Όσο υπερβολικό και αν ακουστεί - γιατί και η υπερβολή έχει την αξία της - είναι από τις μέρες που δεν θέλεις να ξημερώσουν. Ή τουλάχιστον που δεν θα ήθελα εγώ, για να το κάνω προσωπικό. Η είδηση ότι ο Νταβίδ Φουστέρ δεν θα συνεχίσει στον Ολυμπιακό με βρήκε απροετοίμαστο. Μπορεί να ξέραμε όλοι ότι όσες πιθανότητες υπήρχαν να ανανεώσει, άλλες τόσες έλεγαν ότι μπορεί και όχι, αλλά μέσα μου υπήρχε πάντοτε η ελπίδα ότι θα φορούσε ακόμα μια χρονιά την ερυθρόλευκη φανέλα, συνεχίζοντας να κοσμεί με την παρουσία του τα ελληνικά γήπεδα. Και τώρα που έφτασε η στιγμή του αποχαιρετισμού, συνειδητοποιώ ότι τα έξι χρόνια ήταν λίγα. Γιατί προσωπικότητες σαν τον Νταβίδ, θέλεις να τις βλέπεις για πάντα στο χορτάρι. Δεν έχει να κάνει μόνο με το ποδόσφαιρο, αλλά με πολλά άλλα, που όσο περνούν τα χρόνια σπανίζουν όλο και περισσότερο, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλο τον κόσμο.

Ο Φουστέρ είναι διαφορετικός και αυτό τον έκανε τόσο αγαπητό. Δεν υπήρξε "γεννημένος" παιχταράς, άλλωστε ο ίδιος έχει δηλώσει ότι μόνο η σκληρή δουλειά και η αφοσίωση στο ποδόσφαιρο, τον έκαναν αυτό που είναι. Το ταλέντο το έχτισε ο ίδιος, την πορεία του σε κάθε σύλλογο που έπαιξε, μικρό ή μεγάλο, την πάλεψε κάθε στιγμή, σε κάθε αγώνα, σε κάθε προπόνηση, σε κάθε πίκρα και σε κάθε χαρά. Το "Φουστέρ αλάνι, για πάντα στο λιμάνι" δεν είχε καμία σχέση με το "Ζιοβάνι αλάνι για πάντα στο λιμάνι". Ο Βραζιλιάνος το άκουσε γιατί ήταν ένας μάγος της μπάλας, ο Ισπανός γιατί ήταν ένα κόσμημα από κάθε άποψη, συγκεντρώνοντας τόσα και τέτοια χαρακτηριστικά, που ανάγκασαν και τους πιο δύσπιστους να παραδεχτούν ότι η αναγνώριση σε έναν παίκτη δεν είναι απαραίτητο να έρθει μόνο λόγω της ποδοσφαιρικής του αξίας, αλλά και λόγω του χαρακτήρα του, της αφοσίωσης, της θέλησης, της εργατικότητας και της ταπεινότητας. Και όλα αυτά έκαναν το "Καραϊσκάκης" να πει το δικό του μεγάλο ευχαριστώ σε έναν ποδοσφαιριστή που τίμησε με το παραπάνω την παρουσία του στον σύλλογο του Ολυμπιακού. Με ένα σύνθημα που είναι προορισμένο για λίγους και εκλεκτούς.

Το ποδόσφαιρο έχει πάψει εδώ και καιρό να είναι ρομαντικό. Κάθε κανόνας έχει όμως τις εξαιρέσεις του. Και επειδή αυτές είναι λίγες, όπου τις συναντάμε, θέλουμε να τις απολαμβάνουμε όσο το δυνατόν περισσότερο. Δεν χρειάζεται να γράψω πολλά επ' αυτού, μόνο ένα. Το πόσο έλαμπαν τα μάτια του Νταβίδ, όταν τον είχα ρωτήσει πριν καιρό στη μικτή ζώνη πώς ένιωθε που φορούσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού. "Είναι τιμή, είναι όνειρο, είναι απίστευτο συναίσθημα, ευχαριστώ όλους που με κάνουν να νιώθω τόσο ξεχωριστός", ήταν μερικά από τα λόγια που μου είχε πει συγκινημένος. Με την ίδια συγκίνηση διάβασα σήμερα το πρωί την είδηση ότι δεν θα συνεχίσει στον Ολυμπιακό. Πήγα αμέσως στο κουτί που φυλάω τις φανέλες που μου έχουν χαρίσει, βρήκα τη δική του και την έβγαλα φωτογραφία για να την ανεβάσω στο προφίλ μου στο facebook. Και δάκρυσα. Χωρίς μελοδραματισμούς, ήταν τελείως αυθόρμητη αντίδραση. Μου έχει συμβεί με ελάχιστους αθλητές. Με τον Σαραβάκο όταν σταμάτησε, με τον Γκάλη το '87, με τον Μαραντόνα το '86. Πρώτη φορά όμως με έναν "αντίπαλο". Που τυχαίνει όμως να είναι και φίλος. Πραγματικός φίλος. Ο μοναδικός που έχω από τον χώρο του αθλητισμού.

Ένας καλός συνάδελφος μου είπε το αυτονόητο: That's life φίλε μου, ο χρόνος δεν νικιέται. Και έχει δίκιο. Δεν έχει νόημα να σχολιάσουμε όλοι εμείς το γιατί δεν συνεχίζει. Δεν είναι δική μας δουλειά άλλωστε. Όμως μπορούμε να μαζέψουμε τις αναμνήσεις που μας αφήνει ο Φουστέρ και να τις κρατήσουμε μέσα μας. Να μνημονεύουμε το πάθος του, την ευγένειά του, το ήθος του, την μετριοφροσύνη του. Το ότι πάντα έδωσε το 100% από αυτό που είχε, το ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε απόφαση των προπονητών του, το ότι οποιαδήποτε πίκρα την κράτησε πάντα μέσα του, το ότι πάντα ήταν έτοιμος να προσφέρει στην ομάδα του, το ότι συνεργάστηκε άψογα με τους πάντες, το ότι ποτέ δεν σταμάτησε να δουλεύει σκληρά, το ότι πάντα υπήρξε παράδειγμα για συμπαίκτες και αντιπάλους, το ότι στα έξι χρόνια που έπαιξε στη χώρα μας είχε πάντοτε υποδειγματική συμπεριφορά μέσα και έξω από τα γήπεδα. Είναι τιμή για τον Ολυμπιακό που ένας τέτοιος παίκτης φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Και εύχομαι κάποια στιγμή να τον δούμε να επιστρέφει για να υπηρετήσει από άλλο - οποιοδήποτε - πόστο τον σύλλογο στον οποίο έζησε τις σημαντικότερες στιγμές της καριέρας του.

Ο πιστός "στρατιώτης" Φουστέρ φεύγει. Η φανέλα με το "19" θα μας λείψει. Μακάρι όμως όλοι οι ξένοι να αποχωρούσαν με την προσφορά του Νταβίδ και την αναγνώριση που κέρδισε από τον κόσμο. Γιατί το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο οι μεγάλοι παιχταράδες, οι Μέσι και Ρονάλντο. Είναι και όλες αυτές οι μικρές, υπέροχες ιστορίες εκείνων που έρχονται ως άγνωστοι και φεύγουν με την αγάπη και τον σεβασμό όλων. Buena suerte David. Gracias por todo. Un abrazo enorme y hasta pronto amigo...