Το ποδόσφαιρο είναι γενικά ένα δίκαιο άθλημα. Θα υπάρξουν στιγμές που θα κλείσει το μάτι στην τύχη ορισμένων, όμως η κεντρική ιδέα του είναι στο τέλος να ανταμείβει όσους το αξίζουν και να τιμωρεί όσους κάνουν του κεφαλιού τους για να πορευτούν κόντρα στη λογική του. Είναι ξεκάθαρο ότι η ΑΕΚ τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχει αποκτήσει master σε αυτό.

Έτσι λοιπόν ακόμα και στον τελευταίο αγώνα με τον Άρη που το ίδιο το άθλημα της έδωσε την ευκαιρία να κάνει κάτι ώστε οι απανταχού υποστηρικτές της να νιώσουν καλύτερα, στην ουσία της επιφύλασσε την πιο αυστηρή αλλά μαζί και δίκαιη αντιμετώπιση απέναντι σε όλες τις κακοτεχνίες της.

Όταν δεν αξίζεις να πάρεις κάτι ουσιώδες και σημαντικό, η τιμωρία θα έρθει με τον πιο σαδιστικό τρόπο. Αυτό ακριβώς συνέβη στο Κλεάνθης Βικελίδης. Ήταν το φινάλε που δεν άξιζε στην ομάδα για το συγκεκριμένο αγώνα αλλά ήταν ακριβώς ό,τι της έπρεπε για την αντιμετώπισή της απέναντι στο ποδόσφαιρο, σε όλη τη διάρκεια της σεζόν. Βασικά ΚΑΙ αυτής της σεζόν, της τέταρτης στη σειρά...

Είναι πράγματι λυπηρό το γεγονός ότι αυτή η τεράστια στα όρια του συγκλονιστικού προσπάθεια εισόδου της ΑΕΚ στο νέο γήπεδο της, θα σηματοδοτηθεί με απουσία από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Ξένες ομάδες θα έρθουν μόνο για τα test events του καλοκαιριού και αυτό από μόνο του είναι ένα γεγονός που μικραίνει ακόμα περισσότερο το club σε αγωνιστικό επίπεδο. Πέρυσι ο αποκλεισμός από τη Βελέζ, φέτος δεν θα υπάρχει καν η ευκαιρία για να παίξει με κάποια Βελέζ.

Πόσο οξύμωρο είναι δε, σε αυτή την πιο παταγωδώς αποτυχημένη σεζόν της ΑΕΚ μετά την επιστροφή στην πρώτη κατηγορία, να επιβραβεύονται με τη συνέχιση της πορείας τους στο club αυτοί που τη σχεδίασαν... Οι ίδιοι άνθρωποι που μεταξύ τους έλεγαν ότι η απόσταση από τον Ολυμπιακό είναι ένας, το πολύ δύο παίκτες. Μαθαίνω ότι κάποιοι το πιστεύουν ακόμα κοιτώντας πια από την πέμπτη θέση τον Άρη να βρίσκεται από πάνω τους και να βγαίνει στην Ευρώπη...

Αλήθεια τώρα, πόση σημασία έχει να ασχοληθεί κανείς με το τι έκανε και τι δεν έκανε η ΑΕΚ στο συγκεκριμένο παιχνίδι; Ποιο ακριβώς νόημα υπάρχει όταν τελείωσε η σεζόν μ' ένα τεράστιο μηδενικό στην τελική σούμα; Η Ένωση έμεινε στην 5η θέση της κατάταξης, με μία αστρονομική διαφορά από την κορυφή (από την ομάδα μάλιστα που τα στελέχη της έλεγαν το περασμένο καλοκαίρι ότι έχουν μειώσει την ψαλίδα στο ελάχιστο!) και με πλήρη ανικανότητα να κερδίσει έστω ένα σημαντικό παιχνίδι στα playoffs.

Διότι αν κάποιος θεωρεί πως έγινε κάτι ιδιαίτερο επικρατώντας δις επί του ΠΑΣ, έχει κυριολεκτικά και δίχως περιστροφές αποδεχθεί την πασιφανή αποδόμηση του DNA της ΑΕΚ. Και το πιο επίφοβο όλων είναι ότι οι άνθρωποι που πρωτοστάτησαν στο να υπάρξει αυτή η απογοητευτική σεζόν, είναι οι ίδιοι που θα χαράξουν την επόμενη μέρα της.

Πόσοι και πόσοι αλήθεια, μαθητευόμενοι μάγοι, προσπαθούν εδώ και χρόνια να μάθουν τη δουλειά στου κασίδη το κεφάλι; Πόσοι και πόσοι άνθρωποι που δεν είχαν την επάρκεια και άλλοι τόσοι που εξακολουθούν να μην την έχουν, όλοι σε αυτή την ομάδα για να την οδηγήσουν σε αυτό το ταπεινωτικό σημείο που βρίσκεται σήμερα.

Θα τολμήσω να πω ότι ο Άρης δεν έκανε τελικά και κάτι σπουδαίο. Νίκησε με ανατροπή έναν αντίπαλο που είναι το φάντασμα της αληθινής ιστορίας του. Μια ομάδα που κατάντησε έτσι με τόσο κυνικό τρόπο που είναι λογικό να προκαλεί θυμό σε όλους όσοι δεν θέλουν να ασχολούνται μόνο με τα γήπεδα ως έργα, αλλά και με όσα συμβαίνουν μέσα σε αυτά. Κρίμα για την ΑΕΚ, αυτή δεν είναι η ΑΕΚ που ξέραμε...

Στην Game Night του Σαββάτου, ο Παντελής Βλαχόπουλος μαζί με τους Θέμη Καίσαρη και Τσάρλυ σχολίασαν την ασύλληπτη ανατροπή Ευρώπης του Άρη επί της ΑΕΚ, τον ήρωα Τσιμίκα που έδωσε το Κύπελλο στη Λίβερπουλ, τον... Panathinaikos και τη φιέστα του Ολυμπιακού: