Επειδή ξεκίνησα το σπορ της δημοσιογραφίας σε σχετικά μεγάλη ηλικία, δεν έχω αποβάλει ακόμα το μικρόβιο του φιλάθλου. Βασικά δεν θέλω και δεν πρόκειται να το αποβάλω. Γι' αυτό και χθες πέρασα από το Περιστέρι, όχι για να κάτσω στη θέση των δημοσιογραφικών αλλά στις κερκίδες. Ανάμεσα στον κόσμο, εκεί που χτυπά η καρδιά του ποδοσφαίρου.

Απολαμβάνω να βρίσκομαι στις εξέδρες, να ακούω τις ατάκες των φιλάθλων, τις συζητήσεις, να μπαίνω σε αυτές. Πώς είναι να γράφεις στάτους στο facebook: Μεγάλη χαμένη ευκαιρία από τον Καραμάνο και να διαβάζεις από κάτω τα σχόλια; Κάπως έτσι αλλά και καμία σχέση ταυτόχρονα!

Στο γήπεδο ο φίλαθλος γίνεται ένα με το παιχνίδι, νιώθει ότι παίρνει μέρος σε αυτό. Και είναι εκεί γιατί συνήθως πονάει για την ομάδα του. Δεν υπάρχουν στις εξέδρες οι οπαδοί του καναπέ που δεν έχουν μυρίσει χορτάρι, οι οπαδοί όλων των ομάδων που θέλουν 2 δεύτερα δημοσιότητας κάτω από ένα στάτους για να βγάλουν κόμπλεξ ή να πουν μία εξυπνάδα.

Και πάνω απ' όλα στο γήπεδο δεν έχεις ριπλέι. Δράση/αντίδραση σε όλο τους το μεγαλείο. Ατάκες και αντιδράσεις ουσιαστικά μόλις συμβαίνουν οι φάσεις. Χωρίς, τις περισσότερες φορές, να έχεις αντιληφθεί τι έχει γίνει.

Στο ψητό (του χθεσινού αγώνα)

Ο Τάσος Καραμάνος στο 22' μπαίνει με φόρα στην περιοχή. Το σώμα του δεν είναι κατάλληλα τοποθετημένο ώστε να υποδεχθεί τη δυνατή σέντρα του Δημούτσου. Βρίσκει την μπάλα με το κεφάλι αλλά αυτή φεύγει άουτ, πάνω από την άδεια εστία.

Στο 24' υποδέχεται την υποδειγματική πάσα του Ναπολεόνι και πλασάρει το ίδιο. Υποδειγματικά. Ο Ρομπέρτο ακουμπά με τα ακροδάκτυλα την μπάλα που φεύγει ξυστά από το δοκάρι. Ενώ στο 29' δεν σαστίζει στο τσαφ του Παπάζουγλου και εκτελεί με τη μία για το 1-0.

Όλα αυτά τα περιγράφω έχοντας δει τις φάσεις το βράδυ. Στο γήπεδο σκέφτηκα "πωπω, τι έχασε!" ώντας πολύ μακριά από την εστία του Ρομπέρτο. Ενώ δίπλα μου; Στην πρώτη ευκαιρία κάποιοι αριστερά, δεξιά ξέσπασαν. "Τι χάνει ρε ο πουλημένος; Δεν ντρέπεται; Είναι δυνατόν;" Στη δεύτερη ευκαιρία έγινε πια "ξεφτιλισμένος". "Δεν φταίει ρε αυτός, αλλά ο προπονητής που τον έβαλε", η ατάκα ενός άλλου. Πρόλαβε να κάνει λάθος ο Σα Πίντο! Για να έρθει το "γκοοοοοοοολ ρε παικταρά Καραμάνο!". Και η αποθέωση του ποδοσφαιριστή στην αλλαγή του στο δεύτερο ημίχρονο.

Όλα τα παραπάνω τα δέχομαι σ' ένα βαθμό. Καταλαβαίνω αυτόν που έχει έρθει στο γήπεδο. Ότι μπορεί να ξεφύγει πάνω στην ένταση, να πει μια κουβέντα παραπάνω. Να κάνει μια ωραία κωλοτούμπα στη συνέχεια. Δεν θα τον δείξω με το δάκτυλο. Ειδικά όταν είναι η εξαίρεση. Γιατί ευτυχώς ο κόσμος του Ατρόμητου στην πλειοψηφία του, στήριξε τον παίκτη στις χαμένες ευκαιρίες, τον αποθέωσε στο γκολ, τον χειροκρότησε θερμά στην αλλαγή του.

Καλημέρα Τάσο, ήσουν στημένος;

Όταν όμως τα σχόλια για πουλημένο και ξεφτιλισμένο Καραμάνο προέρχονται από δημοσιογράφους, τότε το πράγμα γίνεται επικίνδυνα αρρωστημένο. Άλλοι απροκάλυπτα, άλλοι με υπονοούμενα, πρόλαβαν να πετάξουν λάσπη μέσω σόσιαλ στον παίκτη ανάμεσα στις δύο ευκαιρίες και το γκολ του.

Συγνώμη, πείτε με ρομαντικό, εκτός πραγματικότητας, δεν ξέρω τι. Αλλά αυτό το βλέπω ως ανήθικο. Να είσαι στον καναπέ σου, να βλέπεις το παιχνίδι με την ησυχία σου και τα ριπλέι σου και να βγάζεις στη σέντρα έναν ποδοσφαιριστή που προσπαθεί να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας. Μόνο και μόνο για να γράψεις αυτά που θέλει να διαβάσει μια μερίδα οπαδών. Η' γιατί είσαι και εσύ σε αυτή τη μερίδα.

Ευτυχώς δηλαδή για τον Καραμάνο που έκανε το τσαφ ο Παπάζογλου γιατί σκέψου να είχε μείνει με τις δύο χαμένες ευκαιρίες. Και να πέρναγε με 1-0 ο Ολυμπιακός από το Περιστέρι. Σκέψου το τι θα διαβάζαμε σήμερα το πρωί για τον παίκτη... Ίσως κάποιοι (δημοσιογράφοι) να τον έπαιρναν τηλέφωνο να τον ρωτήσουν αν ήταν στημένος.