Τα δύο πρώτα ματς των προημιτελικών του Μουντιάλ ήταν κατώτερα των προσδοκιών των περισσότερων. Στο Γαλλία – Γερμανία είδαμε δύο ομάδες που δεν έφτασαν σε υψηλά επίπεδα απόδοσης. Στο Βραζιλία – Κολομβία είδαμε περισσότερο ξύλο, παρά ποδόσφαιρο και τη μία ομάδα να απειλεί ελάχιστα μέχρι το 70'.

Ακόμα κι έτσι επειδή μιλάμε για το συγκεκριμένο Μουντιάλ το στοιχείο του δράματος δεν έλειψε και υπήρχε αγωνία μέχρι το τέλος και στις δύο αναμετρήσεις. Οι οποίες ουσιαστικά κρίθηκαν σε φάσεις εκτός της κανονικής ροής του αγώνα. Νοκ άουτ, κρίσιμα ματς, σε υψηλό επίπεδο: καιρός ήταν να φανεί η αξία των στημένων φάσεων. Τέσσερα γκολ μπήκαν. Τα δύο από εκτελέσεις φάουλ, το ένα από εκτέλεση κόρνερ και το τελευταίο από πέναλτι (βέβαια αυτό είναι λίγο διαφορετική κατάσταση). Τα τρία από τα τέσσερα τα έβαλαν κεντρικοί αμυντικοί.

Ένα άλλο στοιχείο που πρέπει να σημειώσουμε είναι πως για άλλη μια φορά σε παιχνίδια νοκ άουτ έγινε φανερό πως οι λεπτομέρειες παίζουν ακόμα μεγαλύτερο ρόλο σε σχέση με τα υπόλοιπα ματς. Σε συνδυασμό πάντα με την ικανότητα να διαχειριστείς την κάθε αναμέτρηση. Μπορεί να μην έχεις καλή απόδοση, αλλά να την γλιτώσεις λόγω τύχης και πιο καθαρού μυαλού, εφαρμογής των βασικών κι επειδή βρήκες 1-2 πρωταγωνιστές.

Κάποιος θα μπορούσε να πει πως οι δύο ηττημένοι αποδείχτηκαν τελικά λίγοι. Προσωπικά θεωρώ πως αυτό είναι σε αρκετές περιπτώσεις είναι μια απλοϊκή κι εύκολη εξήγηση, που στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στο τελικό αποτέλεσμα. Η Κολομβία έφτασε αρκετά κοντά στο να στείλει το ματς στην παράταση χωρίς να κάνει καλό ματς. Αν τα κατάφερνε θα λέγαμε για ανικανότητα της Βραζιλίας να διαχειριστεί το 2-0; Και η Γαλλία συνολικά δεν είχε χειρότερη απόδοση από τη Γερμανία. Αν τελείωνε καλύτερα τις φάσεις που βρήκε, θα λέγαμε πως η Γερμανία δεν έχει χαρακτήρα; Δεν είμαι σίγουρος ότι σε αυτές τις περιπτώσεις μπορεί να τεθεί θέμα προσωπικότητας. Περισσότερο μέτρησαν οι λεπτομέρειες, το γρήγορο γκολ και το γεγονός πως καμία από τις δύο ηττημένες ομάδες δεν έκανε πραγματικά καλό ματς, καθαρά αγωνιστικά. Πάμε να δούμε μερικά στοιχεία για τις δύο αναμετρήσεις.

ΓΑΛΛΙΑ - ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Η Γερμανία είχε από την αρχή την κατοχή της μπάλας, η Γαλλία είχε στηθεί για να χτυπήσει στις αντεπιθέσεις. Η μοναδική διαφορά στα πρώτα λεπτά θα έλεγα πως ήταν ότι οι Τρικολόρ μπήκαν λιγάκι πιο νωθρά. Χωρίς όμως αυτό το στοιχείο να έχει ως αποτέλεσμα μια ξεκάθαρη υπεροχή των αντιπάλων τους. Η καλή εκτέλεση φάουλ του Kroos, η αδράνεια του Varane και η κεφαλιά του Hummels έδωσαν το προβάδισμα στην ομάδα του Löw νωρίς, στο 12΄. Η εικόνα του αγώνα και η συμπεριφορά των ομάδων δεν άλλαξαν.

Η ομάδα του Deschamps -όπως και στο ματς με τη Νιγηρία- δεν εφάρμοσε ιδιαίτερα πιεστική άμυνα. Με βάση τα χαρακτηριστικά των παικτών της η Γαλλία πρέπει να είναι δυναμική, επιθετική, γρήγορη και να ρισκάρει ανεξάρτητα από τον αντίπαλο που έχει σε κάθε αγώνα. Απέναντι στους Γερμανούς ήταν περισσότερο συγκρατημένη από όσο έπρεπε και τελικά έχασε ευκαιρία να πάρει την πρόκριση, αφού απέναντί της δε βρήκε μια ομάδα που έκανε μεγάλη εμφάνιση. Και σε αυτό το νοκ αουτ ματς δεν έβαλε μεγάλη πίεση στους αντίπαλους μέσους. Τους έδωσε αρκετές φορές χώρο και χρόνο για να βρουν καλή πάσα.

Παρ’ όλα αυτά σε σχέση με τη Γερμανία, η Γαλλία κατάφερε στο πρώτο μέρος να κάνει περισσότερα από αυτά που έψαχνε (εκτός από το γκολ φυσικά). Εβγαλε επιθέσεις από τα άκρα και στην πλάτη της αντίπαλης άμυνας. Εκεί που στόχευε δηλαδή. Τα τελειώματα όμως δεν ήταν αυτά που έπρεπε κι έτσι δεν ήρθε η ισοφάριση.

Αμυντικά είχε κενά κυρίως λόγω μη πίεσης και λανθασμένης τοποθέτησης όπως είπαμε. 4-5 παίκτες ανέβαιναν ψηλά, αλλά προσπαθούσαν να δυσκολέψουν τους αντιπάλους τους με τις τοποθετήσεις τους και όχι παίζοντας επιθετική άμυνα πάνω στην μπάλα. Το τελευταίο το έκαναν (καλά) στα ματς των ομίλων. Σε αυτή την περίπτωση προτίμησαν άλλη προσέγγιση, που ευνοούσε τους Γερμανούς. Οι οποίοι διαθέτουν παίκτες που πασάρουν καλά και κινούνται στους κενούς χώρους. Κάπως έτσι δημιούργησαν ρήγματα κεντρικά, έβγαλαν κάθετες, που δεν κατέληξαν σε φάσεις τελευταία στιγμή. Αν η Γερμανία είχε καλύτερη και πιο γρήγορη ανάπτυξη θα μπορούσε να δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα. Η Γαλλία άφηνε χώρους και στα άκρα (κυρίως δεξιά), αλλά η μεταφορά της μπάλας από τους παίκτες του Löw δε γινόταν γρήγορα.

Γενικότερα οι Γερμανοί φάνηκε να κάνουν απλά διαχείριση του υπέρ τους σκορ. Αρχικά με την μπάλα και στη συνέχεια μειώνοντας τους χώρους που υπήρχαν στην πλάτη της αμυντικής τους 4άδας. Στο δεύτερο μέρος, ρίχνοντας τις γραμμές τους πιο πίσω κατάφεραν να δυσκολέψουν την επιθετική δράση της Γαλλίας. Οι χαφ της οποίας δεν ήταν σε καλή μέρα, ενώ ο Griezmann είχε πολλές λάθος αποφάσεις κι ενέργειες. Οι αλλαγές του Deschamps άργησαν και 3-4 καλές φάσεις μέσα από την περιοχή αντιμετωπίστηκαν είτε από τον Neuer, είτε από τον Hummels. Με τη Γαλλία να παίρνει περισσότερα ρίσκα, οι Γερμανοί βρήκαν χώρους και δύο μεγάλες φάσεις, που δεν τις τελείωσαν σωστά.

Η Γερμανία έφτιαξε λίγες φάσεις ειδικά όσο δεν είχε πολλούς χώρους (η χρησιμοποίηση του Klose από την αρχή σε αυτό το ματς ήταν άστοχη, ο Goetze έπρεπε να έχει μπει πιο νωρίς), δεν έπαιξε ιδιαίτερα καλή άμυνα, παρά μόνο μέσα στην περιοχή της. Οι Γάλλοι δεν είχαν πολλές ιδέες όταν μειώθηκαν οι χώροι και σπατάλησαν τις ευκαιρίες που βρήκαν. Κορυφαίοι οι Neuer και Hummels κι αυτό σε συνδυασμό με όσα αναφέραμε πιο πάνω λέει πολλά για το ματς. Σημαντικό ότι αυτή τη φορά ήταν σταθερός ο Höwedes, απέναντι στον Valbuena μάλιστα.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι οι περισσότερες φάσεις για τους Γάλλους έγιναν από την πλευρά τον Lahm (πιο ασταθής από τον Höwedes και δείχνει σε αυτό το τουρνουά να μην είναι και στην καλύτερή του κατάσταση) και Boateng. Τέλος, η επιλογή του Löw να πάει σε ένα πιο δυναμικό κέντρο βοήθησε σε ένα βαθμό να ματσάρει τους αθλητικούς χαφ των Γάλλων, αλλά η 3αδα των μέσων του δεν έδωσε πολλά δημιουργικά και συχνά δεν προστάτευε όπως έπρεπε τους αμυντικούς.

ΒΡΑΖΙΛΙΑ - ΚΟΛΟΜΒΙΑ

Και σε αυτό το ματς το γρήγορο γκολ (στο 7' από τον Silva σε εκτέλεση κόρνερ του Neymar) έπαιξε τον ρόλο του. Αν και σε αυτή την περίπτωση η μία ομάδα (η Βραζιλία) είχε μπει πιο δυναμικά από το πρώτο λεπτό. Είχε καταφέρει να επιβληθεί. Η κυριαρχία της στον αγώνα συνεχίστηκε μέχρι και το 2-0.

Στην πραγματικότητα η ομάδα του Scolari στο πρώτο μέρος μάλλον έκανε το καλύτερο της ημίχρονο στη διοργάνωση. Παρότι στο κέντρο εξακολουθούσε να έχει κενά. Ο Oscar ήρθε περισσότερες φορές κεντρικά και χαμηλά για να βοηθήσει στο χτίσιμο των επιθέσεων, υποστηρίζοντας τον Fernandhino. Ο Paulinho σε αυτές τις περιπτώσεις κινούταν πιο ψηλά. Μια σωστή επιλογή, καθώς ο τελευταίος κατάφερε αρκετές φορές να πιέσει ψηλά όταν χανόταν η μπάλα, ενώ ο παίκτης της Chelsea βοήθησε τη Βραζιλία να αναπτύσσεται πιο γρήγορα. Κάπως έτσι η Βραζιλία έβγαλε μερικές καλές επιθέσεις, τις οποίες όμως δεν αξιοποίησε. Από την άλλη, εξαιτίας αυτών των εναλλαγών και του Fernandinho, που έκανε καλό ματς, αλλά έπαιξε τη θέση μπροστά από τους στόπερ πιο επιθετικά από τον Gustavo, δημιουργούνταν αρκετά κενά στα αριστερά, αλλά και κεντρικά.

Η Κολομβία όμως δεν κατάφερε να τα εκμεταλλευτεί. Κυρίως επειδή το δίδυμο Guarin – Sanchez δε βγήκε στον Pekerman. Πιθανότατα ο Αργεντινός τεχνικός έκανε τη συγκεκριμένη επιλογή επειδή ήθελε περισσότερα τρεξίματα κι ένα χαφ να βγαίνει από πίσω όταν η ομάδα του έκανε επίθεση. Δεν έγινε κάτι τέτοιο. Ο Guarin έπαιζε τη θέση άναρχα και ήταν φανερή η ηρεμία που έδινε ο Aguilar σε προηγούμενα ματς. Οι τοποθετήσεις των Guarin και Sanchez ήταν κακές και στην αμυντική και στην επιθετική φάση. Το αποτέλεσμα ήταν η Κολομβία να είναι πολύ ανοιχτή και ο Rodriguez να μην έχει υποστήριξη δημιουργικά.

Από το δίδυμο Aguilar – Sanchez ξεκινούσε η ανάπτυξη της Κολομβίας στα προηγούμενα ματς. Χωρίς τον έναν από τους δύο το έργο του Rodriguez έγινε πιο δύσκολο. Οι χώροι που έπρεπε να κινηθεί ήταν περισσότεροι και το ελεύθερο πεδίο δράσης περιορισμένο. Παρ’ όλα αυτά λόγω της κλάσης του και της φόρμας στην οποία βρίσκεται κατάφερε σε ένα βαθμό να εκμεταλλευτεί το γεγονός πως και η Βραζιλία ήταν ανοιχτή στο κέντρο. Η απουσία του Gustavο τον ευνόησε, αλλά οι Thiago Silva και David Luiz τον σταμάτησαν τις περισσότερες φορές.

Ο Rodriguez πάντως ήταν συγκινητικός και για ακόμα ένα ματς εξαιρετικός. Έφαγε ξύλο, δε βρήκε συμπαράσταση από τα άκρα της ομάδας του (και οι Armero, Zuniga, αλλά και οι Cuadrado, Ibarbo δεν έκαναν καλό ματς) και τον Gutierrez (ποιος Scolari με τον Fred ρε παιδιά; Θα μου εξηγήσει κάποιος γιατί τέτοια επιμονή με τον Gutierrez ο Pekerman;), πάλεψε πολύ ακόμα και όταν δε του έβγαιναν ενέργειες. Και όταν βρήκε συμπαραστάτη στο πρόσωπο του Quintero παραλίγο να οδηγήσει την ομάδα του στην ισοφάριση. Τελικά έμεινε με την εκπληκτική πάσα στη φάση του πέναλτι και με το γκολ στη συνέχεια.

Όπως και το Βραζιλία – Χιλή έτσι κι αυτό το ματς είχε ένταση, δυνατές μονομαχίες και φάουλ. Και λιγότερη ποιότητα όμως και ομάδες που άφηναν περισσότερα κενά, αλλά έβγαζαν χειρότερες επιθέσεις. Επιπλέον σε αυτή την περίπτωση ο αντίπαλος της Βραζιλίας ήταν λιγότερο ανταγωνιστικός. Ο Pekerman έκανε μερικά λάθη και η Κολομβία συνολικά σε αρκετές περιπτώσεις δεν μπορούσε να ακολουθήσει το παιχνίδι της Βραζιλίας. Ο Scolari προφανώς γνωρίζοντας πως οι παίκτες του υπερτερούν σε φυσικά προσόντα, πήγε το ματς στη δύναμη και την ταχύτητα και η Κολομβία δεν κατάφερε να βρει ηρεμία για πάνω από μια ώρα. Ηρεμία που έχασε η Βραζιλία μετά το 2-0. Καμιά φορά όταν η πίεση είναι μεγάλη και ένα γκολ εκτός από χαρά φέρνει και μεγάλη ανακούφιση, μπορεί να χάσεις το μυαλό σου.

Τελικά η Βραζιλία πιέστηκε, αλλά κράτησε το προβάδισμα. Έχασε όμως τους Thiago Silva και Neymar. Χωρίς τον πιο κομβικό της χαφ τα κατάφερε. Χωρίς τον καλύτερό της αμυντικό και τον καλύτερό της επιθετικό μπορεί να τα καταφέρει απέναντι σε μια πιο έμπειρη από την Κολομβία ομάδα; Είναι ικανή χωρίς τις δύο ποιοτικότερες μονάδες της να νικήσει ένα μάλλον καλύτερο από την ίδια σύνολο όπως η Γερμανία; Σε κάθε περίπτωση και στους δύο νοκ άουτ αγώνες έδειξε πως ξέρει να δίνει σκληρές μάχες, αλλά και ότι είναι από τις καλύτερες ομάδες στο κομμάτι του πρέσινγκ. Νομίζω πως και ο τελευταίος που σκέφτεται ακόμα το 1982, τα 3R και οτιδήποτε άλλο, ήρθε η στιγμή να ξεχάσει τα κορδελάκια. Εξάλλου, εδώ και χρόνια η Βραζιλία δεν είναι η Βραζιλία των διαφημίσεων και σε αυτή τη διοργάνωση δεν έχει κανέναν πρόβλημα να παίξει ξύλο για να φτάσει στην κατάκτηση του τίτλου.

Υ.Γ. Μια σημείωση για τον Yepes. Δεν πίστευα πως θα καταφέρει να πάει καλά σε αυτό το τουρνουά. Εξάλλου πλέον έχει φτάσει 38 χρονών. Παρ’ όλα αυτά χάρηκα που είδα έναν παίκτη στην ηλικία του να τα καταφέρνει τόσο καλά, ακόμα κι απέναντι στη Βραζιλία, ακόμα και στις μονομαχίες του με τον Neymar.

Για σχόλια και παρατηρήσεις μπορείτε να με βρείτε και στο twitter ως @sokinside