ΜΠΑΣΚΕΤ

Μπουλς: Η σεζόν που έκαναν 72-10

Μπουλς: Η σεζόν που έκαναν 72-10
AP Photo/Beth A. Keiser AP PHOTO/BETH A. KEISER

Το Sport24.gr θυμάται τους Σικάγο Μπουλς του 1995/96, την κατά πολλούς καλύτερη ομάδα στην ιστορία του ΝΒΑ, που τα σάρωσε όλα. Μια σεζόν που τα έκαναν όλα τέλεια.

Το "The Last Dance" έφερε στην επιφάνεια πολλά πράγματα. Ένα από αυτά που πέρασε σχεδόν στα ψiλά είναι οι Μπουλς της σεζόν 1995/96, στην πρώτη χρονιά που συνυπήρξαν οι Τζόρνταν, Πίπεν και Ρόντμαν.

Πολλοί έχουν αποκαλέσει τους Μπουλς της σεζόν 1995/96 ως την καλύτερη, την πλέον κυρίαρχη ομάδα που έχει εμφανιστεί ποτέ στα παρκέ του ΝΒΑ. Την ομάδα που δεν είχε αντίπαλο. Η παρουσία της τριάδας των Τζόρνταν, Πίπεν και Ρόντμαν, συν το γεγονός ότι στην άκρη του πάγκου βρισκόταν ο Φιλ Τζάκσον, είναι τα βασικά επιχειρήματα. Και μετά υπάρχουν και οι αριθμοί και τα βραβεία εκείνης της ομάδας που την κάνουν να μοιάζει ακόμα καλύτερη:

Καλύτερο ρεκόρ; Τσεκ (72-10). MVP της κανονικής περιόδου; Τσεκ (Τζόρνταν). Πρώτος Σκόρερ; Τσεκ (Τζόρνταν). Πρώτος Ριμπάουντερ; Τσεκ (Ρόντμαν). Καλύτερος έκτος παίκτης; Τσεκ (Κούκοτς). Προπονητής της χρονιάς; Τσεκ (Φιλ Τζάκσον). Δύο μέλη στην καλύτερη πεντάδα του ΝΒΑ; Τσεκ (Τζόρνταν και Πίπεν). Τρία μέλη στην καλύτερη αμυντική πεντάδα του ΝΒΑ; Τσεκ (Τζόρνταν, Πίπεν και Ρόντμαν). Πρωταθλητές; Τσεκ (Με ρεκόρ 15-3 στα playoffs). Μέσα σε μία παράγραφο, με λίγες μόλις προτάσεις, αυτοί ήταν οι Μπουλς της σεζόν 1995/96. Εκείνη η ομάδα όμως ήταν πάνω από αριθμούς και βραβεία. Και αυτή είναι η ιστορία της.

Ο ΠΕΙΣΜΩΜΕΝΟΣ ΤΖΟΡΝΤΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΠΟΥ ΕΛΕΙΠΕ

Είναι γνωστό ότι η επιστροφή των Μπουλς στο προσκήνιο είχε ξεκινήσει πριν την έναρξη της σεζόν. Για την ακρίβεια ξεκίνησε στα μέσα της σεζόν 1994/95, όταν ο Τζόρνταν είχε πει το περίφημο “I’m Back”. Μπορεί η πορεία της ομάδας στα playoffs του 1995 να διακόπηκε στον δεύτερο γύρο από τους Ορλάντο Μάτζικ, ωστόσο όλοι ήξεραν ότι ο “Αέρινος” δεν θα άφηνε τα πράγματα να εξελιχθούν με τον ίδιο τρόπο την επόμενη σεζόν.

Ήταν δεδομένο ότι ο Τζόρνταν θα έπαιρνε την κατάσταση στα χέρια του. Και είχε και αρκετά καλή παρέα: Εκτός από αυτόν, στο ρόστερ των Μπουλς υπήρχαν ακόμα σε πρώτο πλάνο οι Σκότι Πίπεν, Τόνι Κούκοτς, Λιουκ Λόνγκλεϊ, Ρον Χάρπερ και Στιβ Κερ, με τους Ράντι Μπράουν, Τζαντ Μπούσλερ, Μπιλ Γουέινγκτον, Τζέισον Κάφεϊ και Ντίκι Σίμπκινς να είναι οι απαραίτητοι… κομπάρσοι. Οι Μπουλς όμως δεν είχαν τελειώσει με τις κινήσεις τους.

Η ομάδα έμοιαζε σχεδόν πλήρης. Το “σχεδόν” όμως ήταν η μαγική λέξη. Έλειπε ένας πάουερ φόργουορντ που θα συμπλήρωνε ιδανικά το παζλ που είχε στο μυαλό του ο Φιλ Τζάκσον, που έψαχνε τον αντικαταστάτη του Χόρας Γκραντ, ο οποίος είχε αποχωρήσει με προορισμό τους Μάτζικ από την προηγούμενη σεζόν ακόμα. Μέσα σε μία βραδιά όμως το πρόβλημα θα λυνόταν, αν και εκείνη την στιγμή έμοιαζε να ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου: Στις 2 Οκτωβρίου 1995, ο Τζέρι Κράουζ έκανε τα μαγικά του και οι Μπουλς ανακοίνωσαν ότι πήραν με ανταλλαγή τον Ρόντμαν από τους Σπερς, δίνοντας για χάρη του τον Γουίλ Περντιού.

Ο κόσμος δεν ήξερε πώς να αντιδράσει. Από τη μία πλευρά το Σικάγο έπαιρνε σχεδόν… τσάμπα έναν τεράστιο παίκτη. Από την άλλη πλευρά, αυτός ο παίκτης ερχόταν με τα δικά του θέματα. Ήταν ο Ντένις Ρόντμαν εξάλλου!

Σαν να μην έφτανε αυτό, δεν γινόταν να μην θυμάται ο κόσμος ότι ο Ρόντμαν την δεκαετία του 80’… ξυλοφόρτωνε τους Τζόρνταν και Πίπεν όντας μέλος των “Bad Boys” των Πίστονς! Τι θα ακολουθούσε μόνο ο Θεός το ήξερε. Και, επειδή μιλάμε για τον Ρόντμαν, τρεις ημέρες μετά την ανταλλαγή του, στις 5 Οκτωβρίου, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά μπροστά στους δημοσιογράφους της ομάδας, έχοντας βάψει το μαλλί του στα χρώματα των Bulls, με έναν ταύρο ζωγραφισμένο στο πάνω μέρος του κεφαλιού του! Μία ενδιαφέρουσα χρονιά ξεκινούσε…

Η ΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ

Ο Ρόντμαν είχε προειδοποιήσει τους πάντες από την προετοιμασία της ομάδας για το τι θα ερχόταν: “ Ο κόσμος πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι η ομάδα θα είναι κάτι σαν τσίρκο στα εκτός έδρας παιχνίδια. Όλοι θα θέλουν να την δουν. Χωρίς εμένα θα ήταν τσίρκο, αλλά με εμένα τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα”! Όπως αποδείχθηκε, αυτή η δήλωση ήταν πέρα για πέρα προφητική .

Οι Μπουλς ξεκίνησαν σχετικά ήρεμα την σεζόν, κερδίζοντας τους πρώτους πέντε αγώνες που έδωσαν, χάνοντας τον έκτο αγώνα από τους – χωρίς τον τραυματία Σακίλ Ο'Νιλ – Ορλάντο Μάτζικ, με τον Πένι Χάρνταγουεϊ να τους διαλύει, σημειώνοντας 36 πόντους. Ο Τζόρνταν και η παρέα του βέβαια δεν πτοήθηκαν, κερδίζοντας άλλους πέντε αγώνες πριν ηττηθούν από τους Σουπερσόνικς στο Σιάτλ με 97-92 στις 26 Νοεμβρίου 1995. Τα καλύτερα ωστόσο θα έρχονταν.

Οι Μπουλς συνέχισαν με σταθερό ρυθμό, κερδίζοντας τα επόμενα 13 παιχνίδια τους, έξι εκ των οποίων εκτός έδρας, με τον κόσμο να παρακολουθεί με θαυμασμό την πορεία τους. Η επόμενη ήττα θα ερχόταν από τους Πέισερς στις 26 Δεκεμβρίου 1995, ωστόσο το ρεκόρ της ομάδας ήταν πλέον ήδη 23-3 και τον Πίπεν να αναδεικνύεται “Παίκτης του μήνα” για τον Δεκέμβριο, αφού είχε 25.5 πόντους, 7 ριμπάουντ, 6 ασίστ και 2.4 κλεψίματα μέσο όρο σε αυτό το διάστημα. Η συνέχεια θα ήταν ακόμα καλύτερη.

Ο ΤΕΛΕΙΟΣ ΜΗΝΑΣ ΚΑΙ ΤΟ (ΜΟΝΑΔΙΚΟ) ΣΕΡΙ ΗΤΤΩΝ

Τον Ιανουάριο του 1996 οι Μπουλς ξέχασαν να χάσουν. Στην κυριολεξία! Με το σερί τους να έχει ξεκινήσει από τις 29 Δεκεμβρίου 1995, όταν κέρδισαν τους Πέισερς με 120-93, οι Μπουλς σημείωσαν 18 συνεχόμενες νίκες, με το επιμέρους ρεκόρ τους τον Ιανουάριο να είναι 14-0! Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία της ομάδας που το Σικάγο έμεινε αήττητο για έναν ολόκληρο μήνα.

Λογικό ήταν λοιπόν να έρθουν και άλλες τιμές για την ομάδα, με τον Τζόρνταν να αναδεικνύεται “Παίκτης του μήνα” και τον Τζάκσον να παίρνει το αντίστοιχο βραβείο για τον “Προπονητή του Μήνα” για τον Ιανουάριο. Την 1η Φεβρουαρίου μάλιστα με τη νίκη τους με 105-85 επί των Κινγκς, οι Μπουλς έγιναν τότε η γρηγορότερη ομάδα στην ιστορία του ΝΒΑ που έφτασε τις 40 νίκες, αφού είχαν ρεκόρ 40-3.

Τρεις μέρες αργότερα, στις 4 Φεβρουαρίου 1996 θα έβλεπαν τον Μαχμούντ Αμντουλ-Ραούφ να τους “εκτελεί” με 32 πόντους, οδηγώντας το Ντένβερ στη νίκη με 105-99, σταματώντας το σερί του Σικάγο στις 18 νίκες. Κάποια στιγμή, μάλιστα, οι Νάγκετς έφτασαν να προηγούνται με 30 πόντους διαφορά!

Άλλες δύο μέρες αργότερα τους Μπουλς θα νικούσαν και οι Σανς, με 106-96. Ήταν η πρώτη (και η τελευταία) φορά κατά την διάρκεια της κανονικής περιόδου που οι “Ταύροι” ηττήθηκαν σε διαδοχικά παιχνίδια.

ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑ

Οι Μπουλς δεν θα άφηναν το πόδι από το γκάζι. Η προοπτική να κάνουν το καλύτερο ρεκόρ όλων των εποχών στο ΝΒΑ ήταν αυτή που τους “έτρεφε”, με πρώτο από όλους τον Τζόρνταν. Ο ρυθμός της ομάδας παρέμεινε σταθερός και μετά το All Star Game, στο οποίο ο Τζόρνταν κατέκτησε το βραβείο του MVP, δείχνοντας ότι η χρονιά του ανήκε σε όλα τα επίπεδα.

Μετά τις ήττες από τους Νάγκετς και τους Σανς, οι Μπουλς σημείωσαν εφτά νίκες σερί, πριν έρθει το Μαϊάμι για να τους προσγειώσει απότομα στις 23 Φεβρουαρίου 1996: Παίζοντας χωρίς τον Τιμ Χάρνταγουεϊ, τους κερδίζει με 113-104, με τον Ρεξ Τσάπμαν να είναι ο “δήμιος” της ομάδας με 39 πόντους και 9/10 τρίποντα. Παρόλα αυτά, ο Τζόρνταν και η παρέα του συνέχισαν απτόητοι κερδίζοντας άλλα έξι παιχνίδια, πριν ηττηθούν στις 10 Μαρτίου 1996 από τους Νικς με 104-72 στο “Madison Square Garden”, στην βαρύτερη ήττα που γνώρισαν μέσα στην σεζόν.

Εξι μέρες αργότερα, ο Ρόντμαν θα έκανε πάλι τα δικά του. Σε έναν αγώνα με τους Νετς στο Νιου Τζέρσεϊ εκνευρίστηκε όταν αποβλήθηκε από τους διαιτητές στο ξεκίνημα του αγώνα, με αποτέλεσμα να ρίξει “κουτουλιά” σε έναν από αυτούς!

Η αντίδραση του ΝΒΑ ήταν άμεση, αφού τον απέβαλε από τα επόμενα έξι παιχνίδια του Σικάγο! Ούτε αυτό βέβαια πτόησε τους Μπουλς, που συνέχισαν στον ίδιο ρυθμό (ξεκινώντας με τον Κούκοτς στην θέση του πάουερ φόργουορντ) κερδίζοντας τα 5 από τα 6 παιχνίδια που έλειψε ο Ρόντμαν, με τη μοναδική τους ήττα να έρχεται από τους τότε “νεοσσούς” Ράπτορς , οι οποίοι στην πρώτη τους χρονιά στο ΝΒΑ τους κέρδισαν με 109-108 στο Τορόντο στις 24 Μαρτίου!

ΤΟ ΤΡΕΛΟ ΡΕΚΟΡ ΠΟΥ ΚΡΑΤΗΣΕ 20 ΧΡΟΝΙΑ

Στις 4 Απριλίου 1996, το Σικάγο εξασφάλισε το απόλυτο πλεονέκτημα έδρας στην Ανατολική περιφέρεια, τρεις εβδομάδες πριν την λήξη της κανονικής περιόδου (!), αφού με τη νίκη του με 100-92 επί των Χιτ είχε πλέον ρεκόρ 64-8. Ακόμα και αν έχανε όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια του, πάλι πρώτο θα ήταν στην Ανατολή. Δεν είχε σκοπό βέβαια να τα χάσει.

Οι Μπουλς διέλυσαν στον αμέσως επόμενο αγώνα τους Χόρνετς μέσα στην Σάρλοτ με 126-92, πετυχαίνοντας 73 πόντους στο πρώτο ημίχρονο. Τρεις μέρες αργότερα ωστόσο, στις 8 Απριλίου 1996, οι Χόρνετς θα έπαιρναν εκδίκηση, κερδίζοντας μέσα στο “United Center” με 98-97. Αυτή ήταν η πρώτη εντός έδρας ήττα για τον Τζόρνταν και την παρέα του έπειτα από 37 συνεχόμενες νίκες στο Σικάγο. Ούτε αυτή η ήττα θα πτοούσε όμως τους “Ταύρους”, οι οποίοι στις 16 Απριλίου 1996 θα κέρδιζαν με 86-80 τους Μπακς και θα έγιναν η πρώτη ομάδα στην ιστορία του ΝΒΑ που έσπασε το φράγμα των 70 νικών.

Τέσσερις ημέρες αργότερα, στις 20 Απριλίου 1996, οι Πέισερς θα μετρίαζαν την χαρά των Μπουλς, αφού χάρη σε μία βολή του Έντι Τζόνσον σε “νεκρό χρόνο” θα κέρδιζαν μέσα στο Σικάγο με 100-99. Αυτή ήταν η δεύτερη εντός έδρας ήττα για τους “Ταύρους”, που δεν μπόρεσαν έτσι να ισοφαρίσουν το ρεκόρ των Σέλτικς με τις περισσότερες εντός έδρας νίκες σε μία σεζόν, με 40 που κρατούσε από την σεζόν 1985/86. Στον τελευταίο αγώνα της κανονικής περιόδου, το Σικάγο επικράτησε με 103-93 των Μπούλετς (πλέον Γουίζαρντς) στην Γουάσινγκτον. Έκλεισε έτσι την σεζόν με ρεκόρ 72-10, το οποίο τότε ήταν το καλύτερο στην ιστορία του ΝΒΑ πριν το σπάσουν οι Γουόριορς την σεζόν 2015/16 όταν ολοκλήρωσαν την κανονική περίοδο με ρεκόρ 73-9. Τώρα έμενε να τελειώσουν την δουλειά…

ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΟΙ

Στα playoffs οι Μπουλς συνέχισαν από εκεί που σταμάτησαν στην κανονική περίοδο: Με το πόδι πατημένο στο γκάζι, μη δείχνοντας έλεος σε καμία περίπτωση. Η αρχή έγινε με τους φιλόδοξους Μαϊάμι Χιτ του Πατ Ράιλι. O Αλόνζο Μόρνινγκ και ο Τιμ Χάρνταγουεϊ έμοιαζαν ανήμποροι να αντιδράσουν, μη προβάλλοντας ουσιαστικά σε κανένα σημείο της σειράς αντίσταση. Οι Μπουλς θα προκρίνονταν εύκολα με “sweep” (3-0), κερδίζοντας με διψήφια διαφορά και τους τρεις αγώνες (102-85, 106-75, 112-91).

Στον δεύτερο γύρο θα τους περίμεναν οι Νικς. Οι Νεοϋορκέζοι ήλπιζαν ότι θα κατάφερναν να αποκλείσουν τους “Ταύρους”, παρά το γεγονός ότι είχαν το μειονέκτημα της έδρας. Δεν υπήρχε περίπτωση όμως να τα καταφέρουν. Ο Πάτρικ Γιούιν και η παρέα του πάλεψαν, κέρδισαν τον τρίτο αγώνα στη Νέα Υόρκη με 102-99 στην παράταση, ωστόσο τελικά αποκλείστηκαν με το… τιμητικό 4-1 και πήγαν διακοπές. Σειρά θα έπαιρναν οι Μάτζικ.

Το Ορλάντο έμοιαζε τότε ως η επόμενη μεγάλη δυναστεία, έχοντας αποκλείσει έναν χρόνο νωρίτερα το Σικάγο στον δεύτερο γύρο των playoffs, φτάνοντας μέχρι τους τελικούς του ΝΒΑ. Αυτοί οι Μπουλς που βρήκαν μπροστά τους όμως στα playoffs του 1996 δεν είχαν καμία σχέση με την ομάδα που αντιμετώπισαν έναν χρόνο νωρίτερα. Το Σικάγο έδειξε από νωρίς τις προθέσεις του, διαλύοντας τους Μάτζικ στον πρώτο αγώνα με 121-83. Το Ορλάντο δεν συνήλθε ουσιαστικά ποτέ από το σοκ, κοιτάζοντας πάντως σε δύο αγώνες στα μάτια το Σικάγο (στον δεύτερο που ηττήθηκε με 93-88 και στον τέταρτο που έχασε με 106-101), ωστόσο στο τέλος δεν απέφυγε το “sweep” (4-0).

Με συνολικό ρεκόρ στα playoffs 11-1, το Σικάγο ετοιμαζόταν πλέον για την σειρά των τελικών κόντρα στους φιλόδοξους Σιάτλ Σούπερσονικς. Ο Σον Κεμπ, o Γκάρι Πέιτον και ο Ντέτλερ Σρεμπφ έμοιαζαν έτοιμοι να σοκάρουν το Σικάγο, αλλά δεν έμελε να τα καταφέρουν. Μέχρι να καταλάβουν οι Σόνικς ότι έπαιζαν στους τελικούς του ΝΒΑ ήταν ήδη πίσω με 3-0 στην σειρά.

Το Σιάτλ αντέδρασε και κατάφερε να κερδίσει τα επόμενα δύο παιχνίδια στην έδρα του. Στο τέλος όμως έπεσε "μαχόμενο” στο Σικάγο στον έκτο αγώνα, με τους Μπουλς να κερδίζουν με 87-75 και να κατακτούν το Πρωτάθλημα με 4-2 νίκες και τον Τζόρνταν να αναδεικνύεται “MVP των Τελικών” για 4η φορά στην καριέρα του και μετά να κλαίει με λυγμούς στα αποδυτήρια.

Ήταν το ιδανικό τέλος σε μία τέλεια σεζόν για τους Μπουλς. Την κατά πολλούς καλύτερη σεζόν που έχει πραγματοποιήσει μία ομάδα στην ιστορία του ΝΒΑ.

AP Photo/Beth A. Keiser

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ