Όποιος πιστεύει πως τα κακά νέα σταματούν στον αποκλεισμό της Εθνικής από την 8αδα, είναι ίσως αισιόδοξοι. Η επόμενη μέρα της επίσημης αγαπημένης δεν μοιάζει καθόλου αισιόδοξη, διότι έχει δημιουργηθεί ένα μεγάλο χάσμα, που θα χρειαστούν χρόνια για να καλυφθεί.

Η αποτυχία στην Κίνα ήρθε να μας προσγειώσει ανώμαλα. Επί τη ευκαιρία να ξεκαθαρίσουμε πως τα δέκα χρόνια δίχως μετάλλια είναι πολλά, αλλά στο παρελθόν η Ελλάδα έκανε 16 χρόνια να ανέβει στο βάθρο. Από το 1989, επέστρεψε το 2005. Επίσης από το 2009 και μετά, υπήρξαν και θετικές παρουσίες. Η 6η θέση στο EuroBasket του 2011 και η είσοδος στην 8αδα (δίχως Γιάννη) το 2017, δεν είναι αποτυχίες. Απλά δεν είναι και επιτυχίες.

Αυτά όμως είναι πίσω, το θέμα είναι τι γίνεται τώρα. Διότι αν αναζητήσουμε την επόμενη 12αδα της Εθνικής μας ομάδας, θα διαπιστώσουμε πως θα χρειαστούν χρόνια για να βρούμε σπουδαίες φουρνιές. Για παράδειγμα, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι απίθανο να έρθει στο Προολυμπιακό το επόμενο καλοκαίρι, συνεπώς το ρόστερ θα είναι αποδυναμωμένο.

Από την άλλη η παλιά φρουρά μεγαλώνει και έρχεται η ώρα να δώσει τη σκυτάλη, αλλά το ζητούμενο είναι σε ποιους. Οι 96ρηδες και οι 97ρηδες έχουν φέρει τις τελευταίες σπουδαίες επιτυχίες, όμως δεν είναι έτοιμοι να πάραλάβουν (τη σκυτάλη). Ο Κόνιαρης, ο Χαραλαμπόπουλος, ο Μήτογλου, ο Ντόρσεϊ, ο Παπαγιάννης και κάποια άλλα μικρότερα παιδιά (Λούντζης, Μωραϊτης, Καλαϊτζάκης) αποτελούν ελπίδα για κάτι μεγάλο, αλλά κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι θα κάνουν και την καριέρα που όλοι προσδοκούν.

Οι περισσότεροι αναζητούν τον επόμενο προπονητή, προτείνουν και θέλουν λύσεις, αλλά εξίσου σημαντικό είναι να έχουμε και παίκτες. Διότι όπως έχουν διαπιστώσει όσοι παρακολουθούν τις μικρές εθνικές ομάδες, αντιλαμβάνονται πώς οι περισσότερες χώρες ασχολούνται σοβαρά πλέον με το μπάσκετ και παράγουν συνεχώς παίκτες, την ίδια στιγμή που εμείς έχουμε ξεχάσει πώς μπαίνει η μπάλα στο καλάθι.

Αν θυμηθούμε όλες τις μικρές Εθνικές μας ομάδες τούτο το καλοκαίρι, μόνο η U20 στο Ισραήλ έδειξε να διαθέτει και να παρουσιάζει κάτι ωραίο στην επίθεση. Οι υπόλοιπες ομάδες είχαν καλές στιγμές και κάποιους μεμονωμένα ταλαντούχους παίκτες. Ακόμα και η U18 που πήγε στην τετράδα του Eurobasket, δεν παρουσίασε τίποτα τρομερό, με εξαίρεση κάποια παιδιά με προοπτική, αλλά μπόλικο δρόμο μπροστά τους.

Η μειωμένη παραγωγή παικτών είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα του ελληνικού μπάσκετ συνολικά και είναι το μόνο που δεν φταίει η Ομοσπονδία. Υπάρχουν όμως πάρα πολλά άλλα προβλήματα, που αρχίζουν και τελειώνουν στην ΕΟΚ και διαιωνίζονται. Για να μην μακρηγορούμε, άλλωστε έχουν γραφτεί χιλιάδες λέξεις τις τελευταίες ημέρες, είναι σαφές ότι η Ομοσπονδία υπολειτουργεί εδώ και καιρό. Οι περισσότεροι ρίχνουν ευθύνες μόνο στον Γιώργο Βασιλακόπουλο, αλλά το δικό του φταίξιμο είναι συγκεκριμένο.

Έχει ξεμείνει από ικανούς συνεργάτες, είτε γιατί έπαψαν να βρίσκονται στη ζωή (Κολοκυθάς, Μπασούρης), είτε γιατί τους έδιωξε από κοντά του. Εχει δώσει εξουσίες σε εντελώς ανίκανους ανθρώπους, που στο όνομα του προέδρου βιάζουν τη λογική και κάνουν επίδειξη δύναμης, νιώθοντας άτρωτοι.

Μιλάμε για υπαλλήλους που στον ιδιωτικό τομέα θα τους έδιωχναν σε μία εβδομάδα, ή μέλη επιτροπών που ξέρουν να διχάζουν, να δημιουργούν πολλά προβλήματα και να προκαλούν τεράστιο κακό στο οικοδόμημα του αθλήματος. Ανθρώπους που γράφουν το "όχι" με Ω" και την ίδια στιγμή ασκούν εξουσία.

Δυστυχώς εδώ και πολλά χρόνια η ΕΟΚ κάνει συνεχόμενα βήματα πίσω, είναι διαιρεμένη και αποτελεί πηγή για πολλά κακά και άσχημα στο ελληνικό μπάσκετ. Και προς Θεού, δεν είναι λύση να μπει ένας παλιός παίκτης για να αναλάβει την προεδρεία. Αυτά είναι επικοινωνιακά τρικ και μάλιστα αποτυχημένα.

Το είπε άλλωστε και ο Παναγιώτης Φασούλας και ο Θοδωρής Παπαλουκάς πως δεν είναι απαραίτητο ο επόμενος πρόεδρος να είναι πρώην διεθνής παίκτης. Γιατί όπως έχετε διαπιστώσει, οι περισσότεροι πρόεδροι - παίκτες, δεν τα καταφέρνουν στα παραγοντικά τους καθήκοντα. Είτε ασκούν διοίκηση, είτε είναι "μπροστινοί".

Το θέμα είναι να βρεθούν συνολικά πολλοί άνθρωποι να βοηθήσουν στη διοίκηση της ΕΟΚ, άνθρωποι με νέα μυαλά, όχι απαραίτητα για να γίνουν πρόεδροι, αλλά για να δώσουν νέα πνοή στο οικοδόμημα του μπάσκετ. Να αναλάβουν καίρια πόστα, να βοηθήσουν τις Εθνικές ομάδες και να πάψουν να κάνουν κουμάντο ανίκανοι υπάλληλοι. Διότι δεν περνούν όλα από το χέρι του Βασιλακόπουλου, όσο κι αν βολεύει κάποιους να του ρίχνουν όλες τις ευθύνες. Αλλο βέβαια που ο ίδιος εδώ και καιρό δεν κάνει απολύτως τίποτα για να αλλάξει την κατάσταση και η στασιμότητα, μας έχει φέρει πίσω από τη μισή Ευρώπη.

ΥΓ.: Ένα μεγάλο λάθος του Βασιλακόπουλου και της ΕΟΚ είναι ότι συνεχίζουν να ασχολούνται με την Α1. Να ασχολούνται με το επαγγελματικό μπάσκετ. Αν δεν το έκαναν αυτό, δεν θα έμπλεκαν ποτέ στην κόντρα Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού, που είναι άλλη μία πηγή κακού και διχασμού. Και πάντα αρρωσταίνει και το κλίμα στην Εθνική ομάδα.

ΥΓ. 1: Η αστειότητα με τους διαιτητές και τους ορισμούς στο Παγκόσμιο Κύπελλο ξεπέρασε κάθε όριο, με απόλυτη ευθύνη της FIBA. Και να πει κανείς ότι δεν ήταν αναμενόμενο; Όποιος είχε παρακολουθήσει το Παγκόσμιο U19 στην Κρήτη και το Eurobasket U18 στον Βόλο ήταν υποψιασμένος. Αυτοί που τα έκαναν μαντάρα σε επίπεδο εφήβων, ήταν αδύνατο να κάνουν κάτι καλύτερο ανάμεσα σε άνδρες. Δυστυχώς τα τραγική λάθη των διαιτητών έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο κι αυτό μειώνει το πρεστίζ της διοργάνωσης. Για να καταλάβετε, ανάμεσα στους ρέφερι στην Κίνα, είναι ο Λετονός Κοζλόσκις, που έκρινε μόνος του τον τελικό Ισπανία - Τουρκία στο Βόλο με δύο... "δώρα" στους Ισπανούς, προκαλώντας την οργή του Ονάν και των υπόλοιπων Τούρκων.

Τυχαίο ή όχι, δε, ο Σέρβος διαιτητής Γκλίσιτς που έπαιξε την Ελλάδα στα ματς με ΗΠΑ και Τσεχία, ήταν ο ρέφερι που είχε ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων στην Κρήτη στο παιχνίδι με τη Γαλλία. Είχε ειρωνική συμπεριφορά σε παίκτες (Καράμπελα) και προπονητή (Καστρίτη), ενώ υπεύθυνος ορισμού - όπως και στην Κίνα - ήταν ο Γιούγκεμπραντ. Ο γνωστός Φινλανδός στον οποίο είχε επιτεθεί φραστικά ο Γιώργος Βασιλακόπουλος σε εκείνη την αναμέτρηση.

ΥΓ. 2: Σερβία, Λιθουανία, Ιταλία, Κίνα, Καναδας, Γερμανία, Ρωσία, Τουρκία. Εχει κι άλλους η λίστα με τους αποτυχημένους στο Παγκόσμιο. Διότι απλά δεν γίνεται να πετύχουν όλοι σε μια μεγαλη διοργανωση.