Μετά από αρκετό καιρό, οι θεατές αποχώρησαν με χαμόγελο από το «Απόστολος Νικολαΐδης», ενώ όσοι παρακολούθησαν το παιχνίδι από την τηλεόραση, την έκλεισαν με καλή διάθεση. Ο Παναθηναϊκός νίκησε 4-0 τον Αστέρα Τρίπολης, ήταν θεαματικός και εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, εξασφάλισε την πρόκριση στα ημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδας.

Μέχρι εδώ, καλά. Stop. Τελεία. Ναι, η δουλειά του Ουζουνίδη και των συνεργατών του δείχνει να αποδίδει. Ναι, η καλή εμφάνιση με τον Αστέρα ήταν συνέχεια του δευτέρου ημιχρόνου με τον ΠΑΣ Γιάννινα, αλλά μέχρι εδώ. Τίποτα περισσότερο…

Ένα καλό ημίχρονο και ένα ακόμα καλύτερο παιχνίδι συνιστούν πρόοδο, όχι επιτυχία. Ο Παναθηναϊκός απέχει πολλούς βαθμούς από τον πρωτοπόρο Ολυμπιακό, καταλαμβάνει την 5η θέση στο πρωτάθλημα και ακόμα δεν έχει κατακτήσει το Κύπελλο Ελλάδας. Δηλαδή, το πρωί της Πέμπτης (9/2) η θέση του είναι ελαφρώς καλύτερη απ’ ότι ήταν το βράδυ της Κυριακής (5/2).

Δεν υπάρχουν τα περιθώρια για πανηγυρισμούς, για διθυράμβους, για οτιδήποτε άλλο πέραν μερικών θετικών σχολίων και της ικανοποίησης από ένα όμορφο παιχνίδι με πολλά γκολ. Απαιτείται διάρκεια, σταθερότητα και συνεχόμενες νίκες για να διαπιστωθεί ότι ο Παναθηναϊκός βγαίνει από τη στασιμότητα.

ΑΠΟΔΙΔΕΙ Η ΠΡΟΠΟΝΗΤΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ

Για να μιλήσουμε για ποδόσφαιρο, με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του, ο Ουζουνίδης είναι κανονικός προπονητής. Έχει μία φιλοσοφία για το ποδόσφαιρο και την εφαρμόζει στον Παναθηναϊκό και αυτή αρχίζει να φαίνεται. Εάν ταιριάζει στην ομάδα και εάν θα τη μεταδώσει στους παίκτες, θα αποδειχτεί σε βάθος χρόνου.

Πάντως, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι έχει δώσει μία «ταυτότητα» στον Παναθηναϊκό. Αυτό φαινόταν και τον Ιανουάριο, απλώς σε ορισμένες θέσεις δεν είχε τους ανάλογους παίκτες. Για παράδειγμα, τους Μπεργκ και Βιγιαφάνιες πλαισίωναν ο ντεφορμέ Μπουμάλ, ο επιρρεπής στους τραυματισμούς Λέτο, ο ορεξάτος αλλά χωρίς ουσία Παναγιώτης Βλαχοδήμος, ο Ρινάλντι ο οποίος δεν υπολογίζεται και ο νεαρός Χατζηγιοβάννης.

Πλέον, ο Μπεργκ και ο Βιγιαφάνιες συνδυάζονται με τον Εμποκού και τον Κλωναρίδη, αναμένεται η ενσωμάτωση του Μολίνς τον Μάρτιο και οι Μπουμάλ και Βλαχοδήμος θα έχουν λιγότερη πίεση να διαχειριστούν. Ειδικά ο Εμποκού είναι ένας ποδοσφαιριστής ο οποίος κάνει τη διαφορά στην Ελλάδα και αυτό δεν αμφισβητείται.

Στην άμυνα, με την επάνοδο του ο Μολέντο και του Κουτρουμπή υπάρχουν λύσεις, ενώ ο Κουλιμπαλί δίνει περισσότερα από τον Μέστο και τον Μαρινάκη. Ο Χουλτ έχει φορμαριστεί και αυτός αριστερά, αφού τον Ιανουάριο δεν ήταν σε καλή αγωνιστική κατάσταση.

Δεν υφίσταται μεγάλο «βάθος» στον πάγκο, αλλά ταυτόχρονα θα υπάρχει και κενό μεταξύ των αγωνιστικών υποχρεώσεων. Συνεπώς, ο Ουζουνίδης και οι συνεργάτες του μπορούν να προλαμβάνουν τους τραυματισμούς και να μοιράζουν το χρόνο συμμετοχής.

Πρέπει να γίνει ειδική μνεία στον γυμναστή, Νίκο Γιάγκου, ο οποίος υπό αντίξοες συνθήκες έχει βελτιώσει τη φυσική κατάσταση των ποδοσφαιριστών. Οι αντοχές είναι μεγαλύτερες και η ομάδα έχει καλύτερο «τέμπο» στο ρυθμό της. Αυτό είναι πολύ σημαντικό εν όψεις της συνέχειας, αφού η έλλειψη ενέργειας ήταν σημαντικό (και μοιραίο σε πολλές περιπτώσεις) πρόβλημα.

ΜΙΑ ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ-ΛΑΧΕΙΟ

Το απόγευμα της Τετάρτης (8/2) ανακοινώθηκε η απόκτηση του Γκιγέρμο Μολίνς για 1,5 χρόνο. Για να μην… κοροϊδευόμαστε, πρόκειται για έναν ποδοσφαιριστή ο οποίος αγωνιζόταν στη δεύτερη κατηγορία της Κίνας, έστω και αν την επέλεξε για οικονομικούς λόγους.

Προφανώς, για να ξεμείνει στη διορία για τους ελεύθερους και να δεχτεί να έρθει με λίγα χρήματα στον Παναθηναϊκό, σημαίνει ότι έχει «κουσούρια». Τις δύο ρίξεις χιαστών κατά κύριο λόγο, καθώς και ότι δεν έχει αποδώσει εκτός Σουηδίας. Διότι τα 0 γκολ σε 14 παιχνίδια στην Κίνα είναι ένα απογοητευτικό στατιστικό.

Αναμφίβολα πρόκειται για ένα «λαχείο». Οι μεταγραφές αυτού του είδους, έχουν λίγες πιθανότητες να αποδειχτούν χρήσιμες και στην πλειονότητα τους, καταλήγουν αναποτελεσματικές.

Για να είμαστε δίκαιοι στην κρίση για τον Μολίνς, στη Σουηδία κάνουν λόγο για έναν ποιοτικό επιθετικό, ο οποίος εάν δεν τραυματιζόταν θα έκανε αξιόλογη καριέρα. Δεν θα εξελισσόταν στον Λιούνμπεργκ, αλλά θα πετύχαινε πράγματα. Με τη Μάλμε ανταποκρίθηκε σε συνθήκες πρωταθλητισμού ακόμα και μετά τον δεύτερο τραυματισμό του.

Εφόσον μπορέσει να δώσει στον Παναθηναϊκό όσα έδωσε στη Μάλμε στο πρώτο εξάμηνο του 2016, τότε η μεταγραφή θα κριθεί επιτυχημένη. Περαιτέρω, ο ποδοσφαιριστής θα κληθεί να δείξει τις ικανότητες του στο γήπεδο, εκεί όπου κρίνονται όλοι.