Ομολογώ ότι είναι λίγο clickbait-ικός ο τίτλος, αλλά καμιά φορά τέτοια πράγματα συμβαίνουν και στην χειρότερη στήλη του ελληνικού ίντερνετ. Κοινώς, ο Ζόρντι Κρόιφ, περήφανος γιος του αξέχαστου Γιόχαν Κρόιφ, προφανώς και δεν έχει βάλει σκοπό να κάνει πραγματικότητα το ταξίδι που περιγράφει ο Ιούλιος Βερν στο ομότιτλο βιβλίο του. Δεν θέλει καν να διασκευάσει στα ολλανδικά την Αδρεναλίνη των Ξύλινων Σπαθιών.

Πολύ απλά, ο Ζόρντι Κρόιφ είναι νέος τεχνικός της εθνικής ομάδας του Εκουαδόρ, του Ισημερινού που λένε και στο χωριό μου.

Και εδώ που τα λέμε πολύ καλά κάνει. Διότι κακά τα ψέματα, η ζωή δεν έχει φερθεί καλά στον Ζόρντι. Δεν είναι δα και λίγο πράμα να θες να κάνεις καριέρα στο ποδόσφαιρο με την ετικέτα «ο γιος του Γιόχαν». Αβάσταχτη και ασήκωτη. Γιατί μπάλα προσπάθησε να παίξει. Αλλά με το όνομα Κρόιφ στην πλάτη, το κάθε ποδάρι του ζύγιζε 200 κιλά. Το άλλαξε. «Στην φανέλα να γράφει Ζόρντι παρακαλώ», είπε στις ομάδες που έπαιξε μετά την Μπαρτσελόνα και το χατίρι δεν του το χαλάσανε. Ζόρντι θέλει το παιδί; Ζόρντι θα πάρει. Η καριέρα του; Τίμια και εργατική, αλλά όχι εντυπωσιακή. Όταν τελείωσε ως ποδοσφαιριστής όμως θέλησε να συνεχίσει να κινείται εντός του αθλήματος. Δυστυχώς όμως για αυτόν, ο μέγας πατέρας του είχε γράψει ιστορία ΚΑΙ ως προπονητής. Καλά εντάξει λέει ο Ζόρντι, ΚΑΤΙ θα υπάρχει εντός ποδοσφαίρου που έχει μια αίγλη και ΔΕΝ έχει κάνει ο πατέρας μου. Τεχνικός διευθυντής έκαμε; Όχι του λένε. ΤΕΧΝΙΚΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΘΑ ΓΙΝΩ τους είπε.

Και ξεκίνησε την πορεία του ως τεχνικός διευθυντής, αλλά κάτι μέσα του τον έτρωγε. Ρε συ Ζόρντι του έλεγε το διαβολάκι στον ώμο του. Ρε συ Ζόρντι, τι τεχνικοί διευθυντές και κουραφέξαλα. Κάτσε στον πάγκο μωρη ΣΤΡΑΤΗΓΑΡΑ οδήγησε τις ομάδες σου στις επιτυχίες. Για να κλείνουμε μεταγραφές και να μιλάμε με την διοίκηση ασχοληθήκαμε με το ποδόσφαιρο; Τι είμαστε; Μπακάληδες; Ψιλικατζήδες;

Το ψιλικατζήδες και το μπακάληδες τον έτσουξε. «Όχι ρε, δεν είμαι», είπε στον εαυτό του, «είμαι χεντ κόουτς. Προπονητής. Ενορχηστρωτής του πάγκου».

Έλα όμως που το προφίλ του στην ποδοσφαιρική αγορά ήταν ελαφρώς ραγισμένο. Κάτι λίγο η ποδοσφαιρική του καριέρα, κάτι πως μετά το τέλος της η μόνο η δουλειά που βρήκε ήταν στο Ισραήλ ως ΤΕΧΝΙΚΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ, ε, δύσκολα τα πράματα.

Αλλά ως γνήσιο παιδί της ποδοσφαιρικής εργατιάς, ο Ζόρντι έβαλε χαμηλούς, γήινους, ανθρώπινους στόχους. Ένα μικρό πέρασμα από τον πάγκο της Μακάμπι Τελ Αβίβ (αφού έδιωξε τον προπονητή, σε μια κίνηση ΜΕΓΑΛΟΥ ΠΑΙΚΤΟΥ), μετά μια παρουσία ενός έτους στον πάγκο της Chongqing Dangai Lifan (όχι δεν έχω ιδέα) στο ποδοσφαιρικό Ελ Ντοράντο της Κινεζικής λίγκας και πλέον, ΚΑΙ ΠΛΕΟΝ ΛΕΜΕ προπονητής της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου του Ισημερινού. Του Εκουαδόρ.

Ως προπονητική πορεία, είναι υπέροχη. Είναι χαμηλών τόνων. Είναι αυτό που λένε under the radar. Ισραήλ, Κίνα, Εκουαδόρ. Στην κλίμακα του under-the-radar-ness είναι ΤΟΣΟ under-the-radar που αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν ΟΝΤΩΣ θέλει να προπονήσει ή αν προσπαθεί να ξεφύγει από την Ιντερπόλ. Γιατί ποιος πάει φίλες και φίλοι από το Ισραήλ, στην Κίνα και από εκεί στο Εκουαδόρ;

Οι έμποροι ναρκωτικών, οι έμποροι όπλων και ο Ζόρντι Κρόιφ. Σας το λέω στα ίσα. Μόνο αυτές οι τρεις κατηγορίες ανθρώπων ακολουθούν αυτήν την γεωγραφική πορεία.

Αλλά αν αυτό χρειάζεται να κάνει ο Ζόρντι για να είναι προπονητικά ευτυχισμένος, τότε ποιος είμαι εγώ που θα του φέρει αντίρρηση;

Καλή επιτυχία θα πω μόνο. Άντε και στα Νησιά του Πάσχα.

Αυτό ακριβώς ΤΙΠΟΤΑΛΛΟ

Photo Credits: AP / Tsafrir Abayov