Είναι περίεργο πράγμα οι μεταγραφές. Είναι σημαντικές με διάφορους τρόπος και για διάφορους λόγους. Όχι απαραίτητα αγωνιστικούς. Είναι συναρπαστικές, εξωφρενικές, παράλογες και χίλια δυο ακόμα. Στην πραγματικότητα μάλλον αποτελούν πρώτα τη χαρά προέδρων, μάνατζερ και οπαδών και μετά των προπονητών, που συχνά περνάνε δύσκολα αυτή την περίοδο. Οι μεταγραφές είναι λεφτά, άρα και δύναμη. Παιχνίδι εντυπώσεων πρώτα από όλα. Παιχνίδι που έχει σκοπό να προκαλεί ενθουσιασμό, να πουλάει ελπίδα, να δημιουργεί προσδοκίες. Είναι θέμα πρεστίζ.

Στην Ισπανία υπάρχει ένα ισχυρό δίπολο ως γνωστόν. Σε τέτοιες περιπτώσεις το πανηγύρι των μεταγραφών αποκτάει άλλη διάσταση. Μιλάμε εξάλλου για τη Real Madrid και την Barcelona. Ισχυρές στο χορτάρι, αλλά κι εκτός αυτού. Μεγάλα brand names. Με παγκόσμια εμβέλεια. Παλεύουν για να επικρατήσουν στον αγωνιστικό χώρο, αλλά και σε οικονομικό κι επικοινωνιακό επίπεδο. Πέρυσι αμφότερες τερμάτισαν πίσω από την Atletico Madrid, που κατέκτησε το πρωτάθλημα Ισπανίας. Στηριζόμενη στο σύνολο, στη σκληρή δουλειά, λαμβάνοντας σωστές κινήσεις και κάνοντας τις απαραίτητες κινήσεις.

Ό,τι λάμπει και είναι ακριβό

Οι δύο μεγάλοι του ισπανικού ποδοσφαίρου κι αυτό το καλοκαίρι δεν πραγματοποιούν μεταγραφές με βάση τις αγωνιστικές προτεραιότητες. Μην τις αδικήσουμε όμως. Ειδικά σε σχέση με άλλες χρονιές προσπαθούν να καλύψουν ή και έχουν ήδη καλύψει κενά που είχαν. Ούτε μπορεί κάποιος να πει πως μέχρι τώρα δεν τα έχουν πάει καλά. Είναι φανερό όμως πως θέλουν να αγοράσουν ακριβά και πάλι. Κι έχουν το έχουν καταφέρει. Έχουν αποκτήσει καλούς παίκτες, αλλά συνεχίζουν να δίνουν τη γνωστή πλέον αίσθηση: (οι διοικήσεις τους) απολαμβάνουν περισσότερο το γεγονός πως έχουν φέρει στις εταιρείες τους ακριβά προϊόντα και λαμπερούς σταρ –το αν αγωνιστικά έχουν κάνει τις καλύτερες δυνατές κινήσεις έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Ξαναλέω, μιλάμε για ένα παιχνίδι δύναμης ανάμεσα σε δύο κολοσσούς. Δε γίνεται να ξοδεύεις λίγα: δεν βοηθάει το κύρος, το γόητρο, την εικόνα σου, τα ταμεία σου. Όσο παράλογο κι αν φαίνεται το τελευταίο.

Δεν θέλουν και οι οπαδοί η ομάδα να ξοδεύει λίγα. Κακά τα ψέματα, ο οπαδός θέλει μεταγραφές. Θέλει να ακούει για μεταγραφές. Θέλει να γίνονται μεταγραφές. Και όσο πιο πολλά τα λεφτά τόσο το καλύτερο. Η μεταγραφή είναι αλλαγή, δίνει ελπίδα. Είναι παραμύθι, που θρέφει τα όνειρα. Για τον πιο άγνωστο, τον πιο άσχετο παίκτη να μιλάμε, ο οπαδός θα βρει τρόπο να πιστέψει πως είναι παικταράς. Μέχρι να φτάσει η στιγμή να απαιτήσει να πουληθεί και να αποκτηθεί στη θέση του άλλος. Οι μεταγραφές δημιουργούν ψευδαισθήσεις σε κόσμο, προέδρους και ΜΜΕ. Συχνά εν γνώσει τους. Καλοκαίρι σημαίνει μεταγραφές.

Και οι διοικήσεις, οι πρόεδροι τι νομίζετε πως απολαμβάνουν περισσότερο: τις μεταγραφές ή τα ματς; Ειδικά αν μιλάμε για «προεδράρα», που είτε γουστάρει τη λεζάντα, είτε θέλει να δείξει πως αυτός είναι πιο σημαντικός από προπονητές και παίκτες (υπό μία έννοια είναι δηλαδή, αλλά όχι επειδή «τα σκάει και φέρνει παίκτες»). Είπαμε, μεγάλο πανηγύρι οι μεταγραφές. Στην Ισπανία, οι δύο ισχυροί δίνουν παραστάσεις κάθε καλοκαίρι. Στήνουν ολόκληρες σκηνές, στην κυριολεξία. Για μεγαλοπρεπή παρουσίαση του νέου αστέρα, του νέου ήρωα (υπό αυτή την έννοια στην Barcelona περνάνε δύσκολα, αφού ακόμα ψάχνουν λύση στο θέμα Suarez).

Ας γίνει το μπαμ κι έχει ο θεός

Γιατί οι μεταγραφές είναι παραμύθια και μύθοι. Και οι ποδοσφαιριστές οι σούπερ ήρωες των καλοκαιριών. Ανάλογη κατάσταση με το Μουντιάλ. Μάλλον δεν είναι τυχαίο πως η Real Madrid το 2002 απέκτησε τον Ronaldo, τον πρωταγωνιστή του Παγκοσμίου Κυπέλλου που έγινε στην Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα. Το 2006 τον Cannavaro, που έλαμψε με την πρωταθλήτρια Ιταλία. Το 2010 έλαμψε ο Özil, η Βασίλισσα πήρε τον Özil. Οπότε φέτος έγινε το προφανές, το αναμενόμενο: ο James Rodriguez στη Real Madrid. Με πολλά λεφτά.

Θα μπορούσε να είναι ο Suarez. Τον πρόλαβε όμως η Barcelona. Οι Καταλανοί έχουν κερδίσει τα δύο τελευταία καλοκαίρια, αφού Suarez και Neymar συνδέθηκαν και με τις δύο ομάδες, αμφότεροι κατέληξαν στη Βαρκελώνη, θα μπορούσε κάποιος να πει (ας μην το πει όμως, γιατί μας διαβάζουν και μικρά παιδιά, ας μη μεγαλώσουν απότομα, ας μείνουν για λίγο ακόμα παιδιά). Για το Suarez-Rodriguez-Real ίσως έπαιξε ρόλο πως το ποινικό μητρώο του Κολομβιανού είναι πιο καθαρό. Το όλο πακέτο ίσως πιο εντυπωσιακό, πιο εμπορικό. Νεαρός, πολύ καλός παίκτης, δημοφιλής (και στις γυναίκες), δηλώνει οπαδός της ομάδας.

Σε κάθε περίπτωση καμία από τις δύο μεταγραφές δεν αποτελούσε αναγκαιότητα. Μου φαίνεται δύσκολο να είχε ζητήσει ο Ancelotti δεκάρι. Βασικά, η ομάδα είχε αποκτήσει πέρυσι δεκάρι. Τον Isco, το μεγάλο ταλέντο του ισπανικού ποδοσφαίρου, που εδώ που τα λέμε σε σχέση με τον Rodriguez έχει πιο γεμάτες χρονιές σε υψηλό επίπεδο. Η Barcelona επιθετικό ήθελε, αλλά όταν πουλάς Fabregas και Sanchez (για τον οποίο δεν υπήρχε κανένας λόγος να πουληθεί), δείχνει πως βασικά ήθελες έναν ακριβό επιθετικό. Ας μη γελιόμαστε, το είχα αναφέρει και σε κάποιο live chat: η Barcelona εδώ και κάμποσο καιρό ακολουθεί τη λογική του Perez. Galácticos. Ας αποκτηθεί ο παικταράς και για τα υπόλοιπα έχει ο θεός.

Τι σημασία έχει αν χρειάζεσαι στόπερ, αν οι προπονητές ζητάνε εδώ και τέσσερα χρόνια παίκτη σε αυτή τη θέση; Το παν είναι να κάνεις μπαμ. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι να φτιάχνεις την εικόνα της εταιρείας (έχει πλάκα ότι η Barcelona καταφέρνει τα τελευταία χρόνια να τη χαλάει, αλλά από την άλλη έχει λογική: συμβαίνει όταν κάνεις πράγματα που δε γνωρίζεις καλά, όταν αντιγράφεις άτσαλα). Τώρα αν αυτό έχει ως αποτέλεσμα να φτιάξεις και καλύτερη ομάδα έχει καλώς. Αν όχι, δεν πειράζει, το επόμενο καλοκαίρι είναι κοντά. Τα λέγαμε και πέρυσι με αφορμή τη μεταγραφή του Bale. Το ζητούμενο σε αυτές τις μεταγραφές είναι να εντυπωσιάσουν όταν γίνουν. Αν το κάνουν, θεωρούνται επιτυχημένες. Ανεξάρτητα από ό,τι συμβεί εντός αγωνιστικού χώρου. Ανεξάρτητα αν θα βοηθήσουν τον προπονητή να φτιάξει καλύτερο σύνολο.

Ξαναλέω, μέχρι τώρα οι δύο μεγάλοι της Ισπανίας κι αγωνιστικά να το δούμε, αν και το μπερδεύουν λίγο το πράγμα χωρίς ιδιαίτερο λόγο, καλά τα πηγαίνουν (κυρίως η Real, που με τον Kroos έκανε ίσως τη μεταγραφή της χρονιάς, δεν έχει μεγάλα κενά να καλύψει και κινδυνεύει κυρίως από τις πωλήσεις που αναμένεται να κάνει). Μπορεί αγωνιστικά να αποδειχθούν όλες οι επιλογές τους τέλειες. Δεν αμφισβητείται η αξία των παικτών, ο προβληματισμός έχει να κάνει με το πλάνο των ομάδων. Και ο Suarez και ο Rodriguez είναι εξαιρετικοί. Αν και ο δεύτερος έχει ακόμα πράγματα να (απο)δείξει.

Πάνω από όλα όμως είναι μεταγραφές τύπου «δεν έχει σημασία αν έχεις ανάγκη τον παίκτη, αν αποτελεί προτεραιότητα αγωνιστικά, δεν έχει σημασία πόσο κοστίζει, δεν έχει σημασία ακόμα κι αν έχεις τα λεφτά για να τον αποκτήσεις, αρκεί να μπορεί να τα βγάλει ο παίκτης-προϊόν γρήγορα». Το θέμα είναι να έρθει το μεγάλο όνομα, τα υπόλοιπα περί συστήματος και ομάδας ας τα βρει ο προπονητής. Τζάμπα τον πληρώνει η προεδράρα; Και τι θέλει στην τελική, να γίνονται όλες μεταγραφές με βάση τις δικές του επιθυμίες; Άλλος πληρώνει, άλλος αποφασίζει; Ε, όχι.

Καλοκαίρι

Ο Perez πάντως έχει την τύχη να διαθέτει στην ομάδα έναν προπονητή που ταιριάζει σε όλη αυτή την κατάσταση. Η διοίκηση προτιμάει τους παικταράδες από το σύνολο, ο Ancelotti είναι ευέλικτος και προσαρμόζεται ώστε να ικανοποιήσει-χωρέσει όλα τα μεγάλα αστέρια. Πέρυσι άργησε λίγο, αλλά βρήκε τον δρόμο (ίσως κι από σπόντες σε ένα βαθμό, εξαιτίας τραυματισμών). Κι αφού έδειξε πως είναι ικανός γιατί να μην πουλήσει η ομάδα τον πιο κομβικό παίκτη (τον Di Maria, που φαίνεται πως θα θυσιαστεί για τον Rodriguez);

Για την Barcelona και τον Luis Enrique τα πράγματα είναι πιο σύνθετα και πιο θολά αυτή τη στιγμή, αλλά το όνειρο δεν μπορείς να πεις πως είναι λιγότερο γοητευτικό: Suarez, Neymar, Messi. Τι; Μιλάμε για μια (φαντασμαγορική) 3άδα και όχι για το σύνολο; Δεν πειράζει, είναι καλοκαίρι. Σημασία έχουν τα όνειρα. Σημασία έχει να αγοράζεις ήρωες, όχι ποδοσφαιριστές. Σημασία έχει να φτιάχνεις μύθους, όχι ομάδες.

Για σχόλια και παρατηρήσεις μπορείτε να με βρείτε και στο twitter ως @sokinside