Με όπλο την αμυντική λειτουργία η ‘’σκουάντρα ατζούρα’’ κατάφερε να επικρατήσει του Βελγίου με 2-0 στην πρεμιέρα των δύο ομάδων στο Euro και να γίνει το φαβορί στην κατάληψη της πρώτης θέσης του πέμπτου ομίλου.

Α’ΗΜΙΧΡΟΝΟ

Ο κύριος Κόντε χρησιμοποίησε σχηματισμό 1-3-5-2 ,που στη φάση της άμυνας γινόταν 1-5-3-2 με τους ακραίους μέσους Καντρέβα (δεξιά), Νταρμιάν (αριστερά) να οπισθοχωρούν και να μετατρέπονται σε ακραίους αμυντικούς. Κάτω από την εστία ο 38χρονος αρχηγός της ομάδας Τζιανλουίτζι Μπουφόν. Τρεις κεντρικοί αμυντικοί οι Μπαρτζάλι (δεξιά) , Μπονούτσι (κέντρο) και Κιελίνι (αριστερά). Σε ρόλο αμυντικού μέσου ο Ντε Ρόσι και μπροστά του ως επιθετικοί μέσοι αγωνίστηκαν οι Παρόλο και Τζακερίνι. Οι Καντρέβα και Νταρμιάν στις δύο πλευρές και μπροστά δύο επιθετικοί οι Έντερ και Γκρατσιάνο Πελέ.

Η Ιταλία έκανε οργανωμένη άμυνα στο 1/2 γήπεδο με όλους τους ποδοσφαιριστές. Η πίεση που έβγαζε στη μπάλα είχε πολύ καλό συντονισμό και τα μαρκαρίσματα ήταν μοιρασμένα. Συχνά οι δύο φορ έκλειναν τους αμυντικούς μέσους (Ναϊγκολάν και Βιτσέλ) και δεν επέτρεπαν στον αντίπαλο να αναπτυχθεί από τον άξονα. Όταν η μπάλα βρισκόταν στον Σιμάν (δεξιό οπισθοφύλακα) τότε ο εσωτερικός μέσος Τζακερίνι έπεφτε στη μπάλα, με τον πλάγιο μέσο Νταρμιάν να πηγαίνει πάνω στον ακραίο μεσοεπιθετικό Ντε Μπράινε. Αντίστοιχα, από την άλλη πλευρά ο Παρόλο μάρκαρε τον αντίπαλο μπακ και ο Καντρέβα τον αριστερό ακραίο μεσοεπιθετικό (Αζάρ).

Οι ποδοσφαιριστές της Ιταλίας έκλειναν πολύ καλά τους χώρους στον κεντρικό άξονα μη επιτρέποντας στους Βέλγους να παίξουν κάθετα και τους οδηγούσαν στο να εκδηλώσουν επίθεση από τα πλάγια.

Πρωταρχικός στόχος των Βέλγων ήταν να φτάσει η μπάλα στα αριστερά όπου αγωνιζόταν ο Αζάρ. Ωστόσο, αυτή η επιλογή έβρισκε εμπόδια καθώς τρεις αμυνόμενοι βρίσκονταν πάντα γύρω του. Αναγκάζονταν λοιπόν, να κάνουν αλλαγή πλευράς και να επιτεθούν από τα δεξιά.

Με γρήγορες μετατοπίσεις κατά πλάτος δημιουργούσαν σωστή υπεραριθμία στα πλάγια και με επιθετική άμυνα κέρδιζαν την μπάλα. Σε πολλές περιπτώσεις, δημιουργούσαν σχέσεις 2 λουεναντίον 4 με τους Ντε Ρόσι και Τζακερίνι να πλαγιάζουν πηγαίνοντας κοντά στους Νταρμιάν και Κιελίνι.

Στο δημιουργικό κομμάτι όταν κέρδιζαν την μπάλα στο αμυντικό μισό , είχαν καλή συνοχή και στήριξη για την διατήρηση της κατοχής της μπάλας. Το μεγάλο πλεονέκτημα στο 1-3-5-2 είναι πως υπάρχει η δυνατότητα για σχηματισμούς τριγώνων και ρόμβων, με αποτέλεσμα να μπορεί να γίνει ένα καλό παιχνίδι με κοντινές μεταβιβάσεις.

Οι τρεις κεντρικοί αμυντικοί είχαν μοναδικό αντίπαλο τον επιθετικό Λουκακού (τρεις εναντίον ενός) και είχαν την ευκαιρία να ανέβουν με την μπάλα και να παίξουν κάθετα ,τροφοδοτώντας είτε τους φορ , είτε τους εσωτερικούς μέσους. Όταν οι κάθετες πάσες δεν ήταν εφικτές, επιχειρούσαν μακρινές διαγώνιες μεταβιβάσεις με στόχο τους ακραίους μέσους που εκμεταλλεύονταν όλο το πλάτος του γηπέδου.

Στο επιθετικό τρίτο αξιοσημείωτη είναι η πίσω κίνηση των επιθετικών (Έντερ και Πελέ) για να υποδεχθούν την μπάλα και η ταυτόχρονη διαγώνια κίνηση χωρίς την μπάλα των εσωτερικών μέσων Παρόλο και Τζακερίνι στα half-spaces (στο χώρο ανάμεσα στους κεντρικούς και τους ακραίους αμυντικούς) για να υποδεχθούν την μπάλα.

Στο 32’ ο Μπονούτσι χωρίς να πιέζεται πραγματοποίησε μια μακρινή μεταβίβαση στην πλάτη των αμυντικών με στόχο τον Τζακερίνι. Ο 31χρονος βραχύσωμος μέσος κινήθηκε ανάμεσα στον κεντρικό αμυντικό Αλντερβάιρελντ και τον μπακ Σιμάν (half-space) και με εξαιρετική υποδοχή και πλασέ έκανε το 1-0 για την Ιταλία. Σε αυτή την φάση έχει καταργηθεί μία βασική αρχή της άμυνας, η αρχή του αμυντικού βάθους. Οι αμυνόμενοι με την τοποθέτηση τους σε ευθεία γραμμή, καταργούν την κάλυψη και την αλληλοκάλυψη, αφήνοντας πίσω τους κενούς χώρους για εκμετάλλευση από τους αντίπαλους παίκτες.

Ο κύριος Βίλμοτς ξεκίνησε με σύστημα 1-4-2-3-1, έχοντας τον Κουρτουά στην εστία, τους Αλντερβάιρελντ και Βερμάλεν στο κέντρο της άμυνας και τους Σιμάν (δεξιά) , Βερτόνχεν (αριστερά) στα άκρα. Ναϊγκολάν και Βιτσέλ αγωνίστηκαν ως αμυντικοί μέσοι , μπροστά τους τρεις μεσοεπιθετικοί από τα δεξιά προς τα αριστερά οι Ντε Μπράινε , Φελαϊνί και Αζάρ. Στην κορυφή της επίθεσης ήταν ο Λουκακού.

Όταν η μπάλα βρισκόταν στον Μπουφόν οι Βέλγοι πίεζαν ψηλά για να εμποδίσουν το χτίσιμο της επίθεσης από πίσω. Σε δεύτερο χρόνο επέστρεφαν γρήγορα και αμύνονταν στο 1/2 του γηπέδου. Η πίεση που έβγαζαν όπως και οι τοποθετήσεις των αμυντικών μέσων δεν ήταν καλές, καθώς σε πολλές περιπτώσεις οι Ιταλοί κατάφεραν να παίξουν κάθετα στον άξονα της μεσαίας γραμμής.

Οι Αζάρ και Ντε Μπράινε δεν γυρνούσαν πίσω να βοηθήσουν τους ακραίους αμυντικούς, έτσι χανόταν η αμυντική συνοχή.

Στη φάση της επίθεσης «έχτισαν» τις επιθέσεις τους με την μπάλα κάτω. Το passing game στο επιθετικό μισό ήταν δύσκολο να γίνει καθώς αντίπαλος έκλεινε καλά τους χώρους και δεν μπορούσαν να περάσουν τελικές πάσες. Ο Αζάρ ερχόταν πολύ πίσω να υποδεχθεί την μπάλα και βοηθήσει στην ανάπτυξη της ομάδας.

Οι ακραίοι αμυντικοί δεν έκαναν συχνές προωθήσεις και δεν βοήθησαν στον επιθετικό τομέα. Η Ιταλία εκμεταλλευόμενη το γεγονός αυτό δημιουργούσε υπεραριθμίες στα πλάγια και κέρδιζε εύκολα την μπάλα.

Β’ ΗΜΙΧΡΟΝΟ

Οι Βέλγοι έχοντας μείνει πίσω στο σκορ θέλησαν να ανέβουν πιο ψηλά, να πιέσουν τους Ιταλούς σε όλο το γήπεδο με τον κίνδυνο όμως πίσω να δεχθούν ένα δεύτερο τέρμα να ελλοχεύει.

Οι αλλαγές των Μέρτενς (62’) και Οριγκί (73’) έκαναν πιο επιθετική την ομάδα του κ. Βίλμοτς. Εκδηλώνοντας επιθέσεις από τα πλάγια επιχείρησαν αρκετές σέντρες προς την αντίπαλη περιοχή χωρίς όμως αποτέλεσμα καθώς αποκρούονταν από τους τρεις κεντρικούς αμυντικούς. Απείλησαν μόνο στην μεγάλη ευκαιρία του Λουκακού που βγήκαν γρήγορα στην αντεπίθεση, εκμεταλλευόμενοι την αδύναμη πλευρά.

Η Ιταλία περίμενε στο δικό της μισό και όταν κέρδιζε την μπάλα ήθελα να βγεί στην αντεπίθεση. Στην αρνητική μετάβαση λειτουργούσε με φάουλ τακτικής ,για την αντιμετώπιση του αιφνιδιασμού.

Η παρουσία του Πελέ στην επίθεση που λειτούργησε ως παίκτης pivot ήταν καταλυτική. Ο υψηλόσωμος φορ δέχθηκε 36 φορές την μπάλα στο παιχνίδι, την κράτησε και παίζοντας με πλάτη του αντίπαλους κεντρικούς αμυντικούς κατάφερε να περάσει σε πολλές περιπτώσεις την μπάλα στους ακραίους μέσους που έκαναν κίνηση στην πλάτη των αμυντικών.

Οι πλάγιοι μεσοεπιθετικοί Αζάρ και Ντε Μπράινε συνέχιζαν να μην επιστρέφουν και οι Ιταλοί έβγαιναν με παίκτη παραπάνω από τα πλάγια.

Στο 92’ εκμεταλλευόμενη τα κενά που άφηναν πίσω οι Βέλγοι με μία γρήγορη αντεπίθεση έκανε το 2-0 με τον Πελέ.

ΣΥΝΟΨΗ

Οι Βέλγοι δεν βρέθηκαν σε ιδιαίτερη καλή βραδιά. Απείλησαν με μακρινά σουτ από τον άξονα δίχως όμως να απειλήσουν ιδιαίτερα τον Μπουφόν. Οι παίκτες που αποτελούν βαρόμετρο όπως είναι ο Αζάρ και ο Λουκακού κλείστηκαν πολύ καλά από τους Ιταλούς και έμοιαζαν ακίνδυνοι. Είχαν πολλά προβλήματα αμυντικά και οι Ιταλοί έφταναν πολύ συχνά στην περιοχή τους. Μέσα σε λίγες μέρες πρέπει να βελτιώσουν αρκετά πράγματα στο παιχνίδι τους για να φανούν καλύτεροι στη συνέχεια. Οι Κόκκινοι Διάβολοι διαθέτουν ποιότητα και ξεχωριστό ταλέντο που μπορεί να τους οδηγήσει ψηλά. Αυτό που τους λείπει είναι το «βάρος» της φανέλας.

Έστω και αν δεν διαθέτει τις προσωπικότητες του παρελθόντος, η Ιταλία έχει την ποιότητα και το ειδικό βάρος να προχωρήσει στη διοργάνωση. Με υποδειγματική αμυντική λειτουργία, τόσο σε ομαδικό όσο και σε υπο-ομαδικό επίπεδο πραγματοποίησε μία πολύ καλή εμφάνιση απέναντι στο Βέλγιο που συνοδεύτηκε με μία δίκαιη νίκη. Το ερωτηματικό για την συνέχεια είναι εάν αυτή η ομάδα θα έχει διάρκεια και το κατά πόσο μπορεί να βοηθηθεί από τους παίκτες του πάγκου στα επόμενα παιχνίδια.