Αλήθεια πόσο εύκολο είναι να είσαι ο Μπάμπης Κωστούλας αυτό τον καιρό; Να βλέπεις τα όνειρά σου να πραγματοποιούνται το ένα μετά το άλλο και να είσαι μόλις 17.

Να έχεις κερδίσει πανάξια τη φανέλα βασικού στον Ολυμπιακό, της ομάδας που αγαπάς από μικρός, να πετυχαίνεις το πρώτο σου γκολ στο "Γ. Καραϊσκάκης" και το πλήθος να σε αποθεώνει, να φωνάζει ρυθμικά το όνομά σου. Ο προπονητής σου, ναι, αυτός ο τόσο απαιτητικός, να στάζει… μέλι, γιατί παίρνει από σένα όσα ζητάει κι ακόμη περισσότερα.

Να τα ζεις όλα αυτά και μετά να επιστρέφεις σπίτι και να προσπαθείς να τα βάλεις σε μια σειρά. Δεν είναι εύκολο, δεν μπορεί να είναι, τα παιδιά της ηλικίας του ονειρεύονται πράγματα για το μέλλον, αυτός ήδη το έχει… συναντήσει. Και το διαχειρίζεται τόσο ήπια, τόσο ξεχωριστά, σαν να κάνει πολλά χρόνια αυτή τη δουλειά, σαν να έχει φάει τα γήπεδα με το κουτάλι.

Ανέβασε όλο τον Ολυμπιακό

Σου δίνει την αίσθηση πως μπορεί να κάνει τα πάντα μέσα στις γραμμές. Τρέχει διαρκώς, πιέζει, πάει στις μονομαχίες με τον τσαμπουκά που πρέπει, βάζει το σώμα του άψογα στον αντίπαλο, έχει μυϊκή δύναμη και σωματική διάπλαση ζηλευτή, ξέρει να προστατεύει τη μπάλα, διαβάζει το παιχνίδι, είναι στο σημείο που πρέπει, τη στιγμή που πρέπει και δεν διαμαρτύρεται ποτέ, είναι συγκεντρωμένος στο πλάνο. Ένα ρομπότ, ετών 17.

Όλα αυτά τα κάνει από την πρώτη στιγμή που τον εμπιστεύτηκε ο Μεντιλίμπαρ, του έλειπαν μόνο τα γκολ, είχε άγχος, ήθελε να δικαιολογήσει τα όσα ακούγονταν.

Πλέον βρίσκει ρυθμό και στο σκοράρισμα, η ψυχολογία του θα εκτοξευτεί, έχει τόσο ταλέντο μέσα του, που σε δύο χρόνια δεν θα βλέπει κανέναν. Δεν το λέω εγώ, οι προπονητές το λένε, οι ειδικοί του ποδοσφαίρου. Και λένε και κάτι άλλο. Από τη στιγμή που χρησιμοποιήθηκε πίσω από τον Ελ Κααμπί σε θέση "10", όλος ο Ολυμπιακός ανέβηκε σκάλες. Έπαψε να μπλοκάρει στις κλειστές άμυνες, τις… ξεκλείδωσε, μεγάλωσε το γήπεδο. Το σημείωσα παραπάνω. Δεν σταματάει να κινείται, είναι παντού, παίζει κάθετα, παίζει παράλληλα, πάει στα άκρα, έρχεται δεύτερος φορ, είναι μια μόνιμη πηγή κινδύνου για κάθε άμυνα.

Υποταγή άνευ προηγουμένου

Φέρνω στο μυαλό μου την έκρηξη του Μεντιλίμπαρ μετά το 2-2 με τον Λεβαδειακό, αλλά και τις δηλώσεις του μετά τη νίκη 2-1 επί του Πανσερραϊκού, δεν του άρεσε τίποτα από την ομάδα του, ήθελε να φάει τις σάρκες του.

Ένα μήνα μετά ο Βάσκος κάθεται μπροστά στην κάμερα και καταλαβαίνεις από το ύφος του, πόσο περήφανος είναι για τα όσα κάνουν οι "ερυθρόλευκοι" στο χορτάρι. Απολαμβάνει τη δουλειά του, βλέπει αυτά που θέλει, βλέπει αυτά που δουλεύει. 11 ορκισμένους μαχητές, οι οποίοι δεν επιτρέπουν στον αντίπαλο ούτε μία τελική, δεν έχει ξανασυμβεί αυτό. Ο Βόλος έζησε ένα μαρτύριο. Καλύτερα να δεχόταν 5 γκολ και να έχανε δύο ευκαιρίες, χθες το βράδυ συρρικνώθηκε, υποτάχθηκε και δεν στέκει η δικαιολογία των απουσιών.

Τα δώρα του Μεντίμπαρ

Σεπτέμβριο και Οκτώβριο γράφαμε σελίδες ολόκληρες για τις αποτυχημένες μεταγραφές του Ολυμπιακού. Αυτό που βλέπαμε στο γήπεδο καταγράφαμε και εξηγούσαμε. Ο Νοέμβριος άλλαξε το σκηνικό, ο Δεκέμβριος το επιβεβαιώνει.

Ο Πιρόλα βγάζει την ίδια σιγουριά με τον Κάρμο. Ο Ντάνι Γκαρθία είναι αυτός που 10 χρόνια όργωνε τα γήπεδα της "La Liga", ο Στάμενιτς έχει τον τρόπο να διεκδικεί κάθε μπάλα, να βάζει το σώμα του σε κάθε μάχη. Ο Γουίλιαν που νόμιζες πως είχε στείλει στην Ελλάδα τον σωσία του, παίζει 90λεπτα, κινείται πολύ περισσότερο, παίρνει πρωτοβουλίες, άρχισε να μοιράζει και ασίστ. Το συνολικό ανέβασμα της ομάδας κάνει καλύτερο και τον Σέρτζιο Ολιβέιρα, ο Βέλντε έχει πράγματα να δώσει, κάπου ο ίδιος μπερδεύεται, ο Γιάρεμτσουκ είναι άτυχος, θα μπορούσε να πάρει χρόνο και δείξει αυτά που έχει μέσα του, δεν είναι παίκτης της σειράς…

Ο Μεντιλίμπαρ είναι υπεύθυνος για την αγωνιστική βελτίωση των παραπάνω. Επέμεινε σε πράγματα που δεν δούλευαν σωστά, τα άλλαξε και κυρίως έδωσε αξία στις καλοκαιρινές επενδύσεις της διοίκησης. Ο Βάσκος έφερε δώρα αρκετά πριν τα Χριστούγεννα, πόσο τυχερός είναι ο οργανισμός Ολυμπιακός, που έχει στην άκρη του πάγκου αυτόν τον άνθρωπο…