Η επιδραστικότητα της ανεβασμένης ποιοτικά Premier League φαίνεται περισσότερο και από την ίδια την Εθνική Αγγλίας στην εντυπωσιακή ως τώρα ομάδα του Βελγίου. Είναι αλήθεια πως το πιο δημοφιλές πρωτάθλημα τα τελευταία χρόνια κάνει άλματα προόδου και σε επίπεδο προπονητών. Κάτι που δεν συνέβαινε τα παλαιότερα χρόνια. Τώρα υπάρχουν Πεπ, Ποτσετίνο, Κλοπ, Κόντε. Κάτσε καλά. Άλλο level.

Και τα αποτελέσματα μέχρι ένα σημείο είναι ορατά και στην Εθνική Βελγίου, όπου βέβαια τεχνικός είναι ο αγγλοτραφής Ισπανός Ρομπέρτο Μαρτίνεθ. Με επιτυχημένες θητείες σε Γουίγκαν και Έβερτον, μεταπήδησε το 2016 στην ποιοτική αλλά άνευρη και άχρωμη Εθνική Βελγίου. Και φαίνεται πως της δίνει το στοιχείο που της έλλειπε. Την αυτοπεποίθηση του νικητή. Του καλύτερου.

ΟΙ 12 ΑΠΟ ΤΟΥΣ 23 ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ PREMIER LEAGUE

Σε αντίθεση μάλιστα με την Αγγλία που έχει 23/23 παίκτες από το δικό της πρωτάθλημα, το Βέλγιο έχει μόλις έναν! Ναι, έναν. Τον ταλαντούχο Ντεντονκέρ από την Άντερλεχτ. Όλοι οι άλλοι πολύ φυσιολογικά (κυρίως) από Αγγλία και μετά από Ισπανία, Γερμανία και λίγο Ιταλία. Οι 12 από τους 23 προέρχονται από τη δεξαμένη της Premier League. Καθόλου τυχαίο. (Βάζουμε και τον Μπατσουαγί μέσα, που έκανε φοβερό δεύτερο μισό στην Ντόρτμουντ, αλλά ανήκει στην Τσέλσι).

3-4-2-1 και ποιότητα από το «1 έως το 11»

Το Βέλγιο παρουσιάζει εξαιρετικό θέαμα και το σημειώναμε σε ένα προηγούμενο κείμενο μας, πως ξέρει να παίζει σωστά στην επίθεση. Πράγμα δύσκολο με τις περισσότερες ομάδες που βλέπουμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Με σχηματισμό 3-4-2-1, κάπως «ξένος» στους περισσότερους ποδοσφαιριστές του Μαρτίνεθ, αλλά πολύ καλά δουλεμένο σύστημα από τον ίδιο και τους συνεργάτες του. Μοναδική παραφωνία ο κεντρικός αμυντικός Μπογιατά, που δεν μπορεί να παίξει καλά με την μπάλα στα πόδια. Όταν χρειαστεί όμως, φαντάζομαι, θα μπει στην ενδεκάδα ο αρχηγός Κομπανί. Επίσης από την Αγγλία και δη την πρωταθλήτρια Σίτι.

Ο Αζάρ διαθέτει ποιότητα, ο Ντε Μπρούινε μαγική πάσα και έλεγχο του τρανζίσιον, ο Μέρτενς με τον εξαιρετικό Σάρι στη Νάπολι, έγινε ακόμη καλύτερος και πιο ουσιαστικός. Ο Λουκάκου παραμένει ένα πολυβόλο που αν τροφοδοτηθεί σωστά θα κάνει ζημιά. Και ας πέρασε δύσκολο χειμώνα με τον τρόπο παιχνιδιού του Μουρίνιο, που τον γύρισε πολλά χρόνια πίσω. Με τον Μαρτίνεθ που τον ξέρει καλά όμως και ανέδειξε όλες τις αρετές του στην Έβερτον, τα πράγματα γίνονται εύκολα.

ΠΟΣΟ ΜΑΚΡΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ;

Κάποιοι λένε πως μπορεί να φτάσει πολύ μακριά. Ποιοτικά σαφώς και μπορεί. Το μετάλο μιας ομάδας πάντως δεν χτίζεται με αντιπάλους τους δύο πρώτους που είχε ως τώρα στον όμιλο. Ούτε με την άνετη πρόκριση της από τον όμιλο με την Ελλάδα και τη Βοσνία. Χτίζεται στα μεγάλα ματς, στα νοκ-άουτ, στις ζόρικες στιγμές. Εκεί θα τεστάρουμε τι ψάρια πιάνουν. Ως τότε (ή μπορεί και πιο μετά), θα χαιρόμαστε το ποδόσφαιρο που παρουσιάζει, μία πραγματική όαση ως τώρα σε όσα βλέπουμε στη Ρωσία.

ΥΓ: Η Εθνική Ελλάδας αποκλείστηκε από το Βέλγιο και στα μπαράζ από την Κροατία. Τις δύο ομάδες που έχουν κάνει αίσθηση ως τώρα με τα αποτελέσματα (Κροατία) και το ωραίο ποδόσφαιρο (Βέλγιο) που παρουσιάζουν. Αυτά για να καταλαβαίνουμε το ταβάνι μας και το πόσο πρέπει να δουλέψουμε σε όλους τους τομείς για να επανέλθουμε σε δρόμο επιτυχιών.

ΥΓ 2: Ο Μαρτίνεθ δύο ημέρες πριν τον τελικό κλείνει τα 45 του χρόνια. Λέτε;