Είναι πολύ σημαντικό για κάθε ομάδα και δη για την ΑΕΚ να έχει το δικό της τρόπο παιχνιδιού. Σαφώς αυτός θα μοιάζει και με των άλλων, όμως μαζί θα έχει και την εφαρμοσμένη μοναδικότητά του στο συγκεκριμένο σύνολο. Αυτό στον οποίο ο προπονητής θα δείχνει εμπιστοσύνη, δίχως να παρεκκλίνει από το μοντέλο του προσπαθώντας να μιμηθεί εκείνο το αντιπάλου. Όταν οι κόουτς λένε ότι ''εμείς θα παίξουμε το παιχνίδι μας και δεν θα το προσαρμόσουμε πάνω σε εκείνο της ομάδας που έχουμε να αντιμετωπίσουμε'', προφανώς εννοούν ότι έχουν στο σύνολο που καθοδηγούν, τη βεβαιότητα πως θα επιβληθεί.

Οι συνθήκες δεν ήταν τέτοιες για το σκεπτικό του Μάσιμο Καρέρα, ώστε ο συντηρητικός Ιταλός να πιστέψει ότι θα μπορούσε να υποστηρίξει αυτό που η ΑΕΚ συνήθως παίζει, από την αρχή του ματς. Έτσι επέλεξε ένα σχήμα το οποίο περισσότερο είχε ως στόχο το να περιορίσει τον αντίπαλο και να προσαρμόσει τα θέλω του πάνω σε αυτά πού ήξερε ότι ο ΠΑΟΚ θα κυνηγήσει. Ασφαλώς, ήταν τέτοιες και τόσες οι απουσίες της ΑΕΚ, που σε ένα βαθμό -σημαντικό κιόλας- θα μπορούσε να πει κανείς ότι δικαιολογείται η επιλογή του Ιταλού να παίξει τον ΠΑΟΚ με καθρέφτη (3-4-3). Αρκεί αυτή, να ήταν μία επιλογή η οποία αποτελούσε προϊόν ανάγκης και όχι κάτι θεμελιώδες. Ωστόσο η ιστορία των προηγούμενων αντίστοιχων αγώνων, μας δείχνει κάτι διαφορετικό...

Είναι πολύ εύκολο να μιλάς μετά από ένα παιχνίδι ασκώντας κριτική, αυτή είναι όμως και η φύση της δουλειάς μου. Ο Καρέρα επέλεξε να παρουσιάσει μία ομάδα που είχε πρωτίστως ως στόχο να περιορίσει το παιχνίδι του αντιπάλου. Φαίνεται αυτό από το ''ένα σουτ και ένα γκολ'' που κατέγραψε η στατιστική για την ΑΕΚ. Είναι εύλογη όμως η απορία που δημιουργείται με το πώς θα μπορούσε να είναι η ομάδα στο συγκεκριμένο παιχνίδι, αν ο προπονητής της δεν έδειχνε αυτό τον υπερβολικό φόβο και την παρουσίαζε με ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης και δράσης, παίζοντας για παράδειγμα το 4-2-3-1 με τον Λιβάγια πίσω από τον επιθετικό και δύο παίκτες στις πτέρυγες.

Ο ΦΟΒΟΣ ΔΕΝ ΤΟΥ ΓΥΡΙΣΕ ΕΝΤΕΛΩΣ ΜΠΟΥΜΕΡΑΝΓΚ

Επιλέγοντας (και προσπαθώντας) δηλαδή, να επιβάλει εκείνη το παιχνίδι της βάσει ενός δικού της συστήματος (ή πλάνου) και όχι αντιγράφοντας τον τρόπο που παίζει ο αντίπαλος με σκοπό να προσπαθήσει να τον περιορίσει για να κλέψει το ματς. Αυτός ο φόβος με τον οποίον ο προπονητής της ΑΕΚ αντιμετώπισε το παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ, δεν του γύρισε εντελώς μπούμερανγκ ακριβώς επειδή ο αντίπαλος, ο οποίος είχε συντριπτικά περισσότερες ευκαιρίες για γκολ, ήταν είτε άστοχος είτε επιπόλαιος. Δεν είναι επίσης κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί.

Το πιο πιθανό θα ήταν να βλέπαμε νίκη των φιλοξενούμενων, αν ο Φερέιρα δεν ήταν τόσο αργοπορημένος στη σκέψη, καθυστερώντας χαρακτηριστικά να ρίξει στον αγώνα τους τρεις παίκτες που στα τελευταία 20 λεπτά του παιχνιδιού έβαλαν την ΑΕΚ μέσα στο τέρμα της και έδωσαν στον ΠΑΟΚ το λιγότερο που βάσει της εικόνας του δικαιούται να πάρει από το συγκεκριμένο παιχνίδι, δηλαδή την ισοπαλία. Η ΑΕΚ δεν είναι ομάδα η οποία επικαλούμενη τις απουσίες της μπορεί να παίζει με τέτοια συμπλέγματα απέναντι στους μεγάλους αντιπάλους της.

Αντιθέτως οφείλει να είναι εκείνη που θα προσπαθεί να ορίσει το τέμπο των αγώνων και όχι μονίμως να προσαρμόζει το παιχνίδι της σε μία φοβική προσέγγιση, αλλάζοντας το στυλ της, βάσει του πως παίζει εκείνος που έχει απέναντί της. Οι μεγάλες ομάδες έχουν ένα συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού και δεν το αλλάζουν επειδή υπάρχουν απουσίες, επιχειρώντας να παίξουν κάτι το οποίο έχουν δουλέψει σε δύο ή τρεις προπονήσεις και επί της ουσίας δεν ξέρουν να υπηρετήσουν. Όπως έκανε δηλαδή η ΑΕΚ.

Κατά τα άλλα οφείλουμε να αναγνωρίζουμε στον Καρέρα ότι προσπαθεί να αξιοποιήσει τους νεαρούς ποδοσφαιριστές που ευδοκιμούν στην ομάδα, όπως επίσης να εξάρουμε την προσπάθεια του νεαρού Μιτάι, ο οποίος στα 17 χρόνια του έπαιξε για πρώτη φορά με τη φανέλα της ΑΕΚ σε επίσημο ματς έχοντας μία πολύ ικανοποιητική παρουσία στο πρώτο ημίχρονο. Αυτά και μέχρι εκεί...