Ήδη γράφτηκαν πολλά. Πάρα πολλά. Και άξιζαν όλα. Και θα αξίζουν και τα επόμενα που θα γραφτούν. Όταν σταματάει ο κορυφαίος αυτό πρέπει να συμβαίνει. Η καθολική αποδοχή είναι για τον Βασίλη Σπανούλη ένα μεγάλο παράσημο. Αν και την απολάμβανε ακόμη και ως εν ενεργεία μπασκετμπολίστας.

Αυτός ο άτιμος ο «πρώτος θάνατος» δεν παλεύεται. Είτε αν είσαι ερασιτέχνης αθλητής και κάνεις το κέφι σου, είτε αν είσαι ο καλύτερος όλων. Γιατί αυτό αποδείχθηκε, βάσει διάρκειας, τίτλων και χαρακτήρα, πως ήταν ο Σπανούλης.

Όμως εδώ σταματάω. Γιατί αν συνεχίσω λίγο ακόμα, τότε το κείμενο αυτό δεν θα ‘χει την παραμικρή διαφορά από όλα τα άλλα. Και προσωπικά, δεν έχω διάθεση να γράψω μέλια και… σορόπια. Άσχετα αν έτσι σας φανεί παρακάτω. Ξέρετε γιατί; Γιατί μέσα στην ακατάσχετη -και πέρα για πέρα δικαιολογημένη- υμνολογία, αξίζει να υπάρξει και μα ψυχρή , κυνική, άκρως επαγγελματική τοποθέτηση. Όπως ακριβώς δηλαδή ήταν ο ίδιος ο πρωταγωνιστής των ημερών. Όπως ήταν ο Βασίλης σε όλη του την καριέρα.

Ήξερε τι ήθελε πάντα

Θα ψάξω και θα βρω (κάπου υπάρχει βιντεοκασέτα απλά χρειάζεται μετατροπή) την τηλεοπτική συνέντευξη που μου ‘χε δώσει το 2004 ως παίκτης του Αμαρουσίου. Θα κάνω τα πάντα να εμφανίσω πλάνα και ατάκες στο Show Must Go On Live.

Όχι μόνο για να γελάσετε με το ντύσιμο του παρουσιαστή ή να δείτε το μαλλί που είχε ο Βασίλης, αλλά για να διαπιστώσετε ότι από τότε μέχρι σήμερα, δεν άλλαξε ποτέ. Γνώριζε τι ήθελε πάντα. Ποιος ήταν ο σκοπός του, ο στόχος του, που θα έπρεπε να βαδίσει για να πετύχει. Και από τότε έκανε «μπαμ» ότι ο νεαρός Σπανούλης, ήξερε ότι ο πρώτος άνθρωπος που θα ‘πρεπε να ξεπεράσει, να κερδίσει και να ανταγωνιστεί, ήταν ο ίδιος του ο εαυτός.

Στη Μύκονο…

Έναν χρόνο πριν πάρει την μεγάλη απόφαση (την μεγαλύτερη) στην καριέρα του για να αλλάξει στρατόπεδο «αιωνίων», είχαμε συναντηθεί στο Καλό Λιβάδι στην Μύκονο. Εγώ πάνω σε μια μηχανή και αυτός με την Ολυμπία να ετοιμάζεται να πάει για να αράξει σε μια ξαπλώστρα.

Αφού είπαμε τα τυπικά και άκρως βαρετά για το ελληνικό μπάσκετ (καλοκαίρι 2009 επαναλαμβάνω) κάποια στιγμή του λέω «του χρόνου θα παίζεις στον Ολυμπιακό». Βάζει τα γέλια και μου απαντάει «λες ε;» Στα «καπάκια» του ανταπαντώ «δεν λέω Βασίλη, είμαι σίγουρος, η ομάδα αυτή ψάχνει τον Θεό της και εσύ κατά βάθος θες να είσαι Θεός. Άρα;» Κοντοστάθηκε βάζει τα γέλια, μου λέει με το κλασικό Σπανουλέικο στυλ «ρε Παντέλο, πως το πες έτσι ρε ψωλά; Τι να πω…» Δεν το συνεχίσαμε, δεν είχε και σημασία εξάλλου, αλλά μετά από έναν χρόνο, ο Ολυμπιακός βρήκε τον Θεό του και ο… Θεός βρήκε αυτό που γύρευε.. Τα υπόλοιπα τα ξέρετε.

Γιατί ήταν ο Θεός;

Για να τελειώσει και αυτό, ώστε να πάμε παρακάτω. Εξάλλου ξεκαθάρισα, ότι το συγκεκριμένο άρθρο δεν θα είναι δακρύβρεχτο , ούτε αποσκοπεί να χτυπήσει -και αυτό- στο συναίσθημά σας. Ο καθένας σας ξέρει, δεν περιμένετε δημοσιογράφους για να νιώσετε. Αν είναι δυνατόν…

Ο Βασίλης ήταν ο Θεός. Από την πρώτη μέρα. Άντεξε στην πρώτη του σεζόν αυτό το… κάτι σαν ομάδα που είχε ο Ολυμπιακός, με τα πάρα πολλά χρήματα, αλλά την μηδενική διάθεση για ενότητα και κοινό καλό. Μετά έμεινε για να περάσει στην άλλη όχθη του ποταμού και να ηγηθεί μιας παρέας νεαρών. Και το έκανε τόσο τέλεια, κάνοντας απόλυτο μάγκα τον Ντούντα και φτιάχνοντας τον προπονητή Μπαρτζώκα.

Και δεν το γράφω μειωτικά για τον Ίβκοβιτς ή τον Γιώργο, αλλά είναι η αλήθεια. Τα αμούστακα παιδιά και οι άπειροι ξένοι, κοίταζαν στα μάτια έναν. Πίστευαν σε έναν. Στον Θεό τους. Και αυτός ήταν ο Βασίλης Σπανούλης. Πήρε δυο Ευρωλίγκες με τρόπους διαφορετικούς, πήγε την ομάδα σε άλλα δυο φάιναλ- φορ, τελικούς και εκεί, με προβλήματα και με τους αντιπάλους στις έδρες τους. Κατέκτησε με δυο ίδια σουτ (ΟΑΚΑ), το πιο δύσκολο και εντυπωσιακό πρωτάθλημα στην ιστορία της ομάδας.

Αλλά δεν είναι οι τίτλοι. Είναι το πως τον κοίταζαν. Το πως τον σέβονταν. Και πάνω απ’ όλα, το πως ένιωθαν οι αντίπαλοι όταν τον έβλεπαν. Και αυτό το τελευταίο ήταν που με το δίκιο του τον τρέλανε τη σεζόν που έφυγε. Γιατί οι αντίπαλοι που τον έτρεμαν, τον έβλεπαν κάποιες φορές να κάθεται στον πάγκο και ενώ εξωτερικά έδειχναν να απορούν, εσωτερικά απολάμβαναν ανακουφισμένοι το σκηνικό αυτό.

Ήταν ο Θεός γιατί ποτέ δεν κρύφτηκε. Ήταν ο Θεός γιατί πήγαινε να μιλήσει με τους Αγγελόπουλους για το συμβόλαιό του και η διάρκεια που συζητούσε για αυτό ήταν δέκα λεπτά. Μετά καθόταν κανά τρίωρο για να πουν για μπάσκετ. Ήταν ο Θεός γιατί αύξανε την οικογένειά του, γινόταν ευτυχισμένος δίχως να μειώνει την μανία και την τρέλα για το άθλημα που λάτρεψε από παιδί.

Τα αποδυτήρια διάβασα κάπου, ότι τώρα δεν θα έχουν το άγχος και την πίεση ότι «είναι μέσα ο δυσαρεστημένος Σπανούλης». Μάλιστα. Απλά να προσθέσω και εγώ με την σειρά μου ότι τα αποδυτήρια θα πρέπει να γνωρίζουν ότι ΝΑΙ δεν θα είναι τώρα ο Βασίλης εκεί με ότι αυτό συνεπάγεται. Και αυτό θα είναι κάτι καινούργιο…

Γιατί σταμάτησε;

Από ένα σημείο και μετά θα βαρεθεί και ο ίδιος να μιλάει. Πρώτα στην συνέντευξη Τύπου που θα οργανωθεί προς τιμήν του και μετά όπου αποφασίσει να ανοίγεται. Ο κόσμος δικαιούται να μάθει τα πάντα πιστεύω εγώ. Και ενώ όλοι (ή πιο σωστά σχεδόν όλοι) έβαζαν τα λεφτά τους ότι ο Βασίλης θα συνεχίσει, αυτός σταμάτησε.

Γιατί; Τόσο πολύ να του… κουδούνισε το μυαλό η θλάση που υπέστη στην Εθνική και να τον έκανε να πιστέψει ότι δεν θα μπορεί; Πολλοί λένε αυτό! Σεβαστό. Να πω και εγώ; Ρε ο Βασίλης Σπανούλης, θα έβαζε τέλος στην καριέρα του για μια θλάση; Ο Βασίλης Σπανούλης; Ο Βασίλης Σπανούλης θα σκέφτηκε «δεν παίζω μπάσκετ γιατί χτύπησα στις προπονήσεις του Πιτίνο»; Αλήθεια θέλετε αυτό να το πιστέψω εγώ; Συγγνώμη, αλλά και ο ίδιος ο Βασίλης μπροστά μου να το ουρλιάζει, δεν θα το δεχτώ.

Θεωρώ ότι κάθισε και σκέφτηκε. Είναι πάρα πολύ σοβαρό άτομο. Και πολύ έξυπνο. Σκέφτηκε, ότι ο Ολυμπιακός σχεδιάζεται χωρίς αυτόν. Ποτέ δεν κρύφτηκαν στην ομάδα και είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους. Σκέφτηκε ότι σε άλλη μια περίεργη σεζόν (η ερχόμενη) με το τοπίο θολό λόγω πανδημίας, ήταν πολύ πιθανό, πάλι να ζούσε το ίδιο. Και όλο αυτό, προκαλεί φθορά. Και ο Σπανούλης δεν είναι για να φθείρεται. Ακόμη και τα υπέρ του σχόλια «βάλε τον Σπανούλη μέσα», «ο Βασίλης είναι καλύτερος όσων παίζουν», φθορά είναι. Αυτά όλα δεν πρέπει καν να υπάρχουν σαν εκφράσεις για τον συγκεκριμένο. Απαγορεύεται να χρησιμοποιούνται από το ίδιο το μεγαλείο του.

Ο αμείλικτος χρόνος λοιπόν, σε συνδυασμό ότι θα έπρεπε να είναι μια λύση σε ένα ρόστερ που θα φτιαχνόταν αλλιώς και θα αποτελούσε αφορμή συζητήσεων λες και θα ήταν κάποιος παίκτη της σειράς, αποτέλεσαν δυναμικά επιχειρήματα σε ένα μυαλό που τίποτα δεν έχει κάνει ως τώρα στην τύχη. Ο Σπανούλης δεν θα ‘θελε ποτέ να γίνει βάρος για κανέναν στον Ολυμπιακό. Αν λοιπόν η δική του παρουσία θα θεωρείτο βάρος, ο ίδιος ο Βασίλης θα μπορούσε να τους απαλλάξει όλους από την δύσκολη θέση.

Δεν είναι ώρα για αναζήτηση ευθυνών. Πολλοί μιλάνε για τον Μπαρτζώκα. Άλλοι για τους Αγγελόπουλους. Δηλαδή τον Σπανούλη ποιοι τον έφεραν στον Ολυμπιακό και ποιοι τον πλήρωναν; Ή ο Μπαρτζώκας δεν θέλει να κερδίζει; Αν ο προπονητής πιστεύει σε αυτό που ετοιμάζει τώρα, όλοι οι άλλοι πρέπει να καθίσουν και να περιμένουν. Απλά για τον Βασίλη, θα πρέπει το μεγαλύτερο κλάμπ της χώρας, να πάει κόντρα σε μια μεγαλειώδη αρχή του…

Τη φανέλα γρήγορα!

Ποια είναι αυτή η αρχή; Κανείς δεν είναι πάνω από τον Ολυμπιακό. Σε κανένα άθλημα. Ένα σωματείο με τίτλους, που αν τους βάλεις στην σειρά, καλύπτουν την Πειραιώς και από τα Καμίνια φτάνουν στην Ομόνοια. Ούτε πρόεδροι, ούτε προπονητές, ούτε παίκτες. Κανείς. Θεωρώ όμως, ότι για αυτόν τον τεράστιο αθλητή- άνθρωπο- επαγγελματία- ηγέτη, θα πρέπει να υπάρξει η εξαίρεση. Η φανέλα με το «7» θα πρέπει να ταξιδέψει στην οροφή, από τα ίδια τα χέρια του.

Δε γίνεται να βάλει άλλος πάνω του, την φανέλα του Βασίλη Σπανούλη. Πρώτα απ’ όλα, το πιθανότερο είναι, όποιος το τολμήσει να έχει παρενέργειες… εμβολίου. Η φανέλα αυτή άλλωστε, δεν θα ‘χει να κάνει μόνο με το πρόσωπο και την τιμητική διάκριση. Θα συμβολίζει. Θα θυμίζει. Θα εμπνέει. Για έναν άνθρωπο, που πήρε μια δύσκολη απόφαση. Να πάει σε μια από τις δυσκολότερες (σε πίεση) ομάδες της Ευρώπης και να την ταξιδέψει με σιγουριά , να της χαρίσει στιγμές μοναδικές και να κλείσει την πάμπλουτη καριέρα του (με εθνική, Μαρούσι, ΠΑΟ, ΝΒΑ) και να γράψει μόνο για αυτή την ομάδα! Γιατί αποδείχθηκε πως ήταν το πεπρωμένο του, ο απόλυτος προορισμός του και το ιδανικό μέρος να ολοκληρώσει το πραγματικό του όνειρο. Να γίνει Θεός…