Έγιναν πολλά, πάρα πολλά, στο "στρατόπεδο" του Παναθηναϊκού, τόσο κατά τη διάρκεια, όσο και μετά το τέλος του ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο Φάληρο. Κάποια εξ αυτών καταγράφηκαν. Κάποια άλλα όχι (ακόμα).

Η ουσία είναι πως έγιναν πολλά που δεν τιμούν πάνω απ’ όλα το ίδιο το κλαμπ και τις εσωτερικές ισορροπίες και τις σχέσεις εντός των αποδυτηρίων, οι οποίες βαδίζουν πια σε ένα τεντωμένο σχοινί.

Ο Χατζηγιοβάνης αντέδρασε για δεύτερη φορά (μέσα σε λίγες εβδομάδες) τη στιγμή της αλλαγής του, εκφράζοντας την απορία του προς τον Μπόλονι γιατί τον έβγαλε σ’ εκείνο το χρονικό σημείο. Κι εκτός κάμερας συνεχίστηκε ακόμη πιο έντονα η "μουρμούρα" του στον πάγκο, μέχρι τη στιγμή που του έβαλε χοντρό "χέρι" ο "πυροσβέστης" Γρηγόρης Παπαβασιλείου και σταμάτησε. Το συνέχισε ωστόσο, κι εντός των αποδυτηρίων με "παράπονα" προς τον βοηθό Σεργκέι Κουζνιέτσοφ και με αιχμηρές ατάκες.

Ο Χουάνκαρ, αφού τα "άκουσε" χοντρά στο ημίχρονο από το Ρουμάνο τεχνικό για την απόδοσή του, όταν ενημερώθηκε πως θα γίνει αλλαγή είπε προς τον Κουζνιέτσοφ "...δεν είμαι μικρό παιδί, για να μου συμπεριφέρεται έτσι". Κι όταν βγήκε στο ημίχρονο αλλαγή, κλωτσούσε τον πάγκο από τα νεύρα του.

Ο Σένκεφελντ δυσφόρησε για την αλλαγή του στο ημίχρονο, αφού τα "άκουσε" πρώτα κι αυτός για την παρουσία του στο ματς, μένοντας εκτός (και) λόγω του διαστρέμματός του.

Ο Μακέντα "στράβωσε" κάποια στιγμή την ώρα του αγώνα, με τα "γκάζια" που άκουσε από τον πάγκο.

Ο Βιγιαφάνιες μετά το τέλος του ματς ήταν έξω φρενών κι έβριζε, τόσο γιατί δεν ξεκίνησε, όσο -κυρίως- γιατί χρησιμοποιήθηκε σε άλλη θέση σε σχέση με αυτό που δοκιμαζόταν στις προπονήσεις όλες αυτές τις ημέρες της διακοπής. Και τα "άκουσε" και γι’ αυτό ο Κουζνιέτσοφ. Γενικά ο Ουκρανός βοηθός ήταν εκείνος που "μάζευε" πάνω του τα "παράπονα" και τα νεύρα όλων σαν... απορροφητήρας, σε μία κατάσταση που ήταν μονίμως μέσα στην ένταση, τα νεύρα και την τσίτα.

ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΒΑΘΙΑ

Προτού, όμως, οδηγηθούν όλα στο "εύκολο" συμπέρασμα και το αβίαστο "ανάθεμα" προς τους παίκτες, μήπως πρέπει να αναζητηθούν και τα βαθύτερα αίτια αυτής της κατάστασης; Διότι τα όποια επεισόδια, οι δυσφορίες κ.ο.κ., είναι ξεκάθαρα η ΚΟΡΥΦΗ ΤΟΥ... ΠΑΓΟΒΟΥΝΟΥ κι αυτό που προκύπτει πολύ πιο εύκολα ρεπορταζιακά προς τα έξω.

Σαφώς και είναι κατακριτέες οι αντιδράσεις. Δεν τίθεται καν υπό... διαπραγμάτευση όλο αυτό. Και μέσα σε μία ομάδα θα πρέπει να ισχύει το "...τις αποφάσεις τις παίρνω εγώ" που είπε ο Μπόλονι προς όλους μετά το ντέρμπι μέσα στα αποδυτήρια. Σε μία ομάδα, βεβαίως, που όλα τα υπόλοιπα, λειτουργούν σωστά και ποδοσφαιρικά…

Μήπως όμως θα πρέπει να δουν όλοι και το πώς έφτασαν τα πράγματα ως εκεί; Διότι το πρόβλημα είναι πολύ πιο βαθύ και ξεκινάει απ’ την καθημερινότητα της ομάδας στο Κορωπί. Κι εκεί σ’ αυτόν τον ένα μήνα και κάτι που έχει τα ηνία της ομάδας ο Μπόλονι, όχι μόνο δεν έχει "κερδίσει" τους παίκτες του, αλλά είναι ξεκάθαρο πως έχει "χάσει" τα αποδυτήρια από πάρα πολύ νωρίς. ΚΑΙ με δική του μεγάλη ευθύνη!

Και ειλικρινά, όποιος δεν θέλει να το δει ή να το επισημάνει αυτό, απλά εθελοτυφλεί...

ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ;

Είναι λογικό, μετά το καταλανικό "κάζο" (Ρόκα, Πογιάτος και τιμ), όλος ο "οργανισμός" του Παναθηναϊκού να έχει "πέσει" εξαρχής πάνω στον Ρουμάνο τεχνικό, ευελπιστώντας πως θα είναι εκείνος που θα βγάλει την ομάδα από το βούρκο. Και είναι ξεκάθαρο, επίσης, πως η πίεση που έχει δημιουργηθεί από το χειρότερο ξεκίνημα στην ιστορία του συλλόγου (9 βαθμούς σε 9 αγώνες έχει ο Παναθηναϊκός για όποιον το ξεχνάει), έχει λυγίσει και φορτίσει με ένταση τους πάντες.

Στην προκειμένη περίπτωση, το ερώτημα που κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει στο τραπέζι, είναι το αν ο Μπόλονι είναι ο κατάλληλος για να μπορέσει να το κάνει όλο αυτό. Ναι, σαφώς και είναι πολύ πιο "κανονικός" προπονητής απ’ τον άγουρο, ακαδημιάρχη Πογιάτος. Ναι, έχει 27 χρόνια προπονητικής και πολλά σπουδαία κλαμπ στο βιογραφικό του. Όμως ξαναρωτάω: Είναι ο κατάλληλος γι’ αυτό που χρειάζεται αυτή η ομάδα, σ’ αυτές τις συνθήκες προκειμένου να σηκώσει επιτέλους "κεφάλι";

Να με συμπαθάτε, αλλά η έως τώρα παρουσία του στα ματς αλλά και στην καθημερινότητα των "πράσινων" στο "Γ. Καλαφάτης" εγείρει πολλές ενστάσεις...

ΑΠΟΡΙΕΣ ΠΡΟΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Υπάρχουν πολλά μικρά-μικρά, αλλά σημαντικά, στις προπονήσεις που προκαλούν απορίες και ερωτηματικά; Είναι τόσο... χάλια πια ο Μπουζούκης, που "ισοπεδώνεται" σε χρόνο... dt σαν πρότζεκτ της ομάδας και μπαίνει στα αζήτητα; Ακόμη κι αν -όπως λέγεται- "δυσφόρησε" πριν καμιά 20αριά μέρες σε μία παρατήρηση (με στυλ "λοχαγού") από τον Μπόλονι κι έκανε μια κίνηση τύπου "άσε με".

Έχει λογική αυτό το "...χωρίζω την ομάδα σε δύο γκρουπ, στους "κανονικούς" και στους "κομμένους" του επόμενου αγώνα" που ξεκίνησε απ’ την περασμένη Παρασκευή (20/11) και θα συνεχιστεί από εβδομάδα στο Κορωπί; Πως είναι δυνατόν να φτιάξεις "καλά" αποδυτήρια με τέτοιες πρακτικές;

Είναι νορμάλ να απαξιώνεις στις περισσότερες παρατηρήσεις σου τους ποδοσφαιριστές σου στο όριο της προσβολής και να μην περιμένεις πως θα υπάρξει έστω μία αντίδραση;

Είναι λογικό να δοκιμάζεις ως προπονητής άλλα πράγματα τόσες μέρες στην προπόνηση και την ημέρα του αγώνα (και μάλιστα ντέρμπι) να βάζεις τον Καρλίτος... 8άρι δίπλα σε Κουρμπέλη και Μαουρίσιο, τους δύο μπακ σου τόσο "βαθιά" στην περιοχή σου (που να μην ξέρουν στη ουσία που παίζουν!) και τους εξτρέμ να τους κάνεις μπακ;

Είναι λογικό να υποτιμάς τόσο πολύ το δυναμικό σου και να το "βυθίζεις" τόσο πίσω στο γήπεδο, καταθέτοντας άνευ λόγου κι αιτίας φοβικότητα και ηττοπάθεια; Ε, διάολε, δεν είναι τόσο του... πεταματού (ακόμα κι) αυτό το ρόστερ του Παναθηναϊκού. Κι αυτό φάνηκε στο δεύτερο ημίχρονο. Για να μην πούμε ποιος έδωσε τις τελικές οδηγίες, πριν μπουν οι παίκτες μέσα στο γήπεδο, μετά τις δύο αλλαγές που έγιναν και πως μαζεύτηκε προς το καλύτερο η εικόνα του Παναθηναϊκού στο δεύτερο 45λεπτο...

ΕΔΩ ΔΕΝ ΜΙΛΑΜΕ ΠΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΙ ΔΥΟ

Η επόμενη ατάκα είναι το "...ναι μωρέ, τώρα σας φταίει και ο Μπόλονι, πάτε να καλύψετε ξανά τα κακομαθημένα".

Από τούτη τη γωνιά έχει γραφτεί (και θα ξαναγραφτεί όταν χρειαστεί) για "κακομαθημένα" με έλλειμμα προσωπικότητας. Όμως μισό λεπτό. Εδώ δεν μιλάμε πια για ένα και δύο παραπτώματα, όπως ήταν π.χ. η αντίστοιχη αντιμιλία του Αγιούμπ στον Γιώργο Δώνη τον περασμένο Ιούνιο.

Εδώ πλέον το πράγμα πάει να "ξεφύγει" ολοκληρωτικά. Κι από παίκτες, που μέχρι πριν λίγους μήνες δεν ακουγόταν καλά-καλά η φωνή τους. Παραμαζεύτηκαν οι εντάσεις για να καθόμαστε να μιλάμε (μόνο) για "κακομαθημένα" και για "μπαϊράκια". Και να κοιτάμε το δεντράκι, την ώρα που μπροστά υπάρχει το δάσος του... Σεϊχ Σου.

Είναι πολύ πιο άκοπο, πολύ πιο... δημοφιλές κι "εύηχο" να λέμε το περίφημο "...να χτίσει πάνω στην εικόνα του δευτέρου ημιχρόνου". Το θέμα είναι αν μπορεί...

ΝΑ ΕΧΕΙ ΟΝΤΩΣ ΓΝΩΣΗ

Διότι έτσι όπως είναι η κατάσταση αυτή τη στιγμή ενδο-αποδυτηριακά, ο Παναθηναϊκός όχι μόνο δεν πάει... πουθενά, αλλά το πράγμα θα πηγαίνει ολοένα και χειρότερα. Με ευθύνη ΟΛΩΝ μέσα στα αποδυτήρια. Διότι το παιχνίδι "εντός", έχει χαθεί και είναι θέμα χρόνου να γίνει η "έκρηξη".

Το θέμα είναι πρώτα απ’ όλα δομικό. Και είναι ακόμη εντονότερη πια η ανάγκη να καλυφθεί το κενό στο οργανόγραμμα με έναν διευθυντή ποδοσφαίρου. Όχι για να κάνει τον "μπόγια", αλλά για να κρίνει να αξιολογεί τους πάντες, να επαναφέρει αρχές και ισορροπία κι αντίστοιχα να κρίνεται απ’ τους από "πάνω" του.

Κι αντί να καθόμαστε και να λέμε ευχολόγια, θα ήταν προτιμότερο η διοίκηση και δη η ιδιοκτησία του Παναθηναϊκού να έχει (όντως) γνώση των πραγματικών γεγονότων και να κινηθεί για να προλάβει τη συνέχεια. Μήπως και σωθεί κάτι από μία σεζόν που -έτσι όπως εξελίσσεται- θα κάνει στο τέλος ακόμη και την περίοδο 2012/13 (του Φάμπρι), να μοιάζει... μουντιαλική μπροστά στην εφετινή.