Ημιτελικός Μουντιάλ. Στη Βραζιλία. Τελικό σκορ Βραζιλία – Γερμανία 1-7! Δεν έχω συνειδητοποιήσει αυτό που έζησα. Ξέρω ότι δεν ήταν ακόμα ένα ματς. Δεν ήταν ακόμα ένα φανταστικό ματς. Μάλλον ήταν το πιο απίστευτο αποτέλεσμα στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ένας αγώνας που μπαίνει ψηλά στη λίστα με τους κλασικούς στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Ένας αγώνας που πάει την έκφραση «βαριά ήττα» σε άλλα επίπεδα. Ίσως δεν έχουμε καταλάβει ακόμα τι ακριβώς παρακολουθήσαμε, πώς και γιατί συνέβη ό,τι συνέβη. Σε κάθε περίπτωση ήμασταν μάρτυρες ιστορικού (αθλητικού) γεγονότος.

Αυτό το 7-1 θα μνημονεύεται για πάντα. Θα γίνει μύθος, πιθανότατα έχτισε/κατέρρευσε μύθους, θα διηγείται στις επόμενες γενιές. Θα γίνει αφορμή για μεγάλες αναλύσεις, για έρευνες και μελέτες. Είναι ήδη σημείο αναφοράς και τα μαθήματα, τα συμπεράσματα που πρόσφερε θα τα επεξεργαζόμαστε και θα τα αναλύουμε για πολύ καιρό.

Στην πραγματικότητα είναι από τα πράγματα για τα οποία δεν είσαι προετοιμασμένος, δεν έχεις αντίδραση. Εννοώ ότι προφανώς αρχικά υπάρχει ένα σοκ, αλλά στη συνέχεια τι; Και παρακάτω τι ακολουθεί; Πώς αυτό το ματς αλλάζει το μέλλον του ίδιου του αθλήματος; Κι αν είναι δύσκολο να το επεξεργαστεί ο θεατής, φανταστείτε τους πρωταγωνιστές. Πώς συνεχίζουν μετά από αυτό οι Βραζιλιάνοι; Μιλάμε για γεγονός που μπορεί να έχει τεράστια επίδραση στην καριέρα τους, στην προσωπικότητά τους. Το τραύμα είναι μεγάλο, οι επιπτώσεις μπορεί να είναι πολύ έντονες.

Το ζούσαν και τους κατάπιε

Εξάλλου, υπερβολικά έντονη αποδείχθηκε η κατάσταση που είχε διαμορφωθεί για τους Βραζιλιάνους πριν και μετά τα πρώτα λεπτά της αναμέτρησης με τη Γερμανία. Ζούσαν με τεράστια πίεση εδώ και μέρες, βδομάδες, μήνες, ακόμα και χρόνια. Το ζούσαν, ένιωθαν πραγματικά την υποχρέωση να κουβαλήσουν έναν ολόκληρο λαό. Το ζούσαν και τελικά αυτό που ζούσαν τους κατάπιε. Και τους ισοπέδωσε η Γερμανία.

Ήταν φανερή από τα πρώτα λεπτά η διαφορά. Η ομάδα του Löw ήταν έτοιμη τακτικά, ανώτερη τεχνικά, δυναμική, με πνευματική και ψυχολογική ισορροπία. Οι Βραζιλιάνοι είχαν πάθος, κίνητρο, αφοσίωση, αλλά όλη αυτή η συναισθηματική ενέργεια αυτή τη φορά αποδείχθηκε μεγάλος αντίπαλος. Αυτή τη φορά έπαιζαν για τη χώρα τους, αλλά και για τους δύο καλύτερους παίκτες της ομάδας που δεν ήταν μαζί τους. Κι έβαλαν κι άλλο πάθος, επιπλέον συναίσθημα. Μέχρι που δεν άντεξαν άλλο.

Το παιχνίδι τους οδηγήθηκε στην αναρχία, τρελάθηκαν. Οι χαφ ανέβαιναν ψηλά, δεν κρατούσαν θέσεις. Οι πλάγιοι μπακ το ίδιο. Οι επιστροφές ήταν κακές. Ο Luiz χωρίς τον Silva άφησε τα συναισθήματα να τον κυριεύσουν κι έπαιξε έτσι όπως νιώθει ότι πρέπει να παίζει. Όπως του λέει η καρδιά του, χωρίς σύνεση, χωρίς να χρησιμοποιεί μυαλό για να βρει ισορροπία. Το πάθος των παικτών του Scolari αυτή τη φορά έφερε στην επιφάνεια τα πάθη τους. Η Βραζιλία ήταν βιαστική, ανυπόμονη, άναρχη, ασύνδετη και δεν είχε τους ηγέτες της. Έπαιζε πλέον χωρίς κατεύθυνση.

Η πίεση της Γερμανίας με 5 παίκτες λίγο πάνω από το κέντρο τους εγκλώβισε τελείως. Δεν μπορούσαν καν να αναπτυχθούν. Οδηγήθηκαν απλά σε τυφλές διαγώνιες πάσες. Η απουσία παικτών που τους κρατάνε ενωμένους και δεν τους επιτρέπουν να χάνουν το μυαλό τους ήταν φανερή από νωρίς. Χαρακτηριστικά και τα όσα (δεν) έκαναν στο κόρνερ, στη φάση του 1-0.

Εμφατικά και εύκολα

Αυτή τη φορά ήταν απέναντι μια ομάδα που δεν μπήκε στη διαδικασία του σκληρού παιχνιδιού. Και μπορούσε να χειριστεί καλά την μπάλα, να παίξει έξυπνα, να εκμεταλλευτεί τα λάθη και τους χώρους που έβρισκε. Οι Γερμανοί χτύπησαν στα αριστερά που είχε φανερό πρόβλημα η Βραζιλία και στο χώρο ανάμεσα στους κεντρικούς αμυντικούς και τους χαφ, όπου τα κενά έβγαζαν μάτι. Οι Βραζιλιάνοι δεν κατάφερναν να ανακόψουν τους Γερμανούς ούτε με φάουλ. Μετά το 2-0, η κατάρρευση ήταν ολική. Οι παίκτες των γηπεδούχων ήταν ουσιαστικά άψυχα σώματα.

Συνήθως σε ανάλογες περιπτώσεις δεν είσαι σίγουρος για το πόσο καλός ήταν ο νικητής και πόσο κακός ο ηττημένος. Βέβαια τέτοια σκορ δύσκολα δεν είναι αποτέλεσμα και των δύο: τραγικής απόδοσης αυτών που έχασαν κι εκπληκτικής εμφάνισης αυτών που νίκησαν. Σε αυτή την περίπτωση νομίζω πως η Γερμανία για μισή ώρα ήταν πράγματι εκπληκτική –συνολικά πραγματοποίησε ίσως την πρώτη πραγματικά σπουδαία εμφάνιση ομάδας σε αυτό το Μουντιάλ.

Έπαιξε επιτέλους όπως περιμέναμε να παίζει μετά από τόσα χρόνιας μελετημένης δουλειάς και διαθέτοντας τόσο ταλέντο. Και οι Βραζιλιάνοι για μερικά λεπτά μετά το 2-0 ήταν σαν να μη βρίσκονται καν στον αγωνιστικό χώρο.

Και δεν είναι μόνο τα 7 γκολ είναι και ο τρόπος που μπήκαν. Τα περισσότερα είχαν κοινά στοιχεία, η δημιουργία τους έμοιαζε. Προήλθαν με παρόμοιους τρόπους, από τους χώρους που είπαμε και πιο πάνω, με τους Γερμανούς να πιέζουν και τους Βραζιλιάνους να μην έχουν καμία αντίσταση. Οι παίκτες του Löw ουσιαστικά έμπαιναν με την μπάλα στα δίχτυα, περπατώντας. Ειδικά το διάστημα από το 2-0 μέχρι το 5-0 είναι από αυτά που δημιουργούν και γκρεμίζουν μύθους.

Και μετά;

Και στις 8 Ιουλίου 2014 ο μύθος της Βραζιλίας δέχτηκε μεγάλο χτύπημα. Δεν ξέρω αν μιλάμε για κατάρρευση, θα φανεί στο μέλλον. Ίσως σε κάποια χρόνια κοιτάμε πίσω κι αναφερόμαστε σε αυτό το ματς ως το τελευταίο χτύπημα σε ό,τι σημαίνει «Βραζιλία και ποδόσφαιρο». Ανεξάρτητα από το γεγονός πως οι Βραζιλιάνοι εδώ και πολλά χρόνια έχουν ξεφύγει από τη φιλοσοφία του jogo bonito, είναι σίγουρο πως στο μυαλό της κοινής γνώμης σε αυτό το Μουντιάλ απαρνήθηκαν το DNA τους. Η «προδοσία της ιστορίας τους» συνδυάστηκε με μια τεράστια συντριβή.

Αυτό το αποτέλεσμα, αυτή η διοργάνωση μπορεί να γίνει η αφορμή για να αλλάξουν δεδομένα δεκαετιών. Αν συνυπολογίσουμε πως οι Βραζιλιάνοι εδώ και χρόνια δεν παράγουν αρκετούς φαντεζί παίκτες και πως δε φαίνεται να υπάρχει κάποιο σχέδιο για να αλλάξει η κατάσταση, οι επόμενες γενιές είναι πιθανό να μη μεγαλώσουν μαθαίνοντας πως «οι Βραζιλιάνοι είναι οι καλύτεροι, είναι οι μάγοι της μπάλας», αλλά πως «κάποτε ήταν ξεχωριστοί –μετά αρνήθηκαν τη φύση τους».

Από την άλλη, οι Γερμανοί βρίσκονται σε εντελώς διαφορετικό κεφάλαιο της ιστορίας τους. Συνεχίζουν την προσπάθεια να επιστρέψουν στην κορυφή, και να το κάνουν μάλιστα με στυλ. Χτίζοντας πάνω σε ένα σχέδιο, που πάει τουλάχιστον μια δεκαετία πίσω, σιγά-σιγά καταρρίπτουν τα κλισέ που τους αφορούν. Δεν είναι πλέον βαρετοί, απλά κυνικοί κι αποτελεσματικοί. Είναι γρήγοροι σε μυαλό και πόδια, διαθέτουν υψηλή τεχνική, είναι θεαματικοί. Είναι πιο Βραζιλιάνοι από τους Βραζιλιάνους.

Δεν είναι ακόμα νικητές. Δεν έχουν φτάσουν στην κορυφή εδώ και πολλά χρόνια. Είναι εκεί ψηλά σε σταθερή βάση, αλλά δεν έχουν σφραγίσει την πραγματικά καλή τους δουλειά με ένα τρόπαιο. Έχει αμφισβητηθεί η προσωπικότητά τους, η ικανότητά τους να δείχνουν χαρακτήρα όταν κρίνονται οι τίτλοι (κι αυτό κάποτε δε θα το έλεγες για τους Γερμανούς). Απέναντι στη Βραζιλία έδωσαν απαντήσεις. Πλέον δεν υπάρχουν οι δαίμονές τους, Ισπανία και Ιταλία.

Έχουν την ευκαιρία να επιστρέψουν στην κορυφή θεαματικά. Αν τα καταφέρουν μπορεί και να δημιουργήσουν έναν καινούριο, λαμπερό μύθο. Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον τα παιδιά μεγαλώνουν «μαθαίνοντας πως οι Γερμανοί είναι οι μάγοι, οι Γερμανοί είναι οι καλοί». Ίσως. Σίγουρα όμως αυτό το ματς είναι από τα γεγονότα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι τι ακολουθεί μετά.

Για σχόλια και παρατηρήσεις μπορείτε να με βρείτε και στο twitter ως @sokinside