Βρέθηκαν και οι τρεις μαζί στην πισίνα της Βουλιαγμένης, για πρώτη φορά μετά το 2017 και δεύτερη μετά το 2004, στο ραντεβού που τούς έκλεισε το SPORT 24. Ραντεβού με μια ολόκληρη εποχή της ελληνικής υδατοσφαίρισης -την εποχή Αφρουδάκη- στο σωστό σημείο, στον Λαιμό.

Οι διασημότεροι “bros” του αθλήματος -ένα ραφινάτο χαρμάνι οικογενειακής ποικιλίας- δεν μοσχοβολούν πια χλώριο. Κανείς εξ' αυτών. Ο τελευταίος κατά σειρά εκπρόσωπός τους στο νερό, ο βενιαμίν της οικογένειας, Χρήστος ολοκλήρωσε τη μεγάλη καριέρα του, φέτος. Όμως, την ταυτότητα του αθλητή δεν θα την παραδώσει κανείς. Είναι περασμένη μέσα τους, σαν υποδόριο τσιπ.

Το βαθιά ζωοσταγές κομμάτι της ύπαρξής του, αλλά και το πιο ένδοξο, ποιος κατάφερε να το αποχωριστεί; Σίγουρα όχι ο mister goal Γιώργος, ο Ζάχος και ο Χρήστος που έκαναν ακόμη και ''πατητές'', όταν ξαναβρέθηκαν μαζί στο νερό. Η παιδική “μαφία” ζωντάνεψε μέσα τους. Όπως τότε που “αντέγραφαν” τις εκπομπές του Γιάννη Ζουγανέλη, έχοντας για πρωταγωνίστρια τη γιαγιά τους που “έβγαζε αντίδραση”.

Η φωτογράφιση ολοκληρώθηκε, αλλά παρέμειναν στην πισίνα. Ο Ζάχος στάθηκε στη μια πλευρά με τους βατήρες. “Χρήστο, φοράς ρολόι; Κράτα λίγο το χρόνο”. Πέρασε ένα λεπτό και εννέα δευτερόλεπτα μέχρι να επιστρέψει στο σημείο εκκίνησης. “Μια χαρά ήταν ο χρόνος μου όπως είδες, 1:09. Είναι χρόνος δυνατός, βράζει ακόμη το αίμα μου”. “Άρα δεν θες δουλειά, για να επιστρέψεις στο άθλημα;”, τον ρώτησα. “Δουλειά δεν θέλω. Μαύρισμα θέλω. Δουλειά στο μαύρισμα θέλω!”. Ακόμη κι αυτή η -ας πούμε απώλεια χρώματος- πονάει λιγάκι (τον Ζάχο). “Είμαι κάτασπρος. Τέτοια εποχή ήμασταν ακριβώς το αντίθετο, απ' ό,τι τώρα. Από τον Μάρτη ήμασταν μαυρισμένοι”.

Με είχε προειδοποιήσει ο Χρήστος. “Εγώ, καλά είμαι. Μέχρι τώρα έκανα προπονήσεις. Δεν έχω πρόβλημα να φωτογραφηθώ, εκτός πισίνας με μαγιό. Οι άλλοι δύο που έχουν σταματήσει δεν ξέρω”. Πρώτα βούτηξαν και μετά άρχισε να ακούγεται το κλείστρο της φωτογραφικής μηχανής.

Ζ.Α.: Νομίζω, από το 2004 έχουμε να βρεθούμε και οι τρεις στην πισίνα. Πριν από 17 χρόνια ήταν το τελευταίο μας ραντεβού. Ο Γιώργος έχει καλύτερη μνήμη. Προφανώς, θα γίνει ξανά. Ίσως, σε κάποιο τιμητικό παιχνίδι για τον Χρήστο. Η τελευταία κοινή στιγμή μας ήταν οι τελικοί του Len Trophy με την Μπαρτσελόνα, το 2004.

Γ.Α.: Το τελευταίο παιχνίδι που παίξαμε και οι τρεις μαζί στην ίδια ομάδα στην Ελλάδα, ήταν ο τελικός του πρωταθλήματος με τον Ολυμπιακό, στο Π. Φάληρο. Τότε, ο πατέρας μας, ο Πολύβιος, είχε καθίσει έφορος στον πάγκο. Στην επέτειο των 20 χρόνων, από το Κύπελλο Κυπελλούχων του 1997 (σ.σ. το κατέκτησε η Βουλιαγμένη με αντίπαλο τη Ρόμα) έπαιξε η ομάδα που κατέκτησε το τρόπαιο απέναντι στην ομάδα του 2017, στην οποία αγωνιζόταν ο Χρήστος, ενώ ο Ζάχος και εγώ ήμασταν με την άλλη ομάδα. Το παιχνίδι με την Μπαρτσελόνα στη Βαρκελώνη, ήταν το τελευταίο επίσημο που παίξαμε μαζί. Μάλιστα, ο Ζάχος είχε βάλει γκολ με απ' ευθείας κόρνερ. Ήταν πιο μπροστά από την εποχή. Τότε, δεν μετρούσε. Όμως, σήμερα που έχει αλλάξει ο κανονισμός θα μετρούσε ως γκολ. Μετά, όταν χαλαρώσαμε του είπα: “Ρε, τι κορνεράρα έκανες και μπήκε γκολ;”. Τελείωνε ο χρόνος. Πήραμε κόρνερ και ήθελε ένα δευτερόλεπτο και σου λέει τι να κάνω τώρα; Χτύπησε ένα σουτ και μπήκε. Το συζητούσαμε και γελούσαμε. Το έχουμε πια σαν σημείο αναφοράς, επειδή τα τελευταία δύο χρόνια μετράει κάτι τέτοιο ως γκολ. Αυτό ήταν το τελευταίο μου παιχνίδι με τη Βουλιαγμένη. Έφυγε και ο Χρήστος τότε, αλλά αυτός ξαναγύρισε.

-Σου έχει μείνει καημός που δεν ξαναγύρισες;

Γ.Α.: Να σου πω την αλήθεια, ναι. Ήρθα δύο φορές πολύ κοντά σε συμφωνία το 2010 και το 2012. Έγιναν λάθος χειρισμοί, ξεκάθαρα από την πλευρά της Βουλιαγμένης. Όταν φτάνεις τόσο κοντά με έναν αθλητή, ο οποίος έχει προσφέρει τόσα πολλά δεν κάνεις λάθος χειρισμούς. Αν θες να τον πάρεις, τον παίρνεις. Τότε, έγιναν πολλά λάθη. Ουσιαστικά με μείωσαν πολύ και στις δύο περιπτώσεις. Από την άλλη είναι και ωραίο που δεν επέστρεψα, σαν κάτι ανεκπλήρωτο. Πώς γίνεται με μια επιτυχημένη σειρά που δεν θέλουμε να γυριστεί ξανα ή με ένα έργο; Που τους λες ''ξαναγυρίστε τη σειρά'' και δεν θέλει κανείς; Αυτό. Στη Βουλιαγμένη μεγάλωσα. Όσο την πονούσα σχετικά με τα αποτελέσματα και την πορεία της δεν έχω πονέσει άλλη ομάδα όλα αυτά τα χρόνια. Την ομάδα την παρακολουθώ από το 1987. Έχω δει πολλά παιχνίδια. Δεν το έχω ξαναπεί, αλλά αυτό με έκανε... Το γεγονός ότι ταυτίστηκα από πολύ μικρός με την ομάδα και οπαδικά και συναισθηματικά κάνει τον πιτσιρικά να ψάχνει να βρει κίνητρα. Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ. Με επηρέαζαν πολύ ως παιδάκι και οι επιτυχίες και οι αποτυχίες και αυτό παίζει σημαντικό ρόλο.

Ο Χρήστος που έπαιζε με τα νεροπίστολα και ο υπερήφανος για τ' αδέλφια του Ζάχος

Ο Χρήστος εστίασε στην πρώτη στιγμή που είχαν κι οι τρεις μαζί σε έναν αγώνα και όχι την τελευταία. Ίσως αυτή η επιλογή να αντικατοπτρίζει το πόσο πολύ λαχταρούσε να βρεθεί στην ομάδα των ανδρών της Βουλιαγμένης με τα αδέρφια του. “Έχω συγκρατήσει τη μέρα που παίξαμε για πρώτη φορά και οι τρεις στη Βουλιαγμένη. Όταν πια μπήκα και εγώ στην ομάδα των ανδρών. Αντικειμενικά ήταν ένα μεγάλο γεγονός για το σπίτι μας. Δεν ξεχνώ και τις φορές που μετά την προπόνηση πηγαίναμε με τα υπόλοιπα παιδιά της ομάδας στο πρακτορείο που είχε ο Γιώργος, στη Βουλιαγμένη. Ήταν όταν πια είχα τελειώσει το σχολείο, ήμουν 18 και είχα καθιερωθεί στην ομάδα. Τώρα, που συνειδητοποιώ ότι είχαμε πάρα πολλά χρόνια να βρεθούμε -έτσι- μαζί και να κάνουμε δυο τρεις πάσες στην πισίνα”.

Ο Γιώργος γεννήθηκε το 1976, ο Ζάχος το 1980 και ο Χρήστος το 1984. Όλοι άρχισαν την υδατοσφαίριση στον Ναυτικό Όμιλο της Βουλιαγμένης. “Μη σου πω ότι αυτό είναι το πρώτο σπίτι μου, όχι το δεύτερο”, αποκρίθηκε ο Χρήστος.

“Άρχισα το πόλο στα τέλη του Ιουνίου του 1987. Ο Χρηστάκης, τότε, ήταν πολύ μικρός. Όταν, το καλοκαίρι του 1988, του 1989 και του 1990 ξημεροβραδιαζόμουν στην πισίνα της Βουλιαγμένης για τις προπονήσεις, εκείνος έβλεπε τον όμιλο σαν παιχνίδι. Ερχόταν να παίξει με τα νεροπίστολα. Ήταν σαν τη μασκότ του ομίλου. Δεν θα ξεχάσω όταν ήταν 6 ετών το 1990. Του έδωσα την μπάλα και κοίταξε το χρονόμετρο. Σούταρε και σκέφτηκα ότι δεν πρέπει να υπάρχει άλλο παιδί έξι ετών που να μπορεί να σουτάρει τόσο καλά. Μου έχει μείνει αυτό. Ήταν πάντα μπροστά από τους συνομήλικούς του. Είχε κάνει το βήμα παραπάνω. Είχε προλάβει να πάρει παραστάσεις. Ήταν φωτογραφικός τύπος σε όλη την καριέρα του. Έπαιρνε πολλά στοιχεία από όποιον έβλεπε. Τον βοηθούσε πολύ και το σώμα του. Έπαιξε ρόλο και ότι ήταν και σε μια οικογένεια που προχωρούσε ο μεγάλος αδελφός και είχε διακρίσεις, είχε παίξει στην Εθνική ανδρών. Όταν, το 1994 έπαιξα στην Εθνική ήταν 10 ετών. Ο Ζάχος ''κλοτσούσε'' λίγο, όταν ήταν να αρχίσει. Δεν ήταν πολύ φαν πιτσιρικάς, το 1990 και το 1991. Δεν έκανε αντίστοιχη πορεία, αλλά ήταν αθλητής με διάρκεια και έκανε καριέρα. Αντίστοιχα δεν τον βοήθησε τόσο το σώμα του”, τόνισε ο Γιώργος που ως μεγαλύτερος θυμάται καλύτερα τι έκαναν τ' αδέλφια του στις πρώτες χεριές τους στην πισίνα.

“Ήμουν υπερήφανος για τ' αδέλφια μου. Δεν είχα την καριέρα που έκαναν ο Γιώργος και ο Χρήστος. Έχω δύο αδέλφια, ένα μεγαλύτερο και ένα μικρότερο, που ο ένας ήταν ο μεγαλύτερος παίχτης και ο άλλος το μεγαλύτερο ταλέντο και ένιωθα υπερήφανος που ήμουν μέρος αυτής της ιστορίας. Είχα αρκετά μεγάλη καριέρα κι εγώ, αλλά αν συγκριθεί με του Γιώργου και του Χρήστου δεν το καταλαβαίνει κάποιος. Αν ήταν άλλος στη θέση μου μπορεί να είχε φύγει από το άθλημα, μπορεί να ένιωθε άσχημα. Εγώ χαιρόμουν με τα αδέλφια μου και έμεινα στο χώρο. Έπαιξα στην Α1 από τα 17 μου μέχρι που έγινα 38 ετών. Εικοσιένα χρόνια. Πολλά παιδιά της γενιάς μου, ασχολήθηκαν με τον πρωταθλητισμό, χωρίς να είναι μέλη της Εθνικής ομάδας. Παρασύρθηκαν από τον ενθουσιασμό και τις διακρίσεις. Ήταν επαγγελματίες και έκαναν πραγματικό πρωταθλητισμό. Όλοι σε μια ομάδα είναι ορχήστρα και ο καθένας βάζει το λιθαράκι του”, επεσήμανε ο Ζάχος.

“Πάντως, δεν είχαμε τα ίδια παιδικά χρόνια με άλλα αδέλφια, επειδή από νωρίς ήμασταν στον αθλητισμό. Έχουμε στερηθεί τέτοιες στιγμές. Παίζαμε -όσο παίζαμε- μόνο στο σπίτι. Όταν, ο Γιώργος ήταν έφηβος είχε ήδη αρχίσει να έχει υποχρεώσεις. Ήταν 16 ετών κι εγώ 8. Ευτυχώς, είμαστε πολύ αγαπημένα αδέλφια και έχουμε πολύ καθαρές και ειλικρινείς σχέσεις, όμως λόγω του αθλήματος δεν έχουμε ζήσει έντονα παιδικές στιγμές σε όλη τους την έκταση συν ότι είχαμε και μια διαφορά ηλικίας. Τα παιδικά μου χρόνια είναι συνυφασμένα κυρίως με τον Όμιλο”, πρόσθεσε ο Χρήστος.

Όπως ο Γιώργος δεν επέστρεψε στον ΝΟΒ, έτσι και ο Χρήστος δεν αγωνίστηκε στην άλλη μεγάλη αγάπη της οικογένειας, τον Απόλλωνα. “Τον προσέγγισα δύο φορές”, παραδέχθηκε ο Γιώργος. “Μετά τη Βουλιαγμένη πήγα στην Ιταλία (Ποζίλιπο – στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης), ύστερα στον Εθνικό και έπειτα έπαιξα τέσσερα χρόνια στον Ολυμπιακό. Επέλεξα να επιστρέψω στη Βουλιαγμένη και να παραμείνω. Εγώ, δυστυχώς -το λέω και το εννοώ αυτό- δεν μπόρεσα να παίξω στον Απόλλωνα.

Δεδομένου ότι είχε φτάσει στο σημείο να κοντράρεται με τη Βουλιαγμένη για το ποιος από τους δύο θα προκριθεί στον τελικό, δεν μπορούσα να πάω στην ομάδα που ήταν τα αδέλφια μου. Επειδή, θα στρεφόμουν εναντίον της Βουλιαγμένης ως ένα βαθμό και θεώρησα σωστό να μην μπω σε αυτή τη διαδικασία, παρόλο που ήθελα να στηρίξω τον Απόλλωνα. Αν βρισκόταν σε χαμηλότερο επίπεδο μπορεί και να τον βοηθούσα. Κάποιες φορές ο χαρακτήρας του ανθρώπου και τα δεδομένα είναι έτσι διαμορφωμένα που δεν γίνεται.

Τώρα, με τον Γιώργο θεωρητικά ήμασταν αντίπαλοι. Εγώ κοιτάζω το συμφέρον της ομάδας μου και εκείνος της δικής του. Πάντα σέβεται ο ένας τον άλλο και κρατάμε ισορροπίες και αυτό γινόταν και όταν παίζαμε και οι τρεις σε διαφορετικές ομάδες”, εξήγησε ο Χρήστος, ο μοναδικός εκ των τριών που έπαιξε και στο εξωτερικό: “Το πρώτο διάστημα που ήμουν στην Ιταλία μου έλειπαν πολύ όλοι. Μετά, προσαρμόστηκα και έγινε η Ιταλία το σπίτι μου. Το είχα αποδεχτεί. Δεν έμεινα παραπάνω, επειδή οι συνθήκες ήταν τέτοιες που αποφάσισα να επιστρέψω. Τώρα, αν ήταν σωστό ή λάθος δεν μπορώ να το κρίνω ακόμη και τώρα.

Σίγουρα θα ήταν μεγάλο λάθος να μην πήγαινα καθόλου. Πέρα από το αθλητικό κομμάτι είναι και μια εμπειρία ζωής. Το να πας 20 χρόνων και να ζήσεις σε μία χώρα δεν μιλάς τη γλώσσα, δεν μιλάνε αγγλικά, έμαθα τη γλώσσα μέσα σε έξι μήνες Δεν είναι μόνο το αθλητικό σκέλος για το οποίο πας”.

Με πείραζε πάρα πολύ όταν έβλεπα να τον χτυπάνε και να εκμεταλλεύονται ότι είναι πιτσιρικάς

'Όταν έπαιζαν αντίπαλοι δεν χαρίζονταν στ' αδέλφια τους, ούτε και τους ξεχώριζαν από τους συμπαίχτες τους. “Μπορείς να συνεννοηθείς πιο εύκολα με τα αδέλφια σου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι την ώρα του παιχνιδιού κάνεις διακρίσεις. Όταν παίζαμε σε διαφορετικές ομάδες, δεν έβλεπα τον αδελφό μου αλλά τον αντίπαλό μου. Ήμουν τυχερός και δεν έτυχε να τσακωθεί συμπαίχτης μου με αδέλφια μου”.

Ο τυχερός ήταν ο Ζάχος, που απέφυγε αυτή τη δύσκολη θέση. “Με τον Ζάχο δεν θυμάμαι να μάς έτυχε κάτι τέτοιο. Το νιώθεις διαφορετικά αν επιτεθεί κάποιος στον αδελφό σου. Κι εγώ έχω φύγει από τη θέση μου σε τέτοια περίπτωση και ο Γιώργος. Με τον Γιώργο μάς έχει συμβεί και στην Εθνική”, πρόσθεσε ο Χρήστος.

Ο κορυφαίος Έλληνας φουνταριστός -ως μεγαλύτερος- ζοριζόταν, ειδικά τα πρώτα χρόνια του Χρήστου στην ομάδα των ανδρών. Τον ενοχλούσε αν κάποιος ερχόταν σε αντιπαράθεση με τον Χρηστάκη. “Με πείραζε πολύ αυτό, ειδικά όταν ο Χρήστος ήταν μικρός. Τα πρώτα χρόνια με πείραζε πάρα πολύ. Όταν έβλεπα να τον χτυπάνε και να εκμεταλλεύονται ότι είναι πιτσιρικάς. Μετά απέκτησε κι αυτός δύναμη και ησύχασα. Όταν μεγάλωσε ήταν ώριμος, για να προστατέψει τον εαυτό του. Σε αυτό το θέμα ήμουν πολύ ευαίσθητος”. Ο Γιώργος υπήρξε συμπαίχτης με τον Χρήστο και στον Ολυμπιακό, ενώ με τον Ζάχο στον Παναθηναϊκό. Μοιράστηκαν πολλές δυνατές στιγμές και ως ντουέτα, όχι μόνο ως τριπλέτα.

“Ο Γιώργος και ο Χρήστος έχουν πολλά να θυμούνται και από την Εθνική. Εγώ ως πιο δυνατή ανάμνηση έχω τη στιγμή που η Βουλιαγμένη πήρε το Κυπελλούχων το 1997. Ήμασταν με τον Γιώργο στην ομάδα που διεκδικούσε πρωταθλήματα για μια διετία, τριετία. Ο Χρήστος ήταν μικρός. Μπήκε μετά στην ανδρών”, εξήγησε ο Ζάχος. Έτσι είναι. Οι δυνατές στιγμές του ντουέτου Γιώργου – Χρήστου προέρχονται από την Εθνική ομάδα. “Με τον Χρήστο θα θυμάμαι την αγκαλιά που κάναμε μετά το μικρό τελικό με την Κροατία, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2003 (η Εθνική πήρε το χάλκινο μετάλλιο). Μού είχε περιγράψει εκείνη τη στιγμή ο θείος μου στο τηλέφωνο και μού είχε πει ''θα τη θυμάμαι για όσα χρόνια ζω''. Εγώ δεν την είχα καταλάβει και πραγματικά είναι από τις πιο έντονες στιγμές που είχα με τον Χρήστο. Αν δεις στο τέλος, κρατάω εγώ την μπάλα του παιχνιδιού, τελείωσε ο αγώνα με την μπάλα στα χέρια μου. Ήρθε ο Χρήστος και με αγκάλιασε”. Σ' εκείνο τον αγώνα με την Κροατία το γκολ της νίκης είχε πετύχει ο Γιώργος έπειτα από ασίστ του Χρήστου.

“Στη Βουλιαγμένη και οι τρεις μαζί από το 2000 μέχρι το 2004 είχαμε μόνο αποτυχίες”, πρόσθεσε ο μεγάλος εκ των τριών και γέλασε. “Δεν είχαμε έναν τίτλο. Όμως, με τον Ζάχο πανηγυρίσαμε με τη Βουλιαγμένη αρκετούς τίτλους, το Κύπελλο Κυπελλούχων, κύπελλα, πρωταθλήματα, Σούπερ Καπ. Με τον Ζάχο είχαμε έντονες στιγμές και στον Παναθηναϊκό. Πήγαμε μαζί το 2010, που ήταν στα πρόθυρα της Α2 και την πρώτη χρονιά κατετάγη τρίτος. Ήταν υπέρβαση για τον Παναθηναϊκό και εώς το 2016 ήταν ψηλά. Το λιθαράκι είχε μπει το 2011. Τότε, με προσέγγισε ο Αντριτς για να επιστρέψω στην Εθνική”.

Ο ομοσπονδιακός προπονητής, Ντράγκαν Άντριτς, αλλά και ο Σάντρο Καμπάνια τον είχαν πλησιάσει και για κάτι ακόμη, για τον τσαχπίνη μικρότερο αδερφό του που ήταν το ατίθασο μικρό της Εθνικής. “Η αλήθεια είναι ότι επειδή ήμουν και αρχηγός μού ζητούσαν οι προπονητές να του πω κάποια πράγματα, να κρατήσω κάποιες ισορροπίες. Και ο Σάντρο Καμπάνια και ο Ντράγκαν Άντριτς προσπαθούσαν να μου πουν δυο τρία πράγματα για το Χρήστο που ήταν πιο ατίθασος, πιο θρασύς. Δεν έκανε κάτι τρομερό. Ήταν και αυτός τυπικός και πειθαρχημένος, αλλά καμιά φορά έχανε το μυαλό του. Δεν προκαλούσε προβλήματα, αλλά ήταν πιο αυθόρμητος. Είναι άλλο στυλ”.

Πρωταγωνιστούν: Αφρουδάκης Γιώργος, Αφρουδάκης Ζάχος, Αφρουδάκης Χρήστος, γιαγιά

Ο Χρήστος αποκάλυψε κι άλλες “μαγικές στιγμές με την κάμερα. Τραβούσαμε πλάνα τη γιαγιά μου ή και τον μπαμπά και τη μαμά. Τους καταγράφαμε. Τότε. που ήμασταν πιτσιρίκια και αλλού γι' αλλού”.

Ο μεγάλος αδελφός προχώρησε στις λεπτομέρειες: “Είχαμε κάμερα πολύ μικροί. Φτιάχναμε βιντεάκια και τα είδαμε έπειτα από χρόνια. Είχαμε πεθάνει από τα γέλια. Θυμάσαι μια εκπομπή του Ζουγανέλη, το “Απίστευτα κι όμως ελληνικά''; Προσπαθούσαμε να την αντιγράψουμε. Φτιάξαμε τη δική μας εκπομπή και την είχαμε ονομάσει: “Απίστευτα κι όμως αφρουδακέικα”. Και κάναμε γυρίσματα με πρωταγωνίστρια τη γιαγιά μας. Την πειράζαμε, γελούσαμε. Την εκνεύριζε, έβγαζε αντίδραση. Είχαμε γράψει σε ένα χαρτί τον τίτλο της εκπομπής και αυτό ήταν το πρώτο πλάνο. Γράφαμε: Πρωταγωνιστούν: Αφρουδάκης Γιώργος, Αφρουδάκης Ζάχος, Αφρουδάκης Χρήστος, γιαγιά”.

Ο Χρήστος συνέχισε να δίνει κόσμο: “Εγώ που ήμουν πιο μικρός δεν έκανα αταξίες. Ο Ζάχος που ήταν στη μέση ήταν αρκετά δραστήριος σε αυτά”.

Ο μεσαίος, λοιπόν, απάντησε με σοφία: “Καλό είναι να μη φύγει ποτέ το παιδί που κρύβουμε μέσα μας. Αυτό είναι η ευτυχία και η επιτυχία! Όμως, πρέπει να προσαρμόζεσαι και στην ηλικία σου”. Στα 41 εννοεί. Τι κάνει στα 41; “Έτσι, όπως αρχίσαμε μικροί, δηλαδή που παίζαμε και σπάγαμε τα πάντα σπίτι μας, έτσι γίνεται και τώρα. Πάμε να παίξουμε με τον Γιώργο και σκοτωνόμαστε. Λογικά, θα μπει σε αυτό το γκρουπ τώρα και ο Χρήστος, που σταμάτησε. Με τον Γιώργο παίζουμε μπιτς βόλεϊ, padel, τένις όσο μπορούμε λόγω των κουσουριών που έχουμε πια (γέλασε). Με τον Γιώργο πάμε όπου μπορούμε να αθληθούμε και φυσικά τρωγόμαστε σαν τα κοκόρια”.

Ο άνθρωπος που δεν αντέχει την ήττα και οι ''συνταξιούχοι''

Υπάρχει εξήγηση για αυτά τα κοκόρια και την έδωσε ο Γιώργος: “Πάντα τρωγόμαστε επειδή, δεν μου αρέσει να χάνω. Πάντα, είτε είμαστε αντίπαλοι είτε συμπαίχτες, ό,τι κι αν παίζουμε δεν μπορώ να συνεχίσω αν δεν το δω ανταγωνιστικά. Όχι τον Ζάχο, αλλά κι εσένα ανταγωνιστικά θα σε δω. Αν δεν σε δω ανταγωνιστικά σημαίνει ότι δεν με ενδιαφέρει αυτό που παίζω. Όταν με ενδιαφέρει κάτι που παίζω, το βλέπω έτσι. Και νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος που έπαιξα σε τόσο υψηλό επίπεδο. Όταν έχανα πέθαινα.

Αυτή τη στιγμή, για να καταλάβεις είμαι ευδιάθετος επειδή πριν από λίγο νίκησα στο padel. Αλλιώς θα ήμουν μουτρωμένος (γέλασε). Τώρα, που μεγαλώνω σκέφτομαι ότι ήμουν υπερβολικός. Ο αθλητισμός είναι ένα παιχνίδι, δεν είναι κάτι παραπάνω. Υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά ζητήματα. Βέβαια, το λέω τώρα αυτό, ότι δηλαδή είναι ένα παιχνίδι. Τότε, δεν το έβλεπα έτσι. Όμως, με βοήθησε αυτό.

Αυτό που κατάφερα -κυρίως-, είναι ότι έπαιξα πάρα πολλά χρόνια σε πολύ υψηλό επίπεδο. Από τα 16 χρόνια μου έως τα 40. Δεν ξέρω αν υπάρχουν άλλοι. Είναι ένα πολύ δύσκολο στοίχημα για κάθε αθλητή. Αυτό με χαρακτηρίζει. Μπορεί να έχουν περάσει καλύτεροι παίχτες από μένα και στη γενιά μου και ίσως να υπάρξουν κι άλλοι τα επόμενα χρόνια. Και νομίζω ότι βοήθησε αυτό που συζητάμε. Ότι, δεν συμβιβάστηκα με κάτι λιγότερο από τη νίκη. Αν έλεγα δεν πειράζει, ίσως να μην είχα αυτή τη σταθερή πορεία”.

Στα πολύ πιο σοβαρά στάθηκε ο Χρήστος, όταν ανέφερε τις αγαπημένες κοινές στιγμές τους. “Ο γάμος του Γιώργου ήταν μια τέτοια και ο ερχομός των παιδιών του. Ήταν συγκινητικό όταν ήρθε το πρώτο νέο μέλος της οικογένειας, ο Πολύβιος, τον οποίο βαφτίσαμε μαζί με τον Ζάχο”.

Δώσαμε το ίδιο ραντεβού για μια αντίστοιχη συνέντευξη, σε 10 χρόνια από τώρα. “Πάλι με το πόλο ασχολούμαστε. Δεν τελείωσε, για εμάς! Θα κλείσουμε το κεφάλαιο, όταν σταματήσουμε και από παράγοντες”. Καλά να είμαστε μέχρι τότε. Εμείς, πρέπει να φύγουμε για το επόμενο θέμα. “Μετά σε ποιον έχετε συνέντευξη;”, ρώτησε ο Ζάχος πριν αποχωρήσουμε από τον Λαιμό. “Στον τάδε”, τού απάντησα. “Α, σήμερα πιάσατε όλους τους συνταξιούχους”.