Νίκη του Σκίμπε, η νίκη στο Ταλίν
Ο Σκίμπε κερδίζει ματς, χρόνο και πόντους μέσα στις τάξεις των διεθνών. Ο Πάνος Βόγλης γράφει για τον κανονικό προπονητή που βρήκε η Εθνική μας ομάδα.
Όποιος έκλεισε την τηλεόραση και πήγε για ύπνο στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου, θα είχε κάθε δίκιο. Ήθελε μεγάλη προσπάθεια να παρακολουθήσεις το ματς χωρίς χασμουρητό, ενδεχομένως και αγανάκτηση με το θέαμα που παρουσίασαν οι δύο ομάδες.
Πρώτο 45λεπτο κάκιστο. Υπάρχουν λόγοι πάντως, όχι δικαιολογίες. Δύο αναγκαστικές αλλαγές, μέχρι το 17’ δεν είναι ότι πιο σύνηθες, ειδικά όταν και οι δύο γίνονται στην αμυντική γραμμή. Έξω ο Σωκράτης, έξω ο Τοροσίδης, προβάδισμα από το πρώτο λεπτό, νομίζω τη συνέχεια την περιμένατε όλοι.
Φουλ άμυνα εμείς, διώξιμο μπάλας στα τυφλά, πίεση οι Εσθονοί, χωρίς όμως φαντασία στο παιχνίδι τους. Και τελικά κλωτσοσκούφι, πειραματική διάταξη από τον Σκίμπε, που θυμίζουμε δεν είχε Τζαβέλα και Φορτούνη στη διάθεση του και σαφής πρόθεση να κρατήσουμε με κάθε τρόπο το 0-1.
Η αλήθεια είναι πως αν παίζαμε με πιο δυνατό αντίπαλο, λογικά θα χάναμε εύκολα ή δύσκολα. Ο Παπαδόπουλος επιστρατεύτηκε σε θέση δεξιού μπακ, ο Οικονόμου από τα βάθη του πάγκου ήρθε ως αριστερό στόπερ, ο Ταχτσίδης έψαξε να βρει χημεία με τον Μανιάτη και όλα αυτά χωρίς να κρατάμε μπάλα. Δύσκολο case. Ποτέ δε θα δούμε ξανά αυτή την ενδεκάδα που τελείωσε το ματς σε επίσημη αναμέτρηση.
Κάπου εδώ τελειώνουν οι δικαιολογίες. Γιατί ο Μάνταλος έπαιζε κανονικά, ο Μπακασέτας στη θέση που του αρέσει, ο φορμαρισμένος Καρέλης έξω αριστερά, ο Μήτρογλου στην κορυφή. Από όλους αυτούς, ο μόνος που έπαιζε κανονικά, ήταν ο Μήτρογλου. Με πλάτη κρατούσε μπάλα, προσπαθούσε να μοιράσει στο πλάι, έδινε μάχες και ας μην τροφοδοτήθηκε (παρά ελάχιστες φορές) σωστά. Οι αμυντικοί μας χαφ δεν έκοβαν, δε μοίραζαν, οι επιθετικοί χαφ έτρεχαν άσκοπα και δεν κρατούσαν μπάλα, μοιραία ήρθε η κακή εμφάνιση και η επιλογή για αργό τέμπο.
Η φάση του 61ου λεπτού
Όλα αυτά αναμενόμενα και αν είσαι οπαδός της Εθνικής, δεν πρέπει να σε ενοχλούν ιδιαίτερα, καθώς όπως σωστά είπε και ο Παπασταθόπουλος στη συνέντευξη Τύπου πριν τον αγώνα «ουδείς θα θυμάται αν παίξαμε καλό ποδόσφαιρο στην Εσθονία και δεν νικήσαμε. Όλοι θα θυμούνται μόνο το αποτέλεσμα». Και έχει δίκιο.
Σε τέτοιες προκριματικές φάσεις και με τόσες απουσίες, πας για το αποτέλεσμα και όχι για το θέαμα. Γνώμη μας είναι πως κάποια στιγμή, πρέπει να τα συνδυάσουμε, γιατί ταλέντο υπάρχει, όχι άφθονο, αλλά υπάρχει.
Όποιος άντεξε και είδε και το δεύτερο μέρος, ίσως άλλαξε γνώμη και σκέψεις. Πιο ζωντανές και οι δύο ομάδες, προφανώς οι γηπεδούχοι ξεκίνησαν πιο ορεξάτοι, όμως οι διεθνείς μας έδειχναν πιο τακτοποιημένοι στον αγωνιστικό χώρο. Πήραν τις ανάλογες οδηγίες από το τεχνικό επιτελείο.
Μέχρι που φτάσαμε στο 60 λεπτό. Η Εθνική έκανε μία ωραία επίθεση από τα δεξιά με τον Παπαδόπουλο να περνάει δύο παίκτες (!) και βρήκε εντός της περιοχής τον Μήτρογλου. Εκείνος παραδόξως έκανε κακό κοντρόλ, η φάση χάθηκε και στην εξέλιξη της κερδίσαμε φάουλ λίγο έξω από τη μεγάλη περιοχή.
Ο Μήτρογλου προφανώς επειδή είχε θυμώσει με τον εαυτό του για τη χαμένη ευκαιρία, ζήτησε επιτακτικά τη μπάλα από τον Σταφυλίδη που έχει την εντολή να εκτελεί τα φάουλ, όταν είναι για αριστεροπόδαρο. Ο Σταφυλίδης του την έδωσε κάπως απορημένα και ενώ ο Μήτρογλου ήταν έτοιμος να σουτάρει, ο Σκίμπε φωνάζει από τον πάγκο και δίνει την οδηγία «Ο Σταφυλίδης το φάουλ, όχι ο Μήτρογλου». Στην Εθνική του Ρανιέρι και του Μαρκαριάν, αυτό θα δημιουργούσε πρόβλημα. Σίγουρα. Στην Εθνική του Σκίμπε όμως όχι. Η εντολή του Γερμανού δεν ήταν για…κουβέντα. Ο Σταφυλίδης σκόραρε και όλοι μαζί πανηγύρισαν σαν ΟΜΑΔΑ.
Η Εθνική έχει προπονητή
Μας το λένε παίκτες, φαίνεται και από άλλα πράγματα. Η Εθνική έχει προπονητή στον πάγκο. Πολύ βασικό ειδικά για παίκτες με μεσογειακή νοοτροπία, που δύσκολα ακολουθούν το πλάνο, εκτός αν τους το επιβάλλει κάποιος που σέβονται. Τον Σκίμπε (πρέπει να) τον σέβονται. Η απόφαση του 60 λεπτού δεν άλλαξε μόνο την εικόνα του αγώνα και ουσιαστικά σφράγισε τη νίκη με το 0-2, αλλά δίνει στον Γερμανό τεχνικό το χρόνο και τη δυνατότητα να δουλέψει όπως επιθυμεί και να φτιάξει μία ομάδα που θα μπορεί να διεκδικεί προκρίσεις.
Όχι ο Σκίμπε δεν είναι Τούχελ, ούτε Πεπ, ούτε Αντσελότι. Είναι όμως ένας νορμάλ τεχνικός, που ξέρει να επιβάλλει τους δικούς του κανόνες και να παίρνει από τους διεθνείς του το 100%. Σε πρώτη φάση αυτό αρκεί. Σε επόμενη φάση, θα χρειαστεί και ένα πιο καθαρό και αποδοτικό επιθετικό πλάνο. Αλλά ας πάμε ως το 2017, με την ομάδα στο παιχνίδι της πρόκρισης και βλέπουμε. Με την υποσημείωση πως η επόμενη τετράδα αγώνων θα κρίνει σχεδόν τα πάντα.
Ο αρχικός στόχος επιτεύχθηκε. Εννιά πόντοι σε τρία (βατά) ματς, ο δρόμος για τη Ρωσία παραμένει ανοικτός.
ΥΓ Δε μας άρεσε (εκτός του θεάματος), που απέναντι σε τόσο αδύναμο αντίπαλο, χρειαστήκαμε τρεις φορές τον Καρνέζη για να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Ναι, θα έκαναν ευκαιρίες οι Εσθονοί, αλλά τους τις δώσαμε από λάθη και σύγχυση στη διάταξη μας. Ο λόγος; Δεν είχαμε καθαρό μυαλό, ίσως και λόγω κούρασης, αφού οι αντίπαλοι μας έτρεξαν πολύ.
Δε μας άρεσε επίσης που στη θέση του Μανιάτη, ο οποίος δεν παίζει στον Ολυμπιακό ούτε στα διπλά, μπήκε ο Τζιόλης που δεν προπονείται καν με την ομάδα του ΠΑΟΚ. Αυτό σε δυνατά ματς θα μας στοιχίσει. Ο Σκίμπε δε γίνεται να παίρνει παίκτες χωρίς ρυθμό και αγώνες. Πολύ καλοί παίκτες και οι δύο, αλλά η αλήθεια είναι ίδια για όλους. Παίκτης χωρίς αγώνες, είναι πιο αργός στη σκέψη, στα πόδια, στις αποφάσεις. Η επιστροφή Σάμαρη κάποια στιγμή και η ελληνοποίηση του Ζέκα θα μας δώσουν ποιοτικές λύσεις σε αυτή τη θέση.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:
