Είναι κρίμα να μην έχουν συναντηθεί την κατάλληλη στιγμή οι δύο ομάδες που έχουν σημαδέψει το ποδόσφαιρο των τελευταίων χρόνων. Αυτό σκεφτόμουν κατά τη διάρκεια του Barcelona – Bayern Munich. Τη μία διαλυμένοι οι θριαμβευτές της τελευταίας αναμέτρησης, την άλλη πληγωμένοι οι Βαυαροί.

Βέβαια, ακόμα και με μια Bayern που δεν είχε πολλές επιθετικές διεξόδους (δύο αριθμοί που λένε πολλά για το ματς: 28 επιτυχημένες ντρίμπλες από τους παίκτες της Barcelona, 3 από τους παίκτες της Bayern), το ματς ήταν υψηλού επιπέδου και σε απορροφούσε. Είχε αύρα τελικού. Ένταση, ποιότητα, μονομαχίες, ρυθμός, άγχος, ένα μάγκωμα στα πρώτα λεπτά. Εξάλλου, αυτές είναι οι δύο καλύτερες ομάδες της φετινής σεζόν. Είδα αρκετούς να αναφέρουν πως είναι το καλύτερο φετινό ματς που έχουν δει. Χαρακτηριστικό και το σχόλιο του προπονητή Tim Lees (από το καλοκαίρι στις ακαδημίες της Liverpool).

Δεν ξέρω αν θα το πήγαινα τόσο μακριά, αλλά δε θεωρώ παράλογη μια τέτοια άποψη. Έγιναν πολλά στο ματς, ήταν χορταστικό. Κάποια κομμάτια, κάποια στοιχεία ήταν σε πάρα πολύ υψηλό επίπεδο. Και είναι κρίμα που η πρόκριση κρίθηκε (ποδόσφαιρο είναι, Bayern είναι, αλλά και Barcelona είναι). Είναι και λίγο βαρύ το 3-0 για την Bayern, αλλά και δίκαιο για την Barcelona.

Αντίθετη πορεία

Το πρόβλημα της Bayern δεν είναι μόνο ότι δεν υπολογίζει σε κομβικούς παίκτες που είναι εκτός. Αρκετοί από όσους παίζουν, έχουν φορτωθεί/δε βρίσκονται στην καλύτερη κατάσταση. Είτε λόγω ηλικίας, είτε επειδή προέρχονται από τραυματισμούς, είτε επειδή είναι πολύ φορτωμένοι τα τελευταία χρόνια, είτε επειδή αναγκαστικά έπαιξαν το τελευταίο διάστημα σερί δύσκολα, έντονα ματς σε παρόμοιες συνθήκες, είτε ίσως εξαιτίας κάποιας κακής διαχείρισης, είτε εξαιτίας όλων αυτών.

Για μία ώρα η Bayern έλεγξε την Barcelona, είχε φέρει σε ισορροπία το ματς από τη στιγμή που ο Guardiola άφησε στην άκρη την παράτολμη, αλλά όχι τελείως παράλογη διάταξη με τρία στόπερ. Στο πρώτο μισό του δευτέρου ημιχρόνου κέρδισε και μέτρα και κατοχή πιο κοντά στην αντίπαλη περιοχή. Έμοιαζε ότι μπορεί και να σκοράρει πρώτη, με την Barcelona να έχει χάσει ήδη ευκαιρίες και να παίζει σε χαμηλότερη ένταση.

Οι γηπεδούχοι παρότι στο κομμάτι της πίεσης ψηλά και της γρήγορης ανάκτησης της μπάλας έκαναν ένα από τα καλύτερά τους φετινά ματς, είχαν αστάθειες και κενά πίσω. Η Bayern βρήκε ευκαιρίες για φάσεις, αλλά με εξαίρεση 2-3 φορές δεν κατάφερε να κάνει σωστή επιλογή, ώστε να φτάσει σε θέση για γκολ (στο ξεκίνημα του αγώνα έγιναν αρκετές λανθασμένες πάσες κι από τις δύο ομάδες).

Σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του αγώνα η Barcelona είχε το πάνω χέρι, η Bayern προσπαθούσε να την ελέγξει. Επιβεβαιωνόταν η αίσθηση που υπήρχε πριν το ματς. Φέτος η Barcelona ήταν αρχικά μια ομάδα που συνέχιζε το μοτίβο των τελευταίων χρόνων: μεγάλο βάρος στον Messi, μεγάλη εξάρτιση από αυτόν. Στη συνέχεια, καταστάλαξε σε περισσότερα πράγματα ο Luis Enrique, βρήκαν ηρεμία, βλέπαμε όμως ακόμα την Barcelona MSN (Messi, Suárez, Neymar). Εδώ και 2 μήνες μεγαλώνει περισσότερο και ως σύνολο.

Η Bayern παρότι από την αρχή έχει να αντιμετωπίσει τους τραυματισμούς έκανε βήματα μπροστά σχεδόν όλη τη σεζόν. Πιο σταθερό, πιο ολοκληρωμένο σύνολο (πράγμα λογικό, η Barcelona είναι τρίτη σεζόν με νέο προπονητή). Στις αρχές Μαρτίου έμοιαζε να ξεμπερδεύει με τις απουσίες. Λίγες μέρες μετά άνοιξε νέος κύκλος τραυματισμών. Μέχρι και σήμερα κάνει κάτι σαν damage control.

Και μετά εμφανίστηκε η μαγεία

Κι ενώ στη Βαρκελώνη ο Neuer έκανε Neuer και ο Xabi Alonso πραγματοποιούσε -απροσδόκητα για μένα- μεγάλη εμφάνιση, ο χρόνος για την Barcelona έμοιαζε να τελειώνει, η Bayern ήταν λίγα λεπτά μακριά από το να πάρει ένα καλό αποτέλεσμα. Στο 77΄, ο συνήθης ύποπτος ήρθε να αλλάξει τα πάντα, να ακυρώσει τα πάντα. Ήταν γεμάτο το ματς, είχε ήρωες (παιδιά, ακόμα υπάρχει πιθανότητα να μην ανανεώσει η Barcelona το συμβόλαιο του Dani Alves!!!), είχε μάχες, τακτική, σχεδόν ό,τι μπορείς να ζητήσεις.

Όμως ο Lionel Andrés Messi υπάρχει για να προσφέρει ακόμα κι αυτό που δεν μπορείς να ζητήσεις, αυτό που δεν περιμένεις. Ακόμα κι αν από αυτόν έχεις μάθει να περιμένεις τα πάντα και κάτι παραπάνω. «There is no dreaming of playing like Leo Messi», αλλά ο Messi, ακόμα κι αν δεν είναι στην καλύτερή του βραδιά (και πιστέψτε με, απέναντι στην Bayern δεν ήταν σε mode: άπιαστος) μπορεί να κάνει όσα δεν μπορείς ούτε να ονειρευτείς. Ξανά και ξανά. Οι πάσες, οι κινήσεις, τα γκολ αμέσως άρχισαν να φέρνουν στα μυαλό άλλες δικές του παρόμοιες στιγμές.

«Messi made all my usual calculations irrelevant», έγραψε ο Gary Neville μετά το Barcelona – Manchester City. Ακυρώνει τα πάντα. Όχι με φανταχτερό τρόπο. Απλά, φυσικά. Με την άνεση μιας ιδιοφυΐας. Όταν στην ίδια φάση καταστρέφει έναν από τους καλύτερους κεντρικούς αμυντικούς και θέτει εκτός λειτουργίας έναν τερματοφύλακα-ρομπότ (το ότι το έκανε όχι με το μαγικό του πόδι, αλλά με το άλλο, το δεξί, είναι απλά κάτι έξτρα), που έχει ήδη σημαδέψει τη θέση και το ποδόσφαιρο, ενώ στο ίδιο ματς έχει κομπλάρει ακόμα κι έναν σπουδαίο παίκτη όπως ο Suárez, ζει στην ίδια κατάσταση που ζούσε και όταν έπαιζε ποδόσφαιρο όταν ήταν μικρό παιδί. Ναι, πλέον πιο ώριμος πιθανότατα. Ως άνθρωπος, ως ποδοσφαιριστής. Στον πυρήνα του ίδιος.

Και τι είναι ο Messi; Είναι μάγος; Έχει θέση δίπλα στους σπουδαιότερους καλλιτέχνες όλων των εποχών; Είναι μια σπάνια ιδιοφυΐα; Είναι το ποδόσφαιρο το ίδιο; Είναι ζωή; Όλα αυτά. Αν το απλοποιήσεις όμως, αν αναζητήσεις την ουσία, είναι ένα παιδί που λατρεύει την μπάλα. Το ποδόσφαιρο στην πιο καθαρή του μορφή στο υψηλότερο επίπεδο. Το παιχνίδι στην πιο αρχέγονη μορφή του. Ένα ποδοσφαιρικό αρχέτυπο.

«He seems magical to us not just because of his awesome talent, but because the game still seems magical to him». Αγνό πάθος, αγνή απόλαυση κι ένα απίστευτο, σπάνιο χάρισμα. Δεν ξέρω αν αντιλαμβάνεται πόσο καλός είναι. Νομίζω δεν τον ενδιαφέρει κιόλας. «He’s not interested in other people and their egos or in whether he’s being watched. He’s interested in the ball in making it do what he wants. It’s an end to him, not a means».

Μπορεί να ακυρώνει ένα ολόκληρο ματς, να θέτει εκτός συζητήσεων δύο μεγάλες ομάδες, να σπάει ρερκόρ, αλλά αυτά είναι για τους υπόλοιπους. Ο Messi βασικά θέλει μόνο να παίξει (και να νικήσει). Λίγο πριν κλείσει τα 28 χρόνια ζωής, έχει καταφέρει να παραδώσει μεγάλο αριθμό στιγμών που σου προκαλούν δέος, ένα χαζό χαμόγελο, γαλήνη, έμπνευση, επιφοίτηση. Δεν ξέρω ποια είναι η κατάλληλη περιγραφή.

Δεν ξέρω καν όσα έγραψα πιο πάνω είναι έστω και ελάχιστα κοντά στην πραγματικότητα. Δεν ξέρω αν μπορείς να εξηγήσεις το ανεξήγητο. Αν μπορείς να κατανοήσεις την ξεχωριστή διάνοια κάποιου άλλου, όταν ίσως ούτε ο ίδιος δεν είναι σε θέση να το κάνει. Αρκετοί, μεταξύ αυτών και ο Guardiola, ο προπονητής των ηττημένων στην παράσταση του Messi στις 6 Μαΐου του 2015, έχουν καταλήξει: «δεν μπορείς να τον εξηγήσεις, απλά τον απολαμβάνεις». Ίσως ένα Messi σκέτο να είναι αρκετό. Δεν ξέρω.

Ξέρω ότι θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε να καταλάβουμε, να εξηγήσουμε, να αναλύσουμε συχνά με όρους και δεδομένα που δεν ισχύουν στην περίπτωσή του ή και καταφεύγοντας σε χαζομάρες. Ακόμα κι αν το μήνυμα που εκπέμπει ο Messi είναι απλό: διασκεδάστε το.