Στα μέσα του προηγούμενου αιώνα η πυγμαχία ήταν ανάμεσα στα τρία πιο δημοφιλέστερα σπορ, μαζί με τον μπέιζμπολ και τις ιπποδρομίες. Η εξέλιξη όμως του σπορ τον 21ο αιώνα δεν ήταν η αναμενόμενη.

Ο πρωταθλητής βαρέων βαρών στην πυγμαχία ήταν διάσημος και γνωστός σε όλους, κατέχοντας τον έναν και μοναδικό τίτλο. Συνολικά υπήρχαν οκτώ πρωταθλητές σε οκτώ διαφορετικές κατηγορίες. Ο μέσος φαν μπορούσε να αναγνωρίσει και τους οκτώ.

Σήμερα υπάρχουν 17 κατηγορίες βάρους και τέσσερις διαφορετικές ομοσπονδίες που βγάζουν 68 παγκόσμιους πρωταθλητές. Πολλοί από αυτούς μπορεί να μην παίξουν ποτέ μεταξύ τους.

Αυτός είναι ένας από τους λόγους που ο οπαδός της πυγμαχίας μπορεί να απομακρυνθεί. Οι πυγμάχοι αυτοί δεν αγωνίζονται τακτικά και μπροστά σε μεγάλο κοινό ενώ ο φαν αυτό που θέλει είναι να βλέπει τους καλύτερους να κοντράρονται. Έτσι δεν εξοικειώνονται με πρόσωπα, αφού υπάρχουν πολλοί πρωταγωνιστές και όχι ήρωες όπως στο παρελθόν.

Η πυγμαχία χωρίς τα μεγάλα ματς, θα έχει πτωτική πορεία. Η ύπαρξη πολλών πρωταθλητών που αρκετές φορές δεν κοπιάζουν για να φτάσουν σε ένα τίτλο, κάνει το σπορ να χάνει την αίγλη του.

Ας δούμε μερικούς λόγους που το σπορ χάνει την αίγλη του:

O στοιχηματισμός και η διαφθορά υπήρχε πάντα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι ενοχλητικό για τον οπαδό να βλέπει στημένα ματς. Στην πυγμαχία μάλιστα ο στοιχηματισμός ευδοκιμεί σε κάθε ευκαιρία. Έτσι οι αγώνες αρκετές φορές τείνουν να μοιάζουν...παραστάσεις.

Η μεγάλη αποχή των αθλητών. Οι πυγμάχοι παίζουν πλέον δύο τρεις αγώνες τον χρόνο με αποτέλεσμα να χάνεται το ενδιαφέρο. Ακόμα και ο ίδιος ο οπαδός απέχει μαζί με τον αθλητή.

Οι μεγάλοι αγώνες εκλείπουν. Για να κλειστεί ένας μεγάλος αγώνας γίνονται μαραθώνιες διαπραγματεύσεις και πολλές φορές οι τοπ αθλητές κοντράρονται σε μεγάλη ηλικία για μία τελευταία καλή πληρωμή.

Ο οπαδός πρέπει να πληρώνει Pay per view για να δει τον αγώνα. Θα ήταν ίσως προτιμότερο να γεμίσει μία αρένα και ο κόσμος να μεταφέρει τον παλμό και το πάθος στους αθλητές παρά να το βλέπει πίσω από μία tv πληρώνοντας μάλιστα 60 ευρώ. Είναι μία αναχρονιστική σκέψη ωστόσο η επαφή αθλητή-φίλαθλου και στις μέρες μας είναι σημαντική.

Λείπουν οι μεγάλες προσωπικότητες. Ο Tyson για παράδειγμα με τα καλά και τα κακά του ήταν μία τεράστια προσωπικότητα. Στην πυγμαχία σήμερα λείπει ο αθλητής που θα κρατήσει το κοινό, έχοντας όλο το...πακέτο.

Η απόμακρη και πελατειακή σχέση του μάνατζερ με τον αθλητή. Παλαιότερα ο μάνατζερ είχε μία πιο ανθρώπινη σχέση με τον αθλητή. Από την βόλτα μέχρι το γεύμα, τα έκαναν όλα μαζί. Σήμερα ο μάνατζερ μόλις ξεζουμίσει τον αθλητή, απομακρύνεται έχοντας μία πολύ ψυχρή αντιμετώπιση. Ο αθλητής σε υψηλό επίπεδο, θέλει ιδιαίτερο χειρισμό που θα προέλθει από τον προπονητή και τον ατζέντη.

Η σύγχρονη κοινωνία έχει μία πολύ αρνητική στάση απέναντι στο μποξ. Παρά το ότι θεωρητικά πολύς κόσμος έχει μάθει για την πυγμαχία, ακόμα την θεωρούν βίαιη κι αυτό ενισχύεται από το γεγονός με τα άτυχα περιστατικά θανάτων.

Βέβαια αυτή την στιγμή η δημοφιλία του UFC αποδεικνύει πως το κοινό θέλει να βλέπει αγώνες και δεν έχει χαθεί το ενδιαφέρον, όμως τα ταμπού από μεγάλη μερίδα του κόσμου υπάρχουν ακόμα προς τα μαχητικά σπορ.

Διαβάστε ακόμη στο fightsports.gr

KOTS Fighting: Το…μουντιάλ των χούλιγκανς με τους παράνομους αγώνες παίρνει διαστάσεις στην Σουηδία