Έχοντας πιάσει την ευγενή ηλικία των 44 ετών χωρίς να έχω κάνει ποτέ κάτι αξιόλογο στην ζωή μου, υπάρχουν πολλά πράματα τα οποία βλέπω που με κάνουν και αισθάνομαι άσχημα. Το να έχεις πετάξει επιτυχώς χαρταετό για παράδειγμα. Το να έχεις φτιάσει μονάχος σου μουσακά που να τρώγεται. Το να έχεις κάνει καριέρα ισάξια του Κριστόφ Ντουγκαρί. Του να έχεις πάει στο ίδιο σχολείο με τον Μάκη Δελαπόρτα. Όχι υπερβολές δηλαδή. Απλά πράγματα. Απλά παραδείγματα τύχης, ικανότητας και επιτυχίας.

Φτάνουν αυτά τα λίγα για να πω «κι εσύ Μάκη μου, τι έχεις καταφέρει πέρα από το να γράφεις την σημαντικότερη σθήλη στην ιστορία του ελληνικού διαδικτύου;». Συνήθως απαντώ «τίποτα, δηλαδή τι άλλο να κάνω», οπότε και παραγγέλνω καφέ, αλλά κάποιες φορές, υπάρχουν κάποια γεγονότα, κάποια MILESTONES της ανθρώπινης εξέλιξης και επιτυχίας που με ισοπεδώνουν για μέρες. Από αυτά που τα βλέπεις και σκέφτεσαι πως είναι για σένα βουνά απάτητα και απαγορευτικά.

Εξηγώ. Μπάλα βλέπουμε λίγο πολύ ούλοι. Έχουμε τις ομάδες μας, έχουμε τους παίκτες μας, τις στιγμές μας, τους τελικούς μας, τους αγώνες μας, τις φανέλες μας, τα αγαπημένα μας γενικώς, αυτά που θυμόμαστε και υπό μια συμπαντική έννοια μας θυμούνται κι αυτά.

Ακόμα και μέσα στον κόσμο του ποδοσφαίρου όμως (ίσως και να έλεγε κάποιος ΕΙΔΙΚΑ μέσα σε αυτόν) γίνονται κάποια αδιανόητα «τσαφ» που σου θυμίζουν και σου επιβεβαιώνουν πόσο πίσω σε έχει αφήσει ο χρόνος και η εποχή.

Πάμε μια βόλτα προς EFL Trophy μεριά, εκεί που η Γκρίσμπι Τάουν παίζει ματσάκι στο κλασσικό μουγκό των ημερών μας. Καμία μεγάλη διαφορά από τα υπόλοιπα ματς που βλεπουμε μετά το τέλος της καραντίνας, μέχρι που σηκώνεται πινακίδα αλλαγής από απόξω και μπαίνει στο ματς ο νεαρός Λούις Μπόιντ, ο οποίος αν κοιτάξει κανείς την ταυτότητά του είναι ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΕΤΩ ΚΑΙ ΤΡΙΑΚΟΣΙΩΝ ΕΙΚΟΣΙ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΗΜΕΡΩ. Μιλάμε για πιτσιρίκι που ούτε τρίτη λυκείου δεν έχει φτάσει ακόμα. Αμούστακο αγόρι, φρέσκια φατσούλα και όλα τα σχετικά, λες εντάξει μωρέ, βάλανε εκεί και ένα πιτσιρικά, ποιος ασχολείται με το EFL Trophy, πιάσε άλλο ένα μεζεκλίκι ρε λεβέντη και άλλαξε το κανάλι μην έχει πουθενά αλλού κανένα καλύτερο ματς.

Αλλά να. ΝΑ ΦΙΛΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ που εκεί που ήταν να αφήσουμε τον Λούις σαν αναφορά στον αγώνα και αυτό μόνο, βγαίνει η αντεπίθεση, η μπάλα του στρώνεται έξω από την περιοχή, εκείνος στέλνει έναν αμυντικό για σουβλάκια και αφού ζυγίζει το ποδάρι του το αριστερό, κερνάει σουτ ντεμί-πυροτέχνημα τον τερματοφύλακα της αντίπαλης ομάδας και πέφτεις κάτω στα πατώματα γιατί δεν ξέρω αν σας είπα αλλά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΔΕΚΑΕΞΙ ΧΡΟΝΩ ΕΤΩ.

ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΩ ΕΤΩ.

Και μένεις εσύ να τον χαζεύεις, να χαζεύεις την άνεσή του, το πώς μίλησε στην μπάλα, το πώς έστειλε τον αμυντικό για τσαγάκι του βουνού, το πόσο ωραία έπιασε το αριστερό σουτούδιο και το πόσο ΟΧΙ-ΔΕΝ-ΧΑΝΩ-ΤΑ-ΜΥΑΛΑ-ΜΟΥ-ΓΙΑΤΙ-ΘΑ-ΤΟ-ΞΑΝΑΚΑΝΩ πανηγυρισμό σέρβιρε.

Στα ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ του.

Κι εσύ στα 44 πανηγυρίζεις αν πληρώσεις χωρίς πρόστιμα τον ΕΝΦΙΑ, ή αν ξενυχτίσεις και μείνεις στα τρια ποτά, ώστε να μην ξυπνήσει με ένα κεφάλι καζάνι.

Και ο άλλος βάνει γκολ στο ντεμπούτο του. Τι γκολ δηλαδή, γκολάρα.

ΣΤΑ ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΤΟΥ.

Φτούσου παλουκάρι μου.

Να, δείτε τον από κάτου:

Αυτό ακριβώς, ΤΙΠΟΤΑΛΛΟ.