Ο Παναθηναϊκός δεν διεκδικούσε κάτι, η Λάρισα είχε σωθεί, οπότε το παιχνίδι στο “Απόστολος Νικολαΐδης” δεν έκρινε κάτι. Οι δύο ομάδες έπαιξαν ελεύθερα, χωρίς πίεση και οι μοναδικοί που είχαν κίνητρο για να δείξουν πράγματα ήταν οι παίκτες με μικρό χρόνο συμμετοχής ή όσοι πάλευαν για την ανανέωση του συμβολαίου του.

Επιπρόσθετα, ο Παναθηναϊκός έπρεπε να ξεπεράσει την απογοήτευση από τον αποκλεισμό από τον ΠΑΟΚ και με τον τρόπο που προέκυψε. Το είχε περιγράψει ο Μαρίνος Ουζουνίδης, λέγοντας ότι οι παίκτες του νιώθουν “άδειοι”. Δεν ήταν απλό να συνέλθουν σε λίγες μέρες και να παίξουν ποδόσφαιρο, αλλά σε μεγάλο βαθμό τα κατάφεραν.

Τι κρατάει ο Παναθηναϊκός από το κυριακάτικο ματς; Τον βαθμό που κέρδισε για τη βαθμολογία των playoffs και την ανάδειξη του Μάρκους Μπεργκ ως πρώτου σκόρερ στη Super League, ένα επίτευγμα που δεν είχε πετύχει στην τετραετία του στην Ελλάδα. Δεν πρόκειται για σπουδαία γεγονότα, αλλά ήταν τα μοναδικά αξιοσημείωτα.

Από τους ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν, δεν προέκυψε κάτι νεότερο. Λίγο-πολύ, η εικόνα για όλους είναι συγκεκριμένη και δεν μεταβλήθηκε. Κανένας δεν ανέτρεψε τα δεδομένα που έχουν δημιουργηθεί. Ίσως ο Νίκος Μαρινάκης να έχει δείξει ότι δικαιούται καλύτερης μεταχείρισης σε σχέση με άλλους, αφού αγωνίζεται με πειθαρχεία, θέληση και σχετικά καλή απόδοση.

ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

Ο Χουχούμης μπορεί καλύτερα, ο Ευαγγέλου χρειάζεται βελτίωση, ο Χατζηγιοβάνης πρέπει να αποκτήσει διάρκεια, η συμμετοχή του Στάικου ήταν εξαιρετικά σημαντική και ο Πίσπας ακόμα θέλει δουλειά. Ο Λέτο προσπάθησε πολύ και θα είναι πολύτιμος στα playoffs, ενώ ο Μέστο παρότι αντιλαμβάνεται ότι δεν θα μείνει, έχει επαγγελματική συμπεριφορά και παίζει όσο μπορεί.

Ένα ασφαλές συμπέρασμα βγαίνει από τις επιλογές που δεν έκανε ο Ουζουνίδης. Ο αποκλεισμός του Μπουμάλ από την 18άδα και η μη χρησιμοποίηση του Παναγιώτη Βλαχοδήμου δικαιολογούν την υπόθεση ότι οι δύο παίκτες δύσκολα θα συνεχίσουν την επόμενη σεζόν.

Όσο για το πανό εναντίον της διοίκησης και τα υβριστικά συνθήματα, ως ένα βαθμό ήταν αναμενόμενα. Η αδυναμία του Γιάννη Αλαφούζου και των συνεργατών του να προστατεύσουν τον Παναθηναϊκό από την αδικία, προκαλούν την αγανάκτηση των οπαδών. Ο κόσμος δεν ανέχεται άλλο την κατάσταση και αντιδρά, αφού από το 1996 και έπειτα ο Παναθηναϊκός έχει στερηθεί τίτλους, νίκες, συμμετοχές στους ομίλους του Champions League και επιτυχίες από ένα “σύστημα” που δρα στο ποδόσφαιρο.

ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΙΝΗΤΡΟ

Ωστόσο, το πιο δύσκολο κομμάτι δεν αφορούσε το παιχνίδι με τη Λάρισα, αλλά τα 6 ματς των playoffs. Την προσέγγιση του Ουζουνίδη την αναλύσαμε στο προηγούμενο blog, με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της. Το ζητούμενο είναι πως θα αντιδράσουν οι ποδοσφαιριστές. Σίγουρα, δεν θα παίξουν για να χάσουν, αφού όλοι όταν βρίσκονται στον αγωνιστικό χώρο θέλουν να νικούν.

Όμως, είναι αδιαμφισβήτητο πως δεν προσπαθούν με την ίδια ένταση κάθε φορά. Σε κάποια παιχνίδια έχουν μεγαλύτερο κίνητρο και δίνουν και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεων τους, ενώ σε μερικές περιπτώσεις εάν “στραβώσει” το ματς, συμβιβάζονται και δεν παλεύουν. Αυτό είναι φυσιολογικό στον αθλητισμό και ισχύει για όλους τους αθλητές, όσο και αν ισχυρίζονται το αντίθετο.

Τα playoffs είναι μία περίπλοκη διαδικασία. Οι παίκτες είναι κουρασμένοι, δεν διεκδικούν τον τίτλο και προέρχονται από μία αποτυχημένη σεζόν, που ξέρουν ότι δεν θα “φτιάξει” εάν καταλάβουν την πρώτη θέση. Ουσιαστικά, το μόνο κίνητρο τους είναι η προοπτική της συμμετοχής στους ομίλους του Champions League, που είναι αμυδρή...

Ρεαλιστικά μιλώντας, από τη στιγμή που δεν υφίσταται ένα κραυγαλέο κίνητρο και με δεδομένο ότι ο προπονητής δεν πρόκειται να περάσει το “πρέπει” για τα playoffs, δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς έναν Παναθηναϊκό που θα τα δώσει όλα. Εφόσον οι συγκυρίες βοηθήσουν, τότε έχει τις ικανότητες να τερματίσει πρώτος, αφού αγωνιστικά υπερέχει των άλλων ομάδων. Αλλά, εάν συμβούν απρόοπτα, οι δυνατότητες για αντίδραση είναι μικρές...

Photo Credits: Eurokinissi