Αν ο Ολυμπιακός ξεκινούσε το παιχνίδι, όπως το τελείωσε ίσως και να είχε κερδίσει. Όμως αυτή είναι απλά μια υποθετική πρόταση και τίποτα διαφορετικό. Το ντέρμπι των "αιωνίων" έκατσε στα... κουλούρια, με τον Μπρινιόλι να είναι ο πρωταγωνιστής μιας και στο διάστημα που οι Πειραιώτες άσκησαν πίεση, ο Ιταλός ήταν εκεί. Οι "πράσινοι" απείλησαν πολύ λίγο, αλλά στο ανασταλτικό σκέλος πήραν σχεδόν άριστα, εμποδίζοντας κάθε προσπάθεια δημιουργίας και απειλής των αντιπάλων τους.

Ήταν το πρώτο Ολυμπιακός- Παναθηναϊκός 0-0 μετά τη σεζόν 2007-2008, σε μια σκληρή αναμέτρηση και με δυο μεγάλες διακοπές από τον Κροάτη ρέφερι λόγω έλλειψης ορατότητας. Αν κάποιος άξιζε να κερδίσει ήταν ο πρωταθλητής Ελλάδας, όμως η διαχείριση του αγώνα και ο τρόπος που κύλησε το ματς δεν έφερε έστω ένα γκολ που λογικά θα έφτανε και θα περίσσευε...

Κανένας δεν περίμενε ότι το ματς θα εξελισσόταν τόσο ευχάριστα

Εξάλλου, είμαι σίγουρος ότι κανείς από όσους πήγαν στο γήπεδο, δεν θα περίμενε ότι το ματσάκι θα εξελισσόταν τόσο ευχάριστα ως προς τον προσανατολισμό των "αιωνίων". Προσοχή, για να μην παρεξηγηθώ. Δεν μιλάω για θέαμα ή προσπάθεια επιβολής του ενός προς τον άλλο. Αναφέρομαι ξεκάθαρα σε προσανατολισμό. Και αυτό οφειλόταν κυρίως στο ότι ο Γιοβάνοβιτς δεν είχε την παραμικρή όρεξη να πάει την ομάδα του πίσω και να κλειστεί.

Πίεση από ψηλά, συν το ότι ξεκίνησε τον Παλάσιος για να... ανακατέψει λίγο τους πάντες και τα πάντα. Κάτι που αν είστε φανατικοί τηλεθεατές του Show Must Go On, θα θυμάστε ότι την Παρασκευή το τόνιζα στην συζήτηση που είχα με τον Κώστα Γουλή ως μια καλή ευκαιρία του τεχνικού των "πράσινων" να ανακατέψει λίγο το παιχνίδι. Όχι ότι ο Αργεντίνος είναι έτοιμος, αλλά για την ποιότητά του θα μπορούσε να δώσει πράγματα στην ομάδα του. Και στον άξονα αλλά και στο πλέι που πήγε να παίξει δεν έδωσε αυτά που περίμεναν, αλλά επαναλαμβάνω, καμιά φορά το απροσδόκητο μπορεί και να σου δώσει καμιά φορά πράγματα. Αυτός που ξεχώρισε βέβαια για το "τριφύλλι" στο 45λεπτο κιόλας, ήταν ο Πέρεθ. Είχε το δύσκολο έργο να τρέξει διπλά και τριπλά από άλλες φορές. Και το έκανε καλά, απέναντι στην πάντα δυνατή κόκκινη μεσαία γραμμή.

Το ημίχρονο είχε αρκετή τακτική και πολλά τρεξίματα

Κάτι που επίσης γούσταρα να το δω έγινε από την άλλη πλευρά. Και Ελ Αραμπί και Τικίνιο. Στόχος του Μαρτίνς; Να εκμεταλλευθεί την φρεσκάδα του πρώτου και το απίστευτο μομέντουμ του δεύτερου. Βέβαια, από το ξεκίνημα έπαιζαν κοντά, από την άλλη έκλεινε και ο Μασούρας και γενικά ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να απλώσει το γήπεδο. Αυτό ήταν το μεγαλύτερό του πρόβλημα στο να γίνει πολύ επικίνδυνος. Οι "πράσινοι" με σωστά τρεξίματα μαζεύονταν μπροστά από τον Μπρινιόλι και ο μοναδικός που μπορούσε να κάνει άνω- κάτω την ανασταλτική τους λειτουργία ήταν ο Αγκιμπού Καμαρά. Οι πρωταθλητές στο ημίχρονο είχαν επτά τελικές, καμία στην εστία και 54-46 κατοχή μπάλας. Η εικόνα ευχαριστούσε περισσότερο τον Γιοβάνοβιτς, του οποίου η ομάδα έπαιζε πιο πολύ από τα πλάγια και με μια μικρή υπερφόρτωση "χτύπαγε" τον πολύ καλό Λαλά γιατί πολύ απλά ο Γάλλος, ήταν πιο εφικτό να ανέβει και να απειλήσει απ' ότι ο Ρέαμπτσουκ.

Το ημίχρονο είχε αρκετή τακτική, πολλά τρεξίματα, ελάχιστη φαντασία και δυνατές διεκδικήσεις. Ο Παναθηναϊκός είχε πολλές μέρες να ετοιμαστεί για ένα τέτοιο παιχνίδι, ο Ολυμπιακός ήταν γηπεδούχος και προερχόταν από την υπέροχη εμφάνισή του και το τέλειο αποτέλεσμα στην Κωνσταντινούπολη. Μόνο που στην Τουρκία ήταν βολικότατο που πάσχιζαν να κάνουν παιχνίδι οι ποδοσφαιριστές του Περέιρα και οι "ερυθρόλευκοι τους άλλαξαν τα φώτα". Τούτη τη φορά ο Παναθηναϊκός δεν είχε πρεμούρα να κυριαρχήσει και απλά του αρκούσε να πρεσάρει ψηλά, να χαλάει κάθε καλή κόκκινη προοπτική και αν του καθόταν η στιγμή, θα την καλοδεχόταν. Στο δεύτερο μέρος ούτε αυτό έκαναν οι φιλοξενούμενοι και παρότι άφησαν με παράπονα τον προπονητή τους, απέφυγαν να δουν την μπάλα στο βάθος της εστίας τους.

Ο Ολυμπιακός δεν είχε διάθεση να ανοίξει το γήπεδο

Το ζήτημα για τον Ολυμπιακό ήταν να έβρισκε την δική του ορμητικότητα ή την καλή στιγμή του. Κατά 50% κάτι έγινε. Οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού έτρεχαν διπλά από το συνηθισμένο, αλλά αυτό το είχαν ξεκαθαρίσει μέρες τώρα σε συνδυασμό και με το ότι εκτός περιοχής -κεντρικά- είχε συνέχεια κόσμο το "τριφύλλι" καταφέρνοντας να κόψουν τα σουτ των γηπεδούχων. Όσο για την θυσία ώστε να συμβεί αυτό; Πολλές φορές οι πράσινες πλευρές ήταν εκτεθειμένες, αλλά ο Ολυμπιακός δεν το εκμεταλλεύτηκε. Δεν είχε παίκτες εκεί...

Ο Μαρτίνς αποφάσισε να το πάει από την αρχή ως το τέλος με παιχνίδι διαγώνιων κινήσεων, γεμίσματος της αντίπαλης περιοχής και γενικά σε διαρκείς κινήσεις ευθεία με το τέρμα του Μπρινιόλι. Καμία διάθεση να ανοίξει το γήπεδο ο Ολυμπιακός παρότι έχει αρκετούς πλάγιους. Κάποτε έπαιζαν εκεί μαζί ο Φορτούνης με τον Βαλμπουενά. Και γιατί ήταν τακτική, αλλά και γιατί έψαχνες να βρεις εξτρέμ και υπήρχε ένας Ραντζέλοβιτς. Τώρα ξεκίνησε ο Μασούρας, αλλά με εντολή να κλείνει και απλά μπήκε ο Ρόνι Λόπες στα χασομέρια.

Ο Παναθηναϊκός μπορεί να μην κρατούσε μπάλα εύκολα, όσο πέρναγε η ώρα ήταν ανήμπορος να απειλήσει, όμως συνήθως εύκολα οι ποδοσφαιριστές του κατάφερναν να διώξουν. Ο Ολυμπιακός έγινε πιεστικός, δεν άφησε τον Παναθηναϊκό να κυκλοφορήσει την μπάλα, αύξησε πάρα πολύ την πίεση, τους γύρισε πίσω, τους στέρησε την αυτοπεποίθηση, αλλά γκολ δεν βρήκε. Ο Παναθηναϊκός έχασε στα Γιάννενα και στο Βικελίδης, αυτή την φορά δεν δέχθηκε γκολ και μάλιστα σε ένα γήπεδο που θα μπορούσε να πάθει ζημιά. Ο βαθμός σίγουρα τον ευχαριστεί, ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να πει το ίδιο (ήδη υπάρχει και το 0- 0 με τον Ατρόμητο) αλλά είναι υποχρεωμένος να κοιτάξει την συνέχεια.

Δείτε την Game Night για το αιώνιο ντέρμπι Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός: