, το αψεγάδιαστο παιχνίδι του, όλα αυτά γοητεύουν. Ο Αμπντούλ-Τζαμπάρ όμως δεν είναι απλώς ένας... αστερίσκος. Ο Αμπντούλ-Τζαμπάρ ανήκει στην ίδια κουβέντα. Υπάρχουν αριθμοί, επιτεύγματα, ιστορίες κυριαρχίας που το δείχνουν. Δεν υπάρχει όμως ο ίδιος αριθμός... αποδεικτικών στοιχείων με την περίπτωση του Τζόρνταν. Και δεν υπάρχει και η αντίστοιχη προβολή, αφού ο Αμπντούλ-Τζαμπάρ δεν πουλούσε όπως ο Τζόρνταν ή ο Μάτζικ ή ο ΛεΜπρόν για μία σειρά από λόγους, αρκετοί από τους οποίους δεν ήταν καν αγωνιστικοί, αλλά πολιτικοί.

Αυτό όμως δεν γίνεται να μειώσει την αξία του.

ΤΡΙΓΚΑΣ - ΑΥΤΟΣ ΚΑΘΟΡΙΣΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

Οι παράμετροι που μπορεί να λάβει κανείς υπόψιν για να δώσει τον τίτλο του G.O.A.T. σε κάποιον είναι πολλές. Τα δαχτυλίδια, οι αριθμοί, οι ατομικές διακρίσεις. Αυτά είναι δεδομένα που καταγράφονται και μπορούν να χρησιμοποιηθούν από κάθε έναν, όπως αυτός επιθυμεί. Στην ουσία του πράγματος όμως, νομίζω ότι η πιο χαρακτηριστική απόδειξη για να φανεί ποιος μπορεί να λογίζεται ως G.O.A.T. είναι η επιρροή που είχε στο παιχνίδι και ο τρόπος με τον οποίο άλλαξε τα δεδομένα.

Κι η αλήθεια είναι πως παίκτης με επιρροή μεγαλύτερη από αυτή του Μάικλ Τζόρνταν δεν υπήρξε. Το πρώτο three-peat ήρθε ως επιβεβαίωση του πολύπλευρου ταλέντου και των δυνατοτήτων του. Αυτό όμως, που πιθανότατα γιγάντωσε τον μύθο του ήταν το δεύτερο, από το 1996 έως το 1998. Κι όχι για κάποιον άλλον λόγο, αλλά κυρίως γιατί τα κατάφερε, έχοντας επιστρέψει από αποχή ενάμιση έτους. Βγήκε εντελώς εκτός της λογικής του αθλήματος, προπόνησε διαφορετικά το κορμί του, έμεινε μακριά από τα παρκέ για ενάμιση χρόνο. Όταν γύρισε όμως, μέσα σε μερικούς μήνες κατάφερε να θυμίσει σε όλους ποιος είναι και τι μπορεί αν κάνει. Όπως επίσης, ότι στα... καλά του, δεν υπάρχει κανείς να τον σταματήσει.

Το "what if" σε περίπτωση που δεν αποχωρούσε από την δράση την πρώτη φορά, θα τον συνοδεύει για πάντα. Αντίστοιχα, θα είναι αυτό που θα φουντώνει τις συζητήσεις για το αν θα μπορούσε να "τρέξουν" -με εκείνον ως πρωταγωνιστή- οι Σικάγο Μπουλς ένα ακόμη μεγαλύτερο σερί τίτλων. Ουδείς γνωρίζει. Το βέβαιο είναι πως εκείνος καθόρισε τα πάντα στο ΝΒΑ. Είτε με την παρουσία του, είτε με την απουσία του. Για όλους.

ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ - Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ

Το "Last dance" ήρθε να μας θυμίσει λεπτομέρειες που δεν είχαν μείνει στη μνήμη μας από τη δεκαετία του '90 και να μας μάθει κάποια πράγματα γύρω από την εξωγηπεδική ζωή του Μάικλ Τζόρνταν. Μικρή σημασία βέβαια έχει για εμάς που σε μικρή ηλικία βλέπαμε έναν τύπο να κάνει τα πάντα μέσα στο γήπεδο και να είναι ο απόλυτος σταρ.

Ήταν ο παίκτης που ήθελε με κάθε τρόπο να πάρει τη νίκη και προσπαθούσε να εμπνεύσει τους συμπαίκτες του για να τον ακολουθήσουν. Σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή και τη συνδύασε με πολλούς τίτλους. Για χρόνια ήταν ο πρώτος που ερχόταν στο μυαλό μας όταν ακούγαμε για ΝΒΑ και μετά από τόσα χρόνια που έχει αποσυρθεί από τη δράση, συνεχίζει να συγκεντρώνει πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας και του ενδιαφέροντος. Ο ένας και μοναδικός G.O.A.T.

ΣΚΟΥΡΤΑΣ - ΕΝΑ ΚΛΙΚ ΠΑΝΩ ΑΠ' ΟΛΟΥΣ

Το ερώτημα είναι διαχρονικό και απλά ανά τακτά χρονικά διαστήματα η συζήτηση φουντώνει. Όπως ακριβώς, δηλαδή, συμβαίνει και τούτες τις μέρες εξαιτίας του χαμού που γίνεται παγκοσμίως με το TheLastDance. Πάμε όμως στο… ζουμί. Ποιος είναι ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών;

Η απάντηση, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι εύκολη. Ο Μάικλ Τζόρνταν είναι στα μάτια μου ο παίκτης που βρίσκεται τουλάχιστον ένα κλικ πιο πάνω από τους υπόλοιπους επίδοξους μνηστήρες του άτυπου αυτού τίτλου. Αγωνιστικά οMJείχε όλο το πακέτο και στις δύο άκρως του παρκέ και γι’ αυτό δεν χωράει η παραμικρή αμφιβολία. Απόλυτο επιθετικό όπλο και ένας αμυντικός εξολοθρευτής, έστω και αν για την ικανότητα να σταματάει τους αντιπάλους του δεν έπαιρνε πάντα όλα τα εύσημα.

Παράλληλα το πάθος του για να φτάσει στην κορυφή, η αφοσίωσή του στο παιχνίδι, η ενέργεια που έβγαζε και ο τρόπος που όλα αυτά τα μετέδιδε και στους συμπαίκτες του, μιλάνε από μόνα τους για την νοοτροπία του ως χαρακτήρας. Δείτε, απλά, την έκφρασή του στο έκτο παιχνίδι των τελικών του 1998 με τη Τζαζ στη Γιούτα, όταν οι γηπεδούχοι κατά την παρουσίαση της ομάδας τους, τόλμησαν να παίξουν τοSirius, το κομμάτι δηλαδή που χρησιμοποιούσαν οι Μπουλς. Οι άλλοι έκλειναν τ’ αυτιά τους και ο Μάικλ σχεδίαζε πως θα τους… σκοτώσει.

ΜΠΑΡΟΥΝΗΣ - ΕΜΜΟΝΗ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΜΟΥ

Πολλοί λένε πως το ντοκιμαντέρ για τον Τζόρνταν άργησε. Όχι. Εμφανίστηκε πάνω στην ώρα. Ήρθε σε μία περίοδο όπου χρειαζόμασταν ένα καλό μάθημα ιστορίας για να αναθεωρήσουμε τα φίλτρα των συγκρίσεων και τα κριτήρια των διλημμάτων. Επηρεάστηκαν οι διαστάσεις και το κοινό που προσέλκυσε, σε κάποιο βαθμό έστω, από τον εγκλεισμό και την ανάγκη για μία τηλεοπτική ρουτίνα; Ίσως. Η προσμονή της έναρξης που έσυρε κόσμο και κοσμάκη από τον βυθό της πλήξης, η ιεροτελεστία της Δευτέρας, οι συζητήσεις της επόμενης ημέρας, η ανάγνωση αφιερωμάτων και η ανυπομονησία για τα δύο επόμενα επεισόδια έγιναν διέξοδος, απόδραση και "Μετακίνηση… 23" για καθήλωση μπροστά στις τηλεοράσεις μας. Διαμορφώνοντας μία συνήθεια, ίσως τη μοναδική που θα μας λείψει από την περίοδο του lockdown.

Πέρα και πάνω από όλα αυτά, το "The Last Dance" ήρθε για να προσφέρει πλούσιο διδακτικό υλικό σε μία εποχή όπου, ακόμη και όταν η μπασκετική δραστηριότητα πάγωσε, το χάσμα γενεών και παραστάσεων, η διαφορά των προτύπων, η διάσταση απόψεων και η εμμονή των διλημμάτων συνέχισαν να προσδιορίζουν την εποχή. Μία εποχή πλούσια σε ταλέντο, θέαμα, επικοινωνιακά μέσα, η οποία όμως φαίνεται ότι ξέχασε τις ρίζες της. Το ντοκιμαντέρ για τον Τζόρνταν εμφανίστηκε για να ξεκολλήσει το "κρασαρισμένο" παιχνίδι των διλημμάτων, να κάνει reboot στη συνείδηση, να ενώσει τρεις γενιές και να μάθει ή να θυμίσει σε όλους, όχι ποιος ήταν, αλλά ποιος είναι. Τι πρεσβεύουν και τι αντικατοπτρίζουν σήμερα η φιγούρα του, ο μύθος του, η επιρροή του στην ιστορία και την εξέλιξη του παγκόσμιου μπάσκετ.

Τα δύο προτελευταία επεισόδια έδωσαν την απάντηση σε όσους συνεχίζουν να ψάχνουν τον παίκτη με το στοιχείο της διαφορετικότητας: Η εμμονή στα όρια του ψυχαναγκασμού με τη νίκη. Με κάθε κόστος, θυσία, πρόκληση, τραυματισμό. Κι αυτό ήταν που, σε μία εποχή γεμάτη αυθεντίες, έκανε τον Μάικλ Τζόρνταν επίκληση του σήμερα. Αυτή είναι και η επικεφαλίδα των επιχειρημάτων, αλλά και η ειδοποιός διαφορά για την ανάδειξή του, στη δική μου συνείδηση τουλάχιστον, ως Greatest Of All Time.

ΖΩΙΤΟΣ - ΜΑΤΖΙΚ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΨΟΦΗΣΕΙ Ο GOAT ΤΟΥ ΓΕΙΤΟΝΑ

Δεν θα ψάξω για επιχειρήματα, δεν θέλω. Δικαίωμά μου είναι να μην δικαιολογήσω την επιλογή μου. Υποχρέωσή μου ήταν να ψηφίσω στο ερώτημα. Όταν πας στο εκλογικό παραβάν σού ζητούν να πεις γιατί σταυρώνεις τον τάδε ή τον δείνα; Σταυρώνεις, σαλιώνεις, ρίχνεις φάκελο, φεύγεις. Να δικαιολογήσω δηλαδή(ς) τι; Μια εντελώς προσωπική άποψη. Μια άποψη που για τον εκάστοτε απέναντί μου θα είναι αυθαίρετη και αιρετική, αλλά για μένα αποτελεί αξίωμα που δεν απαιτεί καμία απολύτως εξήγηση, διότι περικλείει την έννοια του θέσφατου;

Ποιος είναι αυτός που θα πείσει ένα 7χρονο αγόρι πως ο Τσαμπερλέιν ή ο Τζαμπάρ, ο Τζόρνταν ή ο Μπερντ, ο ΛεΜπρόν ή Ντουράντ είναι ανώτερος του Μάτζικ; Κιας είναι όλοι τους. Με ποιες δήθεν συλλογιστικές, όταν οι πρώτες εικόνεςαπό το ΝΒΑπου χαράχτηκαν στη μνήμη αυτού του πιτσιρικά ήταν εκείνες οι ασύλληπτες πάσες του ηγέτη των Λέικερς στους τελικούς του '88 με τους Πίστονς; Τι θ' αντιπαρατεθεί; Το κορμί, η πληρότητα, οι τίτλοι, οι αριθμοί, το ηγετικό προφίλ, η επιρροή που ασκούσαν-ασκούν; Όλα τα 'χε, και μπόλικα-μπόλικα. Γιατί αλήθεια ν' ανατραπεί ολόκληρη η κοσμοθεωρία που κουβαλά στο μυαλό του από τότε, ενδεχομένως ως μια στερεοτυπική αντίληψη; Δεν συντρέχει λόγος.

Αυτός ο κάποιος που αμφιβάλλει και αμφισβητεί την πεποίθηση του σχολιαρόπαιδου που κοντεύει τα 40 δεν έχει τη δικαιοδοσία να του κομματιάσει την αφίσα που είχε κολλημένη στον τοίχο του δωματίου του (μέχρι ν' αντικατασταθεί από μια πιο ιλουστρασιόν του Τσαρλς Μπάρκλεϊ). Ας μην παρακαλά ο καθένας μας να ψοφήσει ο 'goat' του γείτονά του, ας κρατήσει ολοζώντανο αυτόν που έχει ορίσει μέσα του ο ίδιος. Υπάρχει χώρος πελώριος για τόσους κιακόμα περισσότερους στον κόσμο των greatests of all time. Μην ξεχνάς: ο αφορισμός του διπλανού ανήκει μονάχα στην Ιερά Σύνοδο, ούτε καν στον παπ-Αμβρόσιο.

ΣΤΑΥΡΟΥ - Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΜΠΑΣΚΕΤΜΠΟΛ

Δεν ήταν απλά ο G.O.A.T. του μπάσκετ, αλλά ο G.O.A.T. του αθλητισμού γενικότερα. Κάθε άνθρωπος έχει τη γνώμη του, το γούστο του, ευτυχώς δημοκρατία υπάρχει ακόμη στην Ελλάδα οπότε "ακούω" όλες τις απόψεις, τις δέχομαι, τις σέβομαι και προχωράω. Στα δικά μου μάτια, όχι μόνο δεν υπήρξε ποτέ φυσιογνωμία σαν τον MJ, αλλά δεν πρόκειται να υπάρξει ούτε στο μέλλον. Ήταν κάτι μεγαλύτερο από το σπορ , ήταν σαν μια μηχανή καταστροφής πλάνων, ονείρων και συναισθημάτων. Ήταν ένα ρομπότ που τρομοκρατούσε συμπαίκτες κι αντιπαλους. Ήταν ένα μοναδικό φαινόμενο, γιατί συνδύαζε τις σωματικές με τις μπασκετικές ικανότητες, το μυαλό με το κορμί, είχε την απόλυτη αρμονία και πήγε την έννοια του ανταγωνισμού σε επίπεδα που ουδείς έχει πλησιάσει.

Κάποιοι τον αντέγραψαν, κάποιοι πιστεύουν πως τον έχουν ξεπεράσει, κάποιοι απλά δεν τον γουστάρουν και στέκονται στις "σκοτεινές" πλευρές του. Δεκτές όλες οι απόψεις. Πείτε μου όμως, ξεκινάτε ένα ματς στο 2K20 και πρέπει να αναλάβετε μια ομάδα από το παρελθόν. Ποια θα επιλέξετε; Υπάρχει κάποιος που θα προσπεράσει τις ομάδες της δυναστείας των Σικάγο Μπουλς; Υπάρχει άλλη προσωπικότητα που θα μας ανάγκαζε να περιμένουμε κάθε Δευτέρα τα δύο επεισόδια ενός αθλητικού ντοκιμαντέρ με τόση ανυπομονησία; Ήταν, είναι και θα είναι για πάντα ο Greatest of All Time. Ο Θεός του μπάσκετμπολ.