Το δεύτερο τέρμα της Πόρτο είναι όλο αυτό που πρέπει να φτιάξει ο Ολυμπιακός για να γίνει η ομάδα που θέλουν άπαντες στον οργανισμό. Αυτό το τέρμα είναι να το πάρει ο Μαρτίνς και να το δει εκατό φορές.

Επιστροφή της πλάκας στην άμυνα, σέντρα του Μαρεγκά, αστεία προσπάθεια του Σεμέδο να διώξει σαν καρατερίστας, ο Ραφίνια με το ζόρι πήγε να μπει στην φάση και ο Ολιβέιρα βρήκε πλεχτό. Πολλοί θα πουν "άδικο το 2-0".

Έχω πάρα πολλές φορές πει και γράψει ότι δεν υπάρχει άδικο στο ποδόσφαιρο. Στην τελική δεν είναι δίκαιο άθλημα, το ξέρει όλος ο πλανήτης. Αν δε μπορείς να κάνεις τα βασικά ή να επιβληθείς όταν ο αντίπαλος έχει θέματα, τότε θα την πληρώσεις.

Και οι Πειραιώτες μπήκαν άσχημα, όταν η Πόρτο παραπατούσε δε την τιμώρησαν και στο τέλος βγήκαν εντελώς εκτός ρυθμού και παραδόθηκαν. Μεγάλο το κακό; Εξαρτάται πως το βλέπει κανείς. Μια ήττα ποτέ δεν βοηθάει. Όμως προτιμώ να μένουμε στην γενική εικόνα πάντα. Γιατί αυτή έχει σημασία.

Ο Ολυμπιακός δεν είναι γρήγορη ομάδα. Μπορεί στην Ελλάδα να είναι πιο πολύ από τους άλλους, αλλά εκτός συνόρων το επίπεδο διαφοροποιείται. Αυτό το ξέρει και το καταλαβαίνει και ο πιο άσχετος με το άθλημα. Ο Μαρτίνς είχε την απαίτηση να παίζουν πιο γρήγορα με την μπάλα (λογικό), αλλά αρκετοί από τους ποδοσφαιριστές του είναι αργοί για το Champions League και χωρίς το τόπι. Μέσα σ’ όλα έκατσε και η γκαντεμιά με τον Καμαρά. Χωρίς τον Μαντί η ομάδα είναι δυο ταχύτητες κάτω. Δίνει λύσεις μπρος-πίσω ο Αφρικανός και η απουσία του έχει πονέσει απίστευτα.

Η μόνη τύχη του Ολυμπιακού στο πρώτο μέρος ήταν ότι οι Πορτογάλοι έκαναν μια ποδοσφαιρική βλακεία. Κάτι που πάει κόντρα σε έναν από τους άγραφους νόμους του ποδοσφαίρου. Και για να το κάνω πιο λιανά. Δε γίνεται να βάζεις γκολ με τέτοιο τσάφ του αντίπαλου αμυντικού χαφ και να μην το εκμεταλλεύεσαι. Όταν μια ομάδα δέχεται τέτοιο τέρμα, είναι σαν τον πυγμάχο που ‘χει φάει μια «γερή» και ζαλίζεται.

Εκεί λοιπόν κάθε φυσιολογική ομάδα γίνεται ακόμη πιο πιεστική, πάει να σφυροκοπήσει και να… ξεβγάλει την μπουγάδα. Οι "δράκοι" όμως έπαψαν να βγάζουν φωτιά από το στόμα. Με το 1-0 έριξαν ρυθμό. Τράβηξαν τις γραμμές τους λίγο πιο πίσω και κάποιος που δεν ξέρει ποδόσφαιρο, εύκολα έλεγε ότι ο Ολυμπιακός ήταν και κυρίαρχος.

Κι όμως, η ελληνική ομάδα δεν μπήκε καλά, επέδειξαν μια διάθεση να κάνουν γιόμες και να μην κρατήσουν την μπάλα. Αυτό δε μπορούσαν και να το κάνουν φυσικά όντας λιγότεροι αριθμητικά στην κουλούρα. Αυτό τιμωρήθηκε με το τσάφ του Μπουχαλάκη. Δε θα το αναλύσω, ο Ανδρέας έκανε κάτι που το βλέπεις συχνά σε αγώνα μικρότερων κατηγοριών στην Ελλάδα.

Κλώτσησε αέρα με το αριστερό πόδι (γιατί ήταν υπερχαλαρός), η μπάλα "τράκαρε" στο δεξί και μετά σε αντίπαλο. Το τέρμα λοιπόν το είχαν βάλει σχετικά νωρίς οι γηπεδούχοι και η πρώτη διάθεση που είχαν ήταν απλά να εκμεταλλευτούν το επόμενο λάθος (ή ολιγωρία) και όχι να χιμήξουν για να σκοράρουν.

Έγινε βαρετό το ματς, με την Πόρτο να ψάχνει την πλάτη της άμυνας του Ολυμπιακού στην αριστερή της πλευρά και τους Πειραιώτες να έχουν μια καλή φάση με την λόμπα του Βαλμπουενά. Ο Μασούρας -κλασικά- ήταν η πρώτη αλλαγή του Μαρτίνς, κάτι που καμιά φορά γίνεται ακόμη κι αν ο Γιώργος δεν είναι κακός. Τέλος πάντων, ήθελα καιρό να το γράψω αυτό, γιατί σε ένα σύνολο που δεν έχει πολλούς γρήγορους αν μη τι άλλο ο Έλληνας διεθνής έχει πνευμόνια.

Με την είσοδο του Φορτούνη ο Μαρτίνς έψαξε να βρει αυτό που δεν είχε. Δηλαδή μια κυκλοφορία της προκοπής και λίγο τσούλημα της μπάλας αφού με το αέρινο στυλ του ο Κώστας είναι ο μοναδικός που μπορεί να το κάνει με τόση ασφάλεια! Ούτως ή άλλως από το ξεκίνημα του ματς στον χώρο του κέντρου οι Πορτογάλοι έβρισκαν χώρους δράσης όταν είχαν τη μπάλα, άσχετα αν έφταναν έξω από την περιοχή του Σα και αμόλαγαν αητό.

Είναι αλήθεια πως η Πόρτο εμφάνισε σημάδια πανικού στο δεύτερο μέρος και την ίδια ώρα ο Ολυμπιακός άρχισε να βγάζει στο γήπεδο την ταυτότητά του που δεν είναι άλλη από το "ομάδα δεύτερου ημιχρόνου"!

Με την είσοδο του Βινάγκρε και του Μπρούμα κάθε λογικός άνθρωπος θα πιστέψει ότι η ομάδα θα μοιάζει περισσότερο με αυτό που ταιριάζει στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Παρότι και οι δυο παίκτες υψηλού επιπέδου όμως, ήταν εμφανώς χωρίς ρυθμού και δικαιολογείται ο Μαρτίνς που δε τους εμπιστεύεται από την αρχή.

Ο Βινάγκρε χαλαρός μπήκε με δυο λάθος πάσες (αναζητείται στο 2-0) και ο Μπρούμα μακριά από την ένταση που απαιτείται. Στον κόσμο τους, εκτός τόπου και χρόνου. Θέλουν χρόνο; Μπορεί, αλλά κάθε τρεις μέρες έχει αγώνα. Επίσημα. Τον υπενθυμίζω. Άρχισε να πλακώνει και η κούραση, ανασταλτικά οι Πορτογάλοι δεν άφηναν στον Ελ Αραμπί να κάνει τα δικά του, ο Βαλμπουενά δε γίνεται σε κάθε παιχνίδι να αντέχει 90 λεπτά και να τα κάνει όλα σωστά. Κουράστηκε πρώτος απ’ όλους.

Κλασικά στα τελευταία δέκα λεπτά (με καθυστερήσεις) ο Μαρτίνς έπαιξε το χαρτί που λέγεται Χασάν, αλλά με το που μπήκε ο Αιγύπτιος ο Ολιβέιρα "κατάπιε" τον Ραφίνια και διπλασίασε τα τέρματα των "δράκων". Είναι χιλιοειπωμένο και χιλιογραμμένο, πως ο Ολυμπιακός δεν είναι έτοιμος. Όμως τα επίσημα ματς δεν περιμένουν. Το ποδόσφαιρο είναι ταχυδύναμη πλέον και αν δε το βγάζουν οι "ερυθρόλευκοι" αυτό στο χορτάρι θα έχουν πρόβλημα.

Όπως είχαν στο Ντραγκάο. Και ναι η Πόρτο δεν ήταν κανά θηρίο, αλλά πλέον στου Ρέντη θα πρέπει να αποφασίσουν να παίζουν καλά από την αρχή ενός αγώνα. Τώρα δυο σερί ματς με την Σίτι που δείχνει ότι έχει σκοπό να «καθαρίσει» από νωρίς. Και έναν βαθμό να πάει ο Ολυμπιακός (αν μπορεί) σούπερ θα είναι…