Δεν ήταν κακή η πρώτη αγωνιστική των ομίλων του Champions League. Είδαμε καλό ποδόσφαιρο, έγιναν κάποιες ανατροπές, είχαμε και μερικές συντριβές. Το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο είναι το μόλις ένα διπλό. Και βέβαια ότι είχαμε μόνο ένα 0-0. Γνωστό ότι στους ομίλους μπαίνουν πολλά γκολ και υπάρχει σημαντική διαφορά δυναμικότητας ανάμεσα σε αρκετές ομάδες.

Αυτό φυσικά δε σημαίνει πως δε συμβαίνουν εκπλήξεις, είτε ως μεμονωμένα αποτελέσματα, είτε στην τελική κατάταξη. Εξάλλου, τα τελευταία χρόνια έχουμε παραδείγματα μεγάλων δυνάμεων που έμειναν εκτός από την πρώτη φάση (π.χ. Manchester United, Juventus, Manchester City).

Φέτος, την πρώτη αγωνιστική, είδαμε μόνο τη 1 από τις 4 αγγλικές ομάδες να νικάνε, οι 2 ισπανικές εκτός των Real Madrid και Barcelona δεν κατάφεραν να πάρουν το τρίποντο, ενώ δυναμικά μπήκαν οι Ιταλοί και οι Γερμανοί.

Τέλος, ο μοναδικός εκπρόσωπος της Ελλάδας, ο Ολυμπιακός, πέτυχε τη νίκη της αγωνιστικής. Ας δούμε όμως τι κρατήσαμε από όσα έγιναν το διήμερο.

Ολυμπιακός - Atletico Madrid

Η ομάδα του Michel έπαιξε το πρώτο της φετινό παιχνίδι σίγουρα πιο μελετημένα σε σχέση με πέρυσι. Με περισσότερη ισορροπία, υπομονή και καλύτερη κατεύθυνση. Σε σημαντικό βαθμό ο τρόπος που έπαιξε και ο τρόπος που πήρε τη νίκη θυμίζει Atletico.

Έβαλε γκολ από στημένη φάση, έβαλε γκολ στην κόντρα, είχε καλό τερματοφύλακα, αξιοποίησε τις ευκαιρίες που βρήκε, έδωσε την μπάλα στον αντίπαλο, είχε ως πρώτο μέλημα να κλείσει τους χώρους στον άξονα, χρησιμοποίησε ένα όχι τόσο συμβατικό 4-4-2. Βέβαια το σύστημα του Ολυμπιακού επιδέχεται διάφορων ερμηνειών (εγώ θα προτιμήσω το 4-1-2-2-1), καθώς ήταν σε σημαντικό βαθμό ασύμμετρο κι αρκετά ευέλικτο. Ουσιαστικά με 3 χαφ για να κόβουν και να μαρκάρουν και τους Afellay και Domínguez να είναι αυτοί που έκαναν παιχνίδι.

Ωραία ιδέα από τον Michel, σπουδαίο ότι ο βαθμός αποτελεσματικότητας (άσχετα από το τελικό σκορ) ήταν καλός, αν αναλογιστούμε πως μιλάμε για καινούρια ομάδα. Βέβαια, σε κάποια κομμάτια δημιουργούσε κι ανισορροπία στους γηπεδούχους, αλλά αυτό είναι κάτι λογικό, με βάση τα δεδομένα που υπήρχαν. Εξάλλου, το μεγαλύτερο πρόβλημα το αντιμετώπισαν χαμηλά, κοντά στην περιοχή τους, όπου έχασαν κι αρκετές μονομαχίες στον αέρα. Από εκεί και πέρα, ο Ολυμπιακός δυσκολεύτηκε να δημιουργήσει ευκαιρίες, αλλά είχε τρομερή ευστοχία, εκμεταλλευόμενος τα λάθη της Atletico.

Η ομάδα της Μαδρίτης είχε σε κακή βραδιά τους Godín, Miranda, Gabi και Suárez. Η 4άδα της κεντρικά συνήθως είναι σταθερή και δεν κάνει σημαντικά λάθη. Κι αν ο Suárez -όπως έχουμε ξαναπεί- είναι ο παίκτης που κάνει 1 καλό ματς και 3 μέτρια/κακά, για τον Gabi υπάρχει μια ανησυχία, καθώς δεν έχει μπει καλά στη σεζόν. Ο Simeone έχει βάλει στην ομάδα τον Saúl Ñíguez, αλλά πιθανότατα χρειάζεται να το κάνει σε μεγαλύτερο βαθμό, πιο άμεσα. Για μένα ο μικρός είναι ήδη πιο πάνω από τον Suárez. Επιπλέον η σκέψη του Αργεντινού να δίνει στον Koke περισσότερο χρόνο στον άξονα είναι πιθανό να εφαρμοστεί πολλές φορές φέτος. Με Cerci και Griezmann οι λύσεις για το πλάι είναι περισσότερες και η δυσκολία της ομάδας να δημιουργεί από τον άξονα παραμένει.

Κατά τα άλλα, σε ακόμα ένα ματς φάνηκε πως από όσους έφυγαν αυτός που έχει αφήσει το μεγαλύτερο κενό ως τώρα είναι ο Filipe Luis. Ο Ansaldi, πατώντας στα βήματα του Siqueira, βοήθησε τον αντίπαλο να σκοράρει. Η Atletico έκανε το καλύτερό της φετινό ματς επιθετικά, αλλά σίγουρα το χειρότερο αμυντικά. Ο Ολυμπιακός πήρε μια σπουδαία νίκη, με καινούρια ομάδα και πλέον, αφού βελτιωθεί, μπορεί να κάνει όνειρα και για πρόκριση.

Real Madrid – Basel

Την πρόκριση θα πάρει η Real Madrid. Αυτό βέβαια το ξέραμε και μετά την κλήρωση (ή μήπως πριν την κλήρωση;). Την πρώτη αγωνιστική πήρε και νίκη με μεγάλη διαφορά. Αυτό το 5-1 απέναντι στους Ελβετούς είναι αρκετά πλασματικό πάντως. Η ομάδα του Ancelotti αντιμετώπισε και πάλι αρκετά προβλήματα. Τη διαφορά την έκαναν η ατομική ποιότητα, το πολύ κακό αμυντικό transition των παικτών του Paulo Sousa, οι πολύ καλές αντεπιθέσεις των γηπεδούχων και η αναποτελεσματικότητα των φιλοξενούμενων στην επίθεση.

Οι Merengues σε αρκετά διαστήματα εκτός από κακοί, ήταν και βαρετοί. Με προβληματική κι αργή/προβλέψιμη ανάπτυξη όταν οι αντίπαλοι περίμεναν. Τα γνωστά προβλήματα επικοινωνίας, πειθαρχίας, ανισορροπίας και συγχρονισμού εξακολουθούν να υπάρχουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το γκολ που δέχονται. Με πάνω από τη μισή ομάδα να είναι εκτός θέσης και να κάνει λάθος κίνηση. Γενικά συχνά θυμίζουν ομάδα βγαλμένη από το Pro Evolution. 11 πολύ καλοί παίκτες, βγάζουν ωραίες φάσεις (το 5ο γκολ ήταν υπέροχο, η πάσα του Modric στο 1-0 φανταστική –έχουμε ξαναπεί ότι τον αγαπάμε λίγο περισσότερο για αυτές τις πάσες με το εξωτερικό) αλλά δεν είναι ένα καλό σύνολο που λειτουργεί σωστά.

Όσο για τη Basel, μπορεί το 5-1 να λέει άλλα, δεν ήταν τόσο κακή όμως. Αν είχε πιο καθαρό μυαλό, υπομονή κι αποφασιστικότητα κοντά στην περιοχή των γηπεδούχων θα μπορούσε να κάνει το σκορ πιο ωραίο για αυτήν. Έχει ποιότητα, βγάζει συνεργασίες, είναι καλή με την μπάλα, όταν περιμένει έχει αρκετά καλή οργάνωση, αλλά όποτε ανέβαινε πιο ψηλά η άμυνά της «μύριζε» γκολ. Έβλεπα τον Walter Samuel κι έκλαιγα.

Liverpool – Ludogorets

Γκολάρα Super Mario. Τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία. Ο Balotelli πάντως ήταν καλός γενικά. Έφτιαξε ευκαιρίες, συμμετείχε περισσότερο στο παιχνίδι, ήταν μαχητικός, λιγότερο παθητικός και περισσότερο κινητικός, έκανε λίγα λάθη. Μαζί με τους Moreno και Manquillo οι κορυφαίοι κι αυτοί που δημιούργησαν τις περισσότερες επικίνδυνες καταστάσεις για την αντίπαλη άμυνα.

Και κάπου εδώ, να πούμε πως πλέον η Liverpool έχει καλά μπακ και στις δύο πλευρές. Δεν ξέρω από πότε έχει να συμβεί αυτό. Ο εγκέφαλος μου δεν το δέχεται. Η Liverpool πήρε ακραίους αμυντικούς, η United χαφ και η Barcelona στόπερ. Το ίδιο καλοκαίρι. Δηλαδή εντάξει, δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο.

Ας επιστρέψουμε όμως στο ματς. Η ομάδα του Rodgers δεν έκανε καμιά σπουδαία εμφάνιση, αλλά είχε υπομονή κι έπαιξε με περισσότερο μυαλό σε σχέση με το ματς κόντρα στην Aston Villa. Όταν γύρισε το σύστημα σε 4-4-2 ρόμβο ήταν καλύτερη. Συνεχίζει να της λείπει από το κέντρο ένας παίκτης που θα ελέγχει τον ρυθμό, θα δίνει καλύτερη κατεύθυνση, θα βοηθάει την ομάδα να διατηρεί την επιθετική πίεση. Ένας παίκτης που θα ελέγχει όλη την κατάσταση. Μπορούν να βοηθήσουν σε αυτό το κομμάτι οι Allen και Can (το λέει και το όνομά του εξάλλου #εβαλεκρυο) . Τέλος, κάποια στιγμή να μιλήσουμε για τις γκάφες του Mignolet. Αν και το θέμα δεν είναι να μιλήσουμε εμείς, αλλά να σταματήσει να τις κάνει αυτός.

Η Ludogorets είναι τίμια. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Μοιάζει σχεδόν δεδομένο ότι θα φάει μια 4άρα/5άρα στον όμιλο, αλλά παράλληλα είναι πιθανό να μην τελειώσει χωρίς βαθμό. Επίσης, έχει το κορυφαίο δίδυμο Dani Abalo (έβαλε το γκολ) - Anicet Andrianantenaina Abel (Μαλγάσιος μέσος, που έδειξε καλά στοιχεία).

Juventus - Malmö

Εύκολη νίκη για την ομάδα του Allegri (δεν είμαι φαν του, αλλά νομίζω πως ο κόσμος τον υποτιμάει σε υπερβολικό βαθμό –τακτικά μπορεί να είναι κι ανώτερος/πιο ευέλικτος από τον Conte). Δεν εντυπωσίασε, αλλά έκανε κάτι παραπάνω από όσα έπρεπε.

Ο ρυθμός της σε αρκετά σημεία ήταν καλός. Την είδα πρώτη φορά φέτος, αλλά έδειξε να είναι λίγο πιο ευέλικτη, πιο ευκίνητη και δυναμική, ενώ άπλωνε καλύτερα το παιχνίδι. Ίσως έπαιξε ρόλο πως χωρίς τον Pirlo έχει στο κέντρο περισσότερους παίκτες με ενέργεια. Αμυντικά όμως ήταν περισσότερο ανοιχτή από όσο μας έχει συνηθίσει. Έλυσε πάντως θέματα στη διάρκεια του αγώνα. Και διατήρησε σχεδόν σε όλο το 90λεπτο καλό αγωνιστικό επίπεδο. Επέστρεψε και μετά από χρόνια στα γκολ ο Tévez (σε επίπεδο Champions League), οπότε όλα καλά. Και μην ξεχάσω να πω ότι ο Kwadwo Asamoah έδειξε πάλι πως είναι ξεκάθαρα καλύτερος ως χαφ, μην τον ξαναβάλετε στα αριστερά παρακαλώ.

Οι Σουηδοί έχουν ομάδα με χαμηλό μέσο όρο ηλικίας –μόνο 2 παίκτες της 11άδας ήταν πάνω από 25 χρονών. Η ποιότητα των ποδοσφαιριστών τους όμως είναι περιορισμένη. Ακόμα κι όταν οι γηπεδούχοι έδιναν δικαιώματα, η Malmö δυσκολευόταν να απειλήσει. Θα πρέπει να δούμε τη δούμε και σε ματς στην έδρα της, αλλά το επίπεδό της φαίνεται πως είναι πολύ χαμηλό.

Dortmund – Arsenal

Τουλάχιστον στα προηγούμενα δεν έχανε. Για την Arsenal μιλάω φυσικά, που για ακόμα ένα ματς δεν ήταν καλή. Αυτή τη φορά όμως η κατάσταση ήταν χειρότερη και φυσιολογικά ήρθε και η πρώτη ήττα. Πραγματικά, ακόμα κι εγώ που γουστάρω τον Wenger, έχω αρχίσει να κουράζομαι. Έχουμε φτάσει να μιλάμε τόσα χρόνια για τους Κανονιέρηδες και να λέμε τα ίδια. Τα προβλήματα παραμένουν ίδια.

Η επιμονή του Γάλλου γενικά είναι ωραία, δεν μπορώ να πω. Κάποιες φορές όμως φτάνει στα όρια της παράνοιας. Γιατί είναι ένα πράγμα να θες να κάνεις κάτι με συγκεκριμένο τρόπο κι άλλο να το κάνεις χωρίς να βελτιώνεσαι. Και πλέον το ρόστερ έχει ποιότητα, έστω κι αν η ανάγκη για χαφ δεν καλύφθηκε το καλοκαίρι. Βλέπουμε όμως μια ομάδα που δεν μπορεί να πάρει το καλύτερο από τους Özil και Sánchez. Είδαμε μια ομάδα, έδωσε όπως συνηθίζει, ελευθερία σε περισσότερους παίκτες από ό,τι πρέπει (με αποτέλεσμα οι τοποθετήσεις να είναι προβληματικές) και έπαιξε με μειωμένο πλάτος, βοηθώντας έτσι την Dortmund που πίεζε ψηλά, να την εγκλωβίσει με άνεση.

Η ομάδα του Klopp έκανε επίσης αυτά που κάνει πάντα, αλλά σε αντίθεση με την Arsenal κράτησε κυρίως τα καλά. Πίεσε, ήταν γρήγορη, είχε πειθαρχία και κίνηση. Το μόνο αρνητικό είναι πως δεν τελείωσε σωστά αρκετές φάσεις. Η υπεροχή της πάντως ήταν πολύ μεγαλύτερη από όσο δείχνει το τελικό σκορ. Στα θετικά και ότι άνοιξε λογαριασμό ο Immobile.

Bayern Munich – Manchester City

Ανώτερη ήταν και η άλλη γερμανική ομάδα που υποδέχτηκε αγγλική. Η Bayern περιόρισε αρκετά την επιθετική δράση της City, που σε ένα βαθμό περιορίστηκε και μόνη της. Όχι μόνο επειδή αρκετοί παίκτες δεν ήταν σε καλή βραδιά. Ο Pellegrini δείχνει μια διάθεση να προστατεύει περισσότερο την άμυνα της ομάδας του, να την κάνει και λίγο πιο σκληρή.

Βέβαια, αυτό που ξέρει να κάνει καλά η City είναι να επιτίθεται, δεν ξέρω αν μια προσπάθεια να βρει μια ενδιάμεση λύση είναι σωστή. Ίσως να μην μπορεί να πάει μακριά κάνοντας παιχνίδι πρωτοβουλίας, αλλά αυτή είναι η φύση της, αυτό είναι το μεγάλο της όπλο και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι μια άλλη λογική θα έχει καλύτερα αποτελέσματα. Γενικά, λέω για ακόμα μια φορά πως αυτή τη στιγμή παραμένω λίγο μπερδεμένος σε ό,τι έχει να κάνει με τους πρωταθλητές Αγγλίας.

Μέχρι τότε ας σημειώσω και πάλι ότι ο Touré εκτός από φανταστικός, συχνά είναι εκνευριστικός και δημιουργεί τρύπες στην ομάδα του. Ακόμα και στο ματς του Μονάχου, που είχε ξεκάθαρα εντολές να έχει περισσότερο στο μυαλό του την άμυνα. Η αμυντική του συμπεριφορά και η τακτική του πειθαρχία (η ποια;) δε βρίσκονται ποτέ στο επίκεντρο μόνο και μόνο επειδή είναι ο Touré.

Η Bayern είχε καλές τοποθετήσεις, ήταν σταθερή αμυντικά, είχε αρκετά διαστήματα που έβαλε πίεση στη City, αλλά δεν είχε το τέμπο και την κίνηση που θα έπρεπε. Ειδικά στα πρώτα λεπτά και μέχρι να αλλάξει ο Guardiola το 3-5-2/3-4-3 (ήταν ξεκάθαρο πως έλειπε ο παίκτης που θα κινηθεί στον χώρο που κινείται ένα δεκάρι) σε 4-3-3. Οι Βαυαροί είναι πλέον πιο ευέλικτοι και καλύτεροι τακτικά. Οι παίκτες φαίνεται να αντιλαμβάνονται σε μεγαλύτερο βαθμό τα θέλω του προπονητή. Αναζητούνται διάρκεια και καλύτερη επικοινωνία. Σε ένα βαθμό είναι λογικό, καθώς οι μεταγραφές και οι τραυματισμοί αλλάζουν συχνά την 11άδα. Ξαναλέω πάντως ότι παίκτες και προπονητής πλέον μοιάζουν πιο σίγουροι για όσα κάνουν.

Chelsea – Schalke

Επιτέλους βασικός ο Filipe Luis, που ήταν και πολύ καλός. Εκτιμώ τον Azpilicueta και πέρυσι είχα πει αρκετές φορές πως ήταν από τους κορυφαίους των Μπλε, αλλά ο Βραζιλιάνος τα κάνει όλα πιο άνετα. Πρώτα από όλα επειδή είναι η θέση του.

Κατά τα άλλα, νομίζω πως όσο περνάει ο καιρός, θα βλέπουμε όλο και πιο συχνά κοντά στον Matic άλλον παίκτη και όχι τον Fabregas. Ο Ισπανός λειτουργεί καλύτερα ως ελεύθερος, δεν παίρνει υψηλό βαθμό στην τακτική πειθαρχία (σκεφτείτε πως στην Barcelona που το παιχνίδι τοποθετήσεων παίζει τεράστιο ρόλο δημιουργούσε προβλήματα, ενώ στην Arsenal, που όπως είπαμε πολλοί παίκτες έχουν ελευθερίες, όλα ήταν πιο εύκολα για αυτόν –ακόμα κι εκεί όμως στα καλύτερά του ήταν όταν κινούταν σε χώρους δεκαριού) και ο Mourinho αποκλείεται να αφήσει την ομάδα του να αντιμετωπίζει όλη τη σεζόν τα ίδια αμυντικά προβλήματα.

Η Schalke έφαγε 4 από την Gladbach, μετά από 4 ματς δεν έχει ακόμα νίκη, αλλά μετά την ισοπαλία απέναντι στην Bayern, πήρε βαθμό και στο Stamford Bridge. Εντάξει λοιπόν, πλέον είναι σίγουρο, έχει ταλαντούχους αλλά αρκετούς άπειρους παίκτες κι έναν προπονητή που δείχνει σταθερά πως δεν μπορεί να της λύσει τα προβλήματα.

Και τώρα αγαπητοί αναγνώστες, ακολουθούν γρήγορες παρατηρήσεις για τα υπόλοιπα ματς.

Barcelona – ΑΠΟΕΛ: Ο Sergi Samper είναι ήδη, στα 19 του χρόνια, ένας φανταστικός ποδοσφαιριστής. Υπό μία έννοια το Busquets-Samper είναι κάτι σαν τον Xavi-Iniesta. Τα σημάδια για την ομάδα του Luis Enrique συνεχίζουν να είναι θετικά στα περισσότερα κομμάτια. Ο ΑΠΟΕΛ έκανε μια καλή εμφάνιση αμυντικά, αλλά δε φάνηκε να έχει λύσεις και σχέδιο επιθετικά.

Ajax – PSG: Αφού σημειώσω πως δεν είναι καθόλου λογικό το άσχημο ξεκίνημα των Γάλλων φέτος κι επειδή δεν είδα τίποτα περισσότερο από ένα 3λεπτο βίντεο με highlights, σοκαρισμένος αφήνω αυτό εδώ

Monaco – Leverkusen: Ήταν ένα από εκείνα τα ματς που η ομάδα του Schmidt θα μπορούσε να έχει προηγηθεί με 2-3 γκολ σχετικά νωρίς, αλλά δεν το έκανε. Δεν έβαλε μάλιστα καν γκολ. Και στο δεύτερο ημίχρονο είχε λιγότερη ένταση κι έχασε μέρος από την πειθαρχία της. Η Monaco εξακολουθεί να έχει ποιοτικούς παίκτες και δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη.

Benfica – Zenit: Κι από αυτό είδα μόνο highlights, τα οποία έδειξαν πως οι Πορτογάλοι το πάλεψαν παρότι έπαιξαν πάνω από 70 λεπτά με παίκτη λιγότερο. Από αυτά που διαβάζω κι από την εικόνα που έχω από ένα φετινό της ματς, η Benfica πρέπει να έκανε αυτό που κάνουν οι Πορτογάλοι συνήθως: έχασε σημαντικούς παίκτες και τους αντικατέστησε με άγνωστους στο ευρύ κοινό παίκτες, κάποιοι από τους οποίους θα είναι οι επόμενοι που θα πουληθούν. Ο Hulk με τον Villas-Boas να είναι πάντα μαζί από εδώ και πέρα. Είναι φανερό πως όταν χωρίζουν κανείς δεν περνάει καλά.

Galatasaray – Anderlecht: Όλο και κάτι θα έγινε, αλλά στην παρούσα φάση δεν είχα όρεξη (και χρόνο) για να ενδιαφερθώ. Θα προσπαθήσω να το κάνω τις επόμενες μέρες, καθώς οι Βέλγοι έχουν αρκετά ταλεντάκια που αξίζουν.

Roma – CSKA Moscow: Nainggolan. Pjanic. Οι Ιταλοί δεν ήταν σε όλο το ματς τόσο ανώτεροι όσο λέει το σκορ, αλλά δε χρειαζόταν κιόλας. Μισή ώρα (και πολύ λέω) ήταν αρκετή. Γιατί α) η Roma ήταν ψύχραιμη, αποτελεσματική, γρήγορη, ευέλικτη και διαθέτει ποιότητα και β) τι στο καλό έκανε στην άμυνα η CSKA; Pjanic. Nainggolan. Ο Totti ξανά στο Champions League.

Maribor – Sporting: Έβαλε γκολ ο Nani και ο γιος του Zahovic (κι έπαιζε τέρμα ο αδερφός του Handanovic), αλλά δεν το είδα και το μετανιώνω τώρα.

Porto – Bate Borisov: Άλλη μία ωραία ομάδα (η Roma η άλλη), άλλη μία νίκη με μεγάλη διαφορά. Αλλά σας παρακαλώ τώρα, δεν ήταν ανάγκη επειδή έλειπε ο Oliver Torres (πόσες φορές θα βγάλει τον ώμο του αυτό το παιδί;) να εμφανιστεί τόσο κακή η Bate. Από την άλλη ήταν πολύ καλή και η ομάδα του Lopetegui, που έτσι κι αλλιώς δηλαδή είναι καλή (με ταλαντούχους παίκτες, καλό προπονητή, ασφάλεια στην άμυνα, μελετημένες κινήσεις, συνεργασίες, άπλωμα του παιχνιδιού και ποικιλία στην επίθεση). Απλώς σε αυτό το ματς ήταν… Μπραχείμαρος.

Athletic Bilbao - Shakhtar Donetsk: Iturraspe. Οι Βάσκοι δεν έχουν μπει πολύ δυνατά στη σεζόν, οι Ουκρανοί παρά τα προβλήματα παραμένουν ανταγωνιστική ομάδα. Κυνήγησαν και οι δύο τη νίκη, με τους γηπεδούχους να μπαίνουν καλύτερα και τους φιλοξενούμενους να τελειώνουν την αναμέτρηση πιο δυνατά. Αμφότεροι όμως είχαν πρόβλημα στην τελική προσπάθεια, οι σημαντικές φάσεις ήταν λίγες και το 0-0 λογικό. Η ομάδα του Valverde στηρίζεται στην έδρα της και το γεγονός πως απέναντι σε έναν αντίπαλο που θα κυνηγήσει την πρόκριση, δεν πήρε τη νίκη, τη φέρνει από νωρίς ένα βηματάκι πιο πίσω. Iturraspe

Για σχόλια και παρατηρήσεις μπορείτε να με βρείτε και στο twitter ως @sokinside