Το Βραζιλία – Γερμανία ήταν ένα ματς ιστορικό, ξεχωριστό . Γεγονός που το ζεις πιθανότατα μια φορά, αν είσαι τυχερός. Ο δεύτερος ημιτελικός «έπρεπε» να είναι διαφορετικός. Εξάλλου, μιλάμε για το Μουντιάλ της Βραζιλίας, μια διοργάνωση με ποικιλία, ισορροπημένη και ανισόρροπη την ίδια στιγμή. Το Ολλανδία – Αργεντινή λοιπόν ήταν πραγματικός ημιτελικός Παγκοσμίου Κυπέλλου. Υπήρχε ανταγωνισμός.

Είδαμε δυνατές μονομαχίες, ομάδες να παίζουν κλειστά, να προσέχουν τα μετόπισθεν και να έχουν ως βασικό στόχο να περιορίσουν την επιθετική δράση του αντιπάλου. Ήταν φανερό από την αρχή πως το πιθανότερο ήταν η πρόκριση να κριθεί οριακά. Αυτό και μόνο πάντα δίνει αξία (κυρίως) σε τέτοιες αναμετρήσεις. Απλά και μόνο για όσα κρίνονταν υπήρχε ένταση, αγωνία, ενδιαφέρον. Ναι, οι φάσεις ήταν λίγες, η συνολική ποιότητα περιορισμένη. Συνηθίζεται σε τέτοιες αναμετρήσεις όμως.

Και στην τελική τι τα θέλετε τα γκολ και τις ευκαιρίες, όταν λίγο πριν τη λήξη της κανονικής διάρκειας του αγώνα, στις καθυστερήσεις ημιτελικού του Παγκοσμίου Κυπέλλου έγινε αυτό (πραγματικά μιλάμε για γκολάρα):

Μιλάμε για φάση που ειδικά μετά την πρόκριση της Αργεντινής έγινε αυτόματα κλασική. Θα λέμε στα παιδιά μας για το 7-1, θα λέμε και για την τάπα του Mascherano και την τεράστια, ηγετική εμφάνιση που έκανε. Τώρα συνηδειτοποίησα πως τζάμπα γράφω τόση ώρα. Αρκούσε ένα gif για να καταλάβετε τι είδους ημιτελικό είδαμε και γιατί πιστεύω πως δεν ήταν σε καμία περίπτωση βαρετός. Ας μιλήσει η εικόνα και το internet λοιπόν.

Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει μέχρι τώρα, αλλά πιστεύω πως ο Mascherano, που έτσι κι αλλιώς πραγματοποιεί εξαιρετικό τουρνουά, έκανε εκπληκτικό ματς, από αυτά που αποκτούν μυθικές διαστάσεις. Ήταν παθιασμένος και ψύχραιμος, μετέδιδε ενέργεια και ηρεμία στους συμπαίκτες του, έτρεξε, έκοψε, ήταν αυτός που ξεκινούσε τις επιθέσεις της Αργεντινής, καθοδηγούσε την άμυνα, έκανε τον αρχηγό, τον προπονητή, χτύπησε στο κεφάλι, έπεσε κάτω κι επέστρεψε, έβγαλε παθιασμένους λόγους στου συμπαίκτες του, πρόσφερε μια κλασική φάση στη διάρκεια του αγώνα κι άλλη μία πριν τη διαδικασία των πέναλτι. Όλα αυτά στο ματς που έστειλε την Αργεντινή σε τελικό Μουντιάλ μετά από 24 χρόνια.

Messi, Robben, Vlaar, Romero

Για να το πω αλλιώς ήταν ο πρωταγωνιστής στον αγώνα που βρίσκονταν στον αγωνιστικό χώρο ο Messi και ο Robben. Οι δύο τελευταίοι κυριαρχούσαν στις συζητήσεις πριν το ματς, αλλά δεν κατάφεραν να ξεχωρίσουν στα 120 λεπτά. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως η επιρροή τους στην αναμέτρηση δεν ήταν μεγάλη. Απλά και μόνο επειδή υπήρχαν, διαμόρφωσαν τον τρόπο που παίχτηκε ο αγώνας. Είναι παίκτες που και μόνο με την παρουσία τους τρομάζουν. Οπότε και οι δύο ομάδες ήταν επιφυλακτικές και μαζεμένες, με την Αργεντινή να είναι πιο απειλητική. Συνυπολογίστε και το γεγονός πως αμφότερες έχουν δεδομένο πρόβλημα ανάπτυξης όταν δε βρίσκουν χώρους (*), αλλά και ότι και η Ολλανδία είχε ένα μεγάλο πρωταγωνιστή στην άμυνά της.

(Χαρακτηριστικό στοιχείο του φετινού Μουντιάλ ότι σχεδόν όλες οι ομάδες δυσκολεύονται πολύ να αντιμετωπίσουν άμυνες κλειστές, που δε δίνουν χώρους, περιμένουν χαμηλά με πολλούς παίκτες, χωρίς να παίρνουν ρίσκα. Στην 4άδα έφτασαν 3 ομάδες που έχουν σημαντικές δυσκολίες στην ανάπτυξη από πίσω, σε σετ παιχνίδι. Μόνο η Γερμανία έχει την ικανότητα να βρίσκει επιθετικές λύσεις σε διαφορετικές καταστάσεις, αλλά ακόμα κι αυτή σε κάποιες περιπτώσεις -όπως για παράδειγμα με την Αλγερία για αρκετά λεπτά- βραχυκύκλωσε. Με αρκετές ομάδες να βασίζονται στις αντεπιθέσεις και σε συλλογικό επίπεδο, ίσως η απάντηση είναι συχνά η μεγάλη προσοχή στην άμυνα από τους αντιπάλους και ο περιορισμός των χώρων. Το οποίο μπορεί να οδηγήσει σε περισσότερα ματς ανάλογα με το Αργεντινή – Ολλανδία.)

Ο λόγος για τον Vlaar, που έτσι κι αλλιώς έχει κάνει πολύ καλό τουρνουά, όντας ο πιο σταθερός αμυντικός των Ολλανδών κι αυτός που καθοδηγεί τους υπόλοιπους. Στην αναμέτρηση με την Αργεντινή έκοβε τα πάντα, κάλυπτε τρύπες, σταμάτησε 2 φορές εντυπωσιακά τον Messi (σε αυτό το Μουντιάλ είδαμε τον Vlaar να βγαίνει νικητής απέναντι στον Messi και τον Yepes απέναντι στον Neymar –πραγματικά αυτή η διοργάνωση δεν έχουμε καταλάβει πόσο σπουδαία είναι). Δεν έχανε μονομαχία που λέμε. Έχασε το πέναλτι που εκτέλεσε βέβαια.

Στην διαδικασία των πέναλτι είδαμε τον Romero να γίνεται πρωταγωνιστής. Έναν τερματοφύλακα που δεν ήταν βασικός στη Monaco, που δε μου το βγάζει κανείς από το μυαλό πως δεν είναι για τέτοιο επίπεδο, αλλά σε αυτό του τουρνουά κάνει τα απαραίτητα και στα νοκ άουτ είναι σταθερός.

Προβληματική, αλλά βελτιωμένη

Σε 3 νοκ άουτ που η Αργεντινή δε δέχτηκε γκολ. Η αλήθεια είναι πως η κλήρωση ήταν ευνοϊκή, το ξέραμε. Επίσης είναι αλήθεια πως βρήκε απέναντί της ομάδες με προβλήματα ανάπτυξης και δημιουργίας ή/και φοβισμένες.

Σε κάθε περίπτωση η ομάδα του Sabella σταδιακά έβρισκε συνοχή, κέρδιζε αυτοπεποίθηση, έβρισκε παραπάνω πρωταγωνιστές, έπαιζε πιο έξυπνα, επιδεικνύοντας τακτική ευφυΐα, διαθέτοντας καλύτερο πλάνο και ξεκάθαρη στρατηγική προσέγγιση. Απέναντι στην Ολλανδία περιόρισε τους χώρους για τους αντιπάλους, κράτησε κοντά στην άμυνα τα χαφ, οι πλάγιοι μπακ προωθήθηκαν σπάνια, η ομάδα αμύνθηκε με πολλούς παίκτες. Είχε καλύτερες αποστάσεις και στόχευε στην αριστερή πλευρά της Ολλανδίας και κυρίως τον Indi. Έβγαινε εκεί ο Messi, ο Higuain και φυσικά ο Perez (ήταν και πάλι πολύ καλός) και στη συνέχεια ο Lavezzi όταν άλλαξε πλευρά.

Όπως είπαμε ο Sabella προσέγγισε καλά το ματς και οι αλλαγές του είχαν λογική. Προσπάθησε να αποκτήσει επιθετικότητα βάζοντας Palacio και Aguero και να κλείσει κάποια κενά με τον Rodriguez. Με τον Messi σε μέτρια μέρα και κλεισμένο από παντού επιχείρησε να χτυπήσει με ταχύτητα στον χώρο, φέροντας τον αρχηγό του πιο χαμηλά. Το βασικό του λάθος ήταν πως δεν κράτησε τον Lavezzi δεξιά για περισσότερη ώρα. Με αυτόν να χτυπάει στα αριστερά της Ολλανδίας η ομάδα του ήταν πιο απειλητική.

Η Αργεντινή είναι σίγουρα δυσλειτουργικό σύνολο. Η αήττητη πορεία της ως τον τελικό, χωρίς μάλιστα να έχει μείνει έστω μια φορά πίσω στο σκορ, πιθανότατα είναι από αυτές που έχουν συναρπάσει λιγότερο στην ιστορία της διοργάνωσης, αλλά στη διάρκεια του τουρνουά η ομάδα έχει βελτιωθεί κι έχει αλλάξει. Στηριζόταν αρχικά σε ένα σύστημα με 4 παίκτες ψηλά και πλέον βασίζεται στην αμυντική ασφάλεια κρατώντας 2 παίκτες ψηλά. Έχει πάει σε μια πιο προσεκτική λογική, η παρουσία του Demichelis έχει βελτιώσει την άμυνά της και σε συνδυασμό με τους περισσότερους χαφ και το γεγονός πως οι γραμμές της έχουν πέσει πιο χαμηλά της έχει δώσει περισσότερη σιγουριά στα μετόπισθεν.

Πρωταγωνιστής ο Van Gaal

Σε αντίθεση με την Αργεντινή που κέρδιζε πράγματα στην πορεία, η Ολλανδία φάνηκε να ξεμένει από ενέργεια και ιδέες. Ο Van Gaal προφανώς είναι εξαιρετικός προπονητής, το ξέρουμε εδώ και χρόνια. Προφανώς ήταν από αυτούς που ξεχώρισαν στο Μουντιάλ. Οδήγησε την ομάδα πιο μακριά από όσο της επέτρεπε η ποιότητα του ρόστερ της. Σίγουρα έκανε στις περισσότερες περιπτώσεις εξαιρετική διαχείριση αγώνων και καταστάσεων και κατάφερε να πάρει λύσεις από πολλούς παίκτες.

Ουσιαστικά με τα τρικ του κάλυψε αδυναμίες του ρόστερ του. Το σύνολο όμως που παρουσίασε σε κάθε αγώνα εμφάνιζε σημαντικά προβλήματα. Είτε αυτά είχαν να κάνουν με ατομικές αμυντικές αστάθειες, είτε με τη συνολική αμυντική λειτουργία χαμηλά, είτε με την ανάπτυξη και τη δημιουργία. Με άλλα λόγια πρωταγωνιστής των Ολλανδών ήταν ο προπονητής (και ο Robben), όχι το σύνολο.

Το γεγονός πως πήγε στη διοργάνωση χωρίς τον Strootman, αλλά και ότι ο χρόνος που έχει με τους παίκτες δεν είναι ίδιος με αυτόν στους συλλόγους είναι δικαιολογίες που έχουν βάση. Η Ολλανδία σίγουρα ήταν από τις καλύτερες ομάδες του τουρνουά (το οποίο γενικά, καθαρά ποιοτικά, δεν ήταν τόσο καλό και δεν είχε πολύ καλές ομάδες), έκανε καλά και κακά ματς, ξεπέρασε τις προσδοκίες των περισσότερων, αλλά ποτέ δε θα καταλάβω πώς κάποιοι πιστεύουν ότι έπαιξε μπαλάρα ή/και ξεχώρισε από τους υπόλοιπους.

Ας κλείσουμε όπως αρχίσαμε. Το ματς ήταν πολύ σημαντικό, δε γίνεται να ήταν ανιαρό. Βέβαια ο καθένας μπορεί να νιώθει και να σκέφτεται διαφορετικά, αλλά αυτό που είδαμε στον αγώνα της Αργεντινής με την Ολλανδία ήταν ένα μεγάλο και σπουδαίο κομμάτι του ποδοσφαίρου. Και σε κάθε περίπτωση, αυτό το ματς οδήγησε στην παρακάτω σκηνή. Τι άλλο θέλετε;

Για σχόλια και παρατηρήσεις μπορείτε να με βρείτε και στο twitter ως @sokinside